drukuj    zapisz    Powrót do listy

, Dostęp do informacji publicznej, Inne, Zobowiązano organ do rozpoznania wniosku/odwołania w terminie ...od otrzymania odpisu prawomocnego orzeczenia, II SAB/Wa 187/11 - Wyrok WSA w Warszawie z 2011-08-03, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Wa 187/11 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2011-08-03 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2011-05-20
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Andrzej Góraj
Ewa Pisula-Dąbrowska /przewodniczący sprawozdawca/
Jacek Fronczyk
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
I OSK 2130/11 - Wyrok NSA z 2012-01-27
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
Zobowiązano organ do rozpoznania wniosku/odwołania w terminie ...od otrzymania odpisu prawomocnego orzeczenia
Powołane przepisy
Dz.U. 1977 nr 38 poz 167 art. 10
Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 1, art. 6
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Dz.U. 1993 nr 61 poz 284 art. 10
Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzona w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmieniona następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełniona Protokołem nr 2.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ewa Pisula – Dąbrowska (spr.) Sędzia WSA Jacek Fronczyk Sędzia WSA Andrzej Góraj Protokolant Referent – stażysta Eliza Kusy po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 sierpnia 2011 r. sprawy ze skargi M. D. na bezczynność Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w przedmiocie rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej z dnia [...] kwietnia 2011 r. 1) zobowiązuje Kancelarię Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej do rozpatrzenia wniosku skarżącego M. D. z dnia [...] kwietnia 2011 w terminie 14 dni od dnia otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy 2) zasądza od Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz M. D. kwotę zł 100 PLN (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

M.D. wnioskiem z dnia [...] kwietnia 2011 r. zwrócił się do Kancelarii Prezydenta RP o udostępnienie informacji publicznej w zakresie: opinii prawnych (ekspertyz, które były podstawą podjęcia przez Prezydenta RP decyzji o podpisaniu ustawy z dnia 25 marca 2011 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem systemu ubezpieczeń społecznych tzw. ustawy o OFE).

W odpowiedzi na tak sformułowane żądanie informacyjne, Kancelaria Prezydenta RP pismem z dnia [...] kwietnia 2011 r. poinformowała wnioskodawcę, że żądane opinie prawne nie podlegają rygorom ustawy o dostępie do informacji publicznej i nie podlegają udostępnieniu. Nadto, że kwestia złożenia podpisu pod ustawą leży w prerogatywach Prezydenta.

W dniu [...] kwietnia 2011 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wpłynęła skarga M.D. na bezczynność Kancelarii Prezydenta RP. Skarżący wniósł o zobowiązanie Kancelarii Prezydenta RP do załatwienia jego wniosku z dnia [...] kwietnia 2011 r., zgodnie z ustawą o dostępie do informacji publicznej.

Uzasadniając skargę podniósł, iż prawo do uzyskania żądanej informacji wywodzi z art. 61 Konstytucji RP oraz art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Wskazał, że ustawa z dnia 25 marca 2011 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem systemu ubezpieczeń społecznych (o OFE) wzbudziła kontrowersje społeczne, że losy ustawy były śledzone przez opinię społeczną, były przedmiotem debat telewizyjnych, że w jej przedmiocie wypowiadały się osoby będące autorytetami z dziedziny prawa i ekonomii. Podkreślił, że etap legislacyjny wraz z podpisaniem ustawy przez Prezydenta został zakończony, a jak wynika z komunikatów zawartych na stronie internetowej Prezydenta RP, wnioskowane przez skarżącego opinie prawne stały się dla Prezydenta impulsem do podpisania tej ustawy. Skarżący prezentował pogląd, iż jako obywatel ma prawo poznać argumentację, jaką przedstawiono Prezydentowi w tym przedmiocie. Nadto, że ustawa dotyczy szerokiego grona Polaków, ich przyszłych świadczeń emerytalnych i skoro Prezydent podpisał przedmiotową ustawę w oparciu o zlecone przez Kancelarię Prezydenta ekspertyzy, to zawarte w nich oceny prawne i informacje dotyczące spraw publicznych - przyszłych świadczeń emerytalnych - stanowią informację publiczną, w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Podkreślił jednocześnie, że przedmiotowe opinie są w posiadaniu Kancelarii Prezydenta, mają charakter dokumentu i wskazał, że żadne szczególne ustawy takich opinii nie wyłączają z kategorii podlegających ujawnieniu.

Przywołując orzecznictwo sądów administracyjnych, dotyczące opinii wydawanych w tzw. postępowaniu wewnętrznym, poprzedzającym podjęcie przez Prezydenta RP decyzji w sprawie ustawy, stwierdził, że nie wyłącza ono takich opinii z kategorii informacji publicznej.

Powołując się na treść i wykładnię art. 6 ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej skarżący wywodził, że ustawa ta ma rewolucyjny charakter, bowiem za informacje publiczne uznaje wszystkie informacje o sprawach publicznych. Nadto, że informacje te mogą być udostępniane, jeżeli ich udostępnienie nie jest wyłączone na mocy ustaw, dotyczących tajemnic prawem chronionych.

Skarżący nie zgodził się z poglądem prezentowanym przez Kancelarię Prezydenta RP, że kwestia złożenia podpisu pod ustawą leży w prerogatywach Prezydenta.

Twierdził, że należy rozróżnić realizację konkretnej prerogatywy Prezydenta RP (złożenie podpisu pod ustawą, odesłanie do sejmu) od procesu, który poprzedzał daną decyzję Prezydenta RP (zlecenie opinii prawnych) i ten proces powinien być jawny. Taka wykładnia sprzyjałaby przejrzystości i transparentności życia publicznego, a także realizacji zasad konstytucyjnych. Wywodził też, że Prezydent podjął decyzję w oparciu o opinie prawne, które sporządzone zostały ,,nie wiadomo przez kogo oraz nie wiadomo o jakiej treści’’. Prezentował pogląd, że wyłączenie Kancelarii Prezydenta RP z obowiązków informacyjnych mogłoby stać się niebezpiecznym procederem, godzącym w podstawowe zasady demokratycznego państwa prawnego.

Skarga wskazywała również na odmienną w tym zakresie praktykę innych organów państwa podnosząc, że praktyka Kancelarii Prezydenta jest w tym zakresie odosobniona. Wskazywała też, że Sejm, poprzez Biuro Analiz Sejmowych, publikuje na swojej stronie internetowej opinie i ekspertyzy.

Publikacja wykonanych i zleconych opinii ekspertyz jest również stałą praktyką Senatu, czy Rady Legislacyjnej przy Prezesie Rady Ministrów.

W odpowiedzi na skargę Kancelaria Prezydenta RP wniosła o odrzucenie, ewentualnie oddalenie skargi.

Odnosząc się do zarzutów skargi wskazała na specyfikę czynności podejmowanych przez Prezydenta, stosownie do art. 122 Konstytucji. Podnosiła, że stanowią one, stosownie do art. 144 ust. 3 Konstytucji, prerogatywy Prezydenta, czyli atrybuty, uprawnienia osobiste głowy Państwa. Nadto, że Prezydent korzysta z prerogatyw na podstawie osobistego rozeznania, kierując się własnym uznaniem na podstawie opinii ekspertyz prawnych. Z tego względu realizacja wniosku skarżącego nie była możliwa.

W odpowiedzi na skargę wskazano też, że ustawowa definicja informacji publicznej jest nieprecyzyjna, jest pojęciem pojemnym, szerokim, ale nie obejmuje wszelkich informacji posiadanych przez organy władzy. Zdaniem Kancelarii Prezydenta, opinie prawne sporządzone przez podmioty prywatne, odnoszące się do materii objętej ustawą z dnia 25 marca 2011r. o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem systemu ubezpieczeń społecznych, stanowią opracowania, dotyczące systemu ubezpieczeń bądź wycinka tego systemu i są jurydycznymi rozważaniami autorów, zawierającymi ich osobiste poglądy. W ocenie organu, posiadają walor poznawczy, ale nie da się stwierdzić, która z nich była dokumentem służącym wprost do załatwienia konkretnej sprawy. Zdaniem Kancelarii, każda opinia była głosem w dyskusji w ramach ścierania się poglądów i koncepcji, zaś decyzja Prezydenta nie była wypadkową tych opinii, bowiem jako realizacja prerogatywy miała podstawę w osobistym przeświadczeniu, własnym uznaniu Prezydenta.

W odpowiedzi na skargę szeroko zaprezentowano również kwestie związane z charakterem omawianych opinii podkreślając, że stanowią one utwór w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W tym kontekście stwierdzono, że przedmiotowe opinie podlegają ochronie przewidzianej w ustawie o prawie autorskim i z tego względu nie mogą zostać uznane za informację publiczną, która podlega udostępnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W konkluzji Kancelaria Prezydenta RP stwierdziła, że żądane przez skarżącego informacje nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej i nie podlegają udostępnieniu w trybie tej ustawy. Dlatego też skarga na bezczynność winna zostać odrzucona.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Stan faktyczny w sprawie jest bezsporny. Skarżący zwrócił się do Kancelarii Prezydenta RP z wnioskiem z dnia [...] kwietnia 2011 r. o udzielenie informacji publicznej i żądanych informacji dotychczas nie otrzymał. W przedmiotowej sprawie Kancelaria Prezydenta nie wydała decyzji administracyjnej, a jedyną reakcją organu na zgłoszone żądanie informacyjne było pismo z dnia [...] kwietnia 2011 r., odmawiające udostępnienia żądanych informacji.

Na wstępie podkreślić należy, iż przedmiotowa sprawa dotyczy bezczynności Kancelarii Prezydenta RP, to jest braku reakcji organu na wniesiony przez skarżącego wniosek w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.)

Racjonalny ustawodawca przewidując takie sytuacje, że podmiot zobowiązany do podjęcia czynności lub wydania decyzji ,,milczy’’ wobec żądania strony, wprowadził instytucję prawną bezczynności. Instrument ten służy do eliminowania takich sytuacji, w których organ wobec złożonego żądania, zamiast podjąć czynność lub wydać stosowny akt, prowadzi z podmiotem żądającym informacji wymianę poglądów, polemikę pismami.

Właśnie z taką sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie.

W odpowiedzi na wniosek skarżącego z dnia [...] kwietnia 2011 r. Kancelaria Prezydenta RP pismem z dnia [...] kwietnia 2011 r. (zamiast decyzją odmowną, skoro twierdzi, iż zachodzą wyłączenia w udostępnieniu) wskazała powody i przyczyny, odmowy udostępnienia żądanych informacji. Podkreślić należy, iż pismo Kancelarii Prezydenta nie jest aktem, który może być przez sąd poddany ocenie legalności - prawidłowości z punktu widzenia prawa materialnego i procesowego. Dopiero, gdy Kancelaria Prezydenta RP wyda stosowną decyzję, zgodnie z art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej i zaprezentuje w niej motywy, przemawiające za odmową udostępnienia żądanych informacji, Sąd będzie władny odnieść się do zasadności takiego aktu i wskazanych podstaw wyłączeń.

Na tym etapie postępowania Sąd nie może przesądzić, jak przedmiotowy wniosek ma zostać przez organ rozpoznany (pozytywnie lub nie). Sąd w sprawie o bezczynność w przedmiocie udzielenia informacji publicznej dokonuje kwalifikacji żądania w rozumieniu art. 1 i 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej, zgodnie z postanowieniem NSA z dnia 24 stycznia 2006 r. sygn. akt I OSK 928/05. Ocenia, czy ustawa o dostępie do informacji publicznej znajdzie zastosowanie w danej sprawie i stwierdzając bezczynność, stosownie do art. 149 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zobowiązuje organ do rozpoznania wniosku.

A zatem istota sprawy sprowadzała się do oceny, czy opinie prawne ekspertów zlecone przez Kancelarię Prezydenta dla potrzeb podjęcia przez Prezydenta decyzji o podpisaniu ustawy o ubezpieczeniach społecznych (potocznie ustawy o OFE) stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W ocenie Sądu wszystkie opinie ekspertów, zarówno te wewnętrzne jak i zewnętrzne (sporządzone na zlecenie Kancelarii Prezydenta RP), stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 1 i 6 omawianej ustawy.

W europejskiej koncepcji prawa do informacji publicznej, podmiotowe prawo do informacji wynika z art. 10 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 60, poz. 284 ze zm.), która obowiązuje w Polsce od dnia 19 stycznia 1993 r. oraz z art. 10 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, ratyfikowanego przez Polskę w 1977 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167).

Artykuł 10 Konwencji, (zwanej dalej konwencją europejską), zapewnia wolność każdego do otrzymywania i przekazywania informacji i idei, bez ingerencji władz publicznych i bez względu na granice państwowe (art. 10 ust. 1). Korzystanie z tej wolności może podlegać wymaganiom i ograniczeniom, wskazanym w art. 10 ust. 2 konwencji europejskiej.

Art. 19 ust. 2 Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych formułuje prawo do informacji, jako prawo każdego do swobodnego wyrażania poglądów, które obejmuje swobodę poszukiwania, otrzymywania i rozpowszechniania wszelkich informacji i poglądów, bez względu na granice państwowe. Obydwa akty prawne wyposażają każdego w prawo do wolności informacji.

Zgodnie z art. 61 Konstytucji RP, obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (ust.1).

Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust.2).

Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określoną w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (ust. 3). Tajemnice ustawowo chronione oraz prywatność osoby fizycznej ograniczają dostęp do informacji na zasadach, wyrażonych w art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Skutkiem ewentualnego przyjęcia, że spełnione są warunki z tych przepisów, jest wydanie decyzji odmownej na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Wnioskodawcy przysługuje wówczas tryb odwoławczy uregulowany w art. 16 ust. 2 tej ustawy, a następnie powództwo do sądu powszechnego (art. 22 ust. 1).

Tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy, a w odniesieniu do Sejmu i Senatu ich regulaminy (ust. 4).

Treść art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej odpowiada tym zapisom i poszerza krąg uprawnionych podmiotów, wskazanych w art. 61 Konstytucji RP.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej służy realizacji konstytucyjnego prawa dostępu do wiedzy na temat funkcjonowania organów władzy publicznej. Racjonalny ustawodawca, używając w art. 2 ust. 1 ustawy pojęcia "każdemu", precyzuje zastrzeżone w Konstytucji obywatelskie uprawnienie, wskazując, że każdy może z niego skorzystać na określonych w tej ustawie zasadach. Przy czym sformułowanie "każdy" należy rozumieć, jako każdy człowiek (osoba fizyczna) lub podmiot prawa prywatnego. Ustawa ta reguluje zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych, wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu oraz kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione.

Omawiana ustawa o dostępie do informacji publicznej znajduje zastosowanie wyłącznie w sytuacjach, gdy spełniony jest jej zakres podmiotowy i przedmiotowy.

W ocenie Sądu, w rozpoznawanej sprawie spełniony został zakres podmiotowy stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej, gdyż Kancelaria Prezydenta RP na gruncie tej regulacji jest podmiotem zobowiązanym do udzielania informacji publicznej, będącej w jej posiadaniu (art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy).

W tym miejscu przywołać należy pogląd, zawarty w uzasadnieniu wyroku NSA z dnia 7 grudnia 2010 r. sygn. akt I OSK 1774/10, który to pogląd Sąd w pełni podziela i uznaje za własny, że ustawodawca, formułując w art. 61 Konstytucji zasadę "prawa do informacji", wyznaczył tym samym podstawowe reguły wykładni tego uprawnienia. Jeżeli bowiem stanowi ono prawo konstytucyjne, to ustawy określające tryb dostępu do informacji powinny być interpretowane w taki sposób, aby gwarantować obywatelom i innym osobom i jednostkom szerokie uprawnienia w tym zakresie, a wszelkie wyjątki winny być rozumiane wąsko. Oznacza to stosowanie w odniesieniu do tych ustaw takich zasad wykładni, które sprzyjają poszerzaniu, a nie zawężaniu obowiązku informacyjnego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 listopada 2003 r. o sygn. akt II SAB 199/03, niepubl.).

Podkreślić należy, iż Naczelny Sąd Administracyjny w swoim orzecznictwie przyjął bardzo szerokie pojęcie informacji publicznej i sprawy publicznej. Stwierdził mianowicie, że może być ona wyodrębniana zarówno na podstawie kryterium podmiotowego, jak i przedmiotowego. Uznał w związku z tym, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują. Taki charakter będą miały również opinie prawne, ekspertyzy niewytworzone przez podmioty publiczne, lecz odnoszące się do tych podmiotów. Stąd informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych, a także wytworzona lub odnosząca się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne, w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 października 2002 r. o sygn. akt II SA 181/02, II SA 1956/02 i II SA 2036-2037/02, niepubl.).

Reasumując, nie może ulegać wątpliwości, że art. 1 ust. 1 omawianej ustawy odnosi się zarówno do Prezydenta RP, jak i Kancelarii Prezydenta RP. Wszystkie dokumenty i informacje, znajdujące się w posiadaniu tych organów niezależnie od tego, czy zostały wytworzone bezpośrednio przez te organy czy też na ich zlecenie, stanowią informację publiczną. Taki też charakter mają opinie prawne i ekspertyzy wydane przez Prezydenta lub Kancelarię Prezydenta lub wydawane na zlecenie tych organów. Dotyczą one bowiem sfery faktów publicznych, zostały wytworzone na zlecenie organu administracji publicznej (w ramach sfery jego działalności), zawierają informację o ewentualnym sposobie załatwienia sprawy, tworzą więc, zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, informację o sprawach publicznych, a stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. "d" i pkt 4 lit. "a", "b" i "c", będąc rodzajem informacji o sposobie prowadzenia spraw, podlegają udostępnieniu w trybie i na zasadach określonych w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

Wskazać dodatkowo należy, iż Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 9 lutego 2007 r. o sygn. akt I OSK 517/06 (publ. LEX nr 348001), zaprezentował pogląd, iż informacją publiczną są nie tylko dokumenty bezpośrednio zredagowane i technicznie wytworzone przez organ administracji publicznej, ale przymiot taki będą posiadać także te, których organ używa do zrealizowania powierzonych prawem zadań nawet, gdy prawa autorskie należą do innego podmiotu. Bez znaczenia wówczas jest to, w jaki sposób znalazły się one w posiadaniu organu i jakiej sprawy dotyczą. Ważne natomiast jest to, by dokumenty takie służyły realizowaniu zadań publicznych przez organ i odnosiły się do niego bezpośrednio.

W ocenie Sądu zlecone przez Kancelarię Prezydenta ekspertyzy niewątpliwie posłużyły Prezydentowi RP przy realizowaniu zadań publicznych. Oczywistym jest, że gdyby były zbędne, niepotrzebne nie doszłoby do ich zamówienia (zlecenia ich sporządzenia). W demokratycznym państwie prawa, w którym prawo do informacji publicznej zagwarantowane jest w Konstytucji RP (art. 61) nie sposób uznać, że ekspertyzy prawne, ekonomiczne, które sporządzone zostały dla potrzeb poszerzenia wiedzy Prezydenta RP o pozytywnych i negatywnych skutkach ustawy w społecznie kontrowersyjnej problematyce świadczeń emerytalnych, dotyczącej wielu milionów obywateli państwa, nie stanowią informacji publicznej.

Zdaniem Sądu, zarówno treść ekspertyz, ich autorstwo, a nawet wysokość honorariów ekspertów stanowią informację publiczną. Zupełnie niezależnym, autonomicznym zagadnieniem pozostaje natomiast kwestia udostępnienia tych informacji i wyłączeń w ich udostępnieniu. Ustawa o dostępie do informacji publicznej, jak i inne akty prawne określają wyłączenia w udostępnieniu informacji publicznej. A to z uwagi na tajemnice prawem chronione, dobro i bezpieczeństwo Państwa, prawo do prywatności itd. W takich przypadkach, odmawiając - w drodze decyzji - udostępnienia informacji publicznej, organ odmawiający udostępnienia informacji winien wskazać podstawę prawną takich wyłączeń.

Z uwagi na fakt, że Kancelaria Prezydenta PR nie wydała decyzji, w której powołała się na wyłączenia ustawowe w zakresie udostępnienia informacji publicznej, ani nie udzieliła żądanych informacji, Sąd na podstawie art. 149 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzekł, jak w sentencji. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 tej ustawy.



Powered by SoftProdukt