Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Witold Falczyński (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Halina Chitrosz, Sędzia WSA Jacek Czaja, Protokolant Referent Bartłomiej Maciak, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 7 sierpnia 2014 r. sprawy ze skargi H. P. na bezczynność "A" Spółki Akcyjnej w L. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje "A" Spółkę Akcyjną w L. do załatwienia wniosku H. P. z dnia 24 kwietnia 2014 r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku; II. stwierdza, że bezczynność "A" Spółki Akcyjnej w L. nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. zasądza od "A" Spółki Akcyjnej w L. na rzecz H. P. kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W dniu 7 lipca 2014 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie wpłynęła skarga H. P. z dnia 20 czerwca 2014 r. – reprezentowanego przez [...] Ł. B. – na bezczynność S.A. Lublinie polegającą na nieudostępnieniu informacji publicznej żądanej we wniosku z dnia 24 kwietnia 2014 r., w terminie wskazanym w art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, przy jednoczesnym niewydaniu rozstrzygnięcia w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej lub umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji publicznej zgodnie z art. 17 ust. 1 powyższej ustawy.

W uzasadnieniu skargi pełnomocnik skarżącego wyjaśnił, że wezwaniem z dnia 24 kwietnia 2014 r., działając na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 oraz art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. "a" tiret pierwszy ustawy o dostępie do informacji publicznej, zwrócił się w imieniu swego mocodawcy do S.A. o przesłanie kserokopii wszelkich decyzji stanowiących podstawę budowy, przebudowy lub remontu infrastruktury elektroenergetycznej, wchodzącej w skład tego przedsiębiorstwa, a znajdującej się na stanowiących własność skarżącego działkach nr ewid.: 421, 436, 1942 i 1943/2, położonych w miejscowości L . Do dnia sporządzenia skargi wniosek ten nie został przez Spółkę pozytywnie zrealizowany, zaś udzielona na niego odpowiedź – zdaniem autora skargi – wskazuje na niezgodne z prawem uzależnienie rozpoznania wniosku od wykazania interesu prawnego.

Powołując się na powyższe okoliczności pełnomocnik skarżącego wniósł o stwierdzenie bezczynności S.A. w przedmiotowej sprawie oraz zobowiązanie tego podmiotu do udzielenia informacji w żądanym przez stronę zakresie i w żądanej formie, a nadto o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na skargę S.A. wniosła o "jej oddalenie i umorzenie postępowania", ewentualnie o odrzucenie skargi.

Spółka wskazała, że w odpowiedzi na wniosek skarżącego z dnia 24 kwietnia 2014 r., poinformowała go w piśmie z dnia 5 maja 2014 r., że w związku z niewskazaniem celu wykorzystania żądanych informacji w interesie publicznym, w przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania tryb określony w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Mając jednak na względzie utrwalone już orzecznictwo Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, Spółka dokonała ponownej analizy żądania skarżącego i wraz z pismem z dnia 30 czerwca 2014 r. przesłała mu odpis decyzji Naczelnika Gminy z dnia [...]., znak: [...], zezwalającej Zakładowi Energetycznemu na budowę – modernizację linii Gorajec-Józefów SN 15 kV po gruntach prywatnych. Zdaniem S.A., w tej sytuacji "skarga jest bezprzedmiotowa".

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy wskazać, że wbrew stanowisku S.A., skarga jest dopuszczalna. W szczególności nie stanowi podstawy do odrzucenia skargi okoliczność, iż nie została ona poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia. W tym zakresie w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowane jest stanowisko, że dla dopuszczalności skargi na bezczynność w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej nie jest wymagane poprzedzenie jej jakimkolwiek środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej, ani wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, o jakim mowa w art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), dalej "p.p.s.a." (por. wyrok NSA z 24 maja 2006 r., sygn. akt I OSK 601/05, Lex nr 236545).

Sąd w niniejszej sprawie nie dopatrzył się również innych podstaw dla uznania skargi za niedopuszczalną. Wymaga przy tym podkreślenia, że zawarty w odpowiedzi na skargę wniosek o odrzucenie skargi nie został w istocie w żaden sposób uzasadniony.

Oceniając natomiast skargę merytorycznie Sąd doszedł do przekonania, że jest ona zasadna. S.A. pozostaje bowiem w bezczynności w sprawie wniosku skarżącego z dnia 24 kwietnia 2014 r. o udostępnienie informacji publicznej.

Bezczynność zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie właściwy organ (lub - jak na gruncie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), dalej "u.d.i.p." - inny podmiot wykonujący zadania publiczne) nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a. (por. wyroki NSA: z dnia 20 lipca 1999 r., sygn. akt I SAB 60/99 oraz z dnia 22 września 2010 r., sygn. akt II OSK 1904/09, publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Rozpoznając przedmiotową skargę Sąd w pierwszej kolejności zobowiązany był zbadać, czy sprawa mieści się w zakresie podmiotowym u.d.i.p. Dopiero bowiem stwierdzenie, że podmiot, do którego skierowano żądanie udzielenia informacji jest zobowiązany do udostępniania informacji publicznych na mocy u.d.i.p., daje możliwość dokonania oceny, czy podmiotowi temu można skutecznie zarzucić bezczynność w tym przedmiocie.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 u.d.i.p. obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: organy władzy publicznej, organy samorządów gospodarczych i zawodowych, podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

Na tle powyższego przepisu w orzecznictwie przyjmuje się, że podmiotami zobowiązanymi do udostępniania informacji publicznych są nie tylko szeroko pojęte władze publiczne, ale także inne podmioty wykonujące zadania publiczne (por. wyrok NSA z dnia 6 marca 2008 r., sygn. akt I OSK 1918/07, Lex nr 505424). Skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela pogląd wyrażony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 sierpnia 2010 r. (sygn. akt I OSK 851/10, Lex nr 737513), iż zakres terminu "zadania publiczne" jest szerszy od zakresu terminu "zadania władzy publicznej". Pojęcia te różnią się przede wszystkim zakresem podmiotowym, bowiem zadania władzy publicznej mogą być realizowane przez organy tej władzy lub podmioty, którym zadania te zostały powierzone w oparciu o konkretne i wyraźne unormowania ustawowe. Pojęcie "zadanie publiczne", użyte w art. 4 u.d.i.p. zamiast pojęcia "zadanie władzy publicznej" użytego w art. 61 Konstytucji RP, ignoruje element podmiotowy i oznacza, że zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty nie będące organami władzy i bez konieczności przekazywania tych zadań. Tak rozumiane "zadanie publiczne" cechuje powszechność i użyteczność dla ogółu, a także sprzyjanie osiąganiu celów określonych w Konstytucji lub ustawie.

Zdaniem Sądu, wykonywanie zadań publicznych zawsze wiąże się z realizacją podstawowych publicznych praw podmiotowych obywateli. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 25 lipca 2006 r. (sygn. akt P 24/05 – OTK-A 2006/7/87) stwierdził, że dostęp do zasobów energetycznych ma podstawowe znaczenie z punktu widzenia zarówno poszczególnych jednostek, jak i całego społeczeństwa, w tym także z perspektywy suwerenności i niepodległości państwa. Zatem obowiązkiem władzy publicznej jest dbanie o bezpieczeństwo energetyczne kraju. Obowiązek ten realizowany jest przez organy administracji publicznej jak i przez inne podmioty. Do tych ostatnich należą przedsiębiorstwa energetyczne. Dystrybucja energii elektrycznej i inne zadania wykonywane przez przedsiębiorstwo energetyczne ze względu na znaczenie energii elektrycznej dla rozwoju cywilizacyjnego i poziomu życia obywateli, a tym samym urzeczywistniania dobra wspólnego, o którym mowa w art. 1 Konstytucji RP są zatem "zadaniami publicznymi".

Wymienione w art. 9c ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r. poz. 1059) obowiązki operatora systemu dystrybucyjnego oraz działalność przedsiębiorstwa energetycznego w tym zakresie dotyczą zatem spraw publicznych w rozumieniu art. 4 u.d.i.p. Zawsze więc, gdy przedsiębiorstwo energetyczne wypełnia zadania operatora systemu dystrybucyjnego, wymienione w art. 9c ust. 3 ustawy Prawo energetyczne, realizuje ono zadania publiczne (por. wyrok NSA z dnia 4 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 102/13 oraz wyrok WSA w Krakowie z dnia 17 kwietnia 2013 r., II SAB/Kr 21/13, publ. CBOSA).

Podkreślić wypada, że pogląd, iż przedsiębiorstwo energetyczne, w związku z prowadzoną dystrybucją energii elektrycznej oraz innymi zadaniami publicznymi przezeń wykonywanymi, jest zobowiązane do przekazywania określonych informacji w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, jest powszechnie aprobowany w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. powołany wyżej wyrok NSA z 18 sierpnia 2010 r., sygn. akt I OSK 851/10; a także orzeczenia wojewódzkich sądów administracyjnych, np. wyrok WSA w Krakowie z dnia 2 lutego 2010 r., sygn. akt II SAB/Kr 112/09; wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 grudnia 2012 r., sygn. akt II SAB/Wa 390/12; postanowienie WSA w Warszawie z 16 listopada 2010 r., sygn. akt II SAB/Wa 268/10; postanowienie WSA w Szczecinie z 5 grudnia 2012 r., sygn. akt II SAB/Sz 49/12 - publ. CBOSA).

Spółkę , będącą przedsiębiorstwem energetycznym zajmującym się dystrybucją energii elektrycznej, należy wobec tego zaliczyć do podmiotów zobowiązanych do udostępniania informacji publicznej.

Dokonując w dalszej kolejności oceny aspektu przedmiotowego niniejszej sprawy Sąd doszedł do przekonania, że informacje objęte wnioskiem skarżącego z dnia 24 kwietnia 2014 r. – wbrew przekonaniu S.A. – mają charakter informacji publicznej w rozumieniu u.d.i.p.

Stosownie do art. 1 ust. 1 u.d.i.p. informację publiczną stanowi każda informacja o sprawach publicznych. Informacją taką jest w szczególności informacja o danych publicznych, w tym "treść i postać dokumentów urzędowych", a zwłaszcza "treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć" (art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a tiret 1 u.d.i.p.). Bez wątpienia dokumentem urzędowym w rozumieniu u.d.i.p jest w świetle art. 6 ust. 2 tej ustawy decyzja administracyjna. Zawiera ona bowiem treść oświadczenia woli, utrwaloną i podpisaną przez funkcjonariusza publicznego. Decyzja taka traci charakter indywidualny poprzez usunięcie z niej danych chronionych ustawą z 1997 r. o ochronie danych osobowych. Tak spreparowana kserokopia decyzji administracyjnej staje się ważną informacją o sposobie działania organu administracji oraz o treści i formie podejmowanych przez ten organ rozstrzygnięć (por. wyrok NSA z dnia 14 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 609/12, Lex nr 1247188).

Żądane przez skarżącego decyzje administracyjne stanowiące podstawę do budowy, przebudowy lub remontu przez przedsiębiorstwo sieci energetycznej na nieruchomościach innych podmiotów, ze swej istoty stanowią zatem przedmiot informacji publicznej. Stanowisko to znajduje oparcie w utrwalonej linii orzeczniczej sadów administracyjnych, zgodnie z którą dokumenty związane z procesami inwestycyjnymi (w tym decyzje administracyjne, operaty szacunkowe i inne dokumenty) są dokumentami, do których dostęp gwarantuje u.d.i.p., jeżeli znajdują się one w posiadaniu podmiotu, do którego kierowany jest wniosek o taką informację (por. wyroki WSA w Krakowie: z dnia 15 stycznia 2013 r., sygn. akt II SAB/Kr 184/12 oraz z dnia 28 stycznia 2013 r., sygn. akt II SAB/Kr 212/12, publ. CBOSA: wyroki WSA w Poznaniu: z dnia 29 maja 2008 r., sygn. akt IV SA/Po 545/07, Lex nr 516697 oraz z dnia 19 grudnia 2007 r., sygn. akt IV SA/Po 652/07, Lex nr 460751).

Wobec uznania S.A. za podmiot obowiązany do udostępniania informacji publicznej oraz stwierdzenia, że dokumenty objęte wnioskiem skarżącego z dnia 24 kwietnia 2014 r. stanowią informację tego rodzaju, należy stwierdzić, że jeśli Spółka dysponuje żądanymi informacjami, to winna je - zgodnie z art. 13 ust. 1 u.d.i.p. - bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (z zastrzeżeniem art. 13 ust. 2 oraz art. 15 ust. 2 u.d.i.p.) udostępnić skarżącej, ewentualnie w tym terminie wydać na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. decyzję o odmowie ich udostępnienia, jeśli uzna, że zachodzą podstawy do takiej odmowy, np. wynikające z art. 5 u.d.i.p. Zaznaczyć w tym miejscu należy, że w razie odmowy udostępnienia informacji publicznej, do wydania decyzji administracyjnej w tym przedmiocie obowiązane są na mocy art. 17 ust. 1 u.d.i.p. poza organami administracji publicznej również inne podmioty wymienione w art. 4 u.d.i.p.

Gdyby zaś Spółka nie dysponowała jakimkolwiek objętych wnioskiem strony dokumentów, wówczas winna w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku powiadomić o tym fakcie wnioskodawcę na piśmie, wskazując jednocześnie okoliczności uwiarygadniające tę okoliczność, przy czym informacja taka nie wymaga formy decyzji administracyjnej, o jakiej stanowi art. 16 ust. 1 u.d.i.p. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 września 2002 r., sygn. akt II SAB 289/02, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 marca 2010 r., I OSK 1644/09 – publ. CBOSA). W tym miejscu wypada jednak zaznaczyć, że w razie wprowadzenia żądającego informacji w błąd, przez udzielenie niezgodnej z rzeczywistością odpowiedzi co do faktu posiadania informacji, osoba zobowiązana do udostępnienia żądanej informacji publicznej podlega odpowiedzialności karnej w trybie art. 23 u.d.i.p. w zbiegu z innymi przepisami określonymi w Kodeksie karnym (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 października 2005 r., sygn. akt IV SAB/Wr 41/05, Lex nr 887693).

Z akt niniejszej sprawy wynika, że S.A., przed wniesieniem skargi, nie załatwiła wniosku skarżącego z dnia 24 kwietnia 2014 r. w żaden z określonych wyżej sposobów, pozostając tym samym wobec niego bezczynną. Bez wpływu na tę ocenę pozostaje fakt, iż Spółka odpowiedziała na przedmiotowy wniosek pismem z dnia 5 maja 2014 r., w którym poinformowała wnioskodawcę, że nie znajduje podstaw do uwzględnienia jego żądania, gdyż nie wskazał on "celu wykorzystania żądanych informacji w interesie publicznym". W ocenie Sądu, przedstawione w tym piśmie stanowisko było bezpodstawne. W przypadku bowiem złożenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej, podmiot zobowiązany do jej udzielenia nie ma podstaw do wzywania wnioskodawcy do wskazania interesu publicznego przemawiającego za uwzględnieniem wniosku. Przesądza o tym art. 1 ust. 2 u.d.i.p., który stanowi, że od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego. Jedynie, jak wynika z art. 3 pkt 1 u.d.i.p., uzyskanie informacji przetworzonej jest możliwe w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego. Żądanych przez skarżącego w niniejszej sprawie informacji, tj. kserokopii decyzji administracyjnych, znajdujących się w zasobach archiwalnych Spółki, nie sposób jednak za informację przetworzoną w rozumieniu tego przepisu. Przekształcenie dokumentu archiwalnego poprzez jego skopiowanie nie stanowi bowiem przetworzenia informacji (por. wyrok NSA z dnia 9 sierpnia 2011 r., I OSK 792/11, Lex nr 1094536, wyrok WSA w Krakowie z dnia 25 października 2012 r., II SAB/Kr 140/12, Lex nr 1234526).

W związku z powyższym nie można przyjąć, że skierowane do skarżącego pismo S.A. z dnia 5 maja 2014 r. stanowiło prawidłowe załatwienie jego wniosku i eliminowało stan bezczynności Spółki w niniejszej sprawie.

Ponadto należy zauważyć, że nawet gdyby stanowisko Spółki co do konieczności wykazania przez skarżącego interesu publicznego przemawiającego za uwzględnieniem jego wnioskiem uznać za słuszne i tak nie miałoby to wpływu na ocenę bezczynności Spółki w tej sprawie. Należałoby bowiem wówczas konsekwentnie przyjąć, że wobec niespełnienia przez wnioskodawcę tego warunku Spółka, by nie pozostawać w bezczynności, winna wydać na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej. Nie budzi zaś wątpliwości, że pismo Spółki z dnia 5 maja 2014 r. decyzji administracyjnej nie stanowi. Jako minimum elementów koniecznych dla zakwalifikowania pisma jako decyzji uznaje się bowiem cztery składniki: oznaczenie organu administracji wydającego akt, wskazanie adresata aktu, rozstrzygnięcie o istocie sprawy oraz podpis osoby reprezentującej organ administracji (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 września 1981 r., sygn. akt SA 791/81, ONSA 1981, nr 2, poz. 91). Tymczasem przedmiotowe pismo nie zawiera dwóch z tych elementów, tj. rozstrzygnięcia i wskazania właściwego adresata. Wprawdzie z jego treści pośrednio wynika stanowisko Spółki, jednak – jak podkreśla się w orzecznictwie – rozstrzygnięcie, zwane także osnową lub sentencją decyzji, powinno być sformułowane jasno i precyzyjnie, aby było zrozumiałe dla stron bez uzasadnienia, które nie zawsze musi być składnikiem decyzji. Tym samym rozstrzygnięcie nie może pośrednio wynikać z uzasadnienia decyzji (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 grudnia 1987 r., SA/Gd 1045/87, ONSA 1987, nr 2, poz. 94, z dnia 30 czerwca 21998 r., sygn akt I SA/Łd 1478/96, CBOSA; postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 5 czerwca 2012 r., sygn. akt II SA/Op 109/12, CBOSA). Ponadto pismo to jako adresata nie wskazywało skarżącej, a jedynie [...] Ł. B., bez określenia jego roli jako pełnomocnika H. P .

Końcowo należy wskazać, że powołana w odpowiedzi na skargę okoliczność, dotycząca przekazania skarżącemu przez Spółkę po wniesieniu skargi odpisu decyzji Naczelnika Gminy z dnia [...] r., znak: [...], zezwalającej Zakładowi Energetycznemu na budowę – modernizację linii Gorajec-Józefów SN 15 kV po gruntach prywatnych, nie daje wystarczających podstaw, by uznać postepowanie sądowe w zakresie zobowiązania Spółki do załatwienia wniosku H. P. z dnia 24 kwietnia 2014 r. za bezprzedmiotowe. Należy bowiem zauważyć, że przedmiotowy wniosek obejmował żądanie udostępnienia kserokopii "wszelkich decyzji stanowiących podstawę budowy, przebudowy lub remontu infrastruktury elektroenergetycznej" na wskazanych działkach. Tymczasem Spółka – jak wynika z odpowiedzi na skargę i nadesłanego wraz z nią pisma z dnia 30 czerwca 2014 r. – przekazała wnioskodawcy tylko jedną decyzję administracyjną, nie wyjaśniając przy tym, czy jest to jedyna decyzja dotycząca przedmiotowej infrastruktury, będąca w jej posiadaniu. Przede wszystkim zaś Spółka nie wyjaśniła, czy poza tą decyzją, wydaną w przedmiocie – jak wskazała – "zezwolenia na budowę – modernizację" przedmiotowej linii energetycznej, dysponuje ona jakimikolwiek decyzjami z późniejszego okresu, wydanymi w sprawach ewentualnej przebudowy lub remontu przedmiotowej infrastruktury, pomimo, że również takie decyzje objęte były żądaniem skarżącego. Bez tych wyjaśnień – w ocenie Sadu – nie sposób uznać, iż Spółka załatwiła w całości wniosek skarżącego. Jednocześnie nie jest możliwym ustalenie w jakiej części wniosek ten został w istocie załatwiony. Podkreślić natomiast należy, że zgodnie z poglądem orzecznictwa, nie można stwierdzić, że organ nie pozostaje w bezczynności w sytuacji, gdy wprawdzie odpowiada na wniosek strony, jednakże jego stanowisko zawarte w odpowiedzi, faktycznie nie odnosi się do zakresu wnioskowanej informacji. Udzielenie informacji niepełnej, czy też nieadekwatnej do treści wniosku, świadczy o bezczynności podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej (por. wyrok NSA z dnia 16 marca 2009 r., sygn. akt I OSK 1261/08, LEX nr 529941 oraz wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 5 czerwca 2013 r. sygn. akt II SAB/Bd 35/13, LEX nr 1352000).

Wobec tego należy uznać, że umorzenie postępowania w zakresie zobowiązania Spółki do załatwienia wniosku H. P., byłoby obecnie przedwczesne.

Z tych względów Sąd, uznając skargę za zasadną, na podstawie art. 149 § 1 zdanie 1 p.p.s.a. zobowiązał S.A. do załatwienia wniosku skarżącego z dnia 24 kwietnia 2014 r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku.

Jednocześnie Sąd, na podstawie art. 149 § 1 zdanie 2 p.p.s.a., stwierdził, że bezczynność Spółki w rozpoznawanej sprawie nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Oceniając tę kwestę Sąd wziął pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy, w tym fakt, iż regulacje dotyczące udostępnienia informacji publicznej budzą wielokrotnie wątpliwości interpretacyjne, a zachowanie Spółki nie miało cech lekceważącego traktowania obowiązków nałożonych na nią z mocy u.d.i.p., lecz wynikało z błędnego przekonania o załatwieniu sprawy zgodnie z przepisami tej ustawy.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a.