Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Robert Sawuła Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Sędzia del. WSA Agnieszka Wilczewska-Rzepecka (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Rafał Jankowski po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. G., R. G. i R. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 25 maja 2017 r. sygn. akt IV SA/Po 225/17 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia [...] w B. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę, 2. zasądza od Stowarzyszenia [...] w B. na rzecz R. G., R. G. i R. G. solidarnie 610 (sześćset dziesięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 maja 2017 r., sygn. akt IV SA/Po 225/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] w B. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] stycznia 2017 roku, nr [...], w przedmiocie umorzenia postepowania administracyjnego: 1. uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla powiatu p. z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...]; 2. zasądził od [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz Stowarzyszenia kwotę 980 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji wskazał na następujące ustalenia faktyczne:

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2016r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla powiatu p. (dalej PINB lub organ I instancji), nr [...], na podstawie art. 104 oraz art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. Nr 0, poz.23 dalej kpa) umorzył w całości postępowanie administracyjne jako bezprzedmiotowe w sprawie przystąpienia do użytkowania budynku usługowego zlokalizowanego na działkach nr ewidencyjne [...],[...] i częściowo na działce nr ewidencyjny [...] położonych przy ul. [...] w B., gm. K.

W wyniku odwołania złożonego przez Stowarzyszenie [...][...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej WWINB lub organ II instancji) decyzją z dnia [...] stycznia 2017r., nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa - utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

Organ I instancji ustalił, że w dniu [...] sierpnia 2016 r. do organu nadzoru budowlanego wpłynął wniosek Stowarzyszenia [...], reprezentowanego przez radcę prawnego o wymierzenie kary z tytułu przystąpienia do użytkowania obiektu budowlanego bez wymaganego pozwolenia.

PINB wyjaśnił, że organ nadzoru budowlanego prowadzi postępowanie w sprawie wybudowania budynku usługowego zlokalizowanego na działkach nr [...],[...] i częściowo na działce nr [...] położonych przy ul. [...] w B., gm. K. bez wymaganej decyzji pozwolenia na budowę (znak: [...]) w trybie art. 48 ustawy Prawo budowlane i w dniu [...] września 2015 r. wydano postanowienie nakazujące wstrzymanie robót budowlanych polegających na budowie budynku usługowego zlokalizowanego na działkach nr [...],[...] i częściowo na działce nr [...] położonych przy ul. [...] w B., gm. K. oraz nakazujące przedłożenie niezbędnej dokumentacji w celu ewentualnego zalegalizowania obiektu. Dalej wyjaśniono, że w trakcie prowadzenia postępowania dowodowego bezspornie stwierdzono, że obiekt ten został wybudowany samowolnie, czyli bez wymaganej decyzji pozwolenia na budowę i pełni funkcję usługową. Obecnie postępowanie to jest w toku i nie zostało rozstrzygnięte decyzją administracyjną.

Jak wynika z ww. wniosku Stowarzyszenia, inwestorzy użytkują obiekt.

Dalej organ wyjaśnił, że karę z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego, czyli przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na użytkowanie lub zawiadomieniem o zakończeniu budowy obiektu, właściwy organ wymierza tylko wówczas, gdy strona powinna ubiegać się o uzyskanie takiej decyzji, a z naruszeniem tego przepisu nie robi tego i samowolnie, bez zgody organu przystępuje do użytkowania zrealizowanego obiektu. Sytuacja taka natomiast nie może dotyczyć inwestora, który zrealizował obiekt w warunkach samowoli budowlanej. Dokonanie zgłoszenia samowoli budowlanej nie może prowadzić do wymierzenia kary w trybie art. 57 ust. 7 pb, lecz winno uruchamiać postępowanie zmierzające do legalizacji takiej samowoli w trybie art. 48 ust. 2 ustawy Prawo budowlane. Organ nadzoru budowlanego prowadzi obecnie postępowanie administracyjne w trybie art. 48 ust. 2, bowiem w trakcie przeprowadzania czynności dowodowych stwierdzono jednoznacznie, że budynek usługowy zlokalizowany na działkach nr [...],[...] i częściowo na działce nr [...] położonych przy ul. [...] w B., gm. K. jest realizowany bez wymaganej decyzji pozwolenia na budowę.

Jeżeli zatem ustalono, że inwestycja jest samowolą budowlaną, to nie ma podstaw do nakładania kary z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu.

Z uwagi na powyższe oraz zgromadzony materiał dowodowy, zdaniem PINB postępowanie staje się w całości bezprzedmiotowe, dlatego stosownie do treści art. 105 § 1 kpa gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe w całości albo w części, organ administracji publicznej wydał decyzję o umorzeniu postępowania.

W odwołaniu Stowarzyszenie wniosło o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji.

Organ II instancji, wydając decyzję z dnia 3 stycznia 2017r., utrzymującą w mocy zaskarżoną decyzję podzielił pogląd organu I instancji. Powołując się na właściwe przepisy prawa budowlanego przywołał rozbieżne poglądy w kwestii nakładania kary z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego sądów administracyjnych i przychylił się do zdania PINB w tej kwestii. Zdaniem organu skoro sądy administracyjne wskazują, iż w przedmiotowym stanie faktycznym nie można inwestorom przypisać naruszenia art. 54 i art. 55 ustawy Prawo budowlane, to zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem, a WWINB nie ma podstaw do jej uchylenia.

W skardze do tutejszego Sądu Stowarzyszenie [...], wniosło o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji PINB dla powiatu p. z dnia [...] sierpnia 2016r., zarzucając decyzji WWINB naruszenie: - art. 57 ust. 7 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane

W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W merytorycznym uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wskazał, że skarga zasługiwała na uwzględnienie. Nie było sporne między stronami, że przedmiotowy budynek usługowy został wybudowany samowolnie czyli bez wymaganej decyzji pozwolenia na budowę i że toczy się obecnie postępowanie w trybie art. 48 p.b. Organ I instancji decyzją z dnia [...] października 2016r., nr [...] nakazał na podstawie art. 48 ust. 1 i ust. 4 p.b. rozbiórkę tego budynku. Postępowanie to nie jest jeszcze zakończone prawomocnie.

Sąd I instancji wyjaśnił, że przepis art. 57 ust. 7 prawa budowlanego był kilkukrotnie przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny (por. m.in. wyroki z dnia 15 stycznia 2007 r., P 19/06, OTK-A 2007/1/2/, z dnia 5 maja 2009 r., P 64/07, OTK-A 2009/5/64, z dnia 22 września 2009 r., SK 3/08, OTK-A 2009/8/125). W wyroku z dnia 5 maja 2009 r., P 64/07 Trybunał podkreślił, że obowiązek inwestora zawiadomienia o zakończeniu budowy, które wymaga akceptacji właściwego organu przez niewniesienie sprzeciwu w terminie 21 dni (art. 54 prawa budowlanego, obecnie w terminie 14 dni), lub uzyskania ostatecznej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie (art. 55 prawa budowlanego) oraz zapewniająca realizację tych powinności sankcja w postaci kary pieniężnej w wysokości określonej w art. 57 ust. 7 zdanie drugie w związku z art. 59f ust. 1pb, mają służyć ochronie doniosłych wartości wyróżnionych ze względu na interes publiczny. Wśród nich wymienić należy przede wszystkim: środowisko, bezpieczeństwo ludzi i mienia, zdrowie i życie ludzi, ład przestrzenny, czy też poszanowanie uzasadnionych interesów osób trzecich (por. art. 5 prawa budowlanego). Kara pieniężna określona w art. 57 ust. 7 zdanie drugie w związku z art. 59 f ust. 1 pb ma przede wszystkim oddziaływać prewencyjnie na zachowania adresatów normy. W wyroku z dnia 22 września 2009 r., SK 3/08 Trybunał podkreślił, że cechą odróżniającą "karę" w rozumieniu przepisów karnych od "kary" - sankcji administracyjnej jest to, że ta pierwsza musi mieć charakter zindywidualizowany - może być wymierzana tylko, jeżeli osoba fizyczna swoim zawinionym czynem wypełni znamiona przestępstwa (wykroczenia, przestępstwa karnoskarbowego), natomiast ta druga może zostać nałożona zarówno na osobę fizyczną, jak i na osobę prawną, stosowana jest automatycznie, z tytułu odpowiedzialności obiektywnej i ma przede wszystkim znaczenie prewencyjne. Nie ma przy tym rozstrzygającego znaczenia okoliczność, że kara administracyjna ma również charakter dyscyplinująco - represyjny. Sąd wojewódzki wskazał, że interpretacji przepisów ustawy – prawo budowlane dotyczących kary z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego należy dokonywać z uwzględnieniem ich wykładni zaprezentowanej w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego. Zgodnie z art. 57 ust. 7 Prawa budowlanego w przypadku stwierdzenia przystąpienia do użytkowania obiektu budowlanego lub jego części z naruszeniem przepisów art. 54 i 55, właściwy organ wymierza karę z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego. Do kary tej stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące kar, o których mowa w art. 59 f ust. 1 pb, z tym że stawka opłaty podlega dziesięciokrotnemu podwyższeniu. W myśl art. 54 Prawa budowlanego do użytkowania obiektu budowlanego, na którego wzniesienie jest wymagane pozwolenie na budowę, można przystąpić, z zastrzeżeniem art. 55 i 57, po zawiadomieniu właściwego organu o zakończeniu budowy, jeżeli organ ten, w terminie 21 dni od dnia doręczenia zawiadomienia, nie zgłosi sprzeciwu w drodze decyzji. Przepis art. 55 ust. 1 pb stanowi natomiast, że przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego należy uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie, jeżeli na wzniesienie obiektu budowlanego jest wymagane pozwolenie na budowę i jest on zaliczony do kategorii V, IX-XVIII, XX, XXII, XXIV, XXVII-XXX, o których mowa w załączniku do ustawy pkt 1 ( w niniejszej sprawie obiekt zaliczony jest do kategorii XVII - budynki handlu, gastronomii i usługowe (...)); zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 49 ust. 5 albo art. 51 ust. 4 (pkt 2); przystąpienie do użytkowania obiektu budowlanego ma nastąpić przed wykonaniem wszystkich robót budowlanych (pkt 3). W ocenie Sądu treść art. 57 ust. 7 p.b. jest jednoznaczna i ani z tego przepisu, ani z treści art. 54 i 55 p.b. nie można wyprowadzać w drodze wykładni wyjątków uzasadniających odstąpienie od wymierzenia kary z tytułu przystąpienia do użytkowania obiektu budowlanego bez wymaganego prawem zgłoszenia lub przed uzyskaniem ostatecznej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie. Odpowiedzialność prawna za tzw. "samowolę użytkową" jest odpowiedzialnością obiektywną, opartą wyłącznie na bezprawności (polegającej na naruszeniu obowiązków wynikających z art. 54 lub 55 pb). Jedyną przesłanką wymierzenia kary administracyjnej z art. 57 ust. 7 ustawy jest przystąpienie do użytkowania obiektu budowlanego bez dokonania wymaganego prawem zawiadomienia właściwego organu o zakończeniu budowy (art. 54) lub przed uzyskaniem ostatecznej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie (art. 55). Nałożenie kary z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego jest niezależne od tego czy obiekt ten został wybudowany zgodnie z projektem budowlanym czy też z odstępstwami od tego projektu, lub bez pozwolenia na budowę. Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyli R. G., R. G. i R. G. zaskarżając go w całości. Wnieśli o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości oraz rozpoznanie skargi, na podstawie art. 188 p.p.s.a. z uwagi na fakt, iż istota sprawy została dostatecznie wyjaśniona; ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. oraz o zasądzenie od Stowarzyszenia [...] w B. na rzecz skarżących kosztów postępowania według norm przepisanych.

Na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. wyrokowi zarzucono naruszenie prawa materialnego poprzez naruszenie:

art. 57 ust. 7 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (zwana dalej ustawą) poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż art. 57 ust. 7 ustawy ma zastosowanie do budynków, wobec których prowadzone jest postępowanie legalizacyjne;

Na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy poprzez naruszenie:

art. 145 § 1 pkt 1 a) ppsa w zw. z art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego poprzez brak uwzględnienia kolejnej przesłanki zobowiązującej organ administracyjny do umorzenia postępowania z uwagi na jego bezprzedmiotowość, polegającej na przedawnieniu kary z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazali, że w ich ocenie Sąd I instancji dokonał błędnej wykładni art. 57 ust. 7 ustawy wyrażając stanowisko, iż nałożenie kary z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego jest niezależne od tego, czy obiekt ten został wybudowany zgodnie z projektem budowlanym, czy też z odstępstwami od tego projektu, lub bez pozwolenia na budowę. Na poparcie swojego stanowiska powołali orzecznictwo sądowe oraz komentatorów ustawy prawo budowlane. W odpowiedzi na skargę kasacyjną Stowarzyszenia [...] w B. wniosło o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.) – zwanej dalej: p.p.s.a., skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem według art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania.

W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z przesłanek nieważności postępowania wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. Sprawa ta mogła być zatem rozpoznana przez Naczelny Sąd Administracyjny wyłącznie w granicach zakreślonych w skardze kasacyjnej.

Skarga kasacyjna okazała się skuteczna, zasadny jest zarzut naruszenia prawa materialnego - art. 57 ust. 7 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane .

Stan faktyczny sprawy nie jest kwestionowany, został on należycie ustalony przez organy orzekające w sprawie i zaakceptowany przez sąd I instancji.

Przypomnieć należy, że inwestorzy R. i R. G. dokonali budowy budynku usługowego w warunkach samowoli budowlanej, użytkują go. Organy nadzoru budowlanego prowadzą postepowanie legalizacyjne na podstawie art. 48 prawa budowlanego.

Przesłanką wymierzenia, przewidzianej w art. 57 ust. 7 ustawy Prawo budowlane, kary z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego jest stwierdzenie przystąpienia do użytkowania obiektu budowlanego lub jego części z naruszeniem przepisów art. 54 albo 55 ww. ustawy. Przepisy te nakładają bowiem na inwestora obowiązek polegający na tym, że przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego inwestor musi albo zawiadomić właściwy organ o zakończeniu budowy, albo złożyć wniosek o udzielenie pozwolenia na użytkowanie i taką ostateczną decyzję uzyskać. W pojęciu kary z tytułu nielegalnego użytkowania nie chodzi więc o każde nielegalne użytkowanie, lecz jedynie o takie, które jest następstwem zignorowania obowiązków wynikających z ww. przepisów art. 54 i 55. Celem przepisu art. 57 ust. 7 ustawy Prawo budowlane, w którym ustanawia się karę administracyjną za przystąpienie do użytkowania obiektu budowlanego lub jego części z naruszeniem przepisów art. 54 i 55, jest wymuszenie wywiązywania się przez inwestorów z nałożonych na nich w tych przepisach obowiązków. Wypełnienie obowiązku zawiadamiania o zakończeniu budowy oraz złożenie wniosku o udzielenie pozwolenia na użytkowanie przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego umożliwia bowiem realizację nadzorczych zadań organów nadzoru budowlanego (tak - Z. Kostka w: "Prawo budowlane. Komentarz" pod redakcją A. Glinieckiego, LexisNexis Wydanie 1, 2012, str. 525 - 526).

Zatem kary, o której mowa w art. 57 ust. 7 ustawy Prawo budowlane, nie można wymierzyć z powodu przystąpienia do użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, zbudowanych bez wymaganego pozwolenia na budowę, lub też wybudowanych na podstawie takiego pozwolenia, ale z istotnymi odstępstwami od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę - gdy toczy się postępowanie legalizacyjne lub naprawcze (tak wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 czerwca 2010 r., sygn. akt II OSK 989/09; z dnia 16 października 2013 r., sygn. akt II OSK 1155/12; z dnia 20 listopada 2009 r., sygn. akt II OSK 1049/09, z 21 stycznia 2014 r. sygn. akt II OSK 1920/12, 22 marca 2011 r, II OSK 413/10, 5 luty 2013 r. II OSK 1847/11).

Naczelny Sąd Administracyjny podziela pogląd zgodnie, z którym jeżeli inwestor dopuścił się samowoli budowlanej to nie mógł skutecznie złożyć zawiadomienia o zakończeniu budowy na podstawie art. 54 prawa budowlanego, ani też nie mógł ubiegać się o uzyskanie decyzji w trybie art. 55 tej ustawy. Realizacja wymagań wynikających z art. 54 i 55 prawa budowlanego jest skuteczna tylko w odniesieniu do obiektów, które zostały zrealizowane zgodnie z zatwierdzonym projektem budowlanym i decyzją o pozwoleniu na budowę. Skoro tak nie jest możliwe na tym etapie postępowania zastosowanie art. 57 ust. 7 prawa budowlanego zgodnie z którym - w przypadku stwierdzenia przystąpienia do użytkowania obiektu budowlanego lub jego części z naruszeniem przepisów art. 54 i 55, właściwy organ wymierza karę z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego. Do kary tej stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące kar, o których mowa w art. 59f ust. 1, z tym że stawka opłaty podlega dziesięciokrotnemu podwyższeniu. (tak też wyroki NSA z dnia 18 listopada 2010 r. w sprawie II OSK 1756/09, z 25 kwietnia 2012 r. w sprawie IIOSK 230/11, z 27 sierpnia 2013 r. w sprawie II OSK 823/12 ).

Należy zauważyć, że zawiadomienie o samowoli budowlanej uruchamia tryb z art. 48, a nie z art. 57 ust. 7 ustawy Prawo budowlane.

Toczące się w stosunku do tego obiektu budowlanego postępowanie oparte na przepisie art. 48 ustawy Prawo budowlane, postępowanie legalizacyjne wyłącza możliwość zastosowania w stosunku do użytkownika tego obiektu budowlanego procedury przewidzianej w art. 57 ust. 7 ustawy Prawo budowlane gdyż kończy się ono opłatą legalizacyjną bądź nakazem rozbiórki. Te formy zakończenia postepowania są niewątpliwie dotkliwe dla inwestora, który nie przestrzega przepisów ustawy i niejako zastępują karę z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego. Łączenie trybu wymierzenia kary za nielegalne użytkowanie obiektu (art. 57 ust. 7 Prawa budowlanego) z innymi, samodzielnymi trybami związanymi z samowolami budowlanymi wydaje się być niecelowe. Jeszcze raz należy podkreślić, że zawiadomienie o zakończeniu budowy, o którym mowa w art. 54 lub uzyskanie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie z art. 55 ustawy Prawo budowlane dotyczy budowy prowadzonej legalnie, a więc na podstawie pozwolenia na budowę. Gdy trwa postępowanie legalizacyjne lub naprawcze nie jest możliwym przyjęcie, że zaistniały warunki zawarte w art. 57 ust. 7 powołanej ustawy, dotyczące naruszenia dyspozycji art. 54 i art. 55 Prawa budowlanego.

Uznając za zasadną skargę kasacyjną we wskazanym wyżej zakresie, ponieważ istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona - na podstawie art. 188 w zw. z art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018r. poz. 1302 ze zm.) Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w punkcie 1. wyroku. O kosztach w punkcie 2. wyroku orzeczono na podstawie art. 203 pkt. 2 p.p.s.a.