Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Paluszyńska Sędziowie Sędzia WSA Danuta Rzyminiak – Owczarczak(spr.) Sędzia WSA Barbara Drzazga Protokolant St. sekretarz sąd. Monika Pancewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 lipca 2016 r. sprawy ze skargi R.K. i R. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] 2016r. Nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. na rzecz skarżących kwotę 997zł (dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Pismem z 17 maja 2012 r. "A" S.K.A. w P. wniosła do Prezydenta Miasta P. o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie lukarn w kamienicy położonej przy u. P. [...], na działce [...], ark. [...], obręb P..

Decyzją z [...]2013 r., nr [...], Prezydent Miasta P. umorzył postępowanie w sprawie wydania warunków zabudowy dla ww. inwestycji.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. decyzją z dnia [...]2014 r. nr [...] uchyliło ww. decyzję Prezydenta Miasta P. i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania przez organ I instancji wskazując, iż organ ten nie mógł uchylić się od merytorycznego rozpatrzenia wniosku inwestora mimo istnienia w obrocie prawnym decyzji o pozwoleniu na budowę oraz pozwolenia na użytkowanie budynku przy ulicy P. 1[...]

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Prezydent Miasta P., decyzją z [...]2015 r. nr [...] (znak: [...]) ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na przebudowie poddasza budynku mieszkalnego wielorodzinnego z usługami obejmującego budowę lukarn na dachu, przewidzianej do realizacji, na działce [...], ark. [...] obręb P. przy ul. P. [...].

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ I instancji wyjaśnił, iż w celu rozstrzygnięcia o potencjalnej możliwości ustalenia warunków zabudowy dla planowanej inwestycji przeprowadził analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu wokół działki, której dotyczy wniosek. W wyniku przeprowadzonej analizy ustalono, iż spełnione są przesłanki ustalenia warunków zabudowy, określone w art. 61 ust.1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Odwołanie od powyższej decyzji wnieśli R. K. i R. K. reprezentowaniu przez profesjonalnego pełnomocnika.

Skarżący podnieśli, iż przedmiotowe lukarny zostały już wybudowane, a zakwestionowana decyzja pozostaje w sprzeczności z ostateczną decyzją tego organu z dnia [...] 2008 r. nr [...]. Wskazano, iż decyzja z [...] 2006 r. nie dopuszczała podwyższenia kalenicy połaci dachowej budynku przy ul. P. [...] powyżej kalenic budynku przy ul. K. [...], który stanowi ich własność.

Podkreślono, iż nie jest możliwym zalegalizowanie istnienia lukarn na podstawie decyzji [...]o warunkach zabudowy z dnia [...]2015r. bez naruszenia wytycznych wynikających z ww. decyzji o warunkach zabudowy z dnia [...]2008 r. Obie te decyzje nie są spójne w swojej treści i ze sobą nie korelują. W wyniku posadowienia lukarn, kalenicę dachu budynku przy ul. P. [...] w P. podwyższono o 63 cm w stosunku do linii niższego fragmentu kalenicy przy ul. K. [...] w P.. Narożnikowa lukarna kamienicy została podwyższona o 116 cm, ścianka ogniowa - o 108 cm.

Według stron, zaskarżona decyzja nie jest niczym innym, jak próbą legalizacji istniejącej samowoli budowlanej, przy czym legalizacji usiłuje się dokonać w oparciu o przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a nie o stosowne przepisy Prawa budowlanego. Decyzja ta została wydana z naruszeniem art. 59 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, bowiem dla obiektu już wybudowanego nie jest możliwe wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Decyzja o warunkach zabudowy nie może stanowić podstawy do legalizacji wybudowanej inwestycji, ponieważ kwestie te regulują przepisy Prawa budowlanego. Istotą decyzji o warunkach zabudowy jest ustalenie przesłanek dla przedsięwzięcia budowlanego, które ma dopiero powstać. Ponadto w niniejszej sprawie w stosunku do Inwestora nie wszczęto postępowania legalizacyjnego lub naprawczego, w ramach którego byłoby możliwe ewentualne wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji zrealizowanej.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P., decyzją z [...]2016 r., Nr [...], utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu organ omówił charakter decyzji o warunkach zabudowy, wskazując, iż celem przepisu art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest powstrzymanie zabudowy nie dającej się pogodzić z zabudową już istniejącą na terenach, gdzie nie ma planu zagospodarowania przestrzennego, co jednak nie może prowadzić do nadmiernego ograniczania prawa własności, inicjatywy obywateli w zakresie podejmowania inwestycji budowlanych, czy uniformizacji zabudowy i zagospodarowania przestrzennego. Przepisy ustawy wprowadzającej ograniczenia prawa własności, czy będące ich pochodną przepisy wykonawcze, winny zatem być interpretowane z uwzględnieniem norm konstytucyjnych. Dlatego też należy uznać, iż nie można odmówić ustalenia warunków zabudowy, o ile zostały spełnione warunki określone w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Odnosząc się do zarzutów skargi organ odwoławczy wyjaśnił, iż zaskarżona decyzja została wydana w związku z legalizacją samowoli budowlanej.

Dalej Kolegium stwierdziło, iż analiza funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu została przeprowadzona prawidłowo przez organ I instancji. Trafnie wyznaczony został obszar analizowany w relacji do szerokości frontu terenu objętego inwestycją oraz zasadnie przyjęto, iż dla planowanego sposobu zagospodarowania terenu zachodzi kontynuacja funkcji już występujących w analizowanym obszarze. Na pełną aprobatę zasługują również ustalenia organu I instancji dotyczące wyznaczenia linii zabudowy, wielkości powierzchni zabudowy i wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki i geometrii dachu. Ponadto decyzja zawiera wymagane przepisami załączniki.

Reasumując, organ odwoławczy uznał, że organ I instancji zachował się w tej sprawie w zgodzie z przepisami prawa materialnego oraz w zgodzie z przepisami procesowymi, zatem decyzję organu I instancji należało utrzymać w mocy.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu R. K. i R. K. podnieśli, iż w sprawie niniejszej nie chodzi ani o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla budowli nowej, ani też w związku z legalizacją samowoli budowlanej, o której mowa w przepisie art. 48 ustawy Prawo budowlane, a to z tej przyczyny, iż postępowanie legalizacyjne w sprawie nie zostało wszczęte i nie jest prowadzone. Skarżący wskazali, iż przedmiotowe lukarny zostały juz wybudowane w oparciu o decyzję zamienną o pozwoleniu na budowę z dnia 15 października 2010 r. nr 162/2010, lecz bez uzyskana na ich budowę decyzji o warunkach zabudowy.

Skarżący wskazali, iż wykonana przez inwestora budowla, istniejąca w chwili wystąpienia z wnioskiem w sprawie uzgodnienia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie lukarn w budynku położonym w P. przy ul. P. [...], w sposób istotny odbiegała i nadal odbiega od uprzednio uzyskanej i prawomocnej decyzji o warunkach zabudowy z dnia 4 stycznia 2008r. nr 9/2008 , w związku z czym decyzja z dnia 4 stycznia 2008r. nr 9/2008 i wskazane pozwolenie na budowę z 15 października 2010 r. są ze sobą sprzeczne. Jednocześnie nowo wydana w sprawie decyzja nr 78/2015 o warunkach zabudowy z dnia 12 lutego 2015r. pozostaje w sprzeczności z uprzednio wydaną w sprawie decyzją nr 9/2008. Zapisy wynikające z obu decyzji ze sobą nie korelują, a wręcz wzajemnie się wykluczają.

Dalej skarżący omówili te różnice oraz powtórzyli argumentację zawartą w odwołaniu od decyzji organu I instancji.

Odpowiadając na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji. Zaznaczono, iż w aktach sprawy znajdują się dokumenty potwierdzające, iż organy nadzoru budowlanego prowadzą w sprawie postępowanie legalizacyjne.

Obecny na rozprawie w dniu 20 lipca 2016 r. pełnomocnik skarżących podtrzymał skargę i wyjaśnił, że w sprawie budowy lukarn nie toczy się postępowanie legalizacyjne przed organami nadzoru budowlanego. Wyjaśnił, iż skarżący próbowali doprowadzić do uchylenia decyzji o pozwoleniu na użytkowanie budynku przy ul. P. [...], a w przedłożonym Sądowi pełnomocnictwie przywołane zostały numery sprawy przed Wielkopolskim Wojewódzkim Inspektorem Nadzoru Budowlanego dotyczącej właśnie pozwolenia na użytkowanie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 1647 ze zm.) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm., dalej: p.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, sąd administracyjny bada, czy zaskarżony akt administracyjny (decyzja, postanowienie) jest zgodny z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego określającymi prawa i obowiązki stron oraz przepisami proceduralnymi normującymi podstawowe zasady postępowania przed organami administracji publicznej.

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta P. z [...] 2015 r. nr [...] (znak: [...]którą ustalono warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na przebudowie poddasza budynku mieszkalnego wielorodzinnego z usługami, obejmującej budowę lukarn na dachu, przewidzianej do realizacji na działce [...], ark. [...] obręb P. przy ul . P. [...].

Zważyć należy, iż materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 778) – dalej w skrócie: "u.p.z.p.".

Zgodnie z art. 59 ust. 1 tej ustawy, zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, z zastrzeżeniem art. 50 ust. 1 i art. 86, wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy. Przepis art. 50 ust. 2 stosuje się odpowiednio. Przepis ust. 1 stosuje się również do zmiany zagospodarowania terenu, która nie wymaga pozwolenia na budowę, z wyjątkiem tymczasowej, jednorazowej zmiany zagospodarowania terenu, trwającej do roku. (ust. 2). W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, budowa obiektów budowlanych, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1a i 2b ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, wymaga uzyskania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (ust. 2a). Z kolei zgodnie z art. 59 ust. 3 powoływanej ustawy w przypadku zmiany zagospodarowania terenu, o której mowa w ust. 2, bez uzyskania decyzji o warunkach zabudowy, wójt, burmistrz albo prezydent miasta może, w drodze decyzji, nakazać właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu nieruchomości:

1) wstrzymanie użytkowania terenu, wyznaczając termin, w którym należy wystąpić z wnioskiem o wydanie decyzji o ustaleniu warunków zabudowy, albo

2) przywrócenie poprzedniego sposobu zagospodarowania.

Przepis art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. określa zaś, że wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia m.in. następujących warunków: co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu.

Jak wynika z powyższego, ustalenie warunków zabudowy jest niezbędne dla każdego zamierzenia powodującego zmianę zagospodarowania terenu polegającą na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także polegającą na zmianie przeznaczenia terenu niewymagającej pozwolenia na budowę, czy na zmianie sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, oczywiście z wyjątkami wymienionymi w art. 59 u.p.z.p.

Co do zasady postępowanie administracyjne o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dotyczy inwestycji, którą inwestor zamierza dopiero zrealizować. Decyzja ustalająca warunki zabudowy stanowi rodzaj promesy i otwiera proces inwestycyjny, jej kolejnym etapem jest uzyskanie pozwolenia na budowę. Dlatego też w orzecznictwie sądów administracyjnych wykształcił się pogląd, iż regułą jest wydawanie decyzji o warunkach zagospodarowania przed przystąpieniem do zmiany sposobu zagospodarowania terenu lub jego zabudowy, zaś odstępstwa od tej zasady muszą wynikać z przepisów prawa. Oznacza to, iż jeżeli nie przewiduje tego przepis szczególny, nie można ustalić decyzją warunków zabudowy dla inwestycji już faktycznie zrealizowanej.

Ta zasada pozostaje w ścisłym związku z analogiczną regułą Prawa budowlanego (które reguluje kolejny etap procesu inwestycyjnego), zgodnie z którą rozpoczęcie i prowadzenie robót budowlanych dopuszczalne jest po uzyskaniu ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę (art. 28 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane – dalej: P.b.). Jednocześnie ustawodawca wprost stwierdza, że nie wydaje się pozwolenia na budowę w przypadku rozpoczęcia robót budowlanych z naruszeniem art. 28 ust. 1 P.b. (art. 32 ust. 4a P.b.). Należy zgodzić się z poglądem, iż brak takiego zapisu w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie daje podstaw do wniosku, że po rozpoczęciu zamierzenia inwestycyjnego inwestor w sposób dowolny może wystąpić z wnioskiem o warunki zabudowy. Wykładnia funkcjonalna unormowań ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, dotyczących decyzji lokalizacyjnych i o warunkach zabudowy sprzeciwia się takiemu rozumowaniu. W szczególności należy pamiętać, na co zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 stycznia 2014 r. w sprawie II OSK 1890/12 (http://orzeczenia.nsa.gov.pl), że postępowanie o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji nie może prowadzić do kolizji z innymi postępowaniami dotyczącymi konkretnej inwestycji, zwłaszcza z procedurą legalizacyjną.

Z unormowania zawartego w art. 48 ust. 3 pkt 1 Prawa budowlanego wynika, że inwestor może ubiegać się o warunki zabudowy dla inwestycji już zrealizowanej, czy będącej w toku, tylko na potrzeby wszczętego już postępowania legalizacyjnego. Wystąpienie o ustalenie warunków zabudowy musi nadto zostać poprzedzone stosownym postanowieniem organu nadzoru budowlanego (art. 48 ust. 1 pkt 2 P.b.). Zatem to nie inwestor decyduje o wszczęciu procedury legalizacyjnej, a organ nadzoru budowlanego. To organ nadzoru budowlanego, wydając wspomniane postanowienie decyduje, że niezbędne jest uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji już zrealizowanej. Oznacza to, że brak jest podstaw do skutecznego samodzielnego wystąpienia z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy w przypadku inwestycji już zrealizowanej. Stanowisko takie prezentowane jest m.in. w wyroku WSA w Łodzi z dnia 8 sierpnia 2014 r. II SA/Łd 52/13, również w wyrokach WSA w Poznaniu z dnia 20 stycznia 2015 r., II SA/Po 553/14 oraz z dnia 1 marca 2016 r. o sygn. akt II SA/po 6/06 – wszystkie dostępne na stronie internetowej: w http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Powyższe stanowisko zostało także wyrażone przez Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 16 września 2010 r. o sygn. akt II OSK 1451/09 (dostępny na stronie internetowej: w http://orzeczenia.nsa.gov.pl) stwierdził, że zasadą jest, iż ustalenie decyzją warunków zabudowy dotyczy inwestycji zamierzonych, a wyjątkowo decyzja ta może być wydana także dla inwestycji faktycznie już zrealizowanej, gdy jest niezbędna dla legalizacji obiektu wykonanego w ramach samowoli budowlanej. Sąd ten zaznaczył, iż wyjątek ten nie dotyczy postępowania legalizacyjnego prowadzonego w trybie art. 50 i 51 Prawa budowlanego. Przepisy te, odmiennie niż art. 48 Prawa budowlanego (czy art. 49b tej ustawy), nie uprawniają organu nadzoru budowlanego do zobowiązania inwestora do złożenia w toku postępowaniu legalizacyjnego decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji, co do której prowadzone jest postępowanie legalizacyjne. To oznacza zatem, że brak jest przepisu, który pozwalałby wydać w takiej sytuacji decyzję o warunkach zabudowy. (pogląd ten podzielił także Naczelny Sąd Administracyjny, w wyroku z dnia 3 grudnia 2010 r. o sygn. akt II OSK 1725/09 - dostępny na stronie internetowej: w http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Podsumowując dotychczasowe rozważania stwierdzić należy, iż warunki zabudowy mogą być ustalone dla inwestycji planowanej, do której realizacji jeszcze nie przystąpiono, z wyjątkiem sytuacji, gdy w toku postępowania legalizacyjnego o którym mowa w art. 48 i 49b Praw budowlanego, właściwy organ wezwie w drodze postanowienia inwestora (właściciela, zarządcę) do przedłożenia stosownej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 48 ust. 3 pkt 1 i art. 49b ust. 2 pkt 3 Prawa budowlanego).

Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpatrywanej sprawy zauważyć należy, iż bezspornym jest, że inwestycja, której dotyczył wniosek Spółki "A" S.K.A. w P. o ustalenia warunków zabudowy, została już zrealizowana – w chwili złożenia wniosku, jak i orzekania przez organy, lukarny były już wykonane. Wynika to wprost z wniosku inwestora z dnia 17 maja 2015 r., zgromadzonego w sprawie materiału jak też stanowiska strony skarżącej.

Sporne jest natomiast, czy zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja Prezydenta Miasta P. z [...] 2015 r. zostały wydane w związku z toczącym się postępowaniem legalizacyjnym dotyczącym tej inwestycji.

Organ II instancji w zaskarżonej decyzji stwierdził, iż w sprawie mamy do czynienia z legalizacją samowoli budowlanej. Natomiast w odpowiedzi na skargę organ ten wprost stwierdził, iż organy nadzoru budowlanego prowadzą w sprawie postępowanie legalizacyjne, co zdaniem Kolegium, potwierdza dokumentacja zgromadzona w aktach sprawy. Nie wskazano przy tym, jaka to jest dokumentacja.

W ocenie Sądu analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie potwierdza tych kategorycznych twierdzeń Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P.. Sąd nie znalazł w nadesłanych mu aktach sprawy jakiejkolwiek informacji, iż organy nadzoru budowlanego prowadzą jakiekolwiek postępowanie dotyczące samowolnej przebudowy dachu budynku przy ulicy P. [...], w wyniku której zrealizowano lukarny. Tym bardziej Sąd nie znalazł informacji o wydaniu przez właściwy organ nadzoru budowlanego postanowienia w trybie art. 48 lub 49b Prawa budowlanego zobowiązujące inwestora do przedłożenia decyzji o warunkach zabudowy dotyczącej realizacji przedmiotowych lukarn.

Z wyjaśnień złożonych przez stronę skarżącą wynika, iż takie postępowanie nie jest i nie było dotychczas prowadzone. Również inwestor nie wskazał na prowadzenie przez organy nadzoru budowlanego takiego postępowania legalizacyjnego. Z wniosku z dnia 12 maja 2012 r. oraz pisma procesowego inwestora z dnia 27 marca 2015 r. wynika, iż dach na budynku przy ul. P. [...] został przebudowany na podstawie decyzji Prezydenta Miasta P. z [...] 2010r. nr [...] , którą zmieniono pierwotną decyzję o pozwoleniu na budowę z dnia [...]2008 r. ( nr [...]) i zatwierdzono zamienny projekt budowlany. Z kolei Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla Miasta P. decyzją z dnia [...] 2011 r., nr [...], udzielił inwestorowi pozwolenia na użytkowanie tego obiektu. Z wyjaśnień inwestora (potwierdzonych przez skarżących) wynika, iż Prezydent Miasta P. w wyniku wznowienia postępowania decyzją z dna [...] 2011 r. znak [...] uchylił swoją ostateczną decyzję z [...] 2010r i nr [...] i odmówił zatwierdzenia projektu zamiennego z lipca 2010 r. O decyzji tej wniesiono odwołanie, a organ odwoławczy (Wojewoda Wielkopolski) zawiesił postępowanie odwoławcze.

Wyjaśnienia skarżących oraz inwestora nie potwierdzają zatem twierdzeń organu odwoławczego dotyczących prowadzenia przez organy nadzoru budowlanego jakiegokolwiek postępowania legalizacyjnego dotyczącego przedmiotowej inwestycji. Z kolei postępowania wznowieniowego, prowadzonego aktualnie (i nie zakończonego) przez organy architektoniczno-budowlanego i związanego z wydanymi, ostatecznymi pozwoleniami na budowę, nie można utożsamiać z postępowaniem legalizacyjnymi, o którym mowa w przepisach ustawy Prawo budowlane. Celem postępowania wznowieniowego jest ustalenie, czy ostateczne decyzje o pozwoleniu budowę obciążone są kwalifikowanymi wadami powodującymi konieczność ich uchylenia. W postępowaniu tym nie ocenia się czy zrealizowany na ich podstawie obiekt budowlany wykonano legalnie i czy istnieje możliwość jego legalizacji. Ponadto, jak wynika z wyjaśnień stron, postępowanie legalizacyjne nie zostało jeszcze zakończone, a więc decyzja Prezydenta Miasta P. z [...] 2010 r., nr [...] , nie została jeszcze wyeliminowana z obiegu prawnego. Zaznaczyć należy, iż powyższe wyjaśnienia strony nie są w całości potwierdzone zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. W aktach sprawy znajduje się jedynie kopia decyzji z dnia [...] 2011 r. znak [...], brak jest natomiast jakichkolwiek dokumentów związanych z toczącym się (zdaniem stron) postępowaniem odwoławczym.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż zaskarżona decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. wydana została z naruszeniem przepisów postępowania tj. art 7, art. 77 § 1 oraz 107 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego, bowiem organ odwoławczy nie wyjaśnił i nie wskazał w uzasadnieniu rozstrzygnięcia, na jakiej podstawie uznał, iż w przedmiotowej sprawie toczy się przed organami nadzoru budowlanego postępowanie legalizacyjne w przedmiocie wykonania przedmiotowych lukarn. Brak jest też w materiale dowodowym jakiegokolwiek dokumentu potwierdzającego takie stanowisko organu. Jak wskazano wyżej, bezsporne ustalenie tej okoliczności jest istotne do oceny, czy w rozpoznawanej sprawie dopuszczalne jest ustalenie warunków zabudowy dla zrealizowanej już inwestycji.

Ponownie rozpoznając sprawę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. winno ustalić lub wyjaśnić, w sposób nie budzący wątpliwości, czy w związku z wykonanymi robotami budowlanymi, polegającymi na przebudowie dachu, w wyniku którego wykonano lukarny na budynku przy ul. P. [...] w P., prowadzone jest przez właściwy organ nadzoru budowlanego postępowanie legalizacyjne i czy w związku tym postępowaniem wydano postanowienie, o którym mowa w art. 48 ust. 2 i 3 lub art. 49b ust. 2, w którym zobowiązano Spółkę "A"." S.K.A. w P. do uzyskania decyzji o warunkach zabudowy dla wyżej opisanej inwestycji. Ustalenia organu powinny być poparte stosowną dokumentacją. Ponownie rozpoznając sprawę organ odwoławczy winien też mieć na uwadze ocenę prawną wyrażoną w niniejszym wyroku, a dotyczącą sytuacji w których dopuszczalne jest ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

W tym stanie rzeczy Sąd orzekł na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c jak pkt I sentencji wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 oraz 205 § 2 P.p.s.a., a także § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).