Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Przepis art. 46 § 4 p.p.s.a. nie wprowadza żadnych ograniczeń dotyczących osoby, która z upoważnienia strony składa za nią podpis. Upoważnić do składania podpisu za stronę można więc także osobę, która w toku postępowania sądowoadministracyjnego nie może być pełnomocnikiem strony.

Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie Jarosław Harczuk po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku G. W. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi G. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego p o s t a n a w i a I. przyznać G. W. prawo pomocy w zakresie częściowym poprzez ustanowienie adwokata, o wyznaczenie którego zwrócić się do Okręgowej Rady Adwokackiej; II. odmówić przyznania prawa pomocy w pozostałym zakresie.

Strona skarżąca wezwana do wypełnienia urzędowego formularza wniosku

o przyznanie prawa pomocy symbol PPF w zakreślonym terminie (data stempla pocztowego) wniosła wypełniony urzędowy formularz druk PPF żądając przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym poprzez zwolnienie od kosztów sądowych

i ustanowienie adwokata. Druk PPF za stronę skarżącą podpisała M. S. wskazując, że strona skarżąca nie ma możliwości własnoręcznego podpisania wniosku o przyznanie prawa pomocy.

Referendarz sądowy stwierdził, że:

Stosownie do unormowania art. 46 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej "p.p.s.a.", za stronę, która nie może się podpisać, podpisuje pismo osoba przez nią upoważniona, z wymienieniem przyczyny, dla której strona sama się nie podpisała. Przepis art. 46 § 4 p.p.s.a. nie wprowadza żadnych ograniczeń dotyczących osoby, która z upoważnienia strony składa za nią podpis. Upoważnić do składania podpisu za stronę można więc także osobę, która w toku postępowania sądowoadministracyjnego nie może być pełnomocnikiem strony. Przepis ten wymaga jednak wskazania przyczyny, dla której strona sama nie mogła złożyć podpisu.

Mimo tego, że M. S. nie wskazała konkretnej przyczyny uzasadniającej brak możliwości podpisana się przez stronę skarżąca to z potwierdzonej za zgodność z oryginałem kserokopii notarialnie sporządzonego pełnomocnictwa (k. 6 do 8) wynika, że strona skarżąca cierpi na porażenie czterokończynowe i może złożyć podpis jedynie trzymając długopis w ustach. W ocenie referendarza sądowego obie te okoliczności czynią usprawiedliwionym podpisanie za stronę skarżącą druku PPF przez M. S. Z tego powodu referendarz sądowy uznał, że złożony przez stronę skarżącą druk PPF spełnia wymogi pisma procesowego.

Oceniając zasadności wniosku o przyznanie prawa pomocy podnieść należy, że zgodnie z art. 246 § 1 pkt 1 i 2 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie całkowitym, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania zaś w zakresie częściowym, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Ustalenie wystąpienia przesłanek z art. 246 § 1 pkt 1

i 2 p.p.s.a. wymaga porównania realnych możliwości finansowych strony wnoszącej

o przyznanie prawa pomocy z wysokością obciążeń finansowych związanych

z postępowaniem.

Odnośnie żądania zwolnienia od kosztów sądowych stwierdzić należy, że zgodnie z art. 239 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. strona skarżąca w niniejszej sprawie jest zwolniona od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych. Skoro więc kosztów tych strona skarżąca nie musi w niniejszym postępowaniu ponosić jej żądanie o zwolnienie od obowiązku ich ponoszeni jest bezzasadne. Dlatego referendarz sądowy odmówił zwolnienia strony skarżącej od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych.

W ocenie referendarza sądowego strona skarżąca wykazała natomiast, że bez uszczerbku w kosztach utrzymania koniecznego nie jest w stanie ponieść kosztów minimalnego wynagrodzenia adwokata.

Stawka minimalnego wynagrodzenia adwokata ustanowionego w sprawie niniejszej wynosi 240 złotych netto (§ 18 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu – Dz.U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) – 292,80 złotych brutto (§2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.

w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w zw. z art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.).

W oparciu o oświadczenie strony skarżącej referendarz sądowy ustalił, że strona skarżąca samodzielnie prowadzi gospodarstwo domowe, jest osobą schorowaną, nieposiadającą żadnych nieruchomości i przedmiotów wartościowych, utrzymującą się

z zasiłku stałego i pielęgnacyjnego w łącznej wysokości [...] złotych miesięcznie.

Porównanie wysokości dochodu strony skarżącej do wysokość minimalnego wynagrodzenia adwokata wskazuje, że poniesienie wynagrodzenia adwokata spowoduje, iż stronie skarżącej na zaspokojenie koniecznych kosztów utrzymania pozostanie kwota [...] złotych, która bez wątpienia nie jest w stanie pokryć miesięcznych kosztów utrzymania koniecznego. Tym samym przyjąć należy, że poniesienie przez stronę skarżącą minimalnego wynagrodzenia adwokata spowoduje uszczerbek w jej kosztach utrzymania koniecznego.

Wobec powyższego, działając na podstawie art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a. i art. 246 § 1 pkt 1 i 2 p.p.s.a. należało orzec jak na wstępie.