Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Iwona Tomaszewska, Sędziowie Sędzia NSA Stefan Kłosowski (spr.),, Sędzia NSA Elżbieta Makowska, Protokolant Aneta Kukla, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 10 listopada 2011 r. sprawy ze skargi Muzeum [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie rejestracji pojazdu zabytkowego I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] r. Nr [...], II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu, III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego Muzeum [...] kwotę [...] zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wnioskiem z dnia [...] r. Muzeum A. zwróciło się do Prezydenta Miasta o rejestrację na jego rzecz pojazdu zabytkowego marki [...], o numerze [...]. Do wniosku Muzeum dołączyło dowód rejestracyjny pojazdu seria [...], kserokopię prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego [...] z dnia [...] r., sygn. akt: [...] dotyczącego stwierdzenia nabycia spadku po R. G., kserokopię umowy sprzedaży przedmiotowego pojazdu z dnia [...] r., tablicę rejestracyjną pojazdu o wyróżniku [...], oświadczenie o posiadaniu jednej tablicy rejestracyjnej, zaświadczenie z dnia [...] r. o wpisie pojazdu do inwentarza muzealiów, zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu nr [...] wraz z zaświadczeniem o przeprowadzonym badaniu zgodności pojazdu zabytkowego z warunkami technicznymi nr [...] i protokołem oceny stanu technicznego pojazdu zabytkowego nr [...].

Decyzją z dnia [...] r., znak: [...] Prezydent Miasta odmówił rejestracji w/w pojazdu na Muzeum A., na podstawie dokumentów załączonych do wniosku

z dnia [...] r., stwierdzając, iż pomimo wezwania organu Muzeum nie przedłożyło wszystkich dokumentów niezbędnych do rejestracji, w szczególności oryginału odpisu prawomocnego postanowienia Sądu z dnia [...] r. dotyczącego stwierdzenia nabycia spadku po R. G.

Od powyższej decyzji Muzeum A. złożyło odwołanie, wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez zarejestrowanie przedmiotowego pojazdu zgodnie ze złożonym wnioskiem. Odwołujący się zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie prawa materialnego, tj. art. 72 ust. 1 pkt 1 i art. 73 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, § 4 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 rozporządzenia w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów - przez ich błędne zastosowanie lub niezastosowanie, jak i błędną wykładnię oraz naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, tj. art. 7, art. 76a § 1, art. 77 § 1, art. 78 § 1 oraz art. 107 § 3 kpa poprzez ich niezastosowanie.

Po rozpatrzeniu powyższego odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze

decyzją z dnia [...]r. wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa, w związku z art. 72 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), § 2 ust. 1, § 4 ust. 1, 2 i 2a rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (Dz. U. z 2007 r., Nr 186,poz. 1322 ze zm.), utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia SKO wskazało, iż zgodnie z art. 72 ust. 1 oraz art. 73 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, rejestracji pojazdu dokonuje,

na wniosek właściciela, starosta właściwy ze względu na miejsce jego zamieszkania (siedziby), na podstawie wskazanych w tym przepisie dokumentów w tym, m. in. dowodu własności pojazdu lub dokumentu potwierdzającego powierzenie pojazdu,

o którym mowa w art. 73 ust. 5.

Stosownie do postanowień § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury

z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (Dz. U. z 2007 r.,

Nr 186, poz. 1322 ze zm.) w celu rejestracji pojazdu właściciel do wniosku dołącza:

1. dowód własności;

2. kartę pojazdu, jeżeli była wydana;

3. dowód rejestracyjny, jeżeli pojazd był zarejestrowany;

4. tablice (tablicę) rejestracyjne, jeżeli pojazd był zarejestrowany.

Zgodnie natomiast z przepisem § 4 ust. 1 powyższego rozporządzenia dowodem własności pojazdu (...) jest w szczególności jeden z następujących dokumentów:

1. umowa sprzedaży;

2. umowa zamiany;

3. umowa darowizny.

Nie są trafne zarzuty skarżącego dotyczące naruszenia przepisów prawa materialnego. Zdaniem odwołującego się, wystarczającym dowodem własności,

na podstawie którego organ I instancji powinien zarejestrować przedmiotowy pojazd, jest umowa sprzedaży z dnia [...] r. zawarta pomiędzy Muzeum A. a E. S.-G. i brak jest podstaw do żądania doręczenia oryginału postanowienia Sądu z dnia [...] r. o stwierdzeniu nabycia spadku po zmarłym R. G. Ponadto skarżący wskazał, iż nie zgadza się z twierdzeniem organu I instancji, że nie spełnił przesłanek opisanych w § 4 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów, bowiem jako dowodu potwierdzającego fakt przeniesienia prawa własności pojazdu, nie wymieniono w tych przepisach postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku.

Kolegium wskazało też, że przepis § 4 ust. 1 rozporządzenia w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów nie stanowi katalogu zamkniętego i zawiera przykładowe wyliczenie dokumentów mogących stanowić dowód własności. Dowodem własności pojazdu mogą być także inne dokumenty, w tym również postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku. Przedłożenie choćby jednego z tych dokumentów jest wystarczające w sytuacji, gdy dane odnoszące się do zbywcy pojazdu zawarte w tymże dowodzie własności są takie same jak w dowodzie rejestracyjnym. W sytuacji, gdy dane odnoszące się do zbywcy pojazdu zawarte w dowodzie własności pojazdu są niezgodne z danymi właściciela zawartymi w dowodzie rejestracyjnym, należy zastosować się do dyspozycji przepisu § 4 ust. 2 rozporządzenia w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów i jako dowód własności wymagany do rejestracji rozumieć wszystkie dokumenty potwierdzające fakt przeniesienia prawa własności pojazdu. W przedmiotowej sprawie, wobec faktu, że dane odnoszące się do zbywcy pojazdu (E. S.-G.) zawarte w dowodzie własności pojazdu (umowa sprzedaży z dnia [...] r.), dołączonym do wniosku o rejestrację przez Muzeum, są niezgodne z danymi właściciela zawartymi w dowodzie rejestracyjnym pojazdu (R. G.) organ I instancji słusznie stwierdził, iż jako dowód własności wymagany do rejestracji rozumie się wszystkie dokumenty potwierdzające fakt przeniesienia prawa własności pomiędzy R. G. a Muzeum A. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia [...] r., sygn. akt: [...], ustawodawca nieprzypadkowo w § 4 ust. 2 rozporządzenia w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów wprowadził zapis "wszystkie dokumenty potwierdzające fakt przeniesienia prawa własności", tak, aby w sposób jednoznaczny można było ustalić prawo własności danego pojazdu od pierwszego nabywcy po ostatniego nabywcę. Ma to istotne znaczenie, gdyż nikt nie może przenieść na inną osobę więcej praw aniżeli jemu przysługuje

W świetle powyższego dowodem własności wymaganym do rejestracji,

w rozumieniu § 4 ust. 2 rozporządzenia w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów, jest umowa sprzedaży z dnia [...] r. i postanowienie Sądu z dnia [...] r. o stwierdzeniu nabycia spadku .

Za niezasadne uznało Kolegium zarzuty dotyczące naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, stwierdzając, że zgodnie z art. 76a § 1 kpa jeżeli dokument znajduje się w aktach organu państwowego wystarczy przedstawić urzędowo poświadczony przez ten organ odpis lub wyciąg z dokumentu. Z przepisu tego wprost wynika, iż chodzi o odpis dokumentu urzędowo poświadczony przez organ, który go wydał, a nie przez wnioskodawcę.

O odpis postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku może wystąpić uczestnik tego postępowania lub inna osoba zainteresowana, tj. taka która ma interes prawny w uzyskaniu takiego odpisu. Organ rejestrujący nie spełnia tych wymogów i nie ma uprawnień by skutecznie wystąpić do sądu z tego rodzaju wnioskiem.

Organ rejestrujący obowiązany jest bezwzględnie stosować przytoczone przepisy prawa. W świetle tych przepisów, w sytuacji, gdy wnioskodawca nie przedstawił niezbędnych dokumentów, organ rejestrujący obowiązany jest odmówić zarejestrowania zgłoszonego pojazdu.

Powyższą decyzję Muzeum A. zaskarżyło skargą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zaskarżonej decyzji Muzeum zarzuciło:

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a) art. 72 ust. 1 pkt 1 i art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym w związku z § 4 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów - przez ich błędne zastosowanie łub niezastosowanie, jak i błędną wykładnię, skutkujące odmową zarejestrowania pojazdu zabytkowego marki [...] o numerze [...] na rzecz Muzeum A. zgodnie ze złożonym w dniu [...] r. wnioskiem;

- naruszenie prawa postępowania administracyjnego, tj.

a) art. 7 k.p.a. i 76a § 1 k.p.a. oraz art. 77 § 1 i 78 § 1 k.p.a. poprzez ich niezastosowanie i w konsekwencji nie zwrócenie się przez organ administracji publicznej, właściwy w sprawie, do Sądu Rejonowego [...], celem uzyskania oryginału odpisu postanowienia z dnia [...] r. o stwierdzenie nabycia spadku po zmarłym R. G. i nie przeprowadzenie z niego dowodu dla ustalenia następstwa prawnego sprzedawcy samochodu na rzecz skarżącego.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o:

1) uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy organowi do ponownego rozpoznania;

2) zasądzenie kosztów postępowania w sprawie na rzecz skarżącego.

Ustosunkowując się do przytoczonej w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji argumentacji skarżący podnosi, że nieprawidłowe jest uzasadnienie decyzji oparte na prawie materialnym. Skarżący wykazał bowiem przysługiwanie mu prawa własności spornego pojazdu samochodowego, a tym samym organ nie miał podstaw do żądania doręczenia oryginału postanowienia z dnia [...] r. o stwierdzeniu nabycia spadku po zmarłym R. G. w sprawie pod sygn. akt [...]. Zgodnie bowiem z treścią art. 72 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, rejestracji pojazdu dokonuje się na podstawie dowodu własności pojazdu.

Takim dowodem jest umowa sprzedaży pojazdu zabytkowego marki [...] z dnia [...] r. zawarta przez Muzeum A. Organ nie może prowadzić postępowania prowadzącego w istocie do kwestionowania czy zmiany treści stosunków cywilnoprawnych, bowiem takie uprawnienie mają wyłącznie Sądy powszechne (tak m.in. wyrok WSA z dnia [...] r., sygn. akt [...], publ. [...]). Tym samym, skoro skarżący przedłożył oryginał umowy sprzedaży, której treścią jest przeniesienie prawa własności do w/w pojazdu na rzecz skarżącego, nie było żadnych podstaw do żądania dodatkowych dokumentów potwierdzających powyższą okoliczność faktyczną i prawną. Organ miał zatem obowiązek - w myśl art. 73 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym - zarejestrować przedmiotowy pojazd zgodnie ze złożonym wnioskiem.

Oryginał umowy sprzedaży, zgodnie z wezwaniem organu I instancji z dnia

[...] r., został temu organowi przedłożony. Na powyższe wskazuje fakt,

iż organ I instancji w decyzji z dnia [...] r. nie wskazuje, iż przyczyną odmowy zarejestrowania przedmiotowego samochodu był brak formalny, w postaci

nie doręczenia oryginału umowy sprzedaży. Organ ten podnosi jedynie, iż czynność ta nie może zostać w jego ocenie wykonana zgodnie z wnioskiem, z uwagi na brak oryginału ww. postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku. Przy wniosku

o zarejestrowanie pojazdu właściciel obowiązany jest przedstawić oryginał dowodu własności pojazdu. Twierdzenie przez organ, iż takim dokumentem własności jest postanowienie Sądu, o którym mowa wyżej, jest błędne. Dowód własności jest jeden

i jest nim tylko i wyłącznie umowa sprzedaży samochodu. Natomiast

ww. postanowienie Sądu jest jedynie potwierdzeniem tego prawa własności ale nie

w stosunku do skarżącego, lecz w odniesieniu do osoby przenoszącej na rzecz skarżącego własność samochodu, tj. E. S. - G. Ponadto orzecznictwo posługuje się zwrotem "przedstawienia oryginału dowodu własności pojazdu", a nie załączenia go do wniosku. Tym samym, skarżący nie miał obowiązku załączać oryginału umowy sprzedaży, jednakże na wezwanie organu I instancji przedstawił ją organowi, który na mocy § 9 ust 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach, mógł ją sam uwierzytelnić. Zatem chybiony jest zarzut organu, jakoby skarżący nie przedstawił oryginału umowy sprzedaży.

Podobnie nie sposób się zgodzić z twierdzeniem organu, że skarżący nie spełnił przesłanek opisanych w § 4 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów. Z literalnego brzmienia § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia wynika, iż chodzi o dokumenty własności, którym, jak już wyżej wskazano, jest umowa sprzedaży pojazdu. Przepis powyższy brzmi jasno i nie można go inaczej, niż zgodnie z jego literalną wykładnią, stosować. Natomiast z § 4 ust. 2 tego Rozporządzenia wynika, iż w przypadku gdy dane odnoszące się do zbywcy pojazdu zawarte w dowodzie własności pojazdu dołączonym do wniosku o rejestrację są niezgodne z danymi właściciela zawartymi w dowodzie rejestracyjnym i karcie pojazdu, jeżeli była wydana, jako dowód własności, wymagany do rejestracji, rozumie się wszystkie dokumenty potwierdzające fakt przeniesienia prawa własności pojazdu. I takie dokumenty zostały przez skarżącego złożone.

Przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego nakładają na organy administracji publicznej obowiązek podjęcia wszelkich czynności niezbędnych

do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy zgodnie

z zasadą prawdy obiektywnej. Tymczasem niesporne jest, że organ zaniechał dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, a nadto zaniechał przeprowadzenia dowodów zawnioskowanych przez skarżącego. Skarżący przed organem I instancji i w dalszym postępowaniu podtrzymywał wniosek o zwrócenie się przez organ do Sądu Rejonowego [...] - w trybie art. 76a § 1 k.p.a. - o doręczenie odpisu postanowienia z dnia [...] r. o stwierdzenie nabycia spadku po zmarłym R. G. i przeprowadzenie z niego dowodu, bowiem skarżący nie był stroną postępowania sądowego w tej sprawie i nie mógł o to wystąpić do Sądu. Organ zaś w trybie art. 76a § 1 k.p.a. jest do tego uprawniony i co też powinien zrobić, kierując się obowiązkiem dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwieniem sprawy. Takim zaniechaniem organ naruszył także przepisy art. 7 k.p.a. i 77 § 1 k.p.a. oraz art. 78 § 1 k.p.a., bowiem nie zebrał i nierozpatrzył wyczerpująco całego materiału dowodowego, a wniosek dowodowy skarżącego nie został uwzględniony, mimo istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Odpowiadając na powyższą skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze

wniosło o jej oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji

Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje.

Na wstępie należy wskazać, iż zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz

art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – dalej: p.p.s.a.), kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 ustawy, sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem. W związku z powyższym wyeliminowaniu z obrotu prawnego podlegał będzie taki akt, wydany przez organ administracji publicznej, który – zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c i pkt 2 p.p.s.a. - narusza przepis prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub przepis postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ

na rozstrzygnięcie, albo też poprzez naruszenie prawa daje podstawę do wznowienia postępowania, jak również gdy obarczony jest wadą nieważności.

Dokonana wg wskazanego wyżej kryterium sądowa kontrola zaskarżonego aktu wykazała, iż skarga okazała się zasadna.

W przedmiotowej sprawie organ administracji odmówił dokonania rejestracji pojazdu zabytkowego stwierdzając, że wnioskujący o rejestrację nie przedstawił dowodu jego własności.

Przedstawioną przez niego umowę kupna-sprzedaży pojazdu organ uznał

za niewystarczającą z tego względu, iż dane zawarte w dowodzie rejestracyjnym tego pojazdu, z których wynikało, że jego właścicielem jest R. G., nie zgadzają się z danymi wskazanymi w umowie sprzedaży, którą wnioskodawca zawarł z E. S.-G. Wprawdzie sprzedająca przedłożyła nabywcy pojazdu – Muzeum A. kserokopię postanowienia Sądu Rejonowego [...] z dnia [...] r., sygn. akt [...] stwierdzającego, że spadek po R. G. zmarłym w dniu [...] r. nabyła w całości jego żona E. S.-G., jednakże - zdaniem organów obu instancji – nie jest to wystarczające do wykazania prawa własności zbywcy pojazdu, a zatem także wykazania prawa własności jego nabywcy, wnioskującego o dokonanie rejestracji.

Zdaniem organu – okoliczność tę może wykazać jedynie przedłożenie oryginału odpisu w/w postanowienia, a nie jego kserokopii.

Na tym tle wynikł spór między stroną, a organem – który z nich może i powinien zwrócić się do Sądu o wydanie odpisu, który mógłby stanowić podstawę rejestracji.

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego stanowisko organów obu instancji w tej kwestii nie było zasadne. Zgodnie bowiem z art. 12 kpa organy administracji publicznej powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia.

Ponadto zgodnie z art. 77 Kpa to organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zbadać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem (art. 75 § 1 kpa). Zgodnie zaś z § 2 art. 75 Kpa – jeżeli przepis prawa nie wymaga urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego w drodze zaświadczenia właściwego organu administracji, organ odbiera od strony, na jej wniosek oświadczenie, złożone pod rygorem odpowiedzialności za fałszywe zeznania.

Natomiast § 4 art. 76 a stanowi, iż organ administracji publicznej zażąda

od strony składającej odpis dokumentu jeżeli jest to uzasadnione okolicznościami sprawy.

Okoliczności te – zdaniem Sądu – w niniejszej sprawie nie zostały wykazane. Strona do wniosku o rejestrację przedmiotowego pojazdu zabytkowego przedłożyła lub okazała wszystkie wymagane i określone w treści zaskarżonej decyzji dokumentny, w tym niekwestionowany w sprawie dowód własności nabytego od E. S.-G. pojazdu, tj. umowę kupna – sprzedaży przedmiotowego pojazdu.

Uprawdopodobnione w bardzo wysokim stopniu zostało również, iż prawo własności tego pojazdu, a zatem i rozporządzania nim, sprzedająca nabyła w drodze spadku, stwierdzonego wskazanym z daty i sygnatury sprawy orzeczeniem sądu. Tylko uzasadnione wątpliwości co do prawdziwości treści tego orzeczenia sądu, zawartej w tym dokumencie, mogłyby - w świetle treści art. 12 § 1 art. 75 § 1 i 2 oraz art. 77 § 1 kpa - uzasadniać żądanie przedstawienia nie kserokopii ale oryginału wystawionego przez Sąd.

Obowiązek taki, tj. przedłożenia oryginału odpisu orzeczenia sądu, nie wynika

z przepisów ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ani z przytoczonych w zaskarżonej decyzji przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu.

W świetle przepisów w/w rozporządzenia uzależnienie przez organ dokonania rejestracji pojazdu od przedłożenia przez jego nabywcę, wnioskującego o rejestrację, oryginału dowodu własności zbywcy, w okolicznościach tej konkretnej sprawy nie było uzasadnione, a w każdym razie nie zostały przekonywująco wykazane przesłanki tej odmowy, tzn. uzasadnione wątpliwości co do zgodności ze stanem prawnym i faktycznym dołączonego do akt sprawy postanowienia sądu o stwierdzeniu nabycia przez E. S.-G. spadku po zmarłym właścicielu przedmiotowego pojazdu, wskazanym w dowodzie rejestracyjnym.

Wątpliwości te zresztą zobowiązany był wyjaśnić (lub stwierdzić) organ administracji prowadzący postępowanie, a to z mocy wskazanych wyżej przepisów

art. 75 i 77 kpa, co mógł uczynić niekoniecznie przez żądanie przedłożenia oryginału odpisu w/w postanowienia sądu.

Należy zatem uznać, iż zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem w/w przepisów art. 12 § 1, art. 75 § 1 i 2 oraz art. 77 § 1 kpa, co w tym wypadku mogło mieć wpływ na wynik sprawy przez naruszenie wskazanych w skardze przepisów prawa materialnego w szczególności art. 72 ust.1 pkt 1 i art. 73 ust.1 ustawy Prawo o ruchu drogowym w związku z § 4 ust.1 pkt 1 i 2 ust.2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002r. w sprawie rejestracji i oznaczenia pojazdów.

Za zasadny uznać należy - w tym kontekście – także zarzut skarżącego odnoszący się do niezastosowania przez organ art. 76a § 1 kpa.

W tym stanie rzeczy należało zaskarżoną decyzję uchylić – zgodnie z dyspozycją art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ I instancji powinien wyeliminować wskazane wyżej uchybienia.

Orzeczenie w pkt II wydana w oparciu o art. 152 zaś o kosztach (pkt III)

na podstawie art. 200 p.p.s.a.