drukuj    zapisz    Powrót do listy

6480 658, , Inne, Oddalono skargę, II SAB/Wa 256/20 - Wyrok WSA w Warszawie z 2020-06-17, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Wa 256/20 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2020-06-17 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2020-05-15
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Danuta Kania /przewodniczący sprawozdawca/
Iwona Maciejuk
Tomasz Szmydt
Symbol z opisem
6480
658
Sygn. powiązane
III OSK 3292/21 - Wyrok NSA z 2022-11-24
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
Oddalono skargę
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Kania (spr.), Sędzia WSA Iwona Maciejuk, Sędzia WSA Tomasz Szmydt, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 17 czerwca 2020 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...] na bezczynność Kancelarii Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] marca 2020 r. o udostępnienie informacji publicznej oddala skargę.

Uzasadnienie

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest skarga Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...] na bezczynność Kancelarii Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie rozpoznania wniosku z dnia [...] marca 2020 r. o udostępnienie informacji publicznej.

Skarga została złożona w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Wnioskiem z dnia [...] marca 2020 r., złożonym za pośrednictwem poczty elektronicznej, Stowarzyszenie [...] z siedzibą w [...] (dalej: "Stowarzyszenie", "strona skarżąca"), na podstawie art. 61 ust. 1 i 2 oraz art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1429), dalej: "u.d.i.p.", zwróciło się do Kancelarii Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: "Kancelaria Sejmu", "organ") o udostępnienie:

1) danych technicznych systemu oprogramowania wykorzystywanego przez Sejm do przeprowadzania zdalnych głosowań online - w tym nazwy programu, używanej wersji programu, producenta, strony internetowej producenta, oraz kodu źródłowego oprogramowania;

2) listy obecności z posiedzenia Sejmu RP, które odbyło się w dniu 26 marca 2020 r.

3) nagrań ze wszystkich kamer rejestrujących otoczenie Sejmu RP oraz rejestrujących posiedzenie Sejmu z dnia 26 marca 2020 r.

Stowarzyszenie wniosło o udostępnienie ww. danych wymienionych w punktach 1 i 2 poprzez epuap, a nagrania wskazane w punkcie 3 na płytach dvd i przesłanie ich na podany adres.

Pismem z dnia [...] kwietnia 2020 r. Kancelaria Sejmu poinformowała Stowarzyszenie, że zapis audiowizualny przebiegu obrad Sejmu RP IX kadencji jest powszechnie dostępny w Systemie Informacyjnym Sejmu pod elektronicznym adresem www.sejm.gov.pl w zakładce "iTV Sejm - transmisje archiwalne", "Posiedzenia Sejmu", właściwa data.

Jednocześnie wskazała, że monitoring wizyjny, w tym również ten pozostający w dyspozycji Straży Marszałkowskiej, jest technicznym środkiem ochrony, przeznaczonym do wewnętrznego wykorzystania. Wykonane przy jego pomocy nagrania nie odnoszą się do wykonywania władzy publicznej przez Sejm. Związane są jedynie z techniczną kwestią, jaką jest zapewnienie bezpieczeństwa budynków pozostających w zarządzie Kancelarii Sejmu. W konsekwencji nagrania te nie stanowią informacji publicznej i nie podlegają udostępnieniu w trybie u.d.i.p.

W załączeniu do ww. pisma Kancelaria Sejmu przesłała kserokopie list obecności posłów z 8 posiedzenia Sejmu z dnia 26 marca 2020 r.

Nadto poinformowała, że w odniesieniu do pozostałej części wniosku, termin odpowiedzi został przesunięty w oparciu o art. 13 ust. 2 u.d.i.p. Trwa bowiem weryfikacja wniosku pod kątem możliwości jego realizacji, jednak odpowiedź zostanie wysłana nie później niż do dnia [...] czerwca 2020 r.

Następnie w piśmie z dnia [...] kwietnia 2020 r. Kancelaria Sejmu poinformowała, że system obecnie używany do prowadzenia zdalnych obrad Sejmu i komisji sejmowych powstał w Ośrodku Informatyki Kancelarii Sejmu. Do jego budowy wykorzystano posiadane oprogramowanie narzędziowe i bazodanowe oraz użytkowaną infrastrukturę serwerową i sieciową. Jednocześnie wskazała, że informacje dotyczące kodu źródłowego to dane techniczne i jako takie nie mają charakteru informacji publicznej.

Pismem z dnia 30 kwietnia 2020 r. Stowarzyszenie [...] z siedzibą w [...] wniosło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Kancelarii Sejmu RP w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] marca 2020 r. zarzucając naruszenie art. 10 ust. 1 w związku z art. 13 ust. 1 u.d.i.p. poprzez nieudostępnienie informacji publicznej na wniosek w ustawowym terminie.

W związku z powyższym Stowarzyszenie wniosło o: stwierdzenie, że organ dopuścił się bezczynności; zobowiązanie organu do załatwienia wniosku; zasądzenie od organu na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania według norm przepisanych.

W motywach skargi Stowarzyszenie podniosło, iż bezzasadne i niezgodne z istotą dostępu do informacji publicznej jest założenie, że nagrania z kamer z otoczenia budynków Sejmu nie stanowią informacji publicznej. Nagrania, takie, dokumentujące choćby działalność parlamentarzystów, dotyczą bowiem spraw publicznych, a tym samym podlegają udostępnieniu na zasadach określonych w u.d.i.p.

Nadto Stowarzyszenie zaznaczyło, że podstawowym kryterium kwalifikacji danej informacji jako informacji publicznej jest związek ze sprawami publicznymi. Ustawodawca, wprowadzając ograniczenia prawa do informacji publicznej, nie posługuje się przy tym kryterium, czy dana informacja ma charakter techniczny, czy też nie. Tym samym organ ogranicza prawo do informacji, powołując się na przesłankę, której ustawodawca nie zawarł w ustawie. Argumenty organu są zatem bezpodstawne i informacja powinna być udostępniona w trybie u.d.i.p.

Dalej Stowarzyszenie podniosło, iż ustanowione w art. 61 ust 1 i 2 Konstytucji RP prawo do uzyskania informacji publicznej nie ma jednak charakteru absolutnego. Może podlegać ograniczeniu ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa. Stosownie do art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób Wyjaśnienia organu powyższych warunków nie spełniają.

Podobnie, zdaniem Stowarzyszenia, należy ocenić odpowiedź organu w zakresie danych technicznych wykorzystywanego oprogramowania. Ich charakter techniczny nie sprawia, że nie stanowią informacji publicznej. Wręcz przeciwnie - w oczywisty sposób specyfikacje oprogramowania, z którego korzysta Sejm do przeprowadzania głosowań, wiążą się z funkcjonowaniem władzy ustawodawczej i z wykonywaniem przez Sejm zadań publicznych. Nie sposób też uznać, aby stanowisko organu, zgodnie z którym do budowy systemu używanego do prowadzenia zdalnych obrad Sejmu wykorzystano "posiadane oprogramowanie narzędziowe i bazodanowe" stanowiło odpowiedź na wniosek, skoro organ nie podał nazwy programu, ani używanej wersji.

W odpowiedzi na skargę Kancelaria Sejmu wniosła o oddalenie skargi. Wskazała, że zgodnie z art. 15 zzs ust. 10 pkt 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-10, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 ze zm.) w okresie stanu epidemii przepisów o bezczynności organów nie stosuje się. Nie stosuje się również przepisów o obowiązku powiadomienia strony o niezałatwieniu sprawy w terminie. Powyższe oznacza, że organ nie pozostaje w bezczynności, a w konsekwencji skarga na bezczynność wniesiona w okresie obowiązywania ww. przepisu podlega oddaleniu.

Ponadto, powołując orzecznictwo sądów administracyjnych, organ wskazał, iż zapis z kamer monitoringu ma charakter techniczny, zawiera informacje wytwarzane dla potrzeb wewnętrznych, przeważnie związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa danego obiektu i osób w nim lub wokół niego przebywających. Jedynie wyjątkowo, w ściśle określonych przypadkach, może w jakiś sposób wiązać się z działalnością danego organu. Podkreślił również, że dokumentacja o charakterze wewnętrznym nie jest nośnikiem informacji publicznej.

Odnośnie nazwy i wersji oprogramowania do głosowań zdalnych organ ponownie wskazał, że jest to system stworzony wewnątrz jednostki przez komórkę, do której zadań należą sprawy teleinformatyczne (Ośrodek Informatyki), a do jego budowy wykorzystano oprogramowanie narzędziowe i bazodanowe oraz użytkowaną infrastrukturę serwerową i sieciową. System obsługi głosowań będący przedmiotem zainteresowania Stowarzyszenia nie ma żadnej nazwy własnej producenta, ponieważ to Ośrodek Informatyki Kancelarii Sejmu jest jego "producentem" (wytwórcą), a więc na potrzeby wewnętrze określany jest skrótowo jako SOG OIKS. Nadto organ zaznaczył, że kod źródłowy nie stanowi nośnika informacji o sprawach publicznych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 2167), dalej: "p.u.s.a." oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325), dalej: "p.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej.

W myśl art. 119 pkt 4 i art. 120 p.p.s.a., sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania. W trybie uproszczonym sąd rozpoznaje sprawę na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów.

Stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1 - 4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a. W sprawie niniejszej przedmiotem zaskarżenia jest bezczynność Prezydenta [...] polegająca na nieudostępnieniu informacji publicznej na wniosek w trybie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1429 ze zm.). Ustawa ta kształtuje prawo do informacji publicznej, a także określa zasady i tryb jej udostępniania. Kognicja sądów administracyjnych do rozpoznania skarg na bezczynność w takich sprawach wynika z art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a., zaś potwierdza ją dodatkowo brzmienie art. 21 u.d.i.p.

W przypadku złożenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej jego adresat może: (1) udostępnić informację publiczną, gdy jest jej dysponentem oraz nie zachodzą przesłanki wyłączające możliwość jej udostępnienia określone w art. 5 u.d.i.p.; podmiot obowiązany dokonuje tego w formie czynności materialno-technicznej (art. 13 u.d.i.p.); (2) poinformować wnioskodawcę, że: jego wniosek nie znajduje podstaw w przepisach u.d.i.p., gdyż żądanie nie dotyczy informacji mających charakter informacji publicznej; podmiot zobowiązany nie jest dysponentem informacji, o których udzielenie zwrócił się wnioskodawca (art. 4 ust. 3 u.d.i.p.); w sprawie obowiązuje odrębny tryb udzielenia informacji publicznej (art. 1 ust. 2 u.d.i.p.); (3) odmówić w formie decyzji administracyjnej (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.). udostępnienia informacji publicznej: z powodu ograniczeń wymienionych w art. 5 u.d.i.p.; w związku z niespełnieniem przez stronę przesłanki "szczególnej istotności dla interesu publicznego" w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., (4) umorzyć postępowanie w sytuacji wskazanej w art. 14 ust. 2 u.d.i.p.

Co istotne, organ winien podjąć ww. działania w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z wyjątkami wynikającymi z ustawy (art. 13 ust. 2 u.d.i.p.). Brak podjęcia przez podmiot obowiązany któregokolwiek z ww. działań, uzasadnia podniesienie zarzutu bezczynności.

Zaznaczyć należy, że w przypadku złożenia skargi na bezczynność w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej obowiązkiem Sądu jest zbadanie, czy sprawa mieści się w zakresie podmiotowym i przedmiotowym u.d.i.p. Dopiero bowiem stwierdzenie, że podmiot, do którego zwrócił się skarżący, był obowiązany do udzielenia informacji publicznej oraz, że żądana przez skarżącego informacja miała charakter informacji publicznej w rozumieniu przepisów u.d.i.p., pozwala na dokonanie oceny, czy w konkretnej sprawie można skutecznie zarzucić wskazanemu podmiotowi bezczynność.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 i ust. 3 u.d.i.p. obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, będące w posiadaniu takich informacji. Nie budzi zatem wątpliwości, że adresat wniosku o udostępnienie informacji publicznej, tj. Kancelaria Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej - jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia, będącej w jego dyspozycji, informacji publicznej - stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.

Zakres przedmiotowy u.d.i.p. określa pojęcie informacji publicznej, o którym mowa w art. 1 ust. 1 u.d.i.p. W świetle tego przepisu informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 u.d.i.p. Podczas prac nad ustawą pojęcie "sprawa publiczna" było rozwijane jako "każde działanie władzy publicznej w zakresie zadań stawianych państwu dotyczących lub służących ogółowi albo mających na celu zadysponowanie majątkiem publicznym. Desygnatem jest więc tu publicznoprawny charakter działalności danego podmiotu (v. uzasadnienie do projektu ustawy [w:] K. Tracka, Prawo do informacji w polskim prawie konstytucyjnym, Warszawa 2009, s. 138). Określenie sprawy jako "publicznej" wskazuje, że jest to sprawa ogółu i koresponduje w znacznym stopniu z pojęciem dobra wspólnego (dobra ogółu). Takie rozumienie pojęcia "sprawa publiczna", związane z władzą publiczną i wspólnotą publicznoprawną oraz jej funkcjonowaniem, trafnie akcentuje się w piśmiennictwie (v. H. Izdebski: Samorząd terytorialny. Podstawy ustroju i działalności, Warszawa 2004, s. 209).

W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się szerokie rozumienie pojęcia informacji publicznej. Definiuje się ją jako każdą wiadomość wytworzoną przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które realizują zadania publiczne bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa w zakresie swoich kompetencji. Podkreśla się, że taki charakter ma również wiadomość niewytworzona przez podmioty publiczne, lecz odnosząca się do tych podmiotów, o ile dotyczy faktów i danych o charakterze publicznym (por. wyroki NSA: z dnia 12 grudnia 2006 r. sygn. akt I OSK 123/06, publ. LEX nr 291357; z dnia 30 września 2015 r. sygn. akt I OSK 2093/14; publ. CBOSA).

Przepis art. 6 ust. 1 u.d.i.p. wymienia zaś przykładowe kategorie informacji publicznej, które na mocy prawa podlegają udostępnieniu.

Z treści skargi wynika, że zarzut bezczynności organu Stowarzyszenie sformułowało względem:

- punktu 1 wniosku z dnia [...] marca 2010 r., który dotyczył danych technicznych systemu oprogramowania wykorzystywanego przez Sejm do przeprowadzania zdalnych głosowań online - nazwy programu, używanej wersji programu, producenta, strony internetowej producenta, oraz kodu źródłowego oprogramowania, przy czym w skardze Stowarzyszenie zarzuciło, że organ nie udostępnił nazwy programu oraz używanej wersji,

- punktu 3 ww. wniosku w zakresie nagrań ze wszystkich kamer rejestrujących otoczenie Sejmu RP w dniu 26 marca 2020 r.

Odnośnie punktu 1 wniosku wskazać należy, że dane dotyczące ww. systemu oprogramowania stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p., co nie było przez organ kwestionowane za wyjątkiem informacji dotyczącej kodu źródłowego oprogramowania, który jak wskazano w piśmie z dnia [...] kwietnia 2020 r. waloru informacji publicznej nie posiada. W tym względzie Sąd orzekający podziela stanowisko wyrażone przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 lutego 2014 r. sygn. akt I OSK 2014/13 (publ. CBOSA), że kod źródłowy nie stanowi nośnika o sprawach publicznych. NSA wskazał w szczególności, że "kod źródłowy stanowi jedynie narzędzie wykorzystywane w programach komputerowych, nie zawierając jakiegokolwiek komunikatu o sprawach publicznych. Zestawienie istoty kodu źródłowego z istotą przykładowych informacji o sprawach publicznych wymienionych w przytoczonym wcześniej art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej wskazuje na odmienność kodu źródłowego, uzasadniającą pogląd, że kod źródłowy nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej". Trafnie zatem organ poinformował Stowarzyszenie w ww. piśmie, że informacja w postaci kodu źródłowego oprogramowania nie stanowi informacji publicznej.

W kwestii nazwy programu oraz używanej jego wersji stwierdzić należy, że zarzut bezczynności organu polegającej na nieudostępnieniu ww. danych jest nieuzasadniony. Organ bowiem w ww. piśmie z dnia [...] kwietnia 2020 r. poinformował Stowarzyszenie, że system używany do prowadzenia zdalnych obrad Sejmu powstał w Ośrodku Informatyki Kancelarii Sejmu, a do jego budowy wykorzystano wewnętrzne zasoby, w tym użytkowaną infrastrukturę serwerową i sieciową. Przekazane informacje zostały potwierdzone w odpowiedzi na skargę, gdzie ponownie wskazano, że system obsługi głosowań został stworzony przez Ośrodek Informatyki Kancelarii Sejmu i nie ma on żadnej nazwy własnej producenta, bowiem to Ośrodek Informatyki jest jego producentem (wytwórcą). Z tych względów zarzut bezczynności organu polegający na nieudostępnieniu informacji w postaci nazwy programu czy też używanej wersji programu jest nieuzasadniony. Organ bowiem udzielił w tym zakresie adekwatnej odpowiedzi w piśmie z dnia [...] kwietnia 2020 r.

Odnośnie nagrań z kamer rejestrujących otoczenie Sejmu RP w dniu 26 marca 2020 r. organ prawidłowo poinformował Stowarzyszenie pismem z dnia [...] kwietnia 2020 r., że monitoring wizyjny pozostający w dyspozycji Straży Marszałkowskiej jest technicznym środkiem ochrony, przeznaczonym do wewnętrznego wykorzystania. Nagrania z kamer rejestrujących otoczenie Sejmu związane są bowiem z kwestią techniczną i nie posiadają waloru informacji publicznej.

W tym miejscu powołać należy pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażony w wyroku z dnia 23 lutego 2018 r. sygn. akt I OSK 1514/16 (publ. CBOSA), zgodnie z którym "(...) zakres prawa do informacji publicznej został określony w Konstytucji RP poprzez wskazanie przedmiotu informacji publicznej oraz form dostępu do tej informacji. Przedmiot informacji publicznej określa przepis art. 61 ust. 1 Konstytucji RP wskazujący czego dotyczy informacja publiczna, a formy dostępu do tej informacji wskazuje art. 61 ust. 2 Konstytucji RP. Przepis art. 61 ust. 1 Konstytucji RP wiąże pojęcie "prawa do uzyskiwania informacji" z działalnością podmiotów wskazanych w Konstytucji, a nie wyłącznie z samymi podmiotami, w oderwaniu od wykonywanej przez nie działalności. Zgodnie z art. 61 ust. 1 Konstytucji RP "prawo do uzyskiwania informacji" to prawo do informacji o "działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne", co oznacza, że jest to prawo do informacji o działalności organów władzy publicznej oraz o działalności osób pełniących funkcje publiczne. Ponadto prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji "o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa", co oznacza, że jest to prawo do informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego oraz prawo do informacji o działalności innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa.

Prawo do informacji publicznej to zatem prawo do informacji o działalności podmiotów wskazanych w Konstytucji RP, co oznacza, że informacja dotycząca tych podmiotów, lecz wykraczająca poza granice ich działalności nie jest informacją publiczną.

Przyjęte w języku polskim rozumienie pojęcia działalności oznacza "ogół działań, czynności, starań podejmowanych w określonym celu, zakresie" (por. B. Dunaj (red.): Słownik współczesnego języka polskiego, Tom 1, Warszawa 1999, s. 216). Jest to zatem aktywność ukierunkowana na wypełnienie określonego zadania i zrealizowanie określonego celu, a nie jakakolwiek aktywność. Odniesienie przez prawodawcę konstytucyjnego pojęcia "działalności" użytego w art. 61 ust. 1 Konstytucji RP do działalności takich podmiotów jak organy władzy publicznej, osoby pełniące funkcje publiczne, organy samorządu gospodarczego i zawodowego oraz inne osoby oraz jednostki organizacyjne w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, uzasadnia wniosek, że prawo do informacji, o jakiej mowa w tym przepisie, obejmuje informację o takiej aktywności podmiotów wskazanych w Konstytucji RP, która ukierunkowana jest na wypełnianie określonych zadań publicznych i realizowanie określonych interesów i celów publicznych.

Gdyby intencją prawodawcy konstytucyjnego było objęcie prawem do informacji każdego przejawu aktywności wskazanych wyżej podmiotów, która w jakikolwiek sposób wiązałaby się z realizowaniem przez nie zadań i celów publicznych, w tym również aktywności o charakterze wewnętrznym, czy "technicznym", dałby temu wyraz w regulacji konstytucyjnej. Tymczasem w Konstytucji odróżnia się kategorię "działalności organów" od kwestii wewnętrznej organizacji ich prac. (...) prawo do informacji publicznej to prawo do informacji o działalności podmiotów wskazanych w Konstytucji RP, tj. o takiej aktywności tych podmiotów, która ukierunkowana jest na wypełnianie określonych zadań publicznych i realizowanie określonych interesów i celów publicznych, co nie jest tożsame z każdym przejawem aktywności tych organów, w tym aktywnością związaną z wewnętrzną organizacją funkcjonowania tych podmiotów".

Powyższy pogląd podzielił NSA w wyroku z dnia 19 września 2019 r. sygn. akt I OSK 678/18 (publ. CBOSA) wskazując, że "treść nagrań z kamery telewizji dozorowej znajdującej się w Sali Kolumnowej Sejmu, nie stanowi informacji publicznej, o której mowa w art. 1 ust. 1 u.d.i.p. Treść tych nagrań zawiera jedynie informacje wytwarzane dla potrzeb wewnętrznych, związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa w budynku Sejmu. Nagrania te nie są powiązane z ustawową działalnością Sejmu.

Również w wyroku z dnia 22 października 2019 r. sygn. akt I OSK 968/18 NSA wskazał, że "(...) treść nagrań z kamer systemu monitoringu danego obiektu i jego otoczenia, co do zasady zawiera informacje wytwarzane dla potrzeb wewnętrznych, przeważnie związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa tego obiektu i osób w nim lub wokół niego przebywających. Trudno byłoby też uznać, że nagranie z kamery monitoringu, którego treścią jest statyczny obraz otoczenia lub wizerunek przypadkowych osób, bądź innych obiektów znajdujących się w polu widzenia takiej kamery, wyczerpuje znamiona informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Tego rodzaju treść sama w sobie nie stanowi informacji publicznej - jednakże tylko wówczas, o ile nie będzie ona powiązana z ustawową działalnością podmiotu, który ją wytworzył".

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż organ prawidłowo przyjął, że treść nagrań z kamer rejestrujących otoczenie Sejmu RP (w dacie wskazanej we wniosku informacyjnym) nie jest informacją publiczną w rozumieniu przepisów u.d.i.p. Nagrania te nie zostały bowiem wytworzone przez władzę publiczną. Brak jest również podstaw do przyjęcia, że odnoszą się one do publicznej sfery działalności tej władzy w przedstawionym powyżej rozumieniu, czy też, że służą, tak jak nagrania z obrad kolegialnych organów władzy publicznej, o których mowa w art. 19 u.d.i.p., udokumentowaniu sprawowania władzy publicznej. Nie można również przyjąć, że są one informacją o zasadach funkcjonowania organu władzy publicznej. Niewątpliwie nagrania te związane są z kwestią czysto techniczną - ochroną obiektu - budynku, w którym Sejm RP ma swoją siedzibę.

Konkludując stwierdzić należy, że zarzut bezczynności Kancelarii Sejmu polegający na nieudostępnieniu informacji publicznej we wskazanym powyżej zakresie jest nieuzasadniony. Organ prawidłowo, w terminie określonym w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. (w odniesieniu do punktu 1 wniosku w terminie przedłużonym w oparciu o art. 13 ust. 2 u.d.i.p.) udostępnił dane objęte wnioskiem, jednocześnie organ trafnie uznał, że informacje w postaci kodu źródłowego oprogramowania oraz nagrań z kamer rejestrujących otoczenie Sejmu RP w dniu 26 marca 2020 r. nie posiadają waloru informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p.

Końcowo, Sąd zauważa, iż nie można zgodzić się ze stanowiskiem pełnomocnika organu, że skarga na bezczynność w udostępnieniu informacji publicznej wniesiona w okresie obowiązywania art. 15 zzs ust. 10 pkt 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 ze zm.) "musi zostać oddalona", bowiem w okresie stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID przepisów o bezczynności organów nie stosuje się. Warto bowiem wskazać na treść art. 15 zzs ust. 7 ww. ustawy, zgodnie z którym czynności dokonane w okresie stanu epidemii, o którym mowa w ust. 1, w postępowaniach i kontrolach, o których mowa w ust. 1, są skuteczne. Nadto, w myśl art. 15zzs ust. 11 ww. ustawy, tylko zaprzestanie czynności przez organ, prowadzący postępowanie lub kontrolę w okresie, o którym mowa w ust. 1, nie może być podstawą wywodzenia środków prawnych dotyczących bezczynności, przewlekłości lub naruszenia prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki. Zatem w sytuacji, gdy organ - w następstwie wpływu wniosku o udostępnienie informacji publicznej - nie zaprzestał czynności wynikających z u.d.i.p., lecz przeciwnie - podejmował czynności w celu rozpoznania wniosku - co miało miejsce w niniejszej sprawie, to czynności te pozostają skuteczne i podlegają merytorycznej ocenie Sądu w związku z wpływem skargi na bezczynność organu.

Mając na względzie wszystko powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, stwierdzając, iż skarga jest merytorycznie nieuzasadniona, na podstawie art. 151 w związku z art. 119 pkt 4 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.



Powered by SoftProdukt