Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Danuta Tryniszewska-Bytys, Sędziowie sędzia NSA Mieczysław Markowski, sędzia WSA Mirosław Wincenciak (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Anna Makal, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 21 lipca 2016 r. sprawy ze skargi R.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] lutego 2016 r. nr [...] w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia oddala skargę.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. decyzją z dnia [...] lutego 2016 r., nr [...], po rozpoznaniu odwołania K. P., M. R. oraz T. P., od decyzji Wójta Gminy P., z dnia [...] grudnia 2015 r., ustalającej środowiskowe uwarunkowania dla przedsięwzięcia polegającego na budowie tuczarni trzody chlewnej, w obsadzie 189 DJP, przewidzianej do realizacji na działce o numerze geodezyjnym [...], położonej w Ł., uchyliło zaskarżoną decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania organowi I instancji. U podstaw rozstrzygnięcia organu legły następujące ustalenia i ocena prawna.

Kolegium zauważyło, że decyzja o odmowie ustalenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia może być wydana jedynie w przypadkach określonych w ustawie. Odmowa ta może mieć miejsce w następujących przypadkach: niezgodności lokalizacji przedsięwzięcia z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (art. 80 ust. 2 ustawy); odmowy uzgodnienia warunków realizacji przedsięwzięcia przez organ współdziałający (art. 80 ust. l pkt l w zw. z art. 77 ust. 1 ustawy); braku zgody wnioskodawcy na realizację przedsięwzięcia w innym wariancie proponowanym przez wnioskodawcę, w sytuacji, gdy organ skorzysta z możliwości określonej w art. 81 ust. 1 ustawy; wykazaniu znaczącego negatywnego oddziaływania na obszar Natura 2000, przy jednoczesnym braku spełnienia przesłanek z art. 34 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (art 81 ust. 2 ustawy); wykazaniu, że przedsięwzięcie może spowodować nieosiągnięcie celów środowiskowych zawartych w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza, przy jednoczesnym braku spełnienia przesłanek z art. 38j ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne (art. 81 ust. 3 ustawy). Zdaniem Kolegium możliwe jest wystąpienie innych przesłanek wynikających z przepisów odrębnych, które uzasadniałyby odmowę wydania decyzji środowiskowej. O ile zatem, żadna z wymienionych wyżej okoliczności nie zachodzi, organ jest obowiązany do określenia środowiskowych uwarunkowań.

W ocenie organu odwoławczego ustalenie zaistnienia bądź niezaistnienia powyżej wskazanych przesłanek odmowy ustalenia środowiskowych uwarunkowań dokonywane jest głównie na podstawie raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko. Raport poprzedzający wydanie decyzji o uwarunkowaniach środowiskowych powinien mieć charakter kompleksowy i odnosić się do wszystkich potencjalnych zagrożeń związanych z realizacją przedsięwzięcia oraz wskazywać, jakie w tym zakresie obowiązują standardy ochrony środowiska oraz czy zamierzona inwestycja mieści się w ich ramach. Raport ma charakter dokumentu prywatnego inwestora - nie stanowi on dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 76 Kpa - nie korzysta więc z domniemania zgodności jego treści ze stanem faktycznym. W związku z tym zawarte w raporcie stwierdzenia odnośnie do faktów i analizy ich znaczenia podlegają ocenie jak każdy dowód w sprawie, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów (art. 80 Kpa).

Kolegium podkreśliło, że nie tylko na organach uzgadniających ciąży obowiązek oceny Raportu. Przede wszystkim organ prowadzący postępowanie winien takiej oceny dokonać. Kolegium zwróciło uwagę, że ustawa nie zawiera definicji strony w postępowaniu o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia. Oznacza to, że krąg stron postępowania w sprawach, w których wydawane są decyzje o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia musi być wyznaczany na zasadach ogólnych, tj. w oparciu o art. 28 K.p.a. Przyjmuje się, iż przymiot strony w sprawach o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach mają podmioty posiadające tytuł prawny do nieruchomości położonych w bezpośrednim sąsiedztwie zamierzonego przedsięwzięcia, a oprócz tego inne podmioty, jeżeli ich nieruchomości mieszczą się w zasięgu planowanego przedsięwzięcia, przy czym pojęcie oddziaływania jest rozumiane jako wpływ na środowisko przyrodnicze, jak i na nieruchomości sąsiednie w szerokim znaczeniu sąsiedztwa.

Zdaniem Kolegium w postępowaniu prowadzonym przed organem I instancji nie doszło do poprawnego ustalenia wszystkich stron postępowania. Organ I instancji uznał za strony niniejszego postępowania jedynie niektórych z właścicieli nieruchomości bezpośrednio sąsiadujących z działką, na której planowana jest inwestycja (tj. oprócz Wnioskodawcy -właściciela działki [...], właścicieli działek [...] oraz [...]). Nie sposób natomiast odnaleźć przyczyn, dla których za strony nie zostali uznani inni właściciele działek sąsiadujących, które mogą zostać objęte immisjami, o których wspomina Raport o oddziaływaniu przedmiotowej inwestycji na środowisko. Głównie jednak, Kolegium nie odnajduje przyczyny dla której - zdaniem organu I instancji - za stronę nie został uznany właściciel najbliższej nieruchomości zabudowanej budynkami (w tym mieszkalnym), tj. [...]. To, że immisje pochodzące z planowanej inwestycji mogą oddziaływać na nieruchomość [...] jest wysoce prawdopodobne, choćby z tego powodu, iż jego nieruchomość obejmują (przedstawione w Raporcie i jego uzupełnieniu) izolinie stężeń średnich i maksymalnych siarkowodoru i amoniaku. Podobnie, nie da się odnaleźć dowodów na to, że możliwe immisje z planowanej na nieruchomości nr geod [...] inwestycji, nie obejmą innych - niż wyżej wymienione - nieruchomości w najbliższym sąsiedztwie przedmiotowej nieruchomości, choćby przez drogę (na działce [...]).

Zgromadzone w sprawie dowody (m.in. pozyskany przez Skarżących wydruk z portalu Geoportal) pozwalają na potwierdzenie, że nie doszło do dokładnego obliczenia odległości planowanej inwestycji od najbliższych zabudowań, w których przebywają, bądź do których mają dostęp ludzie. O ile w treści Raportu oraz skarżonego rozstrzygnięcia widnieje odległość ok 200 m, o tyle zarówno twierdzenia Skarżących, jak i wyżej wspomniany wydruk sugerują, że do najbliższych zabudowań jest ok 130 m, a do najbliższego budynku mieszkalnego ok 150 m. W ocenie organu odwoławczego powyższa nieścisłość winna być - w ponownie prowadzonym postępowaniu - wyjaśniona, albowiem odległość ta może mieć wpływ na ustalenie, czy na nieruchomości [...] nie dojdzie do ponadnormatywnych immisji wywołanych funkcjonowaniem przedmiotowej tuczami.

Ponadto w ocenie Kolegium, nie doszło do wskazania - choć zgodnie z wnioskami wynikającymi z orzecznictwa sądowo-administracyjnego jest to wada mogąca skutkować uchyleniem decyzji przez sąd administracyjny - w jaki sposób uwzględniono bądź zaniechano uwzględnienia wszystkich uwag i wniosków zgłaszanych przez stronę w trakcie realizowanego postępowania. Organ I instancji nie odniósł się - poza ich zacytowaniem w treści decyzji - do większości zastrzeżeń T. P., sformułowanych w piśmie z dnia [...] grudnia 2015 r. Odniesiono się bowiem jedynie do kilku zarzutów. Nie można też uznać za odniesienie się do zarzutów pisma z dn [...]. lutego 2016 r., w którym organ I instancji ustosunkowuje się do uwag Skarżącego. Kolegium zaleciło by w ponownie prowadzonym postępowaniu organ I instancji odniósł się do wszystkich zarzutów stron (w tym również zawartych w odwołaniu) w uzasadnieniu wydanej decyzji, nawet jeśli organ uzna je za nie mające znaczenia dla sposobu rozstrzygnięcia. Stwierdzenie (zawarte w uzasadnieniu skarżonego aktu administracyjnego), że "Pan T. P. nie wykazał jakiegokolwiek naruszenia własnego interesu prawnego z tytułu realizacji inwestycji" nie może być uznane za poprawne odniesienie się do zarzutów strony. Pan T. P. jako właściciel nieruchomości bezpośrednio sąsiadującej (i objętej przewidywanymi - choć zdaniem Raportu nieznaczącymi - immisjami) jest stroną przedmiotowego postępowania i przysługują mu takie same prawa procesowe jak Inwestorowi i pozostałym stronom. Kolegium nie uznało za mogący mieć wpływ na poprawność wydanego przez organ I instancji rozstrzygnięcia - zarzutu, że organ l instancji błędnie stwierdził, iż "teren działki [...] posiada bezpośredni wjazd z drogi gminnej", podczas gdy - zdaniem Skarżących - "wjazd jest przez działkę [...]", a nadto, "działka nie przylega do drogi o nawierzchni żwirowej, a do drogi o nawierzchni bitumicznej". Specyfika postępowań w sprawie ustalenia środowiskowych uwarunkowań dla określonego przedsięwzięcia zakłada jedynie wyjaśnienie, czy zaistniał bezpośredni i pośredni wpływ inwestycji na środowisko, zdrowie i warunki życia ludzi oraz wzajemne oddziaływania między tymi elementami. Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach może jedynie odnosić się do wpływu planowanego przedsięwzięcia na środowisko, w tym wymagań, jakie powinny być spełnione, by zminimalizować skutki negatywnego wpływu na środowisko czynników dla niego szkodliwych. Nie może natomiast odnosić się do innych elementów niż wskazane w art. 82 ust. l Ustawy, a problematyka "dostępu do drogi i jej jakości" do nich nie należy; Nie można też potwierdzić zarzutu, iż przedstawiono nieprawidłową obsadę liczbę zwierząt w gospodarstwie Inwestora. Gospodarstwo Inwestora znajduje się bowiem w odległości kilku kilometrów od terenu planowanej inwestycji. Nie można zatem mówić o jakiejkolwiek kumulacji oddziaływań istniejącego i planowanego gospodarstwa;

Za nie mający jakiekolwiek znaczenia dla sprawy Kolegium uznało zarzut przedstawienia "nieprawidłowej ilości użytków rolnych należących do inwestora. Decyzja o środowiskowych uwarunnkowaniach może jedynie odnosić się do wpływu planowanego przedsięwzięcia na środowisko, w tym wymagań, jakie powinny być spełnione, by zminimalizować skutki negatywnego wpływu na środowisko czynników dla niego szkodliwych, a ilość posiadanych przez Inwestora gruntów rolnych nie ma wpływu na ustalenie, czy i w jaki sposób planowana inwestycja wpływa na środowisko;

Organ odwoławczy nie uwzględnił też zarzutu, wielokrotnie powtarzanego w trakcie postępowania wyjaśniającego przed organem I instancji, jako mogącego mieć wpływ na wydaną decyzję, iż inwestycja spowoduje pogorszenie jakości powietrza (w tym niekorzystnie wpłynie na wartości odorowe). Aktualnie nie istnieją przepisy prawa, umożliwiające uzależnienie wydania (bądź odmowy wydania) decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach inwestycji od poziomu emitowanego przez inwestycję odoru. Inwestor dokonał wnikliwych badań zanieczyszczeń powietrza atmosferycznego, z których wynikło, że wartość stężeń amoniaku i siarkowodoru nie przekroczy wartości granicznych prawem dozwolonych.

Kolegium zwróciło uwagę na możliwą nieścisłość w Raporcie oddziaływania na środowisko. Organ I instancji odniósł się co prawda do zapewnienia procesowych uprawnień społeczeństwa i te istotnie, zostały zrealizowane poprzez obwieszczenia o podejmowanych czynnościach i umożliwienie zapoznania się z aktami sprawy, ale nie zauważył treści art. 66 ust. 1 pkt 15 ustawy środowiskowej, nakazującego aby raport oddziaływania na środowisko zawierał analizę możliwych konfliktów społecznych związanych z planowanym przedsięwzięciem. Co prawda taki punkt jest zawarty w Raporcie (s.57), ale polega on na ocenie, że Inwestor deklaruje, iż na terenie swojego gospodarstwa podejmie wszystkie środki, które będą ograniczały ewentualną uciążliwość odorową, co dało autorom podstawę do stwierdzenia, iż: "nie przewiduje się konfliktów społecznych". Tymczasem tenże konflikt społeczny ujawnił się w odniesieniu do przedmiotowej inwestycji, o czym świadczą wielonazwiskowe listy protestujących mieszkańców.

Zdaniem Kolegium nie było możliwe przeprowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego przed tym organem, gdyż w okolicznościach rozpoznawanej sprawy przeprowadzenie takiego postępowania skutkowałoby naruszeniem zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego.

Skargę na decyzję Kolegium wywiódł R. K. Odnosząc się do argumentu Kolegium dotyczącego lakonicznego opisania możliwych konfliktów społecznych planowaną inwestycją Skarżący wskazał, że ustawa o środowiskowych uwarunkowaniach nie definiuje jak obszernie należało ten punkt opisać w raporcie. Skarżący wskazał, że według stanowisk organów współdziałających w niniejszej sprawie, pozytywnie uzgadniających przedsięwzięcie, emisje gazów odorotwórczych zostaną dotrzymane dopuszczalne stężenia 1-godzinne i średniogodzinne, określone w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 26 stycznia 2010 r. w sprawie wartości odniesienia dla niektórych substancji w powietrzu (Dz.U. Nr 16, poz. 87). Te istotne kwestie zostały całkowicie pominięte przez organ odwoławczy, a jako ważny dowód w sprawie uznano przedłożony wydruk z Geoportalu, w świetle którego nieprecyzyjnie ustalono odległość planowanej inwestycji od najbliższych zabudowań, w których przebywają ludzie. Zdaniem Skarżącego organ odwoławczy nie będąc związany zarzutami skarżących winien był rozpatrzyć i ocenić cały materiał dowodowy, czego nie uczynił. Gdyby tak się stało, z pewnością nie formułowałby zarzutu o możliwych immisjach. Ponadto organ odwoławczy sam sobie zaprzeczył, bowiem, na stronie 6 skarżonej decyzji stwierdził, że nie sposób uwzględnić zarzutu, iż inwestycja spowoduje pogorszenie jakości powietrza. Zdaniem Skarżącego nietrafny jest argument Kolegium jakoby w sprawie doszło do naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 7, art. 28 k.pa., art. 77 par 1 k.p.a. i art. 80 k.p.a. W ocenie Skarżącego Wójt Gminy P. w sposób właściwy przeprowadził postępowanie administracyjne, zapewniając udział społeczeństwa, zgromadził wszystkie wymagane przepisami dokumenty i należycie je ocenił. Skarżący podniósł także, że decyzję organu odwoławczego opatrzoną datą [...] lutego 2016 r. otrzymał miesiąc później, tj. w dniu [...] marca 2016 r., a organ nie przesłał jakiejkolwiek informacji o przyczynach przedłużenia postępowania.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu swojej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył co następuje:

Skarga nie jest uzasadniona, bowiem skarżona decyzja prawa nie narusza. Przypomnieć należy, że przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest decyzja kasatoryjna organu odwoławczego. Zatem rolą tut. Sądu byłą ocena, czy Samorządowe Kolegium Odwoławcze zgodnie z prawem zastosowało art. 138 § 2 K.p.a.

Art. 138 § 2 K.p.a. stanowi, że organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę, organ ten powinien wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. Przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji w trybie art. 138 § 2 K.p.a. jest wyjątkiem od zasady merytorycznego rozpatrzenia sprawy przez organ odwoławczy i niedopuszczalna jest wykładnia rozszerzająca tego przepisu. Organ odwoławczy może wydać decyzję kasacyjną tylko wówczas, gdy organ I instancji naruszył przepisy postępowania nie wyjaśniając istotnych okoliczności z punktu widzenia przedmiotu sprawy. W sytuacji, gdy zasadniczo materiał wymagany do zakończenia sprawy administracyjnej został w sprawie zgromadzony, zaś kwestią sporną jest w istocie ocena tego materiału i wynikających z niego wniosków, brak jest podstaw do wydania decyzji kasacyjnej określonej art. 138 § 2 K.p.a. Podjęcie takiej decyzji prowadzi do przedłużania postępowania. Przepis art. 138 § 2 K.p.a. daje zatem organowi odwoławczemu możliwość uchylenia decyzji organu pierwszej instancji i przekazania sprawy temu organowi do ponownego rozpoznania, jeżeli postępowanie wyjaśniające zostało przeprowadzone z naruszeniem procedury na tyle istotnym, że wydanie rozstrzygnięcia w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony przez organ I instancji jest niedopuszczalne z uwagi na brak ustaleń dotyczących istoty sprawy. Natomiast jeśli organ odwoławczy uzna, że zachodzi potrzeba uzupełnienia postępowania dowodowego w niewielkim tylko zakresie, na przykład wyjaśnienia kwestii budzącej pewne wątpliwości organu, powinien dokonać czynności niezbędnych do zakończenia sprawy sam, lub też ewentualnie skorzystać z możliwości zlecenia w danym zakresie podjęcia czynności wyjaśniającej organowi pierwszej instancji, stosownie do art. 136 K.p.a. Zastosowania art. 138 § 2 K.p.a. przez organ odwoławczy w sprawie wymaga zatem uprzedniego przeprowadzenia oceny czy stan faktyczny w sprawie determinowany przepisami prawa jest dostatecznie wyjaśniony. Wydanie decyzji na podstawie art. 138 § 2 K.p.a. jest w każdym przypadku uzależnione od stanu rozpoznania sprawy, który to stan determinują przepisy prawa materialnego mające zastosowanie w danej sprawie.

Materialnoprawną podstawę decyzji organu I instancji stanowiły przepisy ustawy z dnia 3 października 2009 r. o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. 2013 , poz. 1235 ze zm.), zwana dalej "ustawą", a także rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. Nr 213, poz. 1397 ze zm.). Zgodnie z art. 72 ust. 1 ustawy przed wystąpieniem z wnioskiem o wydanie decyzji wymienionych w tym przepisie (m.in. decyzji o warunkach zabudowy i decyzji o pozwoleniu na budowę) konieczne jest uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Postępowanie w sprawie środowiskowych uwarunkowań przedsięwzięcia nie jest postępowaniem mającym na celu udzielenie zezwolenia na lokalizację lub realizację i prowadzenie inwestycji (to następuje na etapie m.in. uzyskiwania decyzji w wyżej przywołanych sprawach). Postępowanie to dotyczy - co należy podkreślić - planowanego dopiero przedsięwzięcia i sprowadza się do ustalenia, czy inwestycja w kształcie opisanym przez inwestora we wniosku zagraża środowisku oraz czy spełnia wymagania i parametry w zakresie ochrony środowiska (zob. wyroki NSA: z dnia 22 kwietnia 2010 r. sygn. akt II OSK 696/09 oraz z dnia 30 czerwca 2010 r. sygn. akt II OSK 988/09). Szczególny cel postępowania w przedmiocie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia, którym jest określenie wymagań i parametrów planowanej inwestycji w zakresie ochrony środowiska powoduje, że decyzja powyższa musi zawierać szczególne elementy, określone w art. 82 ust. 1 ustawy.

W myśl przepisu art. 61 ust. 1 ustawy, ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko przeprowadza się w ramach: 1) postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach; 2) postępowania w sprawie wydania decyzji, o których mowa w art. 72 ust. 1 pkt 1, 10, 14 i 18, jeżeli konieczność przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko została stwierdzona przez organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach oraz w przypadku, o którym mowa w art. 88 ust. 1 ustawy środowiskowej. Ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, stanowiącą część postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, przeprowadza organ właściwy do wydania tej decyzji (ust. 2).

Zgodnie z art. 71 ust. 1 ustawy decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach określa środowiskowe uwarunkowania realizacji przedsięwzięcia. Uzyskanie tej decyzji jest wymagane dla planowanych: 1) przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko; 2) przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko.

W niniejszej sprawie przedmiotem postepowania były środowiskowe uwarunkowania dla przedsięwzięcia polegającego na budowie tuczarni trzody chlewnej, w obsadzie 189 DJP, przewidzianej do realizacji przedsięwzięcia na działce o numerze geodezyjnym [...], położonej w Ł.

Jako zasadniczy argument przemawiający za wydaniem decyzji kasatoryjnej organ odwoławczy wskazał na wadliwe określenie kręgu stron w sprawie. Zdaniem Kolegium stroną niniejszego postępowania winien być również właściciel działki o numerze [...], zabudowanej budynkami, w tym budynkiem mieszkalnym a także właściciele innych działek graniczących z terenem inwestycji. Na rozprawie przed tut. Sądem uczestnik postępowania T. P. poinformował, że właścicielem działki [...] jest K. P. Skarżący R. K. potwierdził tę okoliczność. Zwrócić należy uwagę, że K. P. i M. R. wnieśli odwołanie od decyzji Wójta gminy P., pomimo, że w wykazie stron w postępowaniu przed organem I instancji nie umieszczono K. P. jako strony postępowania. W aktach administracyjnych nie ma też dowodu doręczenia decyzji organu I instancji K. P. Jak można wywnioskować z uzasadnienia decyzji Kolegium organ ten nie miał wiedzy, że odwołujący się K. P. jest właścicielem działki o numerze [...], bowiem okoliczność ta nie wynika jednoznacznie z akt administracyjnych ani z treści odwołania złożonego przez K. P. Poprawne jest stanowisko Kolegium, że organ I instancji błędnie ustalił krąg stron postępowania pomijając właścicieli działek o numerach: [...], [...], [...] a także współwłaścicieli działki o numerze [...]. Wprawdzie K. P. uczestniczył w postępowaniu, bowiem pomimo niedoręczenia mu decyzji organu I instancji złożył odwołanie od decyzji, to jednak jak sugeruje treść odwołania z dnia [...].01.2016 r. (strona 2 punkt nr 4) najprawdopodobniej nie jest on jedynym właścicielem tej działki.

W orzecznictwie wskazuje się, że dla ustalenia czy dany podmiot ma interes prawny w postępowaniu w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach i w związku z tym czy ma przymiot strony w tym postępowaniu, nie ma znaczenia czy oddziaływanie na jego nieruchomość będzie w granicach dopuszczalnych norm, czy też będzie ponadnormatywne, wystarczy, że nieruchomość znajduje się w zasięgu oddziaływania planowanej inwestycji (por. wyrok NSA z dnia 16.08.2012 r., sygn. akt 832/11).

Sam fakt możliwości oddziaływania planowanej inwestycji na nieruchomość świadczy o interesie prawnym w rozumieniu art. 28 k.p.a., co nie oznacza automatycznie o charakterze rozstrzygnięcia zawartego w decyzji wydanej w postępowaniu. Przymiot strony w postępowaniu daje jedynie podmiotowi możliwość uczestniczenia w postępowaniu i wpływu na kształt rozstrzygnięcia w ramach posiadanego interesu prawnego, który nie powinien być mniej chroniony niż interes prawny inwestora. Jak słusznie zauważa Kolegium raport oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, jakkolwiek jest jednym z najważniejszych dokumentów w sprawie, nie może być jednak traktowany jako dokument przygotowany przez biegłych w rozumieniu art. 84 k.p.a. Wyjaśnienie statusu danego podmiotu w postępowaniu administracyjnym, czy ma w nim przymiot strony, jeżeli wywodzi swój interes prawny z art. 140 k.c. w zasadzie nie może odbywać się poza tym postępowaniem. Najlepszą gwarancję ochrony interesów prawnych właścicieli nieruchomości położonych poza granicami terenu inwestycji, jest ich udział w charakterze stron w postępowaniu administracyjnym. O istnieniu interesu prawnego w rozumieniu art. 28 k.p.a. nie może decydować wyłącznie subiektywne przekonanie danego podmiotu, jednak w przypadku właścicieli działek o numerach [...], [...], a także właścicieli działki o numerze [...] należało przyjąć, że legitymują się oni przymiotem strony w niniejszej sprawie.

Na etapie ubiegania się inwestora o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, rzeczywisty obszar oddziaływania planowanej inwestycji jest nieznany, bowiem wynika jedynie z założeń i obliczeń teoretycznych przedstawianych w raporcie oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Sprawdzianem tego będą dopiero wyniki pomiarów dokonane po uruchomieniu zakładu. W raporcie precyzyjnie określono usytuowanie planowanego obiektu (ma on znajdować się w bliskim sąsiedztwie drogi). Jednakże dopiero pozwolenie na budowę przesądzi o precyzyjnym określeniu usytuowania obiektu na gruncie.

Ochronę prawa własności w postępowaniu w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań należy rozumieć jako realizację prawa podmiotowego innych właścicieli nieruchomości znajdujących się w pobliżu planowanej inwestycji, jakim jest możliwość uczestniczenia w postępowaniu administracyjnym w charakterze strony. Należy zauważyć, że zgodnie z art. 28 k.p.a. aby być stroną postępowania administracyjnego wystarczy mieć interes prawny (a ten interes wynika z art. 140 k.c.), który to interes w danej chwili wcale nie musi być naruszony, a właściciel nieruchomości nie musi być ograniczany w wykonywaniu prawa własności, aby mieć interes prawny w rozumieniu art. 28 k.p.a.

Z tych względów wobec braku udziału właścicieli w/w działek w postępowaniu przed organem I instancji jako zgodną z prawem należało uznać decyzję kasatoryjną Kolegium, bowiem uchybienie organu I instancji nie mogło być naprawione na etapie postępowania odwoławczego, gdyż udział tych stron dopiero na etapie postępowania odwoławczego naruszałby zasadę dwuinstancyjności.

Pozostałe mankamenty decyzji organu I instancji nie uzasadniałby wydania decyzji kasatoryjnej w sprawie, co zdaje się sugerować również organ odwoławczy. Z pewnością kwestia ustalenia odległości planowanej inwestycji do najbliższej zabudowy nie uzasadniała wydania decyzji kasatoryjnej. By przekonać się o tym jaka jest rzeczywista odległość wystarczyło przyłożyć linijkę do jednej z map znajdujących się w aktach sprawy i tę wielkość skorygować. Zdaniem Sądu nietrafne jest stanowisko Kolegium sugerujące potrzebę bardziej precyzyjnego odniesienia się do zastrzeżeń T. P. Organ I instancji przytoczył te zastrzeżenia i ocenił stanowisko skarżącego nie mając przy tym bezwzględnego obowiązku odnoszenia się osobno do każdego z argumentów, mających w ocenie strony świadczyć o zasadności zarzutu. Odnośnie zarzutu Skarżącego dotyczącego sformułowania zawartego w raporcie a dotyczącego generowania konfliktów społecznych planowaną inwestycją, zwrócić należy uwagę, że organ odwoławczy pisze o tej możliwej nieścisłości raportu "nieco na marginesie" (strona 6 uzasadnienia decyzji organu). Rację ma także Kolegium, że pozostałe wskazane w uzasadnieniu decyzji tego organu zarzuty i argumenty stron nie mogły stanowić podstawy do wydania decyzji odmownej.

Z tych względów na podstawie art. 151 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.