Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA - Tomasz Świetlikowski, Sędziowie: sędzia WSA - Anetta Chołuj (sprawozdawca),, sędzia WSA - Maria Tkacz-Rutkowska, Protokolant: asystent sędziego - Radosław Bulejak, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 7 listopada 2014 r. sprawy ze skargi "A" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w P. działającego w imieniu Ministra Finansów z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych oddala skargę.

Przedmiotem skargi P sp. z o.o. we W. (dalej: spółka, strona, wnioskodawca, skarżąca) jest interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w P., działającego w imieniu Ministra Finansów z dnia [...]maja 2014 r. nr [...]wydana na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) dotycząca podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu tym podatkiem z tytułu spłat nabytych przez spółkę pakietów wierzytelności.

We wniosku złożonym w dniu [...] lutego 2014 r. o wydanie interpretacji indywidualnej strona, przedstawiając opis zdarzenia przyszłego wskazała, że planuje zająć się w 2014 roku obrotem wierzytelnościami obcymi. Należność główna – czyli kwota, za którą wnioskodawca będzie nabywał pakiety wierzytelności, zgodnie z zawartymi umowami przelewu wierzytelności – ewidencjonowana będzie na kontach pozostałych należności, natomiast różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a ceną nabycia ewidencjonowana będzie na koncie przychodów przyszłych okresów. Uzyskane przychody z tytułu spłaty przez wierzycieli należności głównej odnoszone będą na konta przychodów z podstawowej działalności operacyjnej, z kolei koszt nabytych wierzytelności to cena nabycia konkretnych wierzytelności odniesiona zostanie na konto koszt własny zakupionych wierzytelności. Faktyczne spłaty wierzytelności zaliczone zostaną w pierwszej kolejności jako spłaty ceny nabycia, to znaczy, że przychody i koszty ujmowane będą w księgach rachunkowych w takiej samej wysokości, do momentu kiedy przychody z tytułu dokonanych przez dłużników spłat zrównają się z ceną nabycia. Dochód podlegający opodatkowaniu powstanie natomiast z chwilą, gdy konkretne spłaty przekroczą cenę nabycia pakietu wierzytelności.

Na gruncie tak opisanego stanu faktycznego spółka zadała pytanie:

W którym momencie powstanie dochód w rozumieniu podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu spłat nabytych przez spółkę pakietów wierzytelności.

Zdaniem spółki, u nabywcy pakietów wierzytelności przychód powstanie w momencie faktycznej spłaty tych wierzytelności. Kosztem uzyskania przychodu z konkretnego pakietu wierzytelności będzie cena jego nabycia. W konsekwencji, wnioskodawca stoi na stanowisku, iż dochód podatkowy powstanie wówczas, gdy spłaty konkretnego pakietu wierzytelności przewyższą cenę jego nabycia.

Jednocześnie, w ocenie spółki, nie można kosztów nabycia wierzytelności zaliczać do kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do wartości nominalnej nabywanych wierzytelności. Spółka nabywa wierzytelność za 10-15% ich wartości nominalnej, a skuteczność egzekucji sięga maksymalnie 30%. Stąd też nieuzasadnione i niewynikające z żadnych przepisów byłoby zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów tylko części wydatków związanych z ich nabyciem (proporcjonalnie do wartości nominalnej przedmiotowych wierzytelności).

Dyrektor Izby Skarbowej w P., działając w imieniu Ministra Finansów, w interpretacji indywidualnej z dnia [...] maja 2014 r. uznał stanowisko spółki za nieprawidłowe.

Organ powołując treść, art. 7 ust. 1, art. 12 ust. 1 pkt 1, ust. 3, ust. 3a ust. 4, art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.- dalej u.p.d.o.p.) wskazał, że z przepisów tych wynika, że pierwszeństwo w kształtowaniu daty powstania przychodu ma dzień dokonania czynności – wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego, wykonania usługi lub jej częściowego wykonania, przy czym dzień wystawienia faktury lub uregulowania należności jest ostatecznym terminem, który stanowi o dacie powstania przychodu. Ponadto, jeśli zaistniałe wyżej zdarzenia wystąpią po dniu wystawienia faktury, czy po dniu dokonania zapłaty należności, o momencie powstania przychodu decydują te dni, a nie fakt zaistnienia konkretnego zdarzenia. Istnieją również sytuacje szczególne, o których mowa w art. 12 ust. 3e u.p.d.o.p., w których dopiero otrzymanie środków pieniężnych rodzi obowiązek zadeklarowania przychodu podatkowego z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Organ zwrócił uwagę, że samo nabycie wierzytelności nie stanowi podstawy do rozpoznania przychodu należnego po stronie spółki, w szczególności rozumianego jako spodziewany wpływ z windykacji należności. A zatem przychód z tytułu windykacji należności powinien powstać nie wcześniej niż z datą faktycznego otrzymania należności przez spółkę.

W zakresie kosztów uzyskania przychodów organ powołał treść art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. i podniósł, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami, czy są one bezpośrednio czy pośrednio związane z przychodami.

Organ rozważając kwestię możliwości rozpoznania przez spółkę kosztów uzyskania przychodów, uznał, że otrzymywanie spłat wierzytelności jest bezpośrednią konsekwencją uprzedniego odpłatnego nabycia tej wierzytelności przez spółkę. Koszty nabycia wierzytelności stanowią tym samym koszty bezpośrednio związane z przychodami z tytułu jej spłaty i zgodnie z regułą zawartą w art. 15 ust. 4 u.p.d.o.p. wydatki podatnika z tytułu nabycia wierzytelności są potrącalne w roku podatkowym, w którym powstają związane z nimi przychody, tj. w roku podatkowym, w którym podatnik osiąga przychód ze spłaty wierzytelności. Zasadą wynikającą z tego przepisu jest więc zasada odpowiedniości (adekwatności) potrącania kosztów z przychodami.

Odnosząc się do problemu potrącalności omawianych kosztów w przypadku całkowitej/ częściowej spłaty wierzytelności, organ zauważył, iż bezpośredni związek kosztów nabycia wierzytelności z przychodami z jej spłaty pozwala na stwierdzenie, że poniesienie określonej wartości kosztu służy uzyskaniu określonej kwoty przychodu. Tym samym, skoro – zgodnie ze wskazywaną zasadą – wydatki na nabycie wierzytelności są potrącalne w momencie powstania związanych z nimi przychodów, spłata części wierzytelności pozwala na potrącenie odpowiedniej części kosztów jej nabycia.

Ponieważ wierzytelność stanowi prawo majątkowe, którego realna wartość jest uzależniona od szeregu czynników, takich jak choćby bezsporność, stopień ściągalności, istniejące zabezpieczenia, itp., w rezultacie, wartość zbywcza wierzytelności rzadko odpowiada jej kwocie nominalnej. W przypadku transakcji realizowanej w warunkach rynkowych "cena" nabycia wierzytelności powinna zatem uwzględniać stopień przewidywanej ściągalności należności będących jej przedmiotem (odzwierciedlać stopień realnych oczekiwań nabywcy uzyskania spłaty wierzytelności). Innymi słowy, w sytuacji nabycia wierzytelności po cenie niższej od jej wartości nominalnej, zapłacona przez podatnika cena nabycia wierzytelności wskazuje, jakiego poziomu spłaty tej wierzytelności podatnik oczekuje (uznaje za obiektywnie możliwy). Oznacza to, że wydatki na nabycie wierzytelności są ponoszone w celu uzyskania spłaty tej wierzytelności w wysokości odpowiadającej co najmniej wartości tej wierzytelności określonej w cenie jej nabycia. W konsekwencji, w przypadku częściowej spłaty wierzytelności, możliwe jest potrącenie części wydatków na jej nabycie jaka odpowiada wartości uzyskanej spłaty wierzytelności.

Odnosząc powyższe do sytuacji przedstawionej we wniosku organ wskazał, że do przychodów podatkowych spółka winna zaliczyć kwoty wpłacane przez dłużników w miarę ich uzyskiwania, tj. w dacie ich wpływu na rachunek bankowy Spółki. Z kolei wydatek poniesiony na zakup wierzytelności będzie natomiast kosztem podatkowym dopiero z chwilą spłaty przez dłużnika nabytej przez spółkę wierzytelności lub jej części, zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 4 u.p.d.o.p. (dopiero w tym momencie poniesione wydatki pozostają w związku z uzyskanym przychodem). Jeżeli wierzytelność jest spłacana w częściach, to również wydatki na nabycie wierzytelności powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w takiej części, w jakiej dotyczyły przychodów uzyskanych przez spółkę z tytułu wpłat danego dłużnika. W momencie w którym wartość spłaconych przez dłużnika kwot wierzytelności (uzyskany przychód podatkowy) będzie wyższa od wydatków poniesionych na nabycie wierzytelności (kosztów uzyskania przychodów) spółka osiągnie z powyższego tytułu dochód do opodatkowania.

Organ nie zgodził się ze stwierdzeniem wnioskodawcy, że "kosztem uzyskania przychodu z konkretnego pakietu wierzytelności będzie cena jego nabycia", gdyż w sytuacji otrzymania od dłużnika należności z tytułu konkretnej wierzytelności wchodzącej w skład pakietu, wydatkiem na jej nabycie nie będzie cena jaka została zapłacona za cały pakiet tylko jej część.

Po wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa skarżąca w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wniosła o uchylenie zaskarżonej interpretacji zarzucając naruszenie art. 7 ust. 2 oraz art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. oraz art. 121 O.p.

W uzasadnieniu skargi spółka wskazała, że organ generalnie zgodził się ze stwierdzeniem, że w momencie w którym wartość spłaconych przez dłużników kwot wierzytelności (uzyskany przychód podatkowy) będzie wyższa od wydatków poniesionych na nabycie wierzytelności (koszt uzyskania przychodów) spółka osiągnie z powyższego tytułu dochód do opodatkowania. Strona nie zgadza się jednak ze stwierdzeniem zawartym w uzasadnieniu interpretacji, że przedmiotowe koszty uzyskania przychodów powinny być rozliczane w odniesieniu do poszczególnych wierzytelności wchodzących w skład pakietu, a nie do pakietu jako całości. Według skarżącej stanowisko takie jest nieuzasadnione, gdyż spółka kupuje określony pakiet wierzytelności jako jeden produkt a nie zbiór poszczególnych wierzytelności – umowa zakupu wierzytelności przewiduje zakup jednego produktu, jednego portfela wierzytelności, za jedną określoną cenę. Jak zauważyła strona kupowanie portfeli wierzytelności jako jednolitego produktu, a nie zbioru kilkuset wierzytelności jest uzasadnione gospodarczo – obniża ryzyko związane z nieściągalnością poszczególnych wierzytelności. Nie sposób bowiem precyzyjnie określić jak poszczególne wierzytelności będą się ściągać. Na etapie zakupu pakietu wierzytelności ich nabywca nie ma wiedzy, czy dana osoba ma majątek. Ten fakt może sprawdzić dopiero komornik po dacie kupna danej wierzytelności. Ponadto istnieją inne ryzyka związane z nieściągalnością poszczególnych wierzytelności np. dłużnik wyzbędzie się majątku albo wyjedzie za granicę itp. Dlatego nie istnieje żadna realna szansa, aby w dacie nabycia pakietom wierzytelności przypisać jakąkolwiek wartość pojedynczej wierzytelności, nawet w przybliżeniu.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zaprezentowane w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W sprawie sporna jest kwestia w którym momencie i w jakiej wysokości powstanie dochód w rozumieniu podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu spłat nabytych przez spółkę pakietów wierzytelności.

Zdaniem spółki, dochód podatkowy powstanie wówczas, gdy spłaty konkretnego pakietu wierzytelności przewyższą cenę jego nabycia. Przy czym w ocenie spółki, nie można kosztów nabycia wierzytelności zaliczać do kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do wartości nominalnej nabywanych wierzytelności.

W ocenie zaś organu podatkowego koszty te stanowią wydatki spółki bezpośrednio związane z konkretnym przychodem w postaci spłaty windykowanej wierzytelności i będą kosztem uzyskania przychodów zgodnie z regułą zawartą w art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.- dalej u.p.d.o.p.) tj. wydatki na nabycie wierzytelności są potrącalne w momencie powstania związanych z nimi przychodów, spłata części wierzytelności pozwala na potrącenie odpowiedniej części kosztów jej nabycia. W sytuacji otrzymania od dłużnika należności z tytułu konkretnej wierzytelności wchodzącej w skład pakietu, wydatkiem na jej nabycie nie będzie cena jaka została zapłacona za cały pakiet tylko jej część.

Ponieważ organ negatywnie ocenił stanowisko skarżącej, odwołując się do zasady wynikającej z przepisu art. 15 ust. 4 u.p.d.o.p. tj zasady odpowiedniości (adekwatności) potrącania kosztów z przychodami to zobowiązany był do, stosownie do art. 14 c § 2 O.p. przedstawić własne stanowisko i wskazać przepisy prawa, w kontekście których, w jego opinii, ocenić należy zaistniały stan faktyczny.

Obowiązek ten zdaniem Sądu został przez organ podatkowy wykonany, a dokonana wykładnia art. 7 ust. 1 oraz art. 15 ust. 1 i ust. 4 ustawy podatkowej jest prawidłowa.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Z analizy powyższych przepisów wynika, że koszty uzyskania przychodów mogą być potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym podatnik uzyskał przychód z nimi związany, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c. W przypadku, gdy nie jest możliwe powiązanie wydatku, stanowiącego koszt uzyskania przychodu, z konkretnym przychodem, wydatek taki zalicza się do kosztów podatkowych w dacie jego poniesienia.

Ustawodawca nie wprowadza legalnej definicji kosztów podatkowych bezpośrednich i pośrednich ani też takimi pojęciami wprost nie operuje (koszt bezpośredni i pośredni są pojęciami języka prawnego), a wprowadzony do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podział kosztów na tzw. koszty bezpośrednio związane z przychodem (art. 15 ust. 4) oraz tzw. koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodem (art. 15 ust. 4d) został wprowadzony na potrzeby określenia zróżnicowanego stopnia powiązań potencjalnych kosztów z określonym przychodem oraz dla wskazania właściwego momentu ich potrącenia w zależności od stopnia powiązania z danym przychodem.

Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu.

Tak więc ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, koszty ogólne działalności firmy. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Organ trafnie wskazał, że zasadą wynikającą z przepisu art. 15 ust. 4 u.p.d.o.p. jest zasada odpowiedniości (adekwatności) potrącania kosztów z przychodami.

W niniejszej sprawie istotne jest przede wszystkim to, że koszty bezpośrednie obejmują wydatki, które są ściśle (bezpośrednio) związane ze źródłem przychodu. Tym źródłem jest wierzytelność, którą spółka nabyła celem dokonania jej windykacji. Przychodem z tej windykacji, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, jest kwota uzyskania od dłużnika. Zatem w tym samym momencie (tzn. ściągnięcia wierzytelności) wydatek na nabycie wierzytelności stanowi koszt uzyskania przychodów. Zatem koszty nabycia wierzytelności bez wątpienia stanowią koszty mające na celu uzyskanie przychodu w postaci spłat windykowanych wierzytelności nabytych w ramach pakietu wierzytelności.

Zatem wobec brzmienia przepisów art. 15 ust. 1, ust. 4, ust. 4b–4c ww. ustawy wskazujących na konieczność powiązania wydatku z celem na jaki jest ponoszony, nie ma podstaw do ich potrącenia w ciężar kosztów w dacie ich poniesienia.

Zasadnie stwierdził organ interpretacyjny, że wierzytelnością, dla potrzeb prawa podatkowego w sprawach związanych z podatkiem dochodowym podmiotów zajmujących się działalnością gospodarczą polegającą na windykowaniu we własnym imieniu i na własną rzecz należności, jest oznaczona, jednostkowa wierzytelność traktowana jako prawo podmiotowe zindywidualizowane poprzez oznaczenie dłużnika, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia; nie jest zaś wierzytelnością pakiet umowny jako abstrakcyjna całość.

Zatem w przypadku gdy spółka nabędzie pakiet wierzytelności za jedną cenę to uzyskuje spłaty od konkretnych, zindywidualizowanych dłużników, z których każdy ma do spłaty ściśle określoną wartość zadłużenia na rzecz spółki. Tym samym, w sytuacji otrzymania od dłużnika należności z tytułu konkretnej wierzytelności wchodzącej w skład pakietu, należy przyporządkować jej właściwy dla tej konkretnej wierzytelności koszt jej nabycia.

Jeżeli chodzi o tzw. pakiet wierzytelności należy zauważyć, że nie ma przeszkód prawnych, aby na mocy jednej umowy dokonać zbycia kilku z nich. Skutkiem takiej umowy jest przeniesienie poszczególnych wierzytelności, które co prawda tworzą pewien zbiór, ale nie skutkuje to zbyciem zbioru wierzytelności jako nierozerwalnej całości. Ustawa Kodeks cywilny nie zna instytucji prawnej która pozwalałby na dokonywanie rozporządzenia masami majątkowymi, rozumianymi jako zbiór praw podmiotowych, który należy traktować jako nierozerwalną całość. Przeczy temu charakter prawny wierzytelności traktowanej jako prawo podmiotowe.

Pomimo tego, że skarżąca nabywa pakiet wierzytelności za jedną określoną cenę, to uzyskuje spłaty bądź częściowe spłaty od konkretnych zindywidualizowanych dłużników, z których każdy ma do spłaty ściśle określoną wartość zadłużenia na rzecz spółki. Zatem koszty te powinny być rozliczane w odniesieniu do poszczególnych wierzytelności wchodzących w skład pakietu.

Podzielić należy stanowisko organu, że do momentu uzyskania przez spółkę częściowych spłat wierzytelności określonej w cenie jej nabycia – każdorazowa spłata wierzytelności będzie wiązała się z prawem potrącenia przez spółkę kosztów uzyskania przychodu w wysokości tej części ceny nabycia wierzytelności, jaka odpowiadać będzie wartości uzyskanej spłaty. W praktyce, do momentu uzyskania przez spółkę poziomu spłaty wierzytelności oczekiwanego na moment jej nabycia, wartość kosztów uzyskania przychodów potrącalnych w związku z uzyskiwaniem częściowych spłat wierzytelności odpowiadać będzie wartości tych częściowych spłat. Z momentem uzyskania poziomu spłat odpowiadającego wartości wierzytelności określonej w cenie jej nabycia, wnioskodawca rozliczy zatem całość kosztów poniesionych na nabycie tego prawa majątkowego.

Czyli do przychodów podatkowych spółka winna zaliczyć kwoty wpłacane przez dłużników w miarę ich uzyskiwania, tj. w dacie ich wpływu na rachunek bankowy spółki. Natomiast wydatek poniesiony na zakup wierzytelności będzie natomiast kosztem podatkowym dopiero z chwilą spłaty przez dłużnika nabytej przez spółkę wierzytelności lub jej części, zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dopiero w tym momencie poniesione wydatki pozostają w związku z uzyskanym przychodem). Jeżeli wierzytelność jest spłacana w częściach, to również wydatki na nabycie wierzytelności powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w takiej części, w jakiej dotyczyły przychodów uzyskanych przez spółkę z tytułu wpłat danego dłużnika.

W momencie w którym wartość spłaconych przez dłużnika kwot wierzytelności (uzyskany przychód podatkowy) będzie wyższa od wydatków poniesionych na nabycie wierzytelności (kosztów uzyskania przychodów) spółka osiągnie z powyższego tytułu dochód do opodatkowania.

W ocenie Sądu, w rozpoznawanej sprawie nie doszło do naruszenia przepisów postępowania, a organ podatkowy prawidłowo zinterpretował objęte sporem regulacje ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).