Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Iwona Bogucka Sędziowie Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) Sędzia NSA Mirosław Wincenciak po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy Miejskiej Białystok od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 14 maja 2019 r. sygn. akt II SA/Bk 167/19 w sprawie ze skarg Gminy Białystok i Miasta Białystok na decyzję Wojewody Podlaskiego z dnia [...] stycznia 2019 r. nr [...] w przedmiocie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z 14 maja 2019 r. sygn. akt II SA/Bk 167/19, na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2018, poz. 1302 ze zm.) dalej zwanej "p.p.s.a.", oddalił skargi Miasta Białystok i Gminy Białystok na decyzję Wojewody Podlaskiego z [...] stycznia 2019 roku nr [...] w przedmiocie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości.

Zaskarżoną decyzją Wojewoda Podlaski podzielił stanowisko Starosty [...], zawarte w decyzji z [...] listopada 2018 r., że uzasadniony jest zwrot na rzecz poprzednich właścicieli K. G. i T. R. części wywłaszczonych nieruchomości gruntowych położonych w Białymstoku, stanowiących własność Miasta Białystok, oznaczonych w operacie ewidencji gruntów i budynków numerami [...] oraz [...] (która to działka została wydzielona na potrzeby zwrotu z działki nr [...]) ze względu na to, że nieruchomości te stały się zbędne na cel wywłaszczenia. Na mocy zapadłych w sprawie decyzji ustalono także wysokość zwaloryzowanego odszkodowania z tytułu zwrotu nieruchomości. Podstawę prawną decyzji stanowiły przepisy art. 136 ust. 3 w zw. z art. 216 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz.121 ze zm.) dalej zwanej "u.g.n.".

W ocenie Sądu pierwszej instancji kontrolowane rozstrzygnięcie nie jest dotknięte wadami. Zaaprobowano ustalenia organów, z których wynika, że celem publicznym, dla którego wywłaszczono przedmiotowe nieruchomości, była budowa ulicy [...], ewentualnie wskazanych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obiektów z zakresu wypoczynku lub zespołu zieleni parkowej. Wskazano, że na działkach nr [...] i nr [...] nie ma najmniejszych śladów tego typu infrastruktury drogowej. Nie ma również dowodów, że takie zagospodarowanie było tam kiedykolwiek. Teren powyższych działek, poza częścią, na której znajduje się infrastruktura drogowa w postaci chodnika (wydzieloną jako działka o nr [...]), jest niezagospodarowany i porośnięty dziką trawą, co oznacza, że cel wywłaszczenia nie został tam w żaden sposób zrealizowany, tym samym możliwe jest orzeczenie zwrotu tejże nieruchomości.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyła Gmina Miejska Białystok. Wyrok zaskarżono w całości. Wniesiono o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Białymstoku, ewentualnie rozpoznanie skargi co do istoty w trybie art. 188 p.p.s.a. W obu przypadkach wniesiono ponadto o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Podniesiono zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 136 ust. 1, 3 i 4 u.g.n. oraz art. 137 w związku z art. 216 ust. 1 u.g.n. poprzez uznanie, iż część nabytej przez Skarb Państwa (wywłaszczonej) nieruchomości gruntowej stała się zbędna na cel wywłaszczenia oraz nieuwzględnienie, iż cel wywłaszczenia, nieokreślony w akcie notarialnym [...] z [...] marca 1975 r., a wynikający z obowiązującego na dzień nabycia przedmiotowej nieruchomości miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Białegostoku, zatwierdzonego zarządzeniem Wojewody Białostockiego numer 12/74 z 5 lutego 1974 r., został osiągnięty (nieruchomość znajdowała się na obszarze przeznaczonym w planie pod kontynuację urządzenia zieleni parkowej z obiektami z zakresu wypoczynku i kultury, amfiteatr, teatr lalek, halę sportową, skansen, ulicę [...] oraz likwidację istniejącej zabudowy jednorodzinnej) przez wybudowanie ulicy [...], likwidację istniejącej zabudowy jednorodzinnej oraz pozostawienie pozostałej części nieruchomości jako terenu zielonego.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, że wywłaszczone nieruchomości zabudowane były budynkiem mieszkalnym oraz budynkami gospodarczymi, które zostały zgodnie z przeznaczeniem zlikwidowane. Zdaniem strony skarżącej kasacyjnie obecny sposób zagospodarowania części przedmiotowych działek, tj. pozostawienie na tym obszarze drzew i roślinności nieurządzonej, nie może prowadzić do wniosku, że cel urządzenia zieleni parkowej nie został zrealizowany. Teren ten nadal może służyć mieszkańcom miasta do celów rekreacyjnych - odpoczynek, spacery z psem itp. W mieście Białystok jest wiele terenów, na których preferuje się tzw. "łąki kwietne", czyli zamiast trawy koszonej systematycznie, rosną różnorodne rośliny (kwiaty polne, a nawet chwasty), dające schronienie owadom i w znaczny sposób wpływające na stan powietrza przy arteriach komunikacyjnych.

Zaznaczono, że działka nr [...] stanowi pas drogowy ulicy [...] - drogi publicznej powiatowej numer [...]. Część tej nieruchomości pełni w terenie funkcję komunikacyjną oznaczoną symbolem 2KD-Z, tj. posiada elementy drogowe - chodnik oraz fragment pasa zieleni, ponadto na nieruchomości znajdują się sieci infrastruktury technicznej, świadczące o jej zagospodarowaniu. Podkreślono, że działka nr [...] została objęta zasięgiem inwestycji drogowej, polegającej na budowie ulicy [...] na odcinku od ulicy [...] do ulicy [...] i w całości zlokalizowana w projektowanych liniach rozgraniczających tę ulicę. W ocenie skarżącego kasacyjnie istotnym dowodem pominiętym przez organy jest sporządzony w 1995 roku przez [...] projekt zagospodarowania terenu w rejonie ulicy [...], z którego wynika, że przez nieruchomość oznaczoną numerem [...] zaprojektowany został przebieg kabla elektrycznego oraz kanalizacji telefonicznej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Sposób sporządzenia skargi kasacyjnej powoduje konieczność przytoczenia uwag związanych z wymogami dla skargi kasacyjnej przewidzianymi w ustawie Prawo o postępowaniu przed Sądami administracyjnymi. Godzi się bowiem przypomnieć, że rozpoznając skargę kasacyjną – po myśli art. 183 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.), zwanej dalej p.p.s.a., – Naczelny Sąd Administracyjny czyni to w granicach zakreślonych przez ramy tego środka odwoławczego, gdyż jest nimi związany, biorąc pod rozwagę z urzędu tylko nieważność postępowania. Przy braku przesłanek nieważnościowych w sprawie podlegały rozpoznaniu wyłącznie zarzuty podniesione w skardze kasacyjnej na uzasadnienie przytoczonych podstaw kasacyjnych. W myśl art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Związanie NSA podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym – zdaniem skarżącego – uchybił sąd, określenia, jaką postać miało to naruszenie, uzasadnienia zarzutu ich naruszenia, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia przepisów postępowania – wykazania dodatkowo, że to wytknięte uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zarzut naruszenia prawa materialnego, może przejawiać się w dwóch postaciach: jako błędna wykładnia albo jako niewłaściwe zastosowanie określonego przepisu prawa. Podnosząc zarzut naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię wykazać należy, że sąd mylnie zrozumiał stosowany przepis prawa, natomiast uzasadniając zarzut niewłaściwego zastosowania przepisu prawa materialnego wykazać należy, że sąd stosując przepis popełnił błąd subsumcji, czyli że niewłaściwie uznał, iż stan faktyczny przyjęty w sprawie nie odpowiada stanowi faktycznemu zawartemu w hipotezie normy prawnej zawartej w przepisie prawa. W obu tych przypadkach autor skargi kasacyjnej wykazać musi, jak w jego ocenie powinien być rozumiany stosowany przepis prawa, czyli jaka powinna być jego prawidłowa wykładnia. Jednocześnie należy podkreślić, że ocena zasadności zarzutu naruszenia prawa materialnego może być dokonana wyłącznie na podstawie ustalonego w sprawie stanu faktycznego, nie zaś na podstawie stanu faktycznego, który skarżący uznaje za prawidłowy (por. wyrok NSA z dnia 13 sierpnia 2013 r., sygn. akt II GSK 717/12, LEX nr 1408530; wyrok NSA z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. akt I GSK 934/12, LEX nr 1372091). Z punktu widzenia skuteczności postawionych w skardze kasacyjnej zarzutów podkreślenia wymaga, że przytoczenie podstawy kasacyjnej musi być precyzyjne. Jeżeli przepis prawa składa się z kilku jednostek redakcyjnych, wówczas zarzucane naruszenie należy powiązać z jego konkretną jednostką redakcyjną. W odniesieniu do przepisu, który nie stanowi jednej zamkniętej całości, a składa się z paragrafów, punktów i innych jednostek redakcyjnych, wymóg skutecznie wniesionej skargi kasacyjnej jest spełniony wówczas, gdy wskazuje ona konkretny przepis naruszony przez sąd pierwszej instancji, z podaniem numeru artykułu, ustępu, punktu i ewentualnie innej jednostki redakcyjnej przepisu. Warunek przytoczenia podstawy kasacyjnej i jej uzasadnienia nie jest spełniony, gdy skarga kasacyjna zawiera wywody zmuszające sąd drugiej instancji do domyślania się, który przepis prawa autor kasacji miał na uwadze, podnosząc zarzut naruszenia przepisów prawa. Kasacja nieodpowiadająca tym wymaganiom, pozbawiona konstytuujących ją elementów treściowych uniemożliwia sądowi ocenę jej zasadności. Ze względu na wymagania stawiane skardze kasacyjnej, usprawiedliwione zasadą związania Naczelnego Sądu Administracyjnego jej podstawami, sporządzenie skargi kasacyjnej jest obwarowane przymusem adwokacko - radcowskim (art. 175 § 1 - 3 p.p.s.a). Opiera się on na założeniu, że powierzenie czynności sporządzenia skargi kasacyjnej wykwalifikowanym prawnikom zapewni jej odpowiedni poziom merytoryczny i formalny, umożliwiający Sądowi kasacyjnemu dokonanie kontroli zaskarżonego orzeczenia.

Pełnomocnik zawodowy reprezentujący skarżącą nie wszystkim wskazanym wymogom sprostał. Pomimo zarzucenia naruszenia przepisów prawa materialnego nie wskazał postaci tego naruszenia (błędnej wykładni czy niewłaściwego zastosowania). Natomiast co do zarzutu naruszenia art. 137 u.g.n. nie powiązał go z konkretną jednostką redakcyjną. Tymczasem art. 137 składa się z kilku ustępów i punktów regulujących odmienne stany prawne. Przedstawione uchybienia pełnomocnika skarżącej co prawda nie uniemożliwiają rozpoznania skargi kasacyjnej ale znacznie ograniczają możliwość odniesienia się do tak sformułowanych zarzutów i częściowo ograniczają ich skuteczność.

Podkreślić należy, że w skardze kasacyjnej nie doszło do skutecznego podważenia stanu faktycznego. Pomimo kwestionowania w uzasadnieniu skargi kasacyjnej ustaleń organów administracji, które zaakceptował Sąd pierwszej instancji, nie podniesiono w niej zarzutów naruszenia przepisów postępowania, regulujących ustalanie stanu faktycznego, będącego podstawą zaskarżonego wyroku. Tymczasem w orzecznictwie NSA panuje niekwestionowany pogląd, że próba zwalczenia ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd I instancji, nie może nastąpić przez zarzut naruszenia prawa materialnego (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.). Ewentualnie może być ona skuteczna, tylko w ramach podstawy kasacyjnej wymienionej w art. 174 pkt 2 – wyrok NSA z 6 lipca 2004 r., FSK 192/04, ONSAiWSA 2004, nr 3, poz. 68. I odwrotnie zresztą, zarzut naruszenia prawa materialnego nie może być skutecznie uzasadniony próbą zwalczenia poczynionych w sprawie ustaleń – wyrok NSA z 16 września 2004 r., FSK 471/04, ONSAiWSA 2005, nr 5, poz. 96, jak to ma miejsce w skardze kasacyjnej. Wobec tego, Naczelny Sąd Administracyjny ocenę podniesionych zarzutów skargi kasacyjnej oparł na stanie faktycznym przyjętym przez Sąd pierwszej instancji.

Odnosząc się do tak nieprecyzyjnie sporządzonej skargi kasacyjnej, stwierdzić trzeba, że nie zawiera ona usprawiedliwionych podstaw.

Wniosek o zwrot wywłaszczonej nieruchomości podlegał rozpoznaniu na podstawie art. 136 i art. 137 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 121, dalej: "u.g.n."). Stosownie do art. 136 ust. 3 u.g.n. poprzedni właściciel lub jego spadkobierca mogą żądać zwrotu wywłaszczonej nieruchomości lub jej części, jeżeli stosownie do przepisu art. 137, stała się ona zbędna na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu. Zgodnie zaś z treścią art. 137 ust. 1 pkt 1 i 2 u.g.n., nieruchomość uznaje się za zbędną na cel wywłaszczenia, jeżeli: pomimo upływu 7 lat od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna, nie rozpoczęto prac związanych z realizacją tego celu albo gdy pomimo upływu 10 lat od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna, cel ten nie został zrealizowany. Jak stanowi zaś przepis art. 137 ust. 2 u.g.n., jeżeli w przypadku, o którym mowa w ust. 1, cel wywłaszczenia został zrealizowany tylko na części wywłaszczonej nieruchomości, zwrotowi podlega pozostała część. Zatem w sprawie zwrotowej organ administracji zobowiązany jest przede wszystkim do ustalenia okoliczności, z których wynika cel wywłaszczenia i okoliczności związanych z jego realizacją. Na podstawie tych ustaleń, organ uwzględniając wykładnię art. 136 i 137 u.g.n., powinien zastosować lub nie owe przepisy, uznając nieruchomość za zbędną lub nie, na cel wywłaszczenia i w rezultacie orzec o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości lub o odmowie jej zwrotu.

W skardze kasacyjnej kwestionuje się ustalony cel wywłaszczenia. Naczelny Sąd Administracyjny w całości podziela jednak stanowisko Sądu pierwszej instancji, oparte na ukształtowanym orzecznictwie sądowoadministracyjnym, w zakresie ustalania celu wywłaszczenia. Sąd dokonał prawidłowej wykładni art. 136 ust. 3 u.g.n. Trafnie wskazał, że cel wywłaszczenia wynika przede wszystkim z treści decyzji wywłaszczeniowej lub z innych aktów poprzedzających proces wywłaszczenia (np. zezwolenia na nabycie nieruchomości, decyzji lokalizacyjnej, decyzji o zatwierdzeniu planu realizacyjnego). Dopiero w sytuacji, gdy na podstawie wskazanych wyżej dowodów nie da się ustalić celu wywłaszczenia należy sięgnąć do innych zgromadzonych w sprawie dowodów, w szczególności dokumentacji poprzedzającej proces inwestycyjny i tej zgromadzonej w postępowaniu wywłaszczeniowym, planu zagospodarowania przestrzennego i na podstawie całokształtu okoliczności sprawy cel ten zrekonstruować (por. wyrok NSA z dnia 4 sierpnia 2015 r., sygn. akt I OSK 1044/14 (publ. www.nsa.orzeczenia.gov.pl). Innymi słowy, ocena celu wywłaszczenia musi się opierać w pierwszej kolejności na dokumentach (lub dowodach zmierzających do odtworzenia dokumentów), w oparciu o które dokonano wywłaszczenia. Dokumenty wytworzone po dokonaniu wywłaszczenia mogą być przydatne do określenia celu wywłaszczenia tylko wtedy, jeżeli są ściśle związane z samym wywłaszczeniem, tzn. gdy nie ma wątpliwości, że stanowią uszczegółowienie celu wywłaszczenia wskazanego np. w decyzji o wywłaszczeniu lub decyzji o zatwierdzeniu planu realizacyjnego. Niedopuszczalna jest natomiast rekonstrukcja celu wywłaszczenia w oparciu o dokumenty powstałe już po wywłaszczeniu, jeżeli dokumenty te nie odzwierciedlają wcześniejszych ustaleń w tym zakresie.

Z niepodważonych w skardze kasacyjnej ustaleń organów administracji zaakceptowanych przez Sąd pierwszej instancji wynika, że celu wywłaszczenia nie wskazano w akcie notarialnym umowy sprzedaży nieruchomości, będącej przedmiotem postępowania zwrotowego. Natomiast z operatu szacunkowego sporządzonego na potrzeby nabycia nieruchomości położnej w Białymstoku przy ul. [...], który został dołączony do ww. aktu notarialnego, wynika natomiast wprost, że nieruchomość jest przewidziana do nabywania (wywłaszczenia) na cele inwestycyjne (pod ulicę) dla potrzeb Urzędu Miejskiego w Białymstoku. Cel ten został potwierdzony w dołączonym do akt administracyjnych miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego miasta Białystok, zatwierdzonym zarządzeniem nr 12/74 Wojewody Białostockiego z dnia 5 lutego 1974 r. (m.p.z.p.), z którego wynika, że teren na którym obecnie znajdują się działki nr [...] i nr [...] został oznaczony na rysunku planu symbolem 1AII 2 ZP i określony jako teren, na którym ma być kontynuowane urządzenie zespołu zieleni parkowej z obiektami z zakresu wypoczynku i kultury, (amfiteatr, teatr lalek, hala sportowa, skansen), budowa ulicy [...] oraz likwidacja zabudowy jednorodzinnej).

Przechodząc do kwestii realizacji celu wywłaszczenia, ponownie należy przywołać ustalony w tym zakresie przez organy i zaaprobowany przez Sąd pierwszej instancji stan faktyczny. Wynika z niego, że działki objęte wnioskiem zwrotowym nr [...] (z której wydzielono działkę nr [...]) i nr [...] położone są bezpośrednio obok siebie, teren tych działek jest niezabudowany, porośnięty dziką trawą i dwoma dużymi drzewami, na części działki nr [...] przebiega chodnik ułożony z betonowych płyt a pozostała część pozbawiona jest jakichkolwiek budowli czy urządzeń.

W tak ustalonych okolicznościach sprawy należy uznać, że został zrealizowany tylko cel w postaci budowy ulicy [...]. W związku z tym, organy prawidłowo wydzieliły z działki nr [...] jej część (działka nr [...]), na której znajduje się pas drogowy ulicy [...] ze znajdującą się na nim infrastrukturą drogową, m.in. chodnikiem i uznały, że ta część wywłaszczonej nieruchomości nie podlega zwrotowi. Natomiast pozostała część działki nr [...], tj. wydzielona z niej działka [...] i cała działka nr [...] podlegają zwrotowi. Nie sposób bowiem uznać, że określony wyżej cel wywłaszczenia, został na tej części wywłaszczonej nieruchomości zrealizowany. Z ustaleń organów administracji nie wynika aby po wywłaszczeniu, na działkach nr [...] i [...] wybudowano jakiekolwiek budowle lub urządzenia. Na działkach tych znajdują się tylko drzewa i dziko rosnąca trawa. Gmina Miejska Białystok nawet nie twierdziła aby kiedykolwiek na tym terenie urządzała zieleń. Zatem nie można nawet przyjąć, że na przedmiotowych działkach doszło do realizacji celu, wynikającego ze wskazanego wyżej m.p.z.p., w postaci urządzenia zespołu zieleni parkowej. Nawet w uzasadnieniu skargi kasacyjnej podaje się, że na działkach znajduje się roślinność nieurządzona. Znajdujące się w aktach sprawy fotografie wykluczają aby uznać, że jak twierdzi autor skargi kasacyjnej, na przedmiotowych działkach znajdowały się tereny rekreacyjne czy "łąki kwietne". Według aktualnego m.p.z.p. przedmiotowe działki przeznaczone są pod budownictwo mieszkaniowe i planowane było ich sprzedanie przez Gminę Miejską Białystok. Wbrew twierdzeniom skarżącej kasacyjnie Gminy Miejskiej Białystok, o realizacji celu wywłaszczenia nie świadczy też likwidacja zabudowy jednorodzinnej. Nie powinno budzić wątpliwości, jak to trafnie wyjaśnił Sąd pierwszej instancji, że likwidacja istniejącej zabudowy jednorodzinnej, a tym samym pozostawienie niezagospodarowanego terenu, nie może być sama w sobie celem wywłaszczenia. Likwidacja istniejącej zabudowy może być co najwyżej pierwszym etapem do zrealizowania określonego celu publicznego, jakim w niniejszym postępowaniu wywłaszczeniowym była budowa ulicy i ewentualnie wskazanych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego - obiektów z zakresu wypoczynku lub zespołu zieleni parkowej. Dopiero wybudowanie takiej infrastruktury dałoby podstawę do wysunięcia tezy, że cel wywłaszczenia został zrealizowany.

Ponadto, wbrew twierdzeniom skarżącej Gminy Miejskiej Białystok, z niepodważonych ustaleń organów administracji nie wynika, aby na działkach [...] i [...] znajdowały się kabel elektryczny i kanalizacja telefoniczna, konieczne do realizacji celu wywłaszczenia wynikającego ze wskazanego wyżej miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta Białystok, zatwierdzonego zarządzeniem nr 12/74 Wojewody Białostockiego z dnia 5 lutego 1974 r.

W konsekwencji należało uznać, że cel wywłaszczenia na wywłaszczonych działkach nr [...] i [...] nie został zrealizowany. Wobec tego należało uwzględnić żądanie wywłaszczonych właścicieli zwrotu tych działek. Zatem nie można zarzucić Sądowi błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania przepisów "art. 136 ust. 1, 2 i 4 u.g.n. oraz art. 137 u.g.n w związku z art. 216 ust. 1 u.g.n.".

Za niezrozumiałe należy uznać przytoczenie w uzasadnieniu skargi kasacyjnej obszernego, co do zasady trafnego orzecznictwa, odnoszącego się do zmiany sposobu zagospodarowania nieruchomości już po zrealizowaniu celu wywłaszczenia. Taka sytuacja nie miała miejsca w niniejszej sprawie. Skarżąca kasacyjnie Gmina Miejska Białystok nie wykazała aby kiedykolwiek zrealizowała cel wywłaszczenia, a potem doszło do zmiany zagospodarowania wywłaszczonych działek.

Mając na uwadze powyższe wywody, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, dlatego na mocy art. 184 p.p.s.a. ją oddalił.