Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Śliwińska Sędziowie Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki Sędzia WSA Piotr Borowiecki (spr.) Protokolant Agnieszka Gajewiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 czerwca 2008 r. sprawy ze skargi J. K. na decyzję Ministra Sportu i Turystyki z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wykonywania przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej w zakresie organizacji imprez turystycznych bez wpisu w rejestrze organizatorów turystyki i pośredników turystyki i orzeczenia zakazu wykonywania działalności organizatora turystyki oddala skargę

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] stycznia 2008 r., nr [...], Minister Sportu i Turystyki – działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. oraz art. 2b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268 ze zm.) oraz art. 72 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez skarżącego J. K., przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą P. z siedzibą w S. od decyzji Marszałka Województwa [...] z dnia [...] października 2007 r. nr [...] w sprawie stwierdzenia wykonywania przez stronę działalności gospodarczej bez wymaganego wpisu do rejestru organizatorów turystyki i pośredników turystycznych oraz zakazu wykonywania działalności organizatora turystyki i pośrednika turystycznego przez okres 3 lat od daty decyzji – uchylił w/w decyzję Marszałka Województwa [...] i stwierdził wykonywanie przez skarżącego przedsiębiorcę działalności gospodarczej w zakresie organizacji imprez turystycznych bez wpisu w rejestrze organizatorów turystyki i pośredników turystycznych i zakazał wykonywania skarżącemu działalności organizatora turystyki przez okres 3 lat.

Z akt sprawy wynika, iż w dniu [...] maja 2007 r. Wojewódzki Inspektorat Inspekcji Handlowej w [...] przekazał Marszałkowi Województwa [...] akta sprawy dotyczące skarżącego przedsiębiorcy J. K.. Z dokumentów tych wynikało, że podczas kontroli inspektorzy stwierdzili, iż skarżący w okresie od [...] stycznia 2005 r. do [...] stycznia 2005 r. prowadził działalność gospodarczą w zakresie organizowania imprez turystycznych bez wymaganego w tym zakresie wpisu do stosownego rejestru.

Na podstawie wspomnianych akt Marszałek Województwa [...] wszczął w dniu [...] sierpnia 2007 r. postępowanie administracyjne w sprawie stwierdzenia wykonywania przez stronę skarżącą działalności bez wymaganego wpisu do rejestru organizatorów turystyki i pośredników turystycznych.

W wyniku dokonanych ustaleń Marszałek Województwa [...] – działając w oparciu o przepisy art. 4 ust. 1 i art. 9 ust. 3 i 4 ustawy o usługach turystycznych oraz art. 72 ust. 1 i 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej – wydał w dniu [...] października 2007 r. decyzję nr [...], na podstawie której stwierdził wykonywanie przez stronę skarżącą działalności bez wymaganego wpisu do rejestru organizatorów turystyki i pośredników turystycznych oraz orzekł o zakazie wykonywania działalności organizowania imprez turystycznych oraz pośredniczenia na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych przez okres 3 lat od daty przedmiotowej decyzji. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał m.in., iż zorganizowany przez skarżącego przedsiębiorcę w okresie od 24 stycznia 2005 r. do dnia 30 stycznia 2005 r. obóz sportowo-rekreacyjny odpowiada co do istoty definicji imprezy turystycznej, gdyż obejmuje kilka usług turystycznych (m.in. transport, zakwaterowanie, ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków i opieka pedagogiczna) tworzących jednolity program, objętych wspólną ceną. Ponadto organ stwierdził, iż oferty kolejnych imprez turystycznych w sezonie 2007 r. i 2008 r. zamieszczone na stronie internetowej skarżącego przedsiębiorcy jednoznacznie potwierdzają, iż działalność organizatora turystyki jest wykonywana przez stronę nadal. Organ I instancji podniósł, iż skarżący nie przedstawił żadnego dokumentu, na podstawie którego można wyłączyć prowadzoną przez niego działalność organizatora turystyki z obowiązku uzyskania wpisu do rejestru organizatorów turystyki i pośredników turystycznych. W tej sytuacji organ uznał, iż zachodzą wszelkie przesłanki do zastosowania przepisu art. 9 ust. 3 ustawy o usługach turystycznych.

W piśmie z dnia [...] października 2007 r. strona skarżąca, reprezentowana przez adwokata, wniosła odwołanie od w/w decyzji organu I instancji do Ministra Sportu i Turystyki. Wnosząc o uchylenie decyzji Marszałka Województwa S i umorzenie postępowania skarżący zarzucił temu organowi, iż uzasadnienie decyzji nie zawiera w swej istocie wyjaśnienia merytorycznych podstaw wydanego rozstrzygnięcia. Ponadto skarżący zarzucił, iż organ I instancji dokonał niedopuszczalnych zabiegów w postaci manipulowania materiałem dowodowym, a także rozszerzającej interpretacji przepisów oraz przekroczenia kompetencji poprzez podjęcie się interpretowania wyroków sądów powszechnych. Strona zarzuciła ponadto organowi I instancji, iż rozstrzygnął sprawę wyłącznie w oparciu o nieuwierzytelnione i pozbawione przez to cech dowodowych materiały i dokumenty. W tej sytuacji skarżący uznał, iż decyzja organu I instancji nie spełnia podstawowych elementów decyzji administracyjnych określonych w art. 107 k.p.a. Jednocześnie skarżący wskazał, iż brak jest podstaw faktycznych do stwierdzenia wykonywania przez niego działalności bez wymaganego wpisu w rejestrze organizatorów turystyki i pośredników turystycznych. Skarżący zarzucił organowi, że zignorował fakt, iż Sąd Okręgowy w [...] w uniewinniającym go wyroku apelacyjnym z dnia [...] stycznia 2007 r., sygn. akt VI waz 175/06, stwierdził, że zorganizowany przez skarżącego wyjazd nie miał charakteru "imprezy turystycznej" w rozumieniu przepisów ustawy o usługach turystycznych, lecz jedynie charakter jednorazowego wypoczynku dla dzieci, który nie stwarzał obowiązku posiadania stosownego wpisu w rejestrze organizatorów turystyki. Skarżący podniósł ponadto, iż z akt sprawy wynika, że nie świadczył on usług w zakresie organizowania imprez, a jedynie zamawiał takie imprezy. Zdaniem skarżącego dla organu I instancji całkowicie obojętny pozostał fakt, iż strona od swojej działalności odprowadza podatek VAT w wysokości 7%, podczas gdy usługi turystyczne są opodatkowane 22% podatkiem VAT. Powołując się ponadto na przepisy dotyczące statystyki publicznej oraz klasyfikację usług (PKWiU oraz PKD) obejmujących prowadzoną przez niego działalność skarżący podniósł, iż świadczone przez obozowiska dla dzieci usługi nie podlegają ustawie o turystyce.

W wyniku rozpatrzenia odwołania skarżącego Minister Sportu i Turystyki - działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. oraz art. 2b ustawy o usługach turystycznych oraz art. 72 ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej - decyzją z dnia [...] stycznia 2008 r., nr [...] uchylił w/w decyzję Marszałka Województwa S. z dnia [...] października 2007 r. i stwierdził wykonywanie przez skarżącego przedsiębiorcę działalności gospodarczej w zakresie organizacji imprez turystycznych bez wpisu w rejestrze organizatorów turystyki i pośredników turystycznych i zakazał wykonywania skarżącemu działalności organizatora turystyki przez okres 3 lat.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy stwierdził, iż zaskarżona decyzja organu I instancji zawiera wszystkie istotne elementy, jakie powinna posiadać decyzja administracyjna, zaś brak pełnego uzasadnienia merytorycznego nie stanowi naruszenia art. 107 k.p.a., które skutkowałoby uchyleniem przedmiotowej decyzji.

Minister Sportu i Turystyki, powołując się na stosowne przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (art. 2) oraz ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (art. 3 pkt 1 i art. 4) – stwierdził, iż organizowanie zbiorowych form wypoczynku dzieci i młodzieży szkolnej podlega przepisom ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.). Zgodnie z art. 92a. cyt. ustawy w czasie wolnym od zajęć szkolnych dla uczniów mogą być organizowane kolonie, obozy i inne formy wypoczynku. Organ wskazał, iż warunki, jakie muszą spełniać organizatorzy wypoczynku dzieci i młodzieży szkolnej, a także zasady jego organizowania i nadzorowania określa rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 stycznia 1997 r. w sprawie warunków, jakie muszą spełniać organizatorzy wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej, a także zasad jego organizowania i nadzorowania (Dz. U. Nr 12 poz. 67) oraz rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 12 września 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad i warunków prowadzenia działalności w dziedzinie rekreacji ruchowej (Dz. U. Nr 81, poz. 889). Minister stwierdził, iż w przypadku organizatorów prowadzących działalność gospodarczą w zakresie organizacji np. obozów wypoczynkowych, zastosowanie znajdą przepisy ustawy o usługach turystycznych, a w zakresie zapewnienia bezpiecznych warunków wypoczynku i właściwej opieki wychowawczej, a także zatrudnienia odpowiednio przygotowanej kadry pedagogicznej przepisy wspomnianego wyżej rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 stycznia 1997 r. Organ wskazał, iż zgodnie z § 2 cyt. rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 stycznia 1997 r. organizatorami wypoczynku dzieci i młodzieży mogą być szkoły i placówki, osoby prawne i fizyczne, a także jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej. Zgodnie natomiast z art. 83a ustawy o systemie oświaty, prowadzenie szkoły lub placówki oraz zespołu szkół nie jest działalnością gospodarczą. W tej sytuacji organ odwoławczy uznał, iż przedmiotowy przepis czytany w szczególności w kontekście art. 83a ustawy o systemie oświaty oznacza, iż tylko i wyłącznie szkoły i placówki oświatowo-wychowawcze (zarówno publiczne jak i niepubliczne) organizujące wypoczynek dla dzieci i młodzieży są wyłączone z obowiązku spełniania wymogów określonych w ustawie o usługach turystycznych w zakresie uzyskania wpisu do rejestru organizatorów turystyki i pośredników turystycznych, gdyż taka działalność nie jest działalnością gospodarczą.

Minister Sportu i Turystyki wskazał, iż zakwalifikowanie organizowania wypoczynku dzieci i młodzieży przez przedsiębiorcę w formie np. obozów do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie organizowania imprez turystycznych wymaga łącznego zaistnienia trzech warunków:

- działalność w zakresie organizacji wypoczynku dzieci i młodzieży jest działalnością gospodarczą,

- wypoczynek dzieci i młodzieży szkolnej odpowiadają definicji imprezy turystycznej,

- przedsiębiorca nie prowadzi takiej działalności w związku z jednoczesnym prowadzeniem, na podstawie odpowiednich zezwoleń, szkoły lub placówki oświatowo-wychowawczej.

Zdaniem organu w przypadku łącznego zaistnienia wszystkich trzech w/w przesłanek podmiot prowadzący działalność w zakresie wypoczynku dzieci i młodzieży, niezależnie od spełnienia warunków określonych w ustawie o systemie oświaty, jest zobowiązany spełniać także warunki przewidziane do prowadzenia działalności organizatora turystyki określone w ustawie o usługach turystycznych tj. wymaga uzyskania wpisu do rejestru organizatorów turystyki i pośredników turystycznych.

W ocenie organu odwoławczego z akt sprawy wynika jednoznacznie, iż strona skarżąca, prowadząc działalność gospodarczą w zakresie wypoczynku dzieci i młodzieży w formie organizacji obozów na podstawie m.in. wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, w okresie od 24 stycznia 2005 r. do 30 stycznia 2005 r. zorganizowała m.in. obóz wypoczynkowy dla dzieci i młodzieży szkolnej w Z.. W ramach wspomnianego wypoczynku strona zapewniła uczestnikom wypoczynku m.in.: przewóz –Z. do Ośrodka [...] na trasie S., a także miejsca noclegowe wraz z wyżywieniem.

Powołując się na definicję turysty zawartą w ustawie o usługach turystycznych organ odwoławczy uznał, iż z punktu widzenia przepisów cyt. ustawy uczniów wyjeżdżających do innej miejscowości i korzystających przynajmniej z jednego noclegu należy traktować jako turystów, zaś w konsekwencji usługi przewozu i noclegu świadczone dzieciom i młodzieży szkolnej należy uznać jako usługi turystyczne w rozumieniu ustawy o usługach turystycznych. W związku z powyższym – jak stwierdził Minister - zorganizowanie przez stronę wspomnianego obozu wypoczynkowego było rodzajem imprezy turystycznej, ponieważ strona świadczyła przynajmniej dwie usługi turystyczne (usługa transportowa i usługa noclegowa) tworzące jednolity program, które objęte były wspólną ceną i usługi te obejmowały nocleg. Jednocześnie organ odwoławczy uznał, iż brak w aktach sprawy dokumentu potwierdzającego, iż strona jest wyłączona z obowiązku spełniania wymogów określonych w ustawie o usługach turystycznych w zakresie uzyskania wpisu do rejestru organizatorów turystyki i pośredników turystycznych.

Organ II instancji dodał ponadto, że z zawartych w aktach sprawy informacji zamieszczonych na stronach internetowych należącego do skarżącego Profesjonalnego Studia Rekreacji M., wynika, że niezależnie od zorganizowania wspomnianego obozu wypoczynkowego, strona skarżąca oferuje także inne obozy wypoczynkowe.

Minister Sportu i Turystyki powołując się na przepis art. 3 pkt 4 ustawy o usługach turystycznych – wskazał, iż już samo oferowanie przez stronę imprez turystycznych jest organizowaniem imprez turystycznych w rozumieniu cyt. ustawy.

Organ uznał, że nie znajduje również uzasadnienia twierdzenie strony, iż zakwalifikowanie organizacji obozu jako organizacji imprezy turystycznej nakazywałoby uznać świadczenie usług hotelarskich w obiektach hotelarskich (organizacja wesela) oraz w innych obiektach za organizowanie imprez turystycznych w rozumieniu ustawy o usługach turystycznych. Organ podkreślił, iż świadczenie usług hotelarskich nie jest organizowaniem imprez turystycznych i w związku z powyższym nie wymaga uzyskania wpisu do rejestru organizatorów turystyki i pośredników turystycznych. Usługa hotelarska rozumiana jako wynajmowanie pomieszczeń i miejsc oraz świadczenie usług z tym związanych w obrębie obiektu różni się od imprezy turystycznej rozumianej jako całość - złożoną z co najmniej dwóch usług turystycznych tworzących jednolity program, objętych wspólną ceną, jeżeli usługi te obejmują nocleg lub trwają ponad 24 godziny albo jeżeli program przewiduje zmianę miejsca pobytu. Tak więc usługi związane z zakwaterowaniem nie nadają usłudze hotelarskiej charakteru imprezy turystycznej. Jednak usługi związane z przewozem, wycieczki lokalne należy uznać za imprezę turystyczną, jeżeli świadczone są w ramach pakietu wraz z pobytem w obiekcie, w którym świadczone są usługi hotelarskie.

W związku z powyższym organ odwoławczy uznał, że z zebranych akt sprawy wynika, iż działalność strony w zakresie organizacji obozu wypoczynkowego nie jest usługą hotelarską, lecz organizowaniem imprez turystycznych. W tej sytuacji – jak stwierdził Minister - prowadzona przez stronę działalność gospodarcza, polegająca na organizowaniu obozów wypoczynkowych bez właściwego wpisu do rejestru organizatorów turystyki narusza przepisy art. 4 ustawy o usługach turystycznych.

Ustosunkowując się do zarzutów skarżącego dotyczących zignorowania orzeczeń sądów powszechnych Minister uznał, iż organ I instancji miał prawo do odmiennej oceny zebranego materiału dowodowego w sprawie organizacji obozu wypoczynkowego przez skarżącego niż sądy powszechne, które orzekały w tej materii.

Organ odwoławczy podniósł, iż decyzją z dnia [...] października 2007 r. Marszałek Województwa S zakazał stronie wykonywania działalności m.in. pośrednika turystycznego. Organ II instancji uznał jednakże, iż z zebranych akt sprawy nie wynika, aby strona prowadziła działalność gospodarczą w zakresie pośredniczenia na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych. W tym zakresie organ odwoławczy stwierdził więc, że Marszałek Województwa S nieprawidłowo ocenił zebrany materiał w sprawie a także w sposób nieprawidłowy zinterpretował przepisy prawa materialnego tj. ustawy o usługach turystycznych. W tej sytuacji Minister uznał, że należało skorygować zaskarżoną decyzję Marszałka Województwa S poprzez jej uchylenie w części dotyczącej wykonywania działalności bez wymaganego wpisu w rejestrze organizatorów turystyki i pośredników turystycznych i zakazu wykonywania przez stronę działalności pośrednika turystycznego i stwierdzenia wykonywania działalności gospodarczej w zakresie organizacji imprez turystycznych bez wpisu w rejestrze organizatorów turystyki i pośredników turystycznych przez skarżącego przedsiębiorcę i zakazania wykonywania przez niego działalności organizatora turystyki przez okres 3 lat.

W dniu [...] lutego 2008 r. skarżący, reprezentowany przez adwokata - działając za pośrednictwem organu II instancji - wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na w/w decyzję Ministra Sportu i Turystyki. Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji skarżący zarzucił organowi:

- błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonej decyzji polegający na przyjęciu, iż usługi świadczone przez stronę w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa stanowią działalność gospodarczą w zakresie organizowania imprez turystycznych w rozumieniu ustawy o usługach turystycznych i ustawy o swobodzie działalności gospodarczej,

- naruszenie przepisów postępowania, w tym art. 73 k.p.a., art. 74 § 2 k.p.a., art. 75 k.p.a., a w konsekwencji art. 7 k.p.a., art. 9 k.p.a. i art. 10 k.p.a. – polegające na: - rozstrzyganiu przez organ w oparciu o znajdujące się w katach sprawy nieuwierzytelnione kserokopie dokumentów pozbawione cech dowodów, a także - dowolnym uznaniu przez organ, iż dokumenty znajdujące się w aktach sprawy (opinia Ministerstwa Gospodarki oraz opinia Wydziału Obsługi Prawnej Urzędu Marszałkowskiego) nie stanowią materiału dowodowego, oraz – na odmówieniu stronie sporządzenia kopii wnioskowanych dokumentów oraz ich uwierzytelnionych odpisów bez wydania w tym zakresie stosownego postanowienia.

W uzasadnieniu skargi pełnomocnik skarżącego podtrzymał dotychczasowe stanowisko strony wyrażone w uzasadnieniu odwołania. Strona skarżąca wskazała, iż skoro wszystkie wymienione w PKWiU miejsca krótkotrwałego zakwaterowania nie wymagają wpisu do rejestru, nie ma żadnego uzasadnienia twierdzenie organu, że obozowiska dla dzieci miałyby być w tym przypadku jakimś wyjątkiem. Pełnomocnik strony, powołując się na klasyfikację PKWiU - stwierdził, iż z jej unormowań jednoznacznie wynika, że działalność skarżącego sklasyfikowana jako miejsca krótkotrwałego zakwaterowania jest wyłączona poza usługi turystyczne, a w konsekwencji nie jest reglamentowana ustawą o usługach turystycznych i nie nakłada na przedsiębiorcę obowiązku uzyskiwania wpisu do rejestru organizatorów turystki i pośredników turystycznych. Pełnomocnik skarżącego stwierdził, iż skoro Prezes Głównego Urzędu Statystycznego dokonał wyraźnego wyłączenia działalności w zakresie usług świadczonych przez obozowiska dla dzieci z usług turystycznych brak jest jakichkolwiek podstaw do odmiennych i niezgodnych z prawem interpretacji, jakie zostały zaprezentowane przez organy obu instancji.

W odpowiedzi na skargę Minister Sportu i Turystyki - podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji - wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną wyłącznie z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji. Sąd administracyjny nie ocenia decyzji organu pod kątem jej słuszności, czy też celowości, jak również nie rozpatruje sprawy kierując się zasadami współżycia społecznego.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (vide: art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

W ocenie Sądu analizowana pod tym kątem skarga J. K., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą P. z siedzibą w S. nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu, albowiem zaskarżona decyzja Ministra Sportu i Turystyki z dnia [...] stycznia 2008 r. - nie narusza prawa.

Przedmiotowa decyzja nie narusza zarówno przepisów prawa materialnego wskazanych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych, jak również przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, a przede wszystkim przepisów art. 7 k.p.a., art. 8 k.p.a., art. 10 § 1 k.p.a., art. 73 k.p.a., art. 74 § 2 k.p.a., art. 75 k.p.a., a także art. 77 § 1 k.p.a. oraz art. 107 § 3 k.p.a., w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na ostateczny wynik sprawy.

Na wstępie należy wskazać, iż materialnoprawną podstawą decyzji Marszałka Województwa S z dnia [...] października 2007 r. nr [...], a w dalszej konsekwencji również zaskarżonej decyzji z dnia [...] stycznia 2008 r. był przepis art. 9 ust. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych, zgodnie z którym marszałek województwa wydaje decyzję administracyjną o stwierdzeniu wykonywania działalności gospodarczej, o której mowa w art. 4 ust. 1, bez wymaganego wpisu do rejestru organizatorów turystyki i pośredników turystycznych oraz o zakazie wykonywania działalności gospodarczej objętej wpisem do rejestru przez okres 3 lat.

Niewątpliwie kluczowym zagadnieniem w przedmiotowej sprawie jest kwestia stwierdzenia, czy świadczone przez stronę skarżącą usługi można zakwalifikować jako działalność gospodarczą w zakresie organizowania imprez turystycznych, w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych i ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Działalność gospodarcza, której wykonywanie uzależnione jest od spełnienia określonych w odrębnych przepisach warunków jest działalnością regulowaną.

Warunki świadczenia przez przedsiębiorców usług turystycznych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a także za granicą, jeżeli umowy z klientami o świadczenie tych usług są zawierane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, określa ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (art. 1 cyt. ustawy).

Jak stanowi przepis art. 4 ust. 1 ustawy o usługach turystycznych, działalność gospodarcza polegająca na organizowaniu imprez turystycznych oraz pośredniczeniu na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych wymaga uzyskania wpisu w rejestrze organizatorów turystyki i pośredników turystycznych prowadzonym przez marszałka województwa.

W tej sytuacji, aby prawidłowo zastosować normę prawną przewidzianą we wskazanym przepisie art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, należy jednoznacznie ustalić zakres pojęć składających się na definicję "organizowania imprez turystycznych".

Należy w związku z tym posłużyć się przede wszystkim słowniczkiem stosownych pojęć ustawowych, zawartym w art. 3 ustawy o usługach turystycznych.

Trzeba zwrócić uwagę, iż organizowaniem imprez turystycznych, zgodnie z art. 3 pkt 4 w/w ustawy, jest przygotowywanie lub oferowanie, a także realizacja imprez turystycznych.

Z kolei, jak zdecydował ustawodawca, imprezę turystyczną stanowią co najmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity program i objęte wspólną ceną, jeżeli usługi te obejmują nocleg i trwają ponad 24 godziny albo jeżeli program przewiduje zmianę miejsca pobytu (vide: art. 3 pkt 2 ustawy).

Zgodnie z art. 3 pkt 1 w zw. z art. 3 pkt 9 i 10 ustawy o usługach turystycznych, usługami turystycznymi są usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom, tj. osobom podróżującym do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu na okres nieprzekraczający 12 miesięcy, dla których celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości i którzy korzystają z noclegu przynajmniej przez jedną noc lub odwiedzającym, tj. osobom podróżującym do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu oraz niekorzystających z noclegu.

W przypadku organizatorów prowadzących działalność gospodarczą w zakresie organizacji np. obozów wypoczynkowych dzieci i młodzieży, zastosowanie znajdą stosowne przepisy ustawy o usługach turystycznych, a w zakresie zapewnienia bezpiecznych warunków wypoczynku i właściwej opieki wychowawczej, a także zatrudnienia odpowiednio przygotowanej kadry pedagogicznej - właściwe przepisy powołanego przez organ odwoławczy rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 stycznia 1997 r. w sprawie warunków, jakie muszą spełniać organizatorzy wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej, a także zasad jego organizowania i nadzorowania.

Zdaniem Sądu należy w pełni podzielić stanowisko organu II instancji, uznając, że w kontekście unormowań w/w rozporządzenia, a przede wszystkim w świetle przepisu art. 83a ustawy o systemie oświaty – przyjąć trzeba, że tylko i wyłącznie szkoły i placówki oświatowo-wychowawcze organizujące wypoczynek dla dzieci i młodzieży są wyłączone z obowiązku spełniania wymogów określonych w ustawie o usługach turystycznych w zakresie uzyskania wpisu do rejestru organizatorów turystyki i pośredników turystycznych, albowiem taka działalność nie stanowi działalności gospodarczej.

Natomiast w przypadku, gdy działalność w zakresie organizacji wypoczynku dzieci i młodzieży jest działalnością gospodarczą, wypoczynek dzieci i młodzieży szkolnej odpowiada definicji imprezy turystycznej, zaś przedsiębiorca nie prowadzi takiej działalności w związku z jednoczesnym prowadzeniem, na podstawie odpowiednich zezwoleń, szkoły lub placówki oświatowo-wychowawczej, to dany podmiot gospodarczy, prowadzący działalność w zakresie wypoczynku dzieci i młodzieży, niezależnie od spełnienia warunków określonych w ustawie o systemie oświaty, jest zobowiązany spełniać także warunki przewidziane do prowadzenia działalności organizatora turystyki określone w ustawie o usługach turystycznych, w tym przede wszystkim zmuszony jest przestrzegać ustawowego wymogu uzyskania wpisu do rejestru organizatorów turystyki i pośredników turystycznych.

Jak wynika z akt niniejszej sprawy skarżący prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wypoczynku dzieci i młodzieży w formie organizacji obozów na podstawie m.in. wpisu do ewidencji działalności gospodarczej wydanego przez Prezydenta miasta S.. W toku postępowania organy obu instancji ustaliły, iż strona w okresie od dnia 24 stycznia 2005 r. do dnia 30 stycznia 2005 r. zorganizowała m.in. obóz wypoczynkowy dla dzieci i młodzieży szkolnej w Z.. W ramach wspomnianego wypoczynku strona zapewniła uczestnikom wypoczynku m.in. przewóz – Z. do Ośrodka [...] na trasie S., a także zapewniła miejsca noclegowe wraz z wyżywieniem.

W tej sytuacji uznać należy, iż z punktu widzenia przepisów ustawy o usługach turystycznych uczniów wyjeżdżających do innej miejscowości i korzystających przynajmniej z jednego noclegu należy traktować jako turystów. Dlatego też usługi przewozu i noclegu świadczone dzieciom i młodzieży szkolnej należy uznać jako usługi turystyczne w rozumieniu cyt. ustawy.

W związku z powyższym zorganizowanie przez skarżącego przedsiębiorcę wspomnianego obozu wypoczynkowego dla dzieci i młodzieży było rodzajem imprezy turystycznej, albowiem strona świadczyła przynajmniej dwie usługi turystyczne (usługa transportowa oraz usługa noclegowa) tworzące jednolity program, które niewątpliwie objęte były wspólną ceną i obejmowały nocleg.

Zdaniem Sądu uznać należy – w świetle przepisu art. 3 pkt 4 ustawy o usługach turystycznych - iż już samo oferowanie przez stronę imprez turystycznych jest organizowaniem imprez turystycznych w rozumieniu tej ustawy.

Tak więc organy obu instancji słusznie przyjęły, że prowadzona przez stronę skarżącą działalność gospodarcza, polegająca na organizowaniu obozów wypoczynkowych bez właściwego wpisu do rejestru organizatorów turystyki narusza przepis art. 4 ust. 1 ustawy o usługach turystycznych.

Organy słusznie uznały, iż działalność strony w zakresie organizacji obozów dla dzieci i młodzieży jest działalnością gospodarczą regulowaną, wymagającą uzyskania wpisu w rejestrze organizatorów turystyki i pośredników turystycznych.

Według Sądu organy obu instancji, nie będąc związane ustaleniami sądów karnych - miały w tej sytuacji pełne prawo do odmiennej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, tym bardziej, jeśli weźmie się pod uwagę fakt, iż wspomniane sądy powszechne orzekając w tej materii brały pod uwagę przede wszystkim przesłanki prawno-karne.

Bez znaczenia pozostają również zarzuty strony odnoszące się zarówno do kwestii klasyfikacji statystycznej PKWiU, jak również wysokości płaconego podatku od towarów i usług (Vat), albowiem dla oceny prawidłowości zaskarżonej decyzji Ministra Sportu i Turystyki znaczenie mogą mieć wyłącznie unormowania ustawy o usługach turystycznych, które regulują funkcjonowanie tego rodzaju działalności gospodarczej, jak organizowanie imprez turystycznych.

Z uwagi na powyższe Sąd uznał, iż wydając zaskarżoną decyzję Minister Sportu i Turystyki prawidłowo zastosował dyspozycję przepisów art. 9 ust. 3 w zw. z art. 4 ust. 1 i art. 3 pkt 1, 2 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych.

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie należy przyjąć, iż Minister Sportu i Turystyki nie naruszył także przepisów postępowania administracyjnego, albowiem podjął wszelkie możliwe i niezbędne zarazem czynności celem pełnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w oparciu o zebrany w sposób wyczerpujący materiał dowodowy. Organ nie dopuścił się tym samym obrazy przepisów kodeksu postępowania administracyjnego wskazanych w art. 7 k.p.a. i art. 77 § 1 k.p.a. Ponadto poprzez pełne – w ocenie Sądu - uzasadnienie faktyczne i prawne zaskarżonej decyzji organ nie naruszył normy postępowania administracyjnego wskazanej w przepisie art. 107 § 3 k.p.a. w stopniu, który mógłby mieć istotny wpływ na ostateczny wynik sprawy.

Ponadto należy zgodzić się z organem odwoławczym, iż fakt nieprawidłowego odmówienia stronie skarżącej przez organ I instancji udostępnienia części akt administracyjnych nie mogło mieć jakiegokolwiek znaczącego wpływu na zapewnienia praw strony, tym bardziej, jeśli weźmie się pod uwagę, że ostatecznie strona skarżąca otrzymała żądane dokumenty (vide: pisemne potwierdzenie z dnia 29 października 2007 r. - k. 95 akt administracyjnych).

Ponadto nie można w żaden sposób uznać za zasadny zarzut skarżącego dotyczącego oparcia decyzji o częściowo nieuwierzytelnione kopie dokumentów, skoro sama strona w toku całego postępowania, ani też w skardze złożonej do Sądu w żadnej części nie negowała prawdziwości owych materiałów dowodowych zgromadzonych w sprawie, polemizując z organami obu instancji głównie na płaszczyźnie prawidłowości oceny materialnoprawnej tego materiału. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt podjęcia przez organ starań w dotarciu do oryginalnych dokumentów, pomimo braku współpracy w tym zakresie ze strony skarżącego przedsiębiorcy.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku, działając na podstawie przepisu art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.