Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Grzelak (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz Sędzia WSA Waldemar Śledzik Protokolant ref. staż. Katarzyna Smaga po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 czerwca 2011 r. sprawy ze skargi "F." Sp. z o.o. z siedzibą w C. na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] lutego 2011 r. nr [...] w przedmiocie rozstrzygnięcia, że zakład na wyścigi konne, które odbyły się w przeszłości na torach wyścigowych Unii Europejskiej nie jest zakładem wzajemnym - bukmacherskim w rozumieniu ustawy o grach hazardowych oddala skargę

W dniu 24 maja 2010r. F. Sp. z o.o. (skarżąca) zwróciła się do Ministra Finansów z wnioskiem o wydanie decyzji rozstrzygającej w trybie art. 2 ust. 6 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, czy zakład na wyścigi konne, które odbyły się w przeszłości na torach wyścigowych Unii Europejskiej jest zakładem wzajemnym -bukmacherskim w rozumieniu tej ustawy.

Jak wynikało z załączonego do wniosku opisu planowane przedsięwzięcie polegać będzie na przyjmowaniu zakładów wzajemnych na wyścigi konne, które odbyły się w przeszłości torach zlokalizowanych w krajach Unii Europejskiej. Przed emisją wyścigu na monitorze zostanie wyświetlona oferta kursów dla poszczególnych numerów porządkowych koni. Gracz będzie miał możliwość złożyć zakład lub zakłady na jednego bądź więcej koni określonych numerem startowym. Po zakończeniu przyjmowania zakładów, z liczby około 1000 gonitw, które odbyły się w przeszłości na torach UE, system elektroniczny losowo wybierze jeden i wyemituje go na monitorze. Wygrane będą wypłacane zaraz po zakończeniu gonitwy. Emisje gonitw konnych, na które gracze będą mieli możliwość składania zakładów będą odbywać się w odstępach co 10 minut.

W planowanych zakładach na wyścigi konne wygrana zależeć będzie od określonego przed przyjęciem zakładu kursu, tj. relacji stawki do wygranej.

Po rozpatrzeniu wniosku strony Minister Finansów decyzją z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] rozstrzygnął, że zakład na wyścigi, konne, które odbyły się w przeszłości na torach wyścigowych Unii Europejskiej nie jest zakładem wzajemnym – bukmacherskim w rozumieniu ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych.

We wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy skarżąca zarzuciła nieprawidłową ocenę zasad projektowanych zakładów oraz błędną wykładnię przepisów ustawy o grach hazardowych.

Strona podnosi, iż nieprawidłowe jest twierdzenie organu, iż nie mieści się w pojęciu ''typowania" przedsięwzięcie polecające na przyjmowaniu zakładów wzajemnych na wyścigi konne, które odbyły się przeszłości, a tym samym zakończone zostały oficjalnym wynikiem.

Zdaniem strony - wiedza na temat wyników tych wyścigów nie ułatwia graczom typowania, gdyż przed złożeniem zakładu nie posiadają oni wiedzy, który wyścig zostanie wyemitowany. Analogicznie do zakładów bukmacherskich na wyniki meczy piłkarskich, wiedza graczy o możliwych rozstrzygnięciach danego meczu (wygrana, remis, przegrana) nie wyklucza możliwości typowania, gdyż do zakończenia przyjmowania stawek gracze nie wiedzą jakim wynikiem zakończy się typowane zdarzenie. W zakładach bukmacherskich na przedmiotowe wyścigi konne tym nieznanym zdarzeniem jest kolejność emitowanych wyścigów. Jednocześnie Spółka wskazuje, iż planowane przedsięwzięcie jest zgodne z regulaminem zakładów wzajemnych bukmacherskich Spółki, tj. z. zapisem "Okoliczności, które określają wygraną nie mogą być nikomu wcześniej znane", gdyż nikomu nie jest znana okoliczność wyboru przez program komputerowy konkretnego wyścigu, który zostanie wyemitowany w punktach bukmacherskich.

Ponadto strona podnosi, iż błędne jest stanowisko organu, iż losowy (przypadkowy) dobór gonitw dokonywany przez system elektroniczny stanowi przeszkodę dla zakwalifikowania przedsięwzięcia zakładu wzajemnego, bowiem element losowości nie jest elementem kluczowym i zasadniczym dla zakładu wzajemnego.

Dodatkowo odwołująca się przedłożyła organowi w dniu 2 grudnia 2010 r. specjalistyczne stanowisko biegłego z Republiki Czeskiej dotyczące kwalifikacji projektowanych zakładów wzajemnych. W związku z tym, Spółka podniosła, że zakłady bukmacherskie na wyścigi konne rozegrane w przeszłości są obecnie urządzane w większości krajów Unii Europejskiej i są źródłem dodatkowych przychodów podmiotów prowadzących legalną działalność w zakresie zakładów bukmacherskich a ponadto w znaczący sposób powodują zwiększenie wpływów z tytułu podatku od gier do budżetu państwa. Kwalifikacja tych przedsięwzięć jest jednoznaczna - są to zakłady bukmacherskie w rozumieniu przepisów regulujących rynek hazardowy w tych krajach. Przedłożona opinia specjalistyczna jest jedynie przykładem powszechnie stosowanej w Europie wykładni w tej sprawie. W oparciu o kwalifikację przedstawioną w załączonej opinii zakłady na wyścigi konne rozegrane w

przeszłości zostały zatwierdzone i są urządzane m.in. w Republice Czeskiej i Republice Słowackiej.

Nie znajdując podstaw do uwzględnienia zarzutów skarżącej, Minister Finansów decyzją z dnia [...] lutego 2011 r. Nr [...]utrzymał w mocy zakwestionowane rozstrzygnięcie.

Odwołując się do treści art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 ze zm.), w myśl którego zakładami wzajemnymi są zakłady o wygrane pieniężne rzeczowe, polegające na odgadywaniu: 1) wyników sportowego współzawodnictwa ludzi lub zwierząt, w których uczestnicy wpłacają stawki, a wysokość wygranej zależy od łącznej kwoty wpłacanych stawek - totalizator:

2) zaistnienia różnych zdarzeń, w których uczestnicy wpłacają stawki, a wysokość wygranych zależy od umówionego, między przyjmującym zakład a wpłacającym stawkę. stosunku wpłaty do wygranej – bukmacherstwo.

Organ stwierdził, że chodzi tu zatem o odgadywanie zdarzeń, które odbędą się w przyszłości, tj. takich, których wynik nie może być znany w chwili przyjmowania zakładu.

Zdaniem organu odwoławczego przedsięwzięcie polegające na przyjmowaniu zakładów wzajemnych na wyścigi konne, które odbyły się w przeszłości, a tym samym zostały zakończone oficjalnym wynikiem nie mieści się w pojęciu typowania. Z uwagi na fakt, iż wyścigi te odbyły się w przeszłości, uczestnicy mogą posiadać wiedzę na temat tych wyścigów.

Minister Finansów podniósł, że nie można wykluczyć, iż niektórzy z uczestników mogą posiadać pełną wiedzę na temat odbytych gonitw, tym samym w takim wypadku nie można mówić o "typowaniu wyniku". W zakładzie bukmacherskim, który jest zdefiniowany w ustawie o grach hazardowych uczestnik dysponując określonym doświadczeniem, obserwacją oraz wiedzą na temat np.: dyscyplin sportowych, nigdy nie ma i nie może mieć 100% pewności co dojmowanego wyniku. Natomiast pewność taką może mieć uczestnik, który zawiera zakład na zdarzenia np.: wyścigi konne, które odbyły się w przeszłości.

Zdaniem organu, przedmiotowe przedsięwzięcie nie wyczerpuje znamion zakładu wzajemnego, a tym samym wyklucza możliwość objęcia ich typowaniem w ramach zakładu wzajemnego. Wbrew twierdzeniu strony - zawartym w odwołaniu - odnosząc się do brzmienia § 1 pkt 2 regulaminu zakładów wzajemnych –bukmacherskich tj. "Okoliczności, które określają wygraną (sportowego współzawodnictwa ludzi lub zwierząt, różnych zdarzeń społeczno-politycznych) nie mogą być nikomu wcześniej znane" planowane przedsięwzięcie przeczy ww. zapisowi regulaminu. Powyższa treść ww. punktu regulaminu wprost wskazuje, iż okolicznością, która nikomu nie może być wcześniej znana jest m.in. współzawodnictwo zwierząt. Natomiast w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z zakładami wzajemnymi na wyścigi konne, które odbyły się w przeszłości, tym samym wskazane powyższej okoliczności, które określają wygrane mogą być już wcześniej znane uczestnikom przedmiotowego przedsięwzięcia.

Ponadto wskazano, iż nie może decydować o zakwalifikowaniu przedsięwzięcia jako zakładu wzajemnego losowy (przypadkowy) dobór gonitwy dokonywany przez system elektroniczny, bowiem element losowości nie jest elementem kluczowym i zasadniczym dla zakładu wzajemnego i nie występuje w zakładzie wzajemnym w znaczeniu nadanym w art. 2 ust. 1 ustawy o grach hazardowych. Grę, w której wynik zależy od przypadku należałoby uznać za grę losową. Ze względu na to, że zgodnie z powołanym przepisem, grami losowymi są gry o wygrane pieniężne lub rzeczowe, których wynik w szczególności zależy od przypadku, a warunki gry określa regulamin, organ nie podzielił prezentowanego przez Spółkę stanowiska, iż korzystanie z systemu elektronicznego losowo wskazującego gonitwy, które determinują do uzyskania wygranej jest dopuszczalne i nie ma wpływu na ocenę charakteru danego przedsięwzięcia jako zakładu wzajemnego, gdyż "element przypadkowości w zakładzie wzajemnym jest równie ważny, jak sposób ustalania wygranej na podstawie z góry określonego kursu".

Podkreślono również, że zależność wyniku od przypadku - o której mowa w powoływanym przepisie nie oznacza, iż wynik ten zależy tylko i wyłącznie od przypadku. Dla przyjęcia, iż gra ma charakter gry losowej - także inne niż wynik elementy gry, np. dobór uczestników - zależeć mogą od przypadku.

W ocenie organu odwoławczego, w świetle przytoczonego art. 2 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, a także przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów administracyjnych przywołanego w decyzji, grą losową jest przedsięwzięcie, w którym na którymkolwiek z jego etapów pojawi się element losowości. Wprowadzenie dodatkowych elementów do gier losowych w postaci "elementu wiedzy" lub zręczności mających stworzyć pozory braku losowości, a które nie mają istotnego wpływu na warunki odbioru nagrody nie pozbawia znamion ustawowych gry losowej (zależności wyniku gry od przypadku). Sytuacja taka ma miejsce w niniejszej sprawie. Element losowości występuje na etapie wylosowania przez system elektroniczny gonitw spośród liczby ok. 1000. a zatem na etapie doboru gonitw. W odróżnieniu od gier losowych istota zakładów wzajemnych poleca na tym, iż uczestnicy odgadują wynik, a typowanie tego wyniku opiera się na wiedzy bądź doświadczeniu uczestnika, zakładu wzajemnego.

Na marginesie zauważył także, iż urządzenie gry, która jest połączeniem dwóch rodzajów gier nie jest również przewidziane w ustawie.

Organ odwoławczy zaakcentował, iż w przypadku zakładu wzajemnego wprowadzenia zasady, że typowanie wyniku może zależeć od przypadku jest nieprawidłowe.

Zdaniem organu, projektowane przez skarżącą przedsięwzięcie nie może być uznane za zakład wzajemny. Również sposób wyłonienia gonitwy, który akcentuje skarżąca, nie wyklucza sytuacji, w której wynik wylosowanej przez system elektroniczny gonitwy będzie znany graczowi.

Wskazując na różnice między zakładem wzajemnym a grą losową polegające na tym, że wynik gry losowej ustalony jest w wyniku losowania, na który uczestnik gry nie ma żadnego wpływu, natomiast wynik zakładu wzajemnego bukmacherskiego zależy od zaistnienia zdarzeń, które uczestnik zakładu miał przewidzieć. Organ stwierdził, że wylosowanie gonitwy przez system elektroniczny zależy od przypadku, który jest podstawowym elementem gry losowej (art. 2 ust. 1 ustawy). Istotą zakładu bukmacherskiego wynikającą z ustawy jest odgadywanie zaistnienia różnych zdarzeń, a wynik zakładu jest wypadkowa trafności typowania oraz zdarzeń przypadkowych, od których łącznie zależy trafność odgadnięcia poszczególnych zdarzeń. Natomiast z przedstawionego przez stronę mechanizmu przedsięwzięcia wynika, iż o wygranej danego zakładu decyduje przypadek w postaci wylosowania przez komputer z 1000 gonitw tej jednej zwycięskiej.

Organ podniósł, że skoro ustawodawca dokonał istotnego rozróżnienia pomiędzy grami losowymi i zakładami wzajemnymi regulując odmiennie w szeregu przepisach ustawy o grach hazardowych obie te instytucje hazardu, to przy ocenie prowadzenia działalności w zakresie gier losowych lub zakładów wzajemnych organ zobowiązany jest do wnikliwego zbadania, z jakim rodzajem gry lub zakładu ma do czynienia.

Minister Finansów zauważył jednocześnie, że planowane przedsięwzięcie posiada niektóre cechy zakładu wzajemnego, jak np. sposób obliczenia wygranej odpowiada, sposobowi obliczania wygranej przyjętemu w zakładach bukmacherskich. Tym niemniej, zdaniem organu ocena danego przedsięwzięcia dokonywana jest na podstawie wszystkich jego elementów. Niemożność uznania przedsięwzięcia opisanego przez F. Sp. z o.o. za zakład wzajemny wynika z jego przedmiotu.

Odnosząc się natomiast do specjalistycznego stanowiska biegłego z Republiki Czeskiej dotyczącego kwalifikacji projektowanych zakładów wzajemnych przedłożonego przez Spółkę, organ stwierdza, iż powyższa opinia może mieć zastosowanie do przepisów obowiązujących na terenie Republiki Czeskiej. Przepisy prawne regulujące rynek hazardowy na obszarze Europy nie są tożsame, tak więc powyższa opinia nie ma zastosowania do przepisów prawnych obowiązujących na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a tym samym nie wiąże organu w tym zakresie. Poza tym przedstawiona opinia również jednoznacznie potwierdza losowy charakter przedmiotowego przedsięwzięcia.

W skardze do tutejszego Sądu, na powyższą decyzję spółka F. wnosząc o:

1. uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej jej decyzji Ministra Finansów z dnia [...] lipca 2009 r. w całości;

2. zasądzenie od organu na rzecz skarżącej zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonej decyzji zarzuciła:

naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy.

W uzasadnieniu wskazała, iż instytucje gry losowej i zakładu wzajemnego to dwa różne zbiory, które jednak nie są całkowicie rozłączne, lecz posiadają obszar cech wspólnych występujących w każdej z tych instytucji. Wobec tego prawidłowa ocena danego przedsięwzięcia wymaga kompleksowej analizy wszystkich jego cech, ze szczególnym uwzględnieniem cech przeciwstawnych. Cechami wspólnymi dla gier losowych i zakładów wzajemnych jest występowanie elementu przypadku jako immanentnej cechy gier hazardowych, czy też typowanie przyszłego, nieznanego zdarzenia (np. typowanie liczb w grach liczbowych lub typowanie wyniku meczu piłkarskiego w zakładach bukmacherskich). Cechami przeciwstawnymi mogą być zasady ustalania potencjalnej wygranej (np. przy pomocy kursu w zakładach bukmacherskich lub w zależności od sumy wpłaconych stawek w grach liczbowych), czy też możliwość wystąpienia przegranej organizatora zakładu bukmacherskiego w efekcie wadliwie oszacowanego kursu.

W świetle powyższych zasad czytelne staje się źródło błędnych interpretacji organu prowadzących do kwalifikacji projektowanych zakładów bukmacherskich jako przedsięwzięcie nie mieszczące się w ustawowym pojęciu zakładu bukmacherskiego. Spółka całkowicie nie zgadza się z taką interpretacją Ministra Finansów.

Twierdzenie Ministra Finansów, iż "przedsięwzięcie polegające na przyjmowaniu zakładów wzajemnych na wyścigi konne, które odbyły się w przeszłości, a tym samym zakończone zostały oficjalnym wynikiem nie mieści się w pojęciu typowania" jest nieprawidłowe. Jak wielokrotnie wskazywał wnioskodawca, w analizowanym przedsięwzięciu nieznanym w chwili przyjmowania zakładu zdarzeniem jest wybrana losowo gonitwa, która zostanie wyemitowana na monitorze w punktach bukmacherskich. W celu zapewnienia losowego wyboru emitowanej gonitwy zastosowano w realizowanym przedsięwzięciu, niezależny od operatora zakładów, serwer z certyfikowanym programem komputerowym wykorzystującym generator losowy-[...]. Do momentu zakończenia przyjmowania stawek gracz nie wie która gonitwa zostanie wyemitowana i wobec tego ewentualne posiadanie wiedzy na temat wyników tych wyścigów nie ułatwia graczom typowania.

Zapoznanie się gracza ze wszystkimi nagraniami zarejestrowanych wyścigów konnych (ok. 1000 szt.) nie zwiększy jego szans na wygraną, gdyż nie znane są mu okoliczności doboru gonitwy emitowanej w punkcie bukmacherskim. Błędna kwalifikacja planowanego przedsięwzięcia wynika w tym przypadku z braku rozumienia przez organ zasad projektowanych zakładów bukmacherskich.

Skarżąca podkreśliła, że twierdzenie organu, że nie można wykluczyć, iż niektórzy z uczestników mogą posiadać pełną wiedzę na temat odbytych gonitw można rozpatrywać jedynie w kategorii troski organu o interesy ekonomiczne wnioskodawcy, gdyż pełna wiedza gracza o typowanych zdarzeniach doprowadziłaby Spółkę do szybkiego bankructwa. Wnioskodawca o taką ochronę nie zabiega, gdyż wystarczającą ochronę stanowią zasady projektowanego przedsięwzięcia. Od ponad roku wnioskowany przez Spółkę projekt funkcjonuje na krajowym rynku zakładów

bukmacherskich, przynosząc budżetowi Państwa dochody podatkowe, a domniemana przez organ pełna wiedza o typowanych zdarzeniach nie stanowi zagrożenia dla ekonomicznego bytu tego przedsięwzięcia (T. Sp. z o.o.) Przedmiotowa sytuacja powinna jednak zostać oceniona przez Sąd z punktu widzenia nierównego traktowania przez regulatora rynku podmiotów podejmujących aktywność gospodarczą w oparciu o te same przepisy prawa. W tym przypadku zarzut Spółki oprócz błędnej interpretacji zasad projektu dotyczy również stosowania kryterium podmiotowego przy ocenie prawnej dopuszczalności projektowanych przedsięwzięć gospodarczych.

Spółka zarzuca także błędną wykładnię definicji zakładu wzajemnego oraz definicji gry losowej. Twierdzenie organu, że element losowości nie występuje w zakładzie wzajemnym jest błędne. We wszystkich grach hazardowych występuje element losowości i jest immanentną cechą tej sfery aktywności. Pozbawienie jakiejkolwiek gry hazardowej elementu losowości czyni tę grę konkursem pozostającym poza przepisami o grach hazardowych. Fakt, że w niektórych grach hazardowych element umiejętności lub wiedzy zwiększa prawdopodobieństwo wygranej (np. umiejętność liczenia kart w pokerze lub wiedza sportowa w zakładzie bukmacherskim) nie oznacza jeszcze, że elementem istotnie wpływającym na rozstrzygnięcie gry hazardowej przestaje być element przypadkowości.

Fakt, że w grze wynik zależy od przypadku jest nie wystarczające dla uznania tej gry hazardowej za grę losową, gdyż element losowości występuje we wszystkich grach hazardowych, w tym również w zakładach wzajemnych. Dla prawidłowej kwalifikacji danej gry hazardowej równie istotna jest ocena zasad ustalania wygranej. Element wiedzy znajduje zastosowanie w zakładach wzajemnych, co nie wyklucza możliwości typowania w zakładach wzajemnych bez korzystania z jakiejkolwiek wiedzy. Istnieje ponadto formalna możliwość typowania w zakładach bukmacherskich zdarzeń zależnych wyłącznie od przypadku jak np. typowanie wyniku rzutu monetą, gdzie wygrana zostanie określona na podstawie kursu ustalonego przed zawarciem tego zakładu.

Skoro organ twierdzi, że w pojęciu zakładu wzajemnego nie mieści się typowanie zdarzeń zależnych wyłącznie od przypadku, to w świetle takiego stanowiska niezrozumiała staje się inicjatywa legislacyjna Ministra Finansów wprowadzenia do przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych zakazu zawierania i przyjmowania zakładów wzajemnych na wyniki gier liczbowych (art. 31 ust. 1 ustawy ). Jeżeli teza Ministra Finansów w tym zakresie byłaby słuszna to wprowadzenie do przepisów ustawy w/w zakazu byłoby zbędne, gdyż zakłady wzajemne na wyniki gier liczbowych (czyli zdarzenia przypadkowe ustalane w drodze losowania), w ocenie organu nie mieszczące się w tej kategorii ustawowej, nie mogłyby być urządzane bez formułowania ustawowego zakazu. Inicjatywa legislacyjna Ministra Finansów znalazła jednak poparcie w przyjętym przez Sejm rozstrzygnięciu ustawowym. Brak spójności pomiędzy stanowiskiem organu wyrażonym w przedmiotowej sprawie indywidualnej a oficjalnym stanowiskiem przedkładanym ustawodawcy w formie inicjatywy legislacyjnej podważa zaufanie do racjonalności postępowania organów administracji państwowej.

Zdaniem skarżącej, kryterium rozróżniające grę losową i zakład bukmacherski

oparte na uzależnieniu wyniku gry wyłącznie od przypadku jest nieprawidłowe i może prowadzić do błędnych ustaleń przy ocenie prawnych możliwości prowadzenia omawianej działalności gospodarczej. Skarżąca zgodziła się ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego, iż tezy zawarte w orzeczeniu wydanym w stanie prawnym sprzed noweli o grach i zakładach wzajemnych straciły na aktualności. Organ w uzasadnieniu skarżonej decyzji zdaje się nie dostrzegać zachodzących zmian w otoczeniu prawnym rynku gier hazardowych oraz zmian linii orzecznictwa sądów administracyjnych związanych z nowelizacją tych przepisów.

Organ przyznając, że projektowane przedsięwzięcie posiada niektóre cechy zakładu wzajemnego nie wymienia cech, które dla wnioskowanej przez podmiot kwalifikacji w tym projekcje brakuje lub są sprzeczne z ustawową definicją zakładu wzajemnego. Zdaniem strony projektowany zakład wzajemny na wyścigi konne rozegrane w przeszłości na torach wyścigowych UE posiada wszystkie cechy zakładu wzajemnego. Nie tylko zauważony przez organ sposób ustalania wygranej, ale również przymiot typowania przyszłego, nieznanego graczowi przyszłego zdarzenia. Nieznanym w momencie składania przez gracza zakładu bukmacherskiego zdarzeniem jest w analizowanym przedsięwzięciu kolejność emitowanych w punkcie bukmacherskim gonitw konnych.

W ocenie skarżącej, rozstrzygnięcie Ministra Finansów w skarżonej decyzji przeczy ustawowej definicji zakładów wzajemnych, odbiega od rynkowej praktyki regulatora rynku w omawianym zakresie i nie znajduje potwierdzenia w orzecznictwie sądów administracyjnych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o je oddalenie podtrzymując dotychczasową argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Z opisu dołączonego do wniosku skarżącej o wydanie rozstrzygnięcia planowane przedsięwzięcie polegać miało na przyjmowaniu zakładów wzajemnych na wyścigi konne, które odbyły się w przeszłości na torach zlokalizowanych w krajach Unii Europejskiej. Wskazano, iż przed emisją wyścigu na monitorze zostanie wyświetlona oferta kursów dla poszczególnych numerów porządkowych koni. Gracz będzie miał możliwość złożyć zakład lub zakłady na jednego bądź więcej koni określonych numerem startowym. Po zakończeniu przyjmowania zakładów, z liczby około 1000 gonitw, które odbyły się w przeszłości na torach UE, system elektroniczny losowo wybierze jeden i wyemituje go na monitorze. Wygrane będą wypłacane zaraz po zakończeniu gonitwy. Emisje gonitw konnych, na które gracze będą mieli możliwość składania zakładów będą odbywać się w odstępach co 10 minut. W planowanych zakładach na wyścigi konne wygrana miałaby zależeć od określonego przed przyjęciem zakładu kursu, tj. relacji stawki do wygranej.

Stosownie do art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 późn. zm.) zakładami wzajemnymi są zakłady o wygrane pieniężne lub rzeczowe, polegające na odgadywaniu:

1) wyników sportowego współzawodnictwa ludzi lub zwierząt, w których uczestnicy wpłacają stawki, a wysokość wygranej zależy od łącznej kwoty wpłaconych stawek - totalizatory;

2) zaistnienia różnych zdarzeń, w których uczestnicy wpłacają stawki, a wysokość wygranych zależy od umówionego, pomiędzy przyjmującym zakład a wpłacającym stawkę, stosunku wpłaty do wygranej - bukmacherstwo.

Zdaniem Sądu, chodzi tu o odgadywanie zdarzeń, które odbędą się w przyszłości a więc takich, których wynik nie może być znany w chwili przyjmowania zakładu.

W opinii Sądu organ prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy, w szczególności prawidłowo ocenił zasady projektowanych zakładów. Należy zgodzić się z organem, że w planowanym przedsięwzięciu elementem kluczowym jest element losowy, który występuje na etapie doboru gonitwy wyemitowanej w punkcie i niewątpliwie jest jednym z czynników decydujących o uzyskaniu wygranej.

W ocenie Sądu, na gruncie przepisów ustawy o grach hazardowych w przypadku zakładu wzajemnego niedopuszczalne jest wprowadzenie zasady, że typowanie zależy od przypadku – tymczasem, jak już wspomniano, w niniejszej sprawie mamy do czynienia z powyższą sytuacją, gdyż w planowanym przedsięwzięciu samo wytypowanie wyniku gonitwy nie jest wystarczające do uzyskania wygranej, ale prawidłowe wytypowanie wyników musi dotyczyć gonitwy, która zostanie wyemitowana, zaś wyłonienie tej gonitwy następuje w sposób losowy. Innymi słowy dla uzyskania wygranej przez gracza nie wystarcza prawidłowe wytypowanie wyników, konieczne jest bowiem również, aby gonitwa ta została wylosowana.

Mając na uwadze powyższe, skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a należało oddalić.