Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA del. Izabela Ostrowska po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 3 marca 2008 r. sygn. akt II SA/OI 25/08 odmawiającego wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w E. z dnia [...] znak [...] w przedmiocie określenia dopuszczalnego poziomu hałasu postanawia oddalić zażalenie.

Postanowieniem z dnia 3 marca 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie odmówił wstrzymania wykonania decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w E. z dnia [...]

W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji wskazał, iż przedmiotem zaskarżenia w rozpoznawanej sprawie jest decyzja utrzymująca w mocy decyzję określającą dopuszczalny poziom hałasu poza zakładem spółki "[...]".

Sąd Wojewódzki wskazał, iż zaskarżona decyzja, wydana została w oparciu o art. 115 a ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony Środowiska (Dz. U. 2006 r., nr 129, poz. 902 ze zm.) nie nakłada na skarżącą spółkę nowych obowiązków, lecz określa normy hałasu, które wynikają z powszechnie obowiązujących przepisów prawa. Jest to stwierdzenie pewnego stanu faktycznego i prawnego przyporządkowanego konkretnemu zakładowi określonych w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawach dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz. U., nr 120, poz. 826) dopuszczalnych norm hałasu.

Sąd wskazał, iż jedynie od zachowania skarżącej spółki w miejscu prowadzenia działalności będzie zależeć dalsze postępowanie, dopiero bowiem przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu może spowodować nałożenie kary pieniężnej przez organ administracji.

Zażalenie na powyższe postanowienie do Naczelnego Sądu Administracyjnego złożyła "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w G., zarzucając mu naruszenie przepisu art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skarżąca spółka wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji lub o uchylenie go i przekazanie do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie, a także o zasądzenie kosztów postępowania, w tym zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu zażalenia strona skarżąca podniosła, iż zmniejszenie poziomu hałasu w procesie zbierania, sortowania i transportu złomu, spowoduje poważne ograniczenie działalności zakładu, a co za tym idzie narazi Spółkę na straty finansowe.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zażalenie jest niezasadne.

Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 zm. zm.) sąd może na wniosek skarżącego wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu lub czynności, jeśli w wyniku ich wykonania zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Oznacza to, że chodzi o taką szkodę (majątkową, a także niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego.

Należy zauważyć, iż w rzeczywistości problem wykonania aktu administracyjnego odnosi się do aktów zobowiązujących, ustalających dla ich adresatów nakazy lub zakazy określonego zachowania, aktów, na podstawie których określony podmiot uzyskuje równocześnie uprawnienie i mocą którego zostają na niego nałożone określone obowiązki. Akty administracyjne, które stwierdzają tylko istnienie pewnego stanu faktycznego i prawnego nie wymagają wykonania, a co za tym idzie ich wstrzymanie staje się bezprzedmiotowe (por. postanowienie NSA z dnia 5 maja 2005 r., sygn. akt I OZ 371/2005 niepubl.).

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego słusznie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie uznał, że w przedmiotowej sprawie zachodzą w/w okoliczności, gdyż decyzja o określeniu dopuszczalnego poziomu hałasu nie podlega wykonaniu. Przez pojęcie wykonania aktu administracyjnego należy rozumieć spowodowanie w sposób dobrowolny lub doprowadzenie w trybie egzekucji do takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z rozstrzygnięciem zawartym w tym akcie.

Skarżona zaś decyzja jest takim aktem, który nie rodzi jakiegokolwiek uprawnienia bądź obowiązku po stronie skarżącego, określa jedynie poziomy dopuszczalnego hałasu przenikającego z terenu zakładu.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 197 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji postanowienia.