Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 13 listopada 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska Sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora (spr.) Protokolant Specjalista Małgorzata Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 listopada 2013 roku sprawy ze skargi I. P.–S. i M. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego oddala skargę.

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że decyzją z dnia "[...]" Wójt Gminy ustalił na rzecz Gminy warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie świetlicy wiejskiej na działce nr "[...]" w miejscowości S., gm. S.. Decyzją z dnia "[...]" Starosta zatwierdził projekt budowlany i udzielił Gminie pozwolenia na budowę budynku świetlicy wiejskiej wraz

z infrastrukturą techniczną obejmującą budowę przyłącza energetycznego zalicznikowego, przyłącza wodociągowego do sieci oraz bezodpływowego zbiornika na ścieki wraz z przyłączem kanalizacji sanitarnej na działce nr "[...]" w obrębie S., gm. S. (powyższe ustalono na podstawie akt sprawy II SA/Ol 1098/12). Decyzją z dnia "[...]"Wójt Gminy w wyniku wznowienia postępowania uchylił własną decyzję z dnia "[...]" i umorzył postępowanie w sprawie.

W dniu 11 lutego 2013r. Wójt Gminy wszczął postępowanie w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego dla inwestycji polegającej na budowie świetlicy wiejskiej w miejscowości S. na działce nr "[...]". Z wnioskiem w tej sprawie wystąpiła Gmina reprezentowana przez I. M., który wniósł o ustalenie lokalizacji zgodnej z uprzednim wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy z dnia 18 marca 2011r.

Po wydaniu stosownych obwieszczeń i uzyskaniu wymaganych uzgodnień,

w dniu "[...]" Wójt Gminy (dalej jako organ I instancji) wydał decyzję nr "[...]" o ustaleniu lokalizacji celu publicznego dla przedmiotowej inwestycji, wskazując, że budowa budynku świetlicy wiejskiej stanowi cel publiczny w rozumieniu art. 6 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010r. Nr 102, poz. 651 ze zm., dalej jako: "u.g.n."). W decyzji organ I instancji określił nieprzekraczalną linię zabudowy, maksymalny wskaźnik powierzchni zabudowy oraz parametry techniczne, ustalone na podstawie analizy funkcji, cech zabudowy

i zagospodarowania terenu, stanowiącej załącznik nr 2 do decyzji. Ponadto w decyzji zawarte zostały ustalenia dotyczące ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu, ustalenia dotyczące obsługi w zakresie komunikacji oraz infrastruktury, jak również wymagania dotyczące ochrony interesów osób trzecich.

Jako podstawę prawną wydanej decyzji organ I instancji powołał art. 4 ust. 2 pkt 2, art. 59 ust. 1, art. 60 ust. 1 i 4, art. 61 oraz art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012r. poz. 647 ze zm., dalej jako: "u.p.z.p").

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji podniósł, że zgodnie z art. 53 ust. 3 u.p.z.p. przeprowadzona analiza warunków i zasad zagospodarowania terenu objętego wnioskiem i wynikających z przepisów odrębnych oraz stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji, wykazała możliwość ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego. Teren przedmiotowej inwestycji nie posiada obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wnioskowana inwestycja stanowi zmianę zagospodarowania terenu w rozumieniu przepisów art. 50 ust. 1 u.p.z.p. Zgodnie z art. 50 ust. 4 u.p.z.p, projekt decyzji sporządził uprawniony urbanista mgr inż. M. W., wpisany na listę izby samorządu urbanistów.

Odwołanie od tej decyzji wnieśli właściciele sąsiedniej działki – I.P. i M. S., domagając się jej uchylenia. Podnieśli, że wnioskowana zabudowa nie stanowi inwestycji celu publicznego, gdyż tego rodzaju zamierzenie nie zostało wymienione w zamkniętym katalogu celów publicznych określonych w art. 6 u.g.n. Zarzucili, że organ nie wyjaśnił w ogóle na podstawie jakich norm prawnych przyjął, że budowa świetlicy wiejskiej stanowi inwestycję celu publicznego. Stwierdzili, że decyzja wydana została bez uprzedniego uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne oraz bez uzyskania uzgodnienia Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska. Dodatkowo odwołujący wskazali, że organ I instancji nieprawidłowo wydał decyzję w oparciu o wyniki analizy funkcji, cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. Wskazali, że zawarty w decyzji zapis, iż: "przy zagospodarowaniu terenu należy spełnić wymagania dotyczące ochrony interesów prawnych osób trzecich w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego" nie określa warunków i szczegółowych zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, wynikających z przepisów odrębnych w zakresie wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich, o czym mowa w art. 54 pkt 2 lit.d u.p.z.p. Zauważyli, że w podstawie prawnej błędnie powołano przepisy odnoszące się do decyzji o warunkach zabudowy. Zdaniem stron w decyzji zabrakło uzasadnienia faktycznego i prawnego. Powyższe, w ocenie odwołujących się, wskazuje, że organ I instancji z naruszeniem art. 7, art. 8 oraz art. 11 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013r. poz. 267 ze zm., dalej jako: "k.p.a.") nie podjął w sprawie wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz nie uwzględnił interesu społecznego i słusznego interesu obywateli, a ponadto nie działał w sposób pogłębiający zaufanie obywateli do władzy publicznej.

Rozpatrując sprawę w II instancji, Samorządowe Kolegium Odwoławcze

, decyzją z dnia "[...]", orzekło o utrzymaniu w mocy decyzji organu I instancji. W uzasadnieniu organ II instancji przytoczył przepisy u.p.z.p. regulujące postępowanie w sprawie wydania decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Wyjaśniono, że zgodnie z art. 2 pkt 5 u.p.z.p., aby móc uznać dane zamierzenie za inwestycję celu publicznego muszą być spełnione dwie przesłanki. Po pierwsze musi być to działanie o znaczeniu co najmniej lokalnym, nie może to być zatem inwestycja spełniająca potrzeby jednej osoby, czy też rodziny. Druga przesłanka wskazuje zaś, iż zamierzenie musi mieścić się w katalogu określonym w art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Organ II instancji wskazał, że pierwszy wymóg jest

w przedmiotowej sprawie zachowany, gdyż oczywistym jest, iż świetlica wiejska jest planowana na potrzeby społeczności lokalnej z danej gminy. Rozważając zaś spełnienie drugiego z podanych warunków zauważono, że w myśl art. 6 pkt 6 u.g.n celem publicznym jest budowa i utrzymywanie pomieszczeń dla urzędów organów władzy, administracji, sądów i prokuratur, państwowych szkół wyższych, szkół publicznych, a także publicznych: obiektów ochrony zdrowia, przedszkoli, domów opieki społecznej, placówek opiekuńczo - wychowawczych i obiektów sportowych. Przyznano, że unormowanie to nie wymienia wprost świetlicy wiejskiej. Oznacza to jednak, zdaniem Kolegium, iż uznanie gminnych przedsięwzięć z zakresu budowy świetlicy może nastąpić w związku z przepisami odrębnymi. Kolegium uznało, że w tym przypadku należało uwzględnić, iż zgodnie z art. 71 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz. U z 2008 r. Nr 115, poz. 728 ze zm.)

w celu wsparcia funkcji opiekuńczych rodziny dziecko może zostać objęte opieką

i wychowaniem w placówkach opiekuńczo - wychowawczych wsparcia dziennego prowadzonych w formie kół zainteresowań, świetlic, klubów, ognisk wychowawczych, które pomagają dzieciom w pokonywaniu trudności szkolnych i organizowaniu czasu wolnego. Natomiast w myśl § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 14 lutego 2008 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania Odnowa i rozwój wsi objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 - 2013 (Dz. U. Nr 38, poz. 220 ze zm.) pomoc jest przyznawana w formie refundacji części, związanych z realizacją operacji kosztów budowy, przebudowy, remontu lub wyposażenia budynków pełniących funkcje rekreacyjne, społeczne i społeczno - kulturalne, w tym świetlic i domów kultury ( ... ). Zdaniem składu orzekającego Kolegium z treści zacytowanych przepisów można wysunąć wniosek, iż budowa świetlicy wiejskiej winna być uznana za inwestycję celu publicznego, tj. placówkę opiekuńczo - wychowawczą.

Kolegium ustaliło również, że organ I instancji wyczerpał procedurę poprzedzającą wydanie decyzji o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego,

a nadto zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi, tym samym nie można było odmówić uwzględnienia wniosku, w myśl art. 56 u.p.z.p. Wyjaśniono odwołującym, że wbrew zarzutom odwołania projekt decyzji został uzgodniony

z Regionalnym Dyrektorem Ochrony Środowiska na zasadzie art. 53 ust. 5c u.p.z.p. Ponadto Kolegium wskazało, że działka nr "[...]" o pow.0,12 ha nie wymaga zgody na zmianę przeznaczenia, gdyż stanowi grunt rolny klasy VI (RVI). Stosownie zaś do art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. z 2004r.

Nr 121, poz. 1266) zgody takiej wymagają użytki rolne klas I-III. Zdaniem Kolegium organ I instancji przeprowadził też analizę stanu faktycznego i prawnego terenu objętego wnioskiem. Zauważono, że wprawdzie wykracza ona poza ramy postępowania w zakresie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, gdyż dotyczy analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu, właściwej dla decyzji

o warunkach zabudowy, jednak skoro organ I instancji przeprowadził postępowanie

w szerszym zakresie, to nie można uznać tego za uchybienie skutkujące uchyleniem decyzji. Organ odwoławczy nie dopatrzył się również naruszenia art. 54 pkt 2 lit. d u.p.z.p, wywodząc, że ochrona interesu osób trzecich na obecnym etapie postępowania nie jest tak precyzyjnie i szczegółowo określana, jak na etapie wydania pozwolenia na budowę. Instrumentem takiej ochrony jest możliwość bycia stroną, organ ma więc obowiązek ustalić krąg stron postępowania. W takiej sytuacji postanowienia decyzji dotyczące ochrony interesu osób trzecich mogą zawierać jedynie informacje dla inwestora o działaniach niezbędnych dla ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich.

I. P. i M. S. nie zgodzili się z tą ostateczną decyzją, zaskarżając ją do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie. Skarżący wnieśli o uchylenie tej decyzji, zarzucając organowi II instancji naruszenie:

I. przepisów prawa materialnego tj.:

- art. 2 pkt. 5 u.p.z.p. w zw. z art. 6 pkt 6 u.g.n. poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że budowa świetlicy wiejskiej na działce nr "[...]" w obrębie geodezyjnym S. stanowi inwestycję celu publicznego, podczas gdy tego rodzaju zamierzenie nie zostało wymienione w zamkniętym katalogu inwestycji celów publicznych określonych w art. 6 pkt. 6 u.g.n,

- art. 6 pkt. 6 u.g.n w zw. z art. 93 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 roku

o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (Dz. U. 2011 roku Nr 149, poz. 887 ze zm.) poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że świetlica wiejska jest publiczną placówką opiekuńczo-wychowawczą, o której mowa w pkt. 6 art. 6 u.g.n.

- art. 50 ust. 1 u.p.z.p. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i utrzymanie w mocy decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, polegającej na budowie świetlicy wiejskiej w sytuacji, gdy zamierzenie takie nie spełnia przesłanek określających inwestycję celu publicznego.

II. przepisów prawa procesowego tj.:

- art. 7 oraz art. 77 k.p.a. poprzez ich niezastosowanie polegające na tym, że organ

w rzeczywistości nie podjął wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz nie zebrał i nie rozpatrzył w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego w niniejszej sprawie pomimo, że był do tego zobowiązany, co miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy;

- art. 107 § 3 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie przejawiające się w braku wskazania faktów, które organ uznał za udowodnione oraz dowodów, na których się oparł, przyjmując iż planowana na działce "[...]" inwestycja stanowi inwestycję celu publicznego, a w szczególności, iż będzie to placówka opiekuńczo-wychowawcza,

o której mowa w art. 6 pkt. 6 u.g.n.

W uzasadnieniu skarżący podnieśli, że w art. 6 u.g.n. ustawodawca zawarł katalog zamknięty, którego nie można poszerzać drogą wykładni. Wyliczenie wymienionych w tym unormowaniu celów publicznych jest taksatywne i należy stosować do niego wykładnie literalną. Dlatego za niedopuszczalne należy uznać

konstruowanie celów publicznych nieznanych ustawie z powołaniem się na znaczenie wyrażenia "cel publiczny", czy też nawet powszechne oceny lub też poprzez wnioskowanie na podstawie przepisów odrębnych. Skarżący przyznali, że zgodnie

z powołanym przez organ art. 71 ust. 1 pkt. 1 ustawy o pomocy społecznej, w celu wsparcia rodziny dziecko może zostać objęte opieką i wychowaniem

w placówkach opiekuńczo-wychowawczych wsparcia dziennego prowadzonych

w formie kół zainteresowań, świetlic, klubów, ognisk wychowawczych, które pomagają dzieciom w pokonywaniu trudności szkolnych i organizowaniu czasu wolnego. Jednak w treści pkt. 6 art. 6 nie wymieniono placówki opiekuńczo-wychowawczej wsparcia dziennego, a jedynie placówkę opiekuńczo-wychowawczą, którą zdaniem skarżących należy definiować w oparciu o treść norm prawnych zawartych w ustawie z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (t. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 135 ze zm.). Wskazali, że art. 93 ust. 1 pkt 1 tej ustawy stanowi wyraźnie, iż placówką opiekuńczo-wychowawczą jest placówka publiczna prowadzona przez powiat lub podmiot, któremu powiat zlecił realizację określonych w tej ustawie zadań, gdzie zgodnie z ust. 4 art. 93: zapewnia się dziecku całodobową opiekę i wychowanie oraz zaspokaja jego niezbędne potrzeby, w szczególności emocjonalne, rozwojowe, zdrowotne, bytowe, społeczne i religijne; realizuje się przygotowany we współpracy

z asystentem rodziny plan pomocy dziecku; umożliwia się kontakt dziecka z rodzicami

i innymi osobami bliskimi, chyba że sąd postanowi inaczej; podejmuje się działania

w celu powrotu dziecka do rodziny; zapewnia się dziecku dostęp do kształcenia dostosowanego do jego wieku i możliwości rozwojowych; obejmuje się dziecko działaniami terapeutycznymi oraz zapewnia się korzystanie z przysługujących świadczeń zdrowotnych. Skarżący stwierdzili, że brak jest podstaw, by utożsamiać inwestycję planowaną w decyzji Wójta Gminy z opisaną powyżej placówką opiekuńczo-wychowawczą. Przede wszystkim dla wskazanych powyżej "placówek" inne są organy prowadzące, w przypadku świetlicy wiejskiej będzie to gmina realizująca zadania własne, natomiast w przypadku placówki o której mowa w art. 93 jest to powiat lub inny podmiot prowadzący na podstawie stosownego zlecenia. Ponadto całkowicie odmienny jest zakres zadań, które miałyby być realizowane w placówce opiekuńczo-wychowawczej wskazanej w ustawie o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, od tych jakie zazwyczaj prowadzone są w świetlicach wiejskich. Powszechnie przyjmuje się bowiem, iż świetlica wiejska jest budynkiem lub pomieszczeniem do spędzania czasu wolnego, rekreacji, rozwijania zainteresowań i integracji lokalnych społeczności, a nie służy do realizacji celów opisanych w treści art. 93 ustawy

o wspieraniu systemie pieczy zastępczej. Zdaniem skarżących organ odwoławczy

w sposób bardzo więc swobodny wyinterpretował istnienie celu publicznego

w odniesieniu do planowanego zamierzenia, co biorąc pod uwagę wykładnię art. 6 u.g.n oraz istniejące w tym zakresie orzecznictwo sądów administracyjnych, jest niedopuszczalne.

Dodatkowo skarżący podnieśli, iż w uzasadnieniu decyzji organu odwoławczego brak jest wskazania jakichkolwiek ustaleń odnoszących się do kwestii, czy planowana inwestycja rzeczywiście stanowi inwestycję celu publicznego. Zarzucili, że organ arbitralnie, bez jakiejkolwiek podstawy przyjął, wskazując treść przepisów odrębnych,

iż planowana inwestycja stanowi inwestycję celu publicznego. Wyjaśnień w tym zakresie nie zawiera również decyzja organu I instancji. Nie wiadomo więc na podstawie jakich dowodów organy uznały za udowodnione twierdzenie, iż planowana inwestycja jest inwestycją celu publicznego. Brak jest również w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wyjaśnień odnośnie podstaw dla przyjęcia, iż świetlica wiejska o której mowa w decyzji Wójta Gminy ma być placówką opiekuńczo-wychowawczą wsparcia dziennego. Skarżący nie wiedzą więc de facto co legło u podstaw przyjęcia przez Kolegium, że w planowanej inwestycji - świetlicy wiejskiej - realizowane będą zadania, o których mowa w ustawie o pomocy społecznej, co uzasadnia wydanie decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Tym bardziej, iż organ I instancji w uzasadnieniu swojej decyzji nie uzasadniał w ten sposób planowanej inwestycji, nie powoływał się nawet na przepisy wskazujące na takie uzasadnienie. Wobec takiego stanu faktycznego, rozstrzygnięcie Samorządowego Kolegium Odwoławczego nie znajduje uzasadnienia prawnego tym bardziej, iż wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego ma charakter wyjątkowy. Jest wyjątkiem, którego nie wolno domniemywać, a wręcz przeciwnie, by móc zastosować wobec danej inwestycji przepisy tego rodzaju, należy udowodnić, iż inwestycja ta spełnia określone przesłanki.

Skarżący wskazali również, iż uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie odpowiada wymogom stawianym przez art. 107 § 3, art. 77 § 1 oraz art. 7 i 8 k.p.a. Zdaniem skarżących Kolegium nie wyjaśniło przesłanek nieuwzględnienia zarzutu skarżących odnoście naruszenia przez Wójta Gminy Szczytno art. 107 § 1 k.p.a. w zakresie sprzeczności przepisów wskazanych jako podstawa prawna rozstrzygnięcia z treścią samego rozstrzygnięcia. Brak jest w tym zakresie wyjaśnień przyjętego rozstrzygnięcia. Zdaniem skarżących uchybienie to miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie, bowiem powołanie się na przepisy prawa materialnego stanowiące podstawę dla wydania decyzji o warunkach zabudowy, a następnie podanie jako rozstrzygnięcia ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, doprowadziło do sytuacji, w której skarżący nie byli pewni jakie postępowanie było prowadzone oraz jakie tak naprawdę istotne ustalenia poczynił w niniejszej sprawie organ. Ponadto, skarżący mieli wobec takiej treści decyzji w znaczny sposób utrudnioną możliwość merytorycznego odniesienia się do zakresu postępowania prowadzonego w niniejszej sprawie, co mogło mieć istotny wpływ na wynik niniejszej sprawy.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji, iż budowa świetlicy wiejskiej winna być zakwalifikowana jako inwestycja celu publicznego. Kolegium zauważyło, że wprawdzie organ zastosował w decyzji dwa różne tryby, właściwe i dla inwestycji celu publicznego i dla decyzji o warunkach zabudowy, to jednak okoliczność ta nie ma wpływu na wynik postępowania. By odmówić ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego należy wykazać, iż zamierzenie inwestycyjne narusza przepisy odrębne, a tego skarżący nie wykazali. Skoro zatem inwestycja nie narusza przepisów odrębnych nie było podstaw do odmowy ustalenia warunków zabudowy dla przedmiotowego zamierzenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Stosownie zaś do art. 134 § 1

w zw. z art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.Dz. U. z 2012, poz. 270 ze zm., -dalej jako: "p.p.s.a."), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związanym zarzutami

i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W związku z tym sąd administracyjny kontroluje zaskarżoną decyzję wyłącznie w aspekcie jej zgodności

z prawem i może ją wzruszyć jedynie wówczas, gdy narusza ona przepisy prawa materialnego lub postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy (art. 3 § 1

w zw. z art. 145 § 1 p.p.s.a.). Oznacza to, że badaniu w postępowaniu sądowym podlega prawidłowość zastosowania przez organy administracji publicznej przepisów prawa w odniesieniu do istniejącego w sprawie stanu faktycznego oraz trafność zastosowania wykładni tych przepisów. Tym samym sąd administracyjny nie ocenia decyzji organu pod kątem jej słuszności, czy też celowości, jak również nie rozpatruje sprawy kierując się zasadami współżycia społecznego, ale w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji orzekając w sprawie nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

Rozpatrując stan faktyczny i prawny niniejszej sprawy Sąd stwierdził, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja, wbrew stanowisku strony skarżącej nie narusza prawa. W szczególności Sąd nie dopatrzył się podniesionych w skardze uchybień procesowych. Organy wyjaśniły sprawę w stopniu umożliwiającym wydanie rozstrzygnięcia o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Uzasadnienie zaskarżonej decyzji zostało sporządzone w sposób staranny i dokładnie odzwierciedla tok myślowy organu. Kolegium odniosło się też precyzyjnie do wszystkich zarzutów podniesionych w odwołaniu, zasadnie przyjmując, że organ

I instancji nie miał podstaw do odmowy ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, polegającej na budowie świetlicy wiejskiej w miejscowości S., na sąsiadującej

z nieruchomością skarżących, działce nr "[...]".

Kwestią sporną w tej sprawie jest to, czy budowa świetlicy wiejskiej stanowi inwestycję celu publicznego w rozumieniu art. 2 pkt 5 u.p.z.p w zw. z art. 6 pkt 6 u.g.n, jak to przyjęły organy orzekające. Skarżący przy tym zarzucili, że organy nie wyjaśniły

w ogóle jaki charakter będzie miała konkretnie świetlica wiejska w miejscowości S., jakim celom będzie służyła i czy w związku z tym można ją kwalifikować jako placówkę opiekuńczo-wychowawczą wsparcia dziennego, o której mowa w art. 71 ust. 1 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej. Przy czym zdaniem skarżących nawet w przypadku takiego charakteru spornej zabudowy i tak nie może ona zostać zaliczona do inwestycji celu publicznego w myśl art. 6 pkt 6 u.g.n., gdyż placówka opiekuńczo-wychowawcza

w rozumieniu tego przepisu to tylko placówka opiekuńczo-wychowawcza z art. 93 ust. 1 pkt 1 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, zapewniająca całodobową opiekę i wychowanie dzieciom.

Oceniając przytoczone stanowisko, stwierdzić należy przede wszystkim, iż skarżący bezpodstawnie zarzucają organom, że nie wyjaśniły jaki charakter będzie miała zamierzona świetlica wiejska w miejscowości S.. Sami skarżący powołali się na powszechne rozumienie tego pojęcia jako budynku lub pomieszczenia do spędzania czasu wolnego, rekreacji, rozwijania zainteresowań i integracji lokalnych społeczności. Takim powszechnym rozumieniem tego pojęcia kierowały się także, jak wnioskować należy, organy orzekające. Zazwyczaj świetlica wiejska jest miejscem spotkań mieszkańców, w którym rozwijane są zdolności i zainteresowania, stanowi więc lokalne centrum kultury. Zgodnie zaś z art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 25 października 1991r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (j.t. Dz. U. z 2012r. poz. 406), prowadzenie działalności kulturalnej jest zadaniem własnym jednostek samorządu terytorialnego o charakterze obowiązkowym. Jako centrum kultury świetlica wiejska może być miejscem organizacji czasu wolnego dla dzieci i młodzieży oraz miejscem spotkań i zebrań starszych mieszkańców wsi. Uwzględniając funkcjonowanie świetlic, ich rolę ustawodawca wskazał w art. 24 ust. 1 pkt 1 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, że świetlica jest placówką wsparcia dziennego w formie opiekuńczej, która zapewnia dziecku: opiekę i wychowanie, pomoc w nauce oraz organizację czasu wolnego, zabawę i zajęcia sportowe oraz rozwój zainteresowań (ust. 2 art. 24 cytowanej ustawy). Wskazać należy w tym miejscu, że powoływany w decyzji art. 71 ustawy o pomocy społecznej został uchylony przez art. 218 pkt 16 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej z dniem 1 stycznia 2012r., tj. z dniem wejścia w życie tej ustawy, która kompleksowo obecnie reguluje kwestie związane ze wspieraniem rodziny w wypełnianiu funkcji opiekuńczo-wychowawczych oraz z systemem pieczy zastępczej. Stosownie do art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej wójt zapewnia wsparcie rodziny w opiece i wychowaniu dziecka. Formą takiego wsparcia jest działanie m.in. placówek wsparcia dziennego (art. 9 pkt 2). Do takich placówek zaś ustawodawca zaliczył konkretnie świetlice (art. 24 ust. 1 pkt 1 tej ustawy). Prócz wskazanej formy pomocy, ustawodawca wymienia w ustawie o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej także inne publiczne instytucje, których celem jest opieka i wychowywanie dzieci. Stosownie do art. 93 ust. 1 pkt 1-3 są to: placówki opiekuńczo-wychowawcze, które zapewniają całodobową opiekę i wychowanie dziecku w przypadkach niemożności sprawowania opieki i wychowania przez rodziców (art. 93 ust.4); regionalne placówki opiekuńczo-terapeutyczne, w których umieszczane są dzieci wymagające szczególnej, specjalistycznej opieki ze względu na stan zdrowia (art. 109 ust. 1) oraz interwencyjne ośrodki preaadopcyjne, w których umieszczane są dzieci wymagające specjalistycznej opieki w okresie oczekiwania na przysposobienie (art. 111). Charakterystyczne jest to, że wszystkie te instytucje, w tym placówki wsparcia dziennego, powołane zostały do opieki i wychowania dzieci. Każda z tych form stanowi pomoc Państwa, której realizację przewidziano na różnych szczeblach samorządu terytorialnego. W ocenie Sądu wszystkie te placówki stanowią publiczne placówki opiekuńczo-wychowawcze w rozumieniu art. 6 pkt 6 u.g.n.

W niniejszej sprawie strony są zgodne co do wykładni art. 2 pkt 5 u.p.z.p. oraz art. 6 u.g.n. Prawdą jest, że w tym ostatnim przepisie ustawodawca ustalił zamknięty

i konkretny katalog celów publicznych, w związku z czym publicznym może być tylko cel wymieniony wprost w art. 6 pkt 1 – 9 tej ustawy. Natomiast wzmiankowane w pkt 10 tego artykułu "inne cele" to cele określone jako publiczne konkretnie w odrębnych ustawach (wyrok NSA z dnia 10.10.2000 r., OSNA nr 4/2001, poz.186). W konsekwencji przyjmowane jest, że musi to być cel publiczny o przeznaczeniu wyraźnie powiązanym z przeznaczeniem celów wyszczególnionych w art. 6 (wyrok NSA z dnia 10 października 2000 r. II SA/Kr 1010/200, ONSA 2/186/2000). A więc jeżeli charakterystyka wnioskowanego przedsięwzięcia odpowiada zakresowi celu publicznego opisanego w art. 6 pkt 1-9, wówczas zamierzenie takie stanowi inwestycję celu publicznego, której lokalizacja podlega szczególnemu procedowaniu. Zdaniem Sądu skoro w art. 6 pkt 6 u.g.n ustawodawca przyjął ogólnie, że celem publicznym jest budowa i utrzymanie publicznych placówek opiekuńczo-wychowawczych, bez konkretyzowania ich charakteru, to nie można tego zapisu ograniczać tylko do całodobowych placówek opiekuńczo-wychowawczych, o których mowa w art. 93 ust. 1 pkt 1 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, tylko dlatego, że zostały tak samo nazwane i wykluczyć z tego zakresu inne placówki wymienione w tej ustawie, które mają tożsamy cel – opieka i wychowywanie, a tylko zostały przez ustawodawcę wyróżnione innym określeniem. Zdaniem składu orzekającego użytemu w art. 6 pkt 6 u.g.n. określeniu "publicznych placówek opiekuńczo-wychowawczych" należy nadać znaczenie funkcjonalne, a nie tylko literalne. Skoro w równoległej ustawie ustawodawca unormował formy pomocy opiekuńczo-wychowawczej, przewidziane do realizacji w wyodrębnionych publicznych placówkach, to uzasadnione jest twierdzenie, że realizacja każdej z nich stanowi cel publiczny, o którym mowa w art. 6 pkt 6 u.g.n.

Reasumując, zaskarżona decyzja, mimo częściowo niepełnego uzasadnienia, prawidłowo rozstrzyga o lokalizacji świetlicy wiejskiej, jako inwestycji celu publicznego. Wobec podniesionych uchybień procesowych, wskazać należy, że zarówno w petitum jak i w sentencji decyzji organ I instancji dokładnie określił charakter wydanej decyzji, w związku z tym niezrozumiałe są zastrzeżenia skarżących, że nie wiedzieli w jakim trybie została ona wydana. W niniejszej sprawie organ wyczerpał procedurę dla decyzji

o ustaleniu lokalizacji inwestycji publicznego. Okoliczność, iż w podstawie prawnej wydanej decyzji dodatkowo powołano unormowania właściwe dla decyzji o warunkach zabudowy, czy przeprowadzono właściwą dla takiej decyzji analizę zagospodarowania terenu, ustalając parametry techniczne zabudowy zgodne z zabudową pobliską, co nie było konieczne, nie stanowi naruszenia prawa mogącego mieć wpływ na wynik sprawy.

W tym stanie rzeczy, wobec braku podstaw do kwestionowania zgodności zaskarżonej decyzji z prawem, należało skargę jako nieuzasadnioną oddalić na podstawie art. 151 p.p.s.a.