Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Sikorska (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Henryk Ożóg Sędzia WSA Wanda Wiatkowska- Ilków Protokolant st. asystent sędziego Aleksandra Dobosiewicz- Sass po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 5 sierpnia 2015 r. sprawy ze skargi R. Ch. na bezczynność Dyrektora Szkoły Podstawowej nr 1 w S. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I.zobowiązuje Dyrektora Szkoły Podstawowej nr 1 w S. do rozpoznania wniosku skarżącego R. Ch. z dnia 23 lutego 2015 r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od otrzymania akt sprawy wraz z prawomocnym wyrokiem; II. stwierdza że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; III. wymierza Dyrektorowi Szkoły Podstawowej nr 1 w S. grzywnę w kwocie 100 (słownie sto) złotych; IV.zasądza od Dyrektora Szkoły Podstawowej nr 1 w S. na rzecz skarżącego R. Ch. kwotę 357 (słownie: trzysta pięćdziesiąt siedem ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Pismem z dnia 3 października 2014 r. R. Ch., dalej: skarżący, wnioskodawca, wobec negatywnej telefonicznej odpowiedzi z dnia 19 lutego 2015 r. o powołaniu Rady Szkoły na wniosek M. T. jako przedstawiciela

Rady Rodziców, zwrócił się do Dyrektora Szkoły Podstawowej nr 1 w S., dalej: organ, z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej w postaci wypisu z protokołu posiedzenia Rady Pedagogicznej z dnia 18 lutego 2015 r.

W odpowiedzi na powyższe, organ pismem z dnia 2 marca 2015 r. wezwał skarżącego do podania podstawy prawnej żądania.

W piśmie z dnia 9 marca 2015 r., skierowanym do organu, skarżący podał, że ponownie zwraca się o udostępnienie żądanej informacji i wskazał jako podstawę żądania ustawę z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.

W odpowiedzi na powyższe, organ pismem z dnia 26 marca 2015 r. poinformował skarżącego, że właściwy wzór wniosku o udostępnienie informacji publicznej znajduje się na stronie internetowej szkoły w zakładce BIP.

W odpowiedzi, pismem z dnia 2 kwietnia 2015 r., skierowanym do organu, skarżący podał, że żaden przepis ustawy nie nakłada na wnioskującego o informację publiczną obowiązku składania wniosku według ustalonego wzoru. Podał, że jeszcze raz domaga się wydania żądanych kserokopii dokumentów w terminie 7 dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

W odpowiedzi na powyższe, organ pismem z dnia 16 kwietnia 2015 r., nazwanym wezwanie, poinformował skarżącego, że żądana informacja ma charakter informacji przetworzonej. Wymaga bowiem dokonania stosownych zestawień informacji, samodzielnego ich zredagowania związanego z koniecznością przeprowadzenia przez podmiot zobowiązany czynności analitycznych, a tym samym zaangażowanie w ich pozyskanie określonych środków osobowych, co czyni informację przetworzoną. W tej sytuacji organ wezwał skarżącego do wykazania w terminie 14 dni szczególnego interesu publicznego oraz przedstawienia sposobu w jaki zamierza wykorzystać żądane informacje publiczne, pod rygorem pozostawiania wniosku bez odpowiedzi.

W tych okolicznościach wnioskodawca złożył skargę do tut. Sądu na bezczynność Dyrektora Szkoły Podstawowej nr 1 w S., zarzucając mu bezczynność w załatwieniu wniosku. Wniósł o zobowiązanie organu do załatwienia ww. wniosku, zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych, uznania, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz wymierzenia organowi grzywny na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a.

W uzasadnieniu opisał wyżej powołane fakty i podał, że do dnia wniesienia skargi organ nie udostępnił żądanej informacji publicznej, ani nie wydał decyzji. W ocenie skarżącego, żądana informacja jest informacją publiczną, Dyrektor Szkoły Podstawowej nr 1 w S. jest organem zobowiązanym do jej udostępnienia, a żądana informacja nie jest informacją publiczną przetworzoną.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Szkoły Podstawowej nr 1 w S. podtrzymał stanowisko odnośnie charakteru żądanej przez skarżącego informacji publicznej uznając, że żądana informacja ma charakter informacji przetworzonej. Podał, że brak jest podstaw do przyjęcia istnienia bezczynności po stronie organu wobec zgłoszonego wniosku. Podniósł, że nie "milczał’ wobec zgłoszonego wniosku, lecz podejmował czynności mające na celu jego załatwienie, m.in. poprzez wezwanie wnioskodawcy w piśmie nazwanym "Wezwanie" do wykazania interesu publicznego.

Podniósł też, powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych, że niezasadny jest wniosek skarżącego o uznanie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Na rozprawie przed sądem administracyjnym pełnomocnik organu padał, że organ nie podjął żadnych nowych czynności wobec wniosku skarżącego z dnia 23 lutego 2015 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1- 4a. W takich przypadkach kontroli poddany jest brak aktu lub czynności w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie w określonym przez prawo terminie. Istotną kwestią z punktu widzenia tego rodzaju skargi jest zatem przede wszystkim występowanie podstawy prawnej do określonego zachowania się organu wobec przedstawionego żądania strony. Powyższe determinuje zakres kontroli sądu sprowadzającej się w tym przypadku do oceny, czy sprawa podlega załatwieniu przez organ w drodze określonego przez ustawodawcę aktu administracyjnego lub czynności. W razie pozytywnego ustalenia w tym zakresie, stosownie do treści art. 149 § 1 p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a., zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa, o czym stanowi art. 149 § 1 zdanie drugie p.p.s.a. Zgodnie zaś z § 2 owego przepisu prawa, sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (ust. 3).

Materialnoprawną podstawą żądania zawartego we wniosku skarżącego z dnia 23 lutego 2015 r. są przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 782 ze zm.), dalej także u.d.i.p. Nie ulega też zdaniem Sądu wątpliwości, że został w sprawie spełniony zakres przedmiotowy i podmiotowy stosowania u.d.i.p.

Wskazać nalży, że z bezczynnością organu na gruncie u.d.i.p. mamy do czynienia wówczas, gdy organ obowiązany do udzielenia informacji publicznej nie udziela takiej informacji, ani nie wydaje decyzji o odmowie jej udostępnienia. Wniosek o udzielenie informacji publicznej winien być przy tym skierowany do podmiotu zobowiązanego do udzielania informacji publicznej, a przedmiotem wniosku winna być informacja publiczna. Dla stwierdzenia stanu bezczynności nie ma znaczenia fakt, z jakich powodów dany akt lub czynność nie zostały podjęte, w tym również kwestia zawinienia organu. Aby można było stwierdzić, że dany podmiot nie pozostaje w bezczynności, udzielenie informacji powinno nastąpić we wskazanym w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. terminie lub też podmiot obowiązany winien powiadomić o przyczynach zwłoki i o wyznaczeniu terminu udostępnienia informacji, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 2 u.d.i.p.).

Celem skargi na bezczynność jest doprowadzenie do podjęcia przez podmiot zobowiązany właściwych działań określonych w przepisach prawa. Postępowanie w sprawie udostępnienia informacji publicznej winno zakończyć się przewidzianymi prawem czynnościami zmierzającymi do załatwienia wniosku. Organ, do którego wpłynął wniosek o udostępnienie informacji publicznej w pierwszej kolejności powinien rozważyć możliwość udostępnienia informacji w formie czynności materialno-technicznej (art. 10 u.d.i.p.). W razie stwierdzenia, że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej, nie pozwalają na udostępnienie informacji w sposób i w formie określonych we wniosku, należy powiadomić pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazać, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W przypadku, gdy wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, organ jest zobowiązany postępowanie umorzyć (art. 14 u.d.i.p.). W sytuacji zaś, gdy żądana informacja publiczna nie może być udzielona ze względu na ograniczenia przewidziane w art. 5 u.d.i.p., w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych, a także ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy, organ odmawia udzielenia informacji w formie decyzji administracyjnej (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.). Także w sytuacji, gdy żądana informacja publiczna ma charakter informacji publicznej przetworzonej, a wnioskodawca nie wykaże, że uzyskanie ww. informacji przetworzonej jest szczególnie istotne dla interesu publicznego (art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.), organ, do którego skierowano wniosek o udostępnienie informacji publicznej przetworzonej, wydaje na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. decyzję administracyjną o odmowie udostępnienia informacji publicznej. W sytuacji zaś, gdy żądanie nie dotyczy informacji publicznej, organ winien poinformować wnioskodawcę pismem, że sprawa nie dotyczy informacji publicznej. Forma decyzji administracyjnej jest przewidziana wyłącznie dla rozstrzygnięć dotyczących informacji publicznych, bowiem tylko do takich informacji znajduje zastosowanie ustawa o dostępie do informacji publicznej.

W wyroku z dnia 18 listopada 2014 r., sygn. akt III SAB/Łd 34/14 (Lex nr 1562788) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wskazał, że: " Wniesienie skargi na bezczynność jest uzasadnione nie tylko w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także w razie odmowy podjęcia określonego działania, mimo istnienia w tym względzie ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie sądził, że zachodzą okoliczności, które uwalniają go od obowiązku prowadzenia postępowania w konkretnej sprawie i zakończenia go wydaniem decyzji administracyjnej lub innego aktu czy czynności."

Rozważając kwestię, czy Dyrektor Szkoły Podstawowej nr 1 w S. jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej oraz, czy żądane przez skarżącego informacje stanowią informacje publiczne Sąd miał na uwadze, że zgodnie z art. 4 u.d.i.p., obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zdania publiczne, w szczególności podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Do udostępniania informacji zobowiązane są również wymienione w art. 4 ust. 2 u.d.i.p., organizacje związkowe i organizacje pracodawców. Użyte przez ustawodawcę w art. 4 u.d.i.p. pojęcie "zadanie publiczne" cechuje powszechność i użyteczność dla ogółu obywateli, a także sprzyjanie osiąganiu celów określonych w Konstytucji lub ustawie związanych z realizacją podstawowych publicznych praw podmiotowych obywateli. (por. np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 18 sierpnia 2010 r. sygn. akt I OSK 851/10, z dnia 27 sierpnia 2014 r. sygn. akt I OSK 169/14, z dnia 18 października 2013 r. sygn. akt I OSK 1680/13, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem https://cbois.nsa.gov.pl, dalej: cbois).

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego niniejszej sprawy należy wskazać, że dyrektor szkoły publicznej jest organem władzy publicznej obowiązanym do udzielania informacji publicznych, bowiem przysługuje mu władztwo zakładowe będące częścią władztwa państwowego przekazanego w drodze ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (j.t. Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.). Dyrektor szkoły jest uprawniony do działania w formie władczej w stosunku do uczniów, np. poprzez wydawanie decyzji administracyjnych w przedmiocie skreślenia ucznia z listy uczniów oraz realizuje zadania publiczne związane z realizacją prawa obywatela do kształcenia się oraz prawa dzieci i młodzieży do wychowania i opieki, odpowiednich do wieku i osiągniętego rozwoju, a nadto dysponuje majątkiem publicznym (por. np. wyroki NSA: z dnia 25 kwietnia 2012 r. sygn. akt I OSK 248/1, z dnia 9 października 2012 r. sygn. akt I OSK 1755/12; wyrok WSA w Poznaniu z dnia 5 września 2014 r. sygn. akt II SAB/Po 57/14, wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 lutego 2014 r. sygn. akt II SAB/Wa 651/13, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 27 lipca 2011 r. sygn. akt IV SAB/Wr 55/11, dostępne w cbois).

Jeśli chodzi o pojęcie " informacja publiczna", to wskazać należy, że zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p., każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 u.d.i.p. W orzecznictwie przyjmuje się, że przez informację publiczną należy rozumieć każdą wiadomość wytworzoną lub odnoszącą się do władz publicznych, a także do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Informację publiczną stanowią zatem dokumenty bezpośrednio wytworzone przez organ oraz niepochodzące wprost od organu, wykorzystywane przy realizacji przewidzianych prawem zadań (por. np. wyrok NSA z dnia 28 lutego 2013 r. sygn. akt I OSK 2904/12; wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 17 stycznia 2013 r. sygn. akt II SAB/Rz 48/12 dostępne w cbois).

W niniejszej sprawie skarżący złożył wniosek o wydanie wypisu z protokołu posiedzenia Rady Pedagogicznej Szkoły Podstawowej nr 1 w S. z dnia 18 lutego 2015 r. Zgodnie z art. 40 ust. 1 ww. ustawy o systemie oświaty, rada pedagogiczna jest kolegialnym organem szkoły lub placówki w zakresie realizacji jej statutowych zadań dotyczących kształcenia, wychowania i opieki. Do kompetencji rady pedagogicznej należy, zgodnie z art. 41 ust. 1 i 2 ustawy o systemie oświaty, m.in. zatwierdzanie planów pracy szkoły lub placówki, podejmowanie uchwał w sprawie wyników klasyfikacji i promocji uczniów, ustalanie organizacji doskonalenia zawodowego nauczycieli szkoły lub placówki, podejmowanie uchwał w sprawach skreślenia z listy uczniów, opiniowanie pracy szkoły. Stwierdzić zatem należy, że posiedzenia rad pedagogicznych stanowią ważny element w działalności szkoły w zakresie realizacji ustawowych zadań i niewątpliwie protokoły z tych posiedzeń stanowią dane publiczne, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p. podlegające udostępnieniu.

W świetle powyższego nie ulega wątpliwości, że wniosek skarżącego z dnia 23 lutego 2015 r. dotyczył udostępnienia informacji publicznej, a podmiot, do którego wniosek ten został skierowany, jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia żądanej informacji.

Z niekwestionowanych okoliczności faktycznych niniejszej sprawy wynika, że Dyrektor Szkoły Podstawowej nr 1 w S. uznał, że żądana informacja ma charakter informacji przetworzonej. Prawidłowość stanowiska organu w tym zakresie nie podlega ocenie Sądu rozpatrującego sprawę ze skargi wnioskodawcy na bezczynność organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej. W sytuacji jednak, gdy podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej uznał, że żądana informacja ma charakter informacji publicznej przetworzonej, winien wezwać wnioskodawcę do wykazania w zakreślonym terminie, że uzyskanie informacji przetworzonej jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. W niniejszej sprawie organ uczynił zadość powyższemu obowiązkowi. Wobec jednak stanowiska skarżącego, że żądana informacja publiczna nie ma charakteru informacji publicznej przetworzonej i niewykazania przez wnioskodawcę istnienia przesłanki z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., organ winien był zakończyć postępowanie wszczęte wnioskiem skarżącego z dnia 23 lutego 2015 r. o udostępnienie informacji publicznej przez wydanie decyzji administracyjnej o odmowie jej udostępnienia (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.), czego jednak nie uczynił.

Za błędne w świetle przepisów u.d.i.p. uznać należy przekonanie organu, że w sytuacji, gdy wnioskodawca nie wykazuje, że uzyskanie informacji przetworzonej jest szczególnie istotne dla interesu publicznego, należy pozostawić wniosek bez odpowiedzi (patrz: pismo organu z dnia 16 kwietnia 2015 r. nazwane "Wezwanie"). Stanowisko to bowiem nie znajduje oparcia w przepisach u.d.i.p. Zauważyć należy, że przepisy u.d.i.p. zawierają wyczerpujące uregulowania w zakresie postępowania z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej, a przepisy k.p.a. mają do tego postępowania zastosowanie jedynie w zakresie decyzji administracyjnych, co wynika z art. 16 ust. 2 u.d.i.p.

Z powyższego wynika, że w dniu orzekania przez Sąd w niniejszej sprawie Dyrektor Szkoły Podstawowej nr 1 w S. pozostawał w bezczynności w zakresie rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 23 lutego 2015 r., w związku z czym Sąd, na podstawie art. 149 § 1 p.p.s.a., zobowiązał Dyrektora Szkoły Podstawowej nr 1 w S. do rozpoznania ww. wniosku skarżącego w terminie 14 dni od otrzymania akt sprawy z prawomocnym wyrokiem (pkt I wyroku).

Oceniając, w związku z uwzględnieniem skargi na bezczynność organu, czy bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, do czego Sąd był zobowiązany w świetle treści art. 149 § 1 zdanie drugie p.p.s.a., należy odnieść się do regulacji art. 13 u.d.i.p. Stosownie do wskazanego przepisu prawa, udostępnienie informacji publicznej następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 1 u.d.i.p.). Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w tym terminie, podmiot obowiązany powiadamia o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 2 u.d.i.p.). W okolicznościach niniejszej sprawy udostępnienie informacji nie nastąpiło. Organ nie wydał też żadnej decyzji w tej mierze. Mając w tej sytuacji na względzie z jednej strony termin zakreślony art. 13 u.d.i.p., z drugiej zaś upływ czasu, jaki nastąpił od dnia złożenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej (24 lutego 2015 r.) do dnia wyrokowania w niniejszej sprawie oraz treść korespondencji organu kierowanej do skarżącego, Sąd uznał, że istnieją podstawy do uznania, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Dyrektor Szkoły Podstawowej nr 1 w S. znajdował się w posiadaniu żądanych informacji (brak twierdzeń przeciwnych), w toku postępowania dopiero w kolejnym piśmie skierowanym do skarżącego z dnia 16 kwietnia 2015 r. uznał, że żądana informacja stanowi informację publiczną przetworzoną (co pozostaje poza oceną Sądu w niniejszej sprawie). W takiej sytuacji winien był wydać decyzję administracyjną, czego nie uczynił do dnia wyrokowania. Od dnia złożenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej do dnia wyrokowania upłynęło ponad pięć miesięcy. W niniejszej sprawie organ przekroczył ustawowy termin załatwienia sprawy w sposób oczywisty, a przekroczenie tego terminu było znaczne, w związku z czym Sąd uznał, że istnieje podstawa do stwierdzenia, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, o czym orzekł na podstawie art. 149 § 1 zdanie drugie p.p.s.a.

Jednocześnie Sąd orzekł o wymierzeniu organowi grzywny na podstawie 149 § 2 p.p.s.a., o czym stanowi punkt III wyroku. Wymierzając grzywnę w kwocie 100 zł Sąd miał na względzie zachowanie organu po doręczeniu mu wniosku o udostępnienie informacji publicznej, w szczególności, że po złożeniu owego wniosku organ podjął szereg czynności, które w jego przekonaniu, tak wynika z treści prowadzonej korespondencji, należało podjąć w celu załatwienia wniosku. Sąd, uznając, że wysokość grzywny ma stanowić sankcję za spowodowany stan bezczynności oraz być środkiem zapobiegającym podobnym zachowaniom organu w przyszłości, ocenił w okolicznościach niniejszej sprawy, że wysokość wymierzonej grzywny jest adekwatna do wskazanych celów, jakie ma realizować.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 i 2 p.p.s.a.