drukuj    zapisz    Powrót do listy

6291 Nacjonalizacja przemysłu, Komunalizacja mienia, Minister Zdrowia, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 1724/07 - Wyrok NSA z 2008-04-25, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 1724/07 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2008-04-25 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2007-11-06
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Anna Lech /przewodniczący/
Irena Kamińska
Małgorzata Pocztarek /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6291 Nacjonalizacja przemysłu
Hasła tematyczne
Komunalizacja mienia
Sygn. powiązane
IV SA/Wa 841/07 - Wyrok WSA w Warszawie z 2007-06-11
Skarżony organ
Minister Zdrowia
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 1946 nr 3 poz 17 art. 2 ust. 7, art. 3 ust. 4 i 5
Ustawa z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Lech Sędziowie NSA Irena Kamińska Małgorzata Pocztarek (spr.) Protokolant Magdalena Cieślak po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2008r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skarg kasacyjnych: 1.M. M. 2. J. W., I. W., M. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 czerwca 2007 sygn. akt IV SA/Wa 841/07 w sprawie ze skarg "[...]" S.A. z siedzibą w R. Z., Zarządu Województwa Ś. i Gminy R. Z. na decyzję Ministra Zdrowia z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o przejęciu przedsiębiorstwa uzdrowiskowego na własność państwa 1. oddala skargę kasacyjną J. W., I. W., M. W. 2. odrzuca skargę kasacyjną M. M. 3. zasądza od J. W., I. W., M. W., solidarnie na rzecz Ministra Zdrowia 120 (sto dwadzieścia) zł., tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 11 czerwca 2007 r., sygn. akt IV SA/Wa 841/07 po rozpoznaniu skargi "[...]" S.A. z siedzibą w R. Z., Zarządu Województwa Ś. i Gminy R. Z. na decyzję Ministra Zdrowia z dnia [...], nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o przejęciu przedsiębiorstwa uzdrowiskowego na własność Państwa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...], stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku oraz zasądził od organu na rzecz Zarządu Województwa Ś. kwotę 440 zł oraz na rzecz Gminy R. Z. kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że decyzją z dnia [...], nr [...] Minister Zdrowia po rozpoznaniu wniosków "[...]" S.A., Zarządu Województwa Ś., Gminy R. Z. oraz Instytutu [...] w R. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją z dnia [...] o stwierdzeniu nieważności orzeczenia Ministra Zdrowia z dnia [...] marca 1948 r. o przejęciu przedsiębiorstw uzdrowiskowych R. Z., S., Ż. Z. na własność Państwa (M.P. z 1948 r. Nr 30, poz. 111) w części "a" dotyczącej [...] – utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, że z wnioskiem o stwierdzenie nieważności orzeczenia Ministra Zdrowia z dnia [...] marca 1948 r., wydanego na podstawie art. 2 ust. 7 i art. 3 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej (Dz. U. Nr 3, poz. 17) oraz uchwały Rady Ministrów z dnia 23 maja 1947 r. w sprawie przejęcia na własność Państwa niektórych przedsiębiorstw uzdrowiskowych, wystąpił J. W., spadkobierca H. z K. W. – jednej ze współwłaścicieli nieruchomości wchodzących w skład przedsiębiorstwa uzdrowiskowego R. Z.. Następnie, do wniosku przyłączyli się kolejni spadkobiercy byłych współwłaścicieli nieruchomości wchodzących w skład przedsiębiorstwa. Decyzją z dnia [...] Minister Zdrowia uznał słuszność zarzutów wskazanych przez wnioskodawcę i stwierdził nieważność orzeczenia Ministra Zdrowia z dnia [...] marca 1948 r. Ponowne rozstrzygnięcie w sprawie stwierdzenia nieważności orzeczenia z dnia [...] marca 1948 r. oparte zostało po przeanalizowaniu zebranych w sprawie dokumentów, określających stan faktyczny. W szczególności analiza dokumentów zebranych w aktach sprawy, dotyczących przejęcia nieruchomości w R. Z., zdaniem organu, nie daje prawnych podstaw do uznania "orzeczenia komisji ekspertów" z dnia [...] kwietnia 1948 r. w przedmiocie uznania, że "kompleks gruntów, urządzeń, budynków i źródeł" podpada pod pojęcie przedsiębiorstwa uzdrowiskowego, w rozumieniu uchwały Rady Ministrów z dnia 23 maja 1947 r. Posługiwanie się "orzeczeniem komisji ekspertów" w celu ustalenia stanu faktycznego dla potrzeb przepisów, na podstawie których wydane zostało orzeczenie Ministra Zdrowia, stanowi rażące naruszenie prawa, gdyż w dacie wydawania orzeczenia, stan przepisów prawa nie dopuszczał przejmowania na własność Państwa "przedsiębiorstwa uzdrowiskowego", za jakie organ uznał "kompleks gruntów, urządzeń, budynków i źródeł", funkcjonujący w ramach powiązań rodzinnych K., H. i W.. Możliwe było więc tylko uznawanie przedmiotowych nieruchomości jako "budynki mieszkalne dla kuracjuszy i dla leczenia profilaktycznego dzieci z gruźlicą".

Organ wskazał, że zgodnie z art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej, poszczególne przedsiębiorstwa istniejące w dniu wejścia w życie ustawy, a niepodpadające pod przepis ust. 1 art. 3 ustawy, mogły zostać przejęte na własność Państwa w trybie uchwały Rady Ministrów, powziętej na wniosek zainteresowanego ministra, jeżeli przedsiębiorstwa te posiadały faktyczną wyłączność produkcji w ważnych gałęziach gospodarki narodowej. Z przepisu tego wynika, że dotyczy on przedsiębiorstw przemysłowych, nie zaś przedsiębiorstw uzdrowiskowych, które z całą pewnością nie były przedsiębiorstwami produkcyjnymi, ani nie posiadały faktycznej wyłączności produkcji w "ważnych" gałęziach produkcji gospodarki narodowej. Obowiązujące ówcześnie rozporządzenie Prezydenta Rzeczpospolitej z dnia 7 czerwca 1927 r. o prawie przemysłowym (Dz. U. Nr 53, poz. 468), określało w art. 1, co należy rozumieć pod pojęciem przemysł, a w art. 2 wymieniało enumeratywnie, jaka działalność nie stanowiła przemysłu. W pkt 9 tego artykułu znajdował się zapis mówiący wprost, że zakłady lecznicze, zdrojowiska i uzdrowiska, nie stanowią przemysłu w rozumieniu rozporządzenia. Przedsiębiorstwa uzdrowiskowe należały do przedsiębiorstw handlowych, które zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. przechodziły na własność Państwa w przypadku, gdy znajdowały się na terenie Rzeszy Niemieckiej i byłego Wolnego Miasta Gdańska oraz gdy ich właścicielami była pewna, ściśle określona grupa osób. Przepis ten nie miał więc zastosowania do [...]. Zagadnienie wywłaszczenia przedsiębiorstw uzdrowiskowych regulowały natomiast przepisy ustawy z dnia 23 marca 1922 r. o uzdrowiskach, stanowiące lex specialis w stosunku do ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej.

Organ nadzoru podniósł, że orzeczenie z dnia [...] marca 1948 r. zapadło w sprzeczności z art. 3 ust. 6 ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r., zgodnie z którym orzeczenie o przejęciu przedsiębiorstwa na własność Państwa mogło nastąpić tylko wówczas, jeżeli postępowanie zostało wszczęte przed dniem 31 marca 1947 r. Bezsporne jest, że wskazana w przedmiotowym orzeczeniu uchwała Rady Ministrów w sprawie przejęcia na własność Państwa niektórych przedsiębiorstw uzdrowiskowych została podjęta dopiero w dniu 23 maja 1947 r., a więc po upływie określonego przez ustawę nacjonalizacyjną terminu. Za datę wszczęcia postępowania administracyjnego z urzędu, należy zaś uważać dzień pierwszej czynności podjętej w ramach przysługujących kompetencji przez właściwy organ, pod warunkiem poinformowania o tej czynności strony (NSA w postanowieniu z dnia 4 marca 1981 r., sygn. akt SA 654/81, ONSA 2001/16/503), który przyjął, że datą wszczęcia postępowania nacjonalizacyjnego wobec przedsiębiorstw na podstawie art. 2 i art. 3 ustawy nacjonalizacyjnej jest dzień ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym wykazu przedsiębiorstw podlegających nacjonalizacji.

W sprawie nie ma żadnych przesłanek do utrzymania, że zainteresowany właściciel przedmiotowego przedsiębiorstwa uzdrowiskowego został poinformowany o treści omawianej uchwały, czy też o czynnościach wcześniejszych, w czasie poprzedzającym upływ terminu wymienionego w art. 3 ust. 6 powołanej ustawy. Z akt sprawy wynika zaś, że w uchwale Rady Ministrów z dnia 23 maja 1947 r., powołano się arbitralnie na "faktyczną wyłączność" (trzech objętych nią przedsiębiorstw) w zakresie produkcji wód leczniczych, ponadto podniesiono ich "podstawowe znaczenie dla realizacji ogólnokrajowej polityki uzdrowiskowej". Uzasadnienie to jest wadliwe, ponieważ operuje wskazaniem na przesłankę wyłączności w określonym identycznym zakresie, jednocześnie w stosunku do trzech podmiotów. Akcentowanie natomiast znaczenia przedsiębiorstwa dla "realizacji ogólnokrajowej polityki uzdrowiskowej" nie mieści się w ogóle w granicach przesłanek wynikających z przepisu art. 3 ust. 4 ustawy, w szczególności nie może być utożsamiane z potrzebą wykazania, że w rachubę wchodzi ważna gałąź gospodarki narodowej. Przedsiębiorstwa uzdrowiskowe nie mieściły się zaś w pojęciu przemysłu. Ustawa nacjonalizacyjna obejmowała inne przedsiębiorstwa niż przemysłowe tylko wtedy, gdy ustawodawca na to wskazał. Dopuszczenie poszerzenia katalogu przedsiębiorstw podlegających nacjonalizacji w drodze uchwały Rady Ministrów było sprzeczne z art. 99 Konstytucji RP z 1921 r. Obowiązująca norma konstytucyjna zezwalała bowiem na wywłaszczenie w wypadkach przewidzianych w ustawie. Tylko więc ustawa mogła określać, w sposób taksatywny ustalone, dopuszczalne przypadki wywłaszczenia i nie było możliwe przenoszenie kompetencji w tym zakresie na Radę Ministrów.

W ocenie organu, w aktualnym stanie faktycznym i prawnym nie można doszukać się interesu społecznego ani słusznego interesu Spółki [...] w niestwierdzeniu nieważności decyzji z dnia [...] marca 1948 r. Przeciwnie, wyeliminowanie tej decyzji z zakresu stosunków prawnych pozwoli na przywrócenie odpowiadającego prawu stanu faktycznego, zgodnego z podstawową zasadą postępowania administracyjnego, zasadą praworządności. Należycie i wyczerpująco przeprowadzone postępowanie, zapewniające czynny udział wszystkim stronom postępowania nie daje możliwości uznania wyższości interesu Spółki [...], nawet popartego lokalnym interesem społecznym nad słusznym interesem wnioskodawców. Wnioskodawcy wskazali konkretne przepisy prawa, jakie zostały naruszone i dlatego organ naruszenie prawa spowodowane wydaniem orzeczenia z dnia [...] marca 1948 r. ocenił jako rażące.

Ponadto organ stwierdził, że wnioski o ponowne rozpatrzenie sprawy złożone przez pozostałych uczestników (strony) postępowania nie przedstawiają żadnych nowych dowodów ani okoliczności prawnych uzasadniających zmianę decyzji z dnia [...] Podnoszony zarówno przez Zarząd Województwa jak i przez Burmistrza Miasta R. fakt prawny nabywania przez osoby fizyczne parcel gruntowych, w okresie gdy toczyło się postępowanie administracyjne, przedmiotem którego było orzeczenie Ministra Zdrowia z dnia [...] marca 1948 r., nie ma bezpośredniego związku z toczącym się postępowaniem. Za skutki swoich działań prawnych, strony postępowania ponoszą odpowiedzialność na podstawie odrębnych przepisów.

Strony nie przedstawiły żadnych nowych okoliczności, które nie byłyby interpretacjami prawnymi, uzasadniających zmianę poglądu w kwestii możliwości zastosowania przepisu art. 156 § 2 K.p.a. do części nieruchomości objętych orzeczeniem z dnia [...] marca 1948 r. lub choćby możliwości zastosowania dyspozycji tego przepisu tylko do poszczególnych parcel gruntowych.

Powyższa decyzja stała się przedmiotem skarg "[...]" S.A. z siedzibą w R. Z., Zarządu Województwa Ś. i Gminy R. Z. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Minister Zdrowia w odpowiedzi na skargi wniósł o ich oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

W powołanym na wstępie wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że skargi zasługują na uwzględnienie. Sąd wskazał, że decyzją z dnia [...] Minister Zdrowia podtrzymał swoją decyzję z dnia [...] o stwierdzeniu nieważności orzeczenia Ministra Zdrowia z dnia [...] marca 1948 r. w części "a" dotyczącej przejęcia na własność Państwa przedsiębiorstwa uzdrowiskowego R. Z., stanowiącego własność dr A. K., dr K. K., H. W. z K. i innych współwłaścicieli. W orzeczeniu nacjonalizacyjnym z dnia [...] marca 1948 r. stwierdzono przy tym, że na własność Państwa przechodzi przedsiębiorstwo w całości wraz z nieruchomym i ruchomym majątkiem oraz wszelkimi prawami, wolne od obciążeń i zobowiązań, z wyjątkiem zobowiązań o charakterze publicznoprawnym, zobowiązań na rzecz polskich osób prawnych prawa publicznego, służebności gruntowych oraz zobowiązań, mających swe źródło w stosunku najmu pracy lub odpowiedzialności za czyny niedozwolone.

Stwierdzenie nieważności orzeczenia nacjonalizacyjnego z dnia [...] marca 1948 r. w części przedsiębiorstwa uzdrowiskowego R. Z. odnosi się zatem do całego majątku tego przedsiębiorstwa, jaki objęty został protokołem zdawczo-odbiorczym z dnia 14 kwietnia 1948 r., a nie tylko do nieruchomości, które z mocy tego orzeczenia stały się własnością Państwa. Majątek tego przedsiębiorstwa obejmował zaś wszystkie składniki ruchome i nieruchome, jakie składały się na tę formę prawną, w jakiej przedsiębiorstwo uzdrowiskowe R. Z. funkcjonowało do czasu jego znacjonalizowania. Tymczasem, Minister Zdrowia stwierdził nieważność orzeczenia nacjonalizacyjnego z dnia [...] marca 1948 r. wobec całego przedsiębiorstwa R. Z., działając jednak z wniosku jednej ze współwłaścicielek niektórych nieruchomości wchodzących w skład przedsiębiorstwa i spadkobierców niektórych tylko współwłaścicieli nieruchomości wchodzących w skład tego przedsiębiorstwa, i to nie wszystkich nieruchomości tworzących to przedsiębiorstwo. Wniosek o stwierdzenie nieważności orzeczenia nacjonalizacyjnego z dnia [...] marca 1948 r. złożył bowiem J. W., jako spadkobierca J. W. będącego współwłaścicielem przedsiębiorstwa uzdrowiskowego R. Z.. W toku postępowania administracyjnego, do wniosku o stwierdzenie nieważności orzeczenia nacjonalizacyjnego przyłączyła się była współwłaścicielka niektórych nieruchomości przedsiębiorstwa uzdrowiskowego R. Z. M. M. z domu H. oraz kolejni spadkobiercy współwłaścicieli niektórych nieruchomości wchodzących w skład tego przedsiębiorstwa, tj. M. W. – wnuk H. W. z domu K. i J. B. – syn K. B. z domu H..

W decyzji z dnia [...] organ wyszczególnił, na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego z dnia [...] kwietnia 1948 r., parcele wchodzące w skład przedsiębiorstwa uzdrowiskowego R. Z., w zestawieniu udziałów w ich współwłasności przysługujących poszczególnym osobom, oznaczenia ich liczbą wykazu hipotecznego oraz poszczególnymi numerami parcel. W powołanym protokole zdawczo-odbiorczym wskazano zaś, że przejęciu na podstawie orzeczenia z dnia [...] marca 1948 r. uległ majątek przedsiębiorstwa R. Z. stanowiący własność dr A. K. względnie jego spadkobierców, dr K. K., H. W. z K., inż. K. H., M. H., K. H., J. B. D., R. A., K. A., A. Ś., oraz Biskupstwa K.. W protokole tym wyszczególniono również nieruchomości wchodzące w skład przedsiębiorstwa uzdrowiskowego R. Z., spośród których, nieruchomości objęte Iwh [...] i Iwh [...], stanowiły wyłączną własność dr A. K., natomiast nieruchomość objęta Iwh [...] stanowiła własność dr K. K..

Z powyższego wynika, że orzeczenie nacjonalizacyjne dotyczyło majątku przedsiębiorstwa uzdrowiskowego R. Z., obejmującego nie tylko nieruchomości wyszczególnione w protokole zdawczo-odbiorczym z dnia [...] kwietnia 1948 r., ale również inny majątek, jako należący do innych osób i podmiotów (Biskupstwo K.) wskazanych w omawianym protokole, obok osób, których następcy prawni złożyli wniosek o stwierdzenie nieważności orzeczenia nacjonalizacyjnego z dnia [...] marca 1948 r.

W aktach sprawy udokumentowane zostało następstwo prawne wnioskodawców po dr K. K., H. W. z K., K. H. i K. K.. Nie wynika natomiast z akt, aby wnioskodawcy byli następcami prawnymi także A. K., J. B. D., R. A., K. A., A. Ś. oraz Biskupstwa K., wskazanych przez Ministra Zdrowia, jako pozostali właściciele lub współwłaściciele majątku przedsiębiorstwa R. Z..

Skoro więc organ wydał decyzje stwierdzające nieważność orzeczenia nacjonalizacyjnego z dnia [...] marca 1948 r. wobec całego przedsiębiorstwa uzdrowiskowego R. Z., a więc w zakresie, w jakim przedsiębiorstwo to było objęte tym orzeczeniem, działając z wniosku jednej ze współwłaścicielek oraz spadkobierców niektórych tylko współwłaścicieli nieruchomości wchodzących w skład przedsiębiorstwa R. Z., i to nie wszystkich nieruchomości wchodzących w skład znacjonalizowanego przedsiębiorstwa, to oznacza, że w pozostałym zakresie przejętego majątku przedsiębiorstwa uzdrowiskowego R. Z., nieobjętym prawami przysługującymi do nieruchomości tym osobom, od których wnioskodawcy stwierdzenia nieważności orzeczenia nacjonalizacyjnego wywodzą swój interes prawny, Minister Zdrowia orzekł bez wniosku osób uprawnionych do wywodzenia interesu prawnego wobec tego pozostałego majątku. Z decyzji z dnia [...] oraz z dnia [...] nie wynika przy tym, aby organ ten, w tym pozostałym zakresie orzekał z urzędu.

W ocenie Sądu pierwszej instancji stwierdzenie nieważności orzeczenia nacjonalizacyjne go z dnia [...] marca 1948 r. wobec całości majątku przedsiębiorstwa uzdrowiskowego R. Z. z wniosku niektórych tylko osób mających interes prawny, jako osób odwołujących się do praw przysługujących ich poprzednikom prawnym tylko do części tego majątku, a więc niewyczerpujących całego majątku przedsiębiorstwa narusza zasadę z art. 157 § 2 w zw. z art. 28 K.p.a. o wszczynaniu postępowania na wniosek strony. Naruszenie to ma istotny wpływ na wynik rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonej decyzji, ponieważ przedmiotowy zakres tej decyzji jest szerszy, obejmuje bowiem cały majątek przedsiębiorstwa uzdrowiskowego R. Z. przejęty orzeczeniem nacjonalizacyjnym, a nie tylko ten majątek nieruchomy przedsiębiorstwa, wobec którego wnioskodawcy wywodzą swój interes prawny z następstwa prawnego po osobach będących jego współwłaścicielami.

W piśmie z dnia 5 maja 2003 r. pełnomocnik J. W. i M. W. – r.pr. adw. E. B. wskazała, że przedmiotem wniosku o stwierdzenie nieważności orzeczenia nacjonalizacyjnego z dnia [...] marca 1948 r. są nieruchomości objęte decyzją szczegółowo wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do decyzji. Zatem wniosek o stwierdzenie nieważności orzeczenia nacjonalizacyjnego ograniczony został do tej części orzeczenia, która dotyczyła nieruchomości wchodzących w skład przedsiębiorstwa uzdrowiskowego R. Z., a wobec których wnioskodawcy mogą wywodzić przysługiwanie interesu prawnego.

Ponadto nieokreślenie w zaskarżonej decyzji z dnia [...] oraz w utrzymanej nią w mocy decyzji z dnia [...] zakresu orzeczenia adekwatnego do zakresu interesu prawnego przysługującego wnioskodawcom stwierdzenia nieważności orzeczenia nacjonalizacyjnego, dotknięte jest także i tą wadą prawną, że decyzje te mogą dotyczyć również nieruchomości stanowiących w przeszłości własność dr A. K., oznaczonych Iwh [...] i Iwh [...], wobec których organ stwierdził już ostateczną decyzją z dnia [...] września 2001 r. nieważność orzeczenia nacjonalizacyjnego z dnia [...] marca 1948 r. w tej części, jako wyodrębnionej własności dr A. K. niepozostającej w funkcjonalnym związku z uzdrowiskiem R. Z..

Na rozprawie w dniu 11 czerwca 2007 r. pełnomocnik organu potwierdził, że decyzja z dnia [...] września 2001 r. pozostaje w obrocie prawnym. Zdaniem Sądu organ nie wyjaśnił zgodnie z art. 7 i art. 77 § 1 K.p.a., w jakiej części orzeczenie nacjonalizacyjne z dnia [...] marca 1948 r., odnoszące się do przedsiębiorstwa uzdrowiskowego R. Z. zostało już wyeliminowane z obrotu prawnego poprzez stwierdzenie jego nieważności wcześniejszą decyzją z dnia [...] września 2001 r. wobec nieruchomości stanowiących wyłączną własność dr A. K., które nie były powiązane z przedsiębiorstwami uzdrowiskowymi S. i Ż. Z., a które to nieruchomości stanowiące własność dr A. K. wskazane zostały w decyzji z dnia [...], jako wchodzące w skład majątku przedsiębiorstwa uzdrowiskowego R. Z. według protokołu zdawczo-odbiorczego tego przedsiębiorstwa z dnia [...] kwietnia 1948 r. W ocenie Sądu niewyjaśnienie tej okoliczności jest o tyle istotne dla wyniku rozstrzygnięcia rozpatrywanej sprawy, że może stanowić o nieważności decyzji z dnia [...] i z dnia [...] na podstawie art. 156 § 1 pkt 3 K.p.a., w części dotyczącej nieruchomości stanowiących w przeszłości wyłączną własność dr A. K., z racji rozstrzygnięcia sprawy w tej części.

Sąd wskazał, że organ naruszył przepisy procedury administracyjnej poprzez pominięcie w postępowaniu poprzedzającym wydanie decyzji z dnia [...] Gminy R. Z., jako właściciela niektórych spośród parcel przejętych orzeczeniem nacjonalizacyjnym z dnia [...] marca 1948 r. Po pierwsze, organ uznał prawa Gminy R. Z. do bycia stroną ponownie prowadzonego postępowania o stwierdzenie nieważności orzeczenia nacjonalizacyjnego z dnia [...] marca 1948 r., o czym świadczy chociażby jego pismo z dnia 24 czerwca 2005 r., przy którym przesłano Gminie R. Z. odpis decyzji z dnia [...] z pouczeniem o możliwości złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Świadczy również o tym sama treść decyzji z dnia [...] i określenie w jej rozdzielniku Gminy R. Z., jako jednej ze stron adresatów tej decyzji. Natomiast, w odpowiedzi na skargę Gminy R. Z. organ stwierdził m.in., że: "Zasadniczo brak jest przesłanek dla zaliczenia Gminy R. do kręgu podmiotów, którym przysługuje przymiot strony. Decyzja ostateczna Ministra Zdrowia w żaden, prawnie dostrzegalny sposób, nie dotyka bezpośrednio prawa własności działek pozostających aktualnie majątkiem Gminy R.. Dlatego sam fakt dopuszczenia skarżącej Gminy do postępowania nie miał dostatecznych przesłanek prawnych". Oznacza to, że organ nie jest pewny swoich ustaleń zawartych w zaskarżonej decyzji z dnia [...] co do przysługiwania Gminie R. Z. legitymacji strony w postępowaniu o stwierdzenie nieważności orzeczenia nacjonalizacyjnego z dnia [...] marca 1948 r. Mimo to, organ rozpoznał wniosek Gminy R. Z. z dnia 30 sierpnia 2005 r. o wznowienie postępowania rozstrzygniętego decyzją z dnia [...], jako wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy z art. 127 § 3 K.p.a.

O tym, że Gmina R. Z. nie była traktowana jako strona decyzji z dnia [...], podobnie jak Województwo Ś., organ stwierdził w piśmie z dnia 10 maja 2005 r., w którym poinformował Gminę R. Z., iż decyzja z dnia [...] została jej przesłana jedynie do wiadomości. W konsekwencji, rozpatrzenie przez organ wniosku Gminy R. Z. z dnia 30 sierpnia 2005 r., jako wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej decyzją z dnia [...] wskazuje na niekwestionowanie uprawnień Gminy R. Z. do bycia stroną postępowania o stwierdzenie nieważności orzeczenia nacjonalizacyjnego z dnia [...] marca 1948 r. Oznacza to, że organ pozbawił Gminę R. Z. udziału w postępowaniu rozstrzygniętym decyzją z dnia [...], pozbawiając w ten sposób jednej instancji procesowej w orzekaniu o stwierdzeniu nieważności orzeczenia nacjonalizacyjnego z dnia [...] marca 1948 r., co narusza art. 10 § 1 i art. 15 K.p.a. na tyle w istotny sposób, iż w konsekwencji stanowi to okoliczność mogącą skutkować wznowieniem postępowania zakończonego decyzją z dnia [...] wobec Gminy R. Z., z tego powodu, że Gmina bez własnej winy nie brała udziału w tym postępowaniu (art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a.).

Ponadto w skardze na decyzję z dnia [...] Gmina R. Z. podtrzymała zarzut braku bez własnej winy udziału w postępowaniu rozstrzygniętym decyzją z dnia [...], jako przesłankę wznowienia tego postępowania. Oznaczałoby to, że Gmina R. Z. domaga się rozpatrzenia jej wniosku z dnia 30 sierpnia 2005 r. jako wniosku o wznowienie postępowania, a nie jako wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej decyzją z dnia [...] Zdaniem Sądu wyjaśnienie tej kwestii przez organ, przed wydaniem decyzji z dnia [...] było o tyle istotne, iż dysponentem zgłaszanego żądania organowi administracji jest wnioskodawca, a organ nie może we własnym zakresie zmieniać kwalifikacji faktycznej i prawnej złożonego wniosku bez uprzedniego wyjaśnienia tego z wnioskodawcą. Organ uznał wniosek Gminy R. Z. z dnia 30 sierpnia 2005 r., wbrew jego treści, za wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, co w istocie doprowadziło do jego rozpatrzenia w trybie art. 127 § 3 K.p.a., mimo złożenia go po upływie czternastodniowego terminu określonego w art. 129 § 2 w zw. z art. 127 § 3 K.p.a. Decyzja z dnia [...] została bowiem doręczona Gminie R. Z. po raz pierwszy w dniu 5 kwietnia 2005 r. Jeżeli jednak uznać, że doręczenie to miało jedynie charakter informacyjny, jak stwierdził to organ w piśmie z dnia 10 maja 2005 r., to kolejny raz decyzja ta została Gminie doręczona w dniu 1 sierpnia 2005 r. przy piśmie z dnia 22 lipca 2005 r. (jak podano we wniosku Gminy R. Z. z dnia 30 sierpnia 2005 r.). Oznacza to, że wniosek Gminy R. Z. z dnia 30 sierpnia 2005 r. złożony został po upływie czternastu dni od dnia ostatniego doręczenia Gminie R. Z. decyzji z dnia [...], nie mógł być zatem bez uprzedniego rozstrzygnięcia sprawy terminu jego złożenia uznany za skutecznie złożony.

Wprawdzie w aktach sprawy znajduje się pismo Burmistrza Miasta R. Z. z dnia [...] kwietnia 2005 r. ze wskazaniem, że dotyczy ono wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją z dnia [...], to jednak konsekwentne twierdzenia organu zawarte w piśmie z dnia 10 maja 2005 r., oraz w decyzji z dnia [...] i w odpowiedzi na skargę Gminy R. Z., co do traktowania za wniosek Gminy R. Z. o ponowne rozpatrzenie sprawy, dopiero jej wniosku z dnia 30 sierpnia 2005 r., nakazują uznać, iż Minister Zdrowia nie potraktował pisma Burmistrza Miasta R. Z. z dnia [...] kwietnia 2005 r., w sposób procesowy, jako wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej decyzją z dnia [...]

Zdaniem Sądu organ naruszył również art. 10 § 1, art. 28 i art. 61 § 4 K.p.a., w sposób dający podstawę do wznowienia postępowania zakończonego zaskarżoną decyzją, z przyczyny określonej w art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a., poprzez pominięcie pozostałych stron tego postępowania, będących następcami prawnymi pozostałych właścicieli lub współwłaścicieli nieruchomości wchodzących w skład majątku przedsiębiorstwa uzdrowiskowego R. Z., w zakresie przejętym na własność Państwa orzeczeniem nacjonalizacyjnym z dnia [...] marca 1948 r., jak również osób, którym obecnie przysługują do przedmiotu orzeczenia nacjonalizacyjnego prawa rzeczowe.

Wszczynając postępowanie o stwierdzenie nieważności orzeczenia nacjonalizacyjnego z dnia [...] marca 1948 r. Organ zobowiązany był w pierwszej kolejności ustalić krąg wszystkich podmiotów, którym przysługuje status strony w tym postępowaniu, rozumiany przez pryzmat przysługiwania danemu podmiotowi interesu prawnego, o którym mowa w art. 28 K.p.a. Pojęcie interesu prawnego, użyte w art. 28 K.p.a., rozumiane w bezpośrednim jego znaczeniu, oznacza interes oparty na przepisie prawa lub chroniony przez prawo.

W tak rozumianym pojęciu interesu prawnego mieszczą się więc przede wszystkim pozostałe strony orzeczenia nacjonalizacyjnego z dnia [...] marca 1948 r., będącego przedmiotem oceny organu w zaskarżonych decyzjach, których to stron majątek objęty został orzeczeniem nacjonalizacyjnym. O ile bowiem wniosek o stwierdzenie nieważności orzeczenia nacjonalizacyjnego, chociażby w części tego orzeczenia, dla jego skutecznego rozpatrzenia, nie musi pochodzić od wszystkich stron orzeczenia nacjonalizacyjnego, jako byłych współwłaścicieli znacjonalizowanego majątku przedsiębiorstwa lub ich następców prawnych, byleby nie dotyczył tej części orzeczenia, która obejmowała majątek innych jeszcze osób, o tyle wszyscy ci byli właściciele i ich następcy prawni są stroną postępowania nieważnościowego, jeżeli postępowanie to dotyczy orzeczenia nacjonalizacyjnego w takiej części, w jakiej orzeczenie to odnosi się do praw, które tym osobom przysługiwały. Status strony tych osób w postępowaniu nieważnościowym zależy więc oczywiście od tego, w jakiej części orzeczenie nacjonalizacyjne jest przedmiotem oceny dokonywanej przez organ nadzoru, a więc czy oceniana część orzeczenia nacjonalizacyjnego obejmuje prawa tych osób, z których to praw dla tych osób wywodzi się interes prawny w postępowaniu nieważnościowym. Skoro więc organ wskazał w zaskarżonych decyzjach, że majątek przedsiębiorstwa uzdrowiskowego R. Z. stanowił własność dr A. K. względnie jego spadkobierców, dr K. K., H. W. z K., inż. K. H., M. H., K. H., J. B. D., R. A., K. A., A. Ś. oraz Biskupstwa K., natomiast z akt sprawy wynika, że wnioskodawcy stwierdzenia nieważności orzeczenia nacjonalizacyjnego powołują się na udokumentowane następstwo prawne po dr K. K., H. W. z K., K. H. i K. K., to organ nadzoru nie wyjaśnił, kto jest następcą prawnym pozostałych właścicieli przejętego przedsiębiorstwa, tj. A. K., J. B. D., R. A., K. A., A. Ś. i Biskupstwa K.. Nie ulega bowiem wątpliwości, że w postępowaniu zakończonym zaskarżoną decyzją z dnia [...] powinni brać udział także ci pozostali właściciele przedsiębiorstwa lub ich następcy prawni.

W opisanym wyżej pojęciu interesu prawnego, określonym w art. 28 K.p.a., mieszczą się również osoby, którym obecnie przysługują prawa rzeczowe, szczególnie prawo własności, do przedmiotów majątkowych objętych orzeczeniem nacjonalizacyjnym z dnia [...] marca 1948 r. w takim zakresie, w jakim jest ono przedmiotem oceny w postępowaniu o stwierdzenie nieważności tego orzeczenia.

Jeżeli następnie majątek przejętego przez Państwo przedsiębiorstwa rozdysponowano w ramach kolejnych zdarzeń lub czynności prawnych, to postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności orzeczenia nacjonalizacyjnego dotyczy interesu prawnego obecnych podmiotów praw rzeczowych obejmujących znacjonalizowany tym orzeczeniem majątek, jako interes oparty na prawie materialnym dotyczącym tych praw. Przysługiwanie interesu prawnego wskazanym podmiotom jest niezależne od tego, w jaki sposób i w jakich procedurach podmioty te uzyskały od Państwa prawa do znacjonalizowanego majątku, i czy obecnie istnieje prawna możliwość cofnięcia skutków uzyskania tych praw.

Sąd nie uwzględnił wniosku uczestnika postępowania, zgłoszonego na rozprawie w dniu 11 czerwca 2007 r. o odrzucenie skarg na podstawie art. 58 § 1 pkt 4 P.p.s.a., uzasadnionego tym, że orzeczenie nacjonalizacyjne z dnia [...] marca 1948 r. zostało już wyeliminowane z obrotu prawnego w całości, a więc w odniesieniu do trzech przedsiębiorstw uzdrowiskowych, tj. R. Z., S. i Ż. Z., już w dniu 2 czerwca 2003 r., kiedy to zapadł wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie w sprawie o sygn. akt IV SA 3919/01, mający – zdaniem uczestnika postępowania – takie znaczenie, że po dniu 2 czerwca 2003 r. nie mogło się już toczyć postępowanie o stwierdzenie nieważności orzeczenia nacjonalizacyjnego z dnia [...] marca 1948 r. w części dotyczącej przedsiębiorstwa R. Z.. Sąd wskazał, że w powołanym wyroku Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę Przedsiębiorstwa "[...]" S.A. w S. na decyzję Ministra Zdrowia z dnia [...] października 2001 r., którą stwierdzono nieważność orzeczenia nacjonalizacyjnego z dnia [...] marca 1948 r., ale jedynie w części dotyczącej przedsiębiorstwa stanowiącego własność A. S., co w zestawieniu z treścią orzeczenia nacjonalizacyjnego oznacza, iż orzeczenie to zostało wyeliminowane z obrotu prawnego tylko wobec przedsiębiorstwa uzdrowiskowego S.. Oznacza to, że sprawa objęta zaskarżoną decyzją z dnia [...] nie została prawomocnie rozstrzygnięta wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 czerwca 2003 r., dlatego brak było podstaw do zastosowania art. 58 § 1 pkt 4 P.p.s.a.

Przy ponownym rozpatrywaniu sprawy, organ nadzoru wyjaśni w pierwszej kolejności przedmiotowy zakres wniosku o stwierdzenie nieważności orzeczenia nacjonalizacyjnego z dnia [...] marca 1948 r., i na tej podstawie ustali krąg wszystkich stron postępowania, w rozumieniu art. 28 K.p.a. zapewniając im czynny udział w postępowaniu, z ewentualnym wykorzystaniem środków procesowych służących zapewnieniu reprezentacji stronom nieznanym z miejsca pobytu.

Od powyższego wyroku skargi kasacyjne do Naczelnego Sądu Administracyjnego wnieśli: 1) M. M. reprezentowany przez pełnomocnika – adwokata oraz 2) J. W., I. W. i M. W. – reprezentowani przez pełnomocnika – radcę prawnego, zaskarżając wyrok w całości.

W skardze kasacyjnej M. M. wskazał, że zaskarżony wyrok narusza prawo, gdyż sprawa przed Sądem pierwszej instancji prowadzona była w związku z orzeczeniem, które nie znajdowało się w obiegu prawnym w chwili jej rozpoznania. Orzeczenie z dnia [...] marca 1948 r. zostało bowiem wyeliminowane z obrotu prawnego w dniu wydania przez Naczelny Sąd Administracyjny wyroku, tj. 2 czerwca 2003 r. Przesłanka powodująca nieważność orzeczenia z dnia [...] marca 1948 r. dotyczy w jednakowym stopniu trzech przedsiębiorstw objętych orzeczeniem, tj. R., S. i Ż.. Minister Zdrowia jako organ nadzoru popełnił błąd, gdyż na wniosek dotyczący S. powinien prowadzić postępowanie w stosunku do R. i Ż.. Skoro jednak postępowanie zostało wszczęte, prowadzone i zakończone wyrokiem z dnia 2 czerwca 2003 r., to w tym dniu przestało ono obowiązywać także dla pozostałych objętych orzeczeniem przedsiębiorstw.

J. W., I. W. i M. W. przyznając, iż zaskarżona do Sądu pierwszej instancji decyzja Ministra Zdrowia była wadliwa zaskarżonemu wyrokowi zarzucili naruszenie przepisów prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, tj. art. 141 § 4 P.p.s.a., art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ P.p.s.a. w zw. z art. 157 § 2 w zw. z art. 28 K.p.a. poprzez błędne przyjęcie ograniczenia legitymacji do wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazali, że nie można zgodzić się z poglądem prawnym Sądu, jakoby legitymacja adresata decyzji nacjonalizacyjnej do wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji była z mocy prawa ograniczona jedynie do pewnych jej części. W dniu [...] marca 1948 r. Minister Zdrowia wydał orzeczenie, którym znacjonalizował trzy przedsiębiorstwa uzdrowiskowe. Część orzeczenia dotycząca Szczawnicy została już wyeliminowana z obrotu prawnego. Może to dawać asumpt do przyjęcia możliwości "dzielenia" postępowania w sprawie nieważności na części. Jednak pomiędzy tymi trzema przedsiębiorstwami uzdrowiskowymi nie było żadnego związku. Z inną sytuacją mamy do czynienia w przypadku części orzeczenia dotyczącego R. Z.. Wprawdzie orzeczeniem objęto rzecz zbiorową, należącą do różnych osób w rozmaitych udziałach, nie zmienia to jednak faktu, że w rozumieniu organu nacjonalizacyjnego rzecz owa stanowiła jakąś gospodarczą całość określaną mianem przedsiębiorstwa uzdrowiskowego. Jeżeli do tego dołożyć przedmiot postępowania, które się toczyło, a którym jest legalność orzeczenia nacjonalizacyjnego, a nie zwrot przedmiotu tego orzeczenia, to musi być oczywistym, że każdemu z następców prawnych właścicieli R. Z. przysługuje legitymacja do wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności orzeczenia nacjonalizacyjnego. Adresatami tego orzeczenia byli bowiem wszyscy współwłaściciele przedsiębiorstwa. W konsekwencji każdy z nich może żądać badania legalności rozstrzygnięcia i nie zachodzi w tym przypadku żadne współuczestnictwo lub współlegitymacja determinowana przez przepis prawa. Nie ma żadnych przeszkód, aby następcy prawni choćby jednego ze współwłaścicieli zażądali wyeliminowania z obrotu całego orzeczenia.

W konkluzji skargi kasacyjnej J. W., I. W. i M. W. wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i wskazanie, że każdemu adresatowi (względnie następcy prawnemu każdego adresata) przysługuje prawo do żądania wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności całej decyzji nacjonalizacyjnej oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej oznacza, iż podstawy, na jakich zostaje oparta skarga kasacyjna wyznaczają kierunek i zakres kontroli kasacyjnej zaskarżonego wyroku. W myśl art. 174 P.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) zarzucie naruszenia przepisów prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,

2) zarzucie naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Jednocześnie zgodnie z art. 176 P.p.s.a. skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem, czy jest ona zaskarżona w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem żądanego uchylenia lub zmiany.

Przedstawione wyżej uregulowanie prawne określające warunki formalne, jakim ma odpowiadać skarga kasacyjna, odniesione do treści skarg kasacyjnych złożonych w niniejszej sprawie, prowadzą do wniosku, iż tylko skarga kasacyjna złożona przez J., I. i M. W. spełnia wymogi określone w cytowanych wyżej przepisach i umożliwia dokonanie przez Naczelny Sąd Administracyjny oceny zaskarżonego wyroku. Natomiast skarga kasacyjna M. M., z uwagi na sposób jej sformułowania, tj. nieprzytoczenie podstaw kasacyjnych, uniemożliwia Sądowi drugiej instancji odniesienie się do zaskarżonego wyroku, co czyni ją niedopuszczalną.

Wracając do skargi kasacyjnej J., I. i M. W., jej analiza prowadzi do wniosku, iż skarga ta nie ma usprawiedliwionych podstaw. Przede wszystkim autor skargi kasacyjnej, co wynika z jej uzasadnienia, nie ma wątpliwości, iż zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie decyzja Ministra Zdrowia była wadliwa. Aprobuje zatem rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonym wyroku, którym Sąd pierwszej instancji uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...].

W istocie autorowi skargi kasacyjnej chodzi wyłącznie o zakwestionowanie poglądu wyrażonego w uzasadnieniu wyroku Sądu pierwszej instancji, zgodnie z którym stwierdzenie nieważności orzeczenia nacjonalizacyjnego dotyczącego przedsiębiorstwa będącego własnością kilku osób, wymaga wniosku wszystkich współwłaścicieli bądź ich następców prawnych.

Stosownie do art. 185 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, jeżeli nie ma usprawiedliwionych podstaw albo, jeżeli zaskarżone orzeczenie pomimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu.

Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie, gdzie skarga kasacyjna złożona przez J., I. i M. W. nie kwestionuje zaskarżonego wyroku, a jedynie część jego uzasadnienia.

Niewątpliwie zakwestionowanie prawnego poglądu wyrażonego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, a przedstawionego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie stanowi usprawiedliwionej podstawy kasacyjnej w rozumieniu art. 174 pkt 2 P.p.s.a., o ile zaprezentowany pogląd nie doprowadził do błędnego rozstrzygnięcia.

Należy zgodzić się z autorem skargi kasacyjnej, iż każdemu współwłaścicielowi (następcy prawnemu) znacjonalizowanego przedsiębiorstwa przysługuje legitymacja do wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności tego orzeczenia.

Zgodnie z art. 61 § 1 K.p.a. postępowanie administracyjne wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu. Natomiast w myśl § 4 tego przepisu o wszczęciu postępowania z urzędu lub na żądanie jednej ze stron należy zawiadomić wszystkie osoby będące stronami w sprawie.

Z powyższego przepisu wynika, że organ administracji publicznej wszczyna postępowanie administracyjne na wniosek jednej ze stron, kierując się w tym względzie przepisem art. 28 K.p.a. i przepisami szczególnymi. Organ administracji powinien jednak w takiej sytuacji ustalić z urzędu, które osoby będą stronami w postępowaniu administracyjnym wszczynanym na żądanie jednej ze stron, a następnie zawiadomić te strony o wszczęciu postępowania.

W wyroku z dnia 12 stycznia 1994 r. sygn. akt II SA 2164/92 (ONSA 1995, z. 1, poz. 32) Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że zasady określone w art. 61 § 4 i art. 28 K.p.a. obowiązują również w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji, o którym mowa w art. 157 K.p.a. Odmienny pogląd w tej kwestii przedstawiony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie jest nieprawidłowy, ale ponieważ nie miał wpływu na treść zaskarżonego wyroku, który jest zgodny z prawem, skargę kasacyjną J., I. i M. W. na podstawie art. 184 P.p.s.a. należało oddalić.

Natomiast jak wskazano wcześniej skarga kasacyjna złożona przez M. M. nie została oparta o żadną z podstaw kasacyjnych wymienionych w art. 174 P.p.s.a., co czyni ją niedopuszczalną. Analiza tej skargi kasacyjnej prowadzi do wniosku, iż zawiera ona wyłącznie poparte przykładami poglądy prawne jej autora dotyczące instytucji wszczęcia postępowania administracyjnego, stron postępowania, obowiązków organu nadzoru, które nie zostały jednak powiązane z zarzutami odnoszącymi się do zaskarżonego wyroku, w postaci przytoczenia konkretnych przepisów prawa naruszonych przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w procesie kontroli legalności zaskarżonej decyzji i jako takie przesądzają o niedopuszczalności skargi kasacyjnej.

Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 180 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania określonych w pkt 3 wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 P.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 2 lit. c/ rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).



Powered by SoftProdukt