Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Olga Żurawska – Matusiak (spr.), Sędziowie WSA Danuta Kania, Andrzej Kołodziej, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Maria Zawada, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 marca 2015 r. sprawy ze skargi P. L. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną bojową do ochrony osobistej oddala skargę

Wnioskiem z [...] stycznia 2013 r. P. L. (dalej jako skarżący) zwrócił się do Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] o wydanie pozwolenia na broń palną bojową do ochrony osobistej, uzasadniając go przejściem na emeryturę i związaną z tym koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa sobie oraz rodzinie. Podniósł, iż w latach 1997-2012 był dzielnicowym w [...] Komisariacie Policji w [...], równolegle pełniąc służbę w Nieetatowej Grupie Rozpoznania Minersko-Pirotechnicznego, gdzie wykonywał również zadania na rzecz Biura Ochrony Rządu. Obecnie jest funkcjonariuszem Zarządu [...] CBS KGP i zajmuje się ochroną świadków koronnych. W czasie służby w Policji w pionie prewencji mieszkał w rejonie pełnienia obowiązków, przez co stał się osobą rozpoznawalną. Z tego względu niejednokrotnie spotykał się z wrogością i groźbami kierowanymi pod swoim adresem oraz zdewastowano jego mienie. Podniósł, iż w związku z aktualnie wykonywanymi obowiązkami jest szczególnie narażony na ataki grup przestępczych, chcących dotrzeć do świadków koronnych. Dodał także, iż jako funkcjonariusz Policji nie traktował tych gróźb poważnie, a tego typu incydenty zgłaszał przełożonym ustnie, z wyjątkiem dewastacji i kradzieży należącego do niego pojazdu, kiedy to złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. W tamtym okresie za zgodą przełożonych nosił cały czas przy sobie broń służbową. Po przejściu na emeryturę z dniem [...] lutego 2014 r. utraci jednak prawo do broni.

Decyzją z [...] marca 2014 r. Komendant Wojewódzki Policji w [...], na podstawie art. 10 ust. 1, ust. 2 pkt 1 i ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r., poz. 576, dalej jako u.b.i.a.) odmówił wydania pozwolenia na broń palną bojową w celu ochrony osobistej, uznając, że przedstawione przez skarżącego okoliczności nie wskazują na występowanie realnego i rzeczywistego zagrożenia życia lub zdrowia zarówno jego, jak i osób jego najbliższych, nie jest więc wypełniona dyspozycja art. 10 ust. 1 u.b.i.a.

Od przedmiotowej decyzji skarżący złożył odwołanie do Komendanta Głównego Policji, w którym ponownie przywołał argumenty wskazane we wniosku z [...] stycznia 2014 r. oraz podniesione podczas przesłuchania [...] lutego 2014 r.

W ocenie skarżącego błędne są ustalenia organu I instancji, iż jego życie lub zdrowie nie jest zagrożone, bowiem "wielce prawdopodobne" jest, że po odejściu ze służby środowiska przestępcze będą chciały wejść w posiadanie znanych mu informacji. Organ I instancji błędnie również ustalił, że nie informował przełożonych o zdarzeniach dotyczących zagrożenia jego życia lub zdrowia, podczas gdy informował ich o nich ustnie. Dodał również, iż okoliczność, że w ostatnich latach nie było prowadzone żadne postępowanie dotyczące zdarzenia popełnionego na jego szkodę nie oznacza, że zagrożenie dla jego życia lub zdrowia w ogóle nie istniało. Podkreślił, że sytuacje związane z zagrożeniem jego życia i zdrowia mogą mieć miejsce po zakończeniu służby w Policji, a ponieważ będzie pozbawiony dostępu do broni służbowej, "stanie się łatwiejszym celem do ewentualnego ataku". Podniósł także, iż organ I instancji pominął, że w latach 1999 – 2012 posiadał pozwolenie na noszenie i przechowywanie broni służbowej w miejscu zamieszkania, co świadczy o istnieniu zagrożenia dla życia lub zdrowia.

Decyzją z [...] czerwca 2014 r. Komendant Główny Policji, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. i art. 10 ust. 1, ust. 2 pkt 1 i ust. 3 pkt 1 u.b.i.a., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Odwołując się do treści art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 1 u.b.i.a. organ podał, iż ponieważ w toku postępowania nie ustalono, by skarżący stanowił zagrożenie dla siebie lub bezpieczeństwa publicznego, istotą sprawy stało się ustalenie, czy przedstawił on ważną przyczynę posiadania broni w celu ochrony osobistej.

W ocenie organów Policji przyczyny takiej nie przedstawił, bowiem powołane przez skarżącego okoliczności nie dają podstawy do uznania, że jego i osób mu bliskich życie i zdrowie zagrożone jest w sposób wymagający ochrony przy pomocy broni palnej.

Jak podał organ z materiałów sprawy jednoznacznie wynika, że od roku 2012 do [...] lutego 2014 r. skarżący pełnił służbę w Centralnym Biurze Śledczym Komendy Głównej Policji, wykonując zadania z zakresu ochrony świadka koronnego. W tym czasie nie doszło do żadnego zdarzenia, w którym zagrożone byłoby jego życie lub zdrowie, na co wskazał sam skarżący w toku przesłuchania [...] lutego 2014 r.

Zdarzeń takich nie odnotowano także w okresie wcześniejszym, kiedy pełnił służbę dzielnicowego w [...] Komisariacie Policji w [...] oraz Nieetatowej Grupie Rozpoznania Minersko-Pirotechnicznego (nie licząc agresji ze strony osoby niepoczytalnej). Nie można bowiem za takie uznać kradzieży i dewastacji w 2000 lub 2001 r. jego samochodu, a w 2004 lub 2005 r. uszkodzenia samochodu poprzez wybicie szyby i wrzucenie do środka butelki z piwem. Czyny te skierowane były przeciwko mieniu skarżącego, jednakże podczas ich popełnienia nie był on obecny, a zatem zagrożenie jego osoby nie miało miejsca.

Organ zaznaczył również, iż z informacji uzyskanej od przełożonego skarżącego z okresu, gdy służył w Centralnym Biurze Śledczym wynika, że skarżący przydzieloną broń służbową przechowywał w miejscu pełnienia służby, wskazując na brak możliwości bezpiecznego jej przechowywania po godzinach służbowych w miejscu zamieszkania oraz nigdy nie występował z pisemnym raportem o wyrażenie zgody na dysponowanie bronią służbową podczas leczenia szpitalnego lub sanatoryjnego oraz zwolnienia lekarskiego.

Odnosząc się do powyższego, organ zważył, iż skoro skarżący pełniąc służbę w Centralnym Biurze Śledczym nie odczuwał potrzeby zapewnienia sobie bezpieczeństwa po służbie w miejscu zamieszkania przy pomocy broni, to jego przekonanie, iż broń jest mu niezbędna do ochrony osobistej po zakończeniu służby w Policji, zdaniem organu należy uznać za nieuprawnione. Ocena ta wynika również z faktu, iż wiedza skarżącego z zakresu ochrony świadków koronnych, osób ochranianych, miejsc ich przebywania, czy sposobów ich przemieszczania, z racji jego przejścia na emeryturę zdezaktualizowała się, a zatem jego obawy, iż z tego tytułu może dojść do zamachu na jego osobę nie wydają się zasadne.

W ocenie organu z zebranych w sprawie materiałów dowodowych nie wynika, że życie lub zdrowie skarżącego bądź jego rodziny jest faktycznie zagrożone, nie miały też miejsca próby realizacji pogróżek, na które skarżący powołuje się. A jest to okoliczność istotna, jeśli zważy się, że skarżący ponad piętnaście lat pełnił służbę w Policji. Zagrożenia dla jego życia lub zdrowia nie stanowił również incydent związany z uderzeniem go "w 2007 lub 2008 r." metalową blachą w piszczel, kiedy podczas służby asekurował działania organów administracji.

Nadto organ zważył, że z informacji z [...] lutego 2014 r. właściwej miejscowo jednostki Policji, tj. Komisariatu [...] Policji w [...] wynika, że skarżący nie zgłaszał faktów dotyczących bezpośredniego zagrożenia jego życia lub zdrowia, a jednostka ta nie prowadziła w tym zakresie żadnych postępowań.

Uwzględniając powyższe, organ uznał, że okoliczności powołane przez skarżącego, a także ustalone przez organ w toku postępowania nie spełniają wymogu wskazanego art. 10 ust. 1 u.b.i.a., tj. nie uzasadniają wydania pozwolenia na posiadanie broni do ochrony osobistej. Subiektywne przekonanie skarżącego o zagrożeniu jego życia i zdrowia nie daje podstaw do przyznania mu tak szczególnego środka ochrony, jakim jest broń palna bojowa, nawet gdy spełnia on wymogi formalne, określone w ustawie o broni i amunicji.

Samo spełnienie tych warunków nie stanowi wystarczającej podstawy do wydania pozwolenia na broń do ochrony osobistej.

W powyższym kontekście organ wyjaśnił, iż w kwestii udzielenia pozwolenia na broń właściwy organ bada realne i obiektywne zagrożenie dla życia i zdrowia wnioskodawcy i nie może kierować się tylko jego subiektywnymi odczuciami, gdyż w przeciwnym wypadku zobowiązany byłby wydać pozwolenie każdemu, kto chciałby broń do ochrony osobistej posiadać, a takie postępowanie organu niewątpliwie byłoby sprzeczne z reglamentacyjnym charakterem ustawy o broni i amunicji.

Wobec zebranego w sprawie materiału dowodowego Komendant Główny Policji podzielił stanowisko organu I instancji, iż skarżący ubiega się o broń prewencyjnie i stwierdził, że wydaniu pozwolenia na broń palną do ochrony osobistej sprzeciwia się interes społeczny. Skarżący nie dowiódł, iż za rozstrzygnięciem sprawy zgodnym z jego wolą przemawia jego słuszny interes, a zatem w takiej sytuacji należało przyznać pierwszeństwo interesowi społecznemu.

Komendant Główny Policji wskazał również, iż jeśli skarżący czuje się zagrożony, w celu zapewnienia sobie bezpieczeństwa może nabyć środki służące do ochrony osobistej, które są równie skuteczne jak broń palna, a nie wymagają uzyskania pozwolenia organów Policji na ich posiadanie, takie jak np. ręczny miotacz gazu czy paralizator elektryczny o określonych parametrach.

W skardze na powyższą decyzję, która wpłynęła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skarżący zarzucił naruszenie prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy w postaci art. 10 ust. 3 pkt 1 u.b.i.a., poprzez jego niewłaściwą wykładnię i uznanie, że za ważną przyczynę będącą podstawą posiadania broni palnej uznaje się stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia lub zdrowia, podczas gdy ustawodawca wskazał, że za ważną przyczynę uznaję się stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia, zdrowia lub mienia, co skutkowało uznaniem, że skarżący nie udowodnił przesłanki uzasadniającej posiadanie broni palnej.

Nadto zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów postępowania w postaci:

1. art. 7, art. 77 § 1 K.p.a. polegające na niewyczerpującym zebraniu i rozpatrzeniu materiału dowodowego i niepodjęciu wszelkich kroków zmierzających do dokładnego wyjaśnienia czy skarżący bądź jego bliscy narażeni byli i nadal są na realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia, zdrowia bądź mienia,

2. art. 80 K.p.a. polegające na dowolnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, co skutkowało uznaniem, że skarżący nie udowodnił spełnienia wszystkich przesłanek uzasadniających wydanie skarżącemu pozwolenia na broń palną,

3. art. 107 § 3 K.p.a. poprzez niewskazanie w uzasadnieniu decyzji, które dowody organ uznał za wiarygodne, a którym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej,

4. art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu pierwszej instancji, podczas gdy przy należytym wyjaśnieniu sprawy brak było ku temu podstaw,

5. art. 138 § 1 pkt 2 poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy z okoliczności sprawy wynika, że decyzja organu pierwszej instancji nie mogła się ostać,

które to naruszenia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W związku z powyższymi zarzutami skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz decyzji utrzymanej nią w mocy oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu przedstawionych zarzutów skarżący przedstawił szczegółową argumentację na ich poparcie, podkreślając, że z przepisu art. 10 ust. 3 pkt 1 u.b.i.a. wynika, że osoba ubiegająca się o uzyskanie pozwolenia na broń palną bojową w celu ochrony osobistej powinna przedstawić właściwemu organowi sytuacje, w których dochodziło do zagrożenia jej życia, zdrowia lub mienia. A zatem twierdzenie organu, iż ataki na mienie skarżącego nie stanowią przesłanki do wydania pozwolenia na broń są – zdaniem skarżącego – nietrafne.

Skarżący podniósł, iż organ nie wyjaśnił rzetelnie i kompleksowo kwestii zgłaszania przełożonym faktów dotyczących zagrożenia jego życia i zdrowia, opierając się jedynie na piśmie przełożonego z [...] lutego 2014 r. Zdaniem skarżącego fakt, iż nie zgłaszał w ostatnim czasie swoim przełożonym informacji odnośnie zaistnienia sytuacji zagrażających bezpośrednio jego życiu i zdrowiu, nie oznacza, że stan zagrożenia ustał i nie może pojawić się w przyszłości. W ocenie skarżącego wysoce prawdopodobne jest, że po odejściu ze służby i oddaniu broni służbowej narażony będzie na realne zagrożenie ze strony osób, którym zależy na informacjach o miejscu pobytu, czy tożsamości osób będących świadkami koronnymi.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując w całości swoją dotychczasową argumentację i wywodząc, że zarzuty w niej podniesione nie zasługują na uznanie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Sąd administracyjny wykonuje wymiar sprawiedliwości, poddając kontroli decyzje wydawane przez organy administracji publicznej pod względem ich zgodności z prawem, badając czy właściwie zastosowano przepisy prawa materialnego i przestrzegano przepisów proceduralnych w postępowaniu administracyjnym. Sąd jest władny wzruszyć zaskarżoną decyzję tylko w przypadku stwierdzenia naruszenia prawa. Nie każde jednak naruszenie prawa przez organ administracji publicznej daje sądowi podstawę do uchylenia zaskarżonej decyzji. Artykuł 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; zwanej dalej P.p.s.a.) określa w jakich sytuacjach decyzje podlegają uchyleniu.

Dokonując oceny zasadności wniesionej przez P. L. skargi na decyzję Komendanta Głównego Policji, Sąd doszedł do przekonania, że skarga ta nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Istota sprawy w niniejszym postępowaniu sprowadzała się do oceny stanu faktycznego sprawy przez pryzmat normy art. 10 ust. 1 i ust. 3 u.b.i.a., tj. do ustalenia, czy skarżący przedstawił ważną przyczynę posiadania broni w celu ochrony osobistej, którą jest stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia, zdrowia lub mienia.

Na wstępie dalszych rozważań wskazać należy, że prawo do posiadania broni nie należy w Polsce do kategorii praw i wolności osobistych. Jest to bowiem uprawnienie ściśle reglamentowane. Udzielenie osobie fizycznej prawa do dysponowania bronią palną stanowi odstępstwo od generalnej reguły, iż broń znajdować się powinna wyłącznie w rękach uprawnionych służb. W wyroku z 13 października 2005 r., sygn. akt II OSK 97/05 (publ. https://cbois.nsa.gov.pl) NSA potwierdził ustaloną linię orzeczniczą, że "posiadanie i używanie broni i amunicji stanowi tradycyjnie sferę daleko idącej reglamentacji administracyjnoprawnęj. Oznacza to, że dostęp jednostki do broni poddany jest istotnym ograniczeniom, co wynika zarówno z monopolu państwa na stosowanie środków przemocy, jak i potrzeby zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego".

Z powyższego punku widzenia, warunki uzyskania pozwolenia na broń i jej posiadania winny być badane w sposób restrykcyjny, przy czym to do organów Policji należy określenie zasad prowadzonej w tym zakresie polityki. To organ dokonuje oceny, czy w realiach danej sprawy występuje stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia, zdrowia lub mienia. Sąd bada natomiast jedynie, czy ocena ta nie nosi cech dowolności oraz czy przy wydawaniu decyzji nie zostały naruszone przepisy.

Możliwość cofnięcia pozwolenia na broń lub niewyrażenie zgody na jej posiadanie nie mogą być przy tym postrzegane jako zamach na swobody obywatelskie, a jedynie jako działanie prewencyjne, zmierzające do zapewnienia szeroko rozumianego bezpieczeństwa (por. wyrok NSA z 30 października 2008 r., sygn. akt II OSK 1296/07, publ. http://cbois.nsa.gov.pl).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 u.b.i.a. właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. Za ważną przyczynę uważa się w szczególności stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia, zdrowia lub mienia (art. 10 ust. 3 u.b.i.a.).

Po nowelizacji ustawy o broni amunicji, dokonanej ustawą z dnia 5 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy o broni i amunicji oraz ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz. U. Nr 38, poz. 195), organ Policji pozbawiony został uznaniowości w przedmiocie wydania pozwolenia na broń. W świetle aktualnego, imperatywnego brzmienia art. 10 ust. 1 i 2 u.b.i.a., właściwe organy Policji są zobligowane przez ustawodawcę do wydania takiego pozwolenia, jeżeli wnioskodawca spełnia wymogi ustawowe. Należy bowiem odróżnić uznanie administracyjne, od pojęć niedookreślonych, którymi posługuje się ustawodawca m.in. w art. 10 ust. 3 pkt 1 u.b.i.a. Nadmienić jednak należy, że wydając pozwolenie na broń, ustawodawca pozostawił organowi uznanie, ale w przedmiocie określenia celu, w jakim zostaje ono wydane oraz rodzaju i liczby egzemplarzy broni (art. 12 ust. 1 u.b.i.a.; zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 lipca 2013 r. o sygn. akt II OSK 1945/12, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl), jak również co do tego, czy wykluczyć lub ograniczyć możliwość noszenia broni (art. 10 ust. 7 u.b.i.a.).

Zasadnym jest też wskazanie, za wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 13 czerwca 2012 r. o sygn. akt II SA/Wa 621/12 (publ. LEX nr 1230649), że zagrożenie życia, zdrowia lub mienia stanowiące ważną przyczynę posiadania broni, o którym mowa w przywołanym wyżej przepisie, aby można było uznać je za stałe, musi się przejawiać permanentnością i aktualnością, zaś jego realność musi być rzeczywista i obiektywna, a nie nacechowana subiektywnością. Realne zagrożenie jest zagrożeniem przewidywalnym, czy też wielce prawdopodobnym, natomiast ponadprzeciętność nie może sprowadzać się do sytuacji hipotetycznej, lecz musi być nadzwyczajna i niepowszednia. Brak poczucia bezpieczeństwa i to z różnych powodów, deklaruje bowiem bardzo wiele osób. Jednakże nie oznacza to obowiązku wydania pozwolenia na broń każdemu, kto o takie pozwolenie wystąpi, zaś ocena w tych sprawach należy do organów Policji, które mogą prowadzić w tym względzie mniej, lub bardziej rygorystyczną "politykę".

Podkreślić należy, że wymóg "ponadprzeciętności", o którym mowa w art. 10 ust. 3 pkt 1 u.b.i.a., musi być odniesiony do konkretnego środowiska (por. wyrok WSA w Warszawie z 30 marca 2012 r. o sygn. akt II SA/Wa 2603/11, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl), ustalonego według określonych cech relewantnych, nie zaś względem ogółu obywateli. Z kolei stopień zagrożenia musi być proporcjonalny, tak aby wydanie pozwolenia na broń było odpowiednim środkiem prewencyjnym i obronnym przed nim.

W ocenie Sądu, nie budzi wątpliwości trafność stanowiska wyrażonego w sprawie przez organ, że sama subiektywna ocena skarżącego, o grożącym mu niebezpieczeństwie, nie może stanowić podstawy wydania mu pozwolenia na broń palną bojową do celów osobistych. Jest ono szczególnie jasne wobec konieczności możliwie restrykcyjnego wykładania przepisów regulujących dostęp do śmiercionośnego środka, jakim jest broń, w sytuacji, gdy życie ludzkie znajduje się pod szczególną ochroną (art. 38 Konstytucji RP). Zagrożenie życia, zdrowia lub mienia strony ubiegającej się o pozwolenie na posiadanie broni musi wynikać z ciągu wydarzeń jakie miały miejsce w życiu wnioskodawcy i dotyczyły jego osoby. Inaczej rzecz ujmując, strona wnosząca o wydanie omawianego pozwolenia, winna udowodnić, iż znajdowała się już w sytuacji realnego, stałego i ponadprzeciętnego zagrożenia życia, zdrowia lub mienia, ewentualnie powinna wykazać, iż pewnego rodzaju zdarzenia, które ją dotykają, świadczą o takim zagrożeniu.

Odnosząc powyższe uwagi do realiów rozpoznawanej sprawy w pierwszej kolejności jako niezasadny należy ocenić zarzut naruszenia art. 10 ust. 3 pkt 1 u.b.i.a.

Organ prawidłowo przyjął, że w przypadku ubiegania się o broń do ochrony osobistej zagrożenie uzasadniające wydanie wnioskowanego prawa winno być ukierunkowane bezpośrednio na życie lub zdrowie, a nie poprzez możliwość dokonania zamachu na mienie. Na wyprowadzenie takiego wniosku pozwala konstrukcja art. 10 ust. 2 u.b.i.a. W przepisie tym wyodrębniono broń do ochrony osobistej (pkt 1) i broń do ochrony osób i mienia (pkt 2). Czym innym jest ochrona osobista, czyli ochrona własnego życia i zdrowia przed bezprawnym zamachem naruszającym te dobra, a czym innym ochrona innych osób i mienia. Możliwość wydania pozwolenia na broń do ochrony osobistej w przypadku występowania stałego, realnego i ponadprzeciętnego zagrożenia mienia istnieje tylko wówczas, gdy zagrożenie to przekłada się na stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia lub zdrowia osoby wnioskującej. Oczywistym jest bowiem, wbrew argumentacji skargi, że broń wydana w celu ochrony osobistej nie może być wykorzystana w celu ochrony mienia w sytuacji, gdy nie dochodzi do zamachu na życie lub zdrowie danej osoby.

Prawidłowo zatem uznał organ, że incydenty dotyczące pojazdu skarżącego, które miały miejsce kilka lat wstecz, aczkolwiek doprowadziły do uszkodzenia jego mienia, to jednak sam skarżący zagrożony nie był. Czyny te miały charakter chuligański, na co wskazują okoliczności ich popełnienia. Słusznie zatem przyjął organ, że nie można na ich podstawie przyjmować występowania w stanie faktycznym sprawy ponadprzeciętnego, realnego i stałego zagrożenia, o którym mowa w powyższym przepisie.

Odnosząc się do twierdzenia skarżącego, iż katalog ważnych przyczyn zawarty w art. 10 ust. 3 u.b.i.a. jest katalogiem otwartym, w związku z czym wnioskodawca może ubiegać się o wydanie pozwolenia na broń podając inną przyczynę niesklasyfikowaną w ustawie o broni i amunicji, wskazać należy, iż posłużenie przez ustawodawcę w art. 10 ust. 3 u.b.i.a. zwrotem "w szczególności" nie oznacza możliwości niespełnienia przez wnoszącego o wydanie pozwolenia na broń, przesłanek określonych w tym przepisie. Dokonując interpretacji art. 10 ust. 3 u.b.i.a. nie można tego czynić w oderwaniu od art. 10 ust. 2 u.b.i.a., który również posługuje się zwrotem "w szczególności". Przepisem tym ustawodawca otwiera katalog celów, dla których może być wydane pozwolenie na broń. Konsekwencją tego zabiegu jest otwarcie w art. 10 ust. 3 u.b.i.a. katalogu "ważnych przyczyn", które uzasadniają nabycie broni w oznaczonym celu. Skoro bowiem ustawodawca dopuszcza nabycie broni w celu innym niż wskazany w ustawie, to jednocześnie musiał dopuścić w takim przypadku możliwość wskazania przesłanek, stanowiących ważną przyczynę dla tego celu, innych niż wymienione w ustawie. W żadnym razie natomiast art. 10 ust. 3 u.b.i.a. nie można interpretować w ten sposób, że jeżeli wnioskodawca nie spełnia przesłanek w nim wymienionych dla danego celu, to może wskazywać inne przesłanki, które w jego ocenie uzasadniają potrzebę posiadania broni.

Wbrew zarzutom skargi organ podjął wszelkie kroki do wyjaśnienia okoliczności niniejszej sprawy, istotnych z punktu widzenia regulacji materialnoprawnych mających zastosowanie w sprawie.

Na gruncie Kodeksu postępowania administracyjnego postępowanie dowodowe oparte jest na zasadzie oficjalności. Realizując zasadę prawdy obiektywnej, na podstawie art. 7 i 77 K.p.a., organ jest zobowiązany do wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału. Nie oznacza to jednak, że strona jest zwolniona od lojalnego współdziałania w wyjaśnieniu okoliczności faktycznych, skoro nieudowodnienie określonego faktu może prowadzić do wydania decyzji dla niej niekorzystnej. Nie ulega wątpliwości, że ubiegając się o wydanie pozwolenia na broń, to strona musi wykazać przesłanki stałego zagrożenia dla życia, zdrowia lub mienia. Organ takiej możliwości nie ma, ma natomiast obowiązek dokonać weryfikacji i oceny twierdzeń strony. Może również uzupełniać materiał dowodowy w kierunku wytyczonym przez stronę, gdy taka konieczność zaistnieje.

W rozpoznawanej sprawie skarżący podał w jakich zdarzeniach ze swego życia dopatruje się zagrożenia, o którym stanowi ustawa. Organ do okoliczności mających świadczyć o zagrożeniu dla życia i zdrowia skarżącego i jego najbliższych odniósł się szczegółowo. Wbrew zarzutom skargi organ dokonał weryfikacji twierdzeń skarżącego, iż informował przełożonych o faktach dotyczących zagrożenia dla życia i zdrowia, jednakże twierdzenia te nie zostały potwierdzone przez przełożonego. Dlatego też twierdzenia te jako gołosłowne i niczym nie poparte, a także stojące w sprzeczności z oświadczeniem przełożonego, nie mogły zostać ocenione, jako potwierdzające wystąpienie zagrożenia uzasadniającego posiadanie broni palnej do ochrony osobistej, Na podkreślenie zasługuje także, iż sam skarżący przyznaje, że w ostatnim czasie nie zgłaszał swoim przełożonym informacji odnośnie zaistnienia sytuacji zagrażających bezpośrednio jego życiu i zdrowiu, co jednak nie oznacza jego zdaniem, że stan zagrożenia nie może pojawić się w przyszłości. W kontekście powyższego wskazać należy, że ustawodawca w przepisie art. 10 ust. 3 pkt 1 u.b.i.a. mówi o zagrożeniu realnym, co oznacza, że podstawą przyznania pozwolenia na broń do ochrony osobistej nie mogą stanowić zagrożenia hipotetyczne, mogące wystąpić w bliżej nieokreślonym czasie. Nie mogła być zatem uwzględniona przez organ okoliczność, że po odejściu ze służby skarżący może być zagrożony ze strony osób, które będą chciały uzyskać od skarżącego informacje dotyczące ochranianych przez niego świadków koronnych. Aktualnie nic nie wskazuje bowiem, aby taka sytuacja mogła nastąpić.

W ocenie Sądu organ wyjaśnił wszystkie istotne okoliczności sprawy, uwzględniając jej przedmiot – pozwolenie na broń w celu ochrony osobistej. Ocena dowodów dokonana przez organ była oceną swobodną, lecz nie dowolną. Organ swoje stanowisko szczegółowo uzasadnił, odwołując się przy tym i wnikliwie analizując okoliczności faktyczne przedmiotowej sprawy, a przedstawiona w zaskarżonej decyzji argumentacja nie nasuwa istotnych zastrzeżeń. Podkreślenia przy tym wymaga – wobec twierdzeń skargi – że organ rozstrzygając w przedmiotowej sprawie uwzględnił, iż skarżący pełnił służbę w określonych warunkach, m.in. w programie ochrony świadków koronnych. Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika także jednoznacznie na jakich dowodach organ oparł swe ustalenia. Świadczy o tym chociażby odwołanie się w treści uzasadnienia do konkretnych kart akt postępowania administracyjnego, jak również analiza okoliczności wynikających z tych dowodów. Jako prawidłowe należy uznać stanowisko organu, że o spełnieniu ustawowych przesłanek wydania pozwolenia na posiadanie broni do ochrony osobistej nie mogła przesądzić informacja uzyskana od przełożonego skarżącego, iż wszyscy funkcjonariusze w Zarządzie [...] CBŚ KGP, do których obowiązków należą działania związane z ochroną świadków koronnych, narażeni są na zagrożenie ich życia i zdrowia. Powyższej okoliczności organ nie zanegował. Nie można jednak pominąć tego, iż skarżący jako funkcjonariusz w służbie czynnej bronią dysponował, natomiast jego wniosek o wydanie pozwolenia na posiadanie broni związany jest z odejściem ze służby. Oznacza to, że wskazana powyżej informacja nie odnosi się do okoliczności faktycznych przedmiotowej sprawy. Uwzględniając powyższe Sąd uznał, że także pozostałe zarzuty skargi dotyczące naruszenia przepisów postępowania, tj. zarzuty naruszenia art. 80, art. 107 § 3, art. 138 § 1 pkt 1 i 2 K.p.a., nie zasługiwały na uwzględnienie.

Reasumując, w ocenie Sądu, organy Policji prawidłowo oceniły, że skarżący nie przedstawił ważnej przyczyny posiadania broni i dlatego nie można było wydać mu wnioskowanego pozwolenia. Ocena ta nie nosi cech dowolności, a przy jej ferowaniu organy odniosły się szczegółowo do okoliczności przywołanych przez skarżącego dla wykazania, że spełnia przesłanki warunkujące uzyskanie pozwolenia na broń. Wydając zaskarżoną decyzję, organ dokonał prawidłowej wykładni mającej zastosowanie w sprawie przepisów art. 10 u.b.i.a. oraz prawidłowo je zastosował do niekwestionowanych ustaleń faktycznych sprawy. Rozstrzygając w sprawie nie naruszył też przepisów proceduralnych.

Mając te wszystkie względy na uwadze Sąd, na zasadzie art. 151 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.