drukuj    zapisz    Powrót do listy

6321 Zasiłki stałe, Pomoc społeczna, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Uchylono decyzję I i II instancji, IV SA/Po 967/14 - Wyrok WSA w Poznaniu z 2014-12-17, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SA/Po 967/14 - Wyrok WSA w Poznaniu

Data orzeczenia
2014-12-17 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2014-08-29
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu
Sędziowie
Grażyna Radzicka /przewodniczący/
Izabela Bąk-Marciniak /sprawozdawca/
Maciej Busz
Symbol z opisem
6321 Zasiłki stałe
Hasła tematyczne
Pomoc społeczna
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Uchylono decyzję I i II instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2013 poz 182 art. 6 pkt 16, art. 8, art. 98, art. 104 ust. 1, 3, 8 oraz art. 109
Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Radzicka Sędziowie WSA Izabela Bąk-Marciniak (spr.) WSA Maciej Busz Protokolant st.sekr.sąd. Agata Tyll-Szeligowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 grudnia 2014 r. sprawy ze skargi R. T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie nienależnie pobranych świadczeń 1. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta P. z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...]; 2. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana; 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego R. T. kwotę 257 zł (dwieście pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadnienie

Sygn.. akt IV SA/Po 967/14

Uzasadnienie

Wskutek ponownego rozpatrzenia sprawy Prezydent Miasta P. decyzją z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...], na podstawie art. 6 pkt 16, art. 8, art. 98, art. 104 ust. 1, 3, 8 oraz art. 109 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013 r., poz. 182 ze zm.- dalej jako "u.p.s.") orzekł o ustaleniu należności powstałych z tytułu nienależnie pobranych przez R. T. w 2012 r. świadczeń z tytułu zasiłku stałego, okresowego i celowego w kwocie 7.774 zł.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, iż w dniu 29.05.2013 r. MOPR Filia W. w P. (dalej Ośrodek) otrzymał pisemną informację z Urzędu Miasta P., Wydziału Finansowego, iż w trakcie prowadzonego postępowania na wniosek R. T. w sprawie rozłożenia na raty zaległości podatkowych ustalono, iż dysponuje On dodatkowym dochodem w wysokości 1000,00 zł wynikającym z umowy dożywocia dot. przekazania udziału w nieruchomości położonej w P.przy ul. O. [...]. W trakcie postępowania wyjaśniającego Wnioskodawca oświadczył, że w okresie od miesiąca grudnia 2011 r. do miesiąca czerwca 2013 r., uzyskiwał od E. N. miesięczny dochód w wysokości ok.600-1000 złotych, tj. dochód przekraczający kryterium dochodowe dla osoby samotnie gospodarującej (zgodnie z art. 8 ups). W związku z powyższym decyzją z dnia [...].06.2013 r. nr [...] Prezydent Miasta P. uchylił decyzję z dnia [...].07.2012 r. przyznającą R. T. zasiłek stały.

Dalej Organ wskazał, że prawo do zasiłku stałego z pomocy społecznej przysługuje osobie samotnie gospodarującej, której dochód nie przekracza kwoty 542,00 zł. Z kolei zgodnie z art.8 ust.3 ups za dochód uważa się sumę miesięcznych przychodów z miesiąca poprzedzającego złożenie wniosku lub w przypadku utraty dochodu z miesiąca, w którym wniosek został złożony, bez względu na tytuł i źródło ich uzyskania, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, pomniejszoną o miesięczne obciążenie podatkiem dochodowym od osób fizycznych, składki na ubezpieczenie zdrowotne określone w przepisach o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz ubezpieczenia społeczne określone w odrębnych przepisach, kwotę alimentów świadczonych na rzecz innych osób, przy czym do dochodu nie wlicza się także źródeł enumeratywnie wyszczególnionych w art.8 ust.4 tej ustawy. Otrzymywane przez R. T. środki finansowe nie zostały wymienione w katalogu wyłączeń zawartym w tym przepisie, w związku z czym przy rozpatrywaniu Jego ówczesnego wniosku o przyznanie pomocy finansowej powinny być zaliczone jako dochód w rozumieniu art.8 ustawy o pomocy społecznej.

W świetle art. 6 pkt 16 u.p.s. świadczeniem nienależnie pobranym jest świadczenie pieniężne uzyskane na podstawie przedstawionych nieprawdziwych informacji lub nie poinformowania o zmianie sytuacji materialnej lub osobistej. Przed przyznaniem zasiłku stałego Wnioskodawca był pouczony o treści art. 109 w/w ustawy i wynikającym z niego obowiązku niezwłocznego poinformowania organu, który przyznał świadczenie o każdej zmianie w sytuacji osobistej, dochodowej, majątkowej, która wiąże się z podstawą do przyznania świadczeń. O powyższym Wnioskodawca był wielokrotnie pouczany. Tymczasem w składanych przez Wnioskodawcę oświadczeniach w tym postępowaniu regularnie wskazywał On, że nie posiada żadnego źródła dochodu w sytuacji, gdy takim źródłem były środki finansowe otrzymywane od E. N. w wysokości 600-1000 zł.

Oświadczając, że nie posiada On żadnych dochodów, uzyskując jednocześnie środki finansowe z innego źródła, R. T. doprowadził do niezrealizowania przez siebie obowiązku wynikającego z art. 109 u.p.s. W ocenie organu I instancji nie ma przy tym znaczenia, czy nieprawdziwe informacje zostały przedstawione przez Wnioskodawcę świadomie czy tez nie zdawał On sobie sprawy z tego, że należy poinformować Ośrodek o fakcie uzyskiwanych dochodów. Niezależnie od intencji i świadomego działania osoby zainteresowanej każda nieprawdziwa informacja może przesądzić o tym, że świadczenie zostało nienależnie przyznane i pobrane.

W związku z powyższym Organ ustalił, że łączna kwota podlegającego zwrotowi świadczenia nienależnie pobranego wynosi 7.774,00 zł, na którą to kwotę składają się kwota 1.281,00 zł tytułem zasiłku okresowego pobranego za okres od dnia 01.01.2012 r. do dnia 30.06.2012 r., 400,00 zł tytułem zasiłku celowego pobranego od dnia 01.02.2012 r. do dnia 29.02.2012 r., 1.332,00 zł tytułem zasiłku stałego pobranego za okres od dnia 01.07.2012 r. - 30.09.2012 r. oraz kwota 4.761,00 zł tytułem zasiłku stałego pobranego za okres od dnia 01.10.2012 r. do dnia 30.06.2013 r.

Odwołanie od przedmiotowej decyzji złożył R. T. wnosząc o jej uchylenie w całości. Decyzji zarzucono naruszenie przepisów art. 37 i 38 ustawy o pomocy społecznej oraz art. 7 i 11 kpa poprzez ich niewłaściwe zastosowanie.

Zdaniem Odwołującego w niniejszej sprawie nie zaistniały jeszcze przesłanki do ustalenia, iż pobrane przez Niego świadczenie było świadczeniem nienależnie pobranym. Nie doszło bowiem do sytuacji, aby otrzymywał On dochód przewyższający kryterium dochodowe osoby samotnie gospodarującej w okresie pobierania świadczenia z Ośrodka.

Odwołujący przyznał, że jest stroną umowy dożywocia z dnia [...].12. 2011 r. zawartej przed notariusz H. G. w P., nr Rep. A numer [...]. Jednakże sam fakt zawarcia przedmiotowej umowy nie przeświadcza o fakcie uzyskiwania przez Niego dochodów i świadczeń wskazanych w przedmiotowej umowie.

Powyższa umowa nie była i nie jest aktualnie przez drugą stronę umowy wykonywana. E. N. nie zapewnia Odwołującemu ani wyżywienia, ani ubrania jak też nie zapewnia pomocy w pielęgnowaniu w chorobie, na jaką obecnie cierpi. Złożone, pozaumownie, przez drugą stronę umowy dożywocia zapewnienia o jej wykonywaniu w formie pieniężnej poprzez realizowanie comiesięcznych wpłat na rzecz Odwołującego kwoty 1000 zł, nie są w żaden sposób przez drugą stronę umowy dotrzymywane i miały charakter wyłącznie incydentalny.

Zdaniem Odwołującego organ administracyjny, bez dokonania weryfikacji faktycznie uzyskiwanego dochodu, li tylko na podstawie treści samej umowy dożywocia ustalił jedynie wysokość dochodu, jaki Skarżący winien otrzymywać, a nie jaką rzeczywiście, faktycznie uzyskuje. W rezultacie poważne wątpliwości budzą ustalenia Organu, który ograniczył się do stwierdzenia, że łączna kwota podlegająca zwrotowi świadczenia nienależnie pobranego wynosi 7.774,00 zł. Organ nie wykazał, iż w/w okresach miało miejsce faktycznie przekroczenie przez R. T. kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej, a tym samym błędnie wysnuł wnioski, że w przedmiotowej sprawie otrzymałby odmowę przyznania zasiłku stałego, zasiłku okresowego, zasiłku celowego z uwagi na nie spełnienie kryterium dochodowego.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2014 r. Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało zaskrzoną decyzję w mocy.

SKO wskazało, że jak wynika z uzasadnienia decyzji I instancji R. T.otrzymywał w okresie od stycznia 2012 r. do czerwca 2013 r. pomoc z MOPR w formie zasiłków stałego, okresowego i celowego. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonej decyzji podstawą działania organu I instancji była decyzja nr [...] z dnia [...].06.2013 r., którą uchylono wcześniejszą decyzję przyznającą R.T. zasiłek stały. Konieczność weryfikacji rozstrzygnięcia nastąpiła w związku z uzyskaniem przez świadczeniobiorcę dochodu przekraczającego kryterium dochodowe z tytułu zawartej z E. N. umowy dożywocia z dnia [...].12.2011 r. R. T. nie poinformował organu I instancji o fakcie zmiany sytuacji dochodowej, do czego obliguje go art. 109 ups.

W dalszej kolejności zwięzłego uzasadnienia Kolegium przytoczyło treść przepisów art. 8, 37-39 ustawy o pomocy społecznej. Odnosząc się do zarzutów zawartych w odwołaniu wskazano, iż z zacytowanych przepisów jednoznacznie wynika, iż przyznanie zasiłku celowego, okresowego jak i stałego jest uzależnione od spełnienia przez wnioskodawcę tzw. kryterium dochodowego, tj. uzyskiwania dochodów w kwocie niższej od ustawowego kryterium. Comiesięczne raty dożywotnie w kwocie od 600 zł do 1000 zł przekraczały obowiązujące w tym okresie kryterium dochodowe.

Skargę na powyższą decyzje wywiódł R. T., wnosząc o jej uchylenie. Decyzji zarzucono naruszenie art. 106 ust. 5 ustawy o pomocy społecznej poprzez przyjęcie, iż decyzja wydana w oparciu o ten przepis prawa wywiera skutki do świadczeń pobranych przed jej wydaniem, w sytuacji gdy decyzja wydana w oparciu o ten przepis prawa stanowi decyzję konstytutywną, wywierając skutki ex nunc, tj. na przyszłość; naruszenie art. 6 kpa poprzez przyjęcie, że wydana decyzja- jako decyzja kształtująca sytuację prawna adresata- może wywoływać skutki prawne, co do zdarzeń prawnych mających miejsce przed jej wydaniem oraz naruszenie art. 138 § 1 pkt 1 kpa.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.- dalej "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Oznacza to, że sąd rozpoznając skargę ocenia, czy zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa materialnego bądź przepisów postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 134 powołanej wyżej ustawy Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną.

Skarga okazała się zasadna, jednak z innych powodów niż w niej wskazanych. Dokonując w niniejszym postępowaniu kontroli legalności decyzji SKO, Sąd doszedł do przekonania, że zarówno ona, jak też poprzedzająca ją decyzja Prezydenta Miasta P. zostały wydane z naruszeniem prawa, co skutkowało koniecznością wyeliminowania powyższych rozstrzygnięć z obrotu prawnego.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej. Zgodnie z art. 6 pkt 16 tej ustawy, świadczeniem nienależnie pobranym jest świadczenie pieniężne uzyskane na podstawie przedstawionych nieprawdziwych informacji lub w okolicznościach niepowiadomienia o zmianie sytuacji materialnej lub osobistej.

Zgodnie z art. 98 u.p.s. świadczenia nienależnie pobrane podlegają zwrotowi od osoby lub rodziny korzystającej ze świadczeń z pomocy społecznej, niezależnie od dochodu rodziny, przy czym art. 104 ust. 4 ww. ustawy stosuje się odpowiednio. Wysokość należności podlegającej zwrotowi oraz termin zwrotu ustala się w drodze decyzji administracyjnej (art. 104 ust. 3). Ustalenie wysokości i terminu zwrotu należności powinno poprzedzać postępowanie wyjaśniające aktualną sytuację osoby i rodziny, którym świadczenie zostało przyznane.

Decyzja w przedmiocie nienależnie pobranych świadczeń, ustalająca wysokość tych należności oraz termin ich zwrotu, musi być poprzedzona decyzją administracyjną uchylająca lub zmieniającą decyzję, mocą której przyznane zostało osobie świadczenie, w oparciu o przesłanki wynikające z art. 106 ust. 5 komentowanej ustawy. Organy nie powinny uruchamiać kolejnego postępowania dopóki wcześniej wydana decyzja nie będzie decyzją ostateczną.

Stosownie do treści art. 104 ust. 4 ww. ustawy w przypadkach szczególnie uzasadnionych, zwłaszcza jeżeli żądanie zwrotu wydatków na udzielone świadczenie z tytułu nienależnie pobranych świadczeń w całości lub w części stanowiłoby dla osoby zobowiązanej nadmierne obciążenie lub też niweczyłoby skutki udzielanej pomocy, właściwy organ, który wydał decyzję w sprawie zwrotu należności, na wniosek pracownika socjalnego lub osoby zainteresowanej, może odstąpić od żądania takiego zwrotu, umorzyć kwotę nienależnie pobranych świadczeń w całości lub w części, odroczyć termin płatności albo rozłożyć na raty. Wydanie decyzji w przedmiocie umorzenia nienależnie pobranego świadczenia w całości lub w części winno być poprzedzone oceną sytuacji zobowiązanego dokonaną na podstawie rodzinnego wywiadu środowiskowego.

Jednoznaczne brzmienie wskazanego przepisu art. 98 u.p.s., jak też ugruntowane w tym zakresie orzecznictwo sądowe nie pozostawia wątpliwości, że jego wykładni nie można dokonywać w oderwaniu od art. 104 ust. 4 tego aktu, do którego stosowania pierwszy z powołanych przepisów wprost odsyła. Oznacza to zatem, że w toku rozpoznawania sprawy dotyczącej zwrotu nienależnie pobranych świadczeń, organ obowiązany jest do jednoczesnego zbadania, czy nie zachodzą przesłanki do odstąpienia od żądania zwrotu. Należy więc ustalić, czy w odniesieniu do strony prowadzonego postępowania można twierdzić o występowaniu przypadku szczególnego, przejawiającego się zwłaszcza tym, że żądanie zwrotu świadczeń stanowiłoby dla niej nadmierne obciążenie lub też niweczyłoby skutki udzielanej pomocy.

Przy ocenie powyższego trzeba mieć przy tym na uwadze, iż pomoc społeczna jest instytucją polityki państwa mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości - art. 2 ust. 1 u.p.s. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA) z 30 października 2008 r. I OSK 1863/2007, LexPolonica nr 1987280, wyrok NSA z 18 marca 2011 r. I OSK 2065/10, Lex nr 1079747). W orzecznictwie tym podkreśla się, że celem art. 104 ust. 4 u.p.s. jest ochrona osoby zobowiązanej do zwrotu pobranych świadczeń, co wiąże się z kolei z określoną w art. 100 ust. 1 zasadą kierowania się w postępowaniu w sprawie świadczeń z pomocy społecznej dobrem korzystających z niej osób.

Powyższe wskazuje, że wydanie decyzji o zwrocie nienależnie pobranych z pomocy społecznej świadczeń musi poprzedzać postępowanie wyjaśniające w odniesieniu do aktualnej sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby zobowiązanej pod kątem możliwości zastosowania dobrodziejstw przewidzianych w art. 104 ust. 4 u.p.s. (tak też wyroki WSA w Poznaniu z dnia 12 czerwca 2013 r., sygn. akt II SA/Po 152/13, LEX nr 1335007 i z dnia 10 listopada 2010 r. IV SA/Po 360/10, LEX nr 758485).

W tym miejscu należy podkreślić, że w związku z tym, iż ustawodawca w art. 104 ust. 4 u.p.s. przewidział obowiązek złożenia stosownego wniosku bądź przez pracownika socjalnego bądź przez samą stronę, a wniosku tego pierwszego brak, zadaniem organu jest wówczas udzielenie stronie stosownego pouczenia w tym zakresie. Nakaz takiego działania wynika bezpośrednio z art. 9 k.p.a. wyrażającego zasadę informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania.

W aktach administracyjnych niniejszej sprawy, jak też w treści wydanych decyzji brak jest tymczasem jakiegokolwiek śladu, by pracownik socjalny składał wniosek, o którym mowa w art. 104 ust. 4 u.p.s., jak też, by skarżący pouczany był o możliwości złożenia takiego.

Ponadto organ rozpoznający sprawę uchybił zasadom uregulowanym w art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a, nakazującym wyczerpujące ustalenie stanu faktycznego sprawy i jego przedstawienie w uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela stanowisko zawarte w uzasadnieniu wyroku WSA w Poznaniu z dnia 7 sierpnia 2013 r., sygn. akt IV SA/Po 489/13, zgodnie z którym "warunkiem wydania decyzji o zwrocie nienależnie pobranego świadczenia jest uprzednie uchylenie lub zmiana decyzji, na podstawie której to świadczenie zostało przyznane. Dopóki decyzja taka nie jest ostateczna brak jest podstaw do przyjęcia, że pobrane świadczenie na podstawie decyzji przyznającej to świadczenie jest świadczeniem nienależnym. Uznanie świadczenia za nienależne i nałożenie obowiązku jego zwrotu, bez uprzedniego wzruszenia decyzji przyznającej to świadczenie, prowadziłoby do sytuacji, w której w obrocie prawnym pozostawałyby dwie sprzeczne ze sobą decyzje administracyjne, jedna przyznająca świadczenie oraz druga nakładająca obowiązek jego zwrotu".

Jednakże w aktach administracyjnych niniejszej sprawy brak decyzji, którymi uchylono decyzje przyznające przedmiotowe świadczenia, w związku z tym nie ma możliwości weryfikacji ostateczności tych decyzji, a co za tym idzie kwoty jaką organ uznał za świadczenie nienależnie pobrane. Zarówno z uzasadnienia decyzji, jak i akt sprawy nie wynika na jakiej podstawie dokonano wyliczenia kwoty nienależnie pobranego świadczenia. Organ nie przeprowadził żadnego postepowania wyjaśniającego, jaką rzeczywiście kwotę otrzymuje miesięcznie Skarżący z tytułu umowy dożywocia, a także nie dokonał jakichkolwiek ustaleń co do faktu i wysokości dochodów Skarżącego.

Podkreślenia wymaga też, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie poczyniło w istocie żadnych własnych ustaleń ani rozważań w decyzji z dnia [...] czerwca 2014 r., które wskazywałyby na ponowne przeanalizowanie całości sprawy. Organ II instancji ograniczył się bowiem jedynie do zacytowania przepisów, które w jego ocenie znajdowały zastosowanie w rozpatrywanej sprawie, oraz do bezrefleksyjnego zaaprobowania stanowiska organu I instancji. Uzasadnienie decyzji Kolegium nie zawiera jakichkolwiek argumentów, które przemawiałyby za trafnością poglądów wyrażonych przez Prezydenta Miasta P. Poza tym Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie odniosło się do wszystkich zarzutów podniesionych w odwołaniu, mimo że zostały one dostatecznie klarownie wyartykułowane.

Reasumując, w ocenie Sądu nie zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności faktyczne, czym naruszono art. 7 i 77 § 1 k.p.a. Brak jakiejkolwiek weryfikacji oświadczeń Skarżącego i bezkrytyczne ustalenie faktu otrzymywania przez Skarżącego kwoty 600-1000 zł z tytułu umowy dożywocia sprawia, że organy naruszyły także art. 80 k.p.a. Oceny tej dokonano z pominięciem zasad doświadczenia życiowego. Dopiero zaś dokładne wyjaśnienie wszystkich istotnych w sprawie okoliczności pozwala na prawidłowe zastosowanie przepisów prawa materialnego. Fakt, iż braków tych nie dostrzegł organ odwoławczy świadczy z kolei o naruszeniu przez niego art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a.

Rozpoznając ponownie sprawę organ I instancji uwzględni obowiązki w zakresie ewentualnego dodatkowego postępowania dowodowego, jakie niesie ze sobą regulacja art. 104 ust. 4 u.p.s. i wyda stosowne do dokonanych ustaleń rozstrzygnięcie, z uzasadnieniem odpowiadającym wymogom art. 107 § 3 k.p.a.

Wydanie decyzji orzekającej o zwrocie nienależnie pobranego świadczenia powinno poprzedzić postępowanie wyjaśniające, w trakcie którego pracownik socjalny powinien dokonać analizy aktualnej sytuacji materialnej, życiowej i rodzinnej osoby zobowiązanej do zwrotu świadczenia oraz rozważyć możliwość wystąpienia ze stosownym wnioskiem, o jakim mowa w art. 104 ust. 4 u.p.s.

Z podanych wyżej przyczyn Sąd uwzględnił skargę, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c w zw. z art.135 p.p.s.a. O punkcie 2 wyroku Sąd orzekł na podstawie art.152 p.p.s.a. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 p.p.s.a. w zw. z § 18.1 pkt 1 c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).



Powered by SoftProdukt