Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Masternak Kubiak Sędziowie NSA Andrzej Jurkiewicz del WSA Czesława Nowak-Kolczyńska (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Katarzyna Miller po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej [...] Sp. z o.o. z siedzibą w O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 27 kwietnia 2015 r. sygn. akt II SA/Op 80/15 w sprawie ze skargi [...] Sp. z o.o. z siedzibą w O. na uchwałę Rady Gminy Turawa z dnia 9 października 2014 r. nr XXXVI/224/2014 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z 27 kwietnia 2015 r. oddalił skargę [...] Sp. z o.o. z siedzibą w O. na uchwałę Rady Gminy Turawa z 9 października 2014 r., Nr XXXVI/224/2014 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru administracyjnego wsi Kotórz Mały i części miejscowości Węgry przy ulicy Węgierskiej.

Wyrok ten został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.

W skardze na uchwałę Rady Gminy Turawa z 9 października 2014 r. [...] Spółka z o.o. z siedzibą w O., zakwestionowała ustalenia odnoszące się do części terenów oznaczonych symbolami A-1KDDw, A-3UMN oraz A-3MN (§ 6 ust.1 pkt 22; § 52; § 7 ust. 6 pkt 3; § 36; § 31 tej uchwały) w zakresie działek o nr [...];[...] - [...], stanowiących jej własność. Podniesiono zarzuty naruszenia art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (obecnie Dz.U. z 2015 r. poz. 199, dalej też jako u.p.z.p.) w związku z art. 6 ust 2 u.p.z.p., poprzez naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego poprzez wyznaczenie w Planie na nieruchomościach skarżącej ogólnodostępnej drogi wewnętrznej o szerokości nie mniejszej niż 10 m wraz z nieprzekraczalnymi liniami zabudowy na poziomie 5 m oraz obowiązkiem modernizacji tak wyznaczonej drogi. Zarzucono również naruszenie art. 20 ust. 1 w związku z art. 9 ust. 4 u.p.z.p., poprzez naruszenie zasad sporządzania planu w postaci uchwalenia przez Radę Gminy Turawa planu, który narusza Studium w zakresie ustalenia dla terenów oznaczonymi wskazanymi symbolami, parametrów i wskaźników, w szczególności powierzchni zabudowy oraz udziału powierzchni biologicznie czynnej, w sposób sprzeczny z aktualnie obowiązującym Studium; oraz istotne naruszenie trybu sporządzania miejscowego planu, poprzez niewłaściwe wykonanie czynności określonych w art. 20 ust. 1 u.p.z.p., polegających na braku podjęcia przez Radę Gminy Turawa uprzedniej (indywidualnej) uchwały o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu.

W związku z powyższym Spółka wniosła o stwierdzenie nieważności opisanej wyżej uchwały w części graficznej, stanowiącej załącznik nr 1 do przedmiotowego Planu w zakresie obejmującym wyznaczenie po działkach skarżącej drogi A-1KDDw, a także części tekstowej Planu, tj.: § 6 ust. 1 pkt 22; § 7 ust. 6 pkt 3, § 31, § 36, § 52 lub o stwierdzenie nieważności uchwały w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania sądowego.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Podkreślił, że przy uchwalaniu Planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego obszaru administracyjnego wsi Kotórz Mały i części miejscowości Węgry przy ul. Węgierskiej organ zatwierdził dwukierunkową drogę wewnętrzną A1-KDDw o szerokości 10 m. Zaplanowana szerokość tej dwukierunkowej drogi, w przekonaniu organu, ze względów technicznych i wymogów, m.in. bezpieczeństwa ruchu drogowego i pożarowego oraz sanitarnego jest szerokością minimalną, umożliwiającą budowę dwukierunkowej jezdni o szerokości ok. 2 m oraz budowę sieci uzbrojenia terenu w pasie technicznym drogi, niezbędnych do zaspokojenia potrzeb przyszłych mieszkańców i użytkowników terenu oraz ok.120 obiektów możliwych do wybudowania, opierając się o ustalenia Planu. Według organu, wnioskowane przez skarżącą zmniejszenie szerokości drogi do 6 m uniemożliwi zachowanie prawidłowych parametrów drogi, które należy dostosować do wielkości i chłonności terenu oraz planowanej zabudowy, w tym m.in. mieszkaniowej i usługowej. Organ podkreślił, że ogólnodostępna droga wewnętrzna A-1KDDw została wyznaczona w Planie miejscowym wyłącznie na działkach nr [...] nie zaś na wszystkich podanych przez skarżącą działkach. Planowana droga będzie obsługiwała projektowane duże osiedle mieszkaniowe domków jednorodzinnych i dlatego musi spełniać wszystkie parametry techniczne pozwalające na funkcjonowanie osiedla. Organ stwierdził również, że ustalenia Planu nie naruszają wymagań dotyczących maksymalnej powierzchni zabudowy i minimalnej powierzchni biologicznie czynnej. Wyjaśnił, że maksymalna powierzchnia zabudowy przewidziana w Studium nie może być większa niż 65% powierzchni terenu przeznaczonego do inwestycji. Wobec czego, ustalenia Planu w przedmiocie zabudowy mieszkaniowej o symbolu MN o maksymalnej powierzchni zabudowy wynoszącej 40%, jak i ustalenia dotyczące zabudowy usługowej, określające te parametry na poziomie do 60% są zgodne z ustaleniami Studium, mieszczą się bowiem w przedziale od 0 – 65%.

Na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2015 r. pełnomocnik Spółki oświadczył, że uwzględniając zapisy Planu, możliwa będzie zabudowa nieruchomości skarżącej po obu stronach drogi, licząc od nieprzekraczalnej linii zabudowy w głąb działek.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu oddalił skargę uznając ją za nieusprawiedliwioną.

Zdaniem Sądu, skarżąca wykazała posiadanie legitymacji procesowej do wniesienia skargi. Wynika ona z faktu, że Spółka jest właścicielką działek położonych w Kotorzu Małym, na terenie objętym skarżonym Planem. Kwestionowana zaś przez Spółkę wewnętrzna droga dojazdowa, o planowanej szerokości 10 m, przebiegać będzie między innymi poprzez te działki co wynika z rysunku Planu. Powierzchnia działek skarżącej Spółki zlokalizowanych na obszarze planowanej zabudowy mieszkaniowej i usługowo-mieszkaniowej o łącznej powierzchni 14,5 ha, wynosi 5,3290 ha, co stanowi 37,75% planowanej zabudowy. Drogi wyznaczone na działkach stanowiących własność skarżącej stanowią ok. 11,2% ich powierzchni, co mieści się w granicach stosowanego wskaźnika urbanistycznego powierzchni dróg wynoszącego 10-45%.

Następnie Sąd podkreślił, że Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy Turawa (uchwała Nr XL/256/2010 z dnia 5 listopada 2010 r.) na podanych wyżej terenach w zakresie zasad zagospodarowania dopuszcza urządzenie ulic dojazdowych, dróg wewnętrznych, zaplecza parkingowego i garażowego oraz innych urządzeń pełniących służebna rolę wobec funkcji podstawowej (karta 100 Studium). Studium wyznacza na obszarze, który został objęty granicami planu, tereny o przeważającej funkcji mieszkaniowej, tereny zabudowy mieszkaniowo-usługowej, określając podstawowe zagospodarowanie i dopuszczalne zagospodarowanie tych terenów. Drogi wewnętrzne przewidziano jako element podstawowego zagospodarowania dla terenów zabudowy mieszkaniowej i mieszkaniowo-usługowej. Stąd, w ocenie Sądu, za nietrafny należało uznać pogląd, wedle którego na tym terenie można w miejscowym planie wyznaczać wyłącznie tereny zabudowy mieszkaniowej. Studium jest dokumentem ustalającym kierunki zagospodarowania a ustalenia planu powinny je uszczegóławiać. Zdaniem Sądu, Rada Gminy Turawa, ustalając w planie na terenie A-1UMN, A-3UMN, A-3MN drogę wewnętrzną, na obszarze opisanym w studium jako M i MU tej zasady nie naruszyła.

Przechodząc do oceny zarzutu naruszenia art. 1 ust. 2 pkt 6 i 7 i art. 20 u.p.z.p., poprzez naruszenie istoty prawa własności i walorów ekonomicznych przestrzeni, Sąd podkreślił, że co do zasady nie można twierdzić, że plan miejscowy ogranicza wykonywanie prawa własności, skoro to właśnie między innymi plan miejscowy doprecyzowuje granice, w jakich owo wykonywanie jest dopuszczalne. Sąd podkreślił, że uchwalenie planu miejscowego nie skutkuje uszczupleniem uprawnień właścicielskich skarżącej Spółki. Skarżąca nadal, jak dotychczas, może korzystać z przysługującego jej prawa własności w sposób zgodny z przepisami ustaw, jak i zasadami współżycia społecznego, a także owo prawo zbyć. Ograniczenia w sposobie korzystania przez skarżącą Spółkę z nieruchomości, które wynikają z uchwalonego planu, mieszczą się, zdaniem Sądu, w granicach dopuszczonych prawem. W przypadku całkowitego bądź istotnego ograniczenia prawa korzystania z nieruchomości w dotychczasowy sposób lub zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem, jak również w przypadku obniżenia wartości nieruchomości w wyniku uchwalenia planu zgodnie z art. 36 u.p.z.p., właścicielom przysługują względem gminy, chroniące ich interes roszczenia. Właściciel może żądać od gminy odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę bądź wykupienia nieruchomości lub jej części. W świetle przedstawionych wywodów, Sąd uznał, że przeznaczenie części nieruchomości skarżącej pod drogę wewnętrzną o szerokości 10 m, nie stoi w sprzeczności z przywołanymi wyżej przepisami u.p.z.p. Dodatkowym argumentem przemawiającym za nieprzekroczenie przez Gminę Turawa granic władztwa planistycznego w tym zakresie, Sąd uznał fakt, że rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 43, poz. 430 ze zm.) w § 7 ust. 1 przewiduje szerokość ulicy w liniach rozgraniczających nie mniejszą niż określoną w podanej tabeli: dla dróg lokalnych 12 m, dla dróg dojazdowych – 10 m. Wobec powyższego, również w kwestii ograniczenia możliwości zabudowy części działek skarżącej, w sytuacji ustalenia nieprzekraczalnej linii zabudowy na poziomie 5 m, za dopuszczalne Sąd uznał przyjęte w Planie rozwiązanie, skoro przepis art. 15 ust. 1 pkt 6 u.p.z.p. wprost nakazuje uwzględnienie w planie miejscowym parametrów i wskaźników zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym linii zabudowy, gabarytów obiektów i wskaźników intensywności zabudowy. W przekonaniu Sądu, kwestionowany § 31 i

§ 36 planu mieści się w granicach władztwa planistycznego. Sąd ponadto zauważył, że w oświadczeniu złożonym na rozprawie pełnomocnik Spółki potwierdził, że zaprojektowany przebieg drogi nie uniemożliwi zabudowy działek skarżącej.

W odniesieniu do podnoszonego w skardze braku zgodności uchwały Planu miejscowego z ustaleniami Studium w zakresie maksymalnej powierzchni zabudowy, Sąd zgodził się ze stanowiskiem Rady, że zakwestionowane ustalenia Planu (§ 31, § 33, § 36, § 33) w przedmiocie zabudowy mieszkaniowej dla terenów o symbolu M o maksymalnej powierzchni zabudowy wynoszącej 40%, jak i ustalenia dotyczące zabudowy usługowej na terenach o symbolu MU i wskaźniku zabudowy do 60% oraz parametry, określające udział powierzchni biologicznie czynnej co najmniej 25% i odpowiednio 15%, są zgodne z ustaleniami Studium. Studium Gminy Turawa przewiduje wyraźnie, iż maksymalna powierzchnia zabudowy dla terenów zabudowy mieszkaniowo-usługowej nie może być większa niż 65%, minimalna powierzchnia biologicznie czynna - 20% powierzchni zabudowy terenu przeznaczonego do inwestycji (str. 101 i 102 Studium).

Uznając za nieusprawiedliwiony zarzut braku rozpatrzenia uwag zgłoszonych do planu przed jego uchwaleniem Sąd, mając na uwadze art. 20 ust. 1 u.p.z.p., stwierdził, że ustawa nie zawiera rozstrzygnięcia co do sposobu rozpatrzenia uwag do projektu planu. Jednakże jak wynika z utrwalonych poglądów doktryny rozstrzygnięcie w tym zakresie ma charakter merytoryczny i towarzyszy mu ocena zasadności uwag. Przyjąć zatem należy, iż, aby rozstrzygnąć o sposobie rozpatrzenia uwag, rada gminy musi uprzednio uwagi te rozpatrzyć, a więc poddać ocenie ich zasadność i ewentualną możliwość uwzględnienia, czy też brak takiej możliwości, nie sugerując się tym, jakie stanowisko w tym względzie zajął organ wykonawczy gminy, gdyż nie ma ono charakteru wiążącego. Każda ze zgłoszonych uwag winna być rozpatrzona indywidualnie, a w konsekwencji rozstrzygnięcie w tym zakresie także musi mieć charakter indywidualnej uchwały. Wobec tego, chociaż wykładnia gramatyczna omawianego przepisu nie daje jednoznacznej odpowiedzi, jak dokładnie miałoby wyglądać rozstrzygnięcie w kwestii uwag do planu, to wykładnia funkcjonalna i systemowa tej normy pozwala uznać, że rozpatrzenie uwag powinno być czynnością odrębną od uchwalenia planu i poprzedzającą jego uchwalenie, aby ewentualnie uwzględnione uwagi zawrzeć w projekcie planu. W takiej sytuacji akt zawierający rozstrzygnięcie w sprawie uwag może stanowić załącznik do uchwały w sprawie planu, a uwagi powinny zostać poddane indywidualnym głosowaniom i na tej podstawie powinna zostać stworzona lista uwag uwzględnionych przez radę, które burmistrz powinien uwzględnić w planie oraz uwag nieuwzględnionych. W ten sposób uchwała zawierająca rozstrzygnięcie w sprawie uwag będzie mogła stanowić załącznik do uchwały w sprawie planu. Za najbardziej właściwe dla tego etapu postępowania Sąd uznał poświęcenie realizacji art. 20 ust. 1 u.p.z.p. w protokole z sesji. Podkreślił zatem, że w niniejszej sprawie z protokołu sesji Rady Gminy Turawa z dnia 9 października 2014 r. (karta165 akt sądowych) wynika, że w całości został przedstawiony radnym projekt załącznika do uchwały w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – Rozstrzygnięcie Rady Gminy Turawa o sposobie realizacji uwag zgłoszonych do projektu "Miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru administracyjnego wsi Kotórz Mały i części miejscowości Węgry przy ulicy Węgierskiej" - uchwała Nr 2. W protokole z sesji Rady zaznaczono nadto, że w całości przedmiotowy plan był omawiany na wspólnym posiedzeniu stałych Komisji Rady Gminy z udziałem projektanta Planu w dniu 24 września 2014 r., a radni otrzymali projekt planu w formie pisemnej. Uchwała Rady Gminy Turawa Nr XXXVI/224/2014 została przyjęta jednogłośnie, w głosowaniu brało udział 12 radnych obecnych na sali, za uchwałą głosowało 12 radnych, przeciw - 0, nikt nie wstrzymał się od głosów. Rozstrzygnięcie Rady odnosi się do konkretnych uwag zgłaszanych w trakcie procedury planistycznej, z podaniem osoby zgłaszającej uwagę, treści uwagi oraz oznaczenia nieruchomości, której uwaga dotyczyła (załącznik Nr 2 do uchwały Nr XXXVI/224/2014). W świetle powyższego, Sąd uznał za nieusprawiedliwione zastrzeżenia skarżącej Spółki, że Rada Gminy Turawa nie poddała pod głosowanie uwag, zgłaszanych w trybie art.18 u.p.z.p., co mogłoby doprowadzić do naruszenia art. 20 u.p.z.p.

W związku z powyższym Sąd uznał, że zaskarżony Plan miejscowy odpowiada prawu i nie narusza art. 28 u.p.z.p.

W skardze kasacyjnej wniesionej od powyższego wyroku [...] Sp. z o.o. z siedzibą w O. podniosła następujące zarzuty:

I. naruszenie prawa materialnego, a to:

1) art. 28 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z art. 6 ust. 2 u.p.z.p. w zw. z art. 140 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 3 Konstytucji RP w zakresie w jakim stwierdza, że przy uchwaleniu Planu nie doszło do naruszenia zasad sporządzania planu miejscowego, gdy tymczasem wyznaczając w Planie na nieruchomościach stanowiących własność skarżącego (działki oznaczone jako: [...]) ogólnodostępnej drogi wewnętrznej "A-1KDDw" o szerokości nie mniejszej niż 10,0 m wraz z nieprzekraczalnymi liniami zabudowy na poziomie 5,0 m oraz obowiązkiem modernizacji i budowy tak wyznaczonej drogi przekroczono dopuszczalne granice władztwa planistycznego oraz naruszono istotę prawa własności nieruchomości skarżącej;

2) art. 20 ust. 1 u.p.z.p. w zakresie, w jakim stwierdza, że Rada Gminy Turawa uchwalając Plan w sposób istotny nie naruszyła trybu sporządzania planu miejscowego, pomimo że zaniechano poddania pod głosowanie przez Radę Gminy Turawa zgłoszonych uwag do projektu Planu oraz, że Rada Gminy nie podjęła uprzedniej (indywidualnej) uchwały o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu Planu, czym także naruszono art. 28 ust. 1 u.p.z.p.

II. naruszenie przepisów postępowania mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1) art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.jedn. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) w zakresie, w jakim na podstawie art. 28 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z art. 6 ust. 2 u.p.z.p. w zw. z art. 140 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 31 ust. 3 i art. 64 Konstytucji RP, a także art. 20 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z art. 28 ust. 1 u.p.z.p. nie stwierdza nieważności Planu w zaskarżonej części stwierdzając, że przy uchwalaniu Planu nie doszło do naruszenia zasad sporządzania Planu oraz w istotny sposób nie naruszono trybu sporządzania Planu, czym także naruszono art. 151 p.p.s.a. w zakresie, w jakim zaskarżonym wyrokiem oddalono skargę stwierdzając, że przy uchwalaniu Planu nie doszło do naruszenia zarówno zasad sporządzania planu miejscowego, jak i w istotny sposób nie naruszono trybu jego sporządzania.

Wskazując na powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, bądź też uchylenie zaskarżonego wyroku i rozpoznanie skargi. Jednocześnie wniesiono o zasądzenie od organu na rzecz Spółki zwrotu poniesionych kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach.

W myśl przywołanego w zarzutach skargi kasacyjnej art. 31 ust. 3 Konstytucji RP ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw. Konstytucyjną ochronę prawa własności potwierdza art. 64 Konstytucji. Własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności (art. 64 ust. 3). Dopuszczalność ograniczenia prawa własności może nastąpić w wyniku działania organów władzy publicznej, o ile podjęte zostało w ustanowionych w ustawach formach prawnych. Podstawą do takiej ingerencji są przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Rzeczą zatem sądu jest ustalenie, czy w konkretnym przypadku nie doszło do naruszenia prawa własności na skutek podjęcia uchwały w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z zaprzeczeniem powyższej zasady. Jak stanowi art. 28 ust. 1 u.p.z.p. naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. Należy zatem mieć na uwadze, że stosownie do art. 6 ust. 1 u.p.z.p. organy gminy, realizując przyznane gminie uprawnienie do decydowania o kształcie przestrzeni, zostały upoważnione do ingerencji w prawo własności innych podmiotów w sposób pośredni poprzez uchwalanie studium oraz w sposób bezpośredni poprzez miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

Dokonując oceny zgodności z prawem zaskarżonej uchwały, w tym oceny dopuszczalnych granic ograniczenia prawa własności skarżącej Spółki, Sąd I instancji nie dopatrzył się uchybień pozwalających na stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały. Mając zaś na uwadze okoliczności sprawy wynikające z akt planistycznych oraz akt sądowych, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że konkluzję Sądu I instancji należy podzielić. Nie sposób bowiem uznać za skuteczne zarzuty nakierowane na bezpodstawne, bądź sprzeczne z prawem, wprowadzenie do Planu ustaleń odnoszących się do sposobu zagospodarowania części należących do skarżącej Spółki działek. Zauważyć trzeba, że Spółka nie kwestionowała co do zasady możliwości usytuowania drogi na części działek stanowiących jej własność, ile podważała jej charakter (droga ogólnodostępna, w miejsce wnioskowanej: wewnętrznej, prywatnej), jak również nie godziła się na przyjętą szerokość drogi (10 m) oraz ustalenia nieprzekraczalnej linii zabudowy (5 m od linii rozgraniczającej drogę). Należy zgodzić się z Sądem I instancji, że uzasadnieniem dla przyjęcia powyższych ustaleń, w tym przyjętego przebiegu drogi, była konieczność zapewnienia właściwej komunikacji dla działek przeznaczonych pod zabudowę. Natomiast szerokość drogi odpowiada parametrom wynikającym z rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznym jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie. Co więcej, jak zapewnił pełnomocnik Spółki, realizacja postanowień Planu nie uniemożliwi Spółce wykorzystania podzielonych działek zgodnie z ich przeznaczeniem.

Mając na uwadze powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zasady wynikające z powołanych w skardze kasacyjnej przepisów Konstytucji zostały zachowane.

Odmawiając słuszności podniesionemu w skardze kasacyjnej zarzutowi naruszenia art. 20 ust. 1 u.p.z.p. należy stwierdzić, że dokonana przez Sąd I instancji ocena dochowania przewidzianej prawem procedury planistycznej odpowiada wymogom wskazanym w powołanym przepisie. Podzielając stwierdzenie Sądu co do braku uchybień proceduralnych w dokonywanych przez poszczególne organy czynnościach planistycznych, nie sposób przyjąć, iż wada prowadzonego postępowania wynika z faktu, że nie poddano pod odrębne głosowanie sposobu rozpatrzenia uwag zgłoszonych do projektu Planu. Podkreślić należy, że zgodnie z art. 20 ust. 1 u.p.z.p. plan miejscowy uchwala rada gminy, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu. A więc co istotne sam przepis przewiduje, co wymaga podkreślenia, że możliwe jest jednoczesne uchwalenie planu i rozstrzygnięcie o sposobie rozpatrzenia uwag, które znalazły się w załączniku do uchwały dot. planu miejscowego. Taki sposób podjęcia rozstrzygnięcia o zgłoszonych uwagach przez radę gminy nie powoduje naruszenia trybu sporządzania planu, tym bardziej, że z tego załącznika wynika wprost, że Rada Gminy Turawa poszczególnych uwag nie uwzględniła, zawierając też w odniesieniu do każdej z uwag informacje i wyjaśnienia dotyczące rozpatrzenia każdej z nich. Taka okoliczność oznacza, że także każdy z radnych miał możliwość zapoznania się z takimi uwagami i sposobem ich rozstrzygnięcia. Oczywiście na podstawie art. 20 ust. 1 u.p.z.p. nie zawsze takie działanie rady gminy będzie mogło być uznane za prawidłowe, a mianowicie jednoczesne uchwalenie planu i rozpatrzenie uwag nie może nastąpić w sytuacji, gdy uwagi miałyby zostać uwzględnione, a projekt planu, który jest przedmiotem głosowania nie zawiera odpowiednich zmian w tym zakresie, lub gdy z przeprowadzonej procedury planistycznej wynika, że radnym nie mogła być znana treść zgłoszonych uwag lub motywy w oparciu o jakie doszło do ich rozpatrzenia (por. Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne, Komentarz pod redakcją prof. Z. Niewiadomskiego, 8. wydanie, C.H.BECK, Warszawa 2015, s. 205-206). W rozpoznawanej sprawie uwag nie uwzględniono, brak zatem podstaw do stwierdzenia, że radni Gminy Turawa przy głosowaniu nad uchwaleniem planu nie posiadali wiedzy w przedmiocie zgłoszonych uwag. Ponadto to, że uwagi do projektu planu objęto jednym głosowaniem nie oznacza, że rozpatrzenie tych uwag w tej sprawie nie miało charakteru indywidualnego. Każda bowiem z uwag została wyszczególniona, co do każdej z nich przedstawiono stanowisko Rady Miasta Krakowa, a także w odniesieniu do każdej z uwag zawarto motywy jakimi kierowała się Rada rozstrzygając o tych uwagach. Fakt, że uchwała dotyczyła wielu uwag nie zmienia ogólnego indywidualnego jej charakteru. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjęty został pogląd, zgodnie z którym nie negując celowości indywidualnego głosowania nad każdą nieuwzględnioną uwagą, mając na uwadze brak precyzji w formułowaniu przez ustawodawcę podejmowanych przez organ uchwałodawczy czynności, przyjąć należy, że rozpatrzenie uwag może nastąpić w jednym głosowaniu nad uchwaleniem projektu samego planu (por. wyroki NSA: z 17 czerwca 2016 r., II OSK 3099/14; z 6 listopada 2013 r., II OSK 437/13; z 31 maja 2012 r., II OSK 1405/12, z 22 września 2011 r., II OSK 1317/11; i inne). Taki sposób głosowania nad nieuwzględnionymi uwagami nie może stanowić o istotnym naruszeniu prawa w stopniu uzasadniającym wyeliminowanie z obrotu prawnego zaskarżonej uchwały.

W świetle powyższego nie sposób uznać za uzasadnione zarzuty naruszenia przepisów postępowania. Wobec stwierdzonego prawidłowo braku naruszenia zasad sporządzania planu miejscowego, jak i braku istotnego naruszenia trybu jego sporządzania, Sąd I instancji zasadnie oddalił skargę uznając poddany kontroli akt prawa miejscowego za zgodny z prawem. Tym samym zarzuty naruszenia art. 147 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 28 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z art. 6 ust. 2 u.p.z.p. w zw. z art. 140 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 31 ust. 3 i art. 64 Konstytucji RP, a także art. 20 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z art. 28 ust. 1 u.p.z.p. nie zasługiwały na uwzględnienie.

Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.