Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Anna Siedlecka - sprawozdawca Sędziowie: Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz Sędzia WSA Ireneusz Dukiel Protokolant: Specjalista Marta Klimczak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 5 września 2013 r. sprawy ze skargi A. Sp. z o.o. na decyzję Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie pozwolenia wodnoprawnego na szczególne korzystanie z wód polegające na energetycznym wykorzystywaniu rzeki oddala skargę.

Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we W. decyzją z dnia [...] r. nr [...] – wydaną na podstawie art. 138 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego w związku z art. 4 ust. 4 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz.U. z 2012 r. poz. 145) – po rozpatrzeniu odwołania A. sp. z o.o. uchylił decyzję Prezydenta Miasta J. z dnia [...] r. nr [...], znak: [...], uzupełnioną postanowieniem Prezydenta Miasta J. z dnia [...] r., i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Uchyloną decyzją organu I instancji wydano pozwolenie wodnoprawne dla A. sp. z o.o. na szczególne korzystanie z wód polegające na energetycznym wykorzystaniu rzeki B. w km 212+348 dla potrzeb Małej Elektrowni Wodnej w J..

Na uzasadnienie rozstrzygnięcia organu odwoławczego podano, że A. Spółka z o.o. w J. wnioskiem z dnia 27 lutego 2011 r. wystąpiła o udzielnie pozwolenia wodnoprawnego na szczególne korzystanie z rzeki B. dla potrzeb Małej Elektrowni Wodnej w zakresie piętrzenia wody rzeki B. w km 212+348 przy pomocy jazu stałego wraz z upustem płuczącym zamykanym czterema zasuwami płaskimi, doprowadzaniem spiętrzonej wody poprzez kanał młynówka do siłowni wodnej w ilości 10,5 m3/s oraz odprowadzanie do rzeki B. tej samej ilości wody kanałem upustu płuczącego młynówki.

Prezydent Miasta J. zawiadomieniem z dnia 19 maja 2011 r. wszczął postępowanie w przedmiotowej sprawie oraz wyznaczył na dzień 2 czerwca 2011 r. termin rozprawy administracyjnej. Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Prezydent Miasta J. wydał spółce pozwolenie wodnoprawne na szczególne korzystanie z wód polegające na energetycznym wykorzystaniu rzeki B. w km 212+348 dla potrzeby Małej Elektrowni Wodnej w J., w zakresie piętrzenia wody rzeki B. w km 212+348 przy pomocy jazu stałego, korzystania z wód do celów energetycznych. Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej we W. – Zarząd Zlewni w J. wnioskiem z dnia 5 listopada 2012 r. zwrócił się o uwzględnienie uwag zawartych w uzgodnieniu z dnia 26 listopada 2009 r. dotyczących przepływu nienaruszalnego (n=1,52 SNQ) oraz zmianę błędnie podanych wielkości przepływów Qn dla rzeki B.. Postanowieniem z dnia [...] r., znak: [...] Prezydent Miasta J. uzupełnił przedmiotowa decyzję, zmieniając pkt IV, V i VI ppkt 3a.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła spółka A., zarzucając przedmiotowej decyzji naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 111 § 1, § 1b i § 2 k.p.a. mających istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez uzupełnienie treści decyzji w trybie jej rektyfikacji, mimo że tryb ten może dotyczyć tylko nieistotnych wadliwości decyzji nieprowadzących do zmiany jej merytorycznego rozstrzygnięcia. Odwołujący się wniósł o uchylenie decyzji w części, która została z zmieniona na mocy postanowienia o jej uzupełnieniu.

Dalej stwierdzono, że w wyniku przeprowadzonego postępowania organ odwoławczy uznał, że decyzja organu I instancji została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie, należy więc na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. uchylić zaskarżona decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. Odwołujący podnosi, że przedmiotowa decyzja jest częściowo wadliwa, gdyż w trybie rektyfikacji decyzji, którego zasady reguluje art. 111 i 113 § 1 k.p.a. może nastąpić tylko i wyłącznie usunięcie wad nieistotnych, polegających na prostowaniu błędów pisarskich i rachunkowych oraz innych oczywistych omyłek (art. 113 § 1 k.p.a.), a także konieczności uzupełnienia treści decyzji co do rozstrzygnięcia bądź prawa wniesienia żądania przekazania sprawy sądowi. Wymienione w cytowanych przepisach wady stanowią zarazem granicę przedmiotowej dopuszczalności sprostowania lub uzupełnienia decyzji wyrażającą się tym, że sprostowanie lub uzupełnienie nie może prowadzić do merytorycznej zmiany decyzji. W zaskarżonej decyzji organ I instancji stosując tryb rektyfikacji dokonał zmiany jej merytorycznego rozstrzygnięcia, nie zaś uzupełnienia decyzji. Dokonana zmiana przepływu nienaruszalnego w korycie rzeki B. oraz zakresu zabezpieczenia urządzeń wodnych w istocie stanowi niekorzystną dla odwołującego merytoryczną zmianę przedmiotowej decyzji, która nie mogła być dokonana w trybie art. 111 k.p.a. Przepis art. 111 § 1 k.p.a. normuje naprawianie wad decyzji nieistotnych, tzn. takich, które nie dają podstaw do jej uchylenia w trybie środków zaskarżenia (zwyczajnych i nadzwyczajnych) oraz środków nadzoru. Uzupełnienie rozstrzygnięcia sprawy będzie miało miejsce wtedy, gdy z powodu błędu w ocenie stanu faktycznego i prawnego sprawy lub niedbalstwa przy sporządzaniu decyzji wydano decyzję w samej rzeczy częściową chociaż w ocenie organu ją wydającego miała ona załatwić całą sprawę. Niekompletność rozstrzygnięcia sprawy powinna być widoczna przy porównaniu go z materiałem zawartym w aktach sprawy, a więc z żądaniami strony, zakresem postępowania wyjaśniającego, z zebranymi materiałami i dowodami. W zależności od sytuacji, jeżeli żądanie nierozstrzygnięte w decyzji nie było rozpoznawane w postępowaniu od samego początku, organ zobowiązany jest przed rozstrzygnięciem przeprowadzić postępowanie wyjaśniające, jeżeli zaś było tylko pominięte przy wydaniu decyzji, rozstrzygnąć je bez prowadzenia postępowania wyjaśniającego. Wreszcie, uzupełnienie rozstrzygnięcia ma znamiona faktyczne decyzji częściowej, a więc dopełniającej istniejące już załatwienie sprawy. Uzupełnienie rozstrzygnięcia ze swej natury nie ma cech samoistnej sprawy (vide: B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego, Wyd. C.H. Beck, W-wa 1996, str. 503 - 507).

Analizując sprawę w postępowaniu odwoławczym, zdaniem organu II instancji w przedmiotowej sprawie postanowienie z dnia [...] r. wydane z powołaniem się na art. 111 § 1 k.p.a. nie może zostać uznane za uzupełnienie decyzji organu I instancji. Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej we W. – Zarząd Zlewni w J. w piśmie z dnia 5 listopada 2012 r. złożył wniosek o zmianę przedmiotowej decyzji w zakresie wielkości przepływu nienaruszalnego z Qn = 1 x SNQ na 1,52 x SNQ, powołując się na pismo z dnia 26 listopada 2009 r., w którym dokonał uzgodnienia poboru wody z rzeki B. w km 212+378 dla potrzeb Małej Elektrowni Wodnej w J. z A. Spółka z o.o. W wyniku powyższego wniosku Prezydent Miasta J. postanowieniem z dnia [...] r. uzupełnił zaskarżoną decyzję zmieniając w pkt VI stały przepływ nienaruszalny w korycie rzeki B. poniżej jazu stałego w km 212+348 z Qn = 1 x SNQ na 1,52 x SNQ, w pkt V przepływ nienaruszalny z Qn = 0,50 m/s na 1,52 x SNQ oraz wykreślono przepływ gwarantowany Qgw - 0,50 m/s. Ponadto zmieniono pkt VI ppkt 3a zastępując obowiązek utrzymywania i konserwacji koryta oraz ubezpieczeń brzegowych rzeki B. na odcinku do jazu do punktu leżącego 50m powyżej jazu piętrzącego z wyłączeniem przyczółków mostów oraz muru oporowego na prawym brzegu stanowiącego umocnienie terenu fabrycznego, na obowiązek konserwacji koryta oraz ubezpieczeń brzegowych rzeki B. na odcinku od jazu do punktu leżącego 30m poniżej jazu byłej Fabryki Papieru w J. z wyłączeniem przyczółków mostów oraz muru oporowego na prawym brzegu stanowiącego umocnienie terenu fabrycznego. Przedmiotowe postanowienie zmieniło rozstrzygnięcie zawarte w decyzji, do czego nie uprawniał art. 111 § 1 k.p.a. W przedmiotowej sprawie organ I instancji uznał, iż rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonej decyzji było częściowe i wymagało uzupełnienia. Należy podkreślić, że niekompletność rozstrzygnięcia sprawy powinna być widoczna przy porównaniu go z materiami zawartymi w aktach sprawy, a więc z żądaniami strony, zakresem postępowania wyjaśniającego, oraz z zebranymi w sprawie materiałami i dowodami. W przedmiotowej sprawie A. spółka z o. o. w operacie wodnoprawnym, stanowiącym podstawę udzielenia przedmiotowego pozwolenia wodnoprawnego, określiła wielkość przepływu nienaruszalnego na Qn = 1 x SNQ m3/s, ponadto w toku postępowania żadna ze stron nie podnosiła, iż przepływ ten ma mieć wartość Qn = 1,52 x SNQ m3/s. Dopiero po wydaniu decyzji Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej we W. – Zarząd Zlewni w J. zwrócił się z wnioskiem o jej zmianę w przedmiotowym zakresie. W związku z powyższym decyzja organu I instancji nie była decyzją częściową gdyż rozstrzygnięcie zawarte w jej treści było pełne i nie wymagało uzupełnienia. Dlatego też organ I instancji zamiast uzupełnić przedmiotową decyzję dokonał jej weryfikacji i zmiany, do czego nie uprawniał art. 111 § 1 k.p.a. Zatem decyzja uzupełniona postanowieniem została wydana z naruszeniem art. 111 § 1 k.p.a. Tryb rektyfikacji decyzji uregulowany w kodeksie postępowania administracyjnego dotyczy naprawiania wad nieistotnych decyzji, tzn. takich, które nie dają podstaw do ich uchylenia, nie może natomiast służyć sanacji popełnionych w toku postępowania uchybień proceduralnych, a w szczególności, nie może służyć do obejścia przepisów związanych z wniesieniem odwołania. W związku z powyższym organ I instancji w ponownym postępowaniu powinien przeprowadzić dodatkowe postępowanie mające na celu ustalenie, która wielkości przepływu nienaruszalnego powinna być określona w decyzji.

Następnie wskazano, że w pkt VI ppkt 3a decyzji organ I instancji przedmiotowym postanowieniem zmienił obowiązek utrzymywania i konserwacji koryta oraz ubezpieczeń brzegowych rzeki B. na odcinku do jazu do punktu leżącego 50m powyżej jazu piętrzącego z wyłączeniem przyczółków mostów oraz muru oporowego na prawym brzegu na obowiązek konserwacji koryta oraz ubezpieczeń brzegowych rzeki B. na odcinku od jazu do punktu leżącego 30 mb poniżej jazu byłej Fabryki Papieru w J. z wyłączeniem przyczółków mostów oraz muru oporowego na prawym brzegu stanowiącego umocnienie terenu fabrycznego. Przedmiotowy obowiązek został nałożony na podstawie art. 128 ust. 2 pkt 4 Prawa wodnego. Przepis ten stanowi, że w razie potrzeby w pozwoleniu wodnoprawnym dodatkowo ustala się obowiązek wykonania robót lub uczestniczenia w kosztach utrzymania wód, stosownie do wzrostu tych kosztów w wyniku realizacji pozwolenia wodnoprawnego. Nakładając na uprawniony podmiot obowiązek wskazany w art. 128 ust. 2 pkt 4 Prawa wodnego organ I instancji musi po pierwsze wykazać, że zaistniała potrzeba jego ustalenia w pozwoleniu wodnoprawnym. Stanowisko organu winno zostać poparte ustaleniami stanu faktycznego, a w uzasadnieniu decyzji organ obowiązany jest wskazać, czym kierował się wybierając uczestniczenie w kosztach utrzymania wód, nie zaś wykonanie określonych robót. W związku z powyższym organ I instancji zmieniając przedmiotowy punkt decyzji, w sposób odmienny niż wnioskowany przez spółkę, powinien odnieść się do tej kwestii w uzasadnianiu, czego nie uczynił. Należy w tym miejscu przypomnieć, że zgodnie z art. 107 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa. Kilka ogólnikowych zdań zawartych w uzasadnieniu przedmiotowego postanowienia w żadnej mierze nie może być uznane za odpowiadające wymogom należytego uzasadnienia faktycznego. Uzasadnienia prawnego w postanowieniu w zasadzie nie ma w ogóle - organ ani nie przytoczył treści przepisów, które stosował, ani tym bardziej nie wyjaśnił sposobu ich zastosowania w sprawie. Niewątpliwie organ dopuścił się tym samym naruszenia art. 107 § 3 k.p.a.

Dalej organ odwoławczy zauważył, że w przedmiotowej sprawie postępowanie administracyjne zostało wszczęte w dniu 28 lutego 2011 r. W związku z powyższym nie mają zastosowania przepisy Prawa wodnego w brzmieniu obowiązującym od dnia 18 marca 2011 r., gdyż z uwagi na art. 20 ustawy o zmianie ustawy - Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw z dnia 5 stycznia 2011 (Dz. U. Nr 32 poz. 159), do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Dlatego też w przedmiotowym postępowaniu mają zastosowanie przepisy Prawa wodnego w brzmieniu sprzed 18 marca 2011 r. Jedną z podstawowych gwarancji procesowych strony w postępowaniu administracyjnym jest zapewnienie jej czynnego udziału w postępowaniu (art. 10 k.p.a.). Na organie administracyjnym spoczywa więc w szczególności obowiązek zawiadomienia strony o wszczęciu postępowania oraz wezwania jej do udziału w czynnościach postępowania wyjaśniającego. Niedopuszczenie strony do udziału w postępowaniu skutkuje naruszeniem prawa obligującym do wznowienia postępowania z powodu przesłanki określonej w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. Organ odwoławczy w toku postępowania stwierdził, iż Okręg Polskiego Związku Wędkarskiego w J. będący adresatem decyzji organu I instancji, a zatem uznany przez ten organ za stronę postępowania, w ogóle nie został zawiadomiony o toczącym się postępowaniu i nie brał w nim udziału. W zawiadomieniu z dnia 19 maja 2011 r. organ poinformował strony o wszczęciu przedmiotowego postępowania, pomijając Okręg Polskiego Związku Wędkarskiego w J., natomiast decyzja kończąca postępowanie w tej sprawie oraz postanowienie uzupełniające przedmiotową decyzję zostały mu doręczone. Zgodnie z art. 127 ust. 7 Prawa wodnego stroną postępowania w sprawie o wydanie pozwolenia wodnoprawnego jest m.in. uprawniony do rybactwa w zasięgu oddziaływania zamierzonego korzystania z wód lub planowanych do wykonania urządzeń wodnych. Powyższe uregulowanie zobowiązuje organy administracji prowadzące postępowanie do szczególnie starannego ustalenia stron postępowania. W związku z powyższym pominięcie Okręgu PZW, jako uprawnionego do rybactwa, stanowi naruszenie wymogów prawa procesowego poprzez niezapewnienie stronie udziału w postępowaniu jako udziału w całym ciągu czynności przygotowawczych tego postępowania, co ma istotne znaczenie dla ustalenia w pozwoleniu wodnoprawnym na podstawie art. 128 ust. 1 pkt 7 obowiązków wobec uprawnionego do rybactwa narażonego na szkody w związku z wykonywaniem tego pozwolenia wodnoprawnego.

W dalszej części uzasadnienia decyzji organu odwoławczego wskazano, że w przedmiotowej sprawie do wniosku spółki z dnia 27 lutego 2011 r. o wydanie pozwolenia wodnoprawnego dołączono operat wodnoprawny oraz instrukcję gospodarowania wodą. W pierwszej kolejności organ I instancji powinien zbadać czy strona ubiegająca się o wydanie pozwolenia spełnia warunki przewidziane w art. 131 ust. 1 i 2 Prawa wodnego. Przepis ten zawiera informacje, że wszczęcie postępowania o uzyskanie pozwolenia wodnoprawnego następuje na wniosek i aby wnioskowi można było nadać bieg należy do niego dołączyć stosowne dokumenty. Są to operat wodnoprawny oraz opis prowadzenia zamierzonej działalności sporządzony w języku nietechnicznym oraz do wniosku o wydanie pozwolenia wodnoprawnego na piętrzenie wód powierzchniowych lub na zależne od siebie korzystanie z wód przez kilka zakładów dołącza się projekt instrukcji gospodarowania wodą zawierający opis sposobu gospodarowania wodą i zaspokojenia potrzeb wszystkich użytkowników odnoszących korzyści z urządzenia wodnego, którego dotyczy instrukcja (ust. 2a). Z dyspozycji tej normy prawa wynika zatem, że aby wszcząć postępowanie o uzyskanie pozwolenia wodnoprawnego należy do wniosku o wydanie pozwolenia wodnoprawnego dołączyć ww. dokumenty. Stosownie do art. 132 ust. 1 Prawo wodne operat sporządza się w formie opisowej i graficznej. W dalszej części przepisu wymienione zostały warunki, jakim powinien odpowiadać operat wodnoprawny. Operat jest dokumentem sformalizowanym poprzez określenie w ustawie jego treści i warunków jakim powinien odpowiadać. Do części opisowej operatu zaliczono oznaczenie zakładu ubiegającego się o wydanie pozwolenia wodnoprawnego, jego siedziby i adresu. Ponadto część opisowa powinna w szczególności zawierać: cel i zakres korzystania z wód, stan prawny nieruchomości usytuowanych w zasięgu oddziaływania zamierzonego korzystania z wód i planowanych do wykonania urządzeń wodnych, obowiązki wobec osób trzecich, charakterystykę wód objętych pozwoleniem wodnoprawnym, określenie wpływu gospodarki wodnej zakładu na wody powierzchniowe oraz podziemne, sposób postępowania zakładu w przypadku rozruchu zatrzymania działalności bądź wystąpienia awarii, informacje o formach przyrody występujących w zasięgu oddziaływania zamierzonego korzystania z wód lub planowanych do wykonania urządzeń wodnych. Cześć graficzna operatu powinna zawierać plan urządzeń wodnych i zasięg oddziaływania zamierzonego korzystania z wód lub planowanych do wykonywania urządzeń wodnych z oznaczeniem nieruchomości wraz z ich powierzchnią naniesioną na mapę sytuacyjno-wysokościową terenu, zasadnicze przekroje podłużne i poprzeczne urządzeń wodnych oraz koryt wody płynącej w zasięgu oddziaływania tych urządzeń. Prawne sformalizowanie operatu poprzez określenie w ustawie jego treści i warunków wynika z jego szczególnej roli, nie ograniczającej się do potrzeb indywidualnych, gospodarczych lub społecznych, lecz służącej także ochronie interesów publicznych (por. także: Jan Szachułowicz, Komentarz do Prawa wodnego, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2006, str. 299-300).

Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we W. w wyniku przeprowadzonego postępowania stwierdził, iż z akt sprawy jednoznacznie wynika, że organ I instancji nie przeprowadził wystarczającego postępowania dowodowego przed wydaniem zaskarżonej decyzji. W przedmiotowej sprawie do wniosku o wydanie pozwolenia dołączono operat wodnoprawny, jednak z analizy zawartości tej dokumentacji pod kątem zgodności z wymogami dotyczącymi operatów wodnoprawnych wynika, że zawiera on istotne braki. Jak wcześniej wspomniano operat wodnoprawny powinien zawierać stan prawny nieruchomości usytuowanych w zasięgu oddziaływania zamierzonego korzystania z wód z podaniem siedzib i adresów ich właścicieli. W punkcie 5 operatu wodnoprawnego wymienia się właścicieli nieruchomości w zasięgu oddziaływania zamierzonego korzystania z wód są to A. spółka z o.o., która jest obecnie użytkownikiem działki nr [...] obręb J.i właścicielem urządzeń hydrotechnicznych oraz Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej we W. będący administratorem rzeki B. położonej na działce nr [...]. Natomiast zgodnie z wykazem właścicieli i władających z 19 lipca 2006 r. znajdującym się w operacie wodnoprawnym użytkownikiem działki nr [...] obręb J. jest Zakład Chemiczny [...]. Ponadto organ I instancji uznał jako stronę postępowania Skarb Państwa - reprezentowany przez Prezydenta J.. W związku z powyższym operat wodnoprawny powinien zostać uzupełniony o aktualny wypis i wyrys z rejestru gruntów, który przedstawiałby aktualny stan prawny nieruchomości usytuowanych w zasięgu oddziaływania zamierzonego korzystania z wód. Powyższe informacje są niezbędne do prawidłowego ustalenia stron przedmiotowego postępowania. Operat w części graficznej zawiera plan sytuacyjny Małej Elektrowni Wodnej A. sp. z o.o. w J., jednak mapa na której został on sporządzony jest mało czytelna, gdyż niemożliwe jest odczytanie rzędnych terenu oraz brak jest zaznaczonego zasięgu oddziaływania zamierzonego korzystania z wód lub planowanych do wykonania urządzeń wodnych, z oznaczeniem nieruchomości wraz z ich powierzchni. Ponadto brak jest zasadniczych przekrojów podłużnych i poprzecznych urządzeń wodnych, do których należy zaliczyć młynówkę na odcinku doprowadzającym wodę do elektrowni wodnej, kanał dopływowy, upust płuczący młynówki, jaz piętrzący na rzece B. wraz z upustem płuczącym oraz zamknięcie wlotu do młynówki. W dokumentacji znajduje się profil podłużny rzeki B., natomiast brak jest profilu poprzecznego w zasięgu oddziaływania urządzeń wodnych, zwłaszcza jazu piętrzącego. Część graficzna operatu nie zawiera też schematu funkcjonalnego urządzeń wodnych lub technologicznych urządzeń wodnych. Powyższe braki powodują że przedmiotowa dokumentacja nie spełnia wymagań art. 132 ust. 3 Prawa wodnego, co powoduje niemożliwość ustalenia prawidłowego stanu faktycznego i prawnego przedmiotowej sprawy. W związku z powyższym należy stwierdzić, iż powyższe braki nie mogą być sanowane w postępowaniu odwoławczym. Organ I instancji powinien wezwać wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku, aby spełniał on wymagania określone w art. 131 i 132 Prawa wodnego i dopiero w stosunku do kompletnego wniosku ustalić stan faktyczny sprawy i orzec o udzieleniu bądź odmowie udzielenia pozwolenia wodnoprawnego.

Następnie organ odwoławczy zauważył, że w toku postępowania administracyjnego przed organem I instancji zarysowały się kwestie sporne dotyczące m.in. przepływu nienaruszalnego. W związku z powyższym wymagały one wyjaśnienia oraz odniesienia się do nich w wydanej decyzji i w miarę konieczności uzupełnienia lub zmiany operatu wodnoprawnego oraz instrukcji gospodarowania wodą tak aby prawidłowo zastosować przy rozstrzygnięciu wskazaną w decyzji podstawę materialnoprawną - w szczególności przepis art. 128 Prawa wodnego. Tym samym organ pierwszej instancji naruszył wymogi procedury administracyjnej, określone w przepisach art. 7, art. 77 i art. 80 kpa, poprzez naruszenie zasady prawdy obiektywnej, nieprzeprowadzenie dowodów niezbędnych dla prawidłowego ustalenia stanu faktycznego, braku oceny dokumentów dołączonych do wniosku pod kątem ich zgodności z wymaganiami ustawy - Prawo wodne oraz oceny ich przydatności w sprawie wszczętej przedmiotowym wnioskiem, a także braku uzasadnienia, czy podane w dokumentach dane są adekwatne do stany faktycznego sprawy. Przedstawiony wyżej zakres analizy okoliczności sprawy powinien znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji, w sposób określony w art. 107 § 3 kpa. Tym samym organ odwoławczy był uprawniony do uchylenia decyzji organu I instancji i przekazania temu organowi sprawy do ponownego rozpoznania, uznając, że w rozpoznawanej sprawie zachodzi konieczność przeprowadzenia w znacznej części postępowania wyjaśniającego, a możliwość jego uzupełnienia przez organ odwoławczy nie mieści się w granicach zakreślonych w art. 136 k.p.a.

Nie godząc się z przytoczoną decyzją Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we W., skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na to rozstrzygnięcie wniosła A. sp. z o.o. z siedzibą w J..

W skardze zarzucono, że decyzja organu II instancji narusza przepisy postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 139 k.p.a. poprzez naruszenie przez organ odwoławczy zakazu nieorzekania na niekorzyść odwołującego się, co skutkowało uchyleniem decyzji pierwszoinstancyjnej w całości, podczas gdy skarżący w treści odwołania domagał się uchylenia decyzji tylko w części uzupełnionej postanowieniem z dnia [...]r., tj. co do zmienionego pkt IV, V, VI ppkt 3a zaskarżonej decyzji. Wskazując na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz uchylenie poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta J. z dnia [...] r. w części tj. co do pkt IV, V, VI ppkt 3a zmienionej na mocy postanowienia Prezydenta Miasta J. z dnia [...] r., a nadto wniósł o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na uzasadnienie skargi podano, że decyzja organu II instancji jest wadliwa, albowiem uchyla decyzję organu I instancji w całości, pomimo tego, że skarżący w treści odwołania domagał się tylko częściowego jej uchylenia. W pozostałym zakresie (niezaskarżonym w odwołaniu) wskazana decyzja była dla skarżącego korzystna, a zatem nie mogła zostać uchylona, ze względu na treść art. 139 k.p.a. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu organ odwoławczy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony odwołującej się, chyba że zaskarżona decyzja rażąca narusza prawo lub rażąco narusza interes społeczny. W niniejszej sprawie żadna z wymienionych w tym przepisie przesłanek uzasadniających odstąpienie od zakazu reformationis in peius nie wystąpiła. Zwykłe bowiem naruszenie prawa zaskarżoną decyzją nie uprawnia organu odwoławczego do wydania decyzji na niekorzyść odwołującej się strony. Tylko bowiem rażące naruszenie prawa lub interesu społecznego czyni legalnym orzeczenie na niekorzyść strony. Zdaniem skarżącego uchybienie organu pierwszej instancji nie osiągnęło poziomu rażącego naruszenia prawa, a zatem organ odwoławczy powinien uchylić zaskarżoną decyzję tylko w zakresie określonym w odwołaniu, tj. co do pkt IV, V i VI ppkt 3 uzupełnionego postanowieniem z dnia [...] r. Wskazać przy tym należy, iż zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 13 czerwca 2013r. (sygn. akt VIII SA/Wa 254/12), decyzja wydana na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. jest dopuszczalna wyjątkowo i stanowi odstępstwo od zasady merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy przez organ odwoławczy. Podobnie w wyroku Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 7 marca 2012r. (II SA/Gd 866/11) stwierdzono, iż "Organ odwoławczy może wydać decyzję kasacyjną jedynie wówczas, gdy organ pierwszej instancji z powodu naruszenia przepisów postępowania w ogóle nie przeprowadził postępowania wyjaśniającego albo przeprowadził je w taki sposób, że konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. To organ odwoławczy ma podjąć wszelkie, oczywiście możliwe kroki, do merytorycznego załatwienia sprawy, a nie uwalniać się od obowiązku orzekania przekazaniem sprawy organowi pierwszej instancji". Skarżący wskazał, iż sformułowany w art. 139 k.p.a. zakaz reformationis in peius winien mieć zastosowanie do decyzji kasacyjnych wydawanych w trybie określonym w art. 138 § 2 k.p.a.

W ocenie skarżącego, gdy organ odwoławczy uchyla decyzję organu pierwszej instancji przyznającą stronie uprawnienie i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania temu organowi, niewątpliwie pogarsza sytuację strony. Konsekwencją powyższego jest bowiem utrata uprawnienia strony, którym dysponowała do czasu wydania decyzji odwoławczej. Nadto w niniejszej sprawie organ odwoławczy w żaden sposób nie wykazał w uzasadnieniu swojej decyzji przesłanek uzasadniających odstąpienie od zakazu z art. 139 k.p.a., tj. faktu rażącego naruszenia prawa lub interesu społecznego. W orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się natomiast, że zakaz reformationis in peius jest uznawany za jedną z fundamentalnych zasad prawa procesowego w demokratycznym państwie prawa, dlatego sąd administracyjny -rozpatrując skargę - musi zawsze dokonać wnikliwej kontroli zasadności odstąpienia od niego przez organ odwoławczy (teza pierwsza wyroku SN z 24 czerwca 1993 r., III ARN 33/93, LexPolonica nr 351050, PiP 1994, nr 9, s. 111). W orzecznictwie tym wskazuje się również, iż organ odwoławczy, rozstrzygając sprawę na niekorzyść strony odwołującej się, jest zobowiązany do wykazania w uzasadnieniu swej decyzji powodów, dla których przyjął, iż rozstrzygnięcie takie jest dopuszczalne w świetle komentowanego przepisu (wyrok NSA z 6 lutego 1989 r., IV SA 1101/88, LexPolonica nr 297455. ONSA 1989, nr 2, poz. 71).

W ocenie skarżącego rzekome wady dotyczące decyzji organu I instancji nie stanowią rażącego naruszenia prawa i nie uzasadniają odstąpienia od zasady wynikającej z art. 139 k.p.a. Jak sam stwierdził organ II instancji Okręg Polskiego Związku Wędkarskiego w J. otrzymał decyzję w sprawie pozwolenia wodnoprawnego i nie zaskarżył jej w ustawowym terminie. Przyjąć zatem należy, iż jego interes nie został w żaden sposób naruszony. W orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, że naruszenie art. 10 § 1 k.p.a. tylko wówczas może być podstawą uchylenia zaskarżonego aktu, gdyby przynajmniej uprawdopodobniono, że brak tego naruszenia mógłby skutkować wydaniem aktu w danym postępowaniu o innej treści. Nie każde bowiem naruszenie prawa procesowego skutkuje uchyleniem zaskarżonego aktu. Warunkiem niezbędnym uchylenia decyzji z powodu naruszenia przepisów postępowania jest wykazanie, że takie naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, przy czym do strony stawiającej ten zarzut należy wykazanie związku przyczynowego między naruszeniem przepisów postępowania a wynikiem sprawy. W niniejszej sprawie organ II instancji w żaden sposób nie wykazał, aby brak zawiadomienia Okręgu PZW o wszczęciu postępowania mógł mieć wpływ na podjęte rozstrzygnięcie, a w szczególności, że na skutek ww. uchybienia w sprawie mogła zostać decyzja o innej treści.

Zdaniem skarżącego również rzekome wady dotyczące operatu wodnoprawnego mogły zostać uzupełnione przez organ II instancji w trybie art. 136 k.p.a. Z kolei kwestie dotyczące przepływu nienaruszalnego nie były sporne, albowiem zostały one ustalone w treści pierwotnej decyzji zgodnie z żądaniem skarżącego, zaś pozostałe strony postępowania rozstrzygnięcia tego nie zaskarżyły (odwołanie od decyzji złożył tylko i wyłącznie skarżący). Dopiero w postanowieniu uzupełniającym decyzję organ I instancji dokonał zmiany jej pkt IV, V, VI ppkt 3a na wniosek Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we W., co stanowiło rażące naruszenie art. 111 § 1 , § 1b, § 3 k.p.a. (na co wskazał zresztą organ II instancji).

Odpowiadając na skargę Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we W. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. Organ podniósł, że zakaz określony w art. 139 k.p.a. może być naruszony tylko przez organ odwoławczy przy podejmowaniu rozstrzygnięć posiadających walor rozstrzygnięć merytorycznych. Nie odnosi się on do decyzji o charakterze kasacyjnym, wydanych na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. W tej mierze podnosi się bowiem, że decyzja organu I instancji nie posiada przymiotu ostateczności, nie jest trwała. Na jej podstawie nie można więc nabyć praw w sposób trwały. Nie może także być ona wykonywana. Zatem uchylenie takiej nietrwałej decyzji, nawet jeśli przyznawała ona stronie uprawnienia, nie może być dla strony niekorzystne, nie zamyka jej bowiem drogi do uzyskania nowej decyzji i nie powoduje uszczerbku w jej sferze prawnej (por. J. Zimmermann Glosa do wyroku NSA z dnia 26 czerwca 1997 r., sygn. akt II SA/Wr 854/96, "OSP" 1998 z. 6). Dlatego też, zdaniem organu, zaskarżona decyzja nie narusza art. 139 k.p.a., gdyż zakaz reformationis in peius nie dotyczy decyzji kasacyjnej (por wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 października 2012 r., II SA/Wa 1440/12).

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna albowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa w stopniu, który mógłby uzasadniać wyeliminowanie jej z obrotu prawnego

Stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują kontrolę administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Nakłada to na sąd obowiązek oceny zaskarżonego aktu pod kątem jego zgodności z prawem materialnym, jak i przepisami postępowania administracyjnego, a w razie stwierdzenia naruszenia przepisów, dokonania oceny wpływu tego naruszenia na wynik sprawy. Ustalenia te sąd przeprowadza wedle stanu prawnego i na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu i w ich toku nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz wskazaną w niej podstawą prawną - art. 134 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej powoływanej jako ,,p.p.s.a.").

W myśl art. 145 § 1 pkt 1 i 2 p.p.s.a., uwzględnienie skargi i uchylenie decyzji w całości lub w części następuje w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy, natomiast jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kpa lub w innych przepisach, Sąd stwierdza nieważność decyzji w całości lub w części.

Wynikający z art. 134 p.p.s.a. brak związania granicami skargi oznacza, że sąd pierwszej instancji ma nie tylko prawo, ale przede wszystkim obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony. Trzeba także zaznaczyć, że sąd administracyjny nie jest także skrępowany sposobem sformułowania skargi, przytoczonymi argumentami, ani także zgłoszonymi wnioskami, zarzutami i żądaniami. Granice rozpoznania sądu określa bowiem sprawa administracyjna będąca przedmiotem zaskarżenia. Treść i zakres sprawy administracyjnej, jak podkreślił to NSA w wyroku z dnia 23 lutego 2012 r. sygn. akt II GSK 12/11, czyli tożsamość sprawy, wyznaczają normy prawa materialnego, które determinują treść rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym akcie i precyzują czynności pozwalające zidentyfikować skonkretyzowany w nich stosunek prawny.

Podstawowym zarzutem skargi był zarzut naruszenia przez organ II instancji przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 139 k.p.a. poprzez naruszenie zakazu nieorzekania na niekorzyść strony odwołującej się, co skutkowało – zdaniem skarżącej – uchyleniem zaskarżonej decyzji w całości, podczas, gdy skarżący domagał się w odwołaniu uchylenia decyzji tylko w części uzupełnionej postanowieniem Prezydenta Miasta J. z dnia [...] r.

W niniejszej sprawie wyjaśnienia wymaga zatem, czy przepis art. 139 k.p.a. ma zastosowanie do decyzji określonych w art. 138 § 2 k.p.a., a więc do decyzji kasacyjnych

W myśl art. 139 k.p.a. organ odwoławczy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony odwołującej się, chyba że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo lub rażąco narusza interes społeczny.

"Niekorzyść", o której mowa w art. 139 k.p.a. - jak trafnie zaakcentował autor Komentarza aktualizowanego do art. 139 Kodeksu postępowania administracyjnego – Andrzej Wróbel (LEX/el.2013) - to pogorszenie sytuacji prawnej strony odwołującej się wskutek wydania decyzji przez organ odwoławczy. O tym, czy pogorszenie takie nastąpi, przesądza zestawienie osnowy decyzji organu pierwszej instancji z projektowanym rozstrzygnięciem organu odwoławczego. W tej kwestii nie jest natomiast miarodajne żądanie odwołania, bowiem każda decyzja organu odwoławczego nieuwzględniająca żądania strony byłaby decyzją wydaną na niekorzyść strony odwołującej się, chociaż obiektywnie nie pogorszyłaby jej sytuacji prawnej, np. decyzja utrzymująca w mocy zaskarżoną decyzję."

W myśl art. 138 § 2 k.p.a. organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, gdy decyzja ta wydana została z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę, organ ten powinien wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy.

Przede wszystkim trzeba wyjaśnić, że orzekając na podstawie tego artykułu organ odwoławczy nie rozstrzyga o meritum sprawy; nie przeprowadza też merytorycznej kontroli decyzji wydanej przez organ pierwszej instancji, gdyż wydając decyzję kasacyjną wskazuje właśnie na konieczność przeprowadzenia w określonym zakresie lub w całości postępowania wyjaśniającego, celem poczynienia ustaleń niezbędnych do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy. W tej sytuacji organ odwoławczy nie może wypowiadać się także o ewentualnym naruszeniu prawa materialnego lub interesu prawnego strony skarżącej. Oznacza to, że do decyzji kasacyjnej, o której mowa w art. 138 § 2 k.p.a., nie ma zastosowania zakaz reformationis in peius (por. wyrok WSA z 28.02.2012, sygn. I SA/Gd 196/11-LEX nr 1120820). Zdaniem J. Zimermanna decyzja kasacyjna nie może bowiem spowodować niekorzyści "materialnej" dla strony; może spowodować jedynie przedłużenie postępowania administracyjnego. Decyzja kasacyjna ma więc charakter procesowy, gdyż podstawą jej podjęcia jest wyłącznie naruszenie przepisów postępowania. Skoro wydana decyzja kasacyjna eliminuje rozstrzygnięcie pierwszoinstancyjne tylko ze względów procesowych, to okoliczność ta wyklucza możliwość odnoszenia art. 139 k.p.a. do takiej decyzji. W tych warunkach Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we W. wydając zaskarżoną decyzję kasacyjną, nie mógł naruszyć przepisu art. 139 k.p.a., albowiem nie wypowiadał się merytorycznie w niniejszej sprawie o interesie prawnym skarżącej.

W badanej przez Sąd sprawie dalszej analizy wymaga, czy zastosowanie przez organ odwoławczy przepisu art. 138 § 2 k.p.a. było uzasadnione.

Uprawnienie organu odwoławczego do wydania decyzji opartej o przepis art. 138 § 2 k.p.a., z dniem 11 kwietnia 2011 r. ( na skutek nowelizacji tego przepisu) jest wyraźnie ograniczone dwiema przesłankami ustawowymi, tj. 1) naruszeniem przepisów postępowania i 2) koniecznością wyjaśnienia zakresu sprawy, który to zakres ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przesłanka wymieniona w kolejności jako druga jest pojęciem nieprecyzyjnym i nieostrym, innymi słowy niedookreślonym. Jednakże głębsza analiza wskazanych przesłanek prowadzi do wniosku, że decyzja kasacyjna może zapaść, jeśli wątpliwości organu odwoławczego co do stanu faktycznego nie można wyeliminować w trybie art. 136 k.p.a. Aktualne więc pozostało dotychczasowe orzecznictwo sądowe, dotyczące dopuszczalności wydania decyzji kasacyjnej ze względu na braki postępowania wyjaśniającego.

W tym miejscu szczególnego podkreślenia wymaga przede wszystkim fakt, że organ odwoławczy jest obowiązany ocenić prawidłowość wydania decyzji organu I instancji nie tylko w granicach zarzutów przedstawionych w odwołaniu, lecz także pod kątem przepisów prawa materialnego i procesowego, które mają zastosowanie w sprawie rozstrzygniętej zaskarżoną decyzją. Tak też uczynił w niniejszej sprawie Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we W., badając sprawę w jej całokształcie.

Organ odwoławczy słusznie więc podzielił argumentację zawartą w odwołaniu w zakresie naruszenia przez organ I instancji przepisu art. 111 § 1 k.p.a. poprzez wydanie postanowienia z dnia [...] r. /nr [...]/ o treści w nim wskazanej. Jak trafnie podkreślił organ, w trybie rektyfikacji decyzji organ I instancji w istocie dokonał jej weryfikacji i zmiany, do czego nie uprawniał art. 111 § 1 k.p.a. Tryb rektyfikacji dotyczy wad nieistotnych decyzji, nie może służyć natomiast sanacji popełnionych w toku postępowania administracyjnego uchybień proceduralnych, ani tym bardziej nie może służyć do obejścia przepisów związanych z wniesieniem odwołania. Wniesione przez Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej we W. w terminie 14 dni pismo z dnia 5 listopada 2012 r. w swej treści nie powoływało się na przepis art. 111 k.p.a., lecz zawierało takie zarzuty w stosunku do decyzji, które wskazywały na pominięcie w prowadzonym postępowaniu administracyjnym określonych uwag i wymogów co do przepływu nienaruszalnego (informacje z załączonego pisma) i błędne informacje dotyczące wielkości przepływu Qn dla rzeki B. (pkt V). Żądanie dotyczy zatem gruntownej analizy wskazanych kwestii, uwzględnienia zgłoszonych zarzutów i zmiany decyzji wadliwej. W ocenie Sądu treść tego wniosku nie zawierała takich elementów, które kwalifikowałyby organ I instancji do zastosowania w sprawie trybu z art. 111 k.p.a. Zmiana treści decyzji może nastąpić w różnych trybach ( art. 111 k.p.a., art. 113 k.p.a i art. 138 k.p.a., oraz w trybach nadzwyczajnych), który to właściwy tryb musi zostać uruchomiony poprzez należyte odczytanie treści żądania wnioskodawcy (odwołującego się), nie zaś wolę organu otrzymującego stosowne podanie. Tryby te nie wykluczają się wzajemnie i nie są konkurencyjne względem siebie.

Zatem organ odwoławczy prawidłowo ustalił, że z akt administracyjnych wynika, iż organ I instancji nie przeprowadził pełnego postępowania dowodowo-wyjaśniającego przed wydaniem zaskarżonej decyzji.

Przede wszystkim operat wodnoprawny zawiera braki istotne, a mianowicie:

a) nie zawiera aktualnego stanu prawnego nieruchomości usytuowanych w zasięgu oddziaływania zamierzonego korzystania z wód z podaniem siedzib i adresów ich właścicieli, co powoduje że nie ustalono właściwie wszystkich stron postępowania administracyjnego,

b) brak jest zasadniczych przekrojów podłużnych i poprzecznych urządzeń wodnych, do których zalicza się młynówkę na odcinku doprowadzającym wodę do elektrowni wodnej, kanał dopływowy, upust płuczący młynówki, jaz piętrzący na rzece B. wraz z upustem płuczącym oraz zamknięcie wlotu do młynówki,

c) część graficzna operatu nie zawiera schematu funkcjonalnego urządzeń wodnych lub technologicznych urządzeń wodnych.

Operat wodnoprawny zawierający powyższe braki – jak słusznie stwierdził organ odwoławczy - nie spełnia wymagań art. 132 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz.U. 2012.145 j.t.). Uzupełnienie przez organ odwoławczy w trybie art. 136 k.p.a. postępowania administracyjnego o powyższe informacje, doprowadziłoby – według oceny Sądu - do tego, że to organ odwoławczy a nie organ I instancji ustaliłby prawidłowo stan faktyczny sprawy, co naruszyłoby w sposób oczywisty zasadę dwuinstancyjności ( art. 15 k.p.a.). Dodatkowo zaistniały rozbieżności między stronami postępowania co do ustalenia przepływu nienaruszalnego, czego organ I instancji w przeprowadzonym postępowaniu nie wyjaśnił.

Istotną kwestią jest również fakt, błędnego zastosowania przez organ I instancji przepisów ustawy Prawo wodne obowiązujących od dnia 18 marca 2011r., gdyż jak słusznie wskazał organ odwoławczy, zastosowanie w niniejszej sprawie w chwili orzekania miały przepisy do dnia 18 marca 2011 r., na co wskazuje art. 20 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy – Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw ( Dz.U. z 2011 r., Nr 32, poz. 159) – do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

Sąd przytaczając raz jeszcze, za organem odwoławczym uchybienia istotne jakie niewątpliwie poczynił organ I instancji w trakcie prowadzenia postępowania wyjaśniającego, stwierdza, że uchybienia te dowodzą o naruszeniu przez Prezydenta J. przepisów postępowania administracyjnego, tj. art. 7, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a. w związku z art. 132 ust. 2 pkt 2 lit.c i ust. 3 pkt 2 i pkt 4 ustawy Prawo wodne w stopniu, który wymaga wyjaśnienia przez organ I instancji zasadniczych kwestii, które mają istotny wpływ dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy.

W tych okolicznościach, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie stwierdził naruszenia powszechnie obowiązujących przepisów prawa przez Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we W. przy podjęciu zaskarżonej decyzji.

Mając powyższe na uwadze, na postawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji.

.