drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego, Wstrzymanie wykonania aktu, Prezes Sądu, Oddalono wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego wyroku., I OSK 916/12 - Postanowienie NSA z 2012-04-27, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 916/12 - Postanowienie NSA

Data orzeczenia
2012-04-27 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2012-04-17
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Irena Kamińska /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
Hasła tematyczne
Wstrzymanie wykonania aktu
Sygn. powiązane
II SA/Wa 2259/11 - Wyrok WSA w Warszawie z 2012-01-10
Skarżony organ
Prezes Sądu
Treść wyniku
Oddalono wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego wyroku.
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 61, 152, 184
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego o wstrzymanie wykonania pkt 2 sentencji zaskarżonego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 stycznia 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 2259/11 w sprawie ze skargi Fundacji E. na postanowienie Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia (...) sierpnia 2011 r. nr (...) w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania postanawia: oddalić wniosek.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 10 stycznia 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 2259/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżone postanowienie Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia (...) sierpnia 2011 r. nr (...) oraz utrzymane nim w mocy postanowienie poprzedzające z dnia 3 sierpnia 2011 r. w sprawie ze skargi Fundacji E., w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania. W pkt 2 sentencji Sąd ten orzekł, iż zaskarżone postanowienie nie podlega wykonaniu w całości.

W dniu 15 marca 2012 r. skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego zawierając w niej wniosek o wstrzymanie wykonania rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 2) sentencji do czasu rozpoznania skargi kasacyjnej lub – w wypadku odrzucenia lub oddalenia tego wniosku, a także w sytuacji umorzenia postępowania wywołanego tym wnioskiem - o wyjaśnienie w trybie art. 158 p.p.s.a. wątpliwości co do treści punktu drugiego kwestionowanego wyroku (jego sentencji), w którym zawarto rozstrzygnięcie zbliżone do dopuszczonego treścią art. 152 p.p.s.a., przez wskazanie, czy użyte w punkcie 2 tego wyroku określenie: "nie podlega wykonaniu" jest tożsame ze stwierdzeniem "nie może być wykonane" lub "nie może być wykonywane", a także, czy uchylone w punkcie 1 zaskarżonego wyroku postanowienie Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego kiedykolwiek "mogło być" wykonywane w takim znaczeniu, o którym mowa przy możliwości tymczasowego zakazania (wstrzymania) wykonywania aktu w art. 152 p.p.s.a. (oraz w zbliżonym w swej funkcji art. 61 p.p.s.a.).

W uzasadnieniu wniosku wskazano, iż w świetle uzasadnienia skarżonego wyroku należy przyjmować, że rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 2 owego wyroku (jego sentencji) zostało wydane na podstawie art. 152 p.p.s.a. W przepisie tym stanowi się jednak nie tylko, że "w razie uwzględnienia skargi sąd w wyroku określa, czy i w jakim zakresie zaskarżony akt lub czynność nie mogą być wykonane.", ale również, że: "Rozstrzygnięcie to traci moc z chwilą uprawomocnienia się wyroku.". Można przyjmować zatem, że orzeczenie, o którym mowa w tym przepisie:

stanowi obligatoryjny element każdego wyroku uwzględniającego skargę na akt

lub czynność w sposób prowadzący do jego lub jej eliminacji z obrotu prawnego, przy

czym sąd uwzględniający skargę ma - na zasadzie uznania sędziowskiego -

samodzielnie rozstrzygnąć o tym, czy, a jeżeli tak, to w jakim zakresie ma dojść do

wstrzymania wykonania (wykonywania), w tym wypadku uznanego przez siebie za

niezgodny z prawem, aktu administracyjnego, (w ustawie nie zostały sformułowane

jakiekolwiek kryteria, którymi ma kierować się sąd przy wydawaniu orzeczenia na

podstawie tego przepisu, co nie oznacza, że nie mogą one być zbliżone np. do tych, o

których mowa wart. 61 p.p.s.a.),

nie podlega odrębnemu zaskarżeniu, a tym samym, z mocy ustawy, jest

wiążące i podlega natychmiastowemu wykonaniu, (swoista prawomocność),

jako mające pozostawać w związku z treścią (tu:) aktu uznanego za istotnie

niezgodny z prawem w stopniu wymagającym jego eliminacji z obrotu prawnego,

wydanie takiego orzeczenia jest poprzedzone oceną, czy w ogóle dany akt mógł być

lub może być jeszcze wykonywany, (por. m.in. Tadeusz Woś [w:] Prawo o

postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze

LexisNexis, Warszawa 2005, s. 471, a także Robert Sawuła w artykule pt.

"Stosowanie art. 152 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi

(wybrane zagadnienia)", PiP 2004, z. 8, s. 71 i n. i powołana tam literatura),

ma charakter tymczasowy w tym sensie, że z mocy ustawy przestaje

obowiązywać z chwilą uprawomocnienia się wyroku, w którym zostało zawarte,

zawiera określenie nawiązujące wprost do brzmienia tęgo przepisu, a więc

stanowiące przejaw użycia zwrotu "może" w ujęciu pozytywnym lub negatywnym, a

więc, że dany akt "może być" lub "nie może być" wykonywany z wyraźnym

zaznaczeniem "do chwili uprawomocnienia się wyroku".

Oczywiste jest bowiem, że z chwilą uprawomocnienia się danego wyroku w zakresie eliminującym z obrotu prawnego określony akt lub czynność organu administracji publicznej nie mogą być one, jako już nieistniejące prawnie, wykonywane, o ile wcześnie w ogóle mogły być wykonywane. W konsekwencji należy stwierdzić, że w ramach dopuszczonego omawianym przepisem uznania sędziowskiego konieczne jest wyjściowe ustalenie, czy (tu:) uchylany akt, w szczególności ze względu na swoją naturę, w ogóle podlegał, a jeżeli tak, czy podlega jeszcze wykonaniu, a tym samym i czy ewentualnie przed wyrokowaniem przez sąd nie został wykonany w całości lub w części. Zdaniem R. Sawuły (op. cit. s.75) użyte w tym przepisie [(...) stwierdzenie "nie mogą być wykonane" oznacza taki stan, w którym nie można przystąpić do wykonania aktu lub czynności, albo należy odstąpić od ich wykonania (wykonywania). Z tych względów stwierdzenie przez sąd na podstawie posiadanych dowodów w sprawie, że nastąpiło wykonanie aktu lub czynności oznacza prawną bezprzedmiotowość zamieszczenia orzeczenia z art. 152 p.p.s.a. (....). Zdaniem tego autora omawiany przepis należy odczytywać w powiązaniu z art. 61 p.p.s.a., dopuszczającym możliwość wstrzymania wykonania aktu lub czynności zaskarżonej do sądu I instancji do czasu pierwszego wyrokowania przez sąd w sprawie zgodności z prawem danego aktu lub czynności. Z kolei T. Woś (op. cit. s.471) wskazuje, że " (...)bardziej właściwe byłoby przyjęcie wykładni, zgodnie z którą sąd pierwszej instancji może (ale nie musi) w wyroku uwzględniającym skargę zdecydować, czy akt pozbawiony jego wyrokiem mocy wiążącej ma obowiązywać w okresie, kiedy wyrok ten jest nieprawomocny.". Zdaniem tego autora "potrzeba zamieszczenia orzeczenia w tej kwestii zachodzi jedynie wówczas, kiedy sąd decyduje, że w okresie po wydaniu wyroku, a przed jego uprawomocnieniem, określony akt lub czynność nie mogą być wykonywane (rozstrzygnięcie negatywne). Nie ma natomiast potrzeby zawierania w wyroku uwzględniającym skargę rozstrzygnięcia, że określony akt lub czynność mają być wykonywane."

Zdaniem Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego wydane przez niego postanowienie o odmowie wszczęcia określonego postępowania publicznego o charakterze administracyjnym, ze względu na swoją naturę, nie podlegało i nie podlega wykonaniu w takim znaczeniu, w jakim o możliwości wstrzymania wykonania lub o możliwości zakazania wykonania (wykonywania) aktu lub czynności, w całości lub w części, jest mowa w art. 61 i w art. 152 p.p.s.a. Z tych przyczyn, w przekonaniu pełnomocnika organu, Sąd I instancji powinien uchylając tego typu akt jednocześnie uznać za bezprzedmiotowe orzekanie w kwestii określenia, "czy i w jakim zakresie zaskarżony akt lub czynność nie mogą być wykonane." dając temu wyraz, jeżeli nie w samej sentencji danego wyroku, to co najmniej w jego uzasadnieniu, np. przez stwierdzenie: "Uznaje za zbędne określenie, czy i w jakim zakresie zaskarżone postanowienie nie może być wykonane do czasu uprawomocnienia się wyroku [lub punktu 1) wyroku w połączeniu z wyjaśnieniem, że charakter prawny uchylanego aktu czyni bezprzedmiotowym orzekanie w zakresie możliwości dalszego jego wykonywania.

W danym wypadku użycie w punkcie 2 kwestionowanego wyroku określenia: "nie podlega wykonaniu" nie tylko nie odpowiada brzmieniu i celom art. 152 p.p.s.a., ale stwarza szereg wątpliwości przez wykreowanie domniemania, że uchylone w punkcie 1) postanowienie Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego wcześniej mogło być wykonywane, które obecnie, do czasu uprawomocnienia się wyroku, uznaje się za niedopuszczalne. Tego rodzaju rozstrzygnięcie, jako podjęte w stosunku do aktu o odmowie wszczęcia określonego postępowania publicznego o znamieniu administracyjnym, sprawia, że uzasadnione staje się pytanie, czy jeszcze przed uprawomocnieniem się danego wyroku, a ściślej jego punktu pierwszego, Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego ma obowiązek prowadzenia merytorycznego postępowania w sprawie udostępnienia skarżącej Fundacji żądanych przez nią informacji pod rygorem (zagrożeniem) wniesienia do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargi na jego bezczynność lub wniosku o ukaranie go grzywną za brak wykonania orzeczenia Sądu, a także dla uniknięcia ewentualnego zarzutu popełnienia przestępstwa określonego rodzajowo w art. 23 u.d.i.p.

Oczywiste jest, że każda osoba sprawująca urząd Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, także dla zachowania powagi instytucji, którą reprezentuje, nie powinna dopuszczać do zaistnienia okoliczności, które mogłyby skłaniać kogokolwiek do formułowania tego typu zarzutów, a tym bardziej mogących stwarzać pozór oparcia w rzeczywistości, a w szczególności w części nieprawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego.

Z formalnego punktu widzenia rozstrzygnięcie nawiązujące do treści art. 152 p.p.s.a., jako - w swej istocie i funkcji - zbliżone do dopuszczonego treścią art. 61 p.p.s.a. orzeczenia o wstrzymaniu, w całości lub w części, wykonania zaskarżonego do sądu administracyjnego aktu lub czynności, może być uznawane za mające walor postanowienia w rozumieniu art. 160 p.p.s.a., nie podlegającego jednak odrębnemu zaskarżeniu. (Nie budzi najmniejszych wątpliwości, że orzeczenia wydawane na podstawie art. 61 p.p.s.a. są postanowieniami.) Z tych przyczyn zdaniem pełnomocnika organu występującego z niniejszą skargą kasacyjną zasadne stało się wyraźne zaskarżenie także punktu 2 danego wyroku z odrębnym, alternatywnym wnioskiem albo o wstrzymanie wykonania rozstrzygnięcia zawartego w tym punkcie albo o dokonanie jego wykładni w sposób usuwający wątpliwość co do obowiązków Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego do czasu ewentualnego uprawomocnienia się rozstrzygnięcia zawartego w punkcie pierwszym danego wyroku jego sentencji).

W rozwinięciu uzasadnienia tych alternatywnych wniosków wypada dać wyraz

przekonaniu, że skoro w następstwie wniesienia zażalenia może dojść do wstrzymania

wykonania postanowienia objętego zażaleniem, a to ze względu na treść art. 196

p.p.s.a., to tym samym dopuszczalne jest również wstrzymanie wykonania

postanowienia zaskarżonego w sposób dopuszczony treścią art. 191 p.p.s.a. Kwestia

ta może być jednak uznana za kontrowersyjną. Stąd też Pierwszy Prezes Sądu

Najwyższego nie wyklucza możliwości uznania jego wniosku o wstrzymanie

wykonania danego postanowienia za nie przewidziany wprost prawem, a tym samym i

niedopuszczalny. Licząc się z taką ewentualnością, a także z możliwością oddalenia

danego wniosku lub umorzenia postępowania nim wywołanego, uznaje się za

konieczne doprowadzenie do wyjaśnienia wątpliwości co do treści rzeczonego

postanowienia w formie odpowiedzi na pytanie, czy użyte w punkcie 2

kwestionowanego wyroku określenie: "nie podlega wykonaniu" jest tożsame ze -

stwierdzeniem "nie może być wykonane lub nie może być wykonywane", a także, czy

uchylone w punkcie 1 skarżonego wyroku postanowienie Pierwszego Prezesa Sądu

Najwyższego kiedykolwiek "mogło być" wykonywane w takim znaczeniu, o którym

mowa o możliwości tymczasowego zakazania wykonywania aktu w art. 152 p.p.s.a.

Względy racjonalności wykluczają także możliwość sformułowania przypuszczenia, by

Sąd I instancji orzekając, iż "zaskarżone postanowienie nie podlega wykonaniu w

całości" chciał jedynie potwierdzić, że skoro dane postanowienie wcześniej nie

podlegało wykonaniu, to nadal takiemu wykonaniu nie podlega. Tego rodzaju

potwierdzeń nie oczekiwał bowiem ustawodawca nadając art. 152 p.p.s.a. takie, a nie

inne brzmienie, o czym szerzej, także z nawiązaniem do literatury przedmiotu, była

wcześniej mowa. W wypadku nadania biegu wnioskowi o wstrzymanie wykonania rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 2 kwestionowanego wyroku, przy jego rozpoznawaniu, zdaniem Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego powinno być wzięte pod uwagę, że w następstwie tego rozstrzygnięcia Sądu I instancji funkcjonuje on w poczuciu stałego zagrożenia wniesieniem do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargi na jego bezczynność lub wniosku o ukaranie go grzywną za brak wykonania orzeczenia Sądu, a także podniesienia przeciwko niemu zarzutu popełnienia przestępstwa określonego rodzajowo w art. 23 u.d.i.p. O tym, że tego rodzaju obawy nie są pozbawione podstaw, świadczy dotychczasowa aktywność Fundacji E. reprezentowanej przez Pana D. M., w tym przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie, a także na łamach prasy, w tym dzienników "Rzeczpospolita" oraz "Gazeta Wyborcza", która to okoliczność powinna być temu Sądowi znana z urzędu. Jak zaznaczono wyżej, osoba sprawująca urząd Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego nie powinna dopuszczać do stwarzania komukolwiek okazji do formułowania tego typu zarzutów. Mogący w tym wypadku znaleźć pośrednie zastosowanie (per analogiam) art. 196 p.p.s.a. nie formułuje jakichkolwiek kryteriów, którymi ma kierować się sąd przy wydawaniu postanowienia o wstrzymaniu wykonania postanowienia sądu administracyjnego. Należy przyjmować zatem, że ewentualne uwzględnienie wniosku o wstrzymanie wykonania postanowienia nawiązującego do treści art. 152 p.p.s.a. pozostawione jest całkowitemu uznaniu sądu rozpoznającego taki wniosek.

Z tych przyczyn wniesiono o uwzględnienie co najmniej jednego z alternatywnych wniosków ujętych w punkcie 2 wniosków głównych niniejszej skargi kasacyjnej, a także o uwzględnienie - w ramach wyrokowania w sprawie tej skargi -wniosku o uchylenie także punktu drugiego kwestionowanego wyroku Sądu I instancji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Istota problemu w niniejszej sprawie sprowadza się do rozważenia kwestii dopuszczalności rozpoznania w postępowaniu kasacyjnym wniosku o wstrzymanie wykonania wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w zakresie, w jakim Sąd ten orzekł, iż zaskarżone postanowienie Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego nie podlega wykonaniu w całości.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjmuje się, że art. 152 p.p.s.a. wyłącza możliwość odpowiedniego stosowania przepisów art. 61 § 3 - § 5 p.p.s.a. przed Naczelnym Sądem Administracyjnym na podstawie art. 193 p.p.s.a., tylko w odniesieniu do tych spraw, w których sąd pierwszej instancji uwzględnił skargę i wypowiedział się, czy i w jakim zakresie zaskarżony akt lub czynność nie mogą być wykonane (por. postanowienie NSA z dnia 9 sierpnia 2005 r. II FSK 885/05 oraz uchwałę NSA z dnia 26 kwietnia 2007 r. I GPS 1/07 – Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Podkreślić należy, że Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie zna instytucji wstrzymania wyroku sądu pierwszej instancji w sytuacji wniesienia skargi kasacyjnej. Przepis art. 61 §3 - §5 p.p.s.a. odnosi się wyłącznie do aktów lub czynności wydanych przez organy administracji publicznej i nie dotyczy wyroków sądów administracyjnych. Celem instytucji prawnej uregulowanej w art. 61 § 3 p.p.s.a. jest wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu, a więc zapewnienie skarżącemu ochrony tymczasowej w toku postępowania sądowego przed następstwami wadliwych aktów lub czynności organów administracji publicznej, których wykonanie może doprowadzić do wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Udzielenie ochrony tymczasowej wiąże się, więc zawsze z próbą zapobieżenia wystąpienia wyżej wskazanych zagrożeń, które mogą wystąpić jako następstwo wykonania aktu lub czynności. Na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a. nie można zatem dochodzić wstrzymania wykonania nieprawomocnego wyroku sądu pierwszej instancji. Stosowanie przepisu art. 61 § 3 p.p.s.a. w toku postępowania kasacyjnego może dotyczyć wyłącznie aktu lub czynności, o których mowa w art. 61 § 1 p.p.s.a. Do tych aktów i czynności nie należą wyroki sądów administracyjnych. To zaś oznacza, iż powyższy przepis nie znajduje zastosowania do wyroków sądów administracyjnych (zob. postanowienie NSA z dnia 27 października 2011 r., II OSK 1683/11).

Odnosząc się do stanowiska zawartego we wniosku, odnośnie charakteru prawnego rozstrzygnięcia zawartego w art. 152 p.p.s.a. należy zauważyć, że rozstrzygnięcie to stanowi obligatoryjny element każdego wyroku uwzględniającego skargę i należy je umieścić w wyroku niezależnie od tego, czy wcześniej wstrzymano wykonanie zaskarżonego aktu lub czynności w drodze postanowienia (por. W. Ryms, Wstrzymanie wykonania aktu lub czynności, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Zagadnienia wybrane, Warszawa 2003). W przypadku uwzględnienia skargi, Sąd na podstawie art. 152 P.p.s.a. ma więc obowiązek określić, czy i w jakim zakresie zaskarżony akt lub czynności nie mogą być wykonane. Rozstrzygnięcie to, które niewątpliwie ma ten sam skutek co wstrzymanie wykonania aktu lub czynności na podstawie art. 61 § 2 i § 3 P.p.s.a., traci moc z chwilą uprawomocnienia się wyroku. W rozpoznawanej sprawie wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 10 stycznia 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 2259/11 nie uzyskał waloru prawomocności na skutek złożenia od wyżej wymienionego orzeczenia skargi kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Skoro więc na podstawie art. 152 P.p.s.a. rozstrzygnięcie czy i w jakim zakresie zaskarżony akt lub czynność nie mogą być wykonane traci moc dopiero z chwilą uprawomocnienia się wyroku, za niedopuszczalne należy uznać, by Naczelny Sąd Administracyjny przed rozpoznaniem skargi kasacyjnej, wypowiadał się w postępowaniu wpadkowym w kwestii, która została już przesądzona w zaskarżonym do tego Sądu wyroku. Naczelny Sąd Administracyjny jest bowiem związany oceną prawną wyrażoną przez Sąd pierwszej instancji trybie art. 152 P.p.s.a. Należy także zauważyć, że aby stwierdzić, czy zachodzi zgodnie z art. 61 § 3 P.p.s.a. niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków przez zaskarżony akt, Naczelny Sąd Administracyjny musiałby odejść od kontroli orzeczenia Sądu pierwszej instancji i dokonać oceny zgodności z prawem działania administracji, a zwłaszcza skutków tego działania. Przyznanie Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu takiego uprawnienia wymagałoby, tak jak w wypadku art. 188 P.p.s.a., wyraźnej wypowiedzi ustawodawcy ( por. glosa do powołanego postanowienia z dnia 9 sierpnia 2005, II FSK 885/05 publ. w OSP 2006, nr 3, poz. 29).

Nie można podzielić stanowiska strony skarżącej, iż sąd w ramach uznania sędziowskiego jest za każdym razem zobowiązany do oceny czy dany akt w ogóle podlega wykonaniu w znaczeniu o którym mowa w art. 152 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 lipca 2004 r., OSK 591/04 ONSAiWSA 2004, Nr 2, poz. 32 wyjaśnił, że w wypadku stosowania art. 152 P.p.s.a., w razie uwzględnienia skargi na decyzję chodzi o wykonalność decyzji w szerokim znaczeniu, podobnie jak szerokie znaczenie ma "wykonanie decyzji" w rozumieniu art. 130 § 1 i 2 k.p.a. W powołanym wyroku podkreślono, że stwierdzenie przez Sąd, że decyzja nie podlega wykonaniu, oznacza, że "decyzja ta nie wywołuje skutków prawnych, które wynikają z jej rozstrzygnięcia, od chwili wydania wyroku, mimo że wyrok uchylający tę decyzję nie jest jeszcze prawomocny". Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarty w art. 152 P.p.s.a. zwrot "w razie uwzględnienia skargi Sąd w wyroku określa, czy i w jakim zakresie akt lub czynność nie mogą być wykonane", należy traktować jako synonim określenia "czy i w jakim zakresie zawieszona jest moc (skutek prawny) aktu lub czynności". W tej sytuacji to, czy konkretny akt poddaje się wykonaniu w sensie czynienia użytku z uprawnienia bądź wypełnienia obowiązku z niego wynikającego nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia, o którym stanowi wymieniony przepis (por. Z. Kmieciak, Glosa do wyroku NSA z dnia 29 lipca 2004 r., OSK 591/04, publ. OSP 2005/4/50).

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, problem nie polega więc na tym, jak twierdzi autor skargi kasacyjnej, czy postanowienie w niniejszej sprawie w ogóle może podlegać wykonaniu, lecz na tym, że wykonalność postanowienia ma o wiele szersze znaczenie i odnosi się także do jego skutków procesowych i materianoprawnych (zob. wyrok NSA z 3 marca 2010 r., I OSK 1276/09). Ze względu na ratio legis regulacji zawartej w art. 152 p.p.s.a., orzeczenie nieprawomocnym wyrokiem wojewódzkiego sądu administracyjnego na podstawie tego przepisu, że zaskarżona postanowienie nie podlega wykonaniu, nie daje podstaw do egzekwowania obowiązku, którego ono dotyczy i oznacza, że wykonanie tego obowiązku podlega wstrzymaniu. Oznacza to, iż w niniejszej sprawie na obecnym jej etapie, brak jest podstaw do prowadzenia przez podmiot zobowiązany postępowania, w przedmiocie udzielenia żądanej informacji. Kluczowym bowiem zagadnieniem w sprawie, które zostanie rozstrzygnięte w wyniku rozpoznania skargi kasacyjnej jest określenie rodzaju żądanej informacji i ustalenie czy jest to informacja publiczna czy też nie. Dopiero po przesądzeniu tej kwestii będzie mogło toczyć się postępowanie z wniosku Fundacji E. z dnia 26 lipca 2011 r. o udzielenie żądanej w nim informacji publicznej.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji postanowienia na podstawie art. 61 §5 w zw. z art. 61 §3 oraz 193 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt