Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Julia Szczygielska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Henryk Ożóg Asesor WSA Wojciech Śnieżyński po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 16 stycznia 2018 r. sprawy ze skargi J. W. na bezczynność Dyrektora A we W. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Dyrektora A we W. do rozpoznania wniosku skarżącego J. W. z dnia 3 sierpnia 2017 r. w terminie 14 dni od dnia doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; II. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. zasądza od Dyrektora A we W. na rzecz skarżącego J. W. kwotę 595 (słownie: pięćset dziewięćdziesiąt pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wnioskiem z dnia 3 sierpnia 2017r. przesłanym A we W. pocztą elektroniczną, skarżący J. W. powołując się ogólnie na ustawę z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej oraz art.37 ust.6 ustawy wdrożeniowej, zwrócił się o udostępnienie drogą mailową w formie skanu pisma informującego o negatywnej ocenie projektu "[...]", objętego wnioskiem [...], zgłoszonego w ramach naboru nr [...] wraz z potwierdzeniem nadania tegoż pisma oraz potwierdzeniem odbioru przez wnioskodawcę – B sp. z o.o.

W odpowiedzi na powyższy wniosek, Zastępca Dyrektora A we W. w piśmie z dnia 17 sierpnia 2017r., Nr [...] - skierowanym do skarżącego, stwierdził, że pismo informujące o negatywnej ocenie projektu nie posiada waloru informacji publicznej, w związku z powyższym nie podlega udostępnieniu.

Organ powołując się na wyrok NSA z dnia 16 października 2015r., sygn.akt I OSK 2022/14, wskazał, że udostępnieniu po zawarciu umowy o dofinansowanie lub po zakończeniu danej tury konkursu podlega wyłącznie ta informacja, która jest informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a organ winny jest ustalić, które z zawartych w dokumentach informacji są informacją publiczną, a które dotyczą wyłącznie wnioskodawcy.

W ocenie organu informacją publiczną będzie sam wynik o negatywnej ocenie projektu, natomiast pismo kierowane do zindywidualizowanej strony (w tym przypadku do wnioskodawcy) o negatywnej ocenie projektu nie stanowi takiej informacji. W piśmie wskazywane są okoliczności i przesłanki, którymi kierowała się instytucja w trakcie oceny konkretnego wniosku o dofinansowanie, odnoszące się nie tylko do konkretnego wnioskodawcy, ale także i do konkretnego projektu. Zawarte tam są szczegółowe informacje o projekcie (złożonym wniosku o dofinansowanie), pomysłach biznesowych, strategii firmy itp., które z istoty rzeczy nie mogą posiadać przymiotu informacji publicznej.

Także - zdaniem organu, dokument potwierdzający odbiór przedmiotowego pisma przez wnioskodawcę, nie stanowi informacji publicznej.

Nie godząc się z powyższym stanowiskiem organu, skarżący J. W. pismem z dnia 28 września 2017r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na bezczynność A we W. w przedmiocie nie udostępnienia żądanej opisanym wyżej wnioskiem informacji publicznej.

Skarżący powołując się na przepis art. 37 ust.6 ustawy o zasadach realizacji programów polityki spójności finansowanych w perspektywie finansowej 2014 – 2020 (Dz.U. z 2017r., poz.1460) – w brzmieniu obowiązującym na dzień złożenia wniosku, stwierdził, że żądna przez Niego informacja, będąca dokumentem "wytworzonym w związku z oceną dokumentów i informacji przedstawionych przez wnioskodawców", z uwagi na fakt, że konkurs został już rozstrzygnięty, stanowi informację publiczną i podlega udostępnieniu.

Podkreślił przy tym, że dokument, o jaki wystąpił został wytworzony przez A w ramach naboru [...], który to nabór, jak wynika z informacji zamieszczonych na [...](...), został już zakończony.

W dalszej części skargi, skarżący wskazał, że stanowisko organu implikowałoby konieczność wydania decyzji o odmowie dostępu do informacji publicznej, którą należałoby poprzedzić indywidualną oceną pod kątem zakwalifikowania tej informacji jako tajemnicy przedsiębiorcy.

Odnosząc się z kolei do powołanego przez organ wyroku NSA, skarżący zauważył, że zapadł on w innym stanie faktycznym, albowiem dotyczył udostępnienia pełnej treści wniosku o dofinansowanie wraz z załącznikami (złożonego przez uczestnika konkursu), podczas gdy w niniejszej sprawie wniosek dotyczy udostępnienia dokumentu wytworzonego przez organ informującego o negatywnej ocenie projektu.

Skarżący nie zgodził się również ze stwierdzeniem organu jakoby potwierdzenie nadania nie podlegało udostępnieniu, gdy zaś jest to dokument wytworzony przez organ, znajdujący się w jego posiadaniu, a zatem stanowiący informację publiczną, która z natury rzeczy nie podlega ograniczeniu z uwagi na konieczność zachowania tajemnicy przedsiębiorcy na podstawie art. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Powyższe odnosi się również – w ocenie skarżącego, do potwierdzenia odbioru.

W odpowiedzi na skargę, Dyrektor A we W. wniósł o jej oddalenie, wskazując, że podtrzymuje w całości swoje dotychczasowe stanowisko, że wnioskowane do udostępnienia dokumenty nie posiadają waloru informacji publicznej, co oznacza, że nie podlegają udostępnieniu.

W związku zaś z doręczeniem skarżącemu przez A pisma z dnia 17 sierpnia 2017 r., nie zaistniała sytuacja bezczynności organu.

W dalszej części odpowiedzi na skargę, organ powołując się na treść art. 37 ust. 6 ustawy o zasadach realizacji programów w zakresie polityki spójności finansowanych w perspektywie finansowej 2014-2020 (w brzmieniu obowiązującym do dnia 2 września 2017 r.), stwierdził, że wnioskowane do udostępnienia dokumenty (dane i informacje w nich zawarte) nie posiadają waloru informacji publicznej, gdy za informację publiczną uznać można natomiast samą informację o negatywnej ocenie projektu. Nie jest nią jednakże pismo skierowane do zindywidualizowanego podmiotu - w tym przypadku przedsiębiorcy prowadzącego działalność w formie spółki kapitałowej, o rozstrzygnięciu w ten sposób jego sprawy. Potwierdzenie nadania pisma przez organ oraz potwierdzenie odbioru tego pisma również nie posiadają waloru informacji publicznej i nie podlegają w związku z tym udostępnieniu, gdyż dotyczą jedynie podmiotu do którego były skierowane. Nie są informacjami o sprawach publicznych.

W ocenie organu, żądane przez skarżącego dokumenty nie stanowią informacji publicznej, a są raczej jej nośnikami. Natomiast w tym konkretnym przypadku również informacje zawarte na tych nośnikach, nie stanowią informacji publicznej. W związku z tym organ uznał, że wniosek skarżącego nie może zostać uwzględniony, a żądane przez niego dokumenty nie mogą być mu udostępnione.

Organ zauważył przy tym, że żądane pismo nie stanowi informacji o polityce wewnętrznej i zagranicznej, a także o podmiotach publicznych czy też zasadach ich funkcjonowania. Nie stanowi także informacji o danych publicznych czy majątku publicznym. Tym bardziej w sytuacji negatywnej oceny wniosku o dofinansowanie, kiedy to dofinansowanie ze środków publicznych nie zostanie udzielone. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że w przypadku negatywnej oceny projektu dokumenty złożone przez wnioskodawców m.in. wniosek o dofinansowanie i załączone do niego dokumenty stają się wyłącznie dokumentami prywatnymi i zanika ich związek ze "sprawą publiczną", jaką jest podział środków publicznych między indywidualne podmioty (I.Kamińska, M.Rozbicka-Ostrowska, Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Kom.Wyd. III, LEX 2016, uwaga 5 do art.1). Zdaniem A, powyższa zasada przekłada się także na dokumenty wytworzone przez instytucje w procesie oceny wniosków o dofinansowanie. Pomimo tego, że nie stają się one dokumentami prywatnymi, to jednak, tak jak w przypadku żądanego przez skarżącego pisma o negatywnej ocenie projektu, odnoszą się one w sposób ścisły do szczegółowych rozwiązań takiego wniosku o dofinansowanie, który nie posiada już związku ze sprawą publiczną, z tego powodu nie stanowią informacji publicznej.

Także – zdaniem organu, dokumenty potwierdzające odbiór i nadanie pisma o negatywnej ocenie nie stanowią informacji publicznej. Dowody nadania i odbioru pisemnej informacji o negatywnej ocenie projektu prywatnemu podmiotowi prowadzącemu działalność w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, również ze swojej natury nie stanowią informacji o sprawach publicznych. Nie można więc dopatrzeć się w działaniu A jako organu władzy publicznej, dodatkowego elementu w postaci tzw. "sprawy publicznej", w kontekście żądanego przez skarżącego dostępu do potwierdzeń nadania i odbioru prywatnemu podmiotowi biorącemu udział w postępowaniu o dofinansowanie pisma o negatywnej ocenie jego projektu. Stanowią one o działaniu organu władzy publicznej, w tym przypadku A, działaniu polegającym na obowiązku doręczenia pism urzędowych, jednakże działanie to nie ma jednak niezbędnego elementu "sprawy publicznej", nie będzie więc mogło stanowić o kwalifikacji żądań skarżącego jako informacji publicznej.

Nadto organ zauważył, że w piśmie z dnia 17 sierpnia 2017r. nie powoływał się na przesłankę tajemnicy przedsiębiorstwa, która powinna stanowić o odmowie udzielenia informacji publicznej. Przesłanka ta bowiem nie wystąpiła.

W konsekwencji powyższego organ ponownie stwierdził, że nie dopuścił się bezczynności, bowiem postąpił zgodnie z regulacjami wynikającymi z ustawy o dostępie do informacji publicznej, a więc w wyznaczonym przez ustawę terminie 14 dni ocenił złożony przez skarżącego wniosek i udzielił odpowiedzi, że żądane dokumenty i informacje w nich zawarte nie stanowią informacji publicznej, a w związku z czym nie mogą zostać udostępnione. Organ więc wskazał, że zarówno pismo o negatywnej ocenie jak i dokumenty związane z procesem jego doręczenia nie stanowią informacji publicznej.

Stanowisko organu zaprezentowane w/w piśmie z dnia 17 sierpnia 2017r. o braku możliwości udostępnienia żądanych dokumentów z uwagi na nieposiadanie przez nie waloru informacji publicznej, wypełniło więc wynikający z ustawy o dostępie do informacji publicznej wymóg ustosunkowania się do żądania skarżącego w zakresie wymaganej przez niego informacji publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i art. 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz.1066), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Kontrola ta, zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zwaną dalej p.p.s.a. (Dz.U. z 2017r., poz. 1369 ze zm.8), obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów.

Jednakże bezczynność organu ma miejsce jedynie wówczas, gdy organ, będąc właściwym w sprawie i zobowiązanym do podjęcia czynności, nie podejmuje jej w terminie określonym w przepisach prawa i w konsekwencji pozostaje w zwłoce. Skarga na bezczynność ma na celu spowodowanie wydania przez organ administracji publicznej oczekiwanego aktu lub podjęcia określonej czynności.

Zatem, aby można było mówić o bezczynności organu, należy przede wszystkim stwierdzić, że ciąży na organie wynikający z przepisów prawa obowiązek wszczęcia postępowania i podjęcia stosownego rozstrzygnięcia (stosownej czynności), a następnie ustalić, iż obowiązku tego - w nakazanym terminie - organ nie wypełnia.

Istotne jest przy tym, że ocena, co do bezczynności organu, dokonana być musi na gruncie właściwego dla załatwienia sprawy prawa materialnego, gdyż ono rozstrzyga o legitymacji organu i wynikających z przepisów uprawnieniach i obowiązkach.

W niniejszej sprawie prawem materialnym, na podstawie, którego Sąd ocenia podejmowane przez organ działania jest przede wszystkim ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, zwana dalej u.d.i.p. (Dz. U. z 2016r. poz. 1764 ze zm.).

I tak bezczynność organu na gruncie w/w ustawy, a w oparciu o którą Sąd rozpatruje niniejszą skargę – ma miejsce wówczas, gdy podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej nie podejmuje we wskazanym w art.13 ustawy terminie stosownych czynności, czyli nie udostępnia informacji lub nie wydaje decyzji o odmowie jej udzielenia (por. wyrok NSA z dnia 24 maja 2006r., sygn.akt I OSK 601/05).

Istotne jest przy tym także i to, że przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej stanowią, iż realizacja prawa do informacji publicznej w przewidzianych ustawą formach (art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1 pkt 1-3) jest uzależniona od jednoczesnego, kumulatywnego spełnienia trzech przesłanek. Po pierwsze przedmiotem żądania informacji musi być informacja publiczna w rozumieniu art. 1 oraz art. 3 ust. 2, po drugie, adresatem żądania udostępnienia informacji publicznej, na zasadach tej ustawy, zgodnie z art. 4 ust. 1, mają być władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, ponadto związki zawodowe i inne organizacje oraz partie polityczne (ust. 2) i po trzecie zgodnie z art. 4 ust. 3 obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są podmioty, o których mowa w ust. 1 i 2, będące w posiadaniu takich informacji.

Podkreślić należy, że przedmiotem skargi w niniejszym postępowaniu jest zarzucana przez skarżącą stronę bezczynność Dyrektora A we W. dotycząca udostępnienia drogą mailową w formie skanu pisma informującego o negatywnej ocenie projektu "[...]", objętego wnioskiem [...], zgłoszonego w ramach naboru nr [...] wraz z potwierdzeniem nadania tegoż pisma oraz potwierdzeniem odbioru przez wnioskodawcę – B sp. z o.o.

Nie budzi wątpliwości Sądu, że przedmiotowy wniosek skarżącego został skierowany do podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej.

W świetle bowiem unormowania art. 4 ust. 1 pkt 4 omawianej ustawy o dostępie do informacji publicznej, A jest co do zasady podmiotem obowiązanym do udzielenia informacji publicznej. Zgodnie bowiem z uchwałą Nr [...] C z dnia [...] października 2007r., A we W. jest jednostką organizacyjną samorządu [...] - zorganizowaną w formie jednostki budżetowej, do zadań której w myśl postanowień Statutu należy m. innymi :

- przeprowadzenie naboru wniosków o dofinansowanie,

- weryfikacja techniczna, ocena formalna i merytoryczna wniosków,

- podpisanie umów z beneficjentami,

- płatność dla beneficjentów,

- udzielanie informacji w zakresie procedury naboru, oceny i wyboru wniosków o dofinansowanie.

Niesporne jest w sprawie, że wniosek skarżącego z dnia 3 sierpnia 2017r. , zawierający żądanie udostępnienia opisanych na wstępie dokumentów - informacji, oparty został tak na przepisach w/w ustawy o dostępie do informacji publicznej, jak i przepisie art.37 ust.6 ustawy z dnia 14 lipca 2014r. o zasadach realizacji programów w zakresie polityki spójności finansowanych w perspektywie finansowej 2014 – 2020, zwaną dalej ustawą wdrożeniową (Dz. U. z 2017r., poz.1460 ze zm.).

Zgodnie zaś z przywołanym wyżej przepisem art.37 ust.6 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 1 września 2017r.) - dokumenty i informacje przedstawiane przez wnioskodawców, z którymi zawarto umowy o dofinansowanie projektu albo w stosunku, do których wydano decyzje o dofinansowaniu projektu, a także dokumenty wytworzone lub przygotowane w związku z oceną dokumentów i informacji przedstawianych przez wnioskodawców do czasu rozstrzygnięcia konkursu albo zamieszczenia informacji, o której mowa w art. 48 ust. 6, nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. z 2015r. poz. 2058 ze zm.).

Powyższa regulacja pozwala na stwierdzenie, że od momentu rozstrzygnięcia konkursu albo zamieszczenia informacji, o której mowa w art. 48 ust. 6 ustawy, dokumentacja związana z danym konkursem, nie korzysta już z ochrony przewidzianej w cytowanym wyżej przepisie art. 37 ust.6 ustawy wdrożeniowej.

Oznacza to, że określona dokumentacja może wówczas stanowić przedmiot informacji publicznej, a jej udostępnienie winno następować zgodnie z regułami ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W niniejszej sprawie, jej istota sprawdza się do rozstrzygnięcia, czy żądanie objęte opisanym na wstępie wnioskiem skarżącego z dnia 3 sierpnia 2017r. - jest informacją publiczną w rozumieniu art.1 w/w ustawy o dostępie do informacji publicznej, oraz czy podmiot, do którego skierował skarżący ów wniosek, czyli A we W. jest podmiotem zobowiązanym do jej udostępnienia.

O ile w świetle poczynionych wyżej ustaleń i rozważań nie budzi w ocenie Sądu, jak i stron postępowania wątpliwości, że A we W. jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia pozostających w jej dyspozycji informacji publicznej, o tyle podmiot ten nie godzi się ze stanowiskiem skarżącego, że pozostaje w bezczynności co do żądanych przez W/w dokumentów – informacji, z tej to przyczyny, iż w ocenie tegoż organu nie są to informacje publiczne.

Kluczowe dla rozstrzygnięcia powyższej kwestii pozostaje zatem dokonanie oceny wnioskowanych przez skarżącego dokumentów w oparciu o przepis art.1 ust.1 w związku z art.6 ustawy o dostępie do informacji publicznej, mając równocześnie na względzie użyte przez ustawodawcę sformułowanie w cyt. wyżej art.37 ust.6 ustawy wdrożeniowej, a to, cyt. :"dokumenty wytworzone lub przygotowane w związku z oceną dokumentów i informacji przedstawianych przez wnioskodawców".

Wskazać należy, że przepis art. 1 ust.1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, określa w sposób dość ogólny, iż każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystaniu na zasadach i w trybie określonym w niniejszej ustawie.

Skoro powyższa ustawa nie definiuje pojęcia sprawy publicznej, to dla wyjaśnienia pojęcia "sprawy publicznej", należy kierować się treścią art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, zgodnie z którym, obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa.

Jak to już wyżej Sąd podkreślił, A jest w świetle art.4 ust.1 pkt 4 u.d.i.p. podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej. Podmiot ten jako jednostka organizacyjna samorządu [...], działa jako jednostka budżetowa, powołana do realizacji zadań publicznych.

Podkreślić przy tym także należy, że w art. 6 ust. 1 omawianej ustawy wskazano, iż udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o majątku publicznym (pkt 5), w tym o pomocy publicznej (pkt 5 lit. g), sposobach przyjmowania i załatwiania spraw (pkt 3 lit. d), treści innych wystąpień i ocen, dokonywanych przez organy władzy publicznej (pkt 4 lit. c). A zatem informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa.

Oznacza to zatem, że informacją publiczną jest treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, a które na podstawie tej ustawy zostały zobowiązane do udostępnienia informacji, mających charakter informacji publicznej.

Przymiot informacji publicznej posiadają zatem dokumenty organu (będące dowodem tego, co w nich urzędowo stwierdzono, zatwierdzono lub podano), wytworzone w ramach realizacji powierzonych mu zadań, a więc dokumenty powstałe w związku z prowadzeniem konkretnych spraw.

Zauważyć przy tym należy, że ustawodawca, formułując w art. 61 Konstytucji R.P. zasadę "prawa do informacji", wyznaczył podstawowe reguły wykładni tego uprawnienia. Jeżeli zatem prawo do informacji stanowi prawo konstytucyjne, to ustawy określające tryb dostępu do informacji powinny być interpretowane w taki sposób, aby gwarantować obywatelom i innym osobom i jednostkom szerokie uprawnienia w tym zakresie, a wszelkie wyjątki winny być rozumiane bardzo wąsko. Oznacza to stosowanie w odniesieniu do tych ustaw takich zasad wykładni, które sprzyjają poszerzaniu, a nie zawężaniu obowiązku informacyjnego (por.wyrok NSA z 21 lipca 2011r., sygn.akt OSK 678/11 ).

Nie może budzić wątpliwości pogląd, zgodnie z którym ograniczenie prawa, o którym mowa w art. 1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, determinuje wyłącznie regulacja ustawowa i tylko ze względu na ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa przewidzianą w aktach rangi ustawy (art. 61 ust. 3 Konstytucji R.P.).

Sąd w pełni podziela przyjęty w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego pogląd, zgodnie z którym, wszystko, co wiąże się bezpośrednio z funkcjonowaniem i trybem działania podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, stanowi informację publiczną (por. wyrok NSA z 30 lipca 2013r., sygn.akt I OSK 1004/13).

Zważyć także należy, że zawarte w art. 6 ust. 1 u.o.d.i.p. wyliczenie informacji publicznych podlegających udostępnieniu, ma charakter przykładowy, a więc zamieszczony w tym przepisie katalog informacji publicznych nie jest katalogiem zamkniętym. Uwzględniając powyższe, a ponadto treść przepisu art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, według którego obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, Sąd ponownie akcentuje, że prawo do informacji jest zasadą, natomiast wyjątki od tej zasady powinny być interpretowane ściśle.

Zasadą zatem winno być, że organ interpretując zapisy ustawowe powinien dążyć do tego, aby informacja została ujawniona, przy czym niewątpliwie winien mieć na względzie ograniczenia w jej udostępnianiu określone w w/w art. 5 ust.1 i 2 omawianej ustawy, zgodnie z którym prawo do takiej informacji podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych, a także ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy, przy czym to ostatnie ograniczenie nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

Tak jak to już wyżej Sąd zauważył, ograniczenie dostępności informacji publicznej ze względu na regulację określoną w w/w art. 5 ust. 2 - zdanie pierwsze ustawy, ma charakter wyjątku od zasady. Oznacza to, że powody przemawiające za nieudzieleniem żądanej informacji publicznej ze wskazanej przez organ przyczyny, winny były być wyjaśnione oraz wyczerpująco i precyzyjnie omówione w decyzji wydanej w trybie art.16 ust.1 w/w ustawy w związku z art.107 § 3 k.p.a..

Mając powyższe na uwadze, jak i to, że środki przekazane na dofinansowanie projektów realizowanych w ramach w/w ustawy wdrożeniowej są środkami publicznymi, a sposób ich podziału i kontrola ich wydatkowania są niewątpliwie "sprawą publiczną" w rozumieniu przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, stwierdzić należy, że żądane przez skarżącego dokumenty, wytworzone przez w/w Instytucję w ramach sprawy publicznej, jaką jest gospodarowanie mieniem publicznym poprzez udzielanie, bądź odmowę pomocy indywidualnym podmiotom przez dysponowanie tym mieniem, stanowi informację publiczną, podlegającą rygorom ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Tak jak to już wyżej Sąd podkreślał, informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich, co oznacza w niniejszej sprawie, że informacją publiczną są wnioskowane przez skarżącego dokumenty (informacje) – niewątpliwie wytworzone przez organ w sprawie o dofinansowanie na gruncie w/w ustawy wdrożeniowej, z tej to przede wszystkim przyczyny, że odtwarzają one ciąg czynności organu w powyższej sprawie.

W konsekwencji powyższych ustaleń stwierdzić należy, że w okolicznościach niniejszej sprawy, przyjąć należało, iż ma miejsce bezczynność organu w przedmiocie zgłoszonego przez skarżącego żądania objętego wnioskiem z dnia 3 sierpnia 2017r.

Skoro zatem wniosek strony skarżącej nie został załatwiony w sposób wskazany w omawianej ustawie, zaś bezczynność nie ustała także po wniesieniu skargi do sądu administracyjnego, to Sąd działając w oparciu o przepis art. 149 § 1 p.p.s.a., orzekł jak w punkcie l sentencji.

Stwierdzona zaś przez Sąd bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa z tej to przede wszystkim przyczyny, że owa bezczynność wskazuje ma nieprawidłową przez organ wykładnię, tak przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, jak i ustawy wdrożeniowej.

Orzeczenie o kosztach, Sąd oparł na przepisie art. 200 p.p.s.a.

Czyniąc zadość wymaganiom określonym w art. 141 § 4 zdanie drugie p.p.s.a., Sąd pragnie wyjaśnić, że wskazania, co do dalszego postępowania wynikają wprost z zaprezentowanych wyżej rozważań.

Podkreślić przy tym jednak należy, że Sąd nie może nakazać organowi podjęcia czynności określonej treści lub wydania decyzji, określając jej treść. Organ sam musi wybrać właściwą formę załatwienia sprawy. Może udzielić informacji w formie czynności materialno-technicznej. Może też odmówić udzielenia informacji publicznej z uwagi na ochronę informacji niejawnych lub innych tajemnic ustawowo chronionych (art. 5 ust. 1 ustawy). Jeśli natomiast organ odmawiałaby udostępnienia informacji z powołaniem na ochronę tajemnicy przedsiębiorcy (handlowej), to winien tego dokonać w formie decyzji administracyjnej (art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej).