Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

W sytuacji, gdy Sąd dysponował aktami administracyjnymi oraz odpowiedzią na skargę organu, a w sprawie poza skarżącym i organem nie występowały inne strony ani uczestnicy, nie było podstaw do przyjęcia, że brak odpisu skargi uniemożliwiał nadanie sprawie biegu. Oznacza to, że nie zachodziły przesłanki do wystosowania wezwania, o którym mowa w art. 49 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, a w konsekwencji do odrzucenia skargi na podstawie art. 58 par. 1 pkt 3 tej ustawy.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Juliusz Antosik, Sędzia NSA Jan Zając, Sędzia del. WSA Dariusz Dudra (sprawozdawca), Protokolant Piotr Dębkowski, po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2006 r. na rozprawie w Wydziale I Izby Finansowej skargi kasacyjnej Spółki z o.o. "S." w W. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 czerwca 2005 r., sygn. akt III SA/Wa 1258/05 w sprawie ze skargi Spółki z o.o. "S." w W. na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 3 marca 2005 r.,(...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznych w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 1998 r. postanawia: 1) uchylić zaskarżone postanowienie; 2) zasądzić od Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej na rzecz Spółki z o.o. "S." w W. kwotę 380 zł /trzysta osiemdziesiąt złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 24 czerwca 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę "S." sp. z o.o. na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 3 marca 2005 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznych w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 1998 r.

Sąd stwierdził, że skarżąca nie uzupełniła, mimo wezwania, w wyznaczonym terminie braków formalnych skargi poprzez nadesłanie jej odpisu, co skutkuje zastosowaniem art. 58 par. 1 pkt 3 i par. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ zwanej dalej w skrócie "p.p.s.a.".

Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia wniosła skarżąca, skarżąc je w całości i domagając się jego uchylenia w całości oraz przekazania sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, a także zasądzenia od strony przeciwnej kosztów zastępstwa procesowego przed Naczelnym Sądem Administracyjnym według norm przypisanych. Zaskarżonemu orzeczeniu strona zarzuciła naruszenie postanowień art. 49 par. 1 p.p.s.a. przez niewłaściwe zastosowanie w związku z art. 47 par. 1, art. 57 par. 1, art. 58 par. 1 pkt 3 p.p.s.a. przez niewłaściwe zastosowanie, poprzez wezwanie do uzupełnienia braków formalnych skargi w postaci doręczenia odpisu skargi dla strony przeciwnej, pomimo, iż skarżąca wnosząc skargę dołączyła także odpis dla strony przeciwnej, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W uzasadnieniu autor skargi kasacyjnej wskazał, że skarżąca dochowała wymogów formalnych w zakresie wniesienia jej w dwóch egzemplarzach, a następnie - po wezwaniu Sądu - usunęła pozostałe braki. Tym samym nie było podstaw do zastosowania w sprawie art. 49 par. 1 p.p.s.a. i wzywania skarżącej do nadesłania odpisu skargi, a także do zastosowania art. 58 par. 1 pkt 3 p.p.s.a. i odrzucenia skargi. Niewłaściwe zastosowanie przytoczonych w podstawie przepisów polegało - zdaniem strony - na ich błędnym zastosowaniu do stanu faktycznego sprawy, który nie mieścił się w hipotezie zastosowanych przez Sąd przepisów. Naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy, gdyż właściwe zastosowanie wyżej przywołanych przepisów nie skutkowałoby odrzuceniem skargi. Na dowód swoich twierdzeń skarżąca załączyła kopię dziennika podawczego

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna zasługiwała na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 par. 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, co oznacza, że Sąd jest związany podstawami określonymi przez ustawodawcę w art. 174 p.p.s.a. i wnioskami skargi zawartymi w art. 176 p.p.s.a.

Skarga kasacyjna jest środkiem zaskarżenia znacząco sformalizowanym. Niezbędne jest jej sporządzenie w sposób zgodny z regułami ją normującymi, w szczególności podstawy kasacyjne muszą być tak skonstruowane, żeby była możliwość odniesienia się poprzez ich treść do zaskarżonego orzeczenia.

Skarżąca Spółka zarzuciła w podstawie kasacyjnej zaskarżonemu postanowieniu naruszenie prawa procesowego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie. Konkretnie - naruszenie art. 49 par. 1 p.p.s.a. w związku z art. 47 par. 1, art. 57 par. 1, art. 58 par. 1 pkt 3 p.p.s.a., poprzez wezwanie do uzupełnienia braków formalnych skargi w postaci doręczenia odpisu skargi dla strony przeciwnej, pomimo, iż skarżąca wnosząc skargę dołączyła także odpis dla strony przeciwnej, co mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Konstrukcja tej podstawy kasacyjnej pozwoliła na przeprowadzenie kontroli legalności orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Za trafny należało uznać zarzut naruszenia art. 49 par. 1 p.p.s.a. w związku z art. 47 par. 1, 58 par. 1 pkt 3 p.p.s.a. poprzez ich błędne zastosowanie. Stan faktyczny sprawy wskazuje bowiem, że Spółka dołączyła do skargi, kierowanej za pośrednictwem organu do WSA, odpis skargi, który to po udzieleniu odpowiedzi na skargę organ zatrzymał dla siebie. Istotne w zaistniałym stanie faktycznym jest również to, że organ poinformował o tym fakcie Sąd w treści odpowiedzi na skargę.

Oznacza powyższe, iż warunek wynikający z art. 47 par. 1 p.p.s.a. o dołączeniu odpisu pisma /skargi/ został przez stronę spełniony. Nie było więc podstaw prawnych do wzywania strony do uzupełniania braków w tym przedmiocie. Tym samym postanowienie Sądu wydane w oparciu o art. 58 par. 1 pkt 3 p.p.s.a. należało wyeliminować z obrotu prawnego.

Dodać do powyższego należy, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny nie mógłby odrzucić skargi nawet w wypadku nie nadesłania jej odpisu. Przedmiotem wezwania do strony w trybie art. 49 par. 1 p.p.s.a. może być tylko usunięcie takich braków, które uniemożliwiają nadanie pismu prawidłowego biegu.

W sytuacji, gdy Sąd dysponował aktami administracyjnymi oraz odpowiedzią na skargę organu, a w sprawie poza skarżącym i organem nie występowały inne strony ani uczestnicy, nie było podstaw do przyjęcia, że brak odpisu skargi uniemożliwiał nadanie sprawie biegu. Oznacza to, że nie zachodziły przesłanki do wystosowania wezwania, o którym mowa w art. 49 par. 1 p.p.s.a., a w konsekwencji do odrzucenia skargi na podstawie art. 58 par. 1 pkt 3 p.p.s.a. /por. postanowienie NSA z dnia 15 czerwca 2005 r., FSK 2583/04/.

Działając zatem na podstawie art. 185 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny uwzględnił skargę kasacyjną. Zaznaczyć jednak trzeba, że Sąd nie mógł w pełni użyć przewidzianej w tym przepisie formuły "i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania", gdyż Wojewódzki Sąd Administracyjny będzie rozpatrywać sprawę po raz pierwszy, a nie ponownie. Dotychczas przedmiotem rozpoznawania była dopuszczalność skargi, czyli kwestie formalne, a nie sprawa, o której mowa w art. 132 p.p.s.a. Natomiast o kosztach Sąd orzekł w oparciu o art. 203 pkt 1 p.p.s.a.