Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Waldemar Michaldo (spr.) Sędziowie : WSA Aldona Gąsecka-Duda WSA Agnieszka Nawara-Dubiel Protokolant : Małgorzata Piwowar po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 listopada 2013 r. sprawy ze skargi B. W. i E. W. na bezczynność "T" S.A w K. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej I. zobowiązuje "T" S.A. w K. do wydania w terminie 14 dni aktu lub podjęcia czynności w przedmiocie udzielenia informacji publicznej z wniosku B. W. i E. W. z dnia 7 marca 2013 r.; II. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. zasądza od "T" S.A. w K. na rzecz skarżących B. W. i E. W. kwotę 357 zł ( trzysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Pismem z dnia 3 września 2013 r. B.W. i E.W. wnieśli skargę na bezczynność [..] S.A. w K. polegającą na nieudostępnieniu informacji publicznej na ich wniosek z dnia 7 marca 2013 r. w terminie wskazanym w art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm. dalej w skrócie u.d.i.p.) przy jednoczesnym niewydaniu rozstrzygnięcia w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej lub umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji publicznej zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy.

Uzasadniając wniesioną skargę, skarżący wskazali na obowiązek stosowania przez skarżoną spółkę, zajmującą się dystrybucją energii elektrycznej, przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Argumentem jednoznacznie przemawiającym za słusznością takiego stanowiska jest brzmienie art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p., który stanowi, iż zobowiązanymi do udostępniania informacji publicznej, oprócz władz publicznych, są również inne podmioty wykonujące zadania publiczne (...). Skarżący podniósł, że użycie przez ustawodawcę terminu "zadania publiczne" nie było przypadkowe i miało na celu wyeliminowanie elementu podmiotowego. Sformułowanie to oznacza, że zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty niebędące organami władzy publicznej i bez konieczności przekazywania tych zadań. Tak rozumiane "zadanie publiczne" cechuje powszechność i użyteczność dla ogółu, a także sprzyjanie osiąganiu celów określonych w Konstytucji lub ustawie. Skarżący podkreślili, że wykonywanie zadań publicznych zawsze wiąże się z realizacją podstawowych publicznych praw podmiotowych obywateli. Dystrybucja energii elektrycznej i inne zadania wykonywane przez przedsiębiorstwo energetyczne ze względu na znaczenie energii elektrycznej dla rozwoju cywilizacyjnego i poziomu życia obywateli, a tym samym urzeczywistniania dobra wspólnego, o którym mowa w art. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej są "zadaniami publicznymi". W świetle powyższych rozważań, żądanie udostępnienia decyzji stanowiących podstawę lokalizacji i budowy linii energetycznych dotyczy "sprawy publicznej" i nakłada na przedsiębiorstwo obowiązek udzielenia informacji.

W dalszej kolejności skarżący odnieśli się do kwestii dopuszczalności niniejszej skargi w świetle art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. - dalej jako p.p.s.a.) wskazując, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowoadministracyjnym (skarżący wskazali tu na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2006 r. sygn. akt l OSK 601/05) bezczynność zobowiązanego w przedmiocie udzielenie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej.

Na końcu skarżący podkreślili, że w wezwaniu z dnia 7 marca 2013 r. wystąpili do [...] S.A. z siedzibą w K. m.in. o udostępnienie wszelkich ewentualnych decyzji administracyjnych i innych stosownych dokumentów dotyczących budowy, posadowienia i przebudowy urządzeń usytuowanych na ich działce, w tym protokołów z odbioru budowanych linii przesyłowych.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie skarżący otrzymali pismo z dnia 12 kwietnia 2013 r. znak:[...] , w którym [...] S.A. stwierdził, iż warunkiem udostępnienia kompletnej dokumentacji jest jej posiadanie oraz zasugerował skarżącym zwrócenie się w tej sprawie do właściwych archiwów. Następnie, wobec przedłużającej się bezczynności organu, skarżący pismem z dnia 11 czerwca 2013 r. zwrócili się ponownie z wnioskiem o przekazanie kserokopii decyzji administracyjnych i innych stosownych dokumentów dotyczących budowy, posadowienia i przebudowy urządzeń elektroenergetycznych usytuowanych na ich działce, a stanowiących własność [...] S.A.

Pismem z dnia 29 lipca 2013 r. przedsiębiorca przesyłowy stwierdził, że obecna treść wniosku jest sformułowana w sposób zbyt ogólny.

W związku z powyższym skarżący wnioskiem z dnia 5 sierpnia 2013 r. ponownie wskazali zakres wnioskowanych informacji publicznych podając, iż chodzi im o przesłanie kserokopii dokumentacji technicznej i prawnej stanowiącej podstawę lokalizacji, budowy, przebudowy i eksploatacji urządzeń infrastruktury przemysłowej znajdującej się na ich działce, w szczególności wszelkich ewentualnych decyzji stanowiących podstawę lokalizacji, budowy i przebudowy tych urządzeń.

Na końcu skarżący podnieśli, iż do dnia sporządzenia przedmiotowej skargi nie otrzymali jakichkolwiek wnioskowanych dokumentów, ani rozstrzygnięcia w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej, czy też w sprawie umorzenia postępowania o udostępnienie informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę [...] S.A. w K. wniósł o jej oddalenie, jako bezzasadnej.

Spółka podniosła, że na nieruchomości skarżących znajdują się linie energetyczne budowane w różnych okresach czasu. Dwie z tych linii były budowane w latach 60-tych XX wieku, a trzecia w latach 80-tych. Jest zaś faktem notoryjnym, iż w tych czasach obowiązywały inne standardy sporządzania dokumentacji prawnej niż obecnie. W takim zaś przypadku obowiązek udzielania informacji powstawałby tylko w przypadku, gdyby takie decyzje istniały. Skoro zaś nie istnieją (a przynajmniej - nie są w posiadaniu przedsiębiorstwa), to i nie powstaje obowiązek udostępnienia czegokolwiek, a zatem nie powstaje kwestia bezczynności. Wnioskodawcy winni bowiem uprzednio wykazać, iż przedsiębiorstwo dysponuje informacją publiczną, a dopiero wówczas domagać się jej udostępnienia. Tymczasem niniejszej sprawie okoliczność ta nie została wykazana.

Ponadto w odpowiedzi na skargę wskazano, iż [...] S.A. nie wytwarzał dodatkowych dokumentów, które mogłyby zawierać informację publiczną. Dlatego również w odniesieniu do tych linii nie powstał obowiązek udostępnienia dokumentacji, gdyż uczestnik taką dokumentacją nie dysponuje. Z tego też względu nie było potrzeby wydawania decyzji administracyjnej.

Na końcu spółka podkreśliła, że udzieliła wnioskodawcom odpowiedzi, bowiem w piśmie z dnia 12 kwietnia 2013 r. wyjaśniła bowiem, iż budowa wszystkich linii następowała na podstawie ówczesnych regulacji prawnych. Równocześnie spółka nie wskazywała, iż dysponuje dokumentami odnoszącymi się do tej inwestycji. Nadto spółka wskazała, iż tytuł prawny do dysponowania nieruchomością skarżących wynika z przepisów kodeksu cywilnego dotyczących zasiedzenia służebności. Informacje te nie stanowią zaś informacji publicznej. Skoro zaś wskazana została podstawa prawna do dysponowania nieruchomością, na uczestniku nie ciąży obowiązek udzielenia informacji publicznej z uwagi na treść przepisu art. 1 ust. 2 u.d.i.p. Przepis ten odsyła bowiem w zakresie trybu udzielania informacji do ustaw szczególnych, a w szczególności do przepisów regulujących publikowanie poszczególnych aktów normatywnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 1 i § 2 p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę między innymi w zakresie orzekania w sprawach skarg na bezczynność.

Przepis art. 149 § 1 p.p.s.a. stanowi, że sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1–4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że spełnione zostały warunki formalne do wystąpienia ze skargą do sądu administracyjnego na bezczynność.

Zgodnie z utrwalonym i jednolitym poglądem orzecznictwa i doktryny dla dopuszczalności wniesienia skargi na bezczynność organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej nie jest wymagane poprzedzenie jej jakimkolwiek środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej, ani wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, o jakim mowa w art. 52 § 3 p.p.s.a. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2006 r., sygn. akt I OSK 601/05 LEX nr 236545; wszystkie powołane w treści uzasadnienia orzeczenia dostępne są w internetowej bazie orzeczeń: cbois.nsa.gov.pl).

Wobec powyższego skargę wniesioną w niniejszej sprawie Sąd uznał za dopuszczalną.

Celem skargi na bezczynność organu administracji jest zwalczanie braku działania (zwłoki) w załatwianiu sprawy administracyjnej. W doktrynie oraz orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że o bezczynności organu administracji możemy mówić wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadząc postępowanie, mimo istnienia ustawowego obowiązku nie kończy go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu, czy też nie podejmuje innej stosownej czynności. Przy badaniu zasadności skargi na bezczynność organu administracji nie ma znaczenia z jakich powodów określony akt, czy czynność nie została dokonana przez organ.

Jak wynika z akt przedmiotowej sprawy skarżący wnioskiem z dnia 7 marca 2013 r. zatytułowanym "Wezwanie do zawarcia umowy. Wezwanie przedsądowe do zapłaty wraz z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej" skarżący zwrócili się do [...] S.A. o udostępnienie wszelkich, ewentualnych decyzji administracyjnych i innych stosownych dokumentów dotyczących budowy, posadowienia, przebudowy urządzeń usytuowanych na działce skarżących, w tym protokołów z odbioru budowanych linii przesyłowych oraz planów z mapkami.

Kwestią kluczową w przedmiotowej sprawie jest ustalenie, czy żądane przez skarżącego informacje mają charakter informacji publicznej, jak również, czy skarżona spółka jest podmiotem zobowiązanym do udzielania informacji publicznych.

Problem ten był już przedmiotem rozważań Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie i został przesądzony w wyroku tego Sądu dnia 30 sierpnia 2013 r., sygn. akt II SA/Kr 115/13. Stanowisko wyrażone w uzasadnieniu ww. wyroku pozostaje nadal aktualne i w całości zyskuje aprobatę składu orzekającego w przedmiotowej sprawie. Nadto znajduje także potwierdzenie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego – por. wyrok z 17 lipca 2013 r., sygn. akt I OSK 642/13.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 4 ust. 1 u.d.i.p. obowiązek udostępnienia informacji publicznej nałożony został na "władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne". W orzecznictwie sądowowadministracyjnym podkreśla się, że wymienione w tym przepisie pojęcie "zadania publiczne" jest szersze od zakresu pojęcia "zadania władzy publicznej". Pierwsze z tych pojęć abstrahuje bowiem od elementu podmiotowego, co implikuje wniosek, że zadania publiczne mogą być wykonywane także przez podmioty niemające statusu władzy publicznej. Zadania publiczne są przy tym realizowane powszechnie i są użytecznie dla ogółu, służąc zarazem osiąganiu celów wskazanych w Konstytucji RP i ustawach (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 sierpnia 2010 r. sygn. akt I OSK 851/2010).

Z uwagi na powyższe uznać należy, iż przedsiębiorstwo, któremu w kontrolowanej sprawie zarzucono bezczynność (przedsiębiorstwo energetyczne) realizuje (wykonuje) także określone zadania publiczne, w rozumieniu powyżej przedstawionym, gdyż zarówno dystrybucja energii elektrycznej jak również inne zadania wykonywane przez przedsiębiorstwo energetyczne, ze względu na znaczenie energii elektrycznej dla rozwoju cywilizacyjnego i poziomu życia obywateli, a tym samym urzeczywistnianie dobra wspólnego, o którym mowa w art. 1 Konstytucji RP - są zadaniami publicznymi, o których mówi powołany wyżej przepis. Ta zaś okoliczność, nakłada na przedsiębiorstwo energetyczne obowiązek udzielenia informacji dotyczącej sfery związanej z wykonywaniem przez to przedsiębiorstwo zadań publicznych.

Tym samym uznać należy, [...] S.A. jako podmiot wykonujący zadania publiczne - podlega regulacjom ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Ponieważ kwestią sporną w niniejszej sprawie była zarówno ocena, czy spółka prawa handlowego, w tym wypadku [...] S.A. ma obowiązek udzielenia żądanej informacji publicznej, jak również czy żądana przez skarżących informacja ma charakter informacji publicznej należy wyjaśnić, iż zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p. każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu tej ustawy i podlega udostępnieniu na określonych w tej ustawie zasadach. Udostępnieniu podlegają zwłaszcza informacje wymienione w art. 6 u.d.i.p.. Udostępnieniu podlegają w szczególności informacje o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, którymi w szczególności są akty administracyjne oraz inne rozstrzygnięcia (art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a u.d.i.p.). Zaznaczyć należy, że katalog informacji wymienionych w art. 6 nie ma charakteru katalogu zamkniętego, lecz stanowi jedynie przykładowe wyliczenie źródeł i rodzajów informacji. Ponadto zgodnie z art. 2 u.d.i.p. każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5 ustawy, prawo dostępu do informacji publicznej (ust. 1). Od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu faktycznego lub prawnego (ust. 2).

Za utrwalony w orzecznictwie uznaje się pogląd, w myśl którego informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych, a także odnosząca się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 grudnia 2006 r., sygn. akt l OSK 123/06). Dla traktowania danej informacji jako informacji publicznej decydujące jest nie samo jej wytworzenie, lecz fakt, że została pozyskana i przetworzona w celu realizacji zadań publicznych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 lipca 2011r., sygn. akt l OSK 638/11).

Podobnie w orzecznictwie sadów przyjmuje się, iż nie ulega wątpliwości, że decyzje i dokumenty dotyczące budowy infrastruktury energetycznej są dokumentami, w posiadaniu których pozostaje inwestor, a jeżeli inwestorem jest podmiot realizujący zadania publiczne, to i decyzje te i dokumenty służą realizowaniu zadań publicznych przez taki podmiot. Zgodnie z ugruntowanym poglądem orzecznictwa dokumentacja związana z procesami inwestycyjnymi w tym decyzje administracyjne, operaty szacunkowe i inne dokumenty, są dokumentami, do których dostęp gwarantuje ustawa o dostępie do informacji publicznej jeżeli znajdują się one w posiadaniu organu, do którego kierowany jest wniosek o taką informację (por. podobnie wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 29 maja 2008 r., sygn. akt IV SA/Po 545/07, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 6 grudnia 2007 r., sygn. akt. II SA/Go 595/07, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 27 kwietnia 2011 r., sygn. akt IV SAB/Wr 20/2011).

Mając na uwadze powyższe rozważania stwierdzić należy, że [...] S.A. jako podmiot wykonujący zadania publiczne, zobowiązany był do rozpoznania wniosku skarżących z dnia 7 marca 2013 r. o udostępnienie informacji publicznej w przewidzianej prawem formie. Oznacza to, że spółka powinna była albo udzielić informacji publicznej i udostępnić kserokopie decyzji stanowiących podstawę lokalizacji i budowy sieci energetycznych albo wydać decyzję o jej odmowie bądź też w razie stwierdzenia, że żądana informacja nie znajduje się w posiadaniu spółki – udzielić wnioskodawcom odpowiedzi w formie zwykłego pisma.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 u.d.i.p. udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2.

Jak zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 5 września 2013 r. sygn. akt II SAB/Po 64/13 w sytuacji, gdy organ (podmiot zobowiązany) nie posiada żądanych informacji, również zobowiązany jest do załatwienia sprawy zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Jeżeli podmiot zobowiązany, do którego skierowano wniosek, nie dysponuje daną informacją, powinien zawiadomić o tym wnoszącego, nie ma natomiast obowiązku wydania decyzji. Powyższe wynika z faktu, że forma decyzji została przewidziana przez ustawodawcę wyłącznie dla rozstrzygnięcia o odmowie udostępnienia informacji, względnie o umorzeniu postępowania, zaś w przypadku, gdy podmiot zobowiązany nie posiada żądanych informacji, to nie może odmówić ich udzielenia, albowiem pojęcie odmowy zakłada istnienie po stronie odmawiającego elementu wolicjonalnego, sprowadzającego się do tego, że ma on możliwość zadośćuczynienia prośbie, acz tego nie czyni.

W ocenie Sądu pisma kierowane do skarżących nie spełniają wymogów pozwalających przyjąć, iż ich wniosek z dnia 7 marca 2013 r. został rozpoznany przez spółkę w jednej z przewidzianych prawem form. Otóż w piśmie datowanym na 12 kwietnia 2013 r. spółka podała, iż cyt. "warunkiem udostępnienia kompletnej dokumentacji jest jej posiadanie, a zatem radzimy o zwrócenie się w tej sprawie do właściwych archiwów." Z powyższej odpowiedzi nie wynika po pierwsze w sposób jednoznaczny, czy spółka nie posiada żadnych z wymienionych we wniosku dokumentów, czy też części z nich, jak również, czy spółka podjęła w ogóle jakiekolwiek czynność mające na celu odnalezienie żądanej dokumentacji. Po drugie, nie jest jasne do jakich archiwów mieliby wystąpić skarżący. Przedmiotowa odpowiedź jest zdawkowa i nieprecyzyjna. Dowodem tego jest także fakt, iż skarżący po jej otrzymaniu wystąpili ponownie, pismem z dnia 11 czerwca 2013 r. o udostępnienie żądanych dokumentów. W odpowiedzi udzielonej pismem datowanym na dzień 29 lipca 2013 r., spółka stwierdziła, iż treść wniosku sformułowana jest w sposób zbyt ogólny i do czasu dokładnego wskazania żądanych dokumentów (tj. nazwy organu, który wydał dany dokument oraz daty jego wydania, ewentualnie wskazania poprzedników prawnych wnioskodawców, będących właścicielami nieruchomości w chwili budowy urządzeń energetycznych oraz ówczesnego oznaczenia nieruchomości) nie jest możliwym stwierdzenie, czy spółka posiada jakiekolwiek dokumenty, do których odnosi się wniosek. Z powyższych względów nie jest także możliwym, na obecnym etapie postępowania, zajęcie przez spółkę stanowiska w przedmiocie udostępnienia lub nieudostępnienia informacji publicznej.

Biorąc pod uwagę treść udzielonych odpowiedzi stwierdzić należy, iż są one ze sobą sprzeczne. Z pierwszej odpowiedzi (z dnia 12 kwietnia 2013 r.) nie wynika bowiem, by spółka miała jakiekolwiek trudności "w odczytaniu" o udostępnienie jakich dokumentów wnoszą skarżący.

Nadto należy wskazać, iż informację o tym, iż spółka nie jest w posiadaniu żądanych dokumentów spółka zawarła dopiero w piśmie procesowym stanowiącym odpowiedź na skargę datowaną na 19 września 2013 r., a zatem na etapie postępowania sądowego. Przy czym także i w tym przypadku spółka nie wskazała, czy podjęła jakiekolwiek próby zgromadzenia wnioskowanej dokumentacji. Należy zauważyć, iż powiadomienie Sądu a także skarżących dopiero na etapie postępowania sądowego o braku posiadania żądanej informacji publicznej w piśmie procesowym stanowiącym odpowiedź na skargę, nie przerywa stanu bezczynności, a tym samym nie zwalnia podmiotu zobowiązanego do załatwienia wniosku na zasadach i trybie określonym w przepisach ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Nie zależnie od tego przedmiotowa odpowiedź podobnie jak wcześniejsza korespondencja kierowana do skarżących jest niespójna i niekonsekwentna. Z jednej strony strona przeciwna do skarżącej podnosi brak posiadana przedmiotowej dokumentacji, a z drugiej zarzuca, iż to wnioskodawcy powinni uprzednio wykazać, iż [...] S.A. dysponuje informacją publiczną, a dopiero wówczas domagać się jej udostępnienia. Powyższe stanowisko pozostaje w oczywistej sprzeczności z regulacją ustawy o ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej jak i celem dla jakiego została ona uchwalona. Kierując wniosek w trybie dostępu do informacji publicznej wnioskodawca nie musi mieć świadomości czy adresat wniosku jest w rzeczywistości dysponentem informacji publicznej, której udostępnia się on domaga.

Jak już to wielokrotnie podnoszono m.in. w orzecznictwie tut. Sadu Administracyjnego nie do zaakceptowania jest także pogląd, iż niezależnie od treści i formy udzielonej odpowiedzi, jakikolwiek przejaw działania ze strony podmiotu zobowiązanego w sprawie udzielenia informacji wyklucza zarzut bezczynności.

W takich okolicznościach należy więc stwierdzić, że [...] S.A. dopuścił się bezczynności w kwestii rozpatrzenia wniosku skarżących z dnia 7 marca 2013 r.

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności, Sąd w pkt I wyroku działając na zasadzie art.149§1 p.p.s.a. zobowiązał przedmiotową spółkę do wydania w terminie 14 dni aktu lub podjęcia czynności w sprawie z wniosku B.W. i E.W. z dnia 7 marca 2013 r.

Rozpoznając ponownie przedmiotowy wniosek [...] S.A. powinien uwzględnić przedstawioną powyżej argumentację Sądu. W szczególności w przypadku potwierdzenia się w dalszym ciągu faktu, iż strona przeciwna do skarżącej nie jest w posiadaniu żądanych we wniosku z dnia 7 marca 2013 r. informacji publicznych winna ona o tym fakcie precyzyjnie i jednoznacznie poinformować wnioskodawców odnosząc się przy tym do treści przedmiotowego wniosku.

Stwierdzając po myśli art.149 §1 p.p.s.a. in fine w pkt II wyroku, że zaistniała w rozpoznawanej sprawie bezczynność nie miała charakter rażącego naruszenia prawa, Sąd miał na uwadze przede wszystkim to, iż jak wynika z akt sprawy skarżona spółka odpowiadała (chociaż nieprecyzyjnie i niejednoznacznie) na pisma skarżących. Ponadto stwierdzając, że bezczynność nie miała charakteru rażącego naruszenia prawa, Sąd wziął pod uwagę również i to, że naruszenie określane jako rażące musi mieć charakter oczywisty i nie może wynikać z różnych interpretacji przepisów prawa. Tymczasem kwestia zakwalifikowania skarżonej spółki jako podmiotu zobowiązanego do udzielania informacji publicznej nie wynika wprost z przepisów prawa i może wywoływać rozbieżności.

O kosztach orzeczono w pkt III na mocy art. 200 p.p.s.a. i art.205 § 2 p.p.s.a.