Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 9 marca 2017 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska Protokolant st. specjalista Lidia Porczyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 marca 2017 roku sprawy ze skargi Wspólnoty Mieszkaniowej A w O. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] znak: [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Wojewody [...] na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej A w O. kwotę 980 (dziewięćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. LS

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...], nr [...] umorzył postępowanie odwoławcze zainicjowane odwołaniem Wspólnoty Mieszkaniowej A w O. od decyzji Starosty [...] z dnia [...], nr [...] o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

Stan faktyczny sprawy przedstawia się w sposób następujący:

Starosta [...] decyzją z dnia [...] zatwierdził inwestorowi – A. K. projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę dla inwestycji polegającej na budowie budynku przedszkola w wewnętrznymi instalacjami wodno – kanalizacyjną, centralnego ogrzewania, elektryczną, gazową, wentylacji mechanicznej, zewnętrznej instalacji gazu i węzła cieplnego oraz infrastrukturą techniczną – placem zabaw, ogrodzeniem i miejscami postojowymi, przewidzianej do realizacji w O. na działce nr ewid. 520/45, obręb [...].

Kwestionując powyższą decyzję odwołanie wniosła Wspólnota Mieszkaniowa A 16 w O., która jest właścicielem działki nr ewid. 520/7 bezpośrednio sąsiadującej z terenem inwestycji. Odwołujący wniósł o uznanie za stronę postępowania w sprawie.

Wojewoda [...], przywołaną na wstępie decyzją umorzył postępowanie odwoławcze. W motywach rozstrzygnięcia organ opisał dotychczasowy przebieg postępowania wskazując, iż przepis art. 127 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2016 roku, poz. 23 ze zm., dalej jako: "K.p.a."), daje uprawnienie do złożenia odwołania tylko stronie postępowania. Zgodnie z art. 28 K.p.a. stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie, albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Wskazaną definicję zawęża przepis art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku – Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2016 roku, poz. 290 ze zm.), który stanowi, iż stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Przy czym obszar oddziaływania obiektu to teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu, w tym zabudowy, tego terenu (art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego).

Organ odwoławczy jest zobowiązany do zbadania, czy odwołanie pochodzi od strony postępowania, tj. należało rozważyć, czy składającym przysługują uprawnienia strony w sprawie. Chodzi bowiem o to czy na podstawie konkretnie wskazanych przepisów prawa, wynikają z określonej w odwołaniu decyzji własne uprawnienia skarżących lub obowiązki o charakterze prawnym. Od tak pojmowanego interesu prawnego organ odróżnił interes faktyczny, czyli sytuację w której dany podmiot jest wprawdzie bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy, nie może jednak tego zainteresowania poprzeć przepisami prawa mającego stanowić podstawę prawną kierowanego żądania w zakresie podjęcia stosownych czynności przez organ. Przepisy prawa są bowiem źródłem interesów prawnych i podstawą wszelkich roszczeń, zatem nie decyduje sama wola czy też przekonanie podmiotu, że jest stroną postępowania.

Wobec tego – zdaniem Wojewody – należało ustalić, czy konkretny przepis prawa wprowadza ograniczenia w zagospodarowaniu jakiejkolwiek innej nieruchomości w związku z realizacją inwestycji objętej pozwoleniem na budowę. Ograniczenia, które nie są wynikiem istnienia przepisów prawnych, wszak nie dają podstawy do uznania danego podmiotu za stronę postępowania, którego przedmiotem jest wydanie pozwolenia na budowę. Sam fakt, że dany podmiot jest właścicielem, zarządcą lub użytkownikiem wieczystym nieruchomości sąsiadującej z nieruchomością, na której ma być realizowana inwestycja, nie jest wystarczającą podstawą do uznania, że podmiotowi takiemu przysługuje status strony w postępowaniu dotyczącym wydania pozwolenia na budowę.

W ocenie Wojewody, odwołujący zasadnie nie został uznany za stronę postępowania, bowiem obszar oddziaływania projektowanego obiektu zamyka się w granicach działki nr ewid. 520/45, czyli terenu objętego inwestycją. Starosta [...] prowadząc postępowanie zweryfikował określony przez projektanta (zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1c Prawa budowlanego) obszar oddziaływania obiektu i potwierdził w wydanej decyzji (wpisując adnotację "nie dotyczy"), że w świetle obowiązujących przepisów prawa projektowane przedszkole nie będzie oddziaływać na sąsiednie nieruchomości.

Dokumenty przekazane wraz z odwołaniem dowodzą, że zatwierdzony projekt budowlanym jest zgodny z decyzją Burmistrza O. z dnia [...] nr [...] o warunkach zabudowy. Projekt zagospodarowania terenu jest zgodny z przepisami w tym techniczno – budowlanymi, m.in. zachowane zostały odległości od granicy działki określone w § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (tekst jedn. Dz. U. z 2015 roku, poz. 1422, dalej jako: "rozporządzenie"). Odległość projektowanego budynku przedszkola od budynku mieszkalnego skarżących to 8 – 9,2 m, a jego wysokość to 7,16 m zatem mniejsza od dzielących te budynki odległości. W projekcie budowlanym zawarta została analiza zacieniania przedstawiająca warunki nasłonecznienia elewacji południowej budynku strony odwołującej w godzinach 7 – 17 w dniach równonocy. Na podstawie projektu budowlanego Wojewoda stwierdził, że projektowany budynek nie przesłania budynków sąsiednich, spełnia wymogi wskazane w § 12 i § 60 rozporządzenia oraz przepisy przeciwpożarowe i sanitarne, co zostało potwierdzone przez osoby uprawnione. Realizacja inwestycji nie pozbawi osób trzecich dostępu do drogi i mediów.

Wojewoda nie kwestionując interesu faktycznego (np. uciążliwości związane z prowadzeniem przedszkola w bliskiej odległości od lokali mieszkalnych) strony odwołującej uznał, że okoliczność ta nie stanowi podstawy do przyznania przymiotu strony w postępowaniu administracyjnym prowadzonym w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę.

Postępowanie odwoławcze, w wyniku którego właściwy w sprawie organ stwierdzi, iż wnoszący odwołanie nie jest stroną tego postępowania w rozumieniu art. 28 K.p.a. kończy się decyzją o umorzeniu tego postępowania. Ustalenia organu wypełniają przesłankę wskazaną w art. 105 K.p.a. świadczącą o bezprzedmiotowości z przyczyn podmiotowych.

Przedmiotem zainteresowania Wojewody było tylko ustalenie czy autor odwołania jest stroną postępowania odwoławczego w rozumieniu art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego, zatem argumenty odwołania nie mają wpływu na podjęte rozstrzygnięcie.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Wspólnota Mieszkaniowa A w O. wskazała na naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego, tj.:

a. art. 28 ust. 2 Prawa Budowlanego przez niedopuszczenie odwołującego do udziału w postępowaniu w charakterze strony;

b. art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego poprzez błędne uznanie, że nieruchomość strony skarżącej leży poza obszarem oddziaływania inwestycji;

c. art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego w zw. z art. 140 i 144 Kodeksu cywilnego przez jego błędne niezastosowanie i nieuwzględnienie uzasadnionych interesów osób trzecich, a w konsekwencji udzielenie pozwolenia na budowę inwestycji, które te interesy narusza;

2. przepisów prawa procesowego, tj.:

a. art. 138 § 1 pkt 3 K.p.a. poprzez umorzenie postępowania, podczas gdy nie zachodziła ani przesłanka podmiotowa, ani przedmiotowa do jego umorzenia;

b. art. 10 K.p.a. w zw. z art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego, przez uniemożliwienie stronie czynnego udziału w każdym stadium postępowania;

c. art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 K.p.a., poprzez zaniechanie pełnego wyjaśnienia okoliczności niniejszej sprawy, w tym błędne przyjęcie, iż realizacja inwestycji objętej wnioskiem o pozwolenie na budowę nie narusza interesów osób trzecich, a także poprzez zaniechanie uzasadnienia na jakich podstawach ustalono obszar oddziaływania inwestycji.

Opierając się na wskazanych zarzutach strona wniosła o uchylenie kontestowanej decyzji, zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym opłaty od skargi oraz o wstrzymanie wykonania decyzji Starosty O [...] o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę.

W motywach skargi jej autor podkreślił, że nie podziela stanowiska Wojewody [...] co do poprawności wyznaczenia przez Starostę [...] obszaru oddziaływania obiektu ani prawidłowości ustalenia legitymacji do udziału w postępowaniu o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę. Poprzestanie na lakonicznym stwierdzeniu w zakresie ustalania tego obszaru "nie dotyczy", bez uzasadnienia, z jakich względów organ podzielił ustalenia projektanta i inwestora, narusza przepisy art. 107 § 3 K.p.a. Choć wstępnych ustaleń dokonują wyżej wskazane podmioty, organ prowadzący postępowanie w sprawie pozwolenia na budowę nie jest związany tak dokonaną oceną i powinien w tym zakresie przeprowadzić własne postępowanie wyjaśniające, którego wyraz powinien dać w uzasadnieniu decyzji. W sprawie Starosta zaniechał takiego uzasadnienia, a Wojewoda w uzasadnieniu decyzji napisał, iż inwestycja jest zgodna z przepisami techniczno – budowlanymi, tj. zachowane zostały niezbędne odległości od granicy działki, dostęp do drogi i mediów oraz warunki dotyczące nasłonecznienia. Taka ocena, przy uwzględnieniu okoliczności tej sprawy – zdaniem autora skargi – jest niewystarczająca.

Wyznaczając obszar oddziaływania obiektu organ powinien badać nie tylko usytuowanie budynku w odniesieniu do sąsiednich działek i zachowanie wymaganych prawem odległości (od granicy, od budynków), ale również funkcję, przeznaczenie, formę oraz konstrukcję projektowanego obiektu i inne jego cechy charakterystyczne, w szczególności sposób zagospodarowania terenu znajdującego się w otoczeniu inwestycji. Należy zatem każdorazowo dokonać analizy nakazów i zakazów zawartych w przepisach odrębnych w kontekście indywidualnych cech obiektu budowlanego. Samo zachowanie odległości wymaganych przepisami o warunkach technicznych nie zawsze przesądza o możliwym oddziaływaniu bądź braku takowego. Ustalenie obszaru oddziaływania obiektu powinno zawsze następować w szerszym kontekście tj. w kontekście wszystkich przepisów prawa powszechnie obowiązującego wprowadzających ograniczenia w zagospodarowaniu określonego terenu.

Jednocześnie, nie można uzależniać przymiotu strony wyłącznie od negatywnego oddziaływania inwestycji na prawa osób trzecich, lecz koniecznym jest badanie samej możliwości spowodowania szkodliwego oddziaływania inwestycji na teren otaczający działkę inwestora. Nie musi tym samym zaistnieć negatywny wpływ inwestycji na nieruchomość sąsiednią, lecz wystąpić potencjalna groźba takiego skutku. Należy stwierdzić, że o ile istnieje możliwość spowodowania szkodliwego oddziaływania inwestycji na otoczenie, biorąc pod uwagę indywidualne cechy projektowanego obiektu i sposób zagospodarowania terenu otaczającego działkę inwestora, osoby legitymujące się tytułem prawnym do działek położonych na tak wyznaczonym "obszarze oddziaływania obiektu" powinny być uznane za stronę postępowania w sprawie o pozwolenie na budowę. Przy ocenie czy dany podmiot jest stroną postępowania w przedmiocie pozwolenia na budowę, nie ma znaczenia czy został naruszony interes prawny tego podmiotu, a jedynie czy interes taki podmiotowi temu przysługiwał. Obszar oddziaływania obiektu, zdefiniowany w art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego, został określony jako teren wyznaczony wokół obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu tego terenu. W procesie zmierzającym do wyznaczenia takiego obszaru nie chodzi przy tym o wykazanie negatywnego wpływu inwestycji na działki znajdujące się w otoczeniu projektowanego obiektu, lecz o możliwość spowodowania szkodliwego oddziaływania inwestycji na teren otaczający działkę inwestora w związku z zamiarem realizacji inwestycji. Jeżeli istnieje możliwość spowodowania szkodliwego oddziaływania inwestycji na otoczenie, biorąc pod uwagę indywidualne cechy projektowanego obiektu i sposób zagospodarowania terenu otaczającego działkę inwestora, osoby legitymujące się tytułem prawnym do działek położonych w tak wyznaczonym obszarze oddziaływania obiektu są stroną w postępowaniu w sprawie o pozwolenie na budowę. Kwestia ustalenia ewentualnego rzeczywistego negatywnego oddziaływania, stanowi element postępowania wyjaśniającego, prowadzonego w ramach toczącego się postępowania o udzielenie pozwolenia. Skoro postępowania administracyjne mają zapewnić ochronę interesów prawnych stron, więc wątpliwości na temat legitymacji do udziału w postępowaniu w charakterze strony należy rozstrzygać na korzyść domagającej się uznania jej za stronę postępowania.

Uzasadniając zarzut naruszenia art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego autor skargi podkreślił, że dla oceny, czy nie zostały naruszone uzasadnione interesy osób trzecich w rozumieniu tego przepisu, konieczne jest ustalenie, czy wzniesienie danego obiektu budowlanego odpowiada warunkom techniczno – budowlanym i czy nie powoduje pogorszenia warunków sanitarnych oraz uciążliwości dla otoczenia.

Strona skarżąca ma interes w tym, by zbadać poprawność ustaleń organu, bowiem jej nieruchomość sąsiaduje z inwestowanym terenem, zaś zlokalizowany na niej pięciokondygnacyjny budynek mieszkalny graniczy w bliskiej odległości z północną granicą działki objętej pozwoleniem na budowę. Z uwagi na konieczność właściwego zabezpieczenia terenu, wynikającą m.in. z celu inwestycji, jak i uciążliwości związane z prowadzeniem przedszkola w bliskiej odległości od lokali mieszkalnych, nie sposób przyjąć, iż inwestycja nie narusza praw właścicieli nieruchomości sąsiadującej. Ponadto inwestycja stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa pożarowego dla nieruchomości sąsiedniej, w szczególności dla mieszkań M-2, których okna wychodzą tylko na jedną – południową stronę. Historia akcji ratowniczych podejmowanych wobec mieszkańców tego budynku wskazuje, iż bezpośredni dostęp od strony południowej jest niezbędny. To od strony południowej budynku podjęto bowiem czynności gaśnicze i ewakuacyjne podczas pożaru budynku w 1998 roku, dzięki czemu udało uratować się mieszkańca tego budynku oraz od tej strony podejmowano także inne czynności na skutek interwencji służb ratowniczych. Bliska lokalizacja projektowanego budynku podjęcie takich akcji ratunkowych uniemożliwia. Strona ma zatem interes by zbadać, czy ustalenia organu co do zgodności zamierzenia budowlanego z obowiązującymi przepisami prawa, podczas gdy w sprawie strona została takowej kontroli pozbawiona.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumenty zaprezentowane w motywach kwestionowanego rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi postanowieniem z dnia 9 grudnia 2016 roku oddalił wniosek o wstrzymanie zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga, jako uzasadniona, zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 roku, poz. 1066 ze zm.) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 roku, poz. 718 ze zm., dalej jako "P.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Wspomniana kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sąd administracyjny bada, czy zaskarżony akt administracyjny jest zgodny z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego, określającymi prawa i obowiązki stron oraz przepisami proceduralnymi, normującymi podstawowe zasady postępowania przed organami administracji publicznej.

Sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, lub naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a.).

W rozpoznawanej sprawie przedmiotem kontroli Sądu jest decyzja Wojewody [...] umarzająca postępowanie odwoławcze zainicjowane odwołaniem Wspólnoty Mieszkaniowej A w O. od decyzji Starosty [...] o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę. U podstaw umorzenia postępowania odwoławczego legło przekonanie Wojewody, iż podmiotowi, który wniósł odwołanie nie przysługuje przymiot strony w sprawie dotyczącej zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. Skargę na powyższą decyzję Wojewody wniosła Wspólnota Mieszkaniowa.

Podstawę podjętego przez organ odwoławczy orzeczenia stanowi przepis art. 138 § 1 pkt 3 K.p.a., w którym ustawodawca określił jeden z rodzajów rozstrzygnięć kończących postępowanie odwoławcze. W tej sytuacji kontroli Sądu poddana jest kwestia prawidłowości zastosowania przez organ drugiej instancji tej formy rozstrzygnięcia. Łączy się to przede wszystkim z koniecznością oceny, czy Wojewoda prawidłowo uznał, że wnoszący odwołanie nie posiada przymiotu strony w postępowaniu o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę.

W pierwszej zatem kolejności zwrócić należy uwagę, że zagadnienie bycia stroną w postępowaniu o udzielenie pozwolenia na budowę reguluje przepis art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego, a nie art. 28 K.p.a.. Zgodnie z tym przepisem stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujący się w obszarze oddziaływania obiektu. W tym stanie prawnym, przy ustalaniu, czy dany podmiot posiada przymiot strony w postępowaniu o udzielenie pozwolenia na budowę należy mieć na uwadze kategorie podmiotów wyszczególnionych w art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego oraz właściwie rozumiany obszar oddziaływania obiektu. Stosownie bowiem do art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego obiekt budowlany wraz ze związanymi z nim urządzeniami budowlanymi należy, biorąc pod uwagę przewidywany okres użytkowania, projektować i budować w sposób określony w przepisach, w tym techniczno – budowlanych, zapewniając poszanowanie występujących w obszarze oddziaływania obiektu uzasadnionych interesów osób trzecich. Określenie obszaru oddziaływania obiektu jest niezbędne zatem do zdefiniowania interesu prawnego osób trzecich w ramach postępowania o pozwolenie na budowę. Jeśli bowiem nieruchomość znajduje się w obszarze oddziaływania danego obiektu właścicielowi tej nieruchomości, jej użytkownikowi wieczystemu lub ewentualnie jej zarządcy przysługuje przymiot strony we wskazanym postępowaniu.

W myśl art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego przez obszar oddziaływania obiektu należy rozumieć teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego, na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym ograniczenia w zagospodarowaniu tego terenu. Przepis ten nie definiuje pojęcia obszaru oddziaływania obiektu wprost, lecz poprzez odesłanie do licznych regulacji, przewidujących m.in. szczegółowe wymogi dla odległości w zabudowie i zagospodarowaniu terenu. Do przepisów odrębnych, w rozumieniu art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego, należą m.in. przepisy rozporządzeń określających warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie oraz przepisy z zakresu ochrony środowiska, ochrony zabytków, ochrony przyrody, prawo wodne. Oznacza to, że organ winien zbadać wszelkie okoliczności sprawy, z uwzględnieniem przepisów odrębnych, o jakich mowa w art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego. Przepisem odrębnym, na podstawie którego określonemu podmiotowi można przyznać status strony postępowania w sprawie o pozwolenie na budowę, nie jest jednak art. 144 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku - Kodeks cywilny (tekst jedn. Dz. U. z 2014 roku, poz. 121 ze zm.), który zawiera zakaz dokonywania tzw. immisji pośrednich z własnej nieruchomości na inne nieruchomości ponad przeciętną miarę wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych (por. A. Ostrowska (w:) Prawo budowlane. Komentarz, pod red. A. Glinieckiego, Warszawa 2015, uwaga 21 do art. 28, s. 273; por. też wyroki NSA: z dnia 27 listopada 2012 roku, sygn. I OSK 1665/12; z dnia 28 kwietnia 2009 roku, sygn. II OSK 12/08, wszystkie powołane orzeczenia są dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem orzeczenia.nsa.gov.pl). Przepis ten, co jasne, nie wprowadza bowiem żadnym ograniczeń w zagospodarowaniu działek, na które w ten sposób inwestycja oddziałuje.

W związku z treścią art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego, w sprawie o udzielenie pozwolenia na budowę na potrzeby konkretnej inwestycji organ administracji architektoniczno – budowlanej winien każdorazowo ustalić wszystkie przepisy odrębne, które wprowadzają ograniczenia w zagospodarowaniu danego terenu i na ich podstawie wyznaczyć teren w otoczeniu projektowanego obiektu budowlanego. Wyznaczenie obszaru oddziaływania obiektu winno nastąpić, biorąc pod uwagę funkcję, formę, konstrukcję projektowanego obiektu i inne jego cechy charakterystyczne oraz sposób zagospodarowania terenu znajdującego się w otoczeniu projektowanej inwestycji, uwzględniając treść nakazów i zakazów zawartych w przepisach odrębnych. Szczegółowe określenie, który z podmiotów, poza inwestorem, posiada legitymację do występowania jako strona w danym postępowaniu, możliwe jest na podstawie ustaleń faktycznych danej sprawy i przepisów prawa mogących mieć w sprawie zastosowanie. Zaznaczyć przy tym należy, iż przy ocenie czy podmiot jest stroną postępowania w przedmiocie pozwolenia na budowę, nie ma znaczenia czy został naruszony interes prawny tego podmiotu, a jedynie czy interes taki podmiotowi przysługiwał.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż organ odwoławczy doszedł do wniosku, że skarżącemu nie przysługuje przymiot strony w postępowaniu o pozwoleniu na budowę.

Sąd w niniejszym składzie nie podziela stanowiska i argumentacji Wojewody co do tego, że strona skarżąca nie wykazała swego interesu prawnego, który legitymowałby ją do udziału w postępowaniu zakończonym decyzja o pozwoleniu na budowę. W ocenie składu orzekającego, obszar oddziaływania obiektu budowlanego to także teren, gdzie uciążliwości związane z przedsięwzięciem mieszczą się w granicach norm określonych przez przepisy prawa. Przymiot strony w prawie budowlanym nie jest zależny od tego, czy oddziaływanie zamierzonej inwestycji na nieruchomości sąsiednie przekracza ustalone w tym względzie normy, lecz z samego faktu oddziaływania na przestrzeń objętą prawem do nieruchomości sąsiednich. Obszar oddziaływania obiektu nie może być zatem utożsamiany tylko i wyłącznie z brakiem zachowania przez inwestora wymogów określonych przepisami techniczno – budowlanymi czy z zakresu ochrony środowiska. Innymi słowy, nie można uznać, że zachowanie odległości dla danego rodzaju obiektu, unormowanych w przepisach określających warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane i ich usytuowanie oraz ustalenie, że będą zachowanie normy hałasu, automatycznie przesądza o tym, że oddziaływanie obiektu nie wykracza poza obszar nieruchomości inwestora, a w konsekwencji prowadzi do uznania że nieruchomość sąsiednia nie znajduje się w obszarze oddziaływania planowanej inwestycji. Przez ograniczenie możliwości zagospodarowania działki sąsiedniej należy rozumieć także utrudnienia w korzystaniu z nieruchomości zgodnie z jej przeznaczeniem.

Dostrzec wypada, iż planowany budynek – przedszkole – zgodnie z § 3 pkt 6 rozporządzenia stanowi obiekt użyteczności publicznej. Inwestycja to przedszkole o powierzchni zabudowy 626 m2 wraz z utwardzeniami o powierzchni 480 m2, czyli łącznie 1.100 m2, na działce o powierzchni 1.843 m2. Powierzchnia biologicznie czynna 738 m2. Jak wskazał Wojewoda i co znajduje potwierdzenie w projekcie budowlanym, żadne przepisy techniczno – budowlane z rozporządzenia nie będą przekroczone. Jednak zdaniem Sądu, rozmiar obiektu, jak i jego charakter (przedszkole, czyli hałas dzieci, w tym na placu zabaw; obiekt, w którym odbywał się będzie ruch – przywóz i odbiór dzieci, dowóz jedzenia itp.), pozwala uznać, że oddziaływanie obiektu nie zamyka się w granicach działki, w tym obejmuje m.in. działkę strony skarżącej. Z opisanego powodu – zdaniem Sądu – w sprawie doszło do naruszenia art. 105 § 1 K.p.a. w zw. z art. 3 pkt 20 i art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego.

Odnosząc się do zarzutów skargi wskazać wypada, iż zasadnicza ich część zyskała uznanie składu orzekającego prowadząc do wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji.

Konkludując Sąd orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" P.p.s.a. O zwrocie kosztów postępowania Sąd postanowił w punkcie drugim wyroku czyniąc za podstawę rozstrzygnięcia przepis art. 200 i art. 205 § 2 P.p.s.a.

J.K.