Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Arkadiusz Windak Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder (spr.), Sędzia NSA Stefan Kłosowski Protokolant starszy sekretarz sądowy Aneta Ciesielska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 7 lutego 2019 r. sprawy ze skargi G. Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie wydania zezwolenia na umieszczenie urządzenia obcego w pasie drogowym oddala skargę.

Wójt Gminy K. decyzją wydaną w dniu [...] r., po rozpoznaniu wniosku G. Z. z dnia 15 kwietnia 2018 r. o wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego ul. [...] w [...] o powierzchni 35 m2 na cele gastronomiczne, tj. [...] w okresie od 1 lipca 2018 r. do 15 sierpnia 2018 r. - odmówił wydania przedmiotowego zezwolenia.

Powyższe organ uzasadnił faktem toczącego się postępowania w sprawie usunięcia części budynku, ogrodzenia i innych elementów infrastruktury, zajmowanych przez wnioskodawczynię bezprawnie oraz zagrożeniem bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

W postępowaniu odwoławczym Samorządowe Kolegium Odwoławcze

w K. decyzją z dnia [...] r., nr [...] uchyliło zaskarżoną decyzję organu I instancji w całości i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia.

W ocenie Kolegium, Wójt ograniczając się w wydanym rozstrzygnięciu do stwierdzenia, że od kilku lat toczy się postępowanie w sprawie usunięcia części budynku, ogrodzenia oraz innych elementów infrastruktury zajmowanych bezprawnie przez skarżącą oraz istnienia zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, bez podania, na czym ono polega, naruszył zasady postępowania określone w art. 7, 8, 77 § 1 i art. 80 k.p.a. jak również art. 107 § 3 k.p.a.

Ponownie rozpoznając sprawę, decyzją z dnia [...] r.,

nr [...] na podstawie art. 104 i art. 107 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2017 r., poz. 1257, dalej jako "k.p.a."), art. 39 ust. 2, art. 40 ust. 1, ust. 2 pkt 3, ust. 6, 8, 10, 13 ustawy z dnia

21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2017 r., poz. 2222 ze zm. dalej jako "u.d.p."), uchwały nr XI/81/11 Rady Gminy K. z dnia 30 listopada 2011 r.

w sprawie wysokości opłat za zajęcie pasa drogowego, Wójt Gminy Kołobrzeg odmówił G. Z. wydania zezwolenia na umieszczenie urządzenia obcego w pasie drogowym drogi gminnej dz. nr [...] obr. ew. [...] o powierzchni 35 m2.

W motywach wydanego rozstrzygnięcia Wójt podał, że teren o którego zajęcie wnioskuje strona położony jest bezpośrednio między ścieżką rowerową a pasem jezdnym ul. [...]. Zezwolenie na jego zajęcie spowoduje, że konsumenci znajdujący się na nim będą wychodzić bezpośrednio na pas jezdny lub ścieżkę rowerową, stanowiąc zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Powyższe jest uzasadnione terminem wnioskowanego zajęcia, który zbiega się z sezonem turystycznym, w trakcie którego na drodze objętej wnioskiem występuje wzmożony ruch rowerowy, a także pieszy i samochodowy. Ponadto z pomiaru dokonanego na mapie oraz przeliczeniu wynika, że teren zaznaczony we wniosku wynosi 46,50 m2,

a nie 35 m2.

Nadto organ wskazał, że w oparciu o przeprowadzoną w dniach 13 i 20 lipca 2018 r. kontrolę ustalono, że skarżąca zajmuje cały teren pod działalność bez zezwolenia zarządcy drogi. W oparciu o powyższe w dniu [...] r. wszczęte zostało postępowanie w sprawie zajęcia pasa drogowego drogi gminnej dz. nr [...] bez zgody zarządcy drogi w celu umieszczenia urządzenia obcego.

Od opisanej decyzji G. Z. wniosła odwołanie zarzucając jej:

- naruszenie czasu do rozpatrzenia wniosku o zezwolenie na zajęcie pasa drogowego od 17 kwietnia 2018 r. do 21 sierpnia 2018 r.,

- wydanie decyzji bez wskazania konkretnego przepisu prawa, który umożliwiałby zajęcie pasa w sytuacji, gdy od wielu lat otrzymywała taką zgodę,

- błędne ustalenie stanu faktycznego, poprzez uznanie, że na potrzeby swojej działalności gospodarczej zajmuje teren o powierzchni ok. 120 m2,

- powoływanie się na notatki urzędowe i zdjęcia oraz na dowody w postaci wizji lokalnej, o której nie była powiadomiona, czym naruszono jej prawo do czynnego udziału w postępowaniu.

Skarżąca podkreśliła, że swoim działaniem organ naraził ją na straty, ponieważ nie mogła prowadzić działalności na zewnątrz, pomimo, że prowadziła ją od 2017 r.

W oparciu o wykazane uchybienia wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji

i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, jak również umożliwienie zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. , decyzją wydaną w dniu

[...] r. nr [...] w oparciu o przepis art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 39 ust. 3 i art. 40 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 i 2 u.d.p., utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

Przytaczając treść przepisów stanowiących podstawę wydanego rozstrzygnięcia, Kolegium wywiodło, że zajęcie pasa drogowego jest możliwe tylko zezwoleniem zarządcy drogi i tylko wtedy, gdy jest szczególnie uzasadnione. Ciężar dowodu, że chodzi o szczególnie uzasadniony przypadek spoczywa na wnioskodawcy. Zasadą bowiem jest ochrona pasa drogowego i nieumieszczanie w nim urządzeń niezwiązanych z ruchem drogowym, zaś umieszczanie stanowi wyjątek, który musi być uzasadniony szczególnymi okolicznościami. Ocenę każdego konkretnego przypadku ustawodawca pozostawił zarządcy drogi, który jest zobligowany do obiektywnej oceny wniosku o zezwolenie na zajęcie pasa drogowego i przedstawionego w nim stanu faktycznego, pod kątem zaistnienia okoliczności, które mają być szczególne i mają uzasadniać zezwolenie na to zajęcie. Prowadząc postępowanie w sprawie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, zgodnie z zasadami postępowania administracyjnego, organ powinien, w miarę możliwości w danym stanie faktycznym i prawnym, uwzględnić słuszny interes strony zwracającej się o zezwolenie. Przy czym pamiętać należy, że interes indywidualny strony nie jest interesem nadrzędnym i nie może stać w sprzeczności z ogólnym interesem, którego przejawem jest ochrona pasa drogowego. Zezwolenie na zajęcie tego pasa jest możliwe wyłącznie, gdy interes indywidulany jest szczególny, czyli zasługuje na większą ochronę, niż interes ogólny – ochrona pasa drogowego.

Teren, o którego zajęcie wnioskuje skarżąca położony jest bezpośrednio między ścieżką rowerową, a pasem jezdnym ul. [...]. Za zasadne i prawidłowe, Kolegium uznało stanowisko Wójta, że zezwolenie na zajęcie wnioskowanego terenu spowodowałoby sytuację, w której konsumenci przebywający na zajętym terenie będą wchodzić bezpośrednio na pas jezdny lub na ścieżkę rowerową, stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Tym bardziej że termin wnioskowanego zajęcia zbiega się z sezonem turystycznym, w trakcie którego na drodze objętej wnioskiem jest wzmożony ruch rowerowy, pieszy i samochodowy.

Co do zasady przestrzeń pasa drogowego zarezerwowana jest do prowadzenia ruchu i nie może on, z pewnymi wyjątkami, być zajmowany w inny sposób niż przez prowadzenie ruchu. Każde zajęcie pasa drogowego powoduje bowiem niedogodności w realizacji funkcji komunikacyjnych drogi publicznej.

Postępowanie wyjaśniające, poprzedzające wydanie zezwolenia, powinno prowadzić do ustalenia, czy wkroczenie z niedozwolonym obiektem lub urządzeniem

w pas drogowy jest przypadkiem szczególnie uzasadnionym. To, czy w sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek, należy badać, mając na względzie zwroty użyte w art. 39 ust. 1 u.d.p. w celu scharakteryzowania działań niedozwolonych w pasie drogowym. Istota odstępstwa od zawartych w rzeczonym przepisie zakazów polega na dopuszczeniu umieszczenia w oznaczonym miejscu pasa drogowego obiektu lub urządzenia niepowodującego niebezpieczeństw dla elementów składowych drogi oraz dla ruchu drogowego. O odmowie wydania zezwolenia mogą zadecydować właściwości obiektu lub urządzenia powodujące niemożność ustalenia lokalizacji gwarantującej zachowanie aktualnego bezpieczeństwa użytkownikom dróg i samej drogi. Jeżeli cechy obiektu budowlanego lub urządzenia, jak również projektowane przez wnioskodawcę położenie w pasie drogowym, pozwala na ich bezpieczne wkomponowanie w środowisko drogowe, będzie można uznać, że wystąpiły okoliczności kwalifikowane przez art. 39 ust. 3 jako szczególnie uzasadniony przypadek.

W ocenie Kolegium proponowane przez wnioskodawczynię umieszczenie ogródka piwnego oraz dojścia do toalety, miejsc parkingowych i kontenera na śmieci

w pasie drogi publicznej (z jednej strony budynku droga, a z drugiej strony – ścieżka rowerowa) zaburzy stan bezpieczeństwa użytkowników ruchu drogowego.

Bez znaczenia w tym przypadku jest fakt, że dotychczas strona miała zgodę zarządcy drogi na podobne rozwiązanie, ponieważ, aktualnie przez wybudowanie ścieżki rowerowej, w znaczny sposób zmieniła się sytuacja powodując, że budynek znajdujący się pasie drogowym stanowi niebezpieczny wyjątek od zasady ochrony pasa drogowego i nie jest szczególnym przypadkiem, o którym mowa w art. 39 u.d.p.

Za bezzasadny Kolegium uznało zarzut bezczynności i przewlekłości postępowania wyjaśniając, że wniosek strony wpłynął do urzędu w dniu 17 kwietnia 2018 r., a pierwsza decyzja wydana została w dniu [...] r., następnie wydawane były kolejne rozstrzygnięcia w sprawie. Wbrew zarzutom skarżącej decyzja organu I instancji zawiera uzasadnienie prawne i faktyczne. Brak również podstaw do uznania, że zarządca drogi ponosi odpowiedzialność za straty finansowe ze względu zaprzestania działalności gastronomicznej na zewnątrz budynku spowodowanej brakiem zgody na zajęcie pasa drogowego. Wnioskodawczyni otrzymała zezwolenie na zajęcie pasa drogowego w poprzednim okresie, ponieważ wówczas nie sprzeciwiały się temu konkretne racje interesu społecznego.

Organ działając w ramach uznania administracyjnego nie musi bezwzględnie wyrażać zgody na zajęcie pasa tylko dlatego, że strona o to występuje, również korzyści wnioskującego o wydanie decyzji nie są jedyną wartością chronioną w ramach postępowania administracyjnego. Zarządca drogi zawsze musi ocenić, czy można odstąpić od zasady ochrony pasa drogowego, ponieważ możliwość ingerencji w pasie drogowym jest bardzo ograniczona i może mieć miejsce tylko w szczególnie uzasadnionych przypadkach.

Powyższą decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego, G. Z. zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie. Wnosząc o umorzenie postępowania organów I i II instancji wobec uznania jego bezprzedmiotowości oraz uchylenie zaskarżonej decyzji ewentualnie uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Wójta Gminy K. z dnia

[...] r., zarzuciła jej naruszenie:

- prawa materialnego, tj. art. 39 ust. 3 u.d.p. poprzez uznanie, że w stosunku do niej nie zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek,

- prawa procesowego, tj. art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a. oraz art. 105 k.p.a. wskutek wydania decyzji utrzymującej w mocy decyzję organu I instancji zamiast umorzenia postępowania odwoławczego i postępowania, z uwagi na fakt, że wydanie decyzji stało się bezprzedmiotowe wobec przedmiotu, którego dotyczyło, tj. wydania zezwolenia na okres od 1 lipca 2018 r. do 15 sierpnia 2018r.,

- art. 7 k.p.a. i art. 77 § 1 k.p.a. poprzez ich niezastosowanie i wydanie decyzji na podstawie niewłaściwie i dowolnie ocenionego materiału dowodowego, jak również nie odniesienie się do zarzutów odwołania.

W ocenie skarżącej brak było podstaw do odmowy wydania zezwolenia, którego się domagała, ponieważ zachodził względem niej szczególnie uzasadniony przypadek istotny z punktu widzenia prowadzenia przez nią działalności gospodarczej.

Nie zgodziła się z twierdzeniem organów, że posadowienie wnioskowanych przez nią urządzeń będzie stanowiło zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego, ponieważ z terenu jej działalności nie ma wyjścia na powoływaną przez organ ścieżkę rowerową, zatem zajęcie części pasa drogowego w wymiarze 35 m2 nie zakłóci ruchu drogowego ani nie stworzy niebezpieczeństwa dla użytkowników drogi, czy korzystających z działalności skarżącej gości, tym bardziej że taką zgodę miała już wcześniej, co wskazuje na jej ważny interes. Na potwierdzenie swojego stanowiska załączyła zdjęcia oraz kserokopie mapy wnosząc o przeprowadzenie z nich dowodu.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie znajdując przesłanek do uznania, że wydane rozstrzygnięcie jest niezgodne z prawem, wniosło

o oddalenie skargi jako bezzasadnej

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie z w a ż y ł, co następuje:

Skarga podlega oddaleniu, gdyż zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

Aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracji, Sąd – który kontroluje go wyłącznie pod kątem zgodności z prawem (legalności), a nie celowości czy słuszności – musi stwierdzić, że doszło w nim do naruszenia przepisu prawa materialnego w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie albo też przepisu dającego podstawę do wznowienia postępowania, a także gdy decyzja lub postanowienie organu dotknięte są wadą nieważności – art. 145 § 1 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.). Takiego naruszenia jednak Sąd w tej sprawie – wbrew zarzutom skargi – nie stwierdził. W sprawie, w wyczerpującym zakresie, wyjaśnione zostały wszystkie istotne dla podjętego rozstrzygnięcia okoliczności stanu faktycznego, który został też prawidłowo oceniony w świetle mających zastosowanie w procesie jego subsumpcji – szczegółowo wymienionych w części historycznej uzasadnienia – przepisów prawa. Przytoczona w uzasadnieniu tej decyzji (a wcześniej w uzasadnieniu decyzji pierwszoinstancyjnej w sprawie) argumentacja organu nie budzi zastrzeżeń Sądu; zarzuty skargi nie podważają tej argumentacji, a więc i stanowiska organu wyrażającego się w odmowie udzielenia stronie zezwolenia na umieszczenie urządzenia obcego w pasie drogowym drogi gminnej dz. nr [...] obr. ew. [...] o powierzchni 35 m2.

Zauważyć należy, że wywody skargi zmierzają do wykazania,

że w okolicznościach niniejszej sprawy zaistniały przesłanki szczególnie uzasadnionego przypadku, pozwalające zgodnie z art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 2068)- dalej "u.d.p.", na wydanie skarżącej zezwolenia na zajęcie pasa drogowego w celu umieszczenia ogródka piwnego, dojścia do toalety, miejsc parkingowych oraz kontenera na śmieci.

Z treści przywołanego przepisu wynika, że w szczególnie uzasadnionych przypadkach lokalizowanie w pasie drogowym obiektów budowlanych lub urządzeń niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam, może nastąpić wyłącznie za zezwoleniem właściwego zarządcy drogi, wydanym w formie decyzji administracyjnej. Konstrukcja tego przepisu wskazuje,

że decyzje administracyjne wydawane na jego podstawie mają charakter uznaniowy. Wprawdzie decyzja w tym przedmiocie pozostaje pod kontrolą sądowoadministracyjną, jednak zakres tej kontroli jest ograniczony, bowiem Sąd bada wyłącznie zgodność z prawem podjętego rozstrzygnięcia, nie wnikając natomiast w jego celowość. Z tego względu kontrola sądowa takich decyzji zmierza do ustalenia, czy na podstawie obowiązujących przepisów prawa dopuszczalne było wydanie decyzji, czy organ przy jej wydaniu nie przekroczył granic uznania administracyjnego oraz, czy uzasadnił rozstrzygnięcie dostatecznie zindywidualizowanymi przesłankami, w ten sposób, aby nie można mu było zarzucić dowolności. Badaniu podlega, czy przy podjęciu decyzji spełniona została, zawarta w art. 7 k.p.a. powinność uwzględnienia słusznego interesu społecznego i słusznego interesu strony oraz czy respektowane były konstytucyjne zasady legalizmu i równości wobec prawa. Ponadto, zaakceptowanie zakresu, w jakim organ uczynił użytek z przyznanego mu uprawnienia, zależy od ustalenia, czy stan faktyczny sprawy został wszechstronnie wyjaśniony w świetle stosowanych przepisów prawa materialnego.

Przy tym przepis art. 39 ust. 3 u.d.p., dopuszczając wyjątek od zasady zakazu dokonywania w pasie drogowym czynności, które mogłyby powodować niszczenie lub uszkodzenie drogi i jej urządzeń albo zmniejszenie jej trwałości oraz zagrażać bezpieczeństwu ruchu drogowego, posługuje się zwrotem "w szczególnie uzasadnionych przypadkach". Jest to pojęcie nieostre, stanowiące klauzulę generalną, której stosowanie ma charakter ocenny i indywidualny. Posługując się takim zwrotem, prawodawca daje pewną swobodę w kwalifikowaniu stanów faktycznych pod tymże kątem, co dodatkowo uwypukla i podkreśla wyjątkowy charakter regulacji. Jednakże z uwagi na nieporównywalność sytuacji faktycznych, użycie przez ustawodawcę zwrotu niedookreślonego jest w pełni uzasadnione. W ocenie nauki prawa, "nieostrość nazw (jako szczególny przejaw ich niedookreśloności) nie jest traktowana w tekście prawnym jako wada. Wręcz przeciwnie – może być z powodzeniem stosowana jako świadomie przyjęty środek uelastycznienia tekstu przez stworzenie swoistego luzu decyzyjnego" (S. Wronkowska, M. Zieliński, Komentarz do zasad techniki prawodawczej, Warszawa 2004, s. 280).

Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, podziela pogląd wyrażony już w orzecznictwie, że to na wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania, iż zachodzi "szczególnie uzasadniony przypadek", pozwalający na wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego. Natomiast obowiązkiem organu orzekającego jest ustalenie zaistnienia tejże przesłanki i jej ocena (vide: wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 listopada 2008 r. o sygn. akt II GSK 499/08 i z dnia

25 listopada 2008 r. o sygn. akt II GSK 524/08).

Zaznaczyć przy tym należy, że samo pojęcie "szczególnie uzasadnionego przypadku", bliżej nieokreślone przez ustawodawcę w świetle poszczególnych unormowań ww. ustawy o drogach publicznych, pozwala przyjąć, że właściwy

w sprawie zarządca drogi jest zobowiązany do oceny, czy zajęcie pasa drogowego na lokalizację niedozwolonego – co do zasady – urządzenia, czy obiektu budowlanego jest dopuszczalne, tzn. czy nie będzie powodować niszczenia drogi lub naruszać zadań organu zarządzającego drogą m.in. jego obowiązku zapewnienia warunków bezpieczeństwa ruchu drogowego, a więc warunków, w jakich odbywa się ruch drogowy, tak ze względu na jakość dróg, liczbę ich użytkowników czy choćby określone dla danych dróg przepisy drogowe. W przypadku stwierdzenia, iż usytuowanie obiektu budowlanego, czy urządzenia pozakomunikacyjnego w pasie drogowym może zagrażać np. bezpieczeństwu ruchu drogowego lub też jego organizacji, organ zobowiązany do zapewnienia warunków dla bezpiecznego ruchu drogowego odmówi wydania zezwolenia. Należy przy tym podnieść, że klauzula wprowadza ta wprowadza rygorystyczne kryterium pozwalające na odstępstwo od zasady wyrażonej w ust. 1 – mówi bowiem o "szczególnie uzasadnionych przypadkach".

Obowiązkiem organu, w badanej sprawie było wyważenie gradacji indywidualnego interesu skarżącej i ustalenie, czy należy przyznać mu prymat i wydać wnioskowaną zgodę, czy mając na względzie interes społeczny, tj. bezpieczeństwo uczestników ruchu drogowego i pieszych – zgody tej odmówić.

Zdaniem Sądu, organ w pełni zasadnie odmówił skarżącej wydania zezwolenia na dalsze zajęcie fragmentu pasa drogowego ul. [...] w [...] o powierzchni 35 m2 na cele gastronomiczne, tj. [...] w okresie od dnia 1 lipca 2018 r. do 15 sierpnia 2018 r. Swoje stanowisko organ argumentował faktem oddania do użytku w lipcu 2018 r. nowego odcinka ścieżki rowerowej [...] w ul. [...] wzdłuż działki nr [...] należącej do wnioskodawczyni bezpośrednio przy ścianie budynku. Tym samym, teren o którego zajęcie wnioskuje skarżąca położony jest pomiędzy ścieżką rowerową a pasem jezdnym ul. [...]. Zatem słusznie wskazał organ, że jego zajęcie wpłynęłoby na bezpieczeństwo zarówno uczestników ruchu drogowego jak i pieszych.

Jednocześnie, w ocenie Sądu, sama skarżąca nie wykazała, by udzielenie jej zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, podyktowane było szczególnie uzasadnionym przypadkiem.

Za takie nie mogły zostać uznane argumenty skarżącej, że wcześniej otrzymywała zgodę zarządcy drogi na podobne rozwiązanie. Wyjaśnić w tym zakresie należy, że zezwolenie takie ma charakter czasowy, co powoduje, że w sprawie o zezwolenie na lokalizację obiektu w pasie drogowym na kolejny okres konieczne jest ponowne ustalenie, czy lokalizacja ta stanowi szczególnie uzasadniony przypadek w rozumieniu art. 39 ust. 3 u.d.p. Raz udzielone zezwolenie nie powoduje bowiem, że kwestia istnienia szczególnie uzasadnionego przypadku została przesądzona dla potrzeb przyszłych spraw o zezwolenie na zajęcie pasa, nawet, gdy chodzi o to samo miejsce i ten sam obiekt. Każdy kolejny wniosek podlega badaniu na ogólnych zasadach przepisów ustawy o drogach publicznych. W niniejszej sprawie oddanie do użytku nowego odcinka ścieżki rowerowej w ul. [...] wzdłuż działki nr [...] stanowiącej własność skarżącej spowodowało zmianę dotychczasowej sytuacji, skutkującą zaistnieniem przesłanek do wydania decyzji odmownej. O uwzględnieniu wniosku nie mogło przesądzić również powoływanie się na straty finansowe, które nie stanowią szczególnie uzasadnionego przypadku. Nikt nie zabrania skarżącej prowadzenia działalności gospodarczej, ale w miejscu do tego przeznaczonym. Każda wolność konstytucyjna podlega pewnym ograniczeniom ze względu na wartości wskazane w art. 22, art. 31 ust. 3 i inne w przepisach Konstytucji RP. Bezpieczeństwo innych osób w ruchu pieszym jest niewątpliwie taką wartością.

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazała, że organ prawidłowo uznał, iż w realiach niniejszej sprawy nie zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek. Słusznie przyjęto, że proponowane przez skarżącą zajęcie pasa drogi publicznej poprzez usytuowanie pomiędzy drogą i ścieżką rowerową ogródka piwnego, dojścia do toalety, miejsc parkingowych i kontenera na śmieci, zaburzy stan bezpieczeństwa uczestników ruchu rowerowego, samochodowego oraz pieszych, który jest nadrzędny nad interesem jednostki (skarżącej). Przy czym załączone przez skarżącą zdjęcia oraz kserokopia mapy zasadniczej, potwierdzają stan ustalony przez organy.

Odnosząc się do zarzutów skargi, za bezzasadne należy uznać domaganie się przez skarżącą umorzenia postępowania administracyjnego. Sprawa o wydanie zezwolenia nie mogła stać się bezprzedmiotowa tylko ze względu na upływ terminu do którego skarżąca planowała zajmować pas drogowy i który stanowił datę końcową okresu, na który domagała się wydania zezwolenia. Rzeczą organów a następnie Sądu była ocena prawna wniosku o wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego oraz zbadanie, czy wydanie decyzji odmownej ma uzasadnienie w obowiązujących przepisach prawa ze względu na niewadliwe ustalenie stanu faktycznego sprawy.

Podsumowując, wydane w sprawie decyzje odpowiadają prawu. Podstawa prawna wynika z obowiązującego prawa materialnego, wobec czego nie została naruszona zasada praworządności. Nie można również zarzucić organom nierespektowania wyrażonej w art. 7 k.p.a. zasady prawdy obiektywnej. Sprawę rozstrzygnięto po zebraniu i rozpatrzeniu całego materiału dowodowego (art. 70 i 80 k.p.a.). Zaskarżona decyzja zawiera wszystkie wymagane art. 107 § 1 k.p.a. elementy, a opisany w niej stan faktyczny nie wymagał czynienia dodatkowych ustaleń. Sam fakt, że skarżąca nie zgadza się ze stanowiskiem orzekających organów, nie przesądza o tym, że w sprawie doszło do naruszenia obowiązujących przepisów. Jakkolwiek uznaniowość w tego typu sprawach nie może być wyrazem dowolności organu w podejmowaniu decyzji, to jednak Sąd nie dostrzegł przekroczenia granic uznania administracyjnego.

W tym stanie rzeczy na mocy art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę.