Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Wałejko Sędziowie WSA Ewa Ibrom (sprawozdawca) WSA Ewa Kowalczyk Protokolant Starszy asystent sędziego Karolina Orłowska po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 21 listopada 2017 r. sprawy ze skargi B. S. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego oddala skargę.

Zaskarżonym postanowieniem z [...] lipca 2017 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w L. (dalej: "organ II instancji" lub "organ odwoławczy") utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego w L. (dalej: "organ I instancji" lub "organ egzekucyjny") z [...] czerwca 2017 r., odmawiające umorzenia postępowania egzekucyjnego, prowadzonego wobec B. S. (dalej: "skarżąca").

W uzasadnieniu postanowienia organ przedstawił przebieg dotychczasowego postępowania w sprawie określenia skarżącej wysokości podatku dochodowego od osób fizycznych za 1996 r. oraz egzekucji prowadzonej w celu wyegzekwowania tego podatku.

Organ przypomniał, że pierwsza decyzja określająca skarżącej podatek dochodowy od osób fizycznych za 1996 r. wydana została w 1998 r. Wyrokiem z 26 marca 2001 r., sygn. akt I SA/Lu 1714/98 Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w L. uchylił decyzje obu instancji w sprawie określenia tego podatku.

Kolejna decyzja wydana została [...] czerwca 2002 r. W celu wykonania tej decyzji w dniu [...] lipca 2002 r. wystawiony został tytuł wykonawczy nr [...] ([...]), którego odpis wraz z zawiadomieniem z dnia 22 lipca 2002 r. o zastosowaniu środka egzekucyjnego - egzekucji z rachunku bankowego - został doręczony skarżącej 23 lipca 2002 r.

Izba Skarbowa w L. decyzją z [...] września 2002 r. uchyliła decyzję z [...] czerwca 2002 r. i określiła zobowiązanie podatkowe, zaległość podatkową i odsetki. W oparciu o tę decyzję wierzyciel wystawił [...] września 2002 r. nowe tytuły wykonawcze o numerach X ([...]) i Y. Na podstawie tych tytułów wykonawczych dokonano 6 listopada 2002 r. zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego. Odpisy tytułów wykonawczych wraz z kopią zawiadomienia o zajęciu rachunku bankowego zostały doręczone [...] listopada 2002 r. Natomiast tytuł wykonawczy Z został [...] października 2002 r. wycofany z egzekucyjnej realizacji, a zajęcie z [...] lipca 2002 r. uchylone.

Wyrokiem z 23 kwietnia 2003 r., sygn. akt I SA/Lu 898/02 Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w L. ponownie uchylił decyzje obu instancji. W związku z powyższym sprawa została po raz kolejny przekazana do rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji.

Postanowieniem z [...] sierpnia 2003 r. organ egzekucyjny umorzył postępowanie egzekucyjne prowadzone wobec skarżącej w celu wyegzekwowania zaległego podatku dochodowego od osób fizycznych za 1996 r.

Decyzją z [...] października 2003 r. nr [...] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w L. określił zobowiązanie skarżącej w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1996 r. w wysokości 249 365,10 zł oraz odsetki od nieterminowo uiszczonych zaliczek w kwocie 96 489,30 zł. Decyzją z [...] lutego 2004 r. nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w L. utrzymał w mocy tę decyzję.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z 16 marca 2005 r., sygn. akt I SA/Lu 207/04 oddalił skargę na wyżej wymienioną decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. Następnie Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 6 lipca 2006 r. w sprawie II FSK 943/05 oddalił skargę kasacyjną skarżącej. Decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie stała się zatem prawomocna i ostateczna.

Organ odwoławczy podkreślił, że z uzasadnienia wyroku WSA w Lublinie wynika wprost, że dokonane 22 lipca 2002 r. zajęcie wierzytelności z rachunku bankowego spowodowało przerwanie biegu terminu przedawnienia zobowiązania skarżącej w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 1996. Była to bowiem pierwsza czynność egzekucyjna dotycząca egzekucji podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 1996, o której skarżąca została powiadomiona, a czynność polegała na zastosowaniu środka egzekucyjnego. Po tym zaś przerwaniu termin przedawnienia zaczął biec od 24 kwietnia 2003 r., tj. od dnia następnego po ogłoszeniu wyroku w sprawie I SA/Lu 898/02.

Wobec nieuregulowania zaległego podatku wraz z należnymi odsetkami za zwłokę organ I instancji wystawił na podstawie decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. z [...] października 2003 r. tytuły wykonawcze o numerach: A ([...]), którym objęto zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1996 r. oraz odsetki za zwłokę oraz B ([...]), którym objęto odsetki od nieterminowo uiszczonych zaliczek. W oparciu o te tytuły organ wszczął wobec skarżącej postępowanie egzekucyjne.

Odpisy obu tytułów wykonawczych zostały skarżącej doręczone w styczniu i listopadzie 2004 r. wraz z odpisami zawiadomień o zajęciu rachunków bankowych. Następnie [...] listopada 2006 r. dokonano zajęcia świadczenia emerytalno-rentowego skarżącej w ZUS Oddział w L.

Prowadząc dalsze czynności egzekucyjne, organ I instancji dokonał w 2009 r. zajęcia prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność pieniężną skarżącej. Czynności te były przedmiotem oceny w postępowaniu w sprawie skargi na czynności egzekucyjne. Dyrektor Izby Skarbowej w L. oddalił skargę na czynności egzekucyjne, a Minister Finansów utrzymał postanowienie w tym przedmiocie w mocy. Skarga Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. została oddalona wyrokiem z 22 kwietnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 2226/09. Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 2 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 1896/10 oddalił skargę kasacyjną złożoną od wyroku WSA w Warszawie.

Kolejną czynnością egzekucyjną było zajęcie należącego do skarżącej udziału w 1/2 nieruchomości położonej w L. przy ul. P. Pierwsze zajęcie, dokonane 17 października 2012 r., zostało uchylone, natomiast kolejne zajęcie dokonane zostało 21 stycznia 2013 r. Na wniosek organu Sąd Rejonowy [...] dokonał w księdze wieczystej wpisu ostrzeżenia o wszczęciu egzekucji z udziału we współwłasności nieruchomości. Na czynności egzekucyjne polegające na zajęciu udziału w nieruchomości złożona została skarga. Dyrektor Izby Skarbowej w L. oddalił ją postanowieniem z [...] marca 2013 r. Postanowienie to zostało utrzymane w mocy przez Ministra Finansów postanowieniem z [...] stycznia 2015 r. Na postanowienie Ministra Finansów złożona została skarga do WSA w W.

Organ odwoławczy wskazał, że w toku egzekucji skarżąca występowała kilkakrotnie o umorzenie postępowania egzekucyjnego z powodu przedawnienia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1996 r. Żaden z wniosków nie został uwzględniony. Stanowisko organów co do braku podstaw do umorzenia postępowania egzekucyjnego podzielane było zarówno przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, jak i Naczelny Sąd Administracyjny. Organ wskazał, że kwestia umorzenia postępowania z powodu przedawnienia była przedmiotem oceny sądów w sprawach o sygnaturach akt: I SA/Lu 862/09 (II FSK 1572/10), I SA/Lu 40/14 (II FSK 3219/14), I SA/Lu 259/14 (II FSK 287/15).

Kontynuując egzekucję z nieruchomości organ I instancji przeprowadził oględziny nieruchomości przy ul. P. z udziałem biegłego rzeczoznawcy majątkowego. Także i ta czynność została zaskarżona. Dyrektor Izby Skarbowej w L. odmówił wszczęcia postępowania w sprawie skargi na czynności egzekucyjne dotyczące oględzin nieruchomości. Na postanowienie to skarżąca wniosła zażalenie do Ministra Finansów.

Kolejny wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego wniesiony został w piśmie z [...] maja 2015 r. Ten właśnie wniosek jest przedmiotem rozstrzygnięć organów obu instancji w sprawie niniejszej.

Pierwotnie organy odmówiły wszczęcia postępowania w sprawie tego wniosku. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z 23 marca 2016 r., sygn. akt I SA/Lu 968/15, uchylił zaskarżone postanowienie organu II instancji. Skarga kasacyjna organu została oddalona przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 12 stycznia 2017 r., sygn. akt II FSK 2340/16.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy, organ II instancji, postanowieniem z [...] maja 2017 r. uchylił postanowienie organu I instancji z 17 czerwca 2015 r. w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez organ pierwszej instancji.

Postanowieniem z [...] czerwca 2017 r. organ I instancji odmówił umorzenia postępowania egzekucyjnego.

Skarżąca wniosła na powyższe rozstrzygnięcie zażalenie, zarzucając naruszenie przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, Kodeksu postępowania administracyjnego oraz ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skarżąca zarzuciła niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy oraz naruszenie prawa materialnego poprzez prowadzenie egzekucji w warunkach przedawnienia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1996 rok. Zarzuciła również błędne przyjęcie, że w dacie umorzenia postępowania egzekucyjnego z 29 sierpnia 2003 r. nie doszło do unicestwienia materialnoprawnych skutków zastosowania środka egzekucyjnego z 22 lipca 2002 r. w postaci przerwania biegu terminu przedawnienia.

Rozpatrując zażalenie organ II instancji wskazał podstawy umorzenia postępowania egzekucyjnego, określone w art. 59 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Następnie wyjaśnił, że zgodnie z art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (w skrócie: "o.p."), zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Bieg terminu przedawnienia może zostać jednak przerwany. Przepis art 70 § 4 o.p. w brzmieniu obowiązującym do 1 września 2005 r. stanowił, że bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zakończono postępowanie egzekucyjne. Po dniu 1 września 2005 r. zdanie drugie tego przepisu otrzymało brzmienie: "Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny".

Skutek w postaci przerwania biegu terminu przedawnienia wywołuje zatem każdy zastosowany środek egzekucyjny, o którym podatnik został powiadomiony. Bieg terminu przedawnienia może więc być wielokrotnie przerywany.

Organ podkreślił, że w stanie prawnym obowiązującym w okresie od 1 stycznia 1998 r. do 31 sierpnia 2005 r. do przerwania biegu terminu przedawnienia, bez żadnych ograniczeń czasowych, wystarczające było zastosowanie chociażby jednego środka egzekucyjnego i to bez względu na efektywność jego zastosowania. Organ wyjaśnił następnie, że przepis art. 70 § 4 o.p. w nowym brzmieniu znajduje zastosowanie do przedawnienia zobowiązań podatkowych powstałych po dniu 1 września 2005 r. jak i tych zobowiązań, które powstały przed tą datą i istniały w dniu 1 września 2005 r.

Organ stwierdził, że mając na uwadze wyżej wymienione prawomocne wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, nie można uznać iż należności dochodzone na podstawie tytułów wykonawczych nr A i B przedawniły się.

Organ wyjaśnił w dalszej części uzasadnienia, że wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy w L. z dnia 23 kwietnia 2003 r. sygn. akt I SA/Lu 898/02 spowodował wygaśnięcie zobowiązania pieniężnego objętego tytułami wykonawczymi [...] oraz [...] i [...]. W konsekwencji nastąpiło umorzenie postępowania egzekucyjnego w oparciu o art. 59 § 1 pkt 9 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym na wniosek wierzyciela. Przyczyną umorzenia postępowania egzekucyjnego była przemijająca przeszkoda w prowadzeniu egzekucji w postaci uchylenia przez sąd decyzji będących podstawą wystawienia tytułów wykonawczych. Uchylenie czynności egzekucyjnej po umorzeniu postępowania egzekucyjnego nie niweczy jednak skutku w postaci przerwy biegu terminu przedawnienia, określonej w art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej, wywołanej wskutek zastosowanego środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony, czyli w tym przypadku zajęcia rachunku bankowego w dniu 22 lipca 2002 r.

Ponadto, po przerwaniu biegu przedawnienia, doręczono skarżącej w dniach 19 stycznia i 29 listopada 2004 r. odpisy nowych tytułów wykonawczych (nr A i nr B.) wraz z odpisami zawiadomień o zajęciu rachunku bankowego. Dodatkowo [...] listopada 2006 r. dokonano zajęcia świadczenia rentowo-emerytalnego skarżącej w ZUS - Oddział w L. Ponadto, na podstawie wskazanych tytułów wykonawczych organ egzekucyjny zawiadomieniami z dnia [...] lipca 2009 r. zajął prawa majątkowe skarżącej stanowiące wierzytelność pieniężną, o których skarżąca została zawiadomiona. Następnie organ I instancji zawiadomieniem z 21 stycznia 2013 r. (doręczonym 29 stycznia 2013 r.) dokonał zajęcia należącego do skarżącej udziału w nieruchomości położonej w L., przy ul. P. Zastosował zatem środek egzekucyjny ponownie przerywający bieg terminu przedawnienia. Zaległości podatkowe objęte tytułami wykonawczymi nr A i B. nie uległy zatem przedawnieniu.

Organ stwierdził, że za prawidłowością powyższego stanowiska przemawiają również wyroki sądów administracyjnych. W sprawie o sygn. akt II FSK 287/15 Naczelny Sąd Administracyjny, oddalając skargę kasacyjną wniesioną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 25 września 2014 r., sygn. akt I SA/Lu 259/14, wyraźnie wskazał, iż bieg przedawnienia był skutecznie przerywany, zaś ostatnią czynnością na ówczesnym etapie, było zajęcie udziału w nieruchomości, dokonane zawiadomieniem z 21 stycznia 2013 r. Skarga na tę czynność została prawomocnie oddalona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 916/15. Z uwagi na wyczerpanie toku instancji, czynność zajęcia nieruchomości należy uznać za skuteczną i jako taką przerywającą bieg terminu przedawnienia na kolejne pięć lat.

W toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego, organ egzekucyjny dokonał kolejnych czynności powodujących przerwanie biegu terminu przedawnienia. Zawiadomieniem z 15 kwietnia 2015 r. organ egzekucyjny zajął prawo majątkowe stanowiące wierzytelność pieniężną przysługującą skarżącej u dłużnika B. P. oraz u B. G.. Następnie 31 stycznia 2017 r. dokonano zajęcia innej wierzytelności pieniężnej.

Organ zauważył, że nietrafne jest stawianie zarzutu naruszenia art. 33 pkt 1 u.p.e.a. Przepis ten normuje odrębną od umorzenia postępowania egzekucyjnego instytucję zarzutów w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej. Organ wyjaśnił, że termin do skutecznego wniesienia zarzutów w sprawie postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułów wykonawczych nr A upłynął z dniem 26 stycznia 2004 r., a nr B. upłynął z dniem 6 grudnia 2004 r. Natomiast zaskarżone rozstrzygnięcie organu I instancji z [...] czerwca 2017 r. zostało wydane w oparciu o art. 59 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym. Rozpatrując zażalenie na postanowienie w sprawie odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego, organ odwoławczy nie może oceniać przesłanki do wniesienia zarzutów w sprawie postępowania egzekucyjnego, gdyż zmieniłoby to zakres rozpoznawanej sprawy.

Na podstawie akt egzekucyjnych organ odwoławczy stwierdził, iż w sprawie niniejszej nie tylko nie zachodzi wskazana przez skarżącą przesłanka umorzenia postępowania egzekucyjnego z § 1 pkt 2 artykułu 59 ustawy, ale również nie występują inne przesłanki, określone w § 1 i 2.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skarżąca zarzuciła naruszenie:

1) art. 23 § 1, § 2 i § 3 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2017 r. z późn. zm.), w skrócie: "u.p.e.a.", poprzez niedopełnienie obowiązku kontroli przestrzegania przepisów prawa przez wierzyciela i jednocześnie organu egzekucyjnego, w przedmiocie prowadzenia postępowania egzekucyjnego w okolicznościach faktycznych i prawnych nieistnienia obowiązku, co spowodowało, że nie zostały wyjaśnione okoliczności mające istotny wpływ na wynik sprawy,

2) art. 59 § 1 pkt. 2 i art. 60 § 1 u.p.e.a. w zw. z art. 33 § 1 pkt 1 u.p.e.a. w zw. z art. 53a i 70 § 1 o.p. poprzez bezpodstawne niezastosowanie tych przepisów przez organ egzekucyjny w sytuacji, w której doszło do naruszenia prawa materialnego, tj. prowadzenie postępowania egzekucyjnego w oparciu o tytuły wykonawcze wydane na podstawie decyzji wymiarowych wydanych, w warunkach faktycznych i prawnych nieistnienia tego zobowiązania, co miało istotny wpływ na wynik sprawy,

3) art. 59 § 1 pkt. 2 i art. 60 § 1 u.p.e.a. w zw. z art.33 pkt 1 u.p.e.a. w zw. z art. 70 §1 o.p. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, w której doszło do naruszenia prawa materialnego, tj. orzekania przez organ egzekucyjny w warunkach przedawnienia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1996 r., to jest w dacie wygaśnięcia tegoż zobowiązania, co powoduje niedopuszczalność egzekucji administracyjnej,

4) art. 59 § 1 pkt. 2 i art. 60 § 1 u.p.e.a. w zw z art. 33 pkt 1 u.p.e.a. w zw. z art. 70 § 4 o.p., poprzez błędne przyjęcie, że w dacie umorzenia postępowania egzekucyjnego z dnia 29 sierpnia 2003 r. na podstawie art. 59 § 1 pkt 2 tej ustawy nie doszło do unicestwienia materialnoprawnych skutków zastosowania środka egzekucyjnego z dnia 22 lipca 2002 r. w postaci przerwania biegu terminu przedawnienia na podstawie art. 70 § 4 o.p., w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1996 r., co miało istotny wpływ na wynik sprawy,

5) art. 60 § 1 u.p.e.a. w zw. z art. 70 § 4 o.p., poprzez błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że uchylenie czynności egzekucyjnych z art. 59 § 1 pkt.2 u.p.e.a., nie powoduje unicestwienia skutku w postaci przerwania biegu terminu przedawnienia, o jakim mowa w art. 70 § 4 o.p. i w konsekwencji bezpodstawną odmowę jego zastosowania, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy,

6) art. 59 § 1 pkt. 2 i art. 60 § 1 u.p.e.a. w zw. z art. 33 § 1 pkt 1 u.p.e.a. w zw. z art. 53a i 70 § 1 o.p., w zw. z art. 2 i art. 7 oraz art. 32 Konstytucji RP, poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego i prawnego, co spowodowało wadliwe uzasadnienie faktyczne i prawne zaskarżonego postanowienia,

7) art. 59 § 1 pkt. 2 i art. 60 § 1 u.p.e.a. w zw. z art. 33 pkt 1 u.p.e.a. w zw. z art. 233 § 1 pkt 2 lit. a i art. 208 § 1 o.p. w zw. z art. 59 § 1 pkt 9 o.p. poprzez niezastosowanie tych przepisów z których wynika, że po upływie terminu przedawnienia nie jest dopuszczalne prowadzenie postępowania podatkowego i orzekanie o wysokości zobowiązania podatkowego, które wygasło, bowiem skutek umorzenia postępowania egzekucyjnego, powoduje przywrócenie stanu istniejącego przed wszczęciem egzekucji przez wyeliminowanie z obrotu prawnego aktu administracyjnego, który doprowadził do wadliwego wszczęcia postępowania egzekucyjnego,

8) art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.), w skrócie: "p.p.s.a.", poprzez błędne przyjęcie, że ocena prawna przyjęta w dotychczasowych rozstrzygnięciach administracyjno-sądowych wiąże organ, pomimo odmiennej wykładni prawa wyrażonej w uchwałach NSA i orzecznictwie sądów administracyjnych,

9) art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego, w skrócie: "k.p.a.", w zw. z art. 18 u.p.e.a., poprzez niewyjaśnienie istoty sprawy, tj. niewykonanie kontroli decyzji ostatecznej, w oparciu o którą zostały wydane tytuły wykonawcze, pod względem jej zgodności z prawem,

10) art. 80 k.p.a. w zw. z art. 18 u.p.e.a, poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów i wyciąganie wniosków nieuprawnionych w świetle rzeczywistego stanu faktycznego i prawnego sprawy,

11) zasady legalizmu, bowiem w demokratycznym państwie prawnym (art. 2 Konstytucji RP) żadne działanie organów władzy publicznej nie tylko nie może być dowolne, ale winno być podejmowane jedynie na podstawie i w granicach prawa (art. 7 Konstytucji RP).

Podnosząc powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości oraz postanowienia organu I instancji i umorzenie postępowania egzekucyjnego, ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.

W uzasadnieniu skargi skarżąca powołała się na cztery uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego:

1) uchwałę z 7 grudnia 2009 r., sygn. akt II FPS 5/09, dotyczącą przedawnienia odsetek od zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych zapłaconych w zaniżonej wysokości oraz odsetek od zaliczek niewniesionych w terminie;

2) uchwałę z 3 czerwca 2013 r., sygn. akt I FPS 6/12, dotyczącą przerwania biegu terminu przedawnienia na skutek zastosowania środka egzekucyjnego;

3) uchwałę z 29 września 2014 r., sygn. akt II FPS 4/13, stwierdzającą niedopuszczalność prowadzenia postępowania podatkowego po upływie terminu przedawnienia;

4) uchwałę z 28 kwietnia 2014 r., sygn. akt I FPS 8/13, dotyczącą wpływu umorzenia postępowania egzekucyjnego na materialnoprawne skutki zastosowanego środka egzekucyjnego w postaci przerwania biegu terminu przedawnienia.

W ocenie skarżącej powyższe uchwały NSA wskazują, że decyzje w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1996 rok i odsetek od nieterminowo uiszczonych zaliczek oraz wystawione na ich podstawie tytuły wykonawcze utraciły swój byt prawny. W dalszej części uzasadnienia skargi skarżąca zawarła dłuższe wywody na temat nieprawidłowości stanowiska organów oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie w sprawie I SA/Lu 207/04 co do odsetek od nieterminowo uiszczonych zaliczek, stwierdzając w konkluzji, że wyrok ten nie może wiązać organów.

Zdaniem skarżącej umorzenie postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 59 § 1 pkt 2 u.p.e.a. spowodowało uchylenie skutków prawnych podjętych czynności i będących ich następstwem środków egzekucyjnych, a zatem także skutku w postaci przerwania biegu terminu przedawnienia. Oznacza to, że zobowiązanie objęte postępowaniem egzekucyjnym przedawniło się z dniem 31 grudnia 2002 r., zaś decyzja wymiarowa została wydana 16 października 2003 r. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi i podtrzymał dotychczasową argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Skarga jest nieuzasadniona.

Przede wszystkim podkreślić należy, że skarżąca po raz kolejny występuje o umorzenie postępowania egzekucyjnego podnosząc te same zarzuty i podając te same argumenty. Zarówno organy, jak i sądy administracyjne, rozpoznające skargi od postanowień odmawiających umorzenia postępowania egzekucyjnego każdorazowo szczegółowo ustosunkowywały się do zarzutów skarżącej, wyjaśniając, że zobowiązanie skarżącej z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 1996 rok nie uległo przedawnieniu i może być nadal egzekwowane.

Przypomnieć należy, że wyroki potwierdzające prawidłowość stanowiska organu egzekucyjnego o braku podstaw do umorzenia postępowania egzekucyjnego zapadły w sprawach: I SA/Lu 862/09, I SA/Lu 40/14, I SA/Lu 259/14 oraz I SA/Lu 582/17, rozpoznawanych przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie. W trzech sprawach (I SA/Lu 862/09, I SA/Lu 40/14 oraz I SA/Lu 259/14) skargi kasacyjne wniesione przez skarżącą zostały oddalone (II FSK 1572/10, II FSK 3219/14 oraz II FSK 3219/14). W sprawie I SA/Lu 582/17, wyrok oddalający skargę jest nieprawomocny, bowiem skarga kasacyjna nie została jeszcze rozpoznana.

Wprawdzie przepisy ustawy nie ograniczają możliwości wielokrotnego składnia wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego, a każdy wniosek podlega każdorazowo rozpatrzeniu przez organ egzekucyjny jako odrębna sprawa i zaskarżeniu do sądu administracyjnego, co oznacza, że nie zachodzi powaga rzeczy osądzonej w zakresie kolejnego wniosku, należy jednak zauważyć, że zgodnie z art. 170 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby.

W wyroku z 9 grudnia 2016 r. (sygn. akt II FSK 287/15), oddalającym skargę kasacyjną skarżącej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie w sprawie I SA/Lu 259/14, oddalającego skargę na postanowienie odmawiające umorzenia postępowania egzekucyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że moc wiążąca orzeczenia w odniesieniu do sądów oznacza, że muszą one przyjmować, iż dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak stwierdzono w prawomocnym orzeczeniu. Dotyczy to również organów państwowych. Oznacza to, że w kolejnym postępowaniu, w którym pojawia się dana kwestia, nie może być ona ponownie badana. NSA podzielił w pełni pogląd sądu I instancji, że zobowiązana nie może skutecznie żądać ponownie umorzenia postępowania egzekucyjnego, powołując się na takie zdarzenia czy okoliczności, które dotyczyły okresu już ocenionego przez organy i sądy.

W rozpoznawanej sprawie skarżąca po raz kolejny kwestionuje stanowisko organu co do przerwania biegu przedawnienia na skutek zastosowania w dniu 22 lipca 2002 r. środka egzekucyjnego w postaci zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego.

Po raz kolejny należy w związku z powyższym wyjaśnić, że kwestia przerwania biegu przedawnienia zobowiązania skarżącej z tytułu podatku dochodowego za rok 1996 rozstrzygnięta została w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 16 marca 2005 r., sygn. akt I SA/Lu 207/04 w sprawie ze skargi na decyzję określająca wysokość podatku oraz odsetek od nieterminowo uiszczanych zaliczek. Sąd stwierdził, że dokonane w dniu 22 lipca 2002 r. zajęcie wierzytelności z rachunku bankowego spowodowało przerwanie biegu terminu przedawnienia zobowiązania. Była to bowiem pierwsza czynność egzekucyjna dotycząca egzekucji podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 1996, o której skarżąca została powiadomiona, a czynność ta polegała na zastosowaniu środka egzekucyjnego, o którym mowa w art. 1a pkt 12 lit. a tiret 4 w związku z art.67 § 1 i art. 80 ustawy z dnia z dnia 17 czerwca 1966 r. postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Po tym zaś przerwaniu termin przedawnienia zaczął biec od 24 kwietnia 2003 r., tj. od dnia następnego po ogłoszeniu wyroku w sprawie I SA/Lu 898/02.

Sąd stwierdził, że dla powyższej oceny nie ma znaczenia fakt, iż zajęcie wierzytelności dokonane 22 lipca 2002 r. zostało następnie na wniosek wierzyciela uchylone 31 października 2002 r. Uchylenie wskazanej czynności egzekucyjnej nie sprawia bowiem, że traktuje się ją jako niebyłą, chociaż przestaje ona wywoływać skutki prawne. Uchylenie tej czynności nie spowodowało również zakończenia postępowania egzekucyjnego, w którym czynność tę podjęto.

Uznając, że nie doszło do przedawnienia zobowiązania podatkowego, sąd przesądził także o prawidłowości decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. z [...] października 2003 r., Nr [...], określającej skarżącej zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1996 rok oraz odsetki od nieterminowo uiszczonych zaliczek, utrzymanej w mocy decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w L. z [...] lutego 2004 r. Nr [...].

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 6 lipca 2006 r., sygn. akt II FSK 943/05, oddalił skargę kasacyjną skarżącej, podzielając stanowisko sądu I instancji, iż bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, którego dotyczy zaskarżona decyzja, uległ przerwaniu w 2002 r. na podstawie art. 70 § 4 o.p. oraz że po przerwaniu tym termin przedawnienia zaczął biec na nowo w 2003 r. Podzielił również stanowisko WSA w Lublinie co do prawidłowości określenia wysokości zobowiązania skarżącej z tytułu podatku dochodowego za 1996 rok i odsetek od nieterminowo uiszczonych zaliczek.

W świetle powyższego całkowicie bezpodstawny jest zarzut skarżącej, że zobowiązanie z tytułu podatku dochodowego za 1996 rok przedawniło się z dniem 31 grudnia 2002 r., natomiast zobowiązanie z tytułu nieterminowo opłacanych zaliczek - z dniem 31 grudnia 2001 r., a w konsekwencji nieuzasadnione są zarzuty naruszenia przez organ art. 23 § 1, § 2 i § 3 oraz art. 59 § 1 pkt 2 i art. 60 § 1 u.p.e.a., poprzez brak właściwej kontroli prowadzonego postępowania egzekucyjnego i prowadzenie go w warunkach przedawnienia zobowiązania i nieistnienia obowiązku.

Nie ma również żadnych podstaw do przyjęcia, że do przedawnienia zobowiązania skarżącej doszło po przerwaniu biegu przedawnienia w 2002 r. Jak już wyżej wskazano, bieg przedawnienia zaczął biec na nowo z dniem 23 kwietnia 2003 r. Do chwili obecnej do przedawnienia nie doszło, ponieważ po tej dacie bieg terminu przedawnienia był przerywany jeszcze kilkakrotnie, na skutek stosowanych przez organ środków egzekucyjnych.

Zgodnie z art. 70 § 1 o.p., zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. W myśl art. 70 § 4 o.p., w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2005 r., bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny. Problem zastosowania nowego brzmienia tego przepisu do postępowania egzekucyjnego prowadzonego w rozpoznawanej sprawie (wszczętego na podstawie tytułów wykonawczych doręczonych zobowiązanej w styczniu i w listopadzie 2004 r.) był przedmiotem analizy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie w sprawie I SA/Lu 862/09. Sąd stwierdził, że przepis art. 70 § 4 o.p., w nowym brzmieniu, ma zastosowanie zarówno do przedawnienia zobowiązań podatkowych powstałych po dniu 1 września 2005 r., jak i do tych zobowiązań, które powstały przed tą datą i istniały w dniu 1 września 2005 r. W konsekwencji, po przerwaniu przed 1 września 2005 r. biegu terminu przedawnienia wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, termin biegnie na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano ten środek.

W sprawie niniejszej środki egzekucyjne stosowane były w przez organ egzekucyjny kolejno: w styczniu 2004 r. (doręczenie odpisu tytułu wykonawczego nr A i zawiadomienie o zajęciu rachunku bankowego), w listopadzie 2004 r. (doręczenie odpisu tytułu wykonawczego nr B. i zawiadomienie o zajęciu rachunku bankowego), w listopadzie 2006 r. (zawiadomienie o zajęciu świadczenia emerytalno-rentowego), w lipcu 2009 r. (zawiadomienie o zajęciu wierzytelności pieniężnych), w październiku 2012 r. (zawiadomienie o zajęciu udziału w nieruchomości, następnie uchylonym), w styczniu 2013 r. (zawiadomienie o zajęciu udziału w nieruchomości), w kwietniu 2015 r. (zawiadomienie o zajęciu wierzytelności pieniężnych), w styczniu 2017 r. (zawiadomienie o zajęciu wierzytelności pieniężnej).

Nie ulega zatem wątpliwości, że w chwili wydawania zaskarżonego postanowienia zobowiązanie skarżącej - na skutek stosowania wymienionych wyżej środków egzekucyjnych - nie uległo jeszcze przedawnieniu. Środki egzekucyjne stosowane były każdorazowo przed upływem terminu przedawnienia i powodowały, że termin ten zaczynał biec na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano określony środek egzekucyjny (art. 70 § 4 o.p.).

Należy również zauważyć, że ocena skutków stosowania wymienionych wyżej środków egzekucyjnych po przerwaniu biegu przedawnienia w 2002 r., dokonywana była także przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oraz Naczelny Sąd Administracyjny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w wyroku z 31 marca 2010 r. w sprawie I SA/Lu 862/09 wyjaśnił, że po przerwaniu biegu przedawnienia na skutek zastosowania w 2002 r. środka egzekucyjnego, w dalszej kolejności dochodziło do kolejnych przerw biegu terminu przedawnienia, zgodnie z art. 70 § 4 o.p., a mianowicie w styczniu i w listopadzie 2004 r., w listopadzie 2006 r. i wreszcie w lipcu 2009 r. Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie II FSK 1572/10 oddalił skargę kasacyjną zobowiązanej i podkreślił przy tym, że nie do zaakceptowania - z uwagi na moc wiążącą prawomocnych wyroków sądowych - jest stanowisko skarżącej, w którym kwestionuje prawomocny wyrok w sprawie I SA/Lu 207/04. Ocenił również, że prawidłowe jest stanowisko, w związku z nowelizacją art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej z dnia 30 czerwca 2005 r., w myśl którego ustawodawca przesądził o bezpośrednim stosowaniu ustawy nowej, także w stosunku do zobowiązań podatkowych powstałych przed dniem jej wejścia w życie. W konsekwencji każde zastosowanie środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony, także wtedy, gdy nastąpiło to przed dniem wejścia w życie nowelizacji, powoduje przerwanie biegu terminu przedawnienia i termin ten zaczyna powtórnie biec od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny (art. 70 § 4 o.p. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 września 2005 r.).

W kolejnym wyroku z 23 maja 2014 r., sygn. akt I SA/Lu 40/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie jednoznacznie stwierdził, że nie zaistniały żadne okoliczności, powodujące niedopuszczalność wszczęcia postępowania egzekucyjnego i prowadzenia egzekucji oraz że należności objęte tytułami wykonawczymi nr A oraz nr B. nie uległy przedawnieniu. Sąd stwierdził również, że nie budzi wątpliwości, że od lipca 2009 r. nie upłynął termin pięciu lat określony w art. 70 § 1 w powiązaniu z § 4 o.p., a w rezultacie nie nastąpiło przedawnienie egzekwowanych należności.

W wyroku z 9 grudnia 2016 r., II FSK 3219/14, oddalającym skargę kasacyjną od wyroku WSA w Lublinie, Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że skarżąca nie mogła skutecznie żądać ponownie umorzenia postępowania egzekucyjnego powołując się na takie zdarzenia czy okoliczności, które dotyczyły okresu już ocenionego mocą uprzedniego ostatecznego postanowienia o odmowie umorzenia postępowania egzekucyjnego, skontrolowanego w aspekcie legalności przez sądy administracyjne. Zwrócił również uwagę, że w postępowaniu prowadzonym w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego ani organ egzekucyjny, ani organ nadzoru, nie badają prawidłowości wymiaru zobowiązania podatkowego. Kwestie te są badane w odrębnych poprzedzających wszczęcie postępowania egzekucyjnego, postępowaniach

W kolejnym wyroku z 25 września 2014 r., sygn. akt I SA/Lu 259/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę na postanowienie o odmowie umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego na postawie tytułu wykonawczego nr B, stwierdzając, że nie ma wątpliwości, że od 14 lipca 2009 r., kiedy nastąpiła ostatnia przerwa przedawnienia oceniana przez sądy obydwu instancji w wymienionych wyżej sprawach, nie upłynął do dnia wydania zaskarżonego w tej sprawie postanowienia, termin pięciu lat określony w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, a ponadto organ egzekucyjny zawiadomieniem z dnia 21 stycznia 2013 r. dokonał kolejnej czynności przerywającej bieg przedawnienia, zajmując udział w nieruchomości zobowiązanej. Oznacza to, że nadal nie nastąpiło przedawnienie egzekwowanych należności. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 9 grudnia 2016 r., sygn. akt II FSK 287/15, oddalając skargę kasacyjną od wyroku WSA w Lublinie stwierdził, że już we wcześniejszych prawomocnych orzeczeniach (I SA/Lu 862/09 i II FSK 1572/10) oceniono okoliczności faktyczne i prawne takie same jak występujące w rozpoznanej obecnie sprawie. Stwierdzono w nich, że nie zaistniały żadne okoliczności powodujące niedopuszczalność wszczęcia postępowania egzekucyjnego i prowadzenia egzekucji oraz że egzekwowane należności nie uległy przedawnieniu. NSA podzielił także pogląd sądu I instancji, że na skutek zajęcia udziału w nieruchomości skarżącej w styczniu 2013 r. doszło do kolejnego przerwania biegu przedawnienia.

W sprawie niniejszej sąd jest związany oceną zawartą w powołanych wyżej orzeczeniach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego i Naczelnego Sądu Administracyjnego co do skutecznego, kilkukrotnego przerwania biegu przedawnienia zobowiązania skarżącej. Zważywszy, że sądy obu instancji przesądziły, że ostatnia przerwa biegu przedawnienia miała miejsce w styczniu 2013 r., prawidłowe jest stanowisko organu, że do chwili wydania zaskarżonego postanowienia w rozpoznawanej sprawie nie upłynął pięcioletni termin przedawnienia, określony w art. 70 § 1 o.p.

Niezależnie jednak od powyższego stwierdzić należy, że w toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego, organ egzekucyjny dokonał kolejnych czynności powodujących przerwanie biegu terminu przedawnienia. Zawiadomieniem z 15 kwietnia 2015 r. organ egzekucyjny zajął prawo majątkowe stanowiące wierzytelność pieniężną przysługującą skarżącej, a następnie 31 stycznia 2017 r. dokonano zajęcia innej wierzytelności pieniężnej.

Czynności te po raz kolejny przerwały zatem bieg przedawnienia, zgodnie z art. 70 § 4 o.p. Zobowiązanie skarżącej z tytułu podatku dochodowego za 1996 rok nie wygasło i może być nadal dochodzone.

Nie zachodzi zatem powoływana przez skarżącą przesłanka umorzenia postępowania egzekucyjnego, określona w art. 59 § 1 pkt 2 u.p.e.a. Zgodnie z tym przepisem postępowanie egzekucyjne umarza się, jeżeli obowiązek nie jest wymagalny, został umorzony lub wygasł z innego powodu albo jeżeli obowiązek nie istniał.

W tym miejscu wyjaśnienia wymaga, że skarżąca nie kwestionuje ustalenia, że po 2002 r. organ stosował kolejne środki egzekucyjne, wyżej opisane. W żaden sposób nie podważa też ustalenia, że na skutek stosowania tych środków doszło do kilkukrotnego przerwania biegu przedawnienia. Podnosi natomiast nieodmiennie od lat ten sam zarzut, sprowadzający się do kwestionowania decyzji określającej zobowiązanie podatkowe oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie i Naczelnego Sądu Administracyjnego, potwierdzających prawidłowość decyzji. Jej zarzuty w tym zakresie nie mogą być zatem uwzględnione, zmierzają bowiem do podważenia prawomocnego wyroku, który zgodnie z art. 170 p.p.s.a., wiąże nie tylko strony i sąd, który wydał wyrok, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Oddalając prawomocnym wyrokiem skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie z 17 lutego 2004 r. WSA w Lublinie w sposób wiążący i niepodważalny ocenił, że decyzja ta, w całej rozciągłości, jest zgodna z prawem. Dodatkowo należy wskazać, że w sprawie poprzednich wniosków skarżącej o umorzenie postępowania egzekucyjnego podnoszone były podobne argumenty odwołujące się do przedawnienia zobowiązania podatkowego jeszcze przed wydaniem decyzji określającej. Argumenty te były oceniane przez sądy administracyjne obydwu instancji. Skoro sądy (zarówno WSA w Lublinie, jak i NSA) uznały, że do przedawnienia nie doszło, a postanowienia odmawiające umorzenia postępowania egzekucyjnego były zgodne z prawem, ocena ta jest wiążąca.

Należy ponadto zauważyć, że zgodnie z art. 29 § 1 u.p.e.a. organ egzekucyjny bada z urzędu dopuszczalność egzekucji administracyjnej, jednakże nie jest uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Stąd nie mogą być skuteczne zarzuty dotyczące jakiejkolwiek decyzji, czy to określającej wysokość zobowiązania podatkowego, czy też wysokość odsetek za zwłokę, podnoszone w ramach postępowania egzekucyjnego.

W sytuacji, kiedy ostateczna decyzja, stanowiąca podstawę wystawienia tytułów wykonawczych, przeszła pozytywnie sądową kontrolę legalności, zakończoną prawomocnym wyrokiem oddalającym skargę, a w konsekwencji pozostaje w obrocie prawnym, nie jest dopuszczalne podważanie jej legalności w postępowaniu egzekucyjnym.

Podkreślić należy, że obecnie postępowanie egzekucyjne dotyczące podatku dochodowego za rok 1996 prowadzone jest wobec skarżącej na podstawie tytułów wykonawczych nr: A, którym objęto zaległości w podatku dochodowym w kwocie należności głównej oraz odsetki za zwłokę oraz B, którym objęto odsetki od nieterminowo uiszczonych zaliczek. Podstawą wystawienia tych tytułów była decyzja ostateczna Dyrektora Izby Skarbowej w L. z [...] lutego 2004 r., utrzymująca w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. z [...] października 2003 r. Umorzenie w dniu 29 sierpnia 2003 r. postępowania egzekucyjnego, prowadzonego na podstawie tytułów wykonawczych nr [...] i [...] wystawionych na podstawie decyzji wymiarowych z 2002 r., uchylonych następnie przez sąd, pozostaje zatem bez wpływu na aktualnie prowadzone postępowanie egzekucyjne. Umorzenie to nie mogło także spowodować wygaśnięcia obowiązku podatkowego.

Również uchylenie zajęcia dokonanego w lipcu 2002 r. nie spowodowało zniweczenia skutków materialno-prawnych czynności egzekucyjnej w postaci przerwania biegu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Już w wyroku z 16 marca 2005 r. w sprawie I SA/Lu 207/04 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie stwierdził, że uchylenie tej czynności nie spowodowało uchylenia skutku w postaci przerwania biegu przedawnienia i nie spowodowało zakończenia postępowania egzekucyjnego. Takiej samej oceny dokonywały sądy obu instancji w omawianych wcześniej wyrokach.

Oceny tej nie mogą zmienić powoływane przez skarżącą uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego, w szczególności zaś uchwała z dnia 28 kwietnia 2014 r., sygn. akt I FPS 8/13, która zdaniem skarżącej świadczy o wadliwości stanowiska organu (a także sądów) co do skutków zastosowania przez organ w lipcu 2002 r. środka egzekucyjnego, opisanego wyżej.

W uchwale tej Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że uchylenie postanowienia o nadaniu decyzji nieostatecznej rygoru natychmiastowej wykonalności i w konsekwencji umorzenie na podstawie art. 59 § 1 pkt 2 i art. 60 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji postępowania egzekucyjnego, powoduje unicestwienie materialnoprawnych skutków zastosowania środka egzekucyjnego, w postaci przerwania biegu terminu przedawnienia na podstawie art. 70 § 4 o.p.

Należy w związku z tym zauważyć, że uchwała ta dotyczy innego niż w rozpoznawanej sprawie stanu faktycznego, już z tego zatem względu nie może być odnoszona wprost do postępowania egzekucyjnego w sprawie niniejszej. Ponadto kwestia skutków zastosowania środka egzekucyjnego, który następnie został uchylony poddana została ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie w sprawie sygn. akt I SA/Lu 207/04 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie sygn. akt II FSK 943/05.

Zarzut naruszenia art. 60 § 1 w zw. z art. 70 § 4 o.p. jest więc nieuzasadniony.

Nieuzasadnione są także zarzuty skarżącej dotyczące odsetek od zaliczek na podatek dochodowy. Również i w tym przypadku zarzuty skarżącej sprowadzają się do kwestionowania prawidłowości ostatecznej decyzji określającej wysokość odsetek od nieterminowo uiszczanych zaliczek, na podstawie której wystawiono tytułu wykonawcze, w oparciu o które prowadzona jest aktualnie egzekucja administracyjna. Ponownie należy więc podkreślić, że wspomniana wyżej decyzja określająca wysokość odsetek od nieterminowo uiszczanych zaliczek na podatek była już przedmiotem kontroli sądu administracyjnego w sprawie sygn. akt I SA/Lu 207/04. Całkowicie bezpodstawny jest przy tym zarzut, że wyrok w tej sprawie nie może wiązać, ponieważ z naruszeniem prawa rozstrzygnął o odsetkach na podstawie art. 53 § 1 o.p., a odsetki w decyzji określone zostały na podstawie art. 53a o.p.

Nieuzasadniony jest zarzut naruszenia art. 153 p.p.s.a. Przepis ten stanowi, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie. Taka sytuacja nie zachodzi w sprawie niniejszej. Nie doszło bowiem do ponownego rozpoznawania sprawy w zmienionym stanie prawnym. Dodać należy, że kolejny wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego wszczyna nową sprawę. Niezależnie od powyższego, jak już była o tym mowa, zgodnie z art. 170 p.p.s.a., orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby.

W ocenie sądu organy zebrały i rozważyły wyczerpująco materiał dowodowy i dokonały prawidłowych ustaleń faktycznych, znajdujących potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Ocena dowodów nie jest dowolna i przeprowadzona została zgodnie z art. 80 k.p.a. Bezpodstawny jest więc zarzut naruszenia art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. w zw. z art. 18 u.p.e.a. Również uzasadnienie zaskarżonego postanowienia nie narusza art. 107 § 3 k.p.a., w pełni odpowiada bowiem wymogom tego przepisu.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia przepisów art. 23 § 1, § 2 i § 3 u.p.e.a., dotyczących organów nadzoru nad egzekucją administracyjną, bowiem egzekwowany obowiązek nadal istnieje, są zatem podstawy do prowadzenia postępowania egzekucyjnego.

Chybione są zarzuty naruszenia art. 33 § 1 pkt 1 u.p.e.a. Wyjaśnić należy, że postępowanie w sprawie niniejszej dotyczy wniosku o umorzenie postępowania na podstawie art. 59 u.p.e.a., a nie zarzutów w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej, o których mowa w art. 33 u.p.a.e.

Podsumowują stwierdzić należy, że wszystkie zarzuty skargi są nieuzasadnione. Zaskarżone postanowienie nie narusza art. 59 § 1 pkt 2 i art. 60 § 1 u.p.e.a. oraz art. 70 § 1 i § 4, art. 208 § 1 i art. 233 § 1 pkt 2 lit. a o.p. ponieważ prawidłowo twierdzono, że brak podstaw do umorzenia postępowania egzekucyjnego z powodu przedawnienia zobowiązania podatkowego i prawidłowo oceniono kolejne przerwy biegu przedawnienia.

Zgodzić się należy również z organem, że nie zachodzą inne wskazane w art. 59 § 1 u.p.a.e. przesłanki umorzenia postepowania egzekucyjnego, które organ powinien uwzględnić z urzędu.

Należy ponownie powtórzyć, że wobec prawomocnych wyroków sądów uznających decyzję wymiarową za zgodną z prawem, a także prawomocnych wyroków uznających za zgodne z prawem wcześniejsze postanowienia o odmowie umorzenia postępowania egzekucyjnego, niedopuszczalne są zarzuty nieistnienia obowiązku i braku podstaw do prowadzenia postępowania egzekucyjnego, oparte na kwestionowaniu legalności decyzji wymiarowej i rozpoznanych już przez sądy zarzutach przedawnienia oraz braku podstaw do określenia zobowiązania podatkowego.

W ocenie sądu nie można również zgodzić się z naruszeniem zasad demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji) i praworządności (art. 7 Konstytucji), bowiem zaskarżone postanowienie zostało wydane na podstawie prawidłowo zinterpretowanych i zastosowanych przepisów obowiązującego prawa.

Kontrolując legalność zaskarżonego postanowienia również poza zakresem zarzutów podniesionych w skardze (art. 134 § 1 p.p.s.a) sąd nie dostrzegł żadnych uchybień, które powodowałyby konieczność uchylenia postanowienia.

Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a.