Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Grossmann Sędziowie WSA Izabela Bąk-Marciniak WSA Anna Jarosz (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Monika Zaporowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 grudnia 2011 r. sprawy ze skargi Prokuratora Apelacyjnego w Poznaniu na uchwałę Rady Miejskiej w Międzychodzie z dnia 11 grudnia 2007 r. nr XVIII/129/07 w przedmiocie zasad używania materiałów pirotechnicznych o charakterze widowiskowym 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości; 2. określa, że zaskarżona uchwała nie może być wykonana. WSA/wyr.1-sentencja wyroku

Pismem z dnia 31 maja 2011 r. Prokurator Apelacyjny w Poznaniu (dalej Prokurator) wniósł skargę na uchwałę Rady Miejskiej w Międzychodzie z dnia 11 grudnia 2007 r. nr XVIII/129/07 r. w sprawie używania (detonowania) materiałów pirotechnicznych o charakterze widowiskowym (dalej Uchwała), wnosząc o stwierdzenie jej nieważności w całości na podstawie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002, nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej - ppsa).

Uchwale tej Prokurator zarzucił istotne naruszenie prawa tj. art. 40 ust 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym ( Dz. U. z 2001 r., nr 142 poz. 1591 ze zm., dalej - usg) polegające na wydaniu przepisów porządkowych, mimo że ustawowe wartości prawne nie wymagają ochrony przewidzianej w Uchwale, bowiem są chronione przepisami kodeksu wykroczeń.

W uzasadnieniu Prokurator wskazał, że w § 6 Uchwały wprowadzono karę grzywny wymierzanej w trybie i na zasadach określonych w prawie o wykroczeniach, której podlegają podmioty, które nie przestrzegają przepisów Uchwały. Zdaniem Prokuratora Uchwała narusza obowiązujące przepisy prawa. Rada podjęła Uchwałę na podstawie art. 40 ust. 3 i 4 usg. Stanowienie przez radę gminy aktów prawa miejscowego o charakterze porządkowym zostało uzależnione od łącznego spełnienia następujących przesłanek - braku uregulowania w odrębnych ustawach lub innych przepisach powszechnie obowiązujących oraz "niezbędności" dla ochrony życia lub zdrowia obywateli oraz dla zapewnienia porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego. Wynikające z art. 40 ust. 3 usg upoważnienie dla rady gminy - stanowienia przepisów porządkowych - nie podlegają wykładni rozszerzającej.

Zdaniem Prokuratora, powołującego poglądy orzecznictwa, w tej sprawie powyższe przesłanki nie zostały spełnione. Skarżący wskazał na art. 51 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń (Dz.U. nr 12 poz. 114 ze zm., dalej - kw) zgodnie z którym: kto krzykiem, hałasem lub innym wybrykiem zakłóca spokój, porządek publiczny, spoczynek nocny albo wywołuje zgorszenie w miejscu publicznym, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. Zdaniem Prokuratora, wprowadzony w Uchwale zakres zakazu używania materiałów pirotechnicznych - zawiera w sobie zakres regulacji art. 51 § 1 kw, bowiem użycie materiałów pirotechnicznych na terenie gminy będzie tożsame z zakłóceniem spokoju, porządku publicznego i spoczynku nocnego przez hałas lub inny wybryk. W konsekwencji nie występuje sytuacja, w której mamy do czynienia z zakresem nieuregulowanym w odrębnych ustawach lub przepisach powszechnie obowiązujących, tj. z luką w treści przepisów prawnych powszechnie obowiązujących, bowiem zakres ten został uregulowany w art. 51 § 1 kw. Tak sformułowany porządkowy przepis prawa miejscowego zastępowałby ustawę Kodeks wykroczeń i inne przepisy powszechnie obowiązujące, bowiem wykracza poza zakres dopuszczalnego upoważnienia, a także narusza hierarchię aktów normatywnych (art. 87 i 94 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej). Prokurator podkreślił, powołując orzecznictwo sądowe, że rady gmin nie mogą w drodze przepisów porządkowych rozszerzać ani precyzować zakazów ustawowych wobec braku upoważnienia dla rad gmin w tym zakresie.

Prokurator podniósł, że nie zachodzi "niezbędność" ochrony życia lub zdrowia mieszkańców Miasta Oborniki, zapewnienia spokoju i bezpieczeństwa publicznego, a zatem wprowadzony w Uchwale zakaz stoi w sprzeczności z treścią art. 40 ust. 3 usg, gdyż przepisy porządkowe mają na celu ochronę porządku i spokoju w miejscach publicznych. Natomiast do naruszenia zakazu ustanowionego w Uchwale wystarczy samo użycie materiałów pirotechnicznych, nie jest wymagane zagrożenie porządku i spokoju publicznego. Ochronę porządku, spokoju, bezpieczeństwa publicznego w zakresie ich zagrożenia na skutek używania materiałów i środków pirotechnicznych obejmuje swym zakresem art. 51 § 1 kw. A zatem ochrona w/w dóbr i wartości może być realizowana przez zastosowanie obowiązujących regulacji prawnych. Oznacza to, że wydanie przepisu porządkowego tej treści na terenie Miasta Oborniki nie jest niezbędne i czyni zaskarżoną Uchwałę niedopuszczalną i sprzeczną z prawem w sposób istotny.

Nadto wskazano, że w § 6 Uchwały określono, że wchodzi ona w życie po 14 dniach od ogłoszenia, natomiast zasadą jest, że przepisy porządkowe wchodzą w życie po upływie 3 dni od dnia ogłoszenia. Prokurator podkreślił, iż skrócenie czasu na wejście w życie aktu porządkowego uzasadnione jest jego specyfiką - wydawany on jest w celu przeciwdziałania nagle pojawiającym się zagrożeniem życia, zdrowia, porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego (k. 4-10 akt sądowych)..

Rada Gminy w Międzychodzie w odpowiedzi na skargę wniosła o jej oddalenie. Wskazała, że w dniu 28 kwietnia 2011r., podjęła uchwałę nr VIII/73/2011, mocą której odmówiła uchylenia zaskarżonej uchwały i kwestionuje skargę w tym sensie, że skoro organ nadzorczy – Wojewoda Wielkopolski po zawiadomieniu w dniu 31 maja 2011r. o wszczęciu postępowania nadzorczego nie podjął żadnych czynności nadzorczych należy przyjąć, że Uchwała jest zgodna z prawem i nie zawiera uchybień prawnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Skarga okazała się uzasadniona.

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2002 r., nr 153, poz. 1269 ze zm.) art. 1-3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r., nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej ppsa) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta obejmuje między innymi badanie zgodności z prawem indywidualnych decyzji administracyjnych, ale również badanie zgodności z prawem aktów nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego. Ponadto kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego (art. 3 § 2 pkt 5 ppsa).

Punktem wyjścia w rozważaniach nad przedmiotową sprawą winno być odniesienie się do istoty działalności samorządu gminnego i przewidzianego przepisami prawa zakresu działań podejmowanych przez gminę. Zgodnie z art. 171 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, działalność samorządu terytorialnego podlega nadzorowi z punktu widzenia legalności.

Podstawową kwestią w analizowaniu zgodności z prawem zaskarżonej uchwały Rady Miejskiej w Międzychodzie z dnia 11 grudnia 2007 r. nr XVIII/129/07 jest jej zbadanie pod względem zgodności z przepisami prawa, w tym z uregulowanym w ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (j.t. Dz.U. z 2001 r., nr 142, poz. 1591 ze zm., dalej usg), zakresem działania rady gminy w przedmiocie wydawania przepisów porządkowych.

Zaskarżona uchwała została podjęta przez Radę Gminy na podstawie art. 40 ust. 3 i 4 usg, zgodnie z którymi w zakresie nieuregulowanym w odrębnych ustawach lub innych przepisach powszechnie obowiązujących rada gminy może wydawać przepisy porządkowe, jeżeli jest to niezbędne dla ochrony życia lub zdrowia obywateli oraz dla zapewnienia porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego, przy czym przepisy porządkowe, o których mowa w ust. 3, mogą przewidywać za ich naruszanie karę grzywny wymierzaną w trybie i na zasadach określonych w prawie o wykroczeniach.

W doktrynie wskazuje się, że przepisy porządkowe wydawane wyłącznie na podstawie ogólnych upoważnień ustawowych zawartych w ustawach ustrojowych (m.in. art. 40 ust. 3 usg) stanowią odrębny rodzaj aktów prawa miejscowego. Charakteryzują się szczególnym charakterem i celem, jakiemu mają służyć: są środkiem służącym przeciwdziałaniu nagle pojawiającym się zagrożeniom dóbr prawnie chronionych. Akty prawa miejscowego o charakterze porządkowym, w przeciwieństwie do aktów wykonawczych, nie są wydawane w celu szczegółowej realizacji określonych ustawowych unormowań materialno-prawnych, lecz w celu uregulowania pewnej sfery stosunków społecznych, którą nie zajął się ustawodawca, a której granice wyznacza jedynie przedmiot regulacji (ochrona życia, zdrowia, mienia itp.). Chodzi więc o unormowanie sytuacji lokalnych o charakterze szczególnym, nadzwyczajnym, co do których brak jest regulacji przepisami ogólnopaństwowymi.

Stanowienie przez radę gminy aktów prawa miejscowego o charakterze porządkowym zostało uzależnione od łącznego spełnienia następujących przesłanek:

a) przesłanki braku uregulowania w odrębnych ustawach lub innych przepisach powszechnie obowiązujących; b) przesłanki "niezbędności" dla ochrony życia lub zdrowia obywateli oraz dla zapewnienia porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego

Podkreślić trzeba, że art. 40 ust. 3 usg i wynikające z niego upoważnienie dla rady gminy – stanowienia przepisów porządkowych – nie podlegają wykładni rozszerzającej, przepisy porządkowe mogą być bowiem wydawane tylko w wyjątkowych, ściśle określonych przez analizowaną regulację okolicznościach (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11.7.2006 r., II GSK 68/06, LEX nr 267157).

W ocenie sądu w przedmiotowej sprawie powyższe przesłanki nie zostały spełnione. By została spełniona przesłanka nieuregulowania w odrębnych ustawach lub innych przepisach powszechnie obowiązujących, konieczne jest istnienie pewnego zakresu nieuregulowanego w odrębnych ustawach lub innych przepisach powszechnie obowiązujących, a więc zweryfikowanie przez organ obowiązującego stanu prawnego i stwierdzenie, że materia stanowiąca przedmiot zamierzonej regulacji nie została dotychczas unormowana w ustawach lub innych przepisach powszechnie obowiązujących.

Jeśli idzie o ograniczenie używania materiałów pirotechnicznych na terenie Miasta Międzychód z wyjątkiem dnia 31 grudnia i 1 stycznia każdego roku (§ 2 ust. 1 Uchwały), to – jak słusznie zauważył skarżący Prokurator – zakres tej regulacji zawiera w sobie art. 51 § 1 kw (w dacie podjęcia Uchwały w brzmieniu określonym w Dz. U. z 1971 r., nr 12 poz. 114 ze zm; obecnie – w Dz. U. z 2010 r., nr 46, poz. 275 ze zm. – w istocie normatywnie tożsamym), wprowadzający odpowiedzialność za wykroczenie sprawcy, który krzykiem, hałasem, alarmem lub innym wybrykiem zakłóca spokój, porządek publiczny, spoczynek nocny albo wywołuje zgorszenie w miejscu publicznym. Przez wybryk, od wystąpienia którego uzależniona jest odpowiedzialność za ww. wykroczenie, rozumie się w zasadzie każde zachowanie, które odbiega od przyjętego zwyczajowo w danym miejscu, czasie i okolicznościach, przy czym ogólne pojęcie wybryku nie może być utożsamiane ze skutkami, które on powoduje; skutki te stanowią warunek karalności wybryku, a nie są jego istotą. Charakterystyczne dla zachowania się określonego mianem wybryku jest miejsce i sposób działania sprawcy, w szczególności miejsce publiczne lub publiczność działania oraz fakt, że zachowanie to w sposób poważny narusza normy zachowania się, przy czym zakłócenie spokoju publicznego interpretuje się jako naruszenie równowagi psychicznej ludzi znajdujących się w miejscach dostępnych dla nieokreślonej liczby osób.

Zakłócenie porządku publicznego polega natomiast na wywołaniu takiego stanu, który w danym miejscu, czasie i okolicznościach, i zgodnie z przyjętymi zwyczajami, i obowiązującymi przepisami uważa się za nienormalny, i który odczuwany jest jako utrudnienie lub uniemożliwienie ludziom normalnego zachowania się w miejscach dostępnych dla bliżej nieokreślonej liczby osób (M. Bojarski w: M. Bojarski, W. Radecki, Kodeks wykroczeń. Komentarz, Wydawnictwo C. H. Beck, Warszawa 2011, s. 371-379). W orzecznictwie naczelnego Sądu Administracyjnego utrwalonym jest pogląd, że zakazywanie i penalizowanie każdego użycia fajerwerków na terenie gminy nie ma oparcia ani w art. 51 kw, ani w art. 40 ust. 3 usg (wyrok NSA z 4.6.2008 r., II OSK 268, OSS 2008, nr 4, poz. 93, akceptowany przez M. Bojarskiego – op. cit. s. 375).

Zatem z treści uchwały Rady Miejskiej i interpretacji znamion wykroczenia tzw. zakłócenia porządku uregulowanego w art. 51 § 1 kw wynika w ocenie Sądu, że użycie materiałów i środków pirotechnicznych o działaniu hukowym i błyskowym na terenie gminy będzie tożsame z zakłóceniem spokoju, porządku publicznego i spoczynku nocnego przez hałas lub inny wybryk. By zakwalifikować zachowanie danej osoby jako wybryk zakłócający spokój, porządek publiczny i spoczynek nocny nie jest konieczne, by zachowanie to wystąpiło w miejscu publicznym, lecz by skutek dotknął osoby znajdujące się w miejscu dostępnym dla bliżej nieokreślonej liczby osób. Dlatego zachowanie określone w § 1 - 5 Uchwały, mogące wystąpić zarówno w miejscu publicznym jak i niepublicznym, będzie odpowiadało ustawowym znamionom wykroczenia "zakłócenia porządku publicznego".

W przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z zakresem nieuregulowanym w odrębnych ustawach lub przepisach powszechnie obowiązujących, tj. z luką w treści przepisów prawnych powszechnie obowiązujących, bowiem zakres ten został uregulowany w art. 51 § 1 Kodeksu wykroczeń. Tak sformułowany porządkowy przepis prawa miejscowego zastępowałby ustawę Kodeks wykroczeń i inne przepisy powszechnie obowiązujące. Wykracza to poza zakres dopuszczalnego upoważnienia, a także narusza hierarchię aktów normatywnych (art. 87 określający hierarchię źródeł powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej i 94 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym organy samorządu terytorialnego oraz terenowe organy administracji rządowej, na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie, ustanawiają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów, § 115 w związku z § 143 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie Zasad techniki prawodawczej; Dz. U. z 2002 r. nr 100, poz. 908, w myśl których w akcie prawa miejscowego zamieszcza się tylko przepisy regulujące sprawy przekazane do unormowania w przepisie upoważniającym (upoważnieniu ustawowym)). Analizując powyższą przesłankę, dodać również trzeba, że rady gmin nie mogą w drodze przepisów porządkowych rozszerzać ani precyzować zakazów ustawowych wobec braku upoważnienia dla rad gmin w tym zakresie (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18.3.1999 r., II SA/Po 1399/98, ONSA 2000/1/39).

Nie zachodzi "niezbędność" ochrony życia lub zdrowia obywateli oraz zapewnienia porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego. "Niezbędny to taki, bez którego nie można się obejść, koniecznie potrzebny, nieodzowny" (Uniwersalny słownik języka polskiego PWN t.II, Warszawa 2003 r. s. 1196). Przedmiotowa Uchwała nie spełnia kryterium niezbędności, gdyż istnieje regulacja prawna powszechnie obowiązująca w zakresie objętym Uchwałą Rady Miejskiej, co w konsekwencji prowadzi do stwierdzenia, że nie zachodzi przesłanka jej niezbędności, a to eliminuje uprawnienie gminy do stanowienia przepisów porządkowych.

Przechodząc do drugiej, ze wskazanych w art. 40 ust. 3 usg przesłanek, tj. "niezbędności dla ochrony życia lub zdrowia obywateli oraz dla zapewnienia porządku spokoju i bezpieczeństwa" wskazać należy, że jak przyjmuje się w orzecznictwie sądowoadministracyjnym "niezbędny" to taki, bez którego nie można się obejść, koniecznie potrzebny, nieodzowny" (wyrok WSA z 15 listopada 2007 r., sygn. III SA/Lu 511/07, akceptowany przez M. Bojarskiego – op. cit. s. 375). Nie może zatem też budzić uzasadnionych wątpliwości, że Uchwała podjęta w zakresie objętym już istniejącą regulacją prawną powszechnie obowiązującą, kryterium niezbędności nie odpowiada

Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 lipca 2000 r., P10/02, OTK-A 2003, nr 6, poz. 62 stwierdził, że przepisy porządkowe mogą być wydane wyłącznie w zakresie niezbędnym dla obrony życia lub zdrowia obywateli oraz dla zapewnienia porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego, a wobec tego winny dotyczyć wyłącznie "zachowań bezpośrednio zagrażających owym dobrom prawnym" i mogą być stanowione, gdy nie jest możliwe skuteczne przeciwdziałanie tym zagrożeniom na gruncie istniejących unormowań ustawowych.

Rada Miejska nie rozważyła dostatecznie, jakie jest ratio legis dyspozycji zawartej w Uchwale, skoro każde użycie artykułów pirotechnicznych skutkować będzie odpowiedzialnością z art. 51 kw. Niezależnie od tego czy dobra i wartości wymienione w art. 40 ust. 3 usg zostaną zagrożone, Uchwała mieć będzie zastosowanie.

Takie rozwiązanie stoi w sprzeczności z ideą i duchem art. 40 ust. 3 usg, gdyż przepisy porządkowe mają na celu ochronę porządku i spokoju w miejscach publicznych. Natomiast naruszenia zakazu ustanowionego Uchwałą nie trzeba udowadniać, wystarczy samo użycie materiałów pirotechnicznych. Przechowywanie i używanie materiałów pirotechnicznych przeznaczonych do użytku cywilnego nie wymaga pozwolenia (art. 3 pkt 19, art. 9 ustawy z dnia 21 czerwca 2002 r. o materiałach wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego Dz.U. z 2002 r. nr 117, poz. 1007 i rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 29 lipca 2005 r. w sprawie wykazu wyrobów pirotechnicznych, na których nabywanie, przechowywanie lub używanie nie jest wymagane uzyskanie pozwolenia Dz.U. z 2005 r. nr 158, poz. 1329). Wprowadzony Uchwałą zakaz dotyczy całej gminy, a nie tylko miejsc publicznych, tymczasem materiały pirotechniczne (art. 3 pkt 8 ustawy z 21 czerwca 2002 r. o materiałach wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego Dz. U. nr 117, poz. 1007 ze zm.) stanowią jeden ze "składników" wyrobów pirotechnicznych (art. 3 pkt 19). Istnieją różne inne rodzaje wyrobów pirotechnicznych wykorzystywanych np. w kolejnictwie, leśnictwie, lotnictwie, ratownictwie (art. 62a ustawy z 21 czerwca 2002 r. o materiałach wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego), a więc pozostawienie w obrocie prawnym zaskarżonej Uchwały oznaczałoby, że ich używanie na terenie gminy również jest niedozwolone.

Przepisy porządkowe dotyczące używania i obrotu artykułów pirotechnicznych zawierała obowiązująca w dacie podjęcia Uchwały ustawa z dnia 22 sierpnia 1997 r. o bezpieczeństwie imprez masowych ( Dz. U. z 2001 r. nr 120, poz. 1298 ze zm.). Zgodnie z jej art. 6 i nast. ustawy, to wójt, burmistrz decydował, czy impreza masowa może się odbyć na terenie gminy i czy spełnia ona kryteria bezpieczeństwa określonego w ustawie.

Przepisy porządkowe dotyczące używania materiałów i środków pirotechnicznych zawiera również obecnie obowiązująca ustawa z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz.U. nr 62, poz. 504 ze zm.).

Służby porządkowe wykonujące swoje zadania w zakresie ochrony spokoju i porządku w miejscach publicznych miałyby w tej sytuacji trudności w ustaleniu, w jakim charakterze i jakim celu użyto materiały i środki pirotechniczne. Samo użycie bez negatywnych skutków tych materiałów i środków, przy braku naruszeń powołanych ustaw, nie jest naruszeniem porządku i spokoju.

W istocie bowiem to nie zakaz wprowadzony przedmiotową, zaskarżoną Uchwałą Rady Miejskiej, lecz prawidłowe działania Policji i Straży Miejskiej – przy zastosowaniu obowiązujących przepisów ustaw – winny prowadzić do celu przyjętego przez radę gminy i oczekiwanego przez społeczność Międzychodu w zakresie zapewnienia porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego. Przypomnieć należy, że w myśl art. 11 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (Dz. U. z 1997 r. nr 123, poz. 779 ze zm.) do zadań straży należy w szczególności m.in. ochrona spokoju i porządku w miejscach publicznych.

Odrębne ustawy lub inne przepisy powszechnie obowiązujące dają – w określonym zakresie – podstawy do przeciwdziałania zagrożeniom i zapewnieniu porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego.

Skoro zagrożenie spokoju i bezpieczeństwa publicznego hałasem wywołanym użyciem materiałów pirotechnicznych o działaniu hukowym i błyskowym nie jest szczególnym zjawiskiem na terenie gminy Międzychód, lecz występuje w skali całego kraju, a mimo to ustawodawca nie wprowadza szczegółowego zakazu dotyczącego używania tych materiałów i środków, to w ocenie Sądu tym bardziej organy samorządu terytorialnego nie powinny tego robić.

Zakazy sformułowane w Uchwale mogłyby być wykorzystane do innych potrzeb i stwarzać podstawę do stosowania bezwzględnej sankcji w stosunku do podmiotów, których zachowania nie rodzą zagrożeń dla wartości chronionych analizowanym przepisem. Taka groźba mogłaby zachodzić, gdyby zaskarżona Uchwała pozostała w obrocie prawnym.

W ocenie Sądu sprawa ochrony porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego poprzez zakaz używania materiałów pirotechnicznych wkracza w zakres uregulowany art. 51 § 1 i art. 83 § 1 i 2 kodeksu wykroczeń, a ochrona tych wartości i dóbr może być realizowana przez zastosowanie obowiązujących regulacji prawnych. Oznacza to, że wydanie przepisów porządkowych tej treści na terenie Miasta Międzychodu nie jest niezbędne i czyni Uchwałę Rady Miejskiej Międzychodu z dnia 11 grudnia 2007r. niedopuszczalną i sprzeczną z prawem.

Prokurator trafnie wskazał, że § 9 Uchwały błędnie określił sposób ogłoszenia i termin wejścia w życie przepisów porządkowych. Ponieważ taki jest charakter przedmiotowej Uchwały bezwzględnie zastosowanie mają przepisy art. 4 ust. 3 oraz art. 14 ust. 1 – 3 ustawy z dnia 20 lipca 2000r.o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych ( w dacie Uchwały – w brzmieniu Dz. U. z 2000r., nr 62, poz. 718 ze zm.; obecnie Dz. U. z 2010r., nr 17, poz. 95). Zasadą jest więc, że przepisy porządkowe wchodzą w życie po upływie 3 dni od dnia ogłoszenia.

Należy stwierdzić, że brak reakcji i czynności nadzorczych ze strony organu nadzorczego nad organami samorządu terytorialnego – Wojewody – nie jest w żadnym razie wiążące dla Sądu i nie ma wpływu na ocenę zgodności aktu prawa miejscowego z prawem.

Z tych względów Sąd na podstawie art. 147 § 1 ppsa stwierdził nieważność zaskarżonej Uchwały w całości. O niemożności wykonania Uchwały Sąd orzekł na podstawie art. 152 ppsa.