Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Lipiński, Sędziowie WSA Iwona Dąbrowska, Jacek Fronczyk (spr.), Protokolant Referent stażysta Małgorzata Ciach, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 grudnia 2012 r. sprawy ze skargi A. K. na bezczynność K. Sp. z o.o. z siedzibą w [...] w przedmiocie dostępu do informacji publicznej 1) zobowiązuje K. Sp. z o.o. z siedzibą w [...] do rozpatrzenia wniosku A. K. o udostępnienie informacji publicznej z dnia [...] kwietnia 2012 r. w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; 2) stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3) zasądza od K. Sp. z o.o. z siedzibą w [...] na rzecz skarżącego A. K. kwotę 100 (sto złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wnioskiem z dnia [...] kwietnia 2012 r. A. K., powołując się na art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198 ze zm.), zwrócił się do [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. o udzielenie informacji dotyczących kontroli biletów, przeprowadzanych w pociągach Spółki, w tym:

1) o przesłanie wzorów identyfikatorów, o których mowa w art. 33a ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe (t. j.: Dz. U. z 2000 r. nr 50, poz. 601 ze zm.), upoważniających do kontroli dokumentów przewozowych w pociągach dla wszystkich istniejących stanowisk związanych z kontrolą (konduktor, kierownik pociągu, rewizor, kontroler, itd.). Zainteresowany zaznaczył, by ww. wzory – w miarę możliwości technicznych – zostały mu udostępnione w kolorze;

2) o udzielenie informacji, jaka liczba osób (na dzień udzielenia odpowiedzi) posiada aktualne uprawnienie do kontroli biletów w pociągach z podziałem na poszczególne stanowiska (tj. liczba konduktorów, liczba kierowników pociągu, liczba rewizorów, itd.);

3) o wyjaśnienie, w jaki sposób nadawane są numery służbowe (identyfikacyjne) osobom uprawnionym do kontroli biletów, tj. czy są one nadawane losowo, czy też istnieją jakieś zasady numeracji, a jeśli takowe istnieją, to jakie zakresy numeracji są używane, ilu cyfrowe są to numery, w jaki sposób są one nadawane (czy w zależności od miejsca zatrudnienia, czy stanowiska, itd.).

Zainteresowany wskazał, że udostępnienie żądanych informacji winno nastąpić poprzez przesłanie ich pocztą tradycyjną na wskazany we wniosku adres do korespondencji.

W odpowiedzi na powyższy wniosek, pismem z dnia [...] maja 2012 r. Spółka [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. poinformowała A. K., że – co do zasady – należy do grupy podmiotów zobowiązanych do udostępniania informacji publicznej, jednakże żądane informacje nie stanowią informacji publicznej, w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Ponadto, udostępnienie wnioskowanych informacji jest niedopuszczalne z uwagi na tajemnicę przedsiębiorcy, o której mowa w art. 11 ust. 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (t. j.: Dz. U. z 2003 r. nr 153, poz. 1503 ze zm.), zaś art. 5 ust. 2 ww. ustawy o dostępie do informacji publicznej pozwala na jej ochronę, ograniczając dostęp do tego rodzaju informacji. Przedmiotowa ustawa nie ma zastosowania do tzw. "spraw niepublicznych", a do tej kategorii należy – zdaniem Spółki – zaliczyć informacje objęte wnioskiem, toteż uzasadnioną jest odmowa ich udostępnienia.

W dniu [...] sierpnia 2012 r. A. K. sformułował do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W., podnosząc, że jego wniosek z dnia [...] kwietnia 2012 r. nie został rozpatrzony zgodnie z ustawą o dostępie do informacji publicznej, gdyż nie przekazano mu żądanych informacji ani też nie wydano decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej. Skarżący wniósł o zobowiązanie organu do rozpatrzenia jego wniosku oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Udzielając odpowiedzi na skargę, Spółka [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. wniosła o jej odrzucenie, ewentualnie o oddalenie skargi, argumentując, że żądane przez skarżącego informacje nie stanowią informacji publicznej, co świadczy o niedopuszczalności skargi, bowiem możliwość kontroli biletów przez przewoźnika związana jest z wykonywaniem umowy przewozu i uprawnienie to pozostaje jedynie w sferze cywilnoprawnej relacji przewoźnika i pasażera, która to relacja nie mieści się w pojęciu "zadań publicznych". Wprawdzie Spółka realizuje usługi w zakresie publicznego transportu zbiorowego w formie kolejowych przewozów pasażerskich, niemniej jednak czyni to tylko w wykonaniu zawartej z Województwem [...] umowy, które w ten sposób wykonuje swoje zadanie publiczne. Ponadto, w sprawie została udzielona zainteresowanemu odpowiedź, zawarta w piśmie z dnia [...] maja 2012 r., które można kwalifikować jako decyzję administracyjną, odmawiającą dostępu do informacji objętych jego wnioskiem z dnia [...] kwietnia 2012 r. z uwagi na tajemnicę przedsiębiorcy. Wobec tego, Spółka nie pozostaje w bezczynności, natomiast skarżący może zweryfikować prawidłowość podjętej decyzji w odrębnym postępowaniu sądowym, po wyczerpaniu środków zaskarżenia, przysługujących w administracyjnym toku instancji.

W piśmie procesowym z dnia [...] września 2012 r. A. K., odnosząc się do udzielonej przez Spółkę odpowiedzi na skargę, podtrzymał swoje zarzuty, twierdzenia i wnioski, jakie zawarł w skardze.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego Państwa (ust. 3).

Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198 ze zm.), służy realizacji konstytucyjnego prawa dostępu do wiedzy na temat funkcjonowania organów władzy publicznej. Używając w art. 2 ust. 1 pojęcia "każdemu", ustawodawca precyzuje zastrzeżone w Konstytucji obywatelskie uprawnienie, wskazując, że każdy może z niego skorzystać na określonych w tej ustawie zasadach. Przy czym owo "każdy" należy rozumieć jako każdy człowiek (osoba fizyczna) lub podmiot prawa prywatnego. Ustawa ta reguluje zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych, wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu oraz kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione. Oczywiście ustawa znajduje zastosowanie jedynie w sytuacjach, gdy spełniony jest jej zakres podmiotowy i przedmiotowy.

W sprawach ze skarg na bezczynność sąd administracyjny obowiązany jest zbadać, czy organ wykonał ciążący na nim obowiązek załatwienia sprawy indywidualnej, określony przepisami prawa administracyjnego, a co za tym idzie – winien ustalić, czy wystąpiły przesłanki (podmiotowe i przedmiotowe) zaistnienia takiego prawnego obowiązku. W sprawach dostępu do informacji publicznej zakres podmiotowy wyznacza wykonywanie zadań publicznych przez adresata wniosku (art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej), zaś zakres przedmiotowy obejmuje pojęcie "informacji publicznej" (art. 1 ust. 1 i art. 6 tej ustawy).

Zgodnie z brzmieniem art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności:

1) organy władzy publicznej,

2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych,

3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa,

4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego,

5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

W świetle powyższego, nie ulega zatem wątpliwości, że Spółka [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. jest podmiotem zobowiązanym na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej do udzielenia informacji, mającej walor informacji publicznej, będącej w jej posiadaniu (art. 4 ust. 1 pkt 5 i ust. 3). Jedynym wspólnikiem Spółki jest bowiem Województwo [...], natomiast sama Spółka zajmuje się świadczeniem usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego. Spółka, będąc przedsiębiorcą, świadczy więc usługi publiczne w zakresie kolejowych przewozów pasażerskich, czyniąc to na zlecenie władz samorządowych Województwa [...]. Stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. nr 5, poz. 13 ze zm.), organizatorem publicznego transportu zbiorowego, właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów, jest województwo:

a) na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w wojewódzkich przewozach pasażerskich oraz w transporcie morskim;

b) właściwe ze względu na najdłuższy odcinek planowanego przebiegu linii komunikacyjnej, w uzgodnieniu z województwami właściwymi ze względu na przebieg tej linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej – na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w międzywojewódzkich przewozach pasażerskich;

c) któremu powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między województwami właściwymi ze względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej – na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w wojewódzkich przewozach pasażerskich, na obszarze województw, które zawarły porozumienie.

Spółka [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. jest zatem podmiotem reprezentującym władze samorządowe Województwa [...] w zakresie wykonywania przez nie zadania publicznego, polegającego na organizowaniu publicznego transportu zbiorowego. Określając podmioty zobowiązane do udzielenia informacji publicznej, ustawodawca zdecydował, że ta sfera działalności Państwa, która została przekazana władzom samorządowym i tworzonym przez nie podmiotom działającym na ich zlecenie, będzie podlegać takim samym kryteriom dostępu do niej, jakimi objęte są organy władzy publicznej. W takiej sytuacji nie ma prawnego znaczenia to, że ustawa o publicznym transporcie zbiorowym, wymieniając elementy, jakie winna zawierać umowa o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, w art. 25 ust. 3 nie normuje sposobu organizowania kontroli biletów. Istotne bowiem jest, że Spółka, realizując usługi przewozowe na zlecenie Województwa [...], a więc reprezentując je w sferze publicznego transportu zbiorowego, wykonuje zadanie publiczne, w ramach którego mieszczą się także zasady kontroli biletów, do której to kontroli uprawnia art. 33a ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe (t. j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 1173). Toteż osoba dokonująca z upoważnienia przewoźnika kontroli dokumentów przewozu osób lub bagażu w środkach komunikacji publicznej należących do tego przewoźnika, utworzonego przez władze samorządowe województwa ze środków publicznych i działającego w formie spółki prawa handlowego, realizuje część zadania publicznego. Co więcej, Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 23 października 2003 r. o sygn. akt IV KK 265/02 (publ. OSNKW 2004/2/17, Biul. SN 2004/2/15, LEX nr 83429) uznał, że osoba taka, przeprowadzając kontrolę dokumentów przewozu osób lub bagażu w imieniu publicznego przewoźnika, pełni funkcję publiczną, w rozumieniu art. 228 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. nr 88, poz. 553 ze zm.). Oznacza to, że sfera zasad i organizowania kontroli dokumentów przewozu osób lub bagażu w Spółce, tworzona – jak podano w odpowiedzi na skargę – według własnego uznania, jakkolwiek jest wewnętrznym prawem przewoźnika, to jednak wykonywanie przezeń zadania publicznego, jakim jest świadczenie publicznego transportu zbiorowego, czyni z tej sfery publiczną, podlegającą rygorom ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Pojęcie "informacji publicznej" ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W myśl tych przepisów, informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy. Uwzględniając wszystkie te aspekty, można zatem przyjąć, że informacją publiczną będzie każda informacja dotycząca sfery faktów i danych publicznych, a więc każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów realizujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań publicznych i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa.

Wbrew twierdzeniom Spółki, żądane przez skarżącego informacje stanowią informację publiczną i – jak wynika ze sprawy – nie doszło do jej upublicznienia ani też informacja ta nie została mu wcześniej udzielona, zgodnie z wnioskiem. Trzeba bowiem zaznaczyć, że dysponent informacji publicznej jest zobowiązany do jej udostępnienia, gdy informacja publiczna nie została udostępniona i nie funkcjonuje w obiegu publicznym tak, by wnioskodawca mógł się z nią zapoznać, np. poprzez bezpośredni do niej wgląd, bądź sięgając do publikatora. Jak to zostało określone we wniosku z dnia [...] kwietnia 2012 r., wzory identyfikatorów, o których mowa w art. 33a ww. ustawy – Prawo przewozowe, jakich używają osoby upoważnione przez Spółkę do kontroli dokumentów przewozowych w pociągach dla wszystkich istniejących stanowisk związanych z kontrolą (konduktor, kierownik pociągu, rewizor, kontroler, itd.), jak również informacja w zakresie liczby osób posiadających aktualne uprawnienie do kontroli biletów w pociągach z podziałem na poszczególne stanowiska (tj. liczba konduktorów, liczba kierowników pociągu, liczba rewizorów, itd.), a także informacja dotycząca sposobu nadawania numerów służbowych (identyfikacyjnych) osobom uprawnionym do kontroli biletów posiadają walor informacji związanej z wykonywaniem zadania publicznego przez Spółkę, dotyczą bezpośrednio sfery działalności podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej na gruncie ustawy (kolejowe przewozy pasażerskie realizowane w ramach publicznego transportu zbiorowego), co w świetle jej przepisów oznacza, że informacje te zawierają informację o sposobie realizacji zadań podmiotu utworzonego przez władze samorządowe Województwa [...] ze środków publicznych i działającego w formie spółki prawa handlowego, tworzą więc, zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, informację o sprawach publicznych, a stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. "b", będąc rodzajem informacji o sposobie organizowania kontroli dokumentów przewozu osób lub bagażu w Spółce, podlegają udostępnieniu w trybie i na zasadach w niej określonych (co wypełnia dyspozycję art. 61 Konstytucji RP).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnienie informacji na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 ustawy. Udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialno – techniczną. Żaden przepis prawa nie nakłada na dysponenta takiej informacji obowiązku nadawania tejże czynności szczególnej formy. Skarżący w swym wniosku określił, w jaki sposób żądana przez niego informacja winna być mu udostępniona, toteż [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. nie powinna mieć wątpliwości co do formy i sposobu jego realizacji. Gdyby jednak Spółka nie mogła uczynić zadość wnioskowi w zakresie wskazanych przez zainteresowanego form i sposobów jego realizacji, w tej kwestii winna odwołać się do treści art. 14 ust. 2 przedmiotowej ustawy, w świetle którego jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W takim wypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się.

Z kolei art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej stanowi, że prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienia do uzyskania informacji publicznej, w tym uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego. Gdyby zatem Spółka uznała, że żądana przez skarżącego informacja ma charakter informacji publicznej przetworzonej, w takiej sytuacji powinna wezwać wnioskodawcę, by wskazał powody, dla których spełnienie jego żądania jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Jednak w tym przypadku konieczne jest wyjaśnienie zainteresowanemu w wezwaniu, że wniosek dotyczy informacji publicznej przetworzonej i wskazanie, na czym w rzeczy samej polega proces jej przetworzenia. Jest to potrzebne ze względu na ocenę prawidłowości kwalifikowania informacji jako informacji publicznej przetworzonej, której udziela się wówczas, gdy wnioskodawca wykaże, że jej udzielenie jest szczególnie istotne dla interesu publicznego, natomiast odmawia się jej udostępnienia, jeśli warunek ten nie zostanie przez niego wypełniony.

W myśl art. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej, podmiot zobowiązany może także ograniczyć dostęp do żądanych informacji publicznych np. ze względu na prywatność osoby fizycznej, ewentualnie z innych powodów, o których stanowi ustawa. Podmiot zobowiązany może również odmówić udzielenia informacji publicznej z uwagi na ochronę informacji niejawnych lub innych tajemnic ustawowo chronionych, jak choćby ze względu na tajemnicę przedsiębiorcy, na którą Spółka się powołuje. Jednakże jeśli odmawia, to ma tego dokonać w procesowej formie decyzji administracyjnej (art. 16 ust. 1 i 2 ustawy), co uzasadnia stosowanie w tym zakresie przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 ze zm.).

Z bezczynnością podmiotu zobowiązanego w zakresie dostępu do informacji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy podmiot ten nie podejmuje czynności materialno – technicznej wobec wniosku strony o udzielenie takiej informacji. Z kolei stanowisko podmiotu, które w istocie sprowadza się do odmowy udzielenia informacji, przybiera, jak wskazano powyżej, procesową formę decyzji administracyjnej. Wbrew sugestiom zawartym w odpowiedzi na skargę, pismo Spółki z dnia [...] maja 2012 r. nie stanowi decyzji administracyjnej, gdyż Spółka twierdzi w nim, że żądane przez skarżącego informacje nie mają – co do zasady – przymiotu informacji publicznej. Prezentując takie stanowisko, które – w świetle powyższych wywodów – należy ocenić jako błędne, Spółka nie mogła podjąć decyzji odmownej, wszak ta wydawana jest jedynie wówczas, gdy podmiot zobowiązany odmawia dostępu do informacji publicznej, a więc, gdy nie neguje publicznego charakteru żądanej informacji, a odmowę uzasadnia jedną z tajemnic ustawowo chronionych. Choć w treści ww. pisma powołano się na tajemnicę przedsiębiorcy, to jednak niezaliczenie objętych wnioskiem informacji do informacji publicznych, co ma podstawowe znaczenie przy jego ocenie, wyklucza możliwość uznania przedmiotowego pisma za decyzję administracyjną i pozwala kwalifikować je tylko jako pismo informacyjne. Innymi słowy, podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej albo uznaje wnioskowaną informację za informację publiczną i odmawia jej udostępnienia, choćby z uwagi na tajemnicę przedsiębiorcy, czyniąc to w formie decyzji administracyjnej, albo twierdzi w kierowanej do wnioskodawcy pisemnej odpowiedzi, że żądana informacja nie jest informacją publiczną i wówczas powoływanie się na jakąkolwiek tajemnicę nie nada tak sformułowanemu pismu charakteru decyzyjnego, a więc waloru oficjalnego rozstrzygnięcia odmownego w zakresie dostępu do informacji publicznej.

W tego typu sprawach wnioskodawca domaga się udzielenia informacji, czyli działania zgodnego z wnioskiem. A. K. nie otrzymał od Spółki żądanej informacji publicznej. W sprawie nie doszło też do wydania decyzji administracyjnej o odmowie jej udostępnienia. W świetle ustawy o dostępie do informacji publicznej, Spółka pozostawała więc w zwłoce, toteż Sąd zobowiązał [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. do rozpatrzenia wniosku skarżącego z dnia [...] kwietnia 2012 r. bądź poprzez udzielenie informacji publicznej, bądź wydanie decyzji o odmowie jej udostępnienia, zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy, co umożliwi stronie wykorzystanie środków prawnych, łącznie z prawem wniesienia skargi do Sądu na decyzję ostateczną.

Z tych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w oparciu o art. 149 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) orzekł, jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

Jednocześnie Sąd wyjaśnia, że stwierdzona bezczynność Spółki nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, gdyż jej pismo z dnia [...] maja 2012 r., zawierające odpowiedź na wniosek skarżącego z dnia [...] kwietnia 2012 r., wskazuje raczej na niewystarczającą znajomość zagadnienia przez Spółkę, a nie na lekceważenie skarżącego czy też celowe wprowadzanie go w błąd.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200, art. 205 § 1 i art. 209 ww. ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Sąd zasądził od Spółki na rzecz skarżącego kwotę 100 zł, stanowiącą wartość uiszczonego wpisu od skargi.