Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Siudyka, Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska (spr.), Sędzia NSA Szczepan Prax, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Magdalena Strzałkowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 czerwca 2019 r. sprawy ze skargi D.J. na decyzję Wojewody Śląskiego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego oraz udzielenia pozwolenia na budowę 1) uchyla zaskarżoną decyzję; 2) zasądza od Wojewody Śląskiego na rzecz strony skarżącej kwotę 997 zł (słownie: dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wobec złożenia w dniu [...] r. przez J. P. wniosku o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na rozbudowę i nadbudowę pawilonu handlowego, zlokalizowanego na działce nr ewid. 1 k.m. [...] w miejscowości K., decyzją nr [...] z dnia [...] r. Starosta [...] zatwierdził projekt budowlany i udzielił J. P. pozwolenia na rozbudowę i nadbudowę przedmiotowego pawilonu.

W wyniku złożenia od powyższej decyzji odwołania przez D. J., rozpatrujący sprawę Wojewoda Śląski, decyzją z dnia [...] r., nr [...] uchylił wymienioną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. W uzasadnieniu wskazał, że niezrozumiałym jest fakt udzielenia przez organ pierwszej instancji pozwolenia na rozbudowę i nadbudowę pawilonu handlowego w sytuacji, gdy z inwentaryzacji rysunkowej zawartej w projekcie wynika, że na przedmiotowej działce nie znajduje się żaden obiekt, a jedynie elementy konstrukcyjne, wykonane na podstawie ostatecznej decyzji Starosty [...] z dnia [...] r., nr [...]. Jednocześnie Wojewoda zauważył, iż projekt budowlany pod względem formalnym jest prawidłowo wykonany, jednakże błędnie zatytułowany, w sposób nieadekwatny do rysunkowej zawartości projektu i do faktycznego stanu istniejącego na działce inwestorki. Dlatego też zobowiązał organ pierwszej instancji, aby przy ponownym rozpatrzeniu sprawy wezwał wnioskodawczynię do zmiany nazwy inwestycji.

W toku ponownie prowadzonego postępowania Starosta [...], najpierw postanowieniem z dnia [...] r. wezwał inwestorkę do usunięcia nieprawidłowości i braków w przedłożonym projekcie budowlanym, a następnie decyzją nr [...] z dnia [...] r., nr [...], działając na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1 , art. 34 ust. 4 i art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.) zatwierdził projekt budowlany i udzielił inwestorce pozwolenia na budowę pawilonu handlowo-usługowego z wykorzystaniem istniejących (legalnie) elementów konstrukcyjnych. W uzasadnieniu organ, potwierdzając wykonanie obowiązku nałożonego postanowieniem, wskazał na zgodność przedmiotowej inwestycji z przepisami ustawy - Prawo budowlane i z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miejscowości K. w gminie R., przyjętego uchwałą Rady Gminy R. Nr [...] z dnia [...] r..

W odwołaniu, reprezentowany przez pełnomocnika, D. J., wskazując na naruszenie prawa materialnego, poprzez brak zastosowania art. 4 i art. 35 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane, a także naruszenie przepisów prawa procesowego, w tym podstawowych zasad procedury administracyjnej, tj. art. 7, art. 8, art. 77 § 1 oraz art. 80 Kodeksu postępowania administracyjnego, domagał się zmiany decyzji poprzez wydanie decyzji o odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego oraz odmawiającej udzielenia pozwolenia na budowę. Podkreślił w szczególności fakt niezgodności przedmiotowego zamierzenia z § 5 ust. 2 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Dodatkowo podniósł brak rozwiązania kwestii odprowadzania wód opadowych i śniegu z dachu projektowanego budynku.

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Wojewoda Śląski utrzymał zaskarżoną doń decyzję pierwszoinstancyjną w mocy. W uzasadnieniu zrelacjonował przebieg postępowania administracyjnego wskazując następnie, że działka objęta wnioskiem o pozwolenie na budowę, tj. działka nr ewid. 1, położona jest na terenie oznaczonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego miejscowości K. symbolem 4Up, tj. tereny publiczne.

W wyniku analizy projektu budowlanego wraz z projektem zagospodarowania działki, sporządzonych dla przedmiotowej inwestycji, organ stwierdził, że badane zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i nie dopatrzył się naruszenia jego zapisów zawartych w § 5 ust. 2 pkt 2 i pkt 3. Jednocześnie organ dodał, że przedłożony projekt budowlany jest kompletny, tzn. dołączone zostały do niego wymagane prawem dokumenty.

Odnosząc się do podnoszonej w odwołaniu kwestii, dołączenia do projektu nieaktualnej mapy do celów projektowych, wyjaśnił, że nie ma przepisu prawa, który jednoznacznie określałby ważność mapy zasadniczej, ewidencyjnej czy mapy do celów projektowych. Wbrew zarzutom odwołania została też wyjaśniona kwestia odprowadzania wód opadowych i nie stwierdzono naruszenia przepisów prawa procesowego, tj. art. 7, art. 8, art. 77 § 1 oraz art. 80 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Wobec skargi złożonej przez D. J., rozpatrujący sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2016 r. sygn. akt II SA/Gl 49/16 oddalił ją, uznając podjęte w sprawie rozstrzygnięcia za zgodne z prawem.

Jednak w wyniku złożonej przez skarżącego skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 4 lipca 2018 r. sygn. akt II OSK 1942/16 uwzględniając złożoną skargę, uchylił wyrok sądu pierwszej instancji oraz zaskarżoną decyzję Wojewody Śląskiego. W motywach swego rozstrzygnięcia stwierdził, że zarzuty skarżącego są przynajmniej częściowo zasadne.

Przyznał położenie działki inwestycyjnej na obszarze objętym planem miejscowym w jednostce o symbolu 4 Up - tj. tereny publiczne. Według zapisów planu na działkach sąsiednich istnieje wymóg realizacji budynków o podobnych proporcjach, formie dachu, kolorystyce oraz stosowanych materiałach wykończeniowych (§ 5 ust. 2 pkt 2 planu) a także wprowadzono wymóg ujednolicenia zabudowy i zagospodarowania w granicach jednej nieruchomości (układu kąta nachylenia połaci dachowych, kolorystyki, zastosowania materiałów wykończeniowych - § 5 ust. 2 pkt 3 planu).

W toku postępowania ustalono, iż przedmiotowy budynek (dwukondygnacyjny - wysokość 10,41m, kryty blachodachówką) ma inne proporcje niż budynek posadowiony na działce sąsiedniej (jest jednokondygnacyjny, niższy od projektowanego - 4,10m, na inny kształt dachu). Dlatego w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego co najmniej przedwczesne jest twierdzenie organu administracji i Sądu pierwszej instancji, że planowana inwestycja jest zgodna z zapisem § 5 ust. 2 pkt 2 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Podkreślił przy tym Sąd, że rację mają organ i Sąd pierwszej instancji, że wskazany przepis nie nakazuje realizacji identycznego obiektu jak zabudowa na sąsiedniej działce, wprowadzono jedynie wymóg podobieństwa odnoszący się do działki sąsiedniej, co nie oznacza jednak dopasowania nowoprojektowanego budynku do budynku na działce bezpośrednio graniczącej z nieruchomością inwestowaną. Aby inwestycja była zgodna z zapisami planu winna wykazywać podobieństwa do zabudowy na jakiejkolwiek innej nieruchomości w bliskim sąsiedztwie zabudowy projektowanej. Z analizy uzasadnienia zaskarżonego wyroku i decyzji organów administracji nie można powziąć jednoznacznych informacji, jaki rodzaj zabudowy występuje na działkach sąsiednich i dlaczego przedmiotowy budynek uznano za podobny jak na działce graniczącej z działką inwestycyjną. Organy administracyjne nie dokonały w tym zakresie żadnej analizy, a Sąd pierwszej instancji stanowisko to zaakceptował. Stąd rację ma skarżący kasacyjnie wskazując na naruszenie art. 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, gdyż kwestia zgodności inwestycji z miejscowym planem nie została wyjaśniona przez organy administracji.

Nie podzielił natomiast Sąd, przyznając rację organowi odwoławczemu, że w sprawie nie można skutecznie zarzucić organowi, iż wadliwie ocenił przedmiotową inwestycję z punktu widzenia nałożonych przez miejscowego uchwałodawcę wymogów określonych w § 5 ust. 2 pkt 3 miejscowego planu. Rację także Sąd przyznał organom administracji, że oceniając zgodność przedmiotowej inwestycji z zapisami miejscowego planu nie można odnosić się do zapisów zawartych § 5 ust. 1 pkt 1 planu, gdzie uzależniono realizację zabudowy przy granicy działki lub w odległości 1,5m do 3,0m od uzyskania "zgody właścicieli działki sąsiedniej w formie umowy notarialnej". Nie można bowiem odmówić słuszności twierdzeniu organu, że kwestia posadowienia obiektu na działce została ostatecznie przesądzona w decyzji z dnia [...] r., utrzymanej w mocy decyzją z dnia [...] r. kończącej postępowanie naprawcze w stosunku obiektu, na który inwestorka uzyskała pozwolenie na przebudowę istniejącego wówczas obiektu.

Konkludując Naczelny Sąd Administracyjny uznał, jako częściowy uzasadniony, zarzut naruszenia art. 35 ust. pkt 1 ustawy Prawo budowlane. Przyznał, że przedwcześnie uznano, że zaskarżona decyzja zgodna jest z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego w części opisanej w § 5 ust. 2 pkt 2 planu. Istota sprawy w tym zakresie sprowadza się zatem do oceny, czy przedmiotowa inwestycja zgodna jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego w tym zakresie, stąd Sąd uznał, że wobec nienależytego wyjaśnienia okoliczności sprawy, nastąpiło wydanie zaskarżonej decyzji z naruszeniem zasad określonych w art. 7, art. 8, art. 77 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Dlatego też rozpatrując ponownie sprawę organ odwoławczy będąc związany przedstawioną powyżej oceną zobligowany będzie wyjaśnić, jaki rodzaj zabudowy znajduje się w pobliżu planowanej inwestycji, a w konsekwencji ustalić czy zamierzenie budowlane jest zgodne z zapisami określonym w § 5 ust. 2 pkt 2 uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Rozpatrując ponownie odwołanie złożone przez D. J. Wojewoda Śląski decyzją z dnia [...] r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję Starosty [...] nr [...] z dnia [...] r. zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę pawilonu handlowo- usługowego z wykorzystaniem istniejących (legalnie) elementów konstrukcyjnych, obiekt kategorii XVII, do realizacji na działce nr 1, położonej w miejscowości K., gm. R. W uzasadnieniu organ przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania, przytoczył fragmenty uzasadnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt II OSK 1942/16, a następnie stwierdził, że analiza dostępnej na portalu gogle (Street View - czerwiec 2012) oraz geoportalu województwa śląskiego (ortomapy, zdjęcia satelitarne z okresu 2009-2015) mapy terenu objętego inwestycją pozwala stwierdzić, że projektowany budynek jest dopasowany skalą i formą architektoniczną do istniejącej zabudowy na działce nr 2, bezpośrednio sąsiadującej z działką nr 1 od strony północno-wschodniej. Zarówno budynek projektowany jak i istniejący na sąsiedniej działce są budynkami parterowymi z poddaszem użytkownym i dachami wielospadowymi z lukarnami, a naprzeciwko projektowanego budynku - po drugiej stronie ulicy [...], zlokalizowane są dwa budynki mieszkalne jednorodzinne o podobnych w formie dachach. Stąd w ocenie organu oznacza to, że zamierzenie budowalne - wbrew twierdzeniu skarżącego- jest zgodne z zapisami określonymi w § 5 ust. 2 pkt 2 uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a tym samym nie narusza przepisu art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego.

Nie można przy tym czynić zarzutu, że projekt zagospodarowania terenu został sporządzony na nieaktualnej mapie do celów projektowych (organ korzystając z portali gogle stwierdził, że sposób zagospodarowania nieruchomości w sąsiedztwie nieruchomości inwestycyjnej nie uległ zmianie w okresie od daty sporządzenia mapy, tj. w okresie [...] r. do dnia złożenia wniosku o pozwolenie na budowę w dniu [...] r.).

Skargę na powyższe rozstrzygnięcie złożył, reprezentowany przez pełnomocnika, D. J., domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji Wojewody Śląskiego oraz poprzedzającej ją decyzji Starosty [...] z uwagi na naruszenie prawa materialnego - tj. akt 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, które miało wpływ na wynik sprawy oraz naruszenie przepisów postępowania - tj. art. 7, art. 8, art. 77 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy oraz zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu skargi podniósł, iż w sprawie wydany został wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt II OSK 1942/16, w którym Sąd nakazał przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego w zakresie ustalenia jaki rodzaj zabudowy znajduje się w pobliżu planowanej inwestycji i czy zamierzenie budowlane zgodne jest z zapisami § 5 ust. 2 pkt 2 miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zatem organ zobligowany był wymienionym wyrokiem do przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego. Tymczasem, w ocenie skarżącego, postępowanie wyjaśniające nie zostało przeprowadzone. Nie zostały podjęte żadne czynności, nie poinformowano strony o zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i możliwości zapoznania się z nim. Powołanie się w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji na materiały dostępne na portalu google i zdjęcia satelitarne trudno uznać za wykonanie zaleceń Sądu. Z dołączonych zdjęć nie wynika, aby w sąsiedztwie znajdowały się obiekty o podobnych proporcjach.

W odpowiedzi na skargę organ drugiej instancji wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumenty, które zawarł w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie w dniu 13 czerwca 2019 r. pełnomocnik skarżącego podtrzymała skargę i zawartą w niej argumentację, podkreślając, iż nie zostały wykonane zalecenia Naczelnego Sadu Administracyjnego zawarte w wyroku o sygn. akt II OSK 1942/16. Nie można bowiem uznać, by dołączenie do akt sprawy zdjęć i wydruku mapy gooole bez sprawdzenia i zweryfikowania było przeprowadzeniem postępowania wyjaśniającego. Dodatkowo podniosła, że nie poinformowano skarżącego o zebraniu materiału dowodowego przez wydaniem rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach rozpatrując sprawę zważył, co następuje:

Skargę należy uznać za zasadną, bowiem zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów prawa.

Przystępując do rozważań w pierwszej kolejności podkreślić należy, iż sprawa powyższa nie jest rozpatrywana pierwszy raz, lecz była już przedmiotem rozpoznania tak Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, który wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2016 r. sygn. akt II SA/Gl 49/16 oddalając skargę utrzymał wprawdzie w mocy rozstrzygnięcia organów administracji - tzn. decyzję Starosty [...] i decyzję Wojewody Śląskiego, jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 4 lipca 2018 r. sygn. akt II OSK 1942/16 uwzględniając skargę kasacyjną skarżącego uchylił wymieniony powyżej wyrok sądu pierwszej instancji oraz uchylił także decyzję Wojewody Śląskiego. Analiza uzasadnienia tego ostatniego wyroku prowadzi do stwierdzenia, że Sąd ten uwzględniając skargę tylko częściowo podzielił argumentację skarżącego kasacyjnie. Jednak potwierdzając naruszenie przepisów postępowania w zakresie gromadzenia i oceny materiału dowodowego, tj. przepisów art. 7, art. 8 czy art. 77 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego stwierdził nadto naruszenie przepisu prawa materialnego - tj. art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane. W ocenie Sądu twierdzenie organów, potwierdzone wyrokiem sądu pierwszej instancji, iż przedmiotowa inwestycja zgodna jest z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, należało uznać przynajmniej za przedwczesne. Sąd nie podzielił bowiem twierdzenia organów o zgodności projektowanej inwestycji z zapisem § 5 ust. 2 pkt 2 obowiązującego planu. Wskazał jednocześnie, iż rozpoznając ponownie sprawę organ odwoławczy zobligowany będzie wyjaśnić jaki rodzaj zabudowy znajduje się w pobliżu planowanej inwestycji, a w konsekwencji ustali czy przedmiotowe zamierzenie budowlane jest zgodne z zapisami określonym w § 5 ust. 2 pkt 2 uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Dopiero po dokładnej analizie i ocenie wyczerpująco zebranego materiału dowodowego, możliwe będzie wydanie właściwych rozstrzygnięć w sprawie. Dodać trzeba, że nie podzielił Naczelny Sąd Administracyjny pozostałych zarzutów skargi kasacyjnej.

Trzeba w tym miejscu przypomnieć, że przepis art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo postępowania przed sądami administracyjnymi (t.jedn. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) stanowi, że ocena prawna i wskazania co dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność była przedmiotem zaskarżenia. Dokonując zatem kontroli postępowania organu, które doprowadziło do wydania zaskarżonej obecnie decyzji należy więc dokonać oceny, czy orzekające w sprawie organy odniosły się do wskazań zawartych w wymienionym wyroku i czy wyjaśniły wszystkie podnoszone w sprawie wątpliwości nie naruszając przy tym obowiązujących przepisów.

Po analizie akt sprawy i wydanej w sprawie, w wyniku ponownego rozpoznania złożonego w sprawie odwołania, decyzji przez organ odwoławczy stwierdzić trzeba, że organ ten nie zastosował się do zaleceń i wskazań Sądu zawartych w wymienionym powyżej wyroku i nie ustrzegł się naruszenia podniesionych w skardze przepisów. Przede wszystkim podzielić trzeba twierdzenie skarżącego, że nie zostało przeprowadzone postępowanie wyjaśniające mające na celu ustalenie rodzaju zabudowy występującej na działkach sąsiednich. W aktach sprawy brak jakichkolwiek ustaleń na ten temat. Trudno bowiem dołączenie do akt sprawy wydruków zdjęć z google uznać za przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego, tym bardziej, że zdjęcia te nie są przekonujące i nie do końca wiadomo co mają wyjaśnić i udowodnić. Trudno też stwierdzenie o zabudowie istniejącej na działce nr 2, uznać za wykonanie zaleceń zawartych w wyroku Sądu, podczas gdy brak jakichkolwiek szczegółowszych danych o tej zabudowie. Samo odwołanie się do mapy google, bez dokładnego opisania i sprawdzenia zabudowy w tym terenie nie można uznać za wystarczającego i przekonującego. Brak bowiem w aktach sprawy chociażby zdjęć budynków uznanych za podobne, czy ich charakterystyki. Także stwierdzenie zawarte w zaskarżonej decyzji "podobne w formie dachy posiadają ponadto dwa budynki mieszkalne jednorodzinne zlokalizowane niemal naprzeciwko budynku inwestorki, po drugiej stronie ulicy [...]" należy uznać za pozbawione jakiegokolwiek dowodu. Wobec jednoznacznego wskazania w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, że dotychczas zebrany materiał dowodowy nie daje podstaw do ustalenia jaki rodzaj zabudowy występuje na działkach sąsiednich, gdyż organy administracyjne nie dokonały w tym zakresie żadnej analizy i dlatego w takich okolicznościach rozstrzygnięcie organu należy uznać przynajmniej za przedwczesne, nie można uznać, być ponowne postępowanie w sprawie ograniczone jedynie do dołączenia do akt sprawy wydruków mapy google uznać za wystarczające i wypełniające zalecenia Sądu zawarte w wymienionym wyroku. W aktach sprawy dalej brak informacji na temat zabudowy na działkach sąsiednich, co powoduje że w tych warunkach stwierdzenie organu, iż przedmiotowy budynek spełnia zapis obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zawarty w § 5 ust. 2 pkt 2 - tj. wymóg realizacji budynków o podobnych proporcjach, formie dachu, kolorystyce oraz materiałach wykończeniowych jest gołosłowne i nadal uchyla się od sprawdzenia w toku postępowania. Tym samym nie zostały wykonane w tym zakresie zalecenia Naczelnego Sądu Administracyjnego. Dalej bowiem na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego nie można jednoznacznie stwierdzić, czy w sprawie nie został naruszony przepis art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego w związku z § 5 ust. 2 pkt 2 uchwały Nr [...] Rady Gminy R. z dnia [...] r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miejscowości K. w gminie R.

Nie można też odmówić słuszności zarzutowi naruszenia przez organ odwoławczy zasady czynnego udziału strony w postępowania, tj. art. 10 Kodeksu postępowania administracyjnego, gdyż uniemożliwiono skarżącemu czynne uczestniczenie w postępowaniu, możliwość zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym i jego ocenę.

W związku z powyższym za zasadne uznać należy zarzuty skargi dotyczące naruszenia przepisów - tj. art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi, co może w konsekwencji prowadzić do naruszenia wymienionych powyżej przepisów.

Przedstawione powyżej rozważania przemawiają za koniecznością uchylenia zaskarżonej decyzji wobec braku dokładnego i wyczerpującego zebrania materiału dowodowego, ale także z uwagi na brak dokładnej jego analizy.

Mając powyższe na uwadze zaskarżoną decyzję należało uchylić na podstawie art. 145 ( 1 pkt. 1 lit c i lit.a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W przedmiocie zwrotu kosztów postępowania, obejmujących wpis od skargi (500 zł) i koszty zastępstwa procesowego (480 zł - na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz 17 z tytułu opłaty skarbowej), Sąd rozstrzygał w oparciu o przepisy art. 200, art. 205 § 2 i art. 209 cytowanej ustawy.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organ orzekający będzie miał na uwadze powyżej poczynione uwagi i po właściwym uzupełnieniu podejmie stosowne rozstrzygnięcie.