Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożenna Blitek Sędziowie AWSA Kazimierz Bandarzewski NSA Wiesław Kisiel spr. Protokolant Urszula Ogrodzińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 marca 2007 r. sprawy ze skargi T. L. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 27 kwietnia 2006 r Nr [...] w przedmiocie negatywnej opinii dotyczącej wniosku o wydanie zezwolenia na sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych skargę oddala.

wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie

z dnia 27 marca 2007 r., Sygn. akt III SA/Kr 1154/06

W wykonaniu delegacji zawartej w art. 12 ust. 1 i 2 z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. nr 35 poz. 230 z późniejszymi zmianami) Rada Gminy w [...].podjęła w dniu 7 grudnia 2001 r. uchwałę nr XXXII/193/2001, w sprawie ustalenia liczby punktów sprzedaży napojów alkoholowych zawierających powyżej 4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa) przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży jak i w miejscu sprzedaży oraz określenia zasad usytuowania miejsc sprzedaży napojów alkoholowych na terenie Gminy [...]. (Dziennik Urzędowy Województwa Małopolskiego z 2002, nr 8, poz.144 z późn. zm.). § 2 pkt 1 ppkt 3 i 4 uchwały stanowią, że lokal w którym sprzedawane są napoje alkoholowe winien być usytuowany w odległości powyżej 100 m (licząc w linii prostej) m.in. od obiektów i miejsc kultu religijnego. Odległość ta ma być liczona od głównego wejścia do budynku, w którym znajduje się punkt sprzedaży napojów alkoholowych, do głównego wejścia do obiektu i miejsca kultu religijnego.

T.L. wystąpiła z wnioskiem z dnia [...].2005r. o wydanie zezwolenia na sprzedaż i podawanie napojów zawierających powyżej 4,5 % do 18% zawartości alkoholu z wyjątkiem piwa w szałasie gastronomicznym "N " w [...]. przy ul. [...].obok budynku nr [...]..

Postanowieniem z dnia [...].2005r., nr [...]. Gminna Komisja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w [...].negatywnie zaopiniowała wniosek T. L. Lokalizacja planowanego punktu sprzedaży nie spełnia wymogu cytowanego § 2 pkt 1 ppkt 3 i 4 uchwały Rady Gminy w [...] z dnia 7 grudnia 2001 r., nr XXXII/193/2001, albowiem wspomniany szałas znajduje się w odległości 49,80 m od domu zakonnego Zgromadzenia Sióstr Służek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej, znajdującego się w budynku nr [...] przy ul. [...] w [...]. Odległość ta jest wyraźnie mniejsza od 100 m określonych przez Radę Gminy.

T. L. złożyła zażalenie na powyższe postanowienie. Z wykładni celowościowej uchwały Rady Gminy wynika, iż wskazane w § 2 ust. 1 pkt 3 miejsca zostały wyszczególnione jako miejsca o szczególnym znaczeniu publicznym, zaś miejsca o charakterze publicznym to, zgodnie z powszechnym rozumieniem tego słowa, miejsca ogólnodostępne. Miejscem ogólnodostępnym nie jest dom zakonny Zgromadzenia Sióstr Służek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej w [...], czego potwierdzeniem jest cytowane pismo Kurii Metropolitalnej w [...] z dnia [...] 1976 r., w którym mowa o urządzeniu kaplicy półpublicznej w domu zakonnym. Wykładnia przepisów uchwały Rady Gminy, jaką przedstawiła Gminna komisja, eliminuje w sposób dowolny miejsca wskazane we wniosku, a tym samym jest sprzeczna z interesem strony, chronionym w art.7 K.p.a. Potwierdzeniem braku możliwości uznania domu zakonnego za miejsce o przeznaczeniu publicznym jest brak świadomości istnienia takiego miejsca wśród mieszkańców [...], a także jego faktyczna niedostępność dla ogółu wiernych. Na uwagę zasługuje również fakt, iż brak jest oznaczenia tego miejsca w sposób umożliwiający jego identyfikację jako obiekt bądź miejsce kultu religijnego. Zarówno wskazana uchwała Rady Gminy, jak i postanowienie Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych nie definiują, czym jest obiekt i miejsce kultu religijnego, zaś definicji takiej nie mogą formułować uczestnicy postępowania.

Jednocześnie zażalenie zarzuciło, iż negatywna opinia wniosku została wydana wyłącznie na użytek tego pojedynczego postępowania, albowiem w 2000 r. Wójt Gminy [...] wydał zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych zawierających powyżej 4,5 % do 18% alkoholu przeznaczonych do spożycia w tym samym miejscu, które wskazała obecnie strona.

Argumentacja przedstawiona w zażaleniu została uzupełniona w piśmie pełnomocnika wnioskodawczyni z dnia [...] 2006 r. W piśmie tym podniesiono brak powiązania treści uchwały Rady Gminy z gminnym programem profilaktyki oraz brak zmian w stanie faktycznym od momentu wydania pierwszego zezwolenia na sprzedaż alkoholu w roku 2000 r. Podkreślono również okoliczność braku przesłanek do uznania domu zakonnego Zgromadzenia Sióstr Służek N.M.P.N w [...] za miejsce kultu religijnego.

Po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2006r. zażalenia złożonego przez T. L. na powyższe postanowienie, działając na podstawie art. 138 §1 pkt 1 w związku z art. 144 oraz art.106 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz na podstawie art.18 ust.1, ust.2, ust.3, ust.3a ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] postanowiło: utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie. Zaskarżone postanowienie zostało wydane zgodnie z obowiązującą procedurą administracyjną oraz przepisami ustawy z dnia 26 października 1982r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, a także przepisami uchwały Rady Gminy w [...] z dnia 7 grudnia 2001r., nr XXXII/193/200w sprawie ustalenia liczby punktów sprzedaży napojów alkoholowych zawierających powyżej 4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa) przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży jak i w miejscu sprzedaży oraz określenia zasad usytuowania miejsc sprzedaży napojów alkoholowych na terenie Gminy [...] (Dz. Urzędowy Województwa Małopolskiego z 2002, nr 8, poz. 144 z późn. zm.).

Uchwała Rady Gminy poddaje ochronie miejsca i obiekty kultu religijnego znajdujące się w odległości do 100 m punktów sprzedaży i podawania napojów alkoholowych. Na podstawie przeprowadzonych w ramach prowadzonego postępowania wyjaśniającego oględzin ustalono, iż odległość miejsca planowanego punktu sprzedaży napojów alkoholowych od domu zakonnego Zgromadzenia Sióstr Służek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej w [...] przy ul. [...] nr [...] wynosi 49m i 80 cm. Zgromadzona dokumentacja uzasadnia wniosek, iż dom zakonny Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej w [...] przy ul. [...] nr [...] jest miejscem kultu religijnego.

Zgodnie z art 8 ust. 2 Konkordatu między Stolicą Apostolska a Rzeczpospolitą Polską, podpisanego w Warszawie w dniu 28 lipca 1993r. (Dz.U. z 1998, nr 51, poz.318) organizowanie kultu publicznego należy do władzy kościelnej, zgodnie z przepisami prawa kanonicznego i z zachowaniem odpowiednich przepisów prawa polskiego, a miejscom przeznaczonym, przez właściwą władzę kościelną do sprawowania kultu Państwo gwarantuje w tym celu nienaruszalność (ust. 3).

Zgodnie z kanonem 1223 Kodeksu Prawa Kanonicznego przez kaplicę rozumie się miejsce przeznaczone, za zezwoleniem ordynariusza, do sprawowania kultu Bożego, dla pożytku jakiejś wspólnoty lub grupy wiernych, którzy się w nim zbierają, do którego za zgodą kompetentnego przełożonego mogą przychodzić także inni wierni. W obecnie obowiązującym Kodeksie Prawa Kanonicznego nie występuje pojęcie "kaplicy półpublicznej", a zatem przedstawiona powyżej definicja kaplicy zawarta w kanonie 1223 będzie obejmować także kaplice określone w poprzednio obowiązującym Kodeksie Prawa Kanonicznego jako kaplice półpubliczne.

Kaplica znajdująca się w domu zakonnym Zgromadzenia Sióstr Służek N.M.P.N w [...] została prawnie ustanowiona przez kompetentną władzę kościelną 24 czerwca 1976r., stając się "miejscem świętym" w rozumieniu prawa kanonicznego, a zatem przeznaczonym do sprawowania Kultu Bożego. W skierowanym do Przełożonej Prowincji Zgromadzenia SS. Służek NMP. Niepokalanej w [...] piśmie z dnia [...] 1976 r. zezwolono na urządzenie kaplicy półpublicznej (kanony 1188 § 2 i 1192 §§ 1 i 2 ówcześnie obowiązującego Kodeksu Prawa Kanonicznego) w domu zakonnym Zgromadzenia w [...] oraz na przechowywanie w tej kaplicy Najświętszego Sakramentu. Do dnia dzisiejszego właściwa władza kościelna nie odebrała wspomnianej kaplicy charakteru miejsca świętego.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, iż to kompetentna władza kościelna, zgodnie z wewnętrznym prawem Kościoła autonomicznie określa, które miejsca są miejscami kultu. Państwo natomiast zobowiązuje się do poszanowania tego i gwarantuje nienaruszalność tak określonego miejsca kultu religijnego. Kościół autonomicznie określa miejsca, które są przeznaczone do sprawowania kultu. A zatem istotne w sprawie jest, iż władza kościelna formalnie kaplicę erygowała, miejsce to zostało poświecone, zgodnie z przepisami prawa kościelnego i do dnia dzisiejszego zarówno prawnie jak i faktycznie nie utraciło charakteru miejsca świętego.

Kolegium uznało, iż dom zakonny Zgromadzenia Sióstr Służek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej w [...] przy ul. [...] nr [...] jest miejscem kultu religijnego i do którego stosuje się przepis §2 ust.1 pkt 3 uchwały Rady Gminy w [...] z dnia 7 grudnia 2001 r., nr XXXII/193/2001 Skoro odległość tego domu od miejsca położenia planowanego punktu sprzedaży napojów alkoholowych wynosi 49m i 80 cm., a lokal sprzedający napoje alkoholowe winien być -zgodnie z treścią powołanego wyżej przepisu uchwały- usytuowany w odległości powyżej 100 m od obiektów i miejsc kultu religijnego, to uznać należy, iż lokalizacja punktu sprzedaży nie jest zgodna z uchwałą Rady Gminy regulującą te kwestie. Zatem Gminna Komisja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w [...] - działając na podstawie art. 18 ust.3a ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi-słusznie negatywnie zaopiniowała zgodność lokalizacji przedmiotowego punktu sprzedaży z uchwałami rady gminy, o których mowa w art. 12 ust.1 i 2 powołanej ustawy.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarżąca T. L. zarzuciła postanowieniu Samorządowego Kolegium Odwoławczego (1) naruszenie § 2 ust. 3 uchwały Rady Gminy w [...] z dnia 7 grudnia 2001 r. nr XXXI 1/193/2001 w związku z art. 12 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi poprzez błędne przyjęcie, iż dom zakonny Zgromadzenie Sióstr Służek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej w [...] przy ul. [...] nr [...] jest miejscem kultu religijnego; (2) naruszenie art. 7 K.p.a. tj. nieuwzględnienie słusznego interesu skarżącej poprzez niedokonanie prawidłowej wykładni określenia "obiekt i miejsce kultu religijnego", użytego w uchwale, (3) naruszenie art. 124 § 2 K.p.a. poprzez nieprawidłowe sporządzenie uzasadnienia zaskarżonego postanowienia.

Wbrew stanowisku Samorządowego Kolegium Odwoławczego dom zakonny Zgromadzenie Sióstr Służek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej w [...] przy ul. [...] nr [...] nie jest obiektem i miejscem kultu religijnego w rozumieniu uchwały Rady Gminy w [...] z dnia 7 grudnia 2001 r., nr XXXI 1/193/2001. Zarówno w uchwale Rady Gminy, jak i w ustawie z dnia 26 października 2006 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi brak jest definicji legalnej "obiektu i miejsca kultu religijnego" i brak jest możliwości ustalenia jednoznacznej definicji tego pojęcia posługując się jedynie wykładnią językową. Wykładnia celowościowa i systemowa prowadzi do wniosku, że Rada Gminy brała pod uwagę miejsca o charakterze publicznym, ogólnodostępne. dom zakonny przy ul. [...] nr [...] nie jest miejscem ogólnodostępnym, co wynika z pisma Kanclerza Kurii Metropolitarnej w [...] z dnia [...] 2005 roku. Budynek ten nie odróżnia się od pozostałych prywatnych domów w [...] i jego architektura oraz otoczenie w żadnym stopniu nie wskazują, iż jest to miejsce o charakterze szczególnym.

Zastosowanie powyższej wykładni nie narusza postanowień zarówno konkordatu jak i przepisów prawa kanonicznego. Z cytowanej w piśmie z dnia [...] 2005 roku

Z definicji "kaplicy" zawartej w kań. 1223 Prawa Kanonicznego wynika, iż miejsce to powinno być dostępne także dla "innych wiernych", podczas gdy dom zakonny nie tylko nie jest dostępny dla mieszkańców [...], ale również brak jest świadomości istnienia takiego miejsca wśród społeczności tej miejscowości. Wątpliwości budzi wobec tego automatyczne objęcie wskazaną definicją także nieznanych w aktualnym prawie kanonicznym dawnych "kaplic półpublicznych", a w szczególności kaplicy znajdującej w Domu Zakonnym.

Ponadto zgodnie art. 8 konkordatu między Stolicą Apostolską i Rzeczpospolitą Polską (Dz.U. 1998 r. nr 51, poz.318) do władzy kościelnej należy organizowanie sprawowania kultu publicznego, a zatem błędne jest twierdzenie zawarte piśmie Kurii powołujące się na wskazany artykuł w związku z zamkniętą wspólnotą taką jak dom zakonny i usytuowana w nim "kaplicy półpublicznej", gdyż zgodnie z definicją zaczerpniętą ze słownika języka polskiego "publiczny - dotyczący ogółu ludzi, służący ogółowi, przeznaczony, dostępny dla wszystkich", a zatem miejsce to nie może zostać uznane za spełniające kryteria publicznego. Kwestia kultu, który winien mieć charakter publiczny została podkreślone przez stronę skarżącą zarówno w niniejszej skardze jak również w pismach składanych w ramach postępowania przed organami administracyjnymi.

W przytoczonej definicji obiektu kultu religijnego, zaczerpniętej ze słowników języka polskiego i niekwestionowanej - uznanej zarówno przez organ administracyjny jak i strony postępowania - wynika, iż obiektem takim jest "budynek lub zespół budynków, w którym wierzący uzewnętrzniają przejawy czci i wiary; przejawem czci jest nie tylko msza święta, ale i indywidualne modlitwy, a także uzewnętrzniona chwila refleksji". Dokładna analiza tej definicji pozwala stwierdzić, iż położony został w niej nacisk na uzewnętrznienie przejawu czci i wiary, podczas gdy dom zakonny jest miejscem zamkniętym, w odniesieniu do którego trudno mówić o uzewnętrznianiu wiary, a zatem trudno przyznać rację automatycznemu zastosowaniu tej definicji do kaplicy sióstr zakonnych i argumentacji przyjętej w tezie 4 pisma Kanclerza Kurii.

Skarżąca nie odbiera miejscu będącemu Domem Zakonnym Sióstr Służek przymiotu "miejsca świętego", co nie jest równoznaczne z przyjęciem, iż obiekt ten jest "obiektem lub miejscem kultu religijnego" w rozumieniu zarówno uchwały Rady Gminy jak i ustawy. Na uwagę zasługuje również fakt, iż sposób interpretacji zawartego w uchwale pojęcia wynika również z analizy ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, która w swej treści wskazuje szereg miejsc, w których zabronione jest podawanie napojów alkoholowych, mających bez wątpienia również charakter publiczny.

W konkluzji skarga stwierdziła, że organy administracyjne naruszyły swymi postanowieniami słuszny interes skarżącej, który wobec braku wyraźnego przepisu merytorycznego, wskutek wątpliwości dotyczącej zdefiniowanego w akcie prawa miejscowego pojęcia, winien zostać uwzględniony. Organ wydający opinię powinien uwzględnić interesy obu stron. Nie bez znaczenia jest również fakt, iż działalność lokalu gastronomicznego "N " nigdy nie zakłócała spokoju mieszkanek domu zakonnego i nie utrudniała im odprawiania modlitw, co pozwala stwierdzić, iż interesy Zgromadzenia Sióstr Służek nie były i nie mogły zostać naruszone. Strona skarżąca podkreśla, iż wydanie zezwolenia na sprzedaż napojów o wskazanej we wniosku zawartości alkoholu w żaden sposób nie podważa poszanowania decyzji władz kościelnych, a także nie odbiera gwarancji nienaruszalności "miejsc świętych" w rozumieniu prawa kanonicznego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] w sposób automatyczny przyjęło stanowisko Kurii nie rozważając argumentów strony skarżącej, a w szczególności wobec wątpliwości dotyczących wykładni językowej zawartego w uchwale pojęcia "obiektu i miejsca kultu religijnego" nie podjęto nawet próby dokonania dalej idącej wykładni wykraczającej poza nieścisłe językowe pojęcie. Organ odwoławczy w żaden sposób nie ustosunkowało się do dokonanej przez stronę skarżącą uzasadnionej wykładni przepisów uchwały Rady Gminy.

W tym stanie rzeczy, wobec logicznej konieczności przyjęcia, iż dom zakonny Zgromadzenia Sióstr Służek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej w [...] przy ul. [...] nr [...] nie jest "obiektem i miejscem kultu religijnego" w rozumieniu uchwały Rady Gminy w [...] z dnia 7 grudnia 2001 r. nr XXXI 1/193/2001 — bez znaczenia jest fakt, odległości miejsca planowanego punktu sprzedaży napojów alkoholowych od tego miejsca.

Zgodnie z artykułem art. 124 § 2 K.p.a. postanowienie powinno zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne. Organ odwoławczy w sporządzonym uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia powiela (dosłownie przytacza) jedynie przedstawione przez strony argumenty nie uzasadniając, na jakiej podstawie przyznał rację argumentom przeciwnym do podnoszonych przez stronę skarżącą odmawiając jednocześnie podzielenia argumentów skarżącej. Wobec powyższego należy stwierdzić, iż uzasadnienie postanowienia nie zostało sporządzone zgodnie z przyjętymi zasadami regulującymi sporządzanie uzasadnień.

Wojewoda wniósł o oddalenie skargi, przytaczając ponowne swą argumentację znaną już z postanowienia wydanego w II instancji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

1) Uchwała Rady Gminy w [...] z dnia 7 grudnia 2001 r. nr XXXII/193/2001, w sprawie ustalenia liczby punktów sprzedaży napojów alkoholowych zawierających powyżej 4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa) przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży jak i w miejscu sprzedaży oraz określenia zasad usytuowania miejsc sprzedaży napojów alkoholowych na terenie Gminy [...] (Dziennik Urzędowy Województwa Małopolskiego z 2002, nr 8, poz.144 z późn. zm.). została podjęta na podstawie art. 12 ust.2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Ustawodawca pozostawił uznaniu Rady Gminy kształtowanie zasad ustalania lokalizacji punktów sprzedaży i podawania alkoholu.

2) Rada Gminy zadecydowała o objęciu miejscu i obiektów kultu religijnego szczególną ochroną, jednakże bez samodzielnego precyzyjnego zdefiniowania przedmiotu ochrony. Dlatego zasady wykładni prawa nakazują poszukiwać w systemie prawnym obowiązującej definicji "miejsc i obiektów kultu religijnego". Zdaniem Sądu, Gminna Komisja, a następnie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] prawidłowo odwołały się zarówno do Konkordatu, jak i do Kodeksu prawa kanonicznego, respektując konstytucyjną i konkordatową swobodę władz kościelnych w wyznaczaniu katalogu miejsc i obiektów kultu religijnego.

Władze publiczne w Rzeczypospolitej Polskiej zachowują bezstronność w sprawach przekonań religijnych, światopoglądowych i filozoficznych, zapewniając swobodę ich wyrażania w życiu publicznym. Stosunki między państwem a kościołami i innymi związkami wyznaniowymi są kształtowane na zasadach poszanowania ich autonomii oraz wzajemnej niezależności każdego w swoim zakresie, jak również współdziałania dla dobra człowieka i dobra wspólnego. Stosunki między Rzeczpospolitą Polską a Kościołem Katolickim określają umowa międzynarodowa zawarta ze Stolicą Apostolską i ustawy. (art.25 ust.2-4 Konstytucji RP). Ten przepis konstytucyjny nakazuje więc poszukiwać legalnej definicji "obiektów i miejsc kultu religijnego" w autonomicznym prawodawstwie Kościoła rzymskokatolickiego.

Podobną autonomię prawodawczą w sprawach kultu religijnego przewiduje konkordat między Stolicą Apostolską i Rzeczpospolitą Polską, podpisany w Warszawie dnia 28 lipca 1993 r. (Dz. U. 1998, nr 51, poz.318). Przestrzegając prawa do wolności religijnej, Państwo zapewnia Kościołowi Katolickiemu, bez względu na obrządek, swobodne i publiczne pełnienie jego misji, łącznie z wykonywaniem jurysdykcji oraz zarządzaniem i administrowaniem jego sprawami na podstawie prawa kanonicznego (art.5). Rzeczpospolita Polska zapewnia Kościołowi Katolickiemu wolność sprawowania kultu zgodnie z artykułem 5. Organizowanie kultu publicznego należy do władzy kościelnej zgodnie z przepisami prawa kanonicznego i z zachowaniem odpowiednich przepisów prawa polskiego. Sprawowanie kultu publicznego w miejscach innych niż określone w ustępie 3 nie wymaga zezwolenia władz państwowych, chyba że odpowiednie przepisy prawa polskiego stanowią inaczej, w szczególności ze względu na bezpieczeństwo i porządek publiczny, (art. 8 ust.1, 2, 4).

Uchwała rady Gminy używa pojęcia "obiekt i miejsce kultu religijnego". W postępowaniu poprzedzającym wydanie zaskarżonych postanowień zgromadzono przekonujące dowody- dokumenty świadczące o tym, że władza kościelna ustaliła kaplicę jako miejsce kultu (por. w szczególności pismo Kurii Metropolitalnej w [...] z dnia [...] 1976 r., w którym mowa o urządzeniu kaplicy półpublicznej w domu zakonnym.). Strony postępowania sądowego zgodne są w opinii, którą Sąd zweryfikował jako trafną, że obowiązujący aktualnie Kodeks prawa kanonicznego nie zna już pojęcia "kaplica półpubliczna", co jednak nie usprawiedliwia uznania, że kaplica w domu zakonnym w [...] nie jest "miejscem świętym" w rozumieniu Kodeksu prawa kanonicznego i "miejscem kultu religijnego" w rozumieniu uchwały Rady Gminy w [...]. Dla celów niniejszego postępowania uzasadnione było przyjęcie, że kaplica w domu zakonnym w [...] jest "miejscem świętym" w rozumieniu kanonu 1205 ["Miejscami świętymi są te, które przez poświęcenie lub błogosławieństwo, dokonane według przepisów ksiąg liturgicznych, przeznacza się do kultu Bożego lub na grzebanie wiernych"] i ustalenia tego skarżąca skutecznie nie zakwestionowała. Dlatego dla niniejszej sprawy nie ma znaczenia, czy kaplica "półpubliczna" w domu zakonnym w [...] w pełni odpowiada w pełni definicji "kaplicy" w rozumieniu kanonu 1223 ["Przez kaplicę rozumie się miejsce przeznaczone, za zezwoleniem ordynariusza, do sprawowania kultu Bożego, dla pożytku jakiejś wspólnoty lub grupy wiernych, którzy się w nim zbierają, do którego za zgodą kompetentnego przełożonego mogą przychodzić także inni wierni."].

Dla oceny zgodności zaskarżonego postanowienia z § 2 pkt 1 ppkt 3 i 4 uchwały Rady Gminy nie ma (zdaniem Sądu) znaczenia zakres dostępności kaplicy dla osób trzecich, gdyż kryterium zasadniczym jest "sprawowania kultu Bożego" w rozumieniu kanonu 1205. W konsekwencji nie można wnioskować o zgodności z prawem zaskarżonego postanowienia na podstawie opinii mieszkańców [...]

Mając powyższe na uwadze należało orzec jak w sentencji, na podstawie art.151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.nr 153, poz.1270, zm.: Dz.U. 2004, nr 162, poz.1692 oraz 2005, nr 94, poz.788 i nr 169, poz. 1417 i nr 250, poz. 2118 oraz 2006, nr 38, poz. 268 i nr 208, poz.1536).