Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Miron (spr.), Sędziowie sędzia WSA Izabella Janson, asesor WSA Marta Laskowska, Protokolant Marcin Lesner, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 listopada 2006 r. sprawy ze skargi Międzyzakładowej Spółdzielni Mieszkaniowej "[...]" na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 2006 r. nr [...] w przedmiocie zameldowania na pobyt stały - oddala skargę -

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2006 r. nr [...] Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta W. z dnia [...] lutego 2006 r. nr [...] orzekającej o zameldowaniu B. S. na pobyt stały w budynku nr [...] przy ul. [...] w W..

Przedmiotowa decyzja została wydana w następujących okolicznościach sprawy:

B. S. w dniu 13 grudnia 2005 r. wystąpiła do Burmistrza Dzielnicy [...] z wnioskiem o zameldowanie w budynku przy ul. [...] [...] w W., w którym zamieszkiwała od 1989 r. Ponadto z wyjaśnień wnioskodawczyni złożonych do protokołu wynika, że w budynku tym prowadzi gospodarstwo domowe, nocuje i przebywa oraz że posiada spółdzielcze prawo do zajmowanego budynku. W dniu 5 stycznia 2006 r. wystąpiła do Delegatury Biura Geodezji i Katastru z wnioskiem o oznaczenie zajmowanego budynku numerem porządkowym [...].

Decyzją z dnia [...] lutego 2006 r. nr [...] Prezydent Miasta W. orzekł o zameldowaniu B. S. na pobyt stały we wskazanym budynku.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ I instancji wskazał, iż w toku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego ustalił, iż budynek przy ul. [...] w W. wybudowany został w ramach Międzyzakładowej Spółdzielni Mieszkaniowej "[...]" systemem gospodarczym z nakładów wnioskodawczyni. Pełnomocnik MSM "[...]" oświadczył, że wnioskodawczyni nie posiada prawa do zajmowanego budynku o projektowanym numerze porządkowym [...]. Przedmiotowy budynek nie został dopuszczony do użytkowania w związku z czym nie nadaje się na pobyt stały ludzi i nie został dotychczas oznaczony numerem porządkowym. Jednocześnie potwierdził, że B. S. mieszka w w/w budynku co również potwierdzają ustalenia Komisariatu Policji W.

W dniu 23 stycznia 2006 r. wydane zostało zaświadczenie o oznaczeniu przedmiotowego budynku numerem [...] od ul. [...].

Biorąc pod uwagę to, że wnioskodawczyni stale zamieszkuje w przedmiotowym budynku od 16 lat i budynek ten został oznaczony numerem porządkowym, zatem znajduje się w ewidencji porządkowej nieruchomości, organ I

IV SA/Wa 1272/06

instancji stwierdził, iż nie ma przeszkód w zameldowaniu B. S. w tym budynku na pobyt stały.

Istniejące kwestie sporne pomiędzy wnioskodawczynią a MSM "[...]". nie mogą stanowić przedmiotu oceny organu, który nie jest uprawniony do rozstrzygania tych spraw. Ponadto organ nie jest uprawniony do rozstrzygania czy dany obiekt nadaje się do zamieszkania. Ewidencja ludności służy rejestracji stanu faktycznego a nie stanu prawnego. Nie jest on formą kontroli legalności zamieszkiwania i pobytu.

Zgodnie z ustawą o ewidencji ludności i dowodach osobistych zameldowanie na pobyt stały lub czasowy trwający ponad 2 miesiące uzależnione jest od spełnienia warunku zamieszkiwania w lokalu w okolicznościach wskazujących na pobyt stały lub czasowy. Podstawą wydania przez organ I instancji decyzji o zameldowaniu był potwierdzony fakt stałego zamieszkiwania B. S. w budynku przy ul. [...] [...] w W..

Od powyższej decyzji odwołanie do Wojewody [...] złożyła Międzyzakładowa Spółdzielnia Mieszkaniowa "[...]"Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego a w szczególności art. 46 ust 2 w związku z art. 10 ust 1 i art. 29 ust 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. Nr 87 poz. 960 ze zm.) poprzez błędną interpretację zastosowanych przepisów oraz przyjęcie, że wnoszącej o zameldowanie przysługuje prawo do legalizacji pobytu w budynku nie mającym pozwolenia na użytkowanie, w którym stały pobyt ludzi jest niezgodny z prawem, naruszenie przepisów o postępowaniu administracyjnym a w szczególności art. 104 kpa w związku z art. 106 § 2 kpa i art. 107 § 3 kpa oraz art. 7, 8 i 9 kpa.

Po rozpatrzeniu odwołania Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia podniósł, iż w myśl art. 10 ust 1 ustawy ewidencyjnej osoba, która przebywa w określonej miejscowości pod tym samym adresem dłużej niż trzy doby ma obowiązek zameldowania się na pobyt czasowy lub stały, najpóźniej przed upływem czwartej doby, licząc od dnia przybycia. Zameldowanie jako czynność materialno - techniczna ma charakter rejestracyjny, a przesłanką uprawniającą do dokonania tej czynności jest wyłącznie faktyczne zamieszkiwanie przez osobę zainteresowaną w określonym lokalu. Materiał dowodowy wskazuje na fakt zamieszkiwania B. S. w spornym lokalu.

IV SA/Wa 1272/06

Organ odwoławczy przytaczając stan faktyczny ustalony przez organ I instancji stwierdził, że zgodnie z orzecznictwem sądowo - administracyjnym nie jest rzeczą organu właściwego w sprawach ewidencji ludności dokonywanie oceny czy określony obiekt budowlany nadaje się na miejsce pobytu ludzi w rozumieniu przepisów prawa budowlanego i prawa zagospodarowania przestrzennego i uzależnienie od tej oceny możliwości zameldowania.

Ponadto Wojewoda [...] podniósł, że meldunek nie jest źródłem praw do lokalu i nie ma wpływu na kształt stosunków cywilno - prawnych między stronami, o których w razie zaistnienia sporu rozstrzygają jedynie sądy powszechne. Jest to konsekwencją charakteru i istoty czynności zameldowania, wyłącznie jako aktu rejestracji danych o miejscu pobytu oznaczonej osoby i wymaga daleko idącej zgodności pomiędzy stanem faktycznym a zapisem ewidencyjnym.

Dodatkowo organ odwoławczy wskazał, iż zgodnie z art. 29 ust 1 ustawy ewidencyjnej dla czynności zameldowania niezbędne jest potwierdzenie na druku meldunkowym faktu pobytu osoby zgłaszającej pobyt stały lub czasowy trwający ponad dwa miesiące przez wynajmującego, najemcę, osobę, której przysługuje spółdzielcze prawo do lokalu lub właściciela lokalu. MSM "[...]"odmówiła potwierdzenia na druku "Zgłoszenia pobytu stałego". Okoliczność ta uczyniła niemożliwym dokonanie zameldowania B. S. w drodze czynności rejestracyjnej i spowodowała konieczność wyjaśnienia przez organ I instancji przesłanki zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu w drodze postępowania administracyjnego.

Na powyższą decyzję Wojewody [...] skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyła Międzyzakładowa Spółdzielnia Mieszkaniowa "[...]". wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez wydanie decyzji o odmowie zameldowania B. S. na pobyt stały pod wskazanym przez nią nieistniejącym adresem bądź uchylenie zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu skargi MSM "[...]"podniosła, że ustawa o ewidencji ludności nie definiuje pojęcia lokal - pomieszczenie, jednakże lokal - pomieszczenie, w którym dokonywane jest zameldowanie winien spełniać wymagania techniczno -budowlane określone dla pomieszczeń mieszkalnych przepisami prawa budowlanego. Budynek mieszkalny, dla którego nie uzyskano pozwolenia na użytkowanie ani też nie dokonano zawiadomienia inwestora o zakończeniu budowy, jak również, którego budowa nie została zakończona i nie nastąpił odbiór budynku

IV SA/Wa 1272/06

(jak w niniejszej sprawie), oznacza tylko tyle, że przystąpienie do użytkowania tego budynku nie jest prawem dozwolone, a tym samym nie jest dopuszczalny stały pobyt ludzi w budynku, jak również legalizacja takiego pobytu w postaci zameldowania. Obiekt w budowie zajmowany przez B. S. nie posiada adresu a dokument, którym posługuje się B. S. stanowiący zawiadomienie o oznaczaniu nieruchomości w budowie numerem porządkowym w wyniku dokonywanego przez skarżącego, jako inwestora, podziału geodezyjnego będącej jego własnością nieruchomości na poszczególne działki nie stanowi wpisu do ewidencji gruntów, budynków.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumenty zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m. in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) oraz art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej także P.p.s.a.) sprowadzają się do kontroli działalności organów administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego.

Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy P.p.s.a.).

Mając na względzie powyższe unormowanie Sąd uznał, że skarga nie jest zasadna albowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Zaskarżona decyzja została wydana na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych ( Dz.U. z 2001 r. nr 87, poz. 960 ze zm.).

W\w ustawa w art. 5 nakłada na każdego obywatela polskiego przebywającego na terytorium RP obowiązek zameldowania się w miejscu pobytu stałego, przy czym ustawa określa, że pobytem stałym jest zamieszkiwanie w określonej miejscowości pod określonym adresem z zamiarem stałego przebywania (art. 6).

IV SA/Wa 1272/06

W art. 9b ustawodawca wskazał, że adres w gminach, które uzyskały statut miasta

określa się poprzez podanie: nazwy miasta, ulicy, numeru domu i lokalu, nazwy

województwa oraz kodu pocztowego.

Zmiany omawianej ustawy spowodowane wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 27

maja 2002 r., którym Trybunał uznał za niezgodny z Konstytucją art. 9 ust. 2 ustawy

prowadzą do wniosku, że intencją ustawodawcy jest uproszczenie postępowania w

sprawie o zameldowanie. Za taką wykładnią -celowościową - przemawia treść art. 9

ust. 2b, zgodnie z którym zameldowanie w lokalu służy wyłącznie celom

ewidencyjnym i ma na celu potwierdzenie faktu pobytu w danym lokalu.

Ustawa nie uzależnia zatem dopuszczalności zameldowania ani od posiadania tytułu

prawnego do danego lokalu ani od innych okoliczności takich jak spełnienie przez

lokal wymagań techniczno - budowlanych określonych dla pomieszczeń

mieszkalnych.

Osoba, na której ciąży obowiązek zameldowania jest zobowiązania wykazać jedynie,

że zamieszkuje w określony miejscu oraz, że miejsce to posiada adres w rozumieniu

ustawy.

Jak zostało wyżej wskazane ustawa o ewidencji ludności i dowodach osobistych

definiując pojęcie adresu wskazała na konieczność podania m.in. numeru domu.

Kwestia numeracji nieruchomości uregulowana została w ustawie z dnia 17 maja

1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne i wydanym na podstawie art.47b tej

ustawy rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 28 października 2004 r. w

sprawie numeracji porządkowej nieruchomości (Dz.U., nr 243, poz. 2432).

Rozporządzenie to określa sposób ustalania numerów porządkowych i oznaczania

nieruchomości zabudowanych. Jednocześnie wskazuje się, że każda nieruchomość

powinna mieć jeden numer porządkowy. Tym samym numerem porządkowym

oznacza się również budynki położone na nieruchomości nawet jeśli stanowią

odrębny od gruntu przedmiot własności. (§3).

A zatem dla wskazania adresu danej nieruchomości dla celów ewidencyjnych

niezbędne jest ustalenie w jakiej miejscowości położona jest ta nieruchomość, przy

jakiej ulicy oraz jakim numerem porządkowym została oznaczona.

Odnosząc powyższe do okoliczności niniejszej sprawy wskazać należy, że organy

administracji orzekające w niniejszej sprawie prawidłowo ustaliły, że w spełnione

zostały przesłanki niezbędne do zameldowania B. S. w lokalu nr [...] przy

ul. [...] [...] w W..

IV SA/Wa 1272/06

Poza sporem w niniejszej sprawie pozostaje to, że B. S. zamieszkuje w w\w lokalu od 1989 r. Okoliczność ta wynika z przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego. Budynek został wybudowany ze środków własnych członka Spółdzielni, z tym że to Spółdzielnia jest inwestorem. Z uwagi na odstępstwa od projektu budowlanego skarżąca Spółdzielnia nie zgłosiła zakończenia budowy i nie uzyskano pozwolenia na użytkowanie. W ocenie Skarżącej okoliczność ta stoi na przeszkodzie dokonaniu zameldowania albowiem zameldowania można dokonać jedynie w lokalu, który spełnia warunki techniczno - budowlane dla lokalu mieszkalnego a spełnienie takich warunków stwierdza organ budowlany co nie zostało dokonane w tym przypadku.

Organ ewidencyjny nie podzielił argumentacji Spółdzielni i - w ocenie Sądu -stanowisko jego w tym zakresie jest prawidłowe.

W omawianej kwestii w orzecznictwie sądowo administracyjnym reprezentowane są 2 stanowiska : jedno- na które powołuje się skarżąca spółdzielnia wskazujące, iż w\w ustawa nie definiuje pojęcia lokalu (pomieszczenia), ale skoro chodzi o stałe przebywanie w nim ludzi, to nie ulega wątpliwości, że lokal (pomieszczenie) w rozumieniu przepisów o ewidencji ludności winien spełniać wymagania techniczno-budowlane określone dla pomieszczeń mieszkalnych przepisami prawa budowlanego. Nie jest rzeczą organu ds. ewidencji ludności szczegółowe we własnym zakresie badanie, czy lokal (pomieszczenie), w którym ma nastąpić zameldowanie, odpowiada warunkom technicznym dla pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi; miarodajne w tym zakresie jest stanowisko organu nadzoru techniczno-budowlanego wyrażone w odpowiedniej (przewidzianej przepisami prawa budowlanego) prawnej formie. ( tak m.in. wyrok NSA z dnia 19.03.2002r. V SA 3397\00 Lex 83812). W orzecznictwie reprezentowany jest również pogląd, który podziela Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie, wskazujący na to, że nie jest rzeczą organu właściwego w sprawach ewidencji ludności dokonywanie oceny czy określony obiekt budowlany nadaje się na miejsce pobytu ludzi w rozumieniu przepisów prawa budowlanego i prawa zagospodarowania przestrzennego i uzależniania od tej oceny możliwości zameldowania (tak m.in. wyrok NSA w Łodzi z dnia 19.06.2002r. IISA\Łd 1963\00 OSP 2003\5\69 z aprobującą glosą B. Adamiak). Należy podkreślić, że w obecnie obowiązującym stanie prawnym istotę ewidencji ludności stanowi gromadzenie informacji w zakresie danych o miejscu pobytu osób. Chodzi przy tym o to, by dane te odpowiadały stanowi faktycznemu. Okoliczność czy

IV SA/Wa 1272/06

uzyskano pozwolenie na użytkowanie budynku, w którym ma nastąpić zameldowanie wiąże się z oceną legalności pobytu w nim danej osoby z punktu widzenia przepisów prawa budowlanego. Obecnie ustawodawca całkowicie uniezależnił zameldowanie od posiadania jakiegokolwiek tytułu prawnego do lokalu.

Stąd też organy orzekające w niniejszej sprawie winny ustalić jedynie czy B. S. zamieszkuje pod określonym adresem i czy pobyt ten ma charakter stały. Ustalenia organu, że zostały spełnione w\w przesłanki są prawidłowe. W aktach postępowania administracyjnego znajduje się zawiadomienie Biura Geodezji i Katastru Urzędu miasta W., w którym wskazano, że nieruchomość położona jest w Dzielnicy [...], stanowi działkę ewidencyjną nr [...] z obrębu [...], została oznaczona numerem porządkowym [...] od ul. [...], budynek usytuowany na w\w nieruchomości został oznaczony nr porządkowym [...]. oznaczenia tego dokonano na podstawie ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz w\w rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie numeracji porządkowej nieruchomości. A zatem dokonano takiego oznaczenia nieruchomości, które wskazuje adres nieruchomości w rozumieniu przepisów ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Tym samym spełnione zostały przesłanki niezbędne do dokonania zameldowania w lokalu. Na marginesie niniejszych rozważań należy jedynie zwrócić uwagę, że rozporządzenie to również nie uzależnia nadania numeru porządkowego nieruchomości od ukończenia inwestycji w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. Numer taki nadaje się nieruchomości oraz budynkowi położonemu na tej nieruchomości.

Reasumując - organ ewidencyjny trafnie przyjął, że zostały spełnione przesłanki określone w art. 47 ust. 2 oraz 10 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych i dokonał zameldowania B. S. w lokalu nr [...].

W tym stanie rzeczy zarzuty skargi nie znajdują oparcia w obowiązujących przepisach prawa, Sąd nie stwierdził również naruszenia prawa, które mogłoby mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia w konsekwencji czego skargę należało oddalić.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi Sąd orzekł jak w sentencji.