Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
|
drukuj zapisz |
6110 Podatek od towarów i usług 6300 Weryfikacja zgłoszeń celnych co do wartości celnej towaru, pochodzenia, klasyfikacji taryfowej; wymiar należności celny, Celne prawo Podatek od towarów i usług, Dyrektor Izby Celnej, Oddalono skargę, III SA/Gl 474/08 - Wyrok WSA w Gliwicach z 2008-06-24, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA
III SA/Gl 474/08 - Wyrok WSA w Gliwicach
|
|
|||
|
2008-04-08 | |||
|
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach | |||
|
Gabriela Jyż /sprawozdawca/ Katarzyna Golat Krzysztof Wujek /przewodniczący/ |
|||
|
6110 Podatek od towarów i usług 6300 Weryfikacja zgłoszeń celnych co do wartości celnej towaru, pochodzenia, klasyfikacji taryfowej; wymiar należności celny |
|||
|
Celne prawo Podatek od towarów i usług |
|||
|
I GSK 1054/08 - Wyrok NSA z 2009-09-29 | |||
|
Dyrektor Izby Celnej | |||
|
Oddalono skargę | |||
|
Dz.U. 2004 nr 68 poz 622 art. 26 Ustawa z dnia 19 marca 2004 r. Prawo celne Dz.U. 1997 nr 23 poz 117 art.13 par. 1 i 5, art. 23 par. 1, art. 30, art. 65 par. 4; par. 5a, art. 85 par. 1, art. 222 par. 1 i 2, art. 262 Ustawa z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny. Dz.U. 1997 nr 137 poz 926 art. 21 ust. 1 pkt 1, art. 207 par. 1 i 2 Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa. Dz.U. 1993 nr 11 poz 50 art. 6 ust. 7, art. 11 ust. 3, art. 11c, art. 15 ust. 4 i 4c, art. 36 ust. 2c i ust. 3 Ustawa z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. |
|||
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Krzysztof Wujek, Sędziowie Sędzia WSA Gabriela Jyż (spr.), Asesor WSA Katarzyna Golat, Protokolant St. sekr. sąd. Anna Charchuła, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 czerwca 2008 r. przy udziale - sprawy ze skargi "A" S.A. w B. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie weryfikacji zgłoszenia celnego co do klasyfikacji taryfowej, wymiaru należności celnych, podatku od towarów i usług oddala skargę. |
||||
Uzasadnienie
Na podstawie zgłoszenia celnego dokonanego przez "A" S.A. w B. w dniu [...] r. nr [...] objęto procedurą dopuszczenia do obrotu partię towaru objętego uprzednio procedurą składu celnego, opisanego przez zgłaszającego jako wino gronowe czerwone [...] wyprodukowane przez "B" S.L. Hiszpania, w ilości [...] butelek o pojemności 1,5 litra i zawartości alkoholu do 13 %. Strona w zgłoszeniu celnym zadeklarowała kod PCN 220421800, stawkę celną 0%, podatek akcyzowy według stawki 136 zł/hl oraz podatek od towarów i usług według stawki 22%. Naczelnik Urzędu Celnego w B. przyjął w/w zgłoszenie jako odpowiadające wymogom formalnym określonym w art. 64 § 1 i § 2 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r., Nr 75, poz. 802 ze zm; dalej powoływana jako Kodeks celny), co spowodowało z mocy prawa objęcie towaru wnioskowaną procedurą i określenie kwoty wynikającej z długu celnego zgodnie z wnioskiem strony. Postanowieniem z dnia [...] r., nr [...] Naczelnik Urzędu Celnego w B. wszczął postępowanie w sprawie kontroli tego zgłoszenia. W toku postępowania, w związku z wątpliwościami co do rodzaju towaru i deklarowanego przez stronę kodu PCN wystąpiono do hiszpańskich władz celnych o ustalenie jaki faktycznie towar był przedmiotem wywozu z Hiszpanii, który następnie został objęty procedurą dopuszczenia do obrotu na podstawie wyżej opisanego zgłoszenia celnego. W tym celu wysłano do weryfikacji wystawione przez te władze celne świadectwa: EUR 1 nr [...] , EUR 1 nr [...], EUR 1 nr [...] , EUR 1 nr [...], stanowiące załączniki do zgłoszenia. W związku z wystąpieniem o pomoc prawną do hiszpańskiej administracji celnej organ pierwszej instancji zawiesił postępowanie celne postanowieniem z dnia [...] roku, a następnie po otrzymaniu wyników weryfikacji postanowieniem z dnia [...] r. podjął zawieszone postępowanie. W piśmie z dnia [...] r. ( wpływ do organu pierwszej instancji [...] r.) hiszpańska administracja celno-podatkowa poinformowała, że towary opisane w przesłanych do weryfikacji świadectwach przewozowym EUR 1 Nr [...] , EUR 1 nr [...], , EUR 1 nr [...], EUR 1 nr [...], uzyskały refundację wywozową jako towary nieobjęte Aneksem I – kod 22051010. W związku z powyższym decyzją z dnia [...] r. nr [...] Naczelnik Urzędu Celnego w B.: 1. uznał powyższe zgłoszenie za nieprawidłowe w części dotyczącej zapisów: w polu 22 (waluta i ogólna wartość faktury), w polu 33 (kod towaru), w polu 35 (masa brutto kg), w polu 36 (preferencje), w polu 38 (masa netto kg), w polu 46 (wartość statystyczna) i w polu 47 (obliczenie opłat) zgłoszenia celnego, stwierdzając jednocześnie, że kwota podatków w przedmiotowym zgłoszeniu została wykazana nieprawidłowo, 2. określił kwotę wynikającą z długu celnego w kwocie [...] zł z zastosowaniem stawki celnej 17 %, zmienił zapisy w polach: 33 – ustalając kod PCN 220510100, 35 – ustalając wagę brutto [...] kg, 36 – podając kod preferencji FTA, 38 – ustalając wagę netto [...] kg, określił kwotę podatku akcyzowego w wysokości [...] zł oraz podatku od towarów i usług [...] zł, 3. wyliczył odsetki wyrównawcze w wysokości [...] zł. W podstawie prawnej organ pierwszej instancji powołał m.in. art. 21 ust. 1 pkt 1, art. 207 § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r., Nr 8 poz. 60 ze zm.; dalej powoływana jako O.p.), art. 26 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. przepisy wprowadzające ustawę – Prawo celne (Dz. U. Nr 68, poz. 623), art. 13 § 1 i § 5, art. 23 § 1, art. 30 § 1 pkt 5, art. 65 § 4 pkt 2 lit. b i c, art. 65 § 5a, art. 85 § 1 i § 3, art. 222 § 1 i § 2, art. 262 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny, art. 6 ust. 7, art. 11 ust. 3, art. 11 c ust. 1 i ust. 2, art. 15 ust. 4 i ust. 4c, art. 36 ust. 2c i ust. 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym ( Dz. U. Nr 11 poz. 50 ze zm.; dalej powoływana jako ustawa o VAT z 1993 r.) oraz przepisy wykonawcze. W odwołaniu od tej decyzji Spółka wniosła o jej zmianę i umorzenie postępowania w sprawie zarzucając organowi celnemu: 1) naruszenie art. 187 § 1-3 oraz art. 191 w zw. z art. 120, 121 § 1 i 122 O.p. przez: - oparcie zaskarżonej decyzji na domniemaniach wynikających z dokumentów producenta, nieznanych "A", a więc nie potwierdzonych, przez "A", sporządzonych dla wewnętrznych celów producenta, związanych z otrzymywanymi przez tego producenta dopłatami, - oparcie zaskarżonej decyzji na domniemaniach związanych z dokumentami nie związanymi bezpośrednio z dostawą, tj. certyfikatem nr [...] z dnia [...] r. tj. z daty o dwa lata wcześniejszej, od daty zgłoszenia do objęcia procedurą składu celnego, - pominięcie wyjaśnień złożonych przez skarżącego w toku postępowania; 2) naruszenie art. 230 § 4 i 5 Kodeksu celnego przez wydanie decyzji po upływie 3 lat od przyjęcia zgłoszenia celnego; 3) naruszenie art. 83 § 2 i 3 w zw. z art. 65 § 4 pkt 2 Kodeksu celnego gdyż w sprawie bark jest nowych faktów i dowodów stanowiących podstawę do wszczęcia postępowania i zmiany należności celnych, bowiem dane ze świadectw przewozowych EUR 1 były znane organom w dniu odprawy celnej, tj. w dniu [...] r. Uzasadniając te zarzuty Spółka podniosła, iż: - do zgłoszenia celnego zostały dołączone wszystkie wymagane dokumenty, a wskazany kod PCN był prawidłowy; - do dowodów został włączony certyfikat analizy wina o tej samej nazwie, wyprodukowanego dwa lata wcześniej od daty importu, - producent w zgłoszeniu celnym wywozowym podał dane zgodnie z wymogami obowiązującymi w Hiszpanii, dane te nie mogą być wprost wykorzystane w Polsce z uwagi na odmienność przepisów, - brak jest dowodu na to, że w dacie zgłoszenia celnego wino posiadało inne parametry, a zwłaszcza inną zawartość alkoholu od podanej w zgłoszeniu celnym, - podstawą oceny jakie wino było przedmiotem importu może być tylko załączony do zgłoszenia certyfikat lub badanie z natury podczas odprawy, - od kwietnia 2003 r. na teren Polski, w związku z przygotowaniami do wejścia Polski do Unii Europejskiej, do wytwarzania wina "[...]" używano wyłącznie wina gronowego, słodkiego o mocno owocowych walorach zbliżonych do poprzedniego produktu (napoju winopochodnego), - każdej dostawie towarzyszyły odpowiednie dokumenty, jak również była badana przez organy sanitarne i kontroli jakości handlowej, które to badania potwierdziły prawidłowość deklarowanego w zgłoszeniu celnym kodu PCN, - organy celne powzięły informację stanowiącą podstawę do wydania decyzji już w [...] r., a postępowanie zostało podjęte dopiero w [...] r., tj. po ponad roku. Uzasadniony okres zawieszenia postępowania to okres od [...] r. do [...] r. Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. nr [...] Dyrektor Izby Celnej w K. powołując się na art. 233 § 1 pkt 1, art. 13 § 1 pkt 2 lit. a, art. 21 § 1 pkt 1 O. p. , art. 13 § 3, art. 85 § 1, art. 262 Kodeksu celnego, art. 26 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. - przepisy wprowadzające ustawę Prawo celne (Dz. U. Nr 68, poz. 623), art. 2 ust. 2, art. 6 ust. 7, art. 15 ust. 4, art. 18 ust. 1, art. 34 ust. 1, art. 35 ust. 2 ustawy o VAT z 1993 r., art. 13 ust. 3 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29 poz. 257 ze zm.), art. 33 ust. 2 i art. 34 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu wyjaśnił, że zgodnie z art. 26 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. - przepisy wprowadzające ustawę Prawo celne, w sprawie należało zastosować przepisy ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny, bowiem dług celny powstał przed przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej. Opis towaru zawarty w dołączonych do zgłoszenia celnego świadectwach przewozowych EUR 1 [...] , EUR 1 nr [...], EUR 1 nr [...], EUR 1 nr [...] wskazywał, że przedmiotem importu był napój na bazie wina sangria. Podobnie stanowiły zapisy na hiszpańskich dokumentach wywozowych, które zostały dołączone do zgłoszenia celnego o objęcie towaru procedurą składu celnego, przy czym w hiszpańskich dokumentach wywozowych eksporter również podał kod CN 22051010. Informacje uzyskane od hiszpańskiej administracji celno-podatkowej potwierdziły, że przedmiotowy w sprawie towar, dla którego wystawione zostały świadectwa przewozowe EUR 1 [...], EUR 1 nr [...], , EUR 1 nr [...], EUR 1 nr [...], w związku z wywozem z Hiszpanii zaklasyfikowany został do kodu CN 22051010, a producent uzyskał refundację wywozową. Importowany towar nie jest zatem winem gronowym lecz napojem na bazie wina, a skoro tak to nie może być przyporządkowany do pozycji 2204 obejmującej wino ze świeżych winogron, włącznie z winami wzmocnionymi, moszcz winogronowy, inny niż ten objęty pozycją 2009 – kod PCN 220421800 pozostałe z ww. win w pojemnikach o objętości 2 litry lub mniejszej o rzeczywistej objętościowej mocy alkoholu nieprzekraczającej 13 % objętości. Na podstawie uzyskanych od hiszpańskich władz informacji organ pierwszej instancji prawidłowo zaklasyfikował importowany towar do kodu PCN 220510100 obejmującego wermut i pozostałe wina ze świeżych winogron przyprawione roślinami lub substancjami aromatycznymi – w pojemnikach o objętości 2 litry lub mniejszej o rzeczywistej objętościowej mocy alkoholu wynoszącej 18 % lub mniejszej. Organ odwoławczy zwrócił uwagę na powiązanie polskiej Taryfy celnej z systemem kodowania towarów stosowanych w innych krajach. Obowiązująca w dacie dokonania zgłoszenia celnego Taryfa celna stanowiąca załącznik do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2002 r. w sprawie ustanowienia Taryfy celnej (Dz. U. Nr 226, poz. 1885) oparta jest o nazewnictwo i zasady interpretacji polskiej Scalonej Nomenklatury Towarowej Handlu Zagranicznego (PCN), która na mocy art. 13 § 3 pkt 1 Kodeksu celnego, ustanowiona została nomenklaturą taryfową Taryfy celnej. Stanowi ona rozwiniętą wersję 8 znakowego systemu Scalonej Nomenklatury, będącego z kolei rozszerzeniem sześcioznakowego międzynarodowego systemu klasyfikacji towarów o nazwie Zharmonizowanego Systemu Oznaczania i Kodowania Towarów, opracowanego przez Radę Współpracy Celnej (obecnie Światowa Organizacja Celna), wprowadzonej w życie Międzynarodową Konwencją w sprawie Zharmonizowanego Systemu Oznaczania i Kodowania Towarów, sporządzoną w Brukseli 14 czerwca 1983 r. (zał. do Dz. U. z 1997 r. Nr 11, poz. 62), do której Polska przystąpiła z dniem 1 stycznia 1996 roku. Dyrektor Izby Celnej zauważył, że użycie cukru białego do produkcji sangrii wynika z faktu, iż producent tego towaru wystąpił o refundację wywozową w związku z wywozem produktu klasyfikowanego do kodu CN 22051010 ([...]). Informacja taka została zawarta na dokumentach wywozowych i świadectwie przewozowym EUR 1. Uzyskanie refundacji potwierdziła także hiszpańska administracja celno-skarbowa, udzielając odpowiedzi na prośbę polskiej administracji celnej o udzielenie pomocy prawnej. Organ celny przedstawił także obowiązujące w Unii Europejskiej przepisy dotyczące refundacji. Za chybione uznał zarzuty odwołania, że decyzja pierwszoinstancyjna oparta jest na domniemaniach. Podkreślił, że w toku postępowania strona mogła się zapoznać z całym zgromadzonym materiałem dowodowym. Stwierdził także, iż organy celne nie mają obowiązku automatycznego weryfikowania składanego zgłoszenia celnego. Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 83 § 2 i § 3 w zw. z art. 64 § 4 pkt 2 Kodeksu celnego, organ odwoławczy stwierdził, że zgodnie z art. 83 § 1 Kodeksu celnego organ celny, po zwolnieniu towaru, może z urzędu lub na wniosek zgłaszającego dokonać kontroli zgłoszenia celnego. § 2 tegoż artykułu stanowi, iż po zwolnieniu towarów organ celny, w celu upewnienia się o prawidłowości danych zawartych w zgłoszeniu celnym, może w szczególności kontrolować dokumenty i dane handlowe dotyczące operacji przywozu lub wywozu towarów objętych zgłoszeniem, jak również późniejszych operacji handlowych dotyczących tych towarów. Kontrole te mogą zostać przeprowadzone u zgłaszającego bądź u każdej innej osoby posiadającej takie dokumenty i dane. Organ może również przystąpić do kontroli towarów jeżeli istnieje jeszcze możliwość ich okazania. Z art. 83 § 3 Kodeksu celnego wynika, że jeśli z kontroli zgłoszenia celnego po zwolnieniu towaru wynika, iż przepisy regulujące procedurę celną zostały zastosowane w oparciu o nieprawdziwe lub nieprawidłowe lub niekompletne dane lub dokumenty, organ celny podejmuje niezbędne działania w celu właściwego zastosowania przepisów prawa celnego biorą pod uwagę nowe dane. Zgodnie z art. 64 § 4 Kodeksu celnego po przyjęciu zgłoszenia organ celny, na wniosek strony wydaje lub z urzędu może wydać decyzję, w której: 1) uznaje zgłoszenie za prawidłowe; 2) uznając zgłoszenie za nieprawidłowe w całości lub w części: a) rozstrzyga o nadaniu towarowi właściwego przeznaczenia celnego, b) określa kwotę wynikającą z długu celnego, c) zmienia elementy zawarte w zgłoszeniu celnym inne niż określone w lit. a) i b). Decyzję, o której mowa w § 4 art. 64 Kodeksu celnego można wydać do trzech lat od dnia przyjęcia zgłoszenia celnego (art. 64 § 5 Kodeksu celnego). Termin trzyletni może zostać przedłużony w przypadku zawieszenia postępowania. Wynika z tego, iż każde zgłoszenie celne może zostać w tym terminie skontrolowane, a konsekwencją stwierdzenia nieprawidłowości w zgłoszeniu będzie wszczęcie postępowania i wydanie decyzji, o której mowa w art. 64 § 4 pkt 2 lit b) Kodeksu celnego. W przedmiotowej sprawie przyczyną wszczęcia postępowania mającego na celu ustalenie prawidłowej klasyfikacji taryfowej były wątpliwości co do zadeklarowanego przez stronę kodu PCN w związku z zapisami na świadectwach przywozowych EUR.1. W związku z tymi wątpliwościami wystąpiono do hiszpańskiej administracji celnej z prośbą o ustalenie jaki towar faktycznie był przedmiotem wywozu z Hiszpanii. Mając na uwadze informacje otrzymane od strony hiszpańskiej organ I instancji uznał, że towar został objęty procedurą dopuszczenia do obrotu w oparciu o niekompletne dane. Jednocześnie w dniu [...] r. (dzień przyjęcia zgłoszenia) organ celny nie dysponował tak szeroka wiedzą na temat importowanego przez stronę towaru. W związku z tym organ odwoławczy nie dopatrzył się naruszenia art. 83 § 3 Kodeksu celnego. Podkreślił także, powołując się na orzecznictwo sądowe, iż organ celny nie ma obowiązku automatycznego weryfikowania składanego zgłoszenia celnego. Przechodząc do odpowiedzi na zarzut naruszenia art. 230 § 4 i § 5 Kodeksu celnego organ odwoławczy stwierdził, że przepis ten nie został naruszony. Organ odwoławczy wyjaśnił, że 3 letni termin do wydania decyzji o uznaniu zgłoszenia celnego za nieprawidłowe, o którym mowa w art. 65 § 5 Kodeksu celnego ulega zawieszeniu z dniem zawieszenia postępowania w sprawie celnej – art. 230 § 5 pkt 2 w związku z art. 65 § 5a Kodeksu celnego. W tej sprawie organ pierwszej instancji zawiesił postępowanie celne na podstawie art. 266 ¹ § 1 Kodeksu celnego w związku z wystąpieniem do hiszpańskich władz celno-skarbowych o udzielenie pomocy prawnej, co skutkowało również zawieszeniem terminu wskazanego w art. 65 § 5 Kodeksu celnego. Na koniec organ odwoławczy stwierdził, że w decyzji pierwszoinstancyjnej prawidłowo określone zostały kwoty podatku akcyzowego oraz podatku od towarów i usług, a organ i instancji nie naruszył w toku postępowania zasad ogólnych posterowania podatkowego, które wskazano w odwołaniu, ani art. 187 § 1 i art. 191 O.p. W skardze z dnia [...] r. pełnomocnik Spółki wniósł o uchylenie decyzji Dyrektora Izby Celnej i decyzji organu pierwszej instancji, zarzucając: 1. naruszenie art. 187 § 1-3 oraz art. 191 w związku z art. 120, art. 121 § 1, art. 122 ustawy O. p. przez: a) oparcie zaskarżonej decyzji na domniemaniach wynikających z informacji uzyskanej przez organy celne w [...] r. – pismo z dnia [...] r. hiszpańskiej administracji celno-skarbowej dotyczące odpraw celnych przez producenta i spełnienia, po dokonaniu odprawy celnej przesłanek do refundacji wywozowej towaru sprzedanego skarżącemu, tj. faktu nieznanego "A" a więc nie potwierdzonego przez "A", zaszłego poza wiedzą "A", z którego nie wynikają żadne informacje co do rodzaju odprawianego wina, b) oparcie zaskarżonej decyzji na domniemaniach związanych z dokumentami nie związanymi bezpośrednio z dostawą, tj. certyfikatem nr [...] z dnia [...] r., a zatem z daty o dwa lata wcześniejszej, od daty zgłoszenia do objęcia procedurą składu celnego, c) pominięcie wyjaśnień złożonych przez skarżącą w toku postępowania, 2. naruszenie art. 83 § 3 i 2 w związku z art. 65 § 4 pkt 2 Kodeksu celnego, gdyż w sprawie brak jest nowych faktów i dowodów stanowiących podstawę do wszczęcia postępowania i zmiany należności celnych, bowiem dane stanowiące podstawę wszczęcia postępowania i wymiaru należności, w tym świadectwa EUR 1, podnoszone jako podstawa wydania zaskarżonej decyzji znane były organom celnym w dniu odprawy celnej, tj. [...] r., co wynika wprost z zaskarżonej decyzji, 3. naruszenie prawa materialnego – art. 85 § 1 Kodeksu celnego poprzez błędną jego wykładnię polegającą na przyjęciu, iż należności celne powinny zostać obliczone na podstawie domniemania co do produktów użytych do wyprodukowania towaru pomimo, że powołany przepis stanowi, iż należności celne wymagane są według stanu towaru w dniu przyjęcia zgłoszenia celnego. Uzasadniając zarzuty pełnomocnik Spółki podtrzymał co do zasady swe stanowisko wyrażone w tym zakresie w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji. W ocenie skarżącej: - do zgłoszenia celnego zostały dołączone wszystkie wymagane dokumenty, w tym świadectwa EUR 1, - dopuszczenie towaru do obrotu na terenie kraju zostało poprzedzone rewizją celną, - podstawę wszczęcia postępowania stanowiły informacje uzyskane dopiero w [...] r. związane z wywozem przedmiotowego wina z Hiszpanii, na podstawie tych informacji ustalono, że Spółka zaniżyła wagę netto wina oraz błędnie zaklasyfikowała importowany towar, - certyfikat z [...] r. stanowi dowód badania wina na dwa lata przez dokonaniem zgłoszenia celnego, - od [...] r., w związku z przygotowaniami do wejścia Polski do Unii Europejskiej, do wytwarzania wina "[...]" używano wyłącznie wina gronowego, słodkiego o mocno owocowych walorach zbliżonych do poprzedniego produktu (napoju winopochodnego, do którego produkcji zużywano m.in. cukier), Spółka zamówiła produkt wytworzony wyłącznie z wina gronowego, - dla zmiany kodu celnego i związanych z tym danin publicznych nie jest wystarczające domniemanie, iż towar wprowadzony na polski obszar celny [...] r. mógł być wyrobem winopochodnym, - dokumenty powołane przez organ celny nie były dołączone do zgłoszenia celnego oraz nie były znane Spółce, - pismo hiszpańskich władz celno-skarbowych z [...] r. nie zwiera żadnych nowych informacji, które nie były znane w dniu dokonania zgłoszenia celnego, - nie zaistniały prawem wymagane przesłanki do wszczęcia postępowania i wydania zaskarżonej decyzji, bowiem nie ujawniono żadnych faktów i dowodów nieznanych organowi celnemu w dniu przyjęcia zgłoszenia celnego. W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał swoje stanowisko w sprawie. Podkreślił, że podstawę rozstrzygnięcia stanowiły informacje uzyskane w ramach pomocy prawnej od hiszpańskich władz celnych. Przyczyną wszczęcia postępowania była okoliczność, iż zgłaszający podał w zgłoszeniu celnym na dokumencie SAD nr [...] z dnia [...] r. nieprawidłowe dane w zakresie deklarowanego kodu PCN i innych elementów zgłoszenia celnego. Nie należy tutaj mylić wszczęcia postępowania z postępowaniem wznowieniowym, które miałoby miejsce gdyby została wcześniej wydana decyzja ostateczna w sprawie. Jednocześnie w decyzjach organów obu instancji nie ma mowy o ujawnieniu dokumentów w siedzibie Spółki, co podnosi strona w skardze. Uznał także za chybiony zarzut naruszenia art. 85 § 1 Kodeksu celnego, gdyż w niniejszej sprawie niewątpliwie miało miejsce zastosowanie elementów kalkulacyjnych właściwych dla towaru w chwili powstania długu celnego – organ I instancji zastosował zarówno Taryfę Celną z obowiązująca w [...] r., jak i stawki celne obowiązujące w chwili powstania długu celnego, tj. w dniu [...] r. Organ odwoławczy ponownie zaakcentował, iż decyzja nie została wydana na podstawie domniemań co do produktów użytych do wyprodukowania importowanych towarów, ponieważ informację o uzyskaniu refundacji za użyty cukier do produkcji sangrii uzyskano od hiszpańskich władz administracyjno-skarbowych w ramach pomocy prawnej. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje: Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Natomiast według art. 3 § 1 i 2 pkt. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 z późn. zm., powoływana dalej jako p.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola ta obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne. Sąd administracyjny bada tylko legalność wydanej decyzji, czyli sprawdza czy prawidłowo ustalono stan faktyczny i czy zastosowana norma prawa materialnego odpowiada ustalonemu stanowi faktycznemu. Tylko zatem stwierdzenie, iż zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub z innym naruszeniem przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy, może skutkować uchyleniem przez sąd zaskarżonej decyzji (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a, b, c tej ustawy). W tej sprawie, w ocenie Sądu, do naruszenia prawa nie doszło, zatem skarga nie mogła być uwzględniona. Jedną z podstawowych zasad wynikających z przepisów ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny jest zasada powszechności cła. Art. 2 § 2 tej ustawy stanowi, że "Wprowadzenie towaru na polski obszar celny (...) powoduje z mocy prawa powstanie obowiązków i uprawnień przewidzianych w przepisach prawa celnego( ...)." Zgodnie z art. 3 § 1 pkt 2 i 8 dług celny stanowi powstałe z mocy prawa zobowiązanie do uiszczenia należności celnych przywozowych, którymi są cła i inne opłaty związane z przywozem towarów. Według art. 209 § 1 pkt 1 i § 2 tegoż Kodeksu dług celny w przywozie powstaje w wypadku dopuszczenia towaru podlegającego należnościom celnym przywozowym, w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego. W myśl przepisu art. 65 § 3 Kodeksu celnego, przyjęcie zgłoszenia celnego powoduje z mocy prawa objęcie towaru procedurą celną i określenie kwoty wynikającej z długu celnego, chyba że w sprawie zostanie wydana decyzja organu celnego rozstrzygająca inaczej o przeznaczeniu celnym towaru lub kwocie wynikającej z długu celnego. Zgłoszenie celne nie jest zatem decyzją określającą kwotę zobowiązania wynikającego z długu celnego, lecz zawiadomieniem organów celnych w wymaganej przez prawo formie o zamiarze nadania importowanym towarom jednego z dopuszczalnych przeznaczeń celnych. Strona wnioskując o objęcie towaru procedurą dopuszczenia do obrotu zobowiązana była do samoobliczenia należności celnych. Podkreślenia wymaga, że przepisy ustawy Kodeks celny nie nakładały na organ celny obowiązku kontroli ( weryfikacji) zgłoszenia celnego, bezpośrednio po jego przyjęciu i przed zwolnieniem towaru, w zakresie prawidłowości zawartych w nim danych (m.in. kod PCN), jak i merytorycznej oceny dołączonych do zgłoszenia celnego dokumentów. Organ celny zobowiązany był jedynie do zbadania czy zgłoszenie odpowiada wymogom formalnym, tj. czy zostało złożone na formularzu zgodnym z ustalonym wzorem, czy wypełnione zostały wszystkie, wymagane w danej procedurze pola formularza SAD oraz czy do zgłoszenia celnego zostały dołączone wskazane w nim dokumenty (bez analizowania ich treści). Stwierdzenie nieprawidłowości w tym zakresie skutkowałoby odmową przyjęcia zgłoszenia celnego – art. 64 § 3 Kodeksu celnego. Natomiast organ celny, stosownie do przepisu art. 70 § 1 Kodeksu celnego, po przyjęciu zgłoszenia celnego mógł przystąpić do jego weryfikacji przed zwolnieniem towaru, polegającej w szczególności na: kontroli zgłoszenia celnego i dołączonych do niego dokumentów; możliwości żądania od zgłaszającego przedstawienia innych dokumentów w celu sprawdzenia prawidłowości danych zawartych w zgłoszeniu (pkt 1), rewizji celnej towarów z możliwością pobrania próbek w celu przeprowadzenia ich dalszej analizy lub dokładniejszej kontroli (pkt 2). Było to uprawnienie, a nie obowiązek organu celnego. Z akt sprawy wynika, że po przyjęciu przedmiotowego w sprawie zgłoszenie celnego i przed zwolnieniem towaru zgłoszenie nie zostało poddane weryfikacji w zakresie prawidłowości zadeklarowanego przez stronę kodu PCN. Organ celny może dokonać kontroli zgłoszenia celnego po zwolnieniu towaru. Takie uprawnienie wynika z art. 83 § 1 Kodeksu celnego, przy czym kontrola ta może być dokonana z urzędu lub na wniosek zgłaszającego. Jeżeli z kontroli zgłoszenia celnego po zwolnieniu towaru wynika, że przepisy regulujące procedurę celną zostały zastosowane w oparciu o nieprawdziwe, nieprawidłowe lub niekompletne dane lub dokumenty, organ celny podejmuje niezbędne działania w celu właściwego zastosowania przepisów prawa celnego, biorąc pod uwagę nowe dane ( art. 83 § 3 Kodeksu celnego). Podjęcie niezbędnych działań następuje przez uznanie za nieprawidłowe - w całości lub części - zgłoszenia celnego na podstawie art. 65 § 4 pkt 2 Kodeksu celnego, a następnie (zależności od okoliczności) rozstrzygnięcie o: nadaniu jednego z dopuszczalnych przeznaczeń celnych, wysokości długu celnego lub zmianie innych elementów zgłoszenia. Nie może być zatem uznany za zasadny podniesiony w skardze zarzut naruszenia art. 83 § 2 i § 3 w związku z art. 65 § 4 pkt 2 Kodeksu celnego, bowiem oparty został na założeniu, że przyjęcie zgłoszenia celnego jest równoznaczne z uznaniem go za prawidłowe, a tym samym tylko nowe, nieznane organom celnym okoliczności i dowody, ujawnione po przyjęciu zgłoszenia mogą stanowić podstawę do uznania go za nieprawidłowe. Skarżąca sugeruje zatem, iż uznanie zgłoszenia celnego za nieprawidłowe, w wyniku kontroli przeprowadzonej po zwolnieniu towaru, może nastąpić tylko w przypadku ujawnienia przesłanek wznowieniowych, czyli zakłada, że przyjęcie zgłoszenia rodzi takie same skutki jak wydanie decyzji, podczas gdy tak nie jest, co wynika z przedstawionego wyżej stanowiska Sądu. W rozpatrywanej sprawie organ pierwszej instancji przystąpił po zwolnieniu towaru do kontroli poprawności danych zawartych w przedmiotowym zgłoszeniu celnym, w której efekcie uznał zgłoszenie celne za nieprawidłowe. Główną sporną kwestię w tej sprawie stanowi określenie prawidłowego kodu PCN dla importowanego towaru. Organ pierwszej instancji dokonując kontroli zgłoszenia celnego, w wyniku analizy treści dołączonych do niego świadectw przewozowych EUR 1, stanowiących jednocześnie dowód pochodzenia, na podstawie których strona skorzystała z preferencji celnych, powziął wątpliwość, czy zadeklarowany przez stronę kod PCN jest prawidłowy. Z tłumaczenia tych dokumentów wynikało bowiem, że przedmiotem przywozu jest napój na bazie wina, do którego produkcji zużyto cukier. Wystąpiono zatem do hiszpańskiej administracji celnej o ustalenie jaki towar był faktycznie przedmiotem wywozu z Hiszpanii, w tym celu przesłano do weryfikacji szereg świadectw EUR 1, w tym dołączone do przedmiotowego zgłoszenia. Zdaniem Sądu organ celny prawidłowo przyjął, że zapisy na świadectwach przewozowych EUR 1 są niewystarczające do rozstrzygnięcia, czy zadeklarowany w zgłoszeniu celnym kod PCN jest nieprawidłowy. Wniosek skierowany do hiszpańskich władz celno-podatkowych stanowi zatem realizację ciążącego na organie obowiązku wynikającego z art. 187 § 1 O. p., tj. zebrania w sposób wyczerpujący i rozpatrzenia całego materiału dowodowego. Z kolei wystąpienie z wnioskiem o udzielenie pomocy prawnej uzasadniało zawieszenie postępowania na podstawie art. 266¹ § 1 Kodeksu celnego ( dodany przez art. 1 pkt 65 ustawy z dnia 23 kwietnia 2003 r. - Dz. U. Nr 120, poz.1122 - zmieniającej ustawę Kodeks celny z dniem 10 sierpnia 2003 r.). Z akt sprawy wynika, że postanowienie w tym przedmiocie nie zostało zaskarżone, a po otrzymaniu odpowiedzi zawieszone postępowanie zostało podjęte. Odpowiedź hiszpańskich władz celno-skarbowych nie pozostawia wątpliwości, iż producent w związku z wywozem towaru opisanego w świadectwie przewozowym, dołączonym do zgłoszenia celnego, uzyskał refundację wywozową, przy czym towar stanowiący przedmiot wywozu został przyporządkowany do kodu CN 25051010. Władze hiszpańskie wskazały także, iż towar został wywieziony z Hiszpanii na podstawie dokumentów wywozowych nr [...], [...], [...], [...]. Dokumenty te strona dołączyła do zgłoszenia celnego o objęcie towaru procedurą składu celnego, którą poprzednio był objęty przedmiotowy w sprawie towar. W dokumentach wywozowych eksporter również podał kod CN 25051010 i opisał towar jako napój na bazie wina sangria. Dowody zgromadzone w toku tego postępowania, a w szczególności informacja hiszpańskich władz celno-podatkowych, zostały poddane ocenie przez organ odwoławczy, który uznał ostatecznie, że nie było podstaw do przyjęcia, że strona dokonała prawidłowej klasyfikacji taryfowej oraz prawidłowo zadeklarowała kwotę wynikającą z długu celnego. Ustaleń tych organ odwoławczy dokonał w granicach zasady swobodnej oceny dowodów, wynikającej z art. 191 O. p., na podstawie oceny całokształtu materiału dowodowego. Zgodnie z tym przepisem "Organ podatkowy ocenia na podstawie zebranego materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona". Oznacza to, że organ administracji państwowej w ocenie materiału dowodowego nie jest skrępowany żadnymi regułami dowodowymi, a ustaleń faktycznych dokonuje według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnie rozważonego materiału dowodowego. Dopóki granice swobodnej oceny dowodów nie zostaną przez organ orzekający przekroczone Sąd nie ma podstaw do podważania dokonanych w ten sposób ustaleń. Tak też było w niniejszej sprawie. Organ odwoławczy rozważył całość zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie pomijając żadnego z jego elementów. Konsekwencją zmiany kwoty wynikającej z długu celnego była zmiana (podwyższenie) podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług z tytułu importu towaru (kwota podatku akcyzowego nie uległa zmianie). Sąd nie podzielił zarzutów strony skarżącej o naruszeniu przepisów postępowania – art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 187 Ordynacji podatkowej, które miało istotny wpływ na wynik sprawy. Decyzja organu odwoławczego, a wcześniej organu pierwszej instancji oparte są na materiale dowodowym, który dał dostateczne podstawy do podjęcia rozstrzygnięcia. W istocie strona skarżąca nie wskazuje dowodów, których nie przeprowadzono, a które były konieczne do wyjaśnienia istotnych dla wyniku sprawy faktów. Organ pierwszej instancji ustosunkował się do złożonych przez stronę wyjaśnień, co świadczy o podjęciu niezbędnych działań w celu wyjaśnienia stanu faktycznego, zebraniu i rozpatrzeniu całokształtu materiału dowodowego. Wyjaśnień strony, które zawierają ocenę dowodów i wykładnię znajdujących zastosowanie w sprawie przepisów prawa, organ administracji nie ma obowiązku podzielić. Organ odwoławczy ponownie rozpoznając i rozstrzygając sprawę rozstrzygniętą decyzją organu I instancji rozpatrzył ją ponownie merytorycznie. Rozpatrzył zatem wszystkie żądania strony i ustosunkował się do nich w uzasadnieniu swojej decyzji. Trzeba też wyjaśnić, że stronie skarżącej zapewniono czynny udział w postępowaniu i możliwość zapoznania się ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Powołany w skardze certyfikat nr [...] z dnia [...] r. nie stanowił podstawy do podjętego w sprawie rozstrzygnięcia, zatem zarzut, iż organ oparł zaskarżoną decyzję na tym dokumencie jest nieuzasadniony. Wyjaśnić też trzeba, że organy celne nie kwestionowały zadeklarowanej w zgłoszeniu celnym objętościowej zawartości alkoholu w importowanym produkcie. Sąd z uwagi na datę wydania decyzji organu pierwszej instancji postanowił zbadać, czy została ona podjęta z zachowaniem terminu określonego w art. 65 § 4 Kodeksu celnego nie stwierdzając w tym zakresie nieprawidłowości. Z przepisu tego wynika, że nie może być wydana decyzji uznająca zgłoszenie celne za nieprawidłowe lub prawidłowe, jeżeli upłynęły 3 lata od dnia przyjęcia zgłoszenia celnego. W tej sprawie zgłoszenie celne zostało przyjęte [...] r., a w decyzji pierwszoinstancyjnej, jako datę je wydania wskazano [...] roku (doręczona [...] r.). Nie można także zapominać, że organ pierwszej instancji zawiesił postępowanie celne w związku z wystąpieniem o udzielenie pomocy prawnej, co spowodowało, że bieg terminu określony w art. 65 § 4 Kodeksu celnego uległ zwieszeniu, a po podjęciu zawieszonego postępowania termin ten biegł dalej. Konsekwencja taka wynika z przepisu art. 230 § 5 pkt 2 i § 6 pkt 2 w związku z art. 65 § 5a Kodeksu celnego. Sąd nie dopatrzył się również po stronie organów celnych naruszenia postanowień wynikających z załącznika nr 6 - części V instrukcja wypełniania SAD przy wprowadzaniu towarów na polski obszar celny - rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 7 września 2001 r. w sprawie deklaracji skróconych i zgłoszeń celnych (Dz. U. Nr 117, poz. 1250 ze zm.). Organ celny wyczerpująco przedstawił sposób ustalenia wagi spornego towaru, a prawidłowości dokonanych obliczeń w skardze nie kwestionowano. Zgodnie z art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) sąd może uwzględnić skargę na decyzję administracyjną i uchylić ją tylko w razie stwierdzenia naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy. Ponieważ w niniejszej sprawie Sąd nie dopatrzył się po stronie orzekających organów tego typu naruszeń prawa – oddalił skargę "A" S.A. w trybie art. 151 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. |