Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tadeusz Nowak, Sędzia WSA Małgorzata Miron (spr.), Sędzia WSA Elżbieta Zielińska-Śpiewak, Protokolant st. ref. Jakub Szczepkowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 grudnia 2014 r. sprawy ze skargi M. M. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2014 r., nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki ogrodzenia oddala skargę

Sygnatura akt VII SA/Wa 1645/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] czerwca 2014 r., Nr [...][...]Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r., 267, dalej: k.p.a.) oraz art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409), po rozpatrzeniu odwołania M. M. utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla [...] Nr [...] z dnia [...] kwietnia 2013 r., nakazującą M.M. rozbiórkę samowolnie wybudowanego ogrodzenia działki o nr ew. [...] obręb [...], usytuowanego od strony ul. [...]i ul. [...] w [...].

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał na następujące ustalenia faktyczne i prawne:

Na wniosek M. B., współwłaścicielki działki o nr ew. [...] przy ul. [...] w [...], w sprawie samowolnie wybudowanego ogrodzenia działki o nr ewid. [...] obręb [...] przy ul. [...] w [...], oraz pisma Wydziału Architektury i Budownictwa dla Dzielnicy [...] Urzędu [...], który przekazał Powiatowemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego dla [...]decyzję Wojewody [...] Nr [...]z dnia [...] lutego 2013 r. dotyczącą uchylenia decyzji Prezydenta [...] Nr [...] z dnia [...] grudnia 2012 r. zgłaszającej sprzeciw i umorzenia postępowanie administracyjnego w sprawie robót objętych zgłoszeniem z dnia 10 grudnia 2012 r. polegających na budowie działki nr ew. [...] przy ul. [...]róg [...] w [...], przedstawiciel Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla [...] w dniu [...] czerwca 2013 r. dokonał oględzin. Kontrola ta potwierdziła, że działka nr ew. [...] od strony ul. [...] i ul. [...] w [...] jest ogrodzona. Ogrodzenie wykonane jest z betonowych płyt pełnych na słupkach betonowych oraz zamontowano dwie metalowe bramy. Długość ogrodzenia wynosi - od ulicy [...] 52 m, od strony ul. [...]30 m, o wysokość 2,0 m.

Według organu I instancji z ustaleń dokonanych w czasie oględzin wynika, że ogrodzenie zostało wybudowane w czerwcu 2013 r. Inwestor okazał zgłoszenie budowy przedmiotowego ogrodzenia złożone do Wydziału Architektury i Budownictwa w Dzielnicy [...] w dnia 10 grudnia 2012 r. Organ przyjmujący zgłoszenie postanowieniem Nr [...] z dnia [...] grudnia 2012 r. nałożył na M. M. obowiązek uzupełnienia zgłoszenia, między innymi o zgodę zarządcy ulicy [...] na lokalizację dwóch zjazdów z drogi publicznej na teren działki nr [...], wrysowanie na mapie geodezyjnej linii projektowanego ogrodzenia zgodnie z obowiązującą linią rozgraniczającą wyznaczoną w Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego uchwalonym w dniu [...] grudnia 2001 r. uchwałą Nr [...] Rady Gminy [...] oraz przedłożenie oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania dz. nr [...] na cele budowlane.

Organ I instancji zaznaczył, iż Inwestor nie wykonał nałożonego obowiązku w związku z powyższym decyzją Nr [...]z dnia [...] grudnia 2012 r. Prezydenta [...] zgłoszono sprzeciw w sprawie robót budowlanych objętych zgłoszeniem z dnia 10 grudnia 2012 r. polegających na budowie ogrodzenia działki nr ew. [...] obręb [...]przy ul. [...] róg [...] w [...].

Wojewoda [...], decyzją Nr [...] z dnia [...] lutego 2013 r. uchylił decyzję Prezydenta [...] Nr [...]z dnia [...] grudnia 2012 r. i umorzył postępowanie administracyjne wskazując, iż zbadanie przedmiotowej inwestycji pod kątem prawidłowości jej wykonania należy obecnie do kompetencji organu nadzoru budowlanego, bowiem zamknięcie drogi do zbadania prawidłowości złożonego zgłoszenia nie oznacza, iż wykonana inwestycja odpowiada przepisom Prawa budowlanego.

Wydział Infrastruktury dla Dzielnicy [...] Urzędu [...] pismem z dnia 7 marca 2014 r (data wpływu 6 marca 2014 r.) poinformował, iż w sprawie działki ew. nr [...] z obrębu [...] zajętej pod ul. [...] oraz działkę ew. nr [...] z obrębu [...]zajętej pod ul. [...] w [...] podstawą prawną zarządzania ww. drogami przez Gminę jest Uchwała Nr [...]Rady Narodowej Miasta [...]z dnia [...] maja 1988 r. zawierająca wykaz ulic zakwalifikowanych do kategorii lokalnych dróg miejskich. Do dnia dzisiejszego status przedmiotowych dróg nie uległ zmianie. Stosownie do wypisów rejestru gruntów jako właściciele działki [...]i działki [...] (o symbolu dr) ujawnione są osoby fizyczne, władającym jest Prezydent [...]. Wykazane działki wchodzą w skład pasa drogowego ul. [...] i [...] i wykorzystywane są jako droga publiczna w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. Nr 14, poz. 60, ze zm.). Ponadto ul. [...] i [...] są drogami urządzonymi, posiadającymi charakter ogólnodostępny i stanowią element układu komunikacyjnego.

Zarząd Dzielnicy [...] w dniu 13 marca 2014 r. przekazał informację, że wg obowiązujących ustaleń Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego [...] symbolem [...] oraz płd. i płn. stronę ul. [...] na odcinku od ul. [...] do ul. [...] zatwierdzonego Uchwałą nr [...] Rady Gminy [...] z dn. [...] grudnia 2001 r. (Dz. Urz. Woj. [...] Nr [...], poz. [...] z [...] stycznia 2002 r.), nieruchomość położona w rejonie ulicy [...] i [...] dz. nr ew. [...] z obrębu [...]znajduje się na terenie oznaczonym symbolami MN/8 o funkcji: tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i wielorodzinnej z dopuszczeniem usług nieuciążliwych oraz 12KUD i 16KUD - o funkcji tereny tras komunikacyjnych i ulic- ulica dojazdowa. W świetle powyższych ustaleń ogrodzenie działki nr [...] przekracza linie rozgraniczające ulice [...] i [...].

Ponadto nie przedłożono zgody zarządcy ulicy [...] na lokalizację projektowanych dwóch zjazdów z drogi publicznej na teren działki nr [...] jak również brak zgody pozostałych współwłaścicieli działki.

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla [...] decyzją z dnia [...] kwietnia 2013 r. Nr [...] nakazał M. M. rozbiórkę samowolnie wybudowanego ogrodzenia działki o nr ew. [...] obręb [...], usytuowanego od strony ul. [...] i ul. [...]w [...].

M. M. wniósł odwołanie od ww. decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla [...].

Utrzymując w mocy zaskarżoną decyzję [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego stwierdził, że zasadnym jest twierdzenie M. M., iż organ I instancji błędnie wskazał, iż zrealizowane przez niego ogrodzenie działki o nr ew. [...] obręb [...], usytuowane od strony ul. [...] i ul. [...] w [...] zostało wybudowane samowolnie. M. M. zgłosił bowiem w dniu 10 grudnia 2012 r. zamiar budowy przedmiotowego ogrodzenia do Wydziału Architektury i Budownictwa w Dzielnicy [...], a Wojewoda [...] decyzją Nr [...] uchylił decyzję Prezydenta [...] Nr [...], zgłaszającą sprzeciw w sprawie robót budowlanych objętych ww. zgłoszeniem i umorzył postępowanie administracyjne w tejże sprawie. Zatem według organu II instancji jak wynika z powyższego, nie można M. M. czynić zarzutu samowolnej budowy spornego ogrodzenia, gdyż inwestor dokonał do właściwego organu zgłoszenia zamiaru jego realizacji, a sprzeciw do tego zgłoszenia został uchylony.

Organ II instancji stwierdził, że mimo, iż Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla [...] nie powinien używać w odniesieniu do ogrodzenia działki nr ew. [...] obręb [...]przy ul. [...] róg [...] w [...] określenia "samowolnie wybudowany", to jednak kwestia powołanego nazewnictwa pozostaje bez wpływu na treść zaskarżonej decyzji Nr [...].

Zdaniem organu odwoławczego przedmiotowe ogrodzenie nie zostało wykonane w warunkach samowoli budowlanej, ale nakazanie przez organ powiatowy jego rozbiórki jest zasadne.

Organ II instancji podkreślił, iż legalne wykonanie robót budowlanych nie zwalnia organów nadzoru budowlanego od zbadania ich prawidłowości. Na marginesie organ odwoławczy wskazał, iż nawet w przypadku, gdy dany obiekt nie podlega reglamentacji ustawy - Prawo budowlane, nie wyklucza to ingerencji organów nadzoru budowlanego w sprawie prawidłowości ich wykonania.

Potrzeba zbadania prawidłowości wykonania przedmiotowego ogrodzenia stanowi tym samym "warunek wstępny, upoważniający Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla [...] do działania w tej sprawie", o którym mowa w odwołaniu M. M.

Organ odwoławczy zaznaczył, iż Wojewoda [...] w decyzji Nr [...] również wskazał, iż zbadanie ogrodzenia działki nr ew. [...] obręb [...] przy ul. [...] róg [...]w [...] pod kątem prawidłowości jego wykonania należy obecnie do kompetencji organu nadzoru budowlanego, bowiem zamknięcie drogi do zbadania prawidłowości złożonego zgłoszenia nie oznacza, iż wykonana inwestycja odpowiada przepisom Prawa budowlanego.

Ponadto organ II instancji zauważył, iż M. B., w piśmie z dnia [...] czerwca 2013 r. zwróciła się do organu powiatowego o interwencję w sprawie wybudowanego ogrodzenia działki o nr ewid. [...] i pismo stanowi wniosek o wszczęcie postępowania w tejże sprawie.

Wobec powyższego organ I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe, mające na celu zbadanie, czy przedmiotowa inwestycja została wykonana zgodnie z przepisami prawa budowlanego.

Wynikiem powołanego postępowania było ustalenie, iż ogrodzenie działki nr ew. [...]obręb [...]przekracza linie rozgraniczające ulic [...] i [...].

Organ II instancji mając na uwadze twierdzenie skarżącego, jakoby powołane ulice nie były drogami publicznymi, wyjaśnił, że zgodnie z informacjami przekazanymi przez Wydział Infrastruktury dla Dzielnicy [...] Urzędu [...], ulice [...] i [...] stanowią drogi publiczne w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych.

Zdaniem organu II instancji w sytuacji, gdy sporne ogrodzenie przekracza linie rozgraniczające tychże ulic, zastosowanie znajduje tryb postępowania administracyjnego przewidziany w art. 50 i 51 ustawy Prawo budowlane, odnoszący się m.in. do prowadzenia robót budowlanych wykonywanych w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w przepisach.

Organ II instancji ustosunkowując się do zarzutów zawartych w odwołaniu, dotyczących zaniechania wydania w niniejszej sprawie postanowienia na podstawie art. 50 ust. 1 Prawa budowlanego, wyjaśnił, iż zgodnie z ogólnie przyjętą linią orzecznictwa sądowo - administracyjnego, w przypadku robót budowlanych, które zostały już wykonane, tj. zakończone - a taka sytuacja ma miejsce w przedmiotowej sprawie - decyzji wydanej na podstawie art. 51 Prawa budowlanego nie poprzedza postanowienie wstrzymujące roboty budowlane.

Zatem według organu odwoławczego ogrodzenie działki o nr ew. [...] obręb [...], usytuowane od strony ul. [...] i ul. [...] w [...] (dróg publicznych), przekracza linie rozgraniczające tychże ulic, stanowiących element układu komunikacyjnego, to nie jest możliwa jego legalizacja.

W tym stanie rzeczy organ II instancji utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla [...] Nr [...]z dnia [...]kwietnia 2014 r.

Organ II instancji odnosząc się do poruszanej w odwołaniu przez M.M. kwestii należnego mu w jego opinii odszkodowania, wyjaśnił, że organy nadzoru budowlanego nie są kompetentne w tej sprawie. Właściwymi w tej kwestii są natomiast sądy powszechne.

M. M. złożył skargę na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2014 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów proceduralnych oraz prawa materialnego. W uzasadnieniu skargi wskazał, że [...]WINB w sentencji decyzji powołał się jedynie na przepisy kompetencyjne - art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. i art. 83 ust. 2 ustawy - Prawo budowlane, nie wskazał natomiast żadnych przepisów materialnoprawnych uzasadniających jego stanowisko. Stanowi to naruszenie art. 6 k.p.a.

Organ nie dokonał dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i nie uwzględnił słusznego interesu obywatela. W szczególności:

- nie ustalił jaki jest rzeczywisty przebieg linii rozgraniczających obu ulic:

Nie wiadomo czy przy budowie ogrodzenia rzeczywiście doszło do przekroczenia linii rozgraniczających ulic [...] i [...]. W aktach sprawy nie ma dokumentu (mapy) z naniesionym ogrodzeniem i liniami rozgraniczającymi. Nie można więc jednoznacznie stwierdzić odstępstwa i jego skali.

- nie zbadał gruntownie zarzutu, że ulice [...] i [...] nie są drogami publicznymi:

Nieruchomości sąsiadujące z działką nr [...], to jest działki nr ew. [...] z obrębu [...]w ul. [...] i nr ew. [...]z obrębu [...]w ul. [...] są działkami prywatnymi należącymi m. in. do skarżącego i do innych współwłaścicieli z [...]. W takiej sytuacji nie może być mowy, że są to drogi publiczne, a Uchwała Rady Miasta [...]z dnia [...]września 2004 r. nr [...]w zakresie załącznika nr 13 poz. [...] i [...], jest dotknięta wadą nieważności z mocy prawa (na mocy art. 7 ust. 2 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych) i to niezależnie od tego czy doszło do formalnego stwierdzenia jej nieważności, o czym orzekł WSA w wyroku z dnia 18 października 2013 r. sygnatura akt VII SA/Wa 251/13.

Dodatkowo skarżący zarzucił, że o wszczęciu postępowania powinny być powiadomione wszystkie osoby, którym przysługuje przymiot strony postępowania. Organ administracji ma obowiązek z urzędu ustalić krąg osób, którym przysługuje prawo do udziału w postępowaniu w charakterze strony. Skarżący zarzucił, że w postępowaniu powinna brać udział jego małżonka I.M. pozostająca z nim we wspólnocie majątkowej. Pominięcie I. M., w ocenie skarżącego, skutkuje nieważnością postępowania.

Dodatkowo stronami powinny być wszystkie osoby, które są współwłaścicielami działki nr ew. [...], albowiem decyzja w sprawie ewentualnej rozbiórki ogrodzenia dotyczy interesu prawnego wszystkich współwłaścicieli.

Skarżący, w ramach zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego wskazał, że nie ma podstawy prawnej do nakazania rozbiórki albowiem organy administracji nie wykryły sprzeczności w wykonaniu zgłoszenia. Nastąpiło zatem przekroczenie dyspozycji art. 49b Prawa budowlanego, który przewiduje wydanie nakazu rozbiórki obiektu budowlanego ale tylko wtedy gdy obiekt budowlany został wybudowany bez wymaganego zgłoszenia albo pomimo wniesienia sprzeciwu przez właściwy organ. W uzasadnieniu swojej decyzji [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego powołał się ogólnie na naruszenie art. 50 i 51 Prawa budowlanego nie wskazując żadnego konkretnego przepisu, spośród licznych przepisów zawartych w tych artykułach, który byłby do zastosowania w tej sprawie. Do przedmiotowej sytuacji nie sposób dopasować jakiejkolwiek normy prawnej wywiedzionej z przepisów zawartych w art. 50 lub art. 51 Prawa budowlanego. Przepisy zawarte w tych artykułach nie przewidują rozbiórki legalnie wzniesionego obiektu budowlanego, chyba że strona ubiegałaby się o ewentualną legalizację samowoli budowlanej. Przeciwnie - treść tych przepisów jednoznacznie wskazuje, że mają one zastosowanie wyłącznie w przypadkach innych niż określone w art. 48 ust. 1 lub w art. 49b ust. 1 (tu: w przypadku braku wymaganego zgłoszenia: vide art. 50 ust. 1 oraz art. 51 ust. 7).

W konsekwencji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W piśmie z dnia 29 grudnia 2014 r. stanowiącym załącznik do protokołu rozprawy skarżący (reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika) zarzucił decyzji [...]WINB wydanie jej z naruszeniem przepisów prawa materialnego to jest:

-art. 50 i 51 ustawy – Prawo budowlane oraz przepisów postępowania, to jest art. 6, 7, w zw. z art. 77 § 1 i 80 k.p.a. poprzez pominięcie, że ul. [...] oraz [...] nie są drogami publicznymi. Zarzucono także naruszenie art. 8 i 107 § 3, 9 i 11 k.p.a.

W konkluzji wniesiono o uchylenie zaskarżonej decyzji jak i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w warszawie zważył co następuje:

Skarga nie jest zasadna albowiem zaskarżona decyzja, mimo częściowo wadliwego uzasadnienia, odpowiada prawu.

Podstawą prawną zaskarżonego rozstrzygnięcia, jak wynika z treści decyzji, był art. 51 ust. 1 pkt 1 ustawy - Prawo budowlane Zgodnie z treścią tego przepisu właściwy organ, w drodze decyzji, nakazuje zaniechanie dalszych robót budowlanych bądź rozbiórkę obiektu budowlanego lub doprowadzenie obiektu do stanu poprzedniego. W orzecznictwie sądów administracyjnych jak i piśmiennictwie prezentowany jest pogląd, że decyzje, o których mowa w ww. przepisie mogą być wydane jedynie w sytuacji gdy nie ma możliwości doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego z prawem w drodze wydania decyzji, o której mowa w art. 51 ust. 1 pkt 2 lub 3.

Wbrew twierdzeniom skarżącego z taką sytuacją mamy do czynienia w okolicznościach niniejszej sprawy.

Rację ma organ odwoławczy twierdząc, iż przedmiotowa inwestycja nie została zrealizowana w ramach samowoli budowlanej. Jak bowiem wynika bezspornie z akt sprawy inwestor dnia 10 grudnia 2012 r. dokonał zgłoszenia zamiaru realizacji ww. ogrodzenia. Organ architektoniczno – budowlany decyzją z dnia [...] grudnia 2012 r. zgłosił sprzeciw, który jednak na skutek rozpoznania odwołania został uchylony przez Wojewodę [...] decyzją z dnia [...] lutego 2013 r. a postępowanie przed organem pierwszej instancji zostało umorzone.

Powyższe nie oznacza jednak, że organy nadzoru budowlanego utraciły kompetencje do badania czy przedmiotowy obiekt budowlany jest zgodny z przepisami. Rację ma bowiem organ administracji twierdząc, że nawet inwestycja, która nie wymaga uzyskania zezwolenia na jej realizację (pozwolenia na budowę, zgłoszenia) może podlegać kontroli w omawianym trybie. Zgodnie bowiem z treścią art. 50 ust. 1 w przypadkach innych niż określone w art. 48 ust. 1 lub w art. 49b ust. 1 właściwy organ wstrzymuje postanowieniem prowadzenie robót budowlanych wykonywanych:

1) bez wymaganego pozwolenia na budowę albo zgłoszenia lub

2) w sposób mogący spowodować zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia bądź zagrożenie środowiska, lub

3) na podstawie zgłoszenia z naruszeniem art. 30 ust. 1, lub

4) w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w pozwoleniu na budowę bądź w przepisach.

A zatem stwierdzenie przez organ, że roboty budowlane są wykonywane lub zostały wykonane w sposób odbiegający od ustaleń zawartych w przepisach uprawnia, a wręcz obliguje organ nadzoru budowlanego do podjęcia interwencji. Z taką sytuacją mamy do czynienia w okolicznościach niniejszej sprawy. Nieuprawnione jest zatem twierdzenie skarżącego, iż przepis art. 50 ust. 1 w niniejszej sprawie nie uprawniał organów nadzoru budowlanego do działania. Co więcej – wprawdzie organ wprost nie wskazał, który przypadek z opisanych w art. 50 ust. 1 pkt 1-4 ustawy - Prawo budowlane stanowi podstawę do podjęcia przez niego działań jednakże uzasadnienie zaskarżonej decyzji w sposób jednoznaczny wskazuje, że organ przyjął jako podstawę art. 50 ust. 1 pkt 4 ustawy. Za takim twierdzeniem przemawia wskazanie organu, iż " w sytuacji gdy sporne ogrodzenie przekracza linie rozgraniczające ulic zastosowanie znajduje tryb postępowania administracyjnego przewidziany w art. 50 i 51 ustawy – Prawo budowlane odnoszący się m.in. do prowadzenia robót budowlanych wykonywanych w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w przepisach".

W tym stanie rzeczy wymaga wskazania, że organ uznał, iż zaistniały przesłanki do wdrożenia procedury naprawczej z trzech powodów: przedmiotowe ogrodzenie, po pierwsze, przekracza granice ulicy [...] i [...], które to ulice zostały zaliczone do dróg publicznych, po drugie, że takie posadowienie ogrodzenia jest sprzeczne z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego uchwalonym dla powyższego terenu uchwałą dnia [...] grudnia 2001 r., z której to uchwały wynika, że nieruchomość inwestycyjna w tej części położona jest na terenie 12 KUD i 16 KUD o funkcji terenu tras komunikacyjnych i ulic – ulica dojazdowa. Wskazuje się także na brak zgody pozostałych współwłaścicieli.

Rację ma skarżący twierdząc, że wadliwie organ ustalił, iż ul. [...] i [...] stanowią drogi publiczne, co uzasadnia twierdzenie o zrealizowaniu obiektu z naruszeniem przepisów ustawy o drogach publicznych. Uszło uwadze organu administracji, że wyrokiem z dnia 18 października 2013 r. w sprawie VII SA/Wa 251/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził nieważność uchwały Rady [...]z dnia [...] września 2004 r. w przedmiocie zaliczenia niektórych dróg do kategorii dróg publicznych w części dotyczącej ulicy [...] i [...]. Co więcej wyrok ten był przedmiotem kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 17 lipca 2014 r. w sprawie I OSK 708/14 oddalił skargę kasacyjną Miasta [...] od powyższego wyroku wskazując m.in., że "bez znaczenia w sprawie pozostaje podnoszona w uzasadnieniu skargi kasacyjnej okoliczność zaliczenia ulicy [...] i [...] do dróg lokalnych miejskich uchwałą nr [...] Rady Narodowej [...] z dnia [...] maja 1988 r. w sprawie zaliczenia dróg publicznych na ternie [...] i województwa [...]i powoływanie się przez skarżącego kasacyjnie na art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną. Przepis bowiem art. 103 ust. 2 ww. ustawy w odniesieniu do dróg, o których w nim mowa, ma charakter deklaratywny, porządkujący i nie stanowi materialnoprawnej podstawy "uwłaszczenia" gminy gruntem stanowiącym drogę gminną (por. wyrok NSA z dnia 29.06.2007 r. sygn. akt I OSK 519/06, lex nr 351331 oraz wyroki WSA w Warszawie z dnia 11.07.2006 r. sygn. I SA/Wa 470/06, lex nr 258365 i z dnia 22.11.2005 r. sygn. akt I SA/Wa 2014/04, lex nr 214335)". W konsekwencji rację ma skarżący twierdząc, że wbrew stanowisku organów orzekających w niniejszej sprawie ulice [...] i [...] nie stanowią dróg publicznych.

Powyższe wadliwe ustalenie organu pozostaje jednak bez wpływu na treść rozstrzygnięcia. Po pierwsze rację ma bowiem organ administracji co do tego, że przedmiotowe ogrodzenie w omawianej części narusza zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wbrew zarzutom podnoszonym przez stronę skarżącą akta sprawy w sposób jednoznaczny określają granice działek przeznaczonych pod ulicę [...] i [...] (w tym przede wszystkim wypis i wyrys z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego) wraz z naniesionymi liniami obrazującymi zrealizowane ogrodzenie. Skarżący nie kwestionował tego dowodu a to oznacza – zgodnie z treścią art. 81 k.p.a. – że organ uprawniony był do uznania okoliczności tej za udowodnioną.

Okoliczność ta uzasadnia twierdzenie organu o konieczności nakazania rozbiórki ogrodzenia w tej części jako zrealizowanego z naruszeniem przepisów prawa miejscowego.

Niezależnie od powyższego, co należy ze wszech miar podkreślić, skarżący jest

jednym z wielu współwłaścicieli działki o nr ew. [...] jak też działek stanowiących ulice [...] i [...]. Postępowanie w niniejszej sprawie zostało zainicjowane m.in. wnioskiem M. B. oraz K. G. i E. N., w których ww. wnoszą o interwencję w sprawie bezprawnie i bez ich zgody zrealizowanego ogrodzenia. Nie ulega wątpliwości, że realizacja ww. inwestycji przekraczała zwykły zarząd nieruchomością wspólną co oznacza, że inwestor winien posiadać albo zgodę wszystkich współwłaścicieli na jej realizację albo rozstrzygnięcie sądu powszechnego w tym zakresie. Takiej zgody skarżący niewątpliwie nie posiadał. Wprawdzie Sądowi znana jest – z oczywistych względów treść uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 stycznia 2011 r. w sprawie II OPS 2/10, w której wskazano, iż przepis art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, ze zm.) nie stanowi podstawy do wydania decyzji nakładającej na inwestora obowiązek złożenia przewidzianego w art. 32 ust. 4 pkt 2 tej ustawy oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, jednakże jej treść, wiążąca niewątpliwie Sąd, nie stoi na przeszkodzie dokonaniu oceny o prawidłowości przyjęcia przez organ, że w przypadku ustalenia, że realizacja obiektu nastąpiła bez zgody wszystkich właścicieli PINB zobligowany jest do nakazania jego rozbiórki. Takie stanowisko prezentowane jest w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, a Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę w pełni stanowisko to podziela. I tak w wyroku z dnia 1 lutego 2013 r. w sprawie II OSK 270/12 NSA stanął na stanowisku, że (1.) nie można wykluczyć, iż organ nadzoru budowlanego, prowadząc postępowanie naprawcze w trybie art. 51 p.b., po ustaleniu - w postępowaniu dowodowym (art. 75-81 k.p.a.), że inwestor nie ma wymaganego prawa do terenu na cele budowlane w świetle art. 4 p.b., wyda decyzję na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 1 p.b., która może także nakazywać rozbiórkę obiektu. Oznacza to, że w takim przypadku podstawę rozstrzygnięcia stanowi jednak ustalenie, że inwestor nie dysponuje i nie dysponował prawem do nieruchomości na cele budowlane, a nie to, czy ma przedłożyć oświadczenie o posiadaniu takiego prawa.

2. Nie należy utożsamiać obowiązku z art. 32 ust. 4 pkt 2 p.b. i z art. 33 ust. 2 pkt 2 p.b. co do przedłożenia oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane i brakiem takiego obowiązku podczas legalizacji robót budowlanych w trybie art. 51 ust. 1 pkt 2 p.b., z pozbawieniem właściwego organu nadzoru budowlanego w ogóle możliwości badania kwestii prawa do dysponowania nieruchomością przez inwestora w trybie art. 4 p.b., oprócz oczywiście nałożenia obowiązku dysponowania przedmiotowym oświadczeniem.

W innym wyroku (z dnia 26 marca 2013 r., w sprawie II OSK 2183/11) Sąd ten stwierdził, iż (1.) Niedopuszczalna jest taka interpretacja art. 51 ust. 7 p.b., według której roboty budowlane wykonane bez wymaganego pozwolenia na budowę mogą być uznane za zgodne z prawem w sytuacji, gdy inwestor nie wykazał prawa do dysponowania oznaczoną nieruchomością na cele budowlane. 2. Nie ma podstaw prawnych do tego, aby z kompetencji organów nadzoru budowlanego prowadzących postępowanie w trybie przepisów art. 50-51 p.b. wyłączyć uprawnienie do badania, czy inwestor posiada prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

(LEX nr 1332676).

W tym stanie rzeczy jako prawidłowe należało uznać stanowisko organów nadzoru budowlanego, że wobec sprzeczności przedmiotowej inwestycji z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz braku po stronie inwestora prawa do dysponowania gruntem na cele budowlane należało nakazać rozbiórkę przedmiotowego ogrodzenia (w części wskazanej w decyzji), w oparciu o art. 51 ust. 1 pkt 1 ustawy - Prawo budowlane.

Nie mógł również osiągnąć spodziewanego skutku zarzut naruszenia art. 10 § 1 k.p.a. którego to naruszenia skarżący upatruje w braku powiadomienia pozostałych właścicieli nieruchomości o toczącym się postępowaniu. Zgodnie z jednolitym w tym zakresie orzecznictwem zarzut taki przysługuje jedynie podmiotowi, który prawa tego został pozbawiony. Nie złożenie skargi do Sądu przez ewentualnie pominiętą stronę postępowania uprawnia ją do złożenia wniosku o wznowienie postępowania administracyjnego w oparciu o art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. Nie jest to natomiast okoliczność uzasadniająca stwierdzenie nieważności decyzji.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 107 § 3 k.p.a., które to jednak naruszenie pozostaje bez wpływu na treść rozstrzygnięcia, co uzasadnia konieczność oddalenia skargi.

Mając powyższe na uwadze - na podstawie art. 151 p.p.s.a. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł jak w sentencji.