Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Kania, Sędzia WSA Agnieszka Góra-Błaszczykowska (spr.), Sędzia WSA Joanna Kube, , Marcin Rusinowicz-Borkowski, Protokolant sekretarz sądowy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 grudnia 2019 r. sprawy ze skargi K. M. na decyzję Prezesa Agencji Mienia Wojskowego z dnia (...) lipca 2019 r. nr (...) w przedmiocie odmowy przydziału kwatery albo innego lokalu mieszkalnego oddala skargę

II SA/WA 2075/19

UZASADNIENIE

K. M. (dalej także: skarżący), jako st. asp. Policji, od ....03.2019 r. do ....03.2021 r. został powołany do zawodowej służby wojskowej. Z dniem objęcia obowiązków służbowych na stanowisku Szefa Kompanii - Dowódcy Drużyny w (...) Obrony Terytorialnej został mianowany na stopień starszego chorążego. Zawodową służbę wojskową pełni jako służbę kontraktową w korpusie podoficerów w M..

W dniu ....03.2019 r. wystąpił do Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Mienia Wojskowego w G.(dalej także: Dyrektor) o przydział kwatery albo innego lokalu mieszkalnego. Dyrektor w toku rozpoznawania wniosku ustalił, że skarżący, służąc uprzednio w Policji, otrzymał pomoc finansową na uzyskanie lokalu mieszkalnego, dlatego decyzją nr (...) z (...) czerwca 2019 r. odmówił skarżącemu przydziału kwatery albo innego lokalu mieszkalnego.

Skarżący wniósł w ustawowym terminie odwołanie do Prezesa Agencji Mienia Wojskowego (dalej także: Prezes albo organ), wskazując, że nie spełnia żadnej z przesłanek określonych w art. 21 ust. 6 ustawy o zakwaterowaniu i z tej przyczyny decyzja winna być zmieniona.

Prezes Agencji Mienia Wojskowego decyzją Nr (...) z dnia (...) lipca 2019 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Dyrektora.

W uzasadnieniu swojej decyzji organ wskazał, że zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o zakwaterowaniu, żołnierzowi zawodowemu przysługuje prawo do zakwaterowania od dnia wyznaczenia na pierwsze stanowisko służbowe do dnia zwolnienia z czynnej służby wojskowej, na czas pełnienia służby wojskowej w miejscowości, w której żołnierz pełni służbę, albo w miejscowości pobliskiej, albo za jego zgodą w innej miejscowości. Prawo do zakwaterowania jest więc samoistnym prawem żołnierza zawodowego, wynikającym z łączącego go stosunku służbowego. W myśl art. 21 ust. 2 prawo do zakwaterowania żołnierza zawodowego jest realizowane w jednej z form zakwaterowania wymienionych w tym przepisie. Przy czym, jak stanowi art. 21 ust. 4 żołnierzowi służby kontraktowej w pierwszej kolejności prawo do zakwaterowania realizowane jest w formie przydziału kwatery albo innego lokalu mieszkalnego, a dopiero w przypadku nieprzydzielenia przez Agencję kwatery albo lokalu mieszkalnego, żołnierz służby kontraktowej wybiera na swój wniosek jedną z dwóch pozostałych form zakwaterowania, tj. przydział miejsca w internacie lub kwaterze internatowej albo wypłatę świadczenia mieszkaniowego. Natomiast art. 21 ust. 6 pkt 1-5 ustawy o zakwaterowaniu zawiera katalog przesłanek negatywnych, które wyłączają dopuszczalność realizacji prawa do zakwaterowania (w tym do przydziału kwatery albo innego lokalu mieszkalnego).

K. M. przed powołaniem do zawodowej służby wojskowej był funkcjonariuszem Policji i otrzymał pomoc finansową na zakup lokalu mieszkalnego w G. przy ul. N. (...) (decyzja nr (...)z ....10.2012 r.). Skoro prawo Skarżącego do lokalu mieszkalnego zostało już docelowo zrealizowane przy udziale pomocy Państwa, to – zdaniem organu - ponowne ubieganie się o realizację takiego prawa z racji wstąpienia do zawodowej służby wojskowej nie jest uprawnione.

Organ podkreślił, że ustawy pragmatyczne traktują pełnienie służby przez funkcjonariuszy i żołnierzy zawodowych jako równorzędne i gwarantują osobom zmieniającym rodzaj wykonywanej służby, ciągłość należnych im uprawnień i świadczeń. Zaznaczył, że z zasady przyjętej w art. 17a ustawy z 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 330 ze zm.) wynika prawo uznania stopnia uzyskanego w innej służbie tj. Policji, Straży Granicznej, Biurze Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służbie Wywiadu Wojskowego, Służbie Kontrwywiadu Wojskowego, Służbie Więziennej lub Urzędzie Ochrony Państwa na gruncie zawodowej służby wojskowej. Na zasadzie wzajemności, okresy służby uwzględniane przy ustalaniu prawa do wojskowego zaopatrzenia emerytalnego żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy są traktowane jako okresy równorzędne zaliczane do wysługi pełnionej służby (art. 12 i art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 289 ze zm.) oraz art. 12 i 13 ustawy z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2019 r. poz. 288 ze zm.)). Skoro więc w rozpatrywanej sprawie droga służbowa skarżącego rozpoczęła się w Policji i pomimo przejścia do rezerwy jest kontynuowana w Siłach Zbrojnych RP, okoliczności te mają wpływ na ustalenie prawa do zakwaterowania.

Organ dodał, że uprawnienia dedykowane funkcjonariuszom i żołnierzom zawodowym oparte są na wspólnych założeniach systemowych, ich charakter jest zbliżony ze względu na cel jakiemu służą, tj. umożliwiają zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych, zapewniając tym samym należyte wykonywanie obowiązków służbowych z zakresu obrony bezpieczeństwa i porządku publicznego kraju. Dlatego też odmienne traktowanie pomocy finansowej określonej w art. 21 ust. 6 pkt 4 ustawy o zakwaterowaniu i łączenie jej tylko ze świadczeniem, wypłacanym żołnierzowi zawodowemu, doprowadziłoby do sytuacji, w której funkcjonariusz zmieniając w strukturach wojskowych, dwukrotnie otrzymywałby wsparcie Państwa na ten sam cel, jakim jest zabezpieczenie potrzeb mieszkaniowych, a zatem byłby w pozycji uprzywilejowanej w stosunku nie tylko do innych żołnierzy zawodowych, ale także innych funkcjonariuszy, co stoi w sprzeczności z zasadami równości wobec prawa i sprawiedliwości społecznej, o których mowa w art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Fakt fluktuacji w służbach mundurowych, nie jest podstawą do odstępstwa od ww. zasad, czy też uznania, że taka pomoc nie została udzielona.

Organ II instancji zaznaczył, że również warunki ekonomiczno - gospodarcze nie uzasadniają dwukrotnego uprzywilejowania żołnierza tj. raz przez otrzymanie pomocy finansowej jako funkcjonariusz Policji, i drugi raz przez otrzymanie lokalu mieszkalnego od organów wojskowych, gdyż naruszałoby to zasadę dbałości o majątek publiczny. Dlatego też organ przyjął, że kategoryczny sposób sformułowania w art. 21 ust. 6 ustawy o zakwaterowaniu "nie przysługuje prawo do zakwaterowania" oraz ogólne określenie negatywnych przesłanek realizacji prawa do zakwaterowania, z uwzględnieniem celowościowej i systemowej interpretacji ww. przepisów pozwala wyprowadzić wniosek, że tak wyjątkowe prawo, jak prawo do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych żołnierza (rodziny żołnierza), można wykorzystać tylko jeden raz.

K. M. wniósł skargę na powyższą decyzję Prezesa Agencji Mienia Wojskowego, zaskarżając ją w całości. Skarżący wniósł o uchylenie tej decyzji jak również utrzymanej nią w mocy decyzji Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Mienia Wojskowego w G. z powodu naruszenia prawa materialnego :

- art. 21 ust. 1, 2 i 4 Ustawy z dnia 22.06.1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2018 r. poz. 133 ze zm.), poprzez jego niezastosowanie,

- art. 24 ust. 1 tejże Ustawy, poprzez jego niezastosowanie oraz

- art. 21 ust. 6 pkt 4 tejże Ustawy, poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie.

W uzasadnieniu Skarżący podkreślił, iż spełnia wszystkie wymogi materialne dla przydzielenia mu kwatery lub innego lokalu mieszkalnego, zgodnie do art. 21 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 22.06.1995 r. o zakwaterowaniu Sil Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2018 r. poz. 133 ze zm.) w zw. z art. 24 ust. 1 tejże ustawy. Jego zdaniem niewłaściwie został zastosowany przepis art. 21 ust. 6 pkt 4 w.w. ustawy, gdyż z literalnej wykładni przepisu wynika, iż prawa do kwatery lub innego lokalu mieszkalnego nie ma żołnierz, który otrzymał pomoc finansową wypłaconą w formie zaliczkowej lub bezzwrotnej do dnia 31 grudnia 1995 r. na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 maja 1976 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych (Dz.U. z 1992 r. poz. 19 oraz z 1994 r. poz. 36). Natomiast Skarżący w roku 1995 nie pracował jeszcze zawodowo, a tym bardziej nie pełnił służby żołnierza zawodowego, nie mówiąc już o otrzymywaniu przed tym rokiem jakiejkolwiek pomocy finansowej na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych.

Skarżący wskazał, iż ustawa o Policji z dnia 06.04.1990r., ani ustawa o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22.06.1995 r. nie zawierają jakichkolwiek przepisów wyłączających możliwość uzyskania przez funkcjonariusza bądź żołnierza pomocy w zapewnieniu zakwaterowania niezależnie od tego, czy dany funkcjonariusz bądź żołnierz takową pomoc już otrzymał bądź nie na podstawie przepisów jednej z w.w. ustaw. Zdaniem skarżącego nie można uznać, iż zamiarem racjonalnego ustawodawcy z art. 21 ust. 6 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej było wyłączenie z powyższego uprawnienia osób, które już skorzystały z pomocy Państwa (ze środków publicznych) na cele mieszkaniowe.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje stanowisko, wyrażone w decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2018 r., poz. 2356 ze zm., dalej jako ustawa o zakwaterowaniu), żołnierzowi zawodowemu od dnia wyznaczenia na pierwsze stanowisko służbowe do dnia zwolnienia z czynnej służby wojskowej przysługuje prawo do zakwaterowania na czas pełnienia służby wojskowej w miejscowości, w której żołnierz pełni służbę, albo w miejscowości pobliskiej albo za jego zgodą w innej miejscowości.

Prawo do zakwaterowania żołnierza zawodowego jest realizowane na jego wniosek w jednej z następujących form (art. 21 ust. 2):

1) przydziału kwatery albo innego lokalu mieszkalnego;

2) przydziału miejsca w internacie albo kwaterze internatowej;

3) wypłaty świadczenia mieszkaniowego.

Żołnierz służby stałej ma prawo wyboru jednej z trzech form zakwaterowania (art. 21 ust. 3 ustawy o zakwaterowaniu), natomiast żołnierzowi służby kontraktowej w pierwszej kolejności prawo do zakwaterowania realizowane jest w formie przydziału kwatery albo innego lokalu mieszkalnego (art. 21 ust. 4). Dopiero w przypadku braku możliwości przydziału kwatery albo innego lokalu mieszkalnego, żołnierz służby kontraktowej ma prawo wyboru skorzystania z jednej z dwóch pozostałych form zakwaterowania, tj. przydziału miejsca w internacie lub kwaterze internatowej albo wypłaty świadczenia mieszkaniowego.

Żołnierzowi zawodowemu nie przysługuje prawo do zakwaterowania, jeżeli on lub jego małżonek (art. 21 ust. 6 ustawy o zakwaterowaniu):

1. otrzymał ekwiwalent pieniężny w zamian za rezygnację z kwatery, wypłacony na podstawie przepisów ustawy obowiązujących do dnia 30 czerwca 2004r.;

2. otrzymał odprawę mieszkaniową wypłaconą albo zrealizowaną w formie rzeczowej na podstawie przepisów ustawy obowiązujących od dnia 1 lipca 2004 r.;

3. nabył lokal mieszkalny od Skarbu Państwa, Agencji albo jednostki samorządu terytorialnego z bonifikatą lub z uwzględnieniem pomniejszenia w cenie nabycia;

4. nabył lokal mieszkalny od Skarbu Państwa, Agencji albo jednostki samorządu terytorialnego z bonifikatą lub z uwzględnieniem pomniejszenia w cenie nabycia;

5. otrzymał pomoc finansową wypłaconą w formie zaliczkowej lub bezzwrotnej do dnia 31 grudnia 1995 r. na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 maja 1976 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych (Dz. U. z 1992 r. poz. 19 oraz z 1994 r. poz. 36);

6. nabył własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego od Agencji.

W przedmiotowej sprawie bezsporne było, że skarżący przed podjęciem zawodowej służby wojskowej był funkcjonariuszem Policji i otrzymał pomoc finansową na zakup lokalu mieszkalnego w G. przy ul. N. (...) (decyzja nr (...) z ...10.2012 r.).

Zdaniem Sądu, skoro prawo Skarżącego do lokalu mieszkalnego zostało już docelowo zrealizowane przy udziale pomocy Państwa, nie może skutecznie, ponownie, ubiegać się o realizację tego prawa po wstąpieniu do zawodowej służby wojskowej. Wypłacając skarżącemu ekwiwalent pieniężny na zakup opisanego wyżej mieszkania, Państwo udzieliło mu pomocy w zamian za realizację prawa do kwatery. Okoliczność ta ma zasadniczy wpływ na ocenę kontrolowanej decyzji, czyniąc ją prawidłową. Skoro bowiem, zgodnie z treścią art. 21 ust. 6 pkt 1 ustawy o zakwaterowaniu, skarżący otrzymał ekwiwalent pieniężny na zakup mieszkania, organ nie mógł pozytywnie rozpatrzyć jego wniosku o (w istocie ponowny) przydział kwatery albo innego lokalu mieszkalnego. Tym samym organy obu instancji prawidłowo uznały, że w niniejszej sprawie została spełniona przesłanka negatywna, określona w art. 21 ust. 6 pkt 1 ustawy o zakwaterowaniu, ponieważ przepis ten znajduje zastosowanie w każdej sytuacji, w której z pomocą Państwa zrealizowane zostało prawo do kwatery.

Kategoryczny sposób sformułowania w art. 21 ust. 6 ustawy poprzez użycie zwrotu "nie przysługuje prawo do zakwaterowania" oraz ogólne określenie negatywnych przesłanek realizacji prawa do zakwaterowania, z uwzględnieniem celowościowej i systemowej interpretacji przepisów, dotyczących prawa do zakwaterowania żołnierzy zawodowych, pozwala na wniosek, że takie wyjątkowe prawo, jak prawo do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych, może zostać wykorzystane tylko jeden raz. Zamierzeniem ustawodawcy, wyrażonym w art. 21 ust. 6 ww. ustawy, było bowiem wyłączenie z powyższego uprawnienia osób, które już skorzystały z pomocy Państwa (ze środków publicznych) na cele mieszkalne niezależnie od tego, podczas której ze służb prawo to zrealizowały.

Nie mogło zostać zaakceptowane stanowisko skarżącego, że w przypadku powołania do zawodowej służby wojskowej, możliwe jest otrzymanie pomocy Państwa w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych w formie przydziału kwatery, niezależnie od wcześniej już uzyskanej pomocy w formie ekwiwalentu pieniężnego, wypłaconego w zamian za rezygnację z kwatery podczas pełnienia służby w Policji. Taka interpretacja przepisu art. 21 ust. 6 ustawy stoi w sprzeczności z ich treścią oraz funkcją, jaką miały pełnić, czyli wykluczenia możliwości wielokrotnego korzystania z pomocy Państwa.

Analogiczne stanowisko wyraził tutejszy Sąd Administracyjny w sprawie o sygn II SA/Wa 690/19.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 p.p.s.a., oddalił skargę.