drukuj    zapisz    Powrót do listy

6016 Ochrona przeciwpożarowa, Straż pożarna, Komendant Państwowej Straży Pożarnej, Oddalono skargę kasacyjną, II OSK 1144/06 - Wyrok NSA z 2007-08-24, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II OSK 1144/06 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2007-08-24 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2006-07-28
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Ludwik Żukowski
Maria Rzążewska /przewodniczący/
Zdzisław Kostka /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6016 Ochrona przeciwpożarowa
Hasła tematyczne
Straż pożarna
Sygn. powiązane
VII SA/Wa 156/06 - Wyrok WSA w Warszawie z 2006-05-08
Skarżony organ
Komendant Państwowej Straży Pożarnej
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 184
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Maria Rzążewska Sędziowie Zdzisław Kostka ( spr.) Ludwik Żukowski Protokolant Monika Dworakowska po rozpoznaniu w dniu 24 sierpnia 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej ze skargi kasacyjnej Spółdzielni Mieszkaniowej "S." w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 maja 2006 r. sygn. akt VII SA/Wa 156/06 w sprawie ze skargi Spółdzielni Mieszkaniowej "S" w W. na decyzję Mazowieckiego Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nakazu wykonania określonych obowiązków oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 8 maja 2006 r. oddalił skargę Spółdzielni Mieszkaniowej "S" w W. na decyzję Mazowieckiego Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej z [...] nr [...].

Z przedstawionego w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie stanu sprawy wynika, że Miejski Komendant Straży Pożarnej m.st. Warszawy decyzją z dnia [...] nr [...] nałożył na skarżącą spółdzielnię m.in. obowiązek wykonania w budynku przy ul. N. w W. instalacji wodociągowej przeciwpożarowej (zawory hydrantowe DN 52), co miałoby spełniać wymagania określone w § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 czerwca 2003 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów. Dalej z uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji wynika, iż skarżąca spółdzielnia od tej decyzji i w zakresie nałożenia tego jednego obowiązku, odwołała się, twierdząc, że budynek przy ul. N. został wybudowany w roku 1978 i spełniał wszystkie obowiązujące wówczas przepisy dotyczące ochrony przeciwpożarowej, że z przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej nie wynika, iż ustawę stosuje się również do obiektów wybudowanych przed jej wejściem w życie oraz że budynek nigdy nie był wyposażony w instalację wodociągową przeciwpożarową, a realizacja nałożonego obowiązku będzie wymagała poniesienia znaczących nakładów inwestycyjnych i techniczno-organizacyjnych. Rozpoznając to odwołanie, jak wynika z przedstawionego przez Sąd stanu sprawy, Mazowiecki Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej decyzją z [...] decyzję organu pierwszej instancji utrzymał w mocy. Organ odwoławczy - jak przedstawił to Sąd pierwszej instancji - uzasadniając swoje rozstrzygnięcie wskazał, że w podobnej sprawie, ze względu na brak szczegółowych zapisów w obowiązujących przepisach, wystąpił pismem z dnia 29 stycznia 2004 r. do Komendy Głównej Państwowej Straży Pożarnej o zinterpretowanie wymagań zawartych w rozdziale 5 powołanego rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 czerwca 2003 r. w odniesieniu do istniejących budynków mieszkalnych wysokich i wysokościowych i Komenda Główna Państwowej Straży Pożarnej w piśmie z dnia 24 lutego 2004 r. stwierdziła, że wymagania określone w § 15 ust. 3 powołanego rozporządzenia, dotyczące obowiązku stosowania zaworów 52 na wszystkich kondygnacjach budynków wysokich i wysokościowych, odnosi się także do budynków mieszkalnych (zawierających strefy pożarowe ZL IV), w tym również budynków istniejących w dniu wejścia w życie tego rozporządzenia. W tym piśmie wskazano, że przez zawór 52 rozumie się przy tym ręczny zawór odcinający umieszczony na instalacji wodociągowej przeciwpożarowej, wyposażony w nasadę 52, umożliwiającą podłączenie węży pożarniczych, że instalacja wodociągowa przeciwpożarowa powinna być nawodniona i zasilana ze zbiornika o pojemności co najmniej 50 m3 bezpośrednio albo za pomocą pompowni przeciwpożarowej oraz że obowiązek o którym mowa powyżej jest samoistny, nie związany z faktem prowadzenia w budynku jakichkolwiek prac remontowych, jego przebudową bądź zmianą sposobu użytkowania. Odnosząc się do podniesionej w odwołaniu argumentacji dotyczącej braku środków finansowych na realizację nałożonego obowiązku organ odwoławczy wskazał, że brak środków finansowych zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego nie może być podstawą do stwierdzania niewykonalności obowiązku. Ponadto wskazał, że w oparciu o postanowienia § 42 powołanego rozporządzenia w przypadkach szczególnie uzasadnionych lokalnymi uwarunkowaniami, w uzgodnieniu z właściwym miejscowo komendantem wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej, dopuszcza się stosowanie rozwiązań zamiennych w stosunku do wymienionych w § 15, jeżeli zapewnią one niepogorszenie warunków ochrony przeciwpożarowej obiektu.

Stanowisko skarżącej spółdzielni, jak przedstawił je Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, sprowadzało się do podnoszenia faktu, iż budynek przy ul. N. w W. wybudowano w 1978 r. z zachowaniem obowiązujących wówczas wymogów technicznych w tym ochrony przeciwpożarowej. W związku z tym skarżąca podnosiła, że z przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej nie wynika, że ustawę tą stosuje się również do obiektów wybudowanych przed jej wejściem w życie, w szczególności rozdział 7 tej ustawy (art. 40-47) nie zawiera żadnego przepisu przejściowego, z którego wynikałoby, że wymogi określone w rozporządzeniu stosuje się również do stosunków istniejących przed wejściem w życie ustawy. Ponadto skarżąca twierdziła, że przepisy rozporządzenia z dnia 16 czerwca 2003 r. wykraczają poza upoważnienie ustawowe zawarte w art. 13 tej ustawy oraz że obowiązek nałożony zaskarżoną decyzją nie jest możliwy do zrealizowania ze względów technicznych i tym samym zachodzą przesłanki do zastosowania art. 156 § 1 pkt 5 k.p.a.

Oceniając zgodność z prawem zaskarżonej decyzji Sąd pierwszej instancji stwierdził, że będące podstawą prawną rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonej decyzji rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 czerwca 2003 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków i innych obiektów budowlanych i terenów dotyczy także obiektów już istniejących. W stosunku do obiektów wzniesionych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia nie stosuje się tylko wymagań w zakresie szczegółowo opisanym w § 40 tego rozporządzenia, zaś nakaz objęty zaskarżoną decyzją wynika z regulacji rozporządzenia zawartej w § 14 - 22. Tylko wymóg z pkt. 2 § 14, to jest dotyczący hydrantu wewnętrznego, który powinien spełniać wymogi Polskich Norm będących odpowiednikami norm europejskich w świetle § 40 pkt 3 rozporządzenia ma zastosowanie przy budowie i rozbudowie instalacji wodociągowej przeciwpożarowej. W tej sytuacji, zdaniem Sądu pierwszej instancji, nałożenie obowiązku objętego nakazem zawartym w zaskarżonej decyzji znajduje swoje uzasadnienie w wyżej wskazanych przepisach prawa. Sąd zaznaczył przy tym, że trudności w realizacji nakazu wynikające z uwarunkowań technicznych, na które skarżący powołuje się, mogą powodować uruchomienie procedury przewidzianej w § 42 rozporządzenia, nie wyłączają zaś możliwości nałożenia obowiązków wynikających z § 14-22 wyżej wymienionego rozporządzenia. Sąd uznał też, że zaskarżona decyzja nie jest, jak podnosi to skarżąca, niewykonalna w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 5 k.p.a. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego utrwalony jest bowiem pogląd, że nie stanowią przeszkody powodującej niewykonalność decyzji ani względy ekonomiczne ani trudności techniczne w wykonaniu decyzji.

W skardze kasacyjnej skarżąca spółdzielnia zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną ich wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, to jest art. 2 i art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 13 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej i § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 czerwca 2003 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków i innych obiektów budowlanych i terenów, polegającego na zastosowaniu wbrew przepisom konstytucyjnym przepisów ustawowych i wykonawczych jako podstawy materialnoprawnej zaskarżonego orzeczenia.

Uzasadniając skargę kasacyjną wywiedziono, że z naruszeniem norm konstytucyjnych Sąd pierwszej instancji przyjął, iż przepisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 czerwca 2003r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków i innych obiektów budowlanych i terenów, wydanego na podstawie art. 13 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej, mają zastosowanie do obiektów budowlanych wybudowanych przed wejściem w życie przepisów ustawowych i wykonawczych. Uzasadniając bliżej tą tezę wywiedziono, że zgodnie z art. 2 Konstytucji Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym. Podstawową zasadą państwa prawnego jest - zdaniem skarżącej - to, iż władze publiczne mogą działać jedynie na podstawie i w ramach prawa oraz czynić tylko to, co prawo im dozwala albo nakazuje. Dalej wskazano na szczegółowe zasady, wymieniając przestrzeganie zasad poprawnego prawotwórstwa, jasność prawa, niedziałanie prawa wstecz. Podniesiono też, że art. 92 ust. 1 stanowi, że rozporządzenia są wydawane na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania zawierającego m. in. zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści tego aktu oraz że przepisy rozporządzenia nie mogą rozszerzać zakresu ustawy na stosunki poza jej zakres czasowy.

Ponadto wskazano w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, że przepisy ustawy o ochronie przeciwpożarowej ani też wyżej wymienione rozporządzenie nie zawierają normy nakazującej stosowanie wymogów przewidzianych w przepisach rozporządzenia do obiektów budowlanych powstałych przed 1991 r., kiedy to ustawa weszła w życie, a wybudowanych zgodnie z obowiązującymi dotychczas przepisami przeciwpożarowymi, ani też nie określają terminów, w jakich zarządcy nieruchomości budowlanych zobowiązani są dostosować obiekty i tereny do tegoż rozporządzenia. Zadaniem skarżącej w takiej sytuacji działalność Państwowej Straży Pożarnej powinna ograniczać się do sygnalizowania zarządcom nieruchomości potrzeby planowania odpowiednich działań i uwzględnienie wymagań tego rozporządzenia w przypadku podejmowania zamierzeń modernizacyjno - remontowych. Przepisy ustawy i rozporządzenia nie mogą być więc podstawą wydania decyzji nakazującej wykonanie określonej instalacji wodociągowo - przeciwpożarowej. Z kolei wydanie zaskarżanego wyroku w oparciu o te przepisy prowadzi do ich błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania z naruszeniem norm konstytucyjnych.

Rozpoznając skargę kasacyjną Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. W niniejszej sprawie podstawy nieważności wskazane w art. 183 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie zachodzą, zaś granice skargi kasacyjnej zostały wyznaczone przez zarzuty naruszenia wskazanych w niej przepisów prawa materialnego.

Przechodząc do oceny poszczególnych zarzutów skargi kasacyjnej wskazać należy, iż zarzut naruszenia § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 czerwca 2003 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz.U. nr 121, poz. 1138) jest chybiony, gdyż przepis ten nie był podstawą rozstrzygnięcia poddanego kontroli sądu administracyjnego. Uszło uwadze skarżącej, iż decyzją z dnia 30 listopada 2005 r. Komendant Miejski Państwowej Straży Pożarnej m.st. Warszawy, powołując się na art. 132 k.p.a. zmienił punkt pierwszy swojej decyzji z 2 listopada 2005 r. w części dotyczącej podstawy prawnej i jako zmienioną podstawę prawną wskazał § 15 ust. 3 powołanego rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Ten właśnie przepis, a nie § 15 ust. 1, był podstawą prawną decyzji organu odwoławczego z dnia 14 grudnia 2005 r. o czym świadczą argumenty tego organu powołane w uzasadnieniu decyzji, polegające na odwołaniu się do pisma Komendy Głównej Państwowej Straży Pożarnej z 24 lutego 2004 r., w którym to piśmie mowa jest o wymaganiach określonych w § 15 ust. 3 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 czerwca 2003 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów. Ponadto w sentencji zaskarżonej decyzji wyraźnie stwierdza się, iż utrzymuje się w mocy punkt pierwszy decyzji z 2 listopada 2005 r. zmieniony decyzją z 30 listopada 2005 r. Oczywiście można mieć wątpliwości, co do zgodności z prawem decyzji z dnia 30 listopada 2005 r. (z art. 132 § 1 k.p.a. wynika, że warunkiem jego zastosowania jest uznanie, iż odwołanie zasługuje w całości na uwzględnienie, zaś z art. 132 § 2 k.p.a. wynika, iż w tym przypadku warunkiem jego zastosowania jest zgoda na uchylenie lub zmianę zgodnie z żądaniem odwołania), jednakże ta kwestia nie została podniesiona w skardze kasacyjnej, a więc będąc związany jej granicami Naczelny Sąd Administracyjny nie jest uprawniony do uwzględnienia skargi kasacyjnej na tej podstawie.

Jeżeli chodzi o zarzut naruszenia art. 13 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz.U. nr 147 z 2002 r., poz. 1229 ze zm.) oraz zarzut naruszenia art. 2 i art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, to oceniając je Naczelny Sąd Administracyjny przyjmuje, na podstawie uzasadnienia skargi kasacyjnej, iż skarżąca uważa, iż naruszono te przepisy, dlatego że nałożono na nią obowiązek dostosowania budynku do wymogów ochrony przeciwpożarowej wprowadzonych po wybudowaniu tego budynku. Do tego sprowadza się, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, problem prawny przedstawiony w skardze kasacyjnej. Zauważyć bowiem należy, iż skarżąca nawet wtedy gdy zarzuca naruszenie art. 92 ust. 1 Konstytucji to uzasadnia to "rozszerzeniem zakresu ustawy na stosunki poza jej zakres czasowy". Z kolei uzasadniając zarzut naruszenia art. 2 Konstytucji RP wskazuje na zasady z tego przepisu wyprowadzane w tym na zasadę niedziałania prawa wstecz. Skarżąca uzasadniając naruszenie art. 2 Konstytucji odwołuje się też do zasady legalizmu ("władze publiczne mogą działać jedynie na podstawie i w ramach prawa oraz czynić tylko to, co prawo im dozwala albo nakazuje"), twierdząc, że zasada ta jest podstawową zasadą państwa prawnego. Dalej pisze, iż przepisy ustawy o ochronie przeciwpożarowej oraz przepisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 czerwca 2003 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów nie zawierają normy nakazującej stosowanie wymogów przewidzianych w przepisach tego rozporządzenia do obiektów budowlanych powstałych przed wejściem w życie ustawy o ochronie przeciwpożarowej (1991 r.). Natomiast zarzutu naruszenia art. 13 powołanej ustawy nie uzasadnia w ogóle.

Oceniając tak sformułowane zarzuty skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że nie są one zasadne.

Pomijając to, że trudno wywodzić zasadę legalizmu z art. 2 Konstytucji, skoro jest ona wprost wyrażona w jej art. 7, stwierdzić należy, iż ustawa o ochronie przeciwpożarowej zawiera przepisy, które stanowią podstawę do nałożenia na właścicieli budynków i obiektów budowlanych obowiązku zakładania i utrzymywania urządzeń służących gaszeniu pożarów. W art. 4 ust. 1 tej ustawy stanowi się, iż właściciel budynku i obiektu budowlanego jest obowiązany przygotować budynek lub obiekt budowlany do prowadzenia akcji ratowniczej. W tym obowiązku mieści się też obowiązek przygotowania odpowiednio wyposażonej instalacji wodociągowej. Z kolei w art. 13 ust. 1 upoważniono ministra właściwego do spraw wewnętrznych do określenia w drodze rozporządzenia sposobów i warunków ochrony przeciwpożarowej budynków i innych obiektów budowlanych i terenów. Określając zakres spraw przekazanych do uregulowania wskazano m.in. wymagania, jakie powinny spełniać instalacje wodociągowe przeciwpożarowe (art. 13 ust. 2 pkt 5). Wykonując to upoważnienie Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wydał 16 czerwca 2003 r. rozporządzenie w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów, zawierające w Rozdziale 5 wymogi instalacji wodociągowych przeciwpożarowych. Rozporządzenie to obowiązywało w chwili podejmowania zaskarżonej decyzji. Organy administracji podejmując zaskarżoną decyzję działały zatem na podstawie i w granicach prawa.

Wskazane akty prawne mogły być też przez organy administracji publicznej stosowane do budynku, który został wybudowany zanim weszło w życie powołane rozporządzenie oraz powołana ustawa. Ustawa o ochronie przeciwpożarowej nie reguluje stosowania jej do budynków wybudowanych przed wejściem ustawy w życie. Wobec tego należy stosować zasadę bezpośredniego działania nowego prawa. Podobnie jest z przepisami powołanego rozporządzenia, przy czym w tym przypadku należy wskazać, że rozporządzenie to zawiera wprost przepisy, które wyjątkowo opóźniają albo wykluczają stosowanie nowego prawa w odniesieniu do niektórych stanów faktycznych (§ 40), co świadczy, że w pozostałych przypadkach należy je stosować bezpośrednio.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego taka regulacja nie narusza zasady niedziałania prawa wstecz. Przede wszystkim należy zauważyć, iż sytuacja, która występuje w niniejszej sprawie nie jest przykładem retroaktywnego działania prawa, lecz przypadkiem jego retrospektywnego działania. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, iż o retroaktywnym działaniu prawa mówimy wtedy, gdy nowe prawo stosuje się do zdarzeń "zamkniętych w przeszłości", zakończonych przed wejściem w życie nowych przepisów. Z retrospektywnością prawa zaś mamy do czynienia wtedy, gdy przepisy nowego prawa regulują zdarzenia bądź stosunki prawne o charakterze "otwartym", ciągłym, takie, które nie znalazły jeszcze swojego zakończenia ("stosunki w toku"), które rozpoczęły się, powstały pod rządami dawnego prawa i trwają dalej, po wejściu w życie przepisów nowej ustawy. (Tak przyjęto w uzasadnieniu uchwały NSA z 10 kwietnia 2006 r. w sprawie I OPS 1/06, opublikowanej w ONSAiWSA nr 3 z 2006 r., poz. 71). Podobnie ujmuje się to w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego. Przyjmuje się bowiem, że naruszenie zasady nieretroaktywności następuje wtedy, gdy aktowi normatywnemu nadano moc obowiązującą wobec stosunków prawnych zaistniałych i trwających w czasie do wejścia tego aktu w życie. Retrospektywność prawa polega zaś na tym, że prawodawca stanowi akty normatywne mające zastosowanie do sytuacji trwających po wejściu w życie tych aktów. (Tak w uzasadnieniu wyroku TK z 18 października 2006 r. w sprawie P 27/05, opublikowanego w OTK-A nr 9 z 2006 r., poz. 124). Z retrospektywnym działaniem prawa wiąże się zasada bezpośredniego stosowania prawa. W tym przypadku prawo jest stosowane na przyszłość (pro futuro) od chwili wejścia nowej ustawy w życie. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego podkreśla się, iż ustawodawca może stanowić normy retrospektywne, jeżeli przemawia za tym ważny interes publiczny, którego nie można wyważyć z interesem jednostki. (Tak w powołanym wyroku TK). Zwraca się też uwagę, iż nie można nadmiernie ograniczać ustawodawcy w dostosowaniu prawa do zmian społecznych. (Tak w uzasadnieniu wyroku TK z 4 kwietnia 2006 r. w sprawie K 11/04, opublikowanym w OTK-A nr 4 z 2006 r., poz. 40).

W związku z tymi uwagami o ogólniejszym charakterze należy zauważyć, iż istnienie budynku, który wprawdzie został wybudowany pod rządami "starego" prawa, ale istnieje i jest użytkowany pod rządami "nowego" prawa jest zdarzeniem "ciągłym" albo sytuacją trwającą także po wejściu w życie nowej ustawy. Zatem wprowadzenie nowych wymogów ochrony przeciwpożarowej dla takich budynków jest działaniem retrospektywnym prawa, a nie działaniem retroaktywnym. Trudno też zaprzeczyć istnieniu ważkiego interesu publicznego we wprowadzeniu nowych, skuteczniejszych środków ochrony przeciwpożarowej. Chodzi przecież o ochronę życia ludzkiego i mienia o znacznej wartości. Nie można też ograniczać ustawodawcy w dostosowaniu wymogów ochrony przeciwpożarowej do zmieniających się warunków społecznych. W szczególności dotyczy to właśnie budynków, które z natury rzeczy istnieją bardzo długo. Ustawodawca musi mieć w tej sytuacji swobodę w dostosowaniu ochrony przeciwpożarowej także istniejących budynków do postępów w nauce (nowe, skuteczniejsze środki ochrony przeciwpożarowej), czy zwiększenia się zagrożeń związanych z pożarami (wzrost zaludnienia, zagęszczenie zabudowy).

Z tych wszystkich względów Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż zastosowanie nowych wymogów ochrony przeciwpożarowej do wcześniej wybudowanych budynków nie narusza art. 2 Konstytucji RP, w szczególności zawartego w tym przepisie zakazu lex retro non agit.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw i z tego względu na mocy art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oddalił ją.



Powered by SoftProdukt