Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Tomasz Bąkowski Sędziowie: sędzia NSA Tomasz Zbrojewski sędzia del. WSA Piotr Broda (spr.) po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] S.A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 grudnia 2018 r. sygn. akt IV SA/Po 684/18 w sprawie ze skargi [...] S.A. na decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia 7 maja 2018 r. nr IR-IV.7721.117.2018.6 w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i pozwolenia na przebudowę 1. podejmuje zawieszone postępowanie sądowe; 2. uchyla zaskarżony wyrok, zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty [...] z dnia 6 marca 2018 r. nr 1051/18; 3. zasądza od Wojewody Wielkopolskiego na rzecz [...] S.A. kwotę: 1587 (jeden tysiąc pięćset osiemdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 12 grudnia 2018 r., sygn. akt IV SA/Po 684/18 oddalił skargę w całości [...] S.A. (dalej jako skarżąca) na decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia 7 maja 2018 r., nr IR-IV.7721.117.2018.6 w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i pozwolenia na przebudowę.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Starosta [...] decyzją z dnia 6 marca 2018 r., nr 1051/18 na podstawie art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2018 r. poz. 1202, ze zm.; dalej jako ustawa), po rozpatrzeniu wniosku skarżącej odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na przebudowę istniejącej stacji bazowej telefonii komórkowej nr [...] (polegającej na montażu trzech dodatkowych anten sektorowych, sześciu dodatkowych modułów RRU oraz trzech typowych konstrukcji "A-5") zlokalizowanej w [...] dz. nr [...] obręb [...] gm. [...].

W uzasadnieniu decyzji Starosta stwierdził, że skarżąca nie usunęła wszystkich nieprawidłowości w projekcie budowlanym do czego była zobowiązana na podstawie postanowienia z dnia 19 stycznia 2018 r. wydanego w trybie art. 35 ust. 1 i 3 ustawy, nakładającym na nią obowiązek miedzy innymi określenia sumarycznej mocy anten ustawionych na poszczególnych azymutach oraz wskazania, czy zamierzenie budowlane objęte przedmiotowym wnioskiem jest jednym z przedsięwzięć, dla których wymagane jest uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Z powyższego nie wywiązała się skarżąca argumentując, że w promieniu 70 m od planowanej inwestycji, czyli w obszarze zasięgu ponadnormatywnego oddziaływania pola EM, nie występują inne anteny emitujące PEM, w związku z powyższym nie zachodzi zjawisko skumulowania oddziaływania przedsięwzięć realizowanych i zrealizowanych, znajdujących się na terenie, na którym planuje się realizację przedsięwzięcia z planowanym przedsięwzięciem.

W wyniku rozpatrzenia odwołania Wojewoda Wielkopolski decyzją z dnia 7 maja 2018 r., nr IR-IV.7721.117.2018.6 utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu organ II instancji wskazał, że z przedłożonej przez skarżącą dokumentacji i danych przedstawionych w kwalifikacji przedsięwzięcia wynika, że sumaryczna moc EIRP/anten na każdym azymucie wynosi 4464W, co świadczy o niespełnieniu progów wskazanych w zaskarżonej decyzji wynikających z § 3 ust.1 pkt 8 lit. d rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. z 2016 r. poz. 71; zwanego dalej rozporządzenie z 2010 r.). Stwierdził, że skarżąca uchyliła się od przedłożenia analiz w zakresie kumulacji mocy anten w ramach rozpatrywanego przedsięwzięcia, co umożliwiłoby dokonanie odpowiedniej kwalifikacji inwestycji pod względem oddziaływania na środowisko.

Skargę od powyższej decyzji wniosła [...] S.A. kwestionując jej zasadność.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku uznał, że kwestią sporną i mającą podstawowe znaczenie jest zasadność nałożenia obowiązków w postanowieniu z dnia 19 stycznia 2018 r. W świetle art. 35 ust. 1 pkt 3 ustawy, zdaniem Sądu I instancji, nie może budzić wątpliwości ciążący na organie administracji architektoniczno-budowlanej obowiązek zbadania rzeczywistego oddziaływania stacji bazowej telefonii komórkowej, dla którego obowiązującą normę określa rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymywania tych poziomów (Dz.U. Nr 192, poz.1883; dalej jako rozporządzenie z 2003 r.). Rozporządzenie to wyznacza dopuszczalne poziomy promieniowania elektromagnetycznego i ma charakter "techniczny" w tym znaczeniu, że organ administracji w oparciu o zgromadzoną dokumentację, w tym w szczególności projekt budowlany, dokonuje sprawdzenia, czy planowana inwestycja nie będzie emitowała pola elektromagnetycznego na poziomie przekraczającym obowiązujące normy. Dokonując oceny inwestycji w oparciu o rozporządzenie z 2003 r. organ administracji bada wielkość pola magnetycznego - określonego w trzech wymiarach w przestrzeni - stanowiącego w istocie wynik skumulowanego oddziaływania całej inwestycji.

Dalej Sąd I instancji wskazał, że z uwagi na charakter planowanego przedsięwzięcia podstawę do ustalenia konieczności przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko stanowić mógł § 2 ust. 1 pkt 7 lub § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2010 r. Nie budziło wątpliwości Sądu I instancji, że z przepisów tego rozporządzenia wynika, że do parametrów technicznych stacji bazowej telefonii komórkowej decydujących o wpływie na środowisko należą: 1) rodzaj anteny - instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne; 2) liczba anten; 3) moc promieniowania poszczególnych anten; 4) emisja pola elektromagnetycznego przez poszczególne anteny; 5) odległość instalacji od miejsc dostępnych dla ludzi, a zatem konkretne umiejscowienie inwestycji na terenie objętym wnioskiem, 6) występowania obiekcie realizowanej lub zrealizowanej instalacji radiokomunikacyjnej, radionawigacyjnej lub radiolokacyjnej. Dopiero określenie tych poszczególnych parametrów technicznych inwestycji i ustalenie okoliczności jej lokalizacji (np. wobec miejsc dostępnych dla ludzi) pozwoli na dokonanie kwalifikacji inwestycji względem uwarunkowań środowiskowych.

W ocenie Sądu I instancji, w przypadku inwestycji, która dotyczy różnych grup anten o różnej mocy powinna być uwzględniona kumulacja pól elektromagnetycznych tak, aby można w ogóle dokonać jakiejkolwiek kwalifikacji przedmiotowej inwestycji w odniesieniu do § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia z 2010 r. Przy wyznaczaniu odległości miejsc dostępnych dla ludności uwzględnić należy zarówno kierunek (azymut) głównej wiązki promieniowania anteny, jak i jej pochylenie (tilt).

Zdaniem Sądu I instancji, przez określenie "miejsc dostępnych dla ludności", o których mowa w art. 124 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska oraz w rozporządzeniu z 2010 r. w kontekście oddziaływania na nie pól elektromagnetycznych należy rozumieć oddziaływanie takich pól zarówno na tereny, na których istnieje legalnie wzniesiona zabudowa z przeznaczeniem na pobyt ludzi, jak i na tereny, na których taka zabudowa może być wznoszona zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym. Przez zwrot "miejsca dostępne dla ludności" należy rozumieć miejsca, gdzie choćby potencjalnie może powstać zabudowa zgodnie z obowiązującymi przepisami, w tym zgodnie z ustaleniami prawa miejscowego.

W konkluzji Sąd I instancji uznał, że dla dokonania prawidłowej oceny oddziaływania inwestycji na środowisko, niezbędne jest dokładne określenie parametrów, zarówno poszczególnych anten jak i całego przedsięwzięcia. Istotne znaczenie może mieć bowiem w tym względzie wyjaśnienie kwestii, czy moc anten planowanych do zainstalowania w ramach zamierzonego przedsięwzięcia nie kumuluje się wzajemnie lub z innymi urządzeniami wytwarzającymi pole elektromagnetyczne.

Spółka wniosła skargę kasacyjną od powyższego wyroku, zaskarżając go w całości. Sądowi I instancji zarzuciła:

1. naruszenie prawa materialnego, tj. § 3 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że planowana inwestycja jest inwestycją mogąca potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, podczas gdy planowana inwestycja nie osiąga progów określonych w ust. 1, jak wskazano w przedłożonej przez spółkę "Kwalifikacji przedsięwzięcia pod względem konieczności sporządzenia raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko" oraz w "Analizie Środowiskowej";

2. naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 oraz art. 133 § 1 i 134 § 1 p.p.s.a. poprzez pominiecie naruszenia przez organy art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. co skutkowało wydaniem zaskarżonej decyzji przy zaniechaniu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego niniejszej sprawy, w szczególności nieprawidłowym i bezzasadnym przyjęciu, że organ miał prawo wezwać inwestora do uzupełnienia kwalifikacji przedsięwzięcia o analizę określająca sumaryczną moc anten ustawionych na poszczególnych azymutach, aby mieć pewności, iż w przedmiotowej sprawie nie jest wymagana decyzja środowiskowa;

Na podstawie powyższych zarzutów pełnomocnik spółki wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, zasądzenie na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, według norm przepisanych, ewentualnie zmianę zaskarżonego wyroku w całości oraz uchylenie decyzji Wojewody i uchylenie poprzedzającej jej decyzji Starosty, jako wydanych z rażącym naruszeniem prawa, ewentualnie bez podstawy prawnej. Oświadczył, że zrzeka się rozprawy przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną organ wniósł o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału, z dnia 15 grudnia 2022 r., na podstawie art. 15zzs4 ust. 3 w zw. z ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2021 r. poz. 2095 ze zm.) wyznaczono termin posiedzenia niejawnego na dzień 22 marca 2022 r. Pouczono strony o możliwości uzupełnienia argumentacji uzasadnienia skargi kasacyjnej albo żądania jej oddalenia.

W ocenie składu orzekającego, zachodziły przesłanki z art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak pod rozwagę nieważność postępowania. Nie zachodzą okoliczności skutkujące nieważność postępowania, określone w art. 183 § 2 pkt 1 – 6 p.p.s.a., należy zatem ograniczyć się do zagadnień wynikających z zarzutów wyartykułowanych w podstawach skargi kasacyjnej.

Istotą sporu w niniejszej sprawie jest odpowiedź na pytanie, czy - na podstawie § 3 ust. 1 pkt 8 oraz § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko - przy kwalifikacji instalacji radiokomunikacyjnej (stacji bazowej telefonii komórkowej) jako inwestycji mogącej (zawsze lub potencjalnie) znacząco oddziaływać na środowisko należy brać pod uwagę równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznaczoną dla pojedynczej anteny, czy też sumę mocy wszystkich anten wchodzących w skład tej instalacji.

Powyższa kwestia stała się przedmiotem uchwały siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 listopada 2022 r., sygn. akt III OPS 1/22. Uchwała ta jest wiążąca dla Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę, stosownie do art. 269 § 1 p.p.s.a.

Skład siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w uchwale z dnia 7 listopada 2022 r. sygn. akt III OPS 1/22 zajął stanowisko, zgodnie z którym przy kwalifikacji instalacji radiokomunikacyjnej na podstawie § 3 ust. 1 pkt 8 oraz § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia jako inwestycji mogącej potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, należy brać pod uwagę równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznaczoną dla pojedynczej anteny także wówczas, gdy - tak jak to ma miejsce w niniejszej sprawie - w skład instalacji wchodzi kilka anten.

W uzasadnieniu uchwały wskazano, że z § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia wynika, iż parametr równoważnej mocy promieniowanej izotropowo - jako warunek zakwalifikowania instalacji radiokomunikacyjnych pod przepisy rozporządzenia, który implikuje konieczność uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla tej inwestycji - należy przyjmować w odniesieniu do "pojedynczej anteny". Instalacja będzie wymagała uzyskania decyzji środowiskowej jako przedsięwzięcie mogące potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, jeżeli w jej składzie została zaprojektowana co najmniej jedna antena odpowiadająca wymaganiom zawartym w przepisie. Wielkość równoważnej mocy promieniowanej izotropowo (dalej również jako "EIRP") "pojedynczej anteny" została w nim powiązana z odległością wyznaczaną od środka elektrycznego anteny, w osi głównej wiązki jej promieniowania. Oba te parametry, tj. moc i odległość służą ustalaniu, czy w zasięgu instalacji nie występują miejsca dostępne dla ludności w rozumieniu art. 124 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2018 r., poz. 799). Przepis § 3 rozporządzenia skonstruowany jest tak, że w kolejnych punktach oznaczonych literami od "a" do "g" punktu 8 ustępu pierwszego stopniuje, tj. zwiększa moc anteny i jednocześnie powiększa odległość terenu, na którym należy przeprowadzić badanie pod kątem występowania miejsc dostępnych dla ludności. Ustalenie, że w danej odległości od środka pojedynczej anteny o mocy podanej w § 3 ust. 1 pkt 8 znajduje się miejsce dostępne dla ludności powoduje, że przedsięwzięcie staje się przedsięwzięciem mogącym potencjalnie oddziaływać na środowisko, a co za tym idzie, wymaga uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Ustalenie z kolei, że takie miejsce w otoczeniu instalacji nie występuje, skutkuje jej zwolnieniem z tego obowiązku. Za tym, że parametr EIRP odnosi się do pojedynczej anteny, przemawia zatem nie tylko samo użycie w § 3 ust. 1 pkt 8 (podobnie jak w § 2 ust. 1 pkt 7) takich sformułowań jak "wyznaczona dla pojedynczej anteny", czy "w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny", ale również cel posłużenia się tą wielkością w konstrukcji ww. przepisu, jego wewnętrzna budowa i zakodowany w nim sposób wyznaczania obszaru.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów doszedł do przekonania, że zasadność sumowania równoważnych mocy promieniowania izotropowego nie wynika również z § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia, albowiem przepis ten nie może mieć zastosowania do instalacji wymienionych w § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia. Warunkiem jego zastosowania jest bowiem ustalenie, że na terenie jednego zakładu lub obiektu obok planowanej inwestycji (w tym przypadku instalacji radiokomunikacyjnej) występuje jeszcze inne dodatkowe "przedsięwzięcie", które albo jest realizowane, albo zostało już zrealizowane. Treść tego przepisu nie nasuwa wątpliwości, że chodzi w nim o dodatkowe uwzględnienie parametrów planowanego, realizowanego lub zrealizowanego – a w każdym razie innego "przedsięwzięcia tego samego rodzaju". Należy wyjaśnić, że "przedsięwzięcie" definiuje art. 3 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko jako "zamierzenie budowlane lub inną ingerencję w środowisko polegającą na przekształceniu lub zmianie sposobu wykorzystania terenu, w tym również na wydobywaniu kopalin; przedsięwzięcia powiązane technologicznie kwalifikuje się jako jedno przedsięwzięcie, także jeżeli są one realizowane przez różne podmioty". W świetle powyższego, w przypadku stacji bazowej telefonii komórkowej za "przedsięwzięcie" nie może być uznana każda z anten z osobna. Stacja bazowa jako całość technologiczna stanowi bowiem jedno "przedsięwzięcie" w rozumieniu § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia. Już chociażby z tego względu § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia nie może znaleźć zastosowania do instalacji składającej się z kilku anten.

Pod względem językowym, nie budzi wątpliwości również druga część przepisu § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia o treści: "przy czym równoważną moc promieniowana izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna". Wyraźnie poprzez użycie tych samych zwrotów i sformułowań "na terenie jednego zakładu lub obiektu", "na terenie tego samego zakładu lub obiektu" nawiązuje i odnosi się do przepisu § 3 ust. 2 pkt 3. Cytowany fragment § 3 ust. 1 pkt 8 wskazuje, że nawet w sytuacji gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu miałyby znaleźć się dwie lub więcej instalacji radiokomunikacyjnych, to o ich kwalifikacji jako przedsięwzięcia mogącego potencjalnie oddziaływać na środowisko decydować ma "pojedyncza antena", a w szczególności wystąpienie w jej zasięgu na linii prowadzonej od jej środka elektrycznego i w oznaczonej odległości miejsca dostępnego dla ludności. I jest to także logiczne. Tak jak ustawodawca nie wymaga decyzji środowiskowej dla instalacji składającej się z anten o równoważnych mocach promieniowanych izotropowo mieszczących się w przedziałach określonych w § 3 ust. 1 pkt 8 przy braku występowania w jej otoczeniu miejsca dostępnego dla ludności, tak samo zwalnia z tego wymogu każde kolejne realizowane tego rodzaju przedsięwzięcie dokładnie z tego samego właśnie względu, tj. z braku miejsca dostępnego dla ludności w jego otoczeniu. Czy to będzie jedna instalacja czy kilka, sposób kwalifikowania każdej z nich będzie zależał od parametrów odnoszących się do "pojedynczej anteny". Z treści badanych regulacji § 3 ust. 1 pkt 8 i ust. 2 pkt 3 przy uwzględnieniu zasad logiki nie można zatem wyprowadzić wniosku, że ten ostatni mógłby być podstawą sumowania parametrów anten jednej instalacji jako jednego przedsięwzięcia.

Argumenty tezy przeciwnej, opowiadającej się za przyjęciem "mocy zbiorczej" anten, przywołane w niniejszej sprawie przez organy oraz Sąd I instancji, a odwołujące się do wykładni systemowej i funkcjonalnej, nie uzasadniają w ocenie podejmującego ww. uchwałę odstąpienia od wykładni literalnej. Badanie treści § 3 ust. 1 pkt 8 i § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia z 2010 r. w kontekście pozostałych przepisów rozporządzenia i innych regulacji, odnoszących się do szeroko rozumianej ochrony środowiska, podważa pogląd, że parametr EIRP podlega sumowaniu. Zauważyć należy, że w przypadku innych przedsięwzięć wymienionych w § 3 ust. 1, które można określić jako przedsięwzięcia "progowe" ich parametry, które w myśl § 3 ust. 2 pkt 3 podlegają zsumowaniu (oczywiście przy założeniu, że chodzi o ich sumowanie z parametrami innego przedsięwzięcia, a nie parametrami tego samego przedsięwzięcia, jak w przypadku stacji bazowej), określone są wielkościami charakteryzującymi ich skalę i rozmiar. Przykładowo: "instalacje do produkcji betonu w ilości nie mniejszej niż 15 t. na dobę" (pkt 21), "instalacje do produkcji wyrobów ceramicznych za pomocą wypalania, o zdolności produkcyjnej nie mniejszej niż 50 t na rok" (pkt 25). W przypadku tych przedsięwzięć zsumowanie ich parametrów to matematyczne działanie polegające na dodaniu wskazanych wielkości, niesprawiające większych problemów interpretacyjnych. Natomiast ujęcie w rozporządzeniu instalacji emitujących pola elektromagnetyczne, jak należy wnioskować z treści § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 nastąpiło nie tyle z uwagi na ich skalę i rozmiar, ile ze względu na możliwość wystąpienia w ich otoczeniu miejsc dostępnych dla ludności (za wyjątkiem § 2 ust. 1 pkt 7 lit. d, który nie ma jednak zastosowania w niniejszej sprawie). Prawodawca, kierując się wskazaniami wiedzy technicznej i medycznej, założył, jakie odległości od anten instalacji są bezpieczne dla zdrowia i życia człowieka, a w jakich zaistnieje potrzeba zbadania jej rzeczywistego oddziaływania w postępowaniu środowiskowym. Podkreślono przy tym, że zakwalifikowanie przedsięwzięcia do wdrożenia postępowania środowiskowego na podstawie powołanych przepisów rozporządzenia z 2010 r. a zbadanie rzeczywistego oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko weryfikowane w oparciu o regulacje dotyczące dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych to dwa różne zagadnienia. W ocenie Sądu podejmującego ww. uchwałę, brak rozróżnienia tych dwóch kwestii niesłusznie spowodował sięgnięcie do wykładni funkcjonalnej uzasadnianej potrzebą ochrony życia i zdrowia. Ciężar tej ochrony spoczywa bowiem na innych niż rozporządzenie z 2010 r. regulacjach prawnych - w ustawie - Prawo ochrony środowiska w Dziale VI zatytułowanym "Ochrona przed polami elektromagnetycznymi" zawarte są regulacje (art. 121-126), których zadaniem jest ochrona przed polami elektromagnetycznymi. Na etapie rozstrzygania o charakterze danego przedsięwzięcia nie ma podstaw do badania rzeczywistego oddziaływania instalacji na środowisko, zaś § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia zawiera kompleksową i wyczerpującą metodę ustalania charakteru przedsięwzięcia. Parametr EIRP z § 3 ust. 1 pkt 8 ani się nie sumuje, ani nie kumuluje, gdyż nie ma ku temu podstaw.

W uchwale siedmiu sędziów NSA z dnia 7 listopada 2022 r. nawiązano też do dyrektywy PE i Rady z 13 grudnia 2011 r. nr 2011/92/UE (stanowiącej ujednolicony tekst dyrektywy Rady 85/337/EWG z 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko, Dz. Urz. WE L 175 z 5.07.1985). Wskazano, że w zawartym w niej katalogu przedsięwzięć, dla których prawodawca unijny zastrzegł konieczność przeprowadzenia procedury oceny oddziaływania na środowisko lub pozostawił to decyzji Państwa członkowskiego, nie ma instalacji radiokomunikacyjnych emitujących pola elektromagnetyczne (por. art. 4 ust. 1 i 2 oraz załączniki I i II ww. dyrektywy). Oznacza to, że jej przeprowadzenie dla tego rodzaju przedsięwzięć było wyłącznie wymogiem krajowym.

W tym stanie rzeczy zarzut skargi kasacyjnej dotyczący niewłaściwego zastosowania przepisów § 3 ust. 2 pkt 3 oraz § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znaczącą oddziaływać na środowisko, okazał się zasadny.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny uznając, że istota sprawy została dostatecznie wyjaśniona, na podstawie art. 188 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania sądowego orzekając na podstawie art. 200, art. 203 pkt 1 oraz art. 205 § 2 p.p.s.a.

W pkt I sentencji wyroku zostało zawarte postanowienie o podjęciu postępowania sądowego. Zgodnie z art. 128 § 1 pkt 4 p.p.s.a., sąd postanowi podjąć postępowanie z urzędu, gdy ustanie przyczyna zawieszenia, w szczególności, gdy rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego postępowania – od dnia uprawomocnienia się orzeczenia kończącego to postępowanie. W związku z podjęciem przez Naczelny Sąd Administracyjny w dniu 7 listopada 2022 r. uchwały o sygn. akt III OPS 1/22 ustała przyczyna zawieszenia postępowania, dlatego na podstawie art. 128 § 1 pkt 4 w zw. z art. 193 p.p.s.a. należało podjąć zawieszone w niniejszej sprawie postępowanie.