Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński Sędziowie NSA Maria Czapska-Górnikiewicz NSA Andrzej Jurkiewicz (spr.) po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody Lubelskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 13 grudnia 2016 r. sygn. akt II SA/Lu 588/16 w sprawie ze skargi Z.S. na decyzję Wojewody Lubelskiego z dnia [...] maja 2016 r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu do zgłoszenia zamiaru budowy oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 13 grudnia 2016 r. sygn. akt II SA/Lu 588/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, w sprawie ze skargi Z. S., uchylił zaskarżoną decyzję Wojewody Lubelskiego z dnia [...] maja 2016 r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu do zgłoszenia zamiaru budowy i zasądził od Wojewody Lubelskiego na rzecz skarżącego kwotę 500 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wyrok ten został wydany w następującym stanie sprawy:

W dniu 22 lutego 2016 r. Z. S. dokonał w Starostwie Powiatowym w Lublinie zgłoszenia zamiaru przystąpienia do wykonywania robót budowlanych polegających na utwardzeniu powierzchni dróg wewnętrznych z zastosowaniem granitowych otoczaków na działce nr [...].

Decyzją z dnia [...] marca 2016 r. znak: [...] Starosta Lubelski, na podstawie art. 30 ust. 7 pkt 4 ustawy Prawo budowlane (Dz.U. z 2013r., poz. 1409 ze zm.), wniósł sprzeciw w stosunku do zamierzonej inwestycji i nałożył na inwestora obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę. W uzasadnieniu organ wskazał, że zgłoszenie zawiera wykonanie utwardzenia powierzchni gruntu na działce wchodzącej w skład parku dworskiego w S. Zgodnie z obowiązującym na tym terenie miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (uchwała nr IX/52/07 Rady Gminy w Wólce z dnia 25 czerwca 2007r. w sprawie zmian miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy Wólka, Lubel. z 2007 r. Nr 150, poz. 2724 ze zm.) zespół dworsko-pałacowy został wpisany do rejestru zabytków Województwa Lubelskiego i na prowadzenie na tym terenie robót budowlanych konieczne jest uzyskanie pozwolenia Lubelskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Dalej organ podniósł, że zgodnie z art. 30 ust. 7 pkt 2 ustawy Prawo budowlane właściwy organ może nałożyć w drodze decyzji obowiązek uzyskania pozwolenia na wykonanie określonego obiektu lub robót budowlanych objętych obowiązkiem zgłoszenia, jeżeli ich realizacja może spowodować pogorszenie stanu środowiska lub stanu zachowania zabytków.

Na skutek wniesionego przez Z. S. odwołania, decyzją z dnia [...] maja 2016 r., na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 2, art. 81 ust. 1 pkt 1 i 2, art. 82 ust. 3 ustawy Prawo budowlane (Dz.U. z 2016 r., poz. 290) i art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. (Dz.U. z 2016 r., poz. 23), Wojewoda Lubelski uchylił zaskarżoną decyzję w całości i orzekł o sprzeciwie w sprawie zgłoszonego w dniu 22 lutego 2016 r. utwardzenia powierzchni dróg wewnętrznych, na działce nr [...]. W uzasadnieniu Wojewoda wyjaśnił, że decyzja organu pierwszej instancji winna zostać uchylona. Zespół dworsko-parkowy wpisany jest na listę zabytków. W odniesieniu do takich obiektów i obszarów, obowiązuje uzyskanie pozwolenia Lubelskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków na działania wymienione w art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. z 2014 r., poz. 1446 ze zm.). Ustawa ta nie przewiduje trybu "milczącej akceptacji" dla robót zgłoszonych przy obiekcie wpisanym do rejestru zabytków, bądź na obszarze wpisanym do rejestru zabytków. Również i z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wynika obowiązek uzyskania takiego pozwolenia. Tymczasem Z. S. takiego pozwolenia nie przedłożył.

Dalej Wojewoda wskazał, że organ może nałożyć na inwestora obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę w sytuacjach wskazanych w art. 30 ust. 7 ustawy Prawo budowlane. Nałożenie obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę oznacza, że co prawda inwestycja w świetle ustawy Prawo budowlane wymaga zgłoszenia, niemniej jednak mając na względzie ryzyko wystąpienia przesłanek określonych w art. 30 ust. 7 ustawy Prawo budowlane niezbędne jest uzyskanie pozwolenia na budowę. Zaś w niniejszej sytuacji inwestycja nie może zostać zrealizowana z uwagi na brak pozwolenia konserwatora zabytków na wykonanie zgłoszonych robót budowlanych. Organ pierwszej instancji nie uzasadnił także na czym miałoby polegać zagrożenie dla stanu zachowania zabytków. Powyższe skutkowało uchyleniem zaskarżonej decyzji.

Niemniej jednak, w ocenie organu, w sprawie tej sprzeciw w stosunku do omawianego zamierzenia jest zasadny. Wskazując na art. 30 ust. 6 pkt 2 ustawy Prawo budowlane Wojewoda podniósł, że przyjęcie zgłoszenia robót polegających na utwardzeniu powierzchni gruntu na działce wchodzącej w skład parku dworskiego w S., pomimo nieprzedłożenia pozwolenia Lubelskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków naruszałoby ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz ustawę o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Wymieniony akty nakazują uzyskanie pozwolenia właściwego organu konserwatorskiego na wykonanie robót na obszarze objętym zainwestowaniem. Inwestor, mimo wezwania, takiej decyzji nie przedłożył.

Skargę na powyższą decyzję wniósł inwestor zarzucając naruszenie art. 15 k.p.a. oraz art. 30 ust. 5 ustawy Prawo budowlane.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zajęte w sprawie.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie wniesiona skarga zasługiwała na uwzględnienie, gdyż decyzja ta została wydana z rażącym naruszeniem art. 139 k.p.a., w warunkach braku przekonywujących ustaleń oczywistości rażącego naruszenia prawa i interesu społecznego przez organ pierwszej instancji. Ani z podstawy prawnej, ani z uzasadnienia zaskarżonej decyzji nie wynika, w jaki sposób, czy w jakim zakresie organ pierwszej instancji rażąco naruszył prawo.

Dodatkowo Sąd zwrócił uwagę, że charakter rozstrzygnięć organu odwoławczego w sposób bezpośredni zdeterminowany jest zasadą dwuinstancyjności postępowania administracyjnego. Tak więc w sytuacji, gdy w ocenie organu drugiej instancji należało zastosować inny, niż to uczynił organ pierwszej instancji, przepis prawa materialnego, wystarczające jest i prawidłowe orzeczenie przez organ odwoławczy o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji z jednoczesnym podaniem właściwej w jego ocenie podstawy prawnej i omówieniu tej kwestii w uzasadnieniu własnej decyzji.

Poza tym Sąd wskazał, że termin z art. 30 ust. 5 ustawy Prawo budowlane ma charakter terminu prawa materialnego, który nie podlega przedłużeniu, a jego upływ powoduje utratę przez właściwy organ kompetencji do wydania decyzji wnoszącej sprzeciw. Ma to wpływ na katalog rozstrzygnięć, jakie może w konsekwencji wydać organ odwoławczy, rozpoznając odwołanie od decyzji organu pierwszej instancji. Organ odwoławczy, rozpoznając odwołanie od decyzji o sprzeciwie, może orzec o jej utrzymaniu w mocy. Może też orzec o jej uchyleniu i umorzeniu postępowania w sytuacji, gdy uzna decyzję organu pierwszej instancji za wadliwą, a termin ustalony do wydania decyzji już upłynął. Wniesienie odwołania od decyzji o sprzeciwie nie powoduje przedłużenia materialnoprawnego terminu do wydania decyzji.

Z powyższych względów Sąd uchylił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.".

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiódł Wojewoda Lubelski kwestionując wydany wyrok w całości i domagając się jego uchylenia w całości i oddalenia skargi oraz zasądzenia na rzecz organu zwrotu kosztów postępowania wg norm przepisanych. Orzeczeniu temu zarzucono naruszenie:

1. prawa materialnego - art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. przez naruszenie art. 35 ust. 5 ustawy Prawo budowlane poprzez uznanie, że Wojewoda jako organ administracji architektoniczno-budowlanej w rozpatrywanej sprawie nie mógł wydać orzeczenia jak w sentencji decyzji z dnia [...] maja 2016 r.;

2. przepisów postępowania sądowego, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy - art. 141 § 4 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw. z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. poprzez uznanie, iż na skutek zaskarżenia decyzji organu pierwszej instancji przez odwołującego się w toku postępowania przed organem drugiej instancji doszło do naruszenia art. 139 k.p.a. poprzez wydanie orzeczenia naruszającego zasadę orzekania na niekorzyść strony odwołującej się;

Jednocześnie pełnomocnik Wojewody złożył oświadczenie o zrzeczeniu się rozprawy.

W uzasadnieniu zawarto argumenty na poparcie ww. podstaw kasacyjnych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, a z urzędu bierze pod rozwagę nieważność postępowania. W przedmiotowej sprawie żadna z enumeratywnie wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. przesłanek nieważności postępowania nie zaistniała, zatem niniejszą sprawę należało rozpoznać w granicach zakreślonych podniesionymi w złożonej skardze kasacyjnej zarzutami. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie, albowiem zaskarżony wyrok odpowiada prawu.

Przystępując do wyjaśnienia przesłanek nieuwzględnienia wniesionego w tej sprawie środka odwoławczego, podkreślić należy, iż przedmiotem oceny Sądu pierwszej instancji była decyzja podjęta w trybie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. Rozstrzygnięciem tym uchylono decyzję Starosty Lubelskiego z dnia [...] marca 2016 r. wnoszącą sprzeciw w sprawie dokonanego w dniu [...] lutego 2016 r. zgłoszenia utwardzenia powierzchni dróg wewnętrznych na działce nr [...] oraz nakładającą obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę i jednocześnie orzeczono, na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, o sprzeciwie w sprawie przedmiotowego zgłoszenia dokonanego w dniu 22 lutego 2016 r.

Nie jest sporne w sprawie, iż organ pierwszej instancji orzekając o sprzeciwie w ramach przedmiotowego zgłoszenia wskazał na treść art. 30 ust. 7 pkt 2 ustawy Prawo budowlane podnosząc, że właściwy organ może nałożyć w drodze decyzji obowiązek uzyskania pozwolenia na wykonanie określonego obiektu lub robót budowlanych objętych obowiązkiem zgłoszenia, jeżeli ich realizacja może spowodować  pogorszenie stanu środowiska lub stanu zachowania zabytków. Podstawą takiego rozstrzygnięcia było ustalenie, iż przedmiotowe zgłoszenie dotyczące wykonania utwardzenia powierzchni gruntu dotyczy działki wchodzącej w skład parku dworskiego w S., zgodnie z obowiązującym na tym terenie miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (uchwała nr IX/52/07 Rady Gminy w Wólce z dnia 25 czerwca 2007r. w sprawie zmian miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy Wólka, Lubel. z 2007 r. Nr 150, poz. 2724 ze zm.) zespół dworsko-pałacowy został wpisany do rejestru zabytków Województwa Lubelskiego i na prowadzenie na tym terenie robót budowlanych konieczne jest uzyskanie pozwolenia Lubelskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.

Z kolei organ odwoławczy uchylił ww. decyzję organu pierwszej instancji i uznał, że podstawą zgłoszenia sprzeciwu jest art. 30 ust. 6 pkt 2 ustawy Prawo budowlane. Wojewoda Lubelski uznał, że przyjęcie zgłoszenia robót polegających na utwardzeniu powierzchni gruntu na działce wchodzącej w skład parku dworskiego w S., pomimo nieprzedłożenia pozwolenia Lubelskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków naruszałoby ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz ustawę o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Wymieniony akty nakazują uzyskanie pozwolenia właściwego organu konserwatorskiego na wykonanie robót na obszarze objętym zainwestowaniem. Inwestor, jak wykazano, mimo wezwania, takiej decyzji nie przedłożył.

W okolicznościach rozpoznawanej, mając na uwadze przedstawione rozstrzygnięcia organów pierwszej jak i drugiej instancji wskazać należy, iż nie budzi wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego, że zaskarżone rozstrzygnięcie Wojewody Lubelskiego wydane zostało w warunkach obrazy art. 30 ust. 5 ustawy Prawo budowlane, co zostało prawidłowo zakwestionowane w motywach zaskarżonego wyroku. Zarzut skargi kasacyjnej wadliwego zastosowania tej normy prawa materialnego pozostaje zatem całkowicie nieusprawiedliwiony.

Przepis ten stanowi, iż zgłoszenia, o którym mowa w art. 30 ust. 1, należy dokonać przed terminem zamierzonego rozpoczęcia robót budowlanych. Właściwy organ, w terminie 30 dni od dnia doręczenia zgłoszenia, może, w drodze decyzji, wnieść sprzeciw. Do wykonywania robót budowlanych można przystąpić, jeżeli organ nie wniósł sprzeciwu w tym terminie. Tym samym norma ta określa termin do wniesienia sprzeciwu.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym jednolicie przyjmuje się, że termin z art. 30 ust. 5 ustawy Prawo budowlane ma charakter terminu prawa materialnego, który nie podlega przedłużeniu, a jego upływ powoduje utratę przez właściwy organ kompetencji do wydania decyzji wnoszącej sprzeciw. Taka charakterystyka omawianego terminu ma wpływ na katalog rozstrzygnięć, jakie może w konsekwencji wydać organ pierwszej instancji i organ odwoławczy rozpoznając odwołanie od decyzji organu pierwszej instancji. Organ odwoławczy, rozpoznając odwołanie od decyzji o sprzeciwie, może orzec o jej utrzymaniu w mocy. Może też orzec o jej uchyleniu i umorzeniu postępowania w sytuacji, gdy uzna decyzję organu pierwszej instancji za wadliwą, a termin ustalony do wydania decyzji już upłynął. Wniesienie odwołania od decyzji o sprzeciwie nie powoduje przedłużenia materialnoprawnego terminu do wydania decyzji. Z tego względu organ odwoławczy nie może zastosować art. 138 § 2 k.p.a., uchylić decyzji i przekazać sprawy do ponownego rozpatrzenia, gdy upłynął termin do wniesienia sprzeciwu. Z analogicznych powodów nie może organ odwoławczy, po upływie terminu do wniesienia sprzeciwu, uchylić decyzji organu pierwszej instancji i orzec w sprawie co do istoty, skoro kompetencja organów do wniesienia sprzeciwu wygasła (por. np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 11 kwietnia 2014 r. sygn. akt II OSK 2767/12; z dnia 20 października 2015 r. sygn. akt II OSK 1397/15 – publikowane na stronie orzeczenia.nsa.gov.pl). Tym samym Wojewoda Lubelski podejmując rozstrzygnięcie w ramach postępowania odwoławczego w trybie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. decyzją z dnia [...] maja 2016 r. o uchyleniu pierwotnego rozstrzygnięcia o wniesieniu sprzeciwu (z dnia [...] marca 2016 r.) i wniesieniu sprzeciwu wobec zgłoszonego zamierzenia inwestora na innej podstawie prawnej, już po upływie terminu 30 dni od dnia dokonania zgłoszenia, niewątpliwie naruszył przepis art. 30 ust. 5 ustawy Prawo budowlane. Przywołana na poparcie przedstawionego w tym zakresie zarzutu argumentacja skargi kasacyjnej pozbawiona jest doniosłości prawnej i w całości nie zasługuje na uwzględnienie wobec zaprezentowania powyżej utrwalonej i niebudzącej wątpliwości wykładni normy art. 30 ust. 5 ustawy Prawo budowlane. Powyższe naruszenie prawa materialnego stanowiło już wystarczającą podstawę do uchylenia zaskarżonej decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a., której jednakże jednostki redakcyjnej nie wskazano właściwie w podstawie prawnej eliminacji z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji. Brak wskazania ww. normy prawa procesowego w podstawie prawnej wyroku stanowi naruszenie prawa niemające wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Nie budzi wątpliwości Naczelnego Sadu Administracyjnego, iż właściwie przywołano również jako podstawę prawną uchylenia zaskarżonej decyzji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. Zasadnie bowiem uznano w tej sprawie, iż zaskarżona decyzja narusza także art. 139 k.p.a.

Jedną z podstawowych gwarancji procesowych strony w zakresie prawa do obrony jest instytucja zakazu reformationis in peius, tworząca swobodę realizowania przyznanego prawa do odwołania się od decyzji organu pierwszej instancji. Zakaz ten określa art. 139 k.p.a., zgodnie z którym organ odwoławczy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony odwołującej się, chyba że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo lub rażąco narusza interes społeczny. Istotą zawartego w tym przepisie zakazu jest stworzenie stronie odwołującej się gwarancji procesowych, polegających na tym, że w wyniku złożenia odwołania jej sytuacja prawna nie ulegnie pogorszeniu, bowiem organ odwoławczy może bądź utrzymać w mocy decyzję dotychczasową, bądź też zmienić ją na decyzję bardziej korzystną dla strony, która składa odwołanie. Nie może natomiast wydać decyzji mniej korzystnej dla strony odwołującej się, niż decyzja dotychczasowa. W rozpoznawanej sprawie organ odwoławczy na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. uchylił w całości decyzję pierwszoinstancyjną, która nakładała obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę dla przedmiotowego zamierzenia, zaś na mocy decyzji organu odwoławczego orzeczono o sprzeciwie wobec zgłoszenia dokonanego w dniu 22 lutego 2016 r. uznając, iż utwardzenie powierzchni dróg wewnętrznych na działce nr [...] jest sprzeczne z prawem miejscowym obowiązującym na terenie planowanej inwestycji czym w sposób oczywisty obiektywnie pogorszono sytuację skarżącego.

Podkreślić należy, że wspomniany przepis art. 139 k.p.a. nie wprowadza bezwzględnego zakazu reformationis in peius. Jest to związane z tym, że w ramach postępowania odwoławczego organ zobowiązany jest do ponownego rozpoznania sprawy w jej całokształcie, a nie tylko do rozpoznania odwołania. Uchylenie się od zarzutu naruszenia wspomnianej zasady wyznacza kryterium rażącego naruszenia prawa lub rażącego naruszenia interesu społecznego przez zaskarżoną decyzję. Organ zobowiązany jest jednak zawsze do uzasadnienia, w czym upatruje zaistnienie tych przesłanek. Brak stanowiska Wojewody Lubelskiego w tym zakresie w zaskarżonej decyzji słusznie został wykazany w motywach zaskarżonego wyroku, co w konsekwencji w tej mierze oznacza wadliwość rozstrzygnięcia organu odwoławczego w opisanym wyżej zakresie.

Tym samym istniały w tym postępowaniu podstawy do zastosowania przepisów art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a. wobec ujawnionej, a wyżej wskazanej, wadliwości zaskarżonej decyzji Wojewody Lubelskiego. Argumentacja Sądu pierwszej instancji na poparcie wydanego w sprawie rozstrzygnięcia nie budzi wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego, co pozwala uznać, iż motywy zaskarżonego wyroku, wbrew stanowisku skarżącego kasacyjnie organu, odpowiadają dyspozycji art. 141 § 4 p.p.s.a. Godzi się jednak powiedzieć, że kasacyjny zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. może usprawiedliwiać uchylenie zaskarżonego wyroku jedynie wówczas, gdy orzeczenie to nie poddaje się kontroli instancyjnej, czy to z powodu istotnych braków w wywodzie prawnym sądu, czy też istotnych nieprawidłowości w przedstawieniu stanu faktycznego kontrolowanej sprawy. Za naruszające art. 141 § 4 p.p.s.a. zostanie uznane uzasadnienie niepozwalające poznać i zrozumieć motywów, jakimi kierował się Sąd podejmując określonej treści rozstrzygnięcie.

Natomiast analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzi do jednoznacznego wniosku, że Sąd pierwszej instancji nie naruszył treści art. 141 § 4 p.p.s.a. Uzasadnienie tego wyroku spełnia wymogi i standardy, o których stanowi ww. norma. Przedstawiono w nim stan faktyczny sprawy, zrelacjonowano sformułowane w skardze zarzuty oraz wskazano podstawę prawną oddalenia skargi. Sąd pierwszej instancji w dostateczny sposób wyjaśnił ponadto motywy podjętego rozstrzygnięcia. Okoliczność, że stanowisko zajęte przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie jest odmienne od prezentowanego przez wnoszącego skargę kasacyjną, nie oznacza, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wady konstrukcyjne mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy oraz nie poddaje się kontroli kasacyjnej.

Reasumując, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, żadna z podniesionych podstaw kasacyjnych nie zasługiwała na uwzględnienie. Dlatego, na podstawie art. 184 w zw. z art. 182 § 2 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji. Przedmiotowa skarga kasacyjna mogła zostać rozpoznana na posiedzeniu niejawnym, stosownie do normy art. 182 § 2 p.p.s.a., gdyż strona, która ją wniosła, zrzekła się rozprawy, a pozostałe strony, w ustawowym terminie, nie zażądały jej przeprowadzenia.

Z tych powodów orzeczono jak w sentencji.