Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Beata Kalaga – Gajewska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Matan Sędzia WSA Stanisław Nitecki Protokolant Paulina Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 maja 2012 r. sprawy ze skargi P. G. na bezczynność Dyrektora Zespołu Szkół nr [...] w M. w przedmiocie informacji publicznej 1) zobowiązuje Dyrektora Zespołu Szkół nr [...] w M. do rozpatrzenia wniosku skarżącego z dnia 1 marca 2012 r. w terminie 14 dni; 2) zasądza od Dyrektora Zespołu Szkół nr [...] w M. na rzecz skarżącego kwotę [...] zł ([...]) tytułem zwrotu kosztów postępowania; 3) stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.

P.G. wnioskiem z dnia [...], zgłoszonym za pośrednictwem poczty elektronicznej, zwrócił się do Dyrektora Zespołu Szkół Nr [...] w M. o udostępnienie, obejmującej 13 punktów, informacji publicznej dotyczącej tego Zespołu w zakresie: anonimowych ankiet przeprowadzonych wśród uczniów, które posłużyły do postawienia zarzutów nauczycielce K.G.; fragmentu nagrania z monitoringu szkolnego z dnia [...] w godzinach od [...] do [...] z kamery przed sekretariatem Dyrektora; podania w całym okresie pełnienia funkcji przez Dyrektora - informacji o jakichkolwiek postępowaniach dyscyplinarnych lub wyjaśniających prowadzonych przez rzecznika dyscyplinarnego oraz kserokopii dokumentów wszczynających, jak i kończących te postępowania, jak również kopii książki kontroli oraz wszystkich protokołów kontroli i zaleceń oraz zarządzeń, a także faktur płaconych z budżetu i rocznych sprawozdań finansowych; kopii obowiązującej w Zespole Szkół polityki bezpieczeństwa i instrukcji zarządzania systemem informatycznym, o których mowa w przepisach wykonawczych do ustawy o ochronie danych osobowych; wskazanie bezpośredniego linku w formie adresu URI do elektronicznej książki podawczej Zespołu i własnej strony podmiotowej BIP, o której mowa w art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.) oraz daty dopełnienia obowiązku, o którym mowa jest w rozdziale 4 rozporządzenia w sprawie BIP. Jednocześnie wnioskodawca domagał się przesłania informacji pocztą elektroniczną na wskazany adres e-mailowy w jednym z formatów dozwolonych przepisami prawa.

W odpowiedzi z dnia [...], przesłanej drogą elektroniczną, Dyrektor Zespołu Szkół Nr [...] w M. poinformował wnioskodawcę, iż w sprawie nie mają zastosowania przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W skardze na bezczynność Dyrektora Zespołu Szkół Nr [...] w M., skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, P.G. domagał się stwierdzenia obowiązku udostępnienia, w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, wszystkich informacji publicznych żądanych wnioskiem z dnia [...]. Zaznaczył, iż do dnia [...] nie uzyskał żadnych wnioskowanych informacji, dlatego złożenie skargi jest w tej sprawie w pełni uzasadnione.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Zespołu Szkół nr [...] w M. wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania, bowiem tematyka wniosku skarżącego nie mieści się w zakresie przedmiotowym ustawy o dostępie do informacji publicznej i pojęciu informacji publicznej. Trudno jest zatem mówić o bezczynności organu, który nie odmówił udzielenia informacji, ale poinformował skarżącego o powyższym ustaleniu pismem z dnia [...], przesłanym drogą elektroniczną. Żądane informacje, począwszy od początku pełnienia funkcji przez obecnie urzędującego Dyrektora, nie są istotne dla interesu publicznego, a ich udzielenie naruszałoby prywatność osób fizycznych, przedsiębiorców i tajemnicę handlową ewentualnie przepisy ustawy o ochronie danych osobowych. Ogromny zakres wniosku wymuszałby nadto zatrudnienie dodatkowej osoby i to za odpowiednim wynagrodzeniem, które ponieść musiałby skarżący w trybie art. 15 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Organ akcentował, iż skarżący przed wniesieniem skargi nie wezwał na piśmie organu do usunięcia naruszenia prawa.

Pismem z dnia [...] Dyrektor Zespołu Szkół Nr [...] w M. poinformował, iż z okresu siedmiu lat pełnienia funkcji Dyrektora dysponuje ok. 2 tysiącami faktur, które są w posiadaniu Zespołu Obsługi Ekonomiczno-Administracyjnej Szkół i Placówek Oświatowo-Wychowawczych.

Na rozprawie w dniu 29 maja 2012 r. pełnomocnik organu oświadczył, że część informacji nie jest możliwa do udostępnienia, bowiem została zniszczona po upływie 5-ciu lat od daty ich wytworzenia, co więcej zostało zawieszone postępowanie karne i dyscyplinarne wobec wymienionej we wniosku nauczycielki, zatem udostępnienie żądanych ankiet mogłoby mieć wpływ na oba te postępowania i być powodem mataczenia przez skarżącego, który jest jej pełnomocnikiem.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje.

Na wstępie należy wyjaśnić, że po myśli art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, która jest dokonywana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Stosownie do brzmienia art. 3 § 1 pkt 8 z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), zwanej dalej w skrócie p.p.s.a., sądy administracyjne orzekają w sprawach skarg na bezczynność organów administracyjnych w przypadkach określonych w pkt 1-4a tego przepisu, w tym innych niż określone w punktach 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa (pkt 4).

Rozważania merytoryczne należało jednak poprzedzić analizą zarzutu formalnego zawartego w odpowiedzi na skargę Dyrektora Zespołu Szkół Nr [...] w M. w zakresie niedopuszczalności przedmiotowej skargi na bezczynność z uwagi na brak wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa, w trybie art. 52 § 3 p.p.s.a., przed wniesieniem skargi. Przywołany przepis art. 52 p.p.s.a. uzależnia uruchomienie postępowania sądowoadministracyjnego od wyczerpania środków zaskarżenia. Ma to jednak miejsce wówczas, gdy takie środki przysługują, czy to na podstawie ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 1980 r. Nr 9, poz. 26 z późn. zm.), czy to na podstawie przepisów szczególnych. W odniesieniu do aktów wskazanych w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., środka zaskarżenia należy poszukiwać w art. 52 § 3 p.p.s.a., jednak ustawa o dostępie do informacji publicznej tego typu środków zaskarżenia nie przewiduje, co więcej nie przewiduje ich również Kodeks postępowania administracyjnego.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej odsyła do przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego wyłącznie w jej art. 16 ust. 2, a więc jedynie w odniesieniu do decyzji o odmowie udzielenia informacji, nie zaś do czynności materialno-technicznej polegającej na jej udzieleniu. Z tego powodu skarga na bezczynność organu w przedmiocie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia. Pogląd ten jest już ugruntowany w orzecznictwie (por. przykładowo postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 kwietnia 2010 r., sygn. akt I OSK 646/10; wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 czerwca 2007 r., sygn. akt II SAB/Wa 175/06 oraz z dnia 23 września 2009 r., sygn. akt II SAB/Wa 57/09; postanowienie tegoż samego Sądu z dnia 16 czerwca 2010 r., sygn. akt II SAB/Wa 12/10; nadto wyroki WSA w Gliwicach z dnia 13 marca 2008 r., sygn. akt IV SAB/Gl 45/07 i z dnia 6 października 2011 r., sygn. akt IV SAB/Gl 46/11; wyrok WSA w Olsztynie z dnia 19 listopada 2009r., sygn. akt II SAB/Ol 48/09 oraz wyrok WSA w Kielcach z dnia 16 września 2010 r., sygn. akt II SAB/Ke 32/10 i wyrok WSA w Łodzi z dnia 8 lutego 2012 r., sygn. akt II SAB/Łd 99/11; wyrok NSA z dnia 30 sierpnia 2011 r., sygn. akt I OSK 1048/11 - publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl). W ocenie składu orzekającego w tym zakresie błędne jest stanowisko zaprezentowane w uzasadnieniu WSA w Bydgoszczy z dnia 7 września 2011 r. o sygn akt II SAB/Bd 33/11 stwierdzające, iż "złożenie skargi na bezczynność organu winno być poprzedzone skutecznym złożeniem zażalenia w trybie art. 37 § 1 k.p.a." (publ. orzeczenia.nsa.gov.pl). Z powyższych względów, Sąd nie podziela sygnalizowanego w odpowiedzi na skargę stanowiska organu, iż przedmiotowa skarga wniesiona została przedwcześnie, co uzasadniałoby jej odrzucenie.

W rozpoznawanej sprawie przedmiotem kontroli Sądu jest skarga na bezczynność Dyrektora Zespołu Szkół nr [...] w M. w zakresie realizacji wniosku skarżącego z dnia [...] złożonego w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Powyższa ustawa w kompleksowy sposób reguluje zagadnienie dostępu do informacji publicznej, określa zarówno zakres podmiotowy i przedmiotowy stosowania ustawy oraz procedurę i tryb udostępniania informacji publicznej.

Zakres podmiotowy stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej określa jej art. 4, zgodnie z którym obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w tym w szczególności m.in. organy władzy publicznej (ust. 1 pkt 1), podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego (ust. 1 pkt 4), podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym (ust. 1 pkt 5), jeżeli posiadają taką informację. Przyjąć zatem należy, że każdy podmiot wykonujący zadania publiczne lub gospodarujący majątkiem publicznym ma obowiązek udostępniania informacji publicznej.

W rozpatrywanej sprawie Zespół Szkół nr [...] w M. wykonuje zadania publiczne w zakresie edukacji oraz gospodaruje mieniem publicznym, co oznacza, że Dyrektor Zespołu jako organ reprezentujący jednostkę budżetową samorządu terytorialnego jest zobowiązany w sprawach o udzielenie informacji publicznej do jej udostępnienia, w myśl art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej, bowiem nie tylko reprezentuje na zewnątrz Zespół, ale również kieruje jego działalnością (por. wyrok NSA z dnia 5 listopada 2010 r. sygn. akt I OSK1469/10, publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Jego kompetencje odnoszą się zatem do sfery publicznych zdań oświatowych jednostki samorządu terytorialnego, gospodarowania przyznanymi środkami budżetowymi oraz z innych źródeł, jak również gospodarowania mieniem, na co wskazuje art. 39 w związku z art. 62 ust. 1, art. 79 ust. 1, art. 80 i art. 104 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 z późn. zm.).

Przyjdzie zauważyć, że celem skargi na bezczynność organu jest zwalczanie braku działania w załatwieniu sprawy administracyjnej. W doktrynie oraz orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że o bezczynności organu administracji możemy mówić wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadząc postępowanie, mimo istnienia ustawowego obowiązku nie kończy go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu, czy też nie podejmuje innej stosownej czynności. Przy badaniu zasadności skargi na bezczynność organu administracji nie ma znaczenia, z jakich powodów określony akt czy czynność nie została dokonana przez organ. W świetle powyższego należy stwierdzić, że dla uznania bezczynności organu konieczne jest ustalenie, że organ ten był zobowiązany, na podstawie obowiązujących przepisów prawa, do wydania decyzji, aktu lub podjęcia określonych czynności i mimo to nie podejmuje działań mających na celu uczynienie zadość temu obowiązkowi.

Art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej definiuje informację publiczną jako każdą informację o sprawach publicznych, precyzując jej zakres w art. 6. Z tego powodu pojęcie to ma szeroki zakres i odnosi się do wszelkich spraw publicznych również wówczas, gdy wiadomość nie została wytworzona przez podmioty publiczne, a jedynie odnosi się do nich (por.: M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznej w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 28). Uwzględniając powyższe przyjdzie stwierdzić, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących zadania publiczne lub dysponujące majątkiem publicznym, jak również treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do tych podmiotów, związanych z nimi osób bądź w jakikolwiek sposób ich dotyczących (por. wyroki NSA - z dnia 30 października 2002 r., sygn. akt II SA 181/02 i II SA 2036-2037/02 oraz z dnia 20 października 2002 r., sygn. akt II SA 1956/02, publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Przy czym dysponent informacji publicznej jest zobowiązany do jej udostępnienia na wniosek tylko wtedy, gdy informacja ta nie została wcześniej udostępniona np. w Biuletynie Informacji Publicznej i nie funkcjonuje w obiegu publicznym, co nie pozwala zainteresowanemu zapoznać się z jej treścią inaczej niż wskutek złożenia wniosku do odpowiedniego organu o udzielenie informacji (por. art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej).

Omawiana ustawa o dostępie do informacji publicznej przyjęła jako zasadę szeroki dostęp do informacji publicznej, stanowiąc w jej art. 2 ust. 1, że przysługuje on każdemu, oczywiście do granic chronionych prawem określonych w art. 5, wskazując sposób jego realizacji w treści art. 3 ust. 1 i art. 7 ust. 1 oraz art. 11.

Reasumując, przyjąć można, iż organ, do którego został skierowany wniosek o udostępnienie informacji publicznej zobowiązany jest przede wszystkim do dokonania oceny, czy żądana informacja mieści się w pojęciu informacji publicznej, w oparciu o treść art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W sytuacji pozytywnej odpowiedzi w tym zakresie, następuje dopiero rozpatrzenie przesłanek negatywnych udostępnienia informacji publicznej, wyrażonych w art. 5 omawianej ustawy, w dalszej kolejności przystąpienie do udostępnienia informacji żądanej we wniosku. Natomiast w przypadku ubiegania się o uzyskanie informacji publicznej przetworzonej prawo do jej uzyskania zgodnie z brzmieniem art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, ulega ograniczeniu przez wykazanie, iż jej uzyskanie jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Przy czym, co wymaga podkreślenia, podmioty zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej muszą wykazać, że objęte wnioskiem żądanie dotyczy informacji publicznej o charakterze przetworzonym i mogą odmówić jej udostępnienia tylko wtedy, gdy wnioskodawca, pomimo wezwania, nie wykaże istnienia interesu publicznego (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 lipca 2010 r. sygn. akt II SA/Wa 488/10 Lex 674504, wyrok NSA z dnia 8 lutego 2011 r. o sygn. akt I OSK 1938/10, publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Organ w przypadku skierowania pisemnego wniosku o udzielenie informacji publicznej może dokonać następujących działań: - udzielić informacji publicznej w sposób i w formie wskazanej we wniosku, gdy jest jej dysponentem oraz nie zachodzą okoliczności wyłączające możliwość jej udzielenia w formie czynności materialno – technicznej; - poinformować wnioskodawcę, że jego wniosek nie znajduje podstawy w przepisach ustawy o dostępie do informacji publicznej, gdyż żądanie nie dotyczy informacji mających charakter informacji publicznej, lub też wskazać, że organ nie jest dysponentem informacji, o których udzielenie wnioskodawca się zwrócił (art. 4 ust. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej), bądź też poinformować stronę, że w sprawie obowiązuje inny tryb udzielenia informacji, niż ten w którym strona się zwróciła (art. 1 ust. 2 ustawy); - odmówić udostępnienia informacji lub umorzyć postępowanie w sytuacji wskazanej w art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej stosownie do treści art. 16 ustawy, czego dokonuje w formie decyzji administracyjnej; - odmówić udostępnienia informacji publicznej przetworzonej w formie decyzji administracyjnej, po uprzednim wezwaniu wnioskodawcy do wykazania, że przetworzenie informacji jest szczególnie istotne dla interesu publicznego (art. 16 ust. 1 w związku z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy). Przy czym organ działań tych winien dokonać w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z wyjątkami wynikającymi z ustawy o dostępie do informacji publicznej (art. 13).

W rozpatrywanej sprawie Sąd uznał, że informacje o udostępnienie których skarżący wystąpił, mieszczą się w katalogu informacji publicznych określonych w art. 1 w związku z art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej, dotyczą bowiem działalności organu sprawującego funkcję reprezentacyjną jednostki budżetowej samorządu terytorialnego, w myśl art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Zwrócić należy uwagę na kwestię sposobu załatwienia wniosku skarżącego w zakresie realizacji udostępnienia anonimowych ankiet przeprowadzonych wśród uczniów, które posłużyły do postawienia zarzutów nauczycielowi – K.G. (punkt 1 wniosku). Potwierdzają to złożone do protokołu z rozprawy oświadczenia pełnomocnika organu. Tymczasem, jak już podniesiono wcześniej, organ w formie pisma może jedynie udzielić informacji publicznej bądź wskazać, że informacja ta nie jest w jego posiadaniu, albo że informacja, o udostępnienie której osoba wystąpiła, nie stanowi informacji publicznej. Natomiast odmowa udostępnienia informacji publicznej bezwzględnie wymaga formy decyzji (art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej), która powinna odpowiadać wymogom określonym w ustawie Kodeks postępowania administracyjnego (art. 16 ust. 2 ustawy, jak również jej art. 22). Jeżeli nawet organ uznał, że informacja objęta tą częścią wniosku stanowi informację przetworzoną winien w pierwszej kolejności wezwać stronę o wykazanie szczególnego interesu publicznego w żądaniu udzielenia określonej informacji. Dopiero w zależności od reakcji wnioskodawcy na takie wezwanie powinien podjąć stosowne czynności. W tym zakresie nie było podstaw do załatwiania sprawy w formie zwykłego pisma. Odnosząc się do argumentów podniesionych w odpowiedzi na skargę, należy wskazać, że ustawa o dostępie do informacji publicznej, ma charakter szczególny i nakłada obowiązek wydania decyzji administracyjnej, w sytuacjach w niej określonych, na każdy podmiot, który w myśl jej postanowień jest obowiązany do udostępniania informacji publicznej. Tak więc również i na Dyrektorze Zespołu Szkół, który jak wynika z przedstawionych na wstępie rozważań jest takim podmiotem, ciąży obowiązek wydania decyzji jeśli odmawia on udostępnienia informacji publicznej - art. 16 ust. 1 w związku z art. 17 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Organ nie zaprzeczył, iż część wniosku skarżącego dotyczyła informacji prostych, a mimo tego informacji tych nie udzielił. Takiego zachowania organu nie usprawiedliwia fakt, iż wniosek skierowany był w formie elektronicznej. Ustawa o dostępie do informacji publicznej nie zawiera bowiem wymogów, co do formy wniosku o udostępnienie informacji publicznych, który może złożyć "każdy" (por. art. 10 ust. 1 w związku z art. 2 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej).

Nie można również zgodzić się ze stanowiskiem, jakie zajął organ w odpowiedzi na skargę, co do treści części postawionych przez skarżącego żądań (bliżej nie określonych przez organ) potraktowanych, jako pytania o informacje przetworzone.

Żądane przez skarżącego dokumenty takie jak np. faktury płacone z budżetu szkoły (punkt 10 wniosku skarżącego), stanowiły podstawę do wydania określonych kwot ze środków samorządu terytorialnego na rzecz podmiotów świadczących usługi czy dostawy i winny znaleźć odzwierciedlenie w rocznych sprawozdaniach finansowych (punkt 11 wniosku skarżącego). Zatem domaganie się dostępu do tego rodzaju dokumentów jest w pełni uprawnione w oparciu o treść ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zaznaczyć przyjdzie, że faktury i rachunki, chociażby nie zostały wytworzone przez organ zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej, to jednak się do niego bezpośrednio odnoszą, stanowią bowiem podstawę do zmniejszania jego aktywów, a zatem podlegają udostępnianiu w trybie art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. f w związku z art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej (por. uzasadnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 stycznia 2012 r., sygn. akt I OSK 2157/11, publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Nie ulega wątpliwości, że organ prowadzący szkołę (zespół) odpowiada za jej działalność, w tym również wykonuje remonty i inwestycje, jak również może tworzyć jednostki obsługi ekonomiczno-administracyjnej szkół lub organizować ich wspólną obsługę administracyjną, finansową i organizacyjną (art. 5 ust. 7 i 9 ustawy o systemie oświaty). Jednocześnie sprawuje nadzór nad działalnością szkoły, w zakresie finansowym i administracyjnym (art. 34 a ustawy o systemie oświaty). W następstwie takich działań organ prowadzący może być w posiadaniu informacji o charakterze informacji publicznej. W rezultacie uzyskanie takich informacji może być dokonane dwutorowo - od organu jakim jest dyrektor szkoły (zespołu) oraz od wójta (burmistrza, prezydenta, starosty), jako organu sprawującego nadzór nad działalnością dyrektora. Co za tym idzie nieuprawnione jest odesłanie do Zespołu Obsługi Ekonomiczno-Administracyjnej Szkół i Placówek Oświatowo-Wychowawczych jako posiadacza faktur, który to wykonuje z ramienia organu prowadzącego obsługę ekonomiczno-administracyjną Dyrektora Zespołu Nr [...] w M. (pismo organu z dnia [...] k- 22 akt sądowych).

Dokumentacja sprawy przedstawiona wraz ze skargą pozwala przyznać rację skarżącemu, iż do dnia wniesienia skargi zobowiązany organ nie rozpatrzył wszystkich żądań wniosku oraz nie wydał decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej.

W tym stanie rzeczy należało uznać, że organ zobowiązany do udzielenia informacji publicznej pozostawał w zwłoce, gdyż nie załatwił sprawy w sposób i w formach określonych w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Dlatego Sąd, nie przesądzając kwestii charakteru żądanych informacji, zobowiązał organ do rozpatrzenia wniosku skarżącego w terminie wynikający z treści art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej w związku z art. 286 § 2 p.p.s.a.

Przy ponownym rozpatrzeniu wniosku skarżącego obowiązkiem organu będzie dokonanie szczegółowej analizy poszczególnych jego punktów w celu wyodrębnienia informacji prostych oraz załatwienie pozostałych punktów zgodnie z wyżej poczynionymi rozważaniami. W przypadku ustalenia, iż znajdują się tam sprawy, na które odpowiedź stanowić będzie informację przetworzoną, organ wezwie skarżącego do wykazania niezbędnej dla udzielenia tej informacji przesłanki, a w przypadku jej uzyskania dokona właściwej oceny tejże przesłanki, a następnie załatwi sprawę stosownie do przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Nadmienić należy, iż wniosek skarżącego nie został załatwiony w wymaganym terminie, ale zdaniem składu orzekającego, było to wynikiem błędnej interpretacji obowiązujących przepisów prawa a nie opieszałości organu, czy też jego złej woli, z tych przyczyn orzeczono, iż bezczynność nie miała charakteru rażącego naruszenia prawa. Wobec powyższego, Sąd, na podstawie art. 149 § 1 w związku z art. 200 i art. 209 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji uznając, że na koszty składa się wpis sądowy w wysokości 100,- zł.