Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Eugeniusz Wasilewski, Sędziowie WSA Andrzej Góraj, Andrzej Kołodziej (sprawozdawca), Protokolant, referent stażysta Katarzyna Skurzyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 kwietnia 2012 r. sprawy ze skargi G. S. na decyzję Komendanta Głównego Straży Granicznej z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie obniżenia dodatku służbowego 1) stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji, 2) określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości

Komendant [...] Oddziału Straży Granicznej rozkazem personalnym nr [...] z dnia [...] października 2011 r., działając na podstawie § 7 ust. 5 pkt 3 lit. b i ust. 6 pkt 2 w związku z § 8 ust. 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 8 lutego 2008 r. w sprawie uposażenia zasadniczego oraz dodatków do uposażenia funkcjonariuszy Straży Granicznej (Dz. U. Nr 24, poz. 148 ze zm.), obniżył G. S. od dnia [...] r. do dnia [...] r. dodatek służbowy do wysokości odpowiadającej I kategorii dodatku służbowego z mnożnikiem 0,14 kwoty bazowej.

W uzasadnieniu podał, że orzeczeniem dyscyplinarnym nr [...] z dnia [...] maja 2011 r. Komendanta [...] Oddziału Straży Granicznej, utrzymanym w mocy przez Komendanta Głównego Straży Granicznej orzeczeniem dyscyplinarnym nr [...] z dnia [...] lipca 2011 r., funkcjonariuszowi wymierzono korę dyscyplinarną ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku. Zgodnie zaś z § 7 ust. 5 pkt 3 lit. b i ust. 6 pkt 2 w związku z § 8 ust. 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 8 lutego 2008 r. w sprawie uposażenia zasadniczego oraz dodatków do uposażenia funkcjonariuszy Straży Granicznej, przyznana funkcjonariuszowi kategoria dodatku funkcyjnego ulega obniżeniu na czas określony nie więcej niż do I kategorii w przypadku naruszenia przez funkcjonariusza dyscypliny służbowej lub nieprzestrzegania etyki zawodowej, jeżeli prawomocnym orzeczeniem dyscyplinarnym został on ukarany karą dyscyplinarną. Powołany przepis ma w myśl § 8 ust. 6 cytowanego rozporządzenia, zastosowanie do dodatku służbowego.

Od powyższego rozkazu odwołanie wniósł pełnomocnik G. S.

Komendant Główny Straży Granicznej decyzją nr [...] z dnia [...] listopada 2011 r., wydaną na podstawie art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), po rozpoznania odwołania, uchylił zaskarżony rozkaz personalny i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

Uzasadniając rozstrzygnięcie organ wskazał w szczególności, iż Komendant [...] Oddziału Straży Granicznej nie uzasadnił przyczyn obniżenia dodatku służbowego do I kategorii oraz okresu obniżenia w sytuacji, kiedy kwestie te pozostawiono jego uznaniu.

W skardze na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie G. S. zarzucił jej naruszenie:

1. art. 138 § 2 k.p.a., przez wydanie decyzji w oparciu o odwołanie bez podpisu osoby je wnoszącej,

2. art. 7 k.p.a. oraz art. 9 k.p.a. w związku z art. 64 § 2 k.p.a., poprzez niewezwanie wnoszącego podanie (odwołanie) do usunięcia braku formalnego w postaci braku podpisu w terminie siedmiu dni z pouczeniem, że nieusunięcie tego braku spowoduje pozostawienie podania bez rozpoznania.

Z uwagi na podniesione zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości jako naruszającej prawo oraz zasądzenie od organu zwrotu kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Straży Granicznej wniósł o jej oddalenie pozostawiając zarzut rozpatrzenia przez organ II instancji odwołania nie podpisanego ani przez pełnomocnika, ani przez stronę, do uznania Sądu. Zwrócił też uwagę, że uchylenie zaskarżonej decyzji naruszyłoby przepis art. 134 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, gdyż decyzja organu I instancji jest niekorzystna dla skarżącego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m. in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Skarga oceniana w świetle powyższych kryteriów zasługuje na uwzględnienie.

Odwołanie od decyzji administracyjnej, stosownie do brzmienia art. 63 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), jest rodzajem podania. Zgodnie z przepisem art. 63 § 3 zd. 1 k.p.a., podanie wniesione pisemnie albo ustnie do protokołu powinno być podpisane przez wnoszącego, a protokół ponadto przez pracownika, który go sporządził. Natomiast w myśl art. 64 k.p.a., jeżeli w podaniu nie wskazano adresu wnoszącego i nie ma możliwości ustalenia tego adresu na podstawie posiadanych danych, podanie pozostawia się bez rozpatrzenia (§ 1). Jeżeli podanie nie czyni zadość innym wymaganiom ustalonym w przepisach prawa, należy wezwać wnoszącego do usunięcia braków w terminie siedmiu dni z pouczeniem, że nieusunięci tych braków spowoduje pozostawienie podanie bez rozpatrzenia.

W rozpoznawanej sprawie bezsporna jest okoliczność, że odwołanie od rozkazu personalnego Komendanta [...] Oddziału Straży Granicznej nr [...] z dnia [...] października 2011 r., wniesione przez pełnomocnika G. S., nie zostało podpisane tak przez pełnomocnika, jak i stronę postępowania. Komendant Główny Straży Granicznej, jako organ odwoławczy, nie wezwał wnoszącego do uzupełnienia braku formalnego w postaci podpisu na podstawie art. 64 § 2 k.p.a., wszczął natomiast postępowanie odwoławcze w konsekwencji czego wydał zaskarżoną decyzję.

Takiego działania organu nie sposób zaakceptować w praworządnym państwie, ponieważ brak formalny odwołania powoduje, iż nie można było uznać czynności pełnomocnika za odwołanie. Oznacza to, że de facto organ działał z urzędu, czym rażąco naruszył przepis art. 127 § 1 k.p.a., a to z kolei obligowało Sąd do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji z uwagi na zaistnienie przesłanki przewidzianej w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Rację ma organ wskazując w odpowiedzi na skargę, że zaskarżona decyzja uchylająca decyzję organu I instancji o obniżeniu skarżącemu dodatku służbowego jest dla niego korzystna, zaś wyeliminowanie jej z obrotu prawnego przez Sąd, poprzez uwzględnienie skargi, będzie niekorzystne dla funkcjonariusza. Jednakże trzeba zauważyć, że w przepisie art. 134 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), przewidziano wyjątek od zakazu reformationis in peius, kiedy sąd stwierdzi naruszenie prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności, a z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

Mając powyższe na względzie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., orzekł jak w sentencji wyroku. O wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji orzeczono na podstawie art. 152 pierwszej z powołanych ustaw.