Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Łukaszewska - Macioch po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 stycznia 2010 r., sygn. akt VIII SA/Wa 807/09 o odrzuceniu skargi R. P. na pismo Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Województwa Mazowieckiego z dnia [...] września 2009 r., nr [...] w przedmiocie przyjęcia pracy geodezyjnej do zasobu postanawia: oddalić skargę kasacyjną.

Postanowieniem z dnia 6 stycznia 2010 r., sygn. akt VIII SA/Wa 807/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę R. P. na pismo Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Województwa Mazowieckiego z dnia [...] września 2009 r., nr [...] w przedmiocie przyjęcia pracy geodezyjnej do zasobu.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd I instancji wskazał, że złożona skarga nie mieści się w kategorii spraw podlegających zaskarżeniu skargą do sądu administracyjnego. Przedmiotem zaskarżenia nie jest bowiem żaden z aktów wymienionych art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) powoływanej dalej jako "P.p.s.a.". W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, jest to jedynie pismo zawierające stanowisko Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w odniesieniu do skarg wnoszonych przez skarżącego, a dotyczących naruszenia prawa przez Prezydenta Miasta R. w zakresie realizacji powierzonych mu zadań. W zaskarżonym do Sądu piśmie organ wyjaśniał, iż procedura przyjęcia opracowania autorstwa R. P. do zasobu dokumentacji geodezyjnej nie została naruszona.

Ponadto dokumentacja geodezyjna stanowi opracowanie techniczne. Ewentualne dokonywanie oceny takiego opracowania może nastąpić w ściśle określonym trybie przewidzianym przepisami rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 16 lipca 2001 r. w sprawie zgłaszania prac geodezyjnych i kartograficznych, ewidencjonowania systemów i przechowywania kopii zabezpieczających bazy danych, a także ogólnych warunków umów o udostępnianie tych baz (Dz. U. Nr 78, poz. 837) - wydanego na podstawie art. 19 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.). Przepisy ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne nie przewidują wydania decyzji administracyjnej w trybie przepisu art. 104 K.p.a. w przypadku przyjęcia dokumentacji do zasobu.

Skargę kasacyjną na powyższe postanowienie wniósł R. P., reprezentowany przez radcę prawnego J. P., wnosząc o uchylenie przedmiotowego postanowienia, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie:

1) przepisów postępowania przez błędne zastosowanie art. 134 P.p.s.a., polegające na nieodniesieniu się do wszystkich zarzutów skargi;

2) przepisów postępowania przez błędne zastosowanie art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a.;

3) przepisów postępowania przez niezastosowanie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i b oraz pkt 3 P.p.s.a. przez nieuwzględnienie skargi w tym zakresie pomimo naruszeń dokonanych przez organ administracji;

4) prawa materialnego przez błędne zastosowanie § 9, § 11, § 12 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa wydanego na podstawie art. 19 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Ponieważ w niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki nieważności wymienione w art. 183 § 2 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozważył zasadność wniesionego środka zaskarżenia w świetle postawionych w nim zarzutów. Oceniana w tym zakresie skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

W ramach zarzutów procesowych skarga kasacyjna zarzuca naruszenie art. 58 § 1 P.p.s.a. przez jego błędne zastosowanie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Zdaniem strony skarżącej kasacyjnie, w sytuacji nierozpatrzenia wszystkich zarzutów podniesionych w skardze (co wiąże się z naruszeniem art. 134 § 1 P.p.s.a.), odrzucenie skargi R. P. przez Sąd I instancji było przedwczesne.

Zarzut powyższy jest chybiony. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że w art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a. określone zostały przesłanki odrzucenia skargi przez sąd administracyjny, przy czym tych przesłanek jest sześć i każda z nich odnosi się do różnych okoliczności faktycznych oraz prawnych. Brak wskazania przez autora skargi kasacyjnej, naruszenia której z nich dopuścił się Sąd I instancji, nie pozwala na ustalenie granic zaskarżenia, a tym samym na ocenę zarzutu podniesionego w skardze kasacyjnej. Naczelny Sąd Administracyjny, będąc związany granicami skargi kasacyjnej, nie jest powołany do uzupełniania braków skargi kasacyjnej poprzez doprecyzowywanie podstaw kasacyjnych.

Sąd I instancji nie uchybił też dyspozycji art. 134 § 1 P.p.s.a. Przepis ten ustala zasadę niezwiązania sądu administracyjnego orzekającego w pierwszej instancji granicami skargi wniesionej do tego sądu. Na zasadzie określonej w art. 134 § 1 P.p.s.a. sąd administracyjny jest zobligowany do rozstrzygania w granicach danej sprawy, nie jest jednak związany przy tym zarzutami i wnioskami sformułowanymi w skardze. Z powyższego wynika, że sąd nie musi się odnosić do wszystkich podnoszonych przez stronę zarzutów i przytaczanej argumentacji, jeżeli nie mają one istotnego znaczenia dla istoty sprawy.

Istotą zaś sprawy, której dotyczy skarga kasacyjna była ocena, czy pismo Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego Województwa Mazowieckiego z dnia [...] września 2009 r. dotyczące przyjęcia pracy geodezyjnej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego jest decyzją administracyjną podlegającą zaskarżeniu do sądu administracyjnego. Stwierdzić należy, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w zaskarżonym postanowieniu trafnie uznał, że włączenie, a także odmowa włączenia pracy geodezyjnej do zasobu geodezyjnego, nie wymaga wydania decyzji administracyjnej w rozumieniu art. 104 K.p.a. Wydania w takiej sprawie aktu administracyjnego nie przewidują przepisy ustawy – Prawo geodezyjne i kartograficzne. Stosownie do § 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 16 lipca 2001 r. w sprawie zgłaszania prac geodezyjnych i kartograficznych, ewidencjonowania systemów i przechowywania kopii zabezpieczających bazy danych, a także ogólnych warunków umów o udostępnianie tych baz (Dz. U. Nr 78, poz. 837) wykonawca pracy geodezyjnej, po jej zakończeniu, przekazuje dokumentację do zasobu geodezyjnego w formie i zakresie przewidzianymi w standardach dotyczących geodezji, kartografii oraz krajowego systemu informacji o terenie. Stosownie zaś do § 9 ust. 1 przyjęcie pracy geodezyjnej do zasobu sprowadza się do kontroli w zakresie przestrzegania zasad wykonywania prac, osiągnięcia wymaganych dokładności, zgodności opracowania z ww. standardami, spójności topologicznej informacji dostarczanej przez wykonawcę z informacjami uzyskanymi z ośrodka w trakcie realizacji pracy oraz kompletności przekazywanych materiałów. Zgodnie z § 10 ust. 1 pozytywny wynik kontroli odnotowywany jest na wniosku wykonawcy o włączenie wykonanej pracy do zasobu geodezyjnego i stanowi podstawę włączenia dokumentacji do zasobu (ust. 2). Natomiast w przypadku stwierdzenia wad, usterek lub nieprawidłowości wynik kontroli dokumentowany jest w protokole, który zawiera – poza niezbędnymi danymi dotyczącymi osoby wykonawcy oraz daty i określenia rodzaju pracy – zalecenia dotyczące usunięcia stwierdzonych wad i usterek lub nieprawidłowości oraz wnioski końcowe: o przyjęcie bądź o odmowę przyjęcia dokumentacji do zasobu. Protokół doręczany jest wykonawcy.

W świetle powyższych unormowań nie ma podstaw do utożsamiania protokołu kontroli z dnia [...] czerwca 2009 r. z decyzją administracyjną rozstrzygającą indywidualną sprawę z zakresu administracji publicznej, o jakiej mowa w art. 1 pkt 1 K.p.a. Charakteru decyzji administracyjnej nie posiada tym samym zaskarżone do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie pismo Wojewódzkiego Inspektora Geodezji i Kartografii w Warszawie z dnia [...] września 2009 r. nr [...]. Zarzut naruszenia prawa materialnego: § § 9, 11 i 12 Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 16 lipca 2001 r. jest więc niezasadny. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucając zaskarżonym postanowieniem skargę R. P. nie naruszył zatem zarówno prawa materialnego jak i przepisów postępowania.

Dodać wypada, że zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a. został wadliwie postawiony. Ani przepis art. 174 P.p.s.a. określający podstawy kasacyjne, ani art. 176 P.p.s.a. zawierający wymogi, jakie musi spełniać skarga kasacyjna, nie przewidują możliwości formułowania zarzutu kasacyjnego przez "niezastosowanie" określonej normy prawnej. Podstawa kasacyjna może dotyczyć przepisu, który został w sprawie zastosowany. Powołując się na naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a. należałoby wykazać, że Sąd i instancji zastosował ten przepis pomimo braku naruszenia prawa materialnego przez organ, który wydał zaskarżony do sądu akt lub czynność. Należy zwrócić uwagę, że skarga kasacyjna jest znacznie sformalizowanym środkiem zaskarżenia; musi zatem spełniać wymogi formalne przewidziane w art. 176 P.p.s.a., a ponadto zostać oparta na podstawach ściśle określonych w art. 174 pkt 1 i 2 tej ustawy.

W tym stanie rzeczy, skoro skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji postanowienia na podstawie art. 184 P.p.s.a.