Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jolanta Rajewska Sędziowie NSA Jolanta Rudnicka del. WSA Mirosław Wincenciak (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Joanna Ukalska po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 maja 2013 r. sygn. akt VII SA/Wa 2499/12 w sprawie ze skargi M. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] czerwca 2012 r. nr [...] w przedmiocie skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 14 maja 2013 r., sygn. akt VII SA/Wa 2499/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę w sprawie ze skargi M. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] czerwca 2012 r., znak: [...], w przedmiocie skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji. U podstaw rozstrzygnięcia Sądu legły następujące ustalenia oraz ocena prawna.

Prezydent Miasta [...] decyzją z dnia [...] kwietnia 2012 r. znak: [...], działając na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98 poz. 1071 ze zm. - zw. dalej k.p.a. ), art. 114 ust. 1 pkt. 1 lit. b, art. 130 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 108 z 2005 r. poz. 908 ze zm. - zw. dalej p.r.d.), § 4 ust. 1 i § 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego (Dz. U. Nr 236 z 2002 r. poz. 1998 ze zm.), § 11 ust. 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 21 stycznia 2004 r. w sprawie wydawania uprawnień do kierowania pojazdami (Dz. U 24 poz. 215 z 2004 r. ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku Komendanta Wojewódzkiego Policji [...], skierował M. M. na egzamin sprawdzający kwalifikacje w zakresie uprawnień prawa jazdy kat. B, C, B+E, C+E .

Uzasadniając rozstrzygnięcie organ podkreślił, że M. M. w dniach 23 kwietnia 2011 r. - 4 marca 2012 r. czterokrotnie naruszył przepisy ruchu drogowego w wyniku czego uzyskał 27 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego.

W dniu 22 marca 2012 r. Komendant Wojewódzki Policji [...] wystąpił z wnioskiem nr [...] o skierowanie M. M. na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji w związku z przekroczeniem 24 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego.

W niniejszej sprawie Komenda Miejska Policji w [...] pismem z dnia 19 kwietnia 2012 r. Nr [...] skierowała M. M. na badania psychologiczne w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem. Termin poddania się badaniu wyznaczono na 30 dni od dnia otrzymania wezwania.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył M. M. wskazując, że w chwili wydawania decyzji liczba posiadanych przez skarżącego punktów nie przekraczała ustawowo dozwolonej liczby 24 punktów, bowiem z dniem 23 kwietnia 2012 r. nastąpiło automatyczne anulowanie 5 punktów karnych nałożonych rok wcześniej. Nadto skarżący zredukował także 6 posiadanych punktów po odbyciu szkolenia, o którym mowa w art. 130 ust 3 prawa o ruchu drogowym.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzją z dnia [...] czerwca 2012 r., znak: [...], działając na podstawie art. 1, art. 2, art. 18 ust. 1 i art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 19 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz. 856 ze zm.) oraz art. 104 i art. 138 § 1 pkt 1 i 2 k.p.a., po rozpoznaniu odwołania M. M., uchyliło zaskarżoną decyzję Prezydenta Miasta [...] , z dnia [...] kwietnia 2012 r., w części dotyczącej wyznaczonego terminu poddania się egzaminowi kontrolnemu, w pozostałej części utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] czerwca 2012 r. złożył M. M. wnosząc o jej uchylenie, uchylenie decyzji ją poprzedzającej oraz umorzenie postępowania administracyjnego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazania jej do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] wniosło o jej oddalenie podtrzymując dotychczasową argumentację w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie powołanym wyżej wyrokiem oddalił skargę. Sąd pierwszej instancji wskazał, że z uwagi na fakt, że strona skarżąca nie kwestionuje zasadności uchylenia decyzji I instancji w zakresie terminu oraz z uwagi na prawidłowość zastosowania w tym zakresie przepisów przez organ odwoławczy Sąd nie będzie poddawał szczegółowej analizie tej kwestii. Wskazać jedynie trzeba, że przepis art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b Prawa o ruchu drogowym nie zawiera podstawy do określenia terminu do złożenia egzaminu sprawdzającego kwalifikacje. Nie upoważnia on także starosty do wyznaczenia takiego terminu, a tym samym do wyznaczenia daty wykonania przedmiotowego rozstrzygnięcia. Decyzja taka rozstrzyga wyłącznie o obowiązku poddania się sprawdzeniu kwalifikacji, a nie o terminie wykonania takiego rozstrzygnięcia. Jest to zagadnienie przesądzone już w orzecznictwie. Pogląd taki wyraził m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 września 2007 r., sygn. akt I OSK 1363/06.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, że w sprawie bezspornym jest, że skarżący w okresie od 23 kwietnia 2011 r. do 4 marca 2012 r. otrzymał łącznie 27 punktów karnych za popełnione wykroczenia przeciwko przepisom ruchu drogowego. Niewątpliwie też, w dniu 10 maja 2012 r. odbył na własny koszt szkolenie, o którym mówi art. 130 ust. 3 p.r.d. W przypadku skarżącego ma więc zastosowanie przepis art. 130 ust. 2, pierwszego bowiem wykroczenia -liczonego w tym cyklu wykroczeń- dopuścił się dnia 23 kwietnia 2011 r., a ostatniego 4 marca 2012 r. uzyskawszy w tym czasie 27 punktów karnych.

Sytuacji skarżącego nie zmienił bezsporny fakt, że w dniu 10 maja 2012 r. odbył na własny koszt szkolenie, o którym mówi art. 130 ust. 3 p.r.d., gdyż szkolenie takie przewidziane jest dla kierowców którzy nie uzbierali jeszcze maksymalnej liczby 24 punktów karnych, właśnie w celu zmniejszenia liczby posiadanych punktów.

Sąd wskazał, że orzecznictwo sądowo-administracyjne w tej kwestii jest podzielone. Zasadniczo istnieją dwie linie orzecznicze i już z tego powodu nie można się zgodzić ze skarżącym, że organy winny zastosować się do "ugruntowanego" stanowiska judykatury.

Sąd pierwszej instancji wskazał również, że przepis art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. "b" p.r.d. zwraca uwagę co najmniej na dwie kwestie. Po pierwsze, jednoznacznie i bezwarunkowo określa kto i kiedy "podlega" kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji, nie pozostawiając żadnych wątpliwości, co do obligatoryjnego charakteru powinności poddania się sprawdzeniu kwalifikacji przez kierowcę, któremu przypisano skutecznie ponad 24 punkty karne z tytułu naruszania zasad obowiązujących w ruchu drogowym. Po drugie, analizowany przepis odsyła wyłącznie do normy zawartej w art. 130 ust. 1 p.r.d., a nie do całego art. 130. Z całą pewnością należy zatem przyjąć, że z chwilą przypisania 25 (lub większej liczby) punktów, starosta jest zobowiązany skierować takiego kierowcę na kontrolne sprawdzenie jego kwalifikacji, na wniosek komendanta wojewódzkiego Policji. Kierowca nie może już wtedy skorzystać z uprawnienia, o którym mowa w art. 130 ust. 3 p.r.d. Odbycie szkolenia ma sens w sytuacji, gdy kierowca zbliża się do granicy 24 punktów i nie chcąc przekroczyć tego limitu -na własny koszt- odbywa szkolenie w celu zmniejszenia już naliczonych (posiadanych) punktów. Udział w szkoleniu nie może stanowić mechanizmu umożliwiającego obejście bezwzględnie wiążącego przepisu art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b i uniknięcia w ten sposób przewidzianej tym przepisem sankcji. Odmienna interpretacja czyniłaby zresztą normę art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b bezprzedmiotową skoro po przekroczeniu liczby 24 punktów karnych każdy kierowca miałby możliwość skorzystania z samego tylko szkolenia, do którego ustawodawca nawiązał w art. 130 ust. 3 p.r.d., eliminując w ten sposób dopuszczalność skutecznego uruchomienia bez wątpienia bardziej dolegliwej dla niego konsekwencji, w postaci konieczności obligatoryjnego poddania się kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji.

Przedstawiona przez Sąd Wojewódzki wykładnia zastosowanego w sprawie art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b p.r.d., także w kontekście systemowej metody interpretacyjnej (a więc wzajemnego powiązania tego przepisu z wszystkimi postanowieniami art. 130 tej ustawy), nie jest odosobniona. Identyczny pogląd wyraziły np. składy orzekające Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, w wyrokach: z dnia 25 listopada 2010 r. II SA/Ke 691/10 i z dnia 1 czerwca 2011 r. II SA/Ke 291/11 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu w wyroku z dnia 5 stycznia 2012 r. III SA/Wr 498/11. Z dobrodziejstwa przewidzianego w treści art. 130 ust. 3 p.r.d. mogą korzystać tylko kierowcy, którzy przed przystąpieniem do szkolenia opisanego w ust. 3 tego artykułu, za naruszenie zasad ruchu drogowego otrzymali taką ilość punktów, która nie rodzi po ich stronie obowiązku poddania się kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji (czyli mniej niż 24 punkty).

Zdaniem Sądu zarzut podnoszony przez skarżącego a dotyczący niezastosowania przez organy art. 130 ust. 3 p.r.d. nie zasługuje na akceptację.

Odnosząc się do twierdzenia skarżącego, że postanowienie § 8 ust. 6 rozporządzenia narusza upoważnienie ustawowe, w ocenie Sądu kwestia ewentualnego przekroczenia granic upoważnienia ustawowego przy wydaniu przedmiotowego rozporządzenia nie ma w sprawie decydującego znaczenia.

Niewątpliwie szkolenie jest przez kierowców odbywane w celu zmniejszenia liczby naliczonych punktów, czego skutkiem jest ich usunięcie z ewidencji. Jego odbycie jest zatem podstawą do usunięcia punktów z ewidencji. W jednym artykule ustawy, poświęconym instytucji ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego i punktów za te naruszenia, ustawodawca zawarł zarówno regulację dotyczącą usuwania punktów z ewidencji (art. 130 ust. 2), jak i regulację dotyczącą możliwości obniżenia liczby punktów (art. 130 ust. 3). Jednocześnie w ustawie ustawodawca wprowadził zasadę, że przekroczenie w ciągu roku określonego limitu punktów skutkuje wszczęciem postępowań administracyjnych mających zweryfikować predyspozycje i kwalifikacje kierowców. Należy z całą mocą podkreślić, że procedury te, prowadzące do weryfikacji umiejętności i zdolności kierowców, nie mają charakteru represyjnego, lecz prewencyjny.

Przepisów art. 130 p.r.d. nie można interpretować w oderwaniu od siebie. Sytuacja opisana w art. 130 ust. 2, w której nie jest możliwe usunięcie punktów z ewidencji ze względu na przekroczenie w okresie roku limitu, wpływa na interpretację art. 130 ust. 3. Zasadniczym problemem w takich sprawach -w tym także w analizowanej przez sąd w niniejszej sprawie sytuacji skarżącego- jest, czy kierowca może doprowadzić do odliczenia punktów, gdy ich liczba w ciągu roku od daty popełnienia pierwszego wykroczenia, na podstawie rozstrzygnięć prawomocnych przekroczyłaby limit 24. Zdaniem Sądu I instancji odpowiedź na to pytanie, w świetle przeprowadzonej analizy, jest negatywna. Szkolenie nie może być skuteczne, to znaczy nie może zmienić stanu faktycznego, w którym nie jest już możliwe usunięcie punktów z ewidencji na skutek upływu czasu, natomiast otwiera się droga do przeprowadzenia procedur weryfikujących i sprawdzających. Gdyby dopuścić możliwość przeciwną, wówczas poprzez permanentne odbywanie szkoleń, kierowcy uporczywie naruszający przepisy ruchu drogowego mogliby nadal w nim uczestniczyć, co z kolei prowadzi do zagrożenia w ruchu dla pozostałych uczestników ruchu, którzy do przepisów się stosują. Przyjęte w ustawie rozwiązania zmierzają do w miarę szybkiej identyfikacji kierowców uporczywie naruszających przepisy ruchu drogowego i poddania weryfikacji ich umiejętności jako kierowców. Regulacja wskazana w § 8 ust. 6 rozporządzenia w istocie koreluje z zapisami ustawy o ruchu drogowym, w tym z art. 130. Interpretacja art. 130 ust. 2 i 3 p.r.d. w ich wzajemnym powiązaniu stanowi podstawę do przyjęcia interpretacji, że odbycie przez kierowcę szkolenia nie powoduje zmniejszenia liczby punktów otrzymanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego, jeśli szkolenie kierowca odbył już po przekroczeniu liczby 24 punktów wpisanych do ewidencji, o której mowa w art. 130 ust. 1 ustawy. Wniosek taki jest niezależny od treści § 8 ust. 6 rozporządzenia.

Zarzuty skarżącego dotyczące naruszenia przez organy administracji przepisów proceduralnych również nie zasługują na uwzględnienie. W sprawie stan faktyczny był bezsporny. SKO w sposób wyczerpujący wyjaśniło podstawę prawną rozstrzygnięcia, podobnie jak i wyczerpująco wyjaśniło stan faktyczny w uzasadnieniu decyzji. Ponadto w spawie organy zastosowały prawidłowe przepisy zarówno materialne, jak i procesowe.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł skarżący zarzucając mu naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1. art. 145 § 1 pkt 1 lit a) p.p.s.a., poprzez nieuchylenie zaskarżonej decyzji w całości, pomimo naruszenia prawa materialnego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 130 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.- Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm., zwanej dalej p.r.d), poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że § 8 ust. 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego ( Dz. U Nr 236, poz. 1998 ze zm., zwane dalej rozporządzeniem MSWiA) pozostaje w zgodzie z delegacją ustawową we wskazanym przepisie art. 130 ust. 3 p.r.d.

2. art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a., w zw. z art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b) p.r.d. poprzez niewłaściwe jego zastosowanie, polegające na przyjęciu przez Sąd I instancji za organami administracji obu instancji, że istnieje konieczność skierowania skarżącego na egzamin sprawdzający kwalifikacje w zakresie posiadanych uprawnień prawa jazdy kat. B,C,B+E,C+E, mimo iż zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazywał, że skarżący M. M. w chwili orzekania przez SKO oraz przed skutecznym doręczeniem skarżącemu decyzji organu I instancji nie przekroczył 24 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego, bowiem doszło do zredukowania posiadanych punktów o 6, w wyniku poddania się szkoleniu określonym w art. 130 ust. 3 p.r.d.

3. art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. w powiązaniu z art. 130 ust. 3 w zw. z art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b) p.r.d., poprzez ich błędną wykładnię, polegającą na niewłaściwym zrekonstruowaniu treści normy prawnej wynikającej z powołanych wyżej przepisów i przyjęciu przez Sąd I instancji, że uczestnictwo w szkoleniu po przekroczeniu 24 punktów przyznanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego, nie może spowodować zmniejszenia liczby punktów.

Skarżący kasacyjnie zarzucił także naruszenie przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. art. 3 § 1 p.p.s.a., poprzez niedokonanie prawidłowej kontroli działalności administracji publicznej i niezastosowanie środków przewidzianych w ustawie,

2. art. 135 p.p.s.a. , poprzez niezastosowanie przewidzianych ustawą środków w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczyła skarga do Sądu I instancji,

3. art. 141 § 4 p.p.s.a., poprzez brak w uzasadnieniu Sądu I instancji rozważań odnośnie nieprawidłowego doręczenia stronie skarżącej decyzji organów administracyjnych obu instancji, z której to okoliczności wynikają dla strony skarżącej negatywne skutki, a także poprzez pominięcie przez WSA w Warszawie okoliczności i dowodu w postaci zaświadczenia Dyrektora Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego w [...] , z dnia [...] maja 2012 r., o odbytym przez skarżącego M. M. szkoleniu, o którym mowa w art. 130 ust. 3 p.r.d. i wynikających z niego korzystnych dla strony konsekwencji w postaci zmniejszenia o 6 liczby posiadanych punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego,

4. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 75 k.p.a., poprzez nieuwzględnienie dowodu w postaci zaświadczenia o odbytym szkoleniu redukującym punkty za naruszenie przepisów o ruchu drogowym o 6, bowiem gdyby zaświadczenie to zostało uwzględnione to stan ilościowy punktów byłby niższy od przewidzianego limitu 24 punktów,

5. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 77 , art. 80 k.p.a., poprzez przyjęcie, że organy administracyjne obu instancji prawidłowo ustaliły stan faktyczny sprawy nieuwzględniając okoliczności zredukowania przez skarżącego posiadanej liczby punktów nałożonych za naruszenie przepisów o ruchu drogowym. W konsekwencji Sąd I instancji orzekł w wadliwym stanie faktycznym sprawy , a nadto również w wadliwym stanie prawnym, uznając zasadność zastosowania w sprawie § 8 ust. 6 rozporządzenia MSWiA, pomimo że wskazana norma prawna poszerza zakres wyłączenia określony w art. 130 ust. 3 zdanie drugie p.r.d., czyli powołane rozporządzenie zostało wydane z przekroczeniem delegacji ustawowej, wynikającej z art. 130 ust. 4 p.r.d.

Wskazując na powyższe podstawy wniesiono o uchylenie w całości wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie oraz decyzji organów obu instancji, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiego Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.

W piśmie procesowym z dnia 31 marca 2015 r. Skarżący kasacyjnie uzupełnił argumentację prawną do zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej oraz dołączył uzasadnienia wyroków sądów administracyjnych potwierdzających zaprezentowaną w skardze argumentację prawną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W świetle art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, ponieważ w świetle art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Jeżeli zatem nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 p.p.s.a. (a w rozpoznawanej sprawie przesłanek tych brak), to Sąd związany jest granicami skargi kasacyjnej. Oznacza to, że Sąd nie jest uprawniony do samodzielnego dokonywania konkretyzacji zarzutów skargi kasacyjnej, a upoważniony jest do oceny zaskarżonego orzeczenia wyłącznie w granicach przedstawionych we wniesionej skardze kasacyjnej.

Zarzuty skargi kasacyjnej zarówno w zakresie naruszenia prawa procesowego jak i materialnego okazały się niezasadnie z następujących powodów:

Według art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b p.r.d. kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji podlega osoba posiadająca uprawnienie do kierowania pojazdem, skierowana decyzją starosty na wniosek komendanta wojewódzkiego Policji w razie przekroczenia 24 punktów otrzymanych na podstawie art. 130 ust. 1. Użyte w powołanym przepisie sformułowanie "podlega" oznacza, że przepis ten ma charakter bezwzględnie obowiązujący i nie daje organom kontroli ruchu drogowego uprawnień do uznaniowego traktowania i rozstrzygania w przedmiocie naruszania przepisów i zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego. Oznacza to, że obligatoryjnemu kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji podlega osoba kierująca pojazdem, która przekroczyła liczbę 24 punktów, otrzymanych zgodnie z art. 130 ust. 1 cytowanej ustawy. Przepis ten upoważnia Policję do prowadzenia ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego, przy czym określonemu naruszeniu przypisuje się odpowiednią liczbę punktów w skali od 0 do 10 i wpisuje do tej ewidencji. Warunki i sposób prowadzenia przedmiotowej ewidencji oraz tryb występowania z wnioskiem o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji, w dacie wydania zaskarżonej decyzji, określało rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego. Stosownie do § 8 ust. 6 tego rozporządzenia, odbycie szkolenia nie powoduje zmniejszenia liczby punktów otrzymanych za naruszenia przepisów ruchu drogowego wobec osoby, która przed jego rozpoczęciem dopuściła się naruszeń, za które suma punktów ostatecznych i wpisanych tymczasowo przekroczyła 24. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, z uprawnienia wynikającego z cytowanego przepisu rozporządzenia mogą korzystać tylko kierowcy, którzy przed przystąpieniem do szkolenia opisanego w art. 130 ust. 3 p.r.d. za naruszenie zasad ruchu drogowego otrzymali taką ilość punktów, która nie rodzi po ich stronie obowiązku poddania się kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji (mniej niż 24). Jeżeli dopuszczalny limit punktów zostaje przekroczony, to wówczas odbycie szkolenia uprawniającego do zmniejszenia liczby punktów po zajściu tego zdarzenia pozostaje bez wpływu na uzyskane punkty, a zatem zaliczenie takiego szkolenia nie zwalnia z obowiązku poddania się kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji. Powyższy dominujący pogląd, aprobowany przez skład orzekający, został wyrażony w licznych orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego, np. w wyrokach: z 28.01.2015 r. sygn. akt I OSK 1386/13; z 1.06.2012 r. sygn. akt I OSK 225/12, opubl. LEX nr 1164087; z 15.03.2012 r. sygn. akt I OSK 419/11, opubl. LEX nr 1136703; z 22.03.2011 r. sygn. akt I OSK 723/10, opubl. LEX nr 990279, z 16.12.2010 r. sygn. akt I OSK 275/10, opubl. LEX nr 745196.

Zatem prawidłowo Sąd pierwszej instancji przyjął, wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej, że odbycie przez wnoszącego skargę kasacyjną szkolenia o którym mowa w art. 130 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym już po uzyskaniu przez niego 24 punktów jest nieskuteczne i nie powoduje zmniejszenia liczby punktów za naruszenia przepisów ruchu drogowego.

Nie jest uzasadniony także zarzut naruszenia § 8 ust. 6 rozporządzenia z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego. W tej materii także wielokrotnie wypowiadał się Naczelny Sąd Administracyjny, wskazując, że ww. przepis rozporządzenia w rozważanym zakresie nie wykracza poza ramy delegacji zawartej w art. 130 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Niewątpliwie omawiany przepis tego rozporządzenia ingeruje w sferę praw i wolności jednostki, jednakże ingerencja ta dokonana została już na gruncie ustawy. Wprawdzie, zgodnie z jej art. 130 ust. 3 zd. pierwsze, obniżenie posiadanych punktów z tytułu naruszenia przepisów drogowych po odbyciu reedukacyjnego szkolenia jest prawem przysługującym kierowcy, to jest to prawo warunkowe. Skorzystanie z niego uzależnione jest od tego, czy suma punktów uzyskanych przed odbyciem szkolenia nie przekroczy 24. Ustawa nie przewiduje sytuacji, w której bez względu na ilość posiadanych przez kierowcę punktów można punkty te zredukować. Wynika to z brzmienia przywołanych wyżej regulacji ustawowych. W tej sytuacji nie można uznać, by przedmiotowy przepis rozporządzenia wykraczał poza delegację ustawową. Nie wprowadza on także żadnych odstępstw od zasad przewidzianych w ustawie. Kwestionowane w skardze kasacyjnej unormowanie stanowi jedynie doprecyzowanie postanowień wynikających wprost z samej ustawy. Taki zabieg legislacyjny nie świadczy o niezgodności aktu wykonawczego z upoważnieniem do jego wydania (por. pogląd prezentowany w wyroku TK z 5.01.1998 r., sygn. akt P 2/97, opubl. OTK 1998/1/1). Tożsame stanowisko co do zgodności kwestionowanego przepisu aktu wykonawczego z upoważnieniem do jego wydania, zajął także Naczelny Sąd Administracyjny m. in. w orzeczeniach: z 28.01.2015 r. sygn. akt I OSK 1386/13; z 31.03.2011 r. sygn. I OSK 1013/10; z 16.12.2010 r. sygn. akt I OSK 275/10 oraz z 13.07.2006 r. sygn. akt I OSK 1087/05, dostępne w CBOSA).

Tym samym wszystkie zarzuty skargi odnośnie naruszenia prawa materialnego nie zasługiwały na uwzględnienie.

Chybione są także zarzuty naruszenia prawa procesowego. Skoro fakt odbycia szkolenia miał miejsce po przekroczeniu przez skarżącego limitu 24 punktów, to ta okoliczność nie miała znaczenia prawnego dla powstania obowiązku skierowania skarżącego na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji. Samo zaś odbycie tego szkolenia nie było przez organy kwestionowane. Zatem chybiony jest zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 75 k.p.a. W konsekwencji chybiony jest także zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 77, art. 80 k.p.a., podnoszący wadliwe ustalenie stanu faktycznego polegające na nieuwzględnieniu okoliczności zredukowania przez skarżącego posiadanej liczby punktów.

Nieuzasadnione są także zarzuty naruszenia art. 3 § 1 p.p.s.a. i art. 135 § p.p.s.a., bowiem sąd dokonał prawidłowej kontroli orzeczeń organów administracji publicznej i w świetle powyższych rozważań nie miał podstaw do zastosowania art. 135 p.p.s.a.

Na uwzględnienie nie zasługiwał także zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. polegający na braku rozważań w zakresie nieprawidłowego doręczenia skarżącemu decyzji organów obu instancji. Przepis art. 141 § 4 P.p.s.a. zawiera regulację, w ramach której ustawodawca określa, z jakich elementów winno się składać uzasadnienie wyroku - powinno ono zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Zarzucając Sądowi naruszenie przepisu art. 141 § 4 P.p.s.a. poprzez brak rozważań w jakimś zakresie, obowiązkiem autora skargi kasacyjnej jest wskazanie, których konkretnie zarzutów podniesionych przez skarżącego kasacyjnie Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił i do których nie odniósł się, a następnie wykazanie, iż uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 P.p.s.a.), a więc iż gdyby podnoszone uchybienie nie miało w sprawie miejsca to wyrok Sądu pierwszej instancji mógłby być inny (patrz: wyrok NSA z 11.01.2011 r. sygn. akt II OSK 190/13, LEX nr 1519293). W niniejszej sprawie takiego wykazania istotnego wpływu na wynik sprawy zabrakło, zatem zarzut naruszenia art. 141 § 4 nie mógł stanowić podstawy do uchylenia zaskarżonego wyroku.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 p.p.s.a.