Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Dorota Dąbek po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej [A.] Sp. j. w A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 maja 2018 r., sygn. akt VI SA/Wa 433/18 ze sprzeciwu [A.] Sp. j. w A. od decyzji Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia [...] sierpnia 2017 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania dotyczącego reklamy apteki oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, objętym skargą kasacyjną wyrokiem z dnia 30 maja 2018 r., sygn. akt VI SA/Wa 433/18, oddalił sprzeciw [A.] Sp. j. w A. na decyzję Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia [...] sierpnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie reklamy apteki.

Sąd I instancji orzekał w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.

Postanowieniem z dnia [...] czerwca 2016 r. [...] Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny w A. (dalej: Wojewódzki Inspektor lub organ I instancji) wszczął postępowanie z wniosku [...] Okręgowej Izby Aptekarskiej, dotyczące zbadania przestrzegania przepisów art. 94a ust. 1 ustawy z 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 2142 ze zm.; dalej: ustawa Prawo farmaceutyczne) przez [A.] Sp. j. w A. (dalej: skarżąca, Spółka) prowadzącą aptekę ogólnodostępną o nazwie: "Apteka [B.] Centrum Tanich Leków", zlokalizowaną w B., przy ul. [B.] [...], w związku z używaniem przez ww. podmiot w nazwie apteki sformułowania: "Centrum Tanich Leków".

Decyzją z dnia [...] listopada 2016 r. organ I instancji umorzył powyższe postępowanie w całości. W uzasadnieniu wskazał, że nazwa ww. apteki ogólnodostępnej została, na wniosek strony, nadana decyzją [...] Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego z dnia [...] grudnia 2013 r. Przedsiębiorca ma więc prawo do posługiwania się nazwą "Apteka [B.] Centrum Tanich Leków", a wobec tego postępowanie w tej sprawie należało umorzyć w całości.

Zdaniem organu I instancji wydanie decyzji nakazującej przedsiębiorcy zaprzestanie używania nazwy apteki w jej obecnym brzmieniu oraz nakładającej na przedsiębiorcę karę pieniężną za używanie nazwy przedmiotowej apteki - z uwagi na reklamowy charakter tej nazwy - naruszyłoby w sposób rażący zasadę praworządności zawartą w art. 7 Konstytucji RP i powtórzoną w art. 6 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 z późn. zm.; dalej: k.p.a.), a także zasadę pogłębiania zaufania uczestników postępowania do władzy publicznej wyrażoną w art. 8 k.p.a. W ocenie Wojewódzkiego Inspektora, nie do przyjęcia jest bowiem, żeby organ jednym rozstrzygnięciem akceptował nazwę apteki i nie widział sprzeczności z przepisami ustawy - Prawo farmaceutyczne, a innym rozstrzygnięciem, ze względu na używanie nazwy zaakceptowanej uprzednio, uznawał, że jest ona niezgodna z przepisami tej ustawy. W sytuacji gdy organ zaakceptuje nazwę w stosownym zezwoleniu, to brak jest podstaw do karania podmiotu za używanie tej nazwy, do momentu wyeliminowania z obrotu zezwolenia o nadaniu aptece takiej nazwy.

Pismem z dnia [...] listopada 2016 r. [...] Okręgowa Izba Aptekarska odwołała się od decyzji organu I instancji, zaskarżając ją w całości i wnosząc o jej uchylenie.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] sierpnia 2017 r. Główny Inspektor Farmaceutyczny (dalej: Główny Inspektor lub organ odwoławczy), działając na podstawie art. 112 ust. 1 pkt 1 i ust. 3, art. 115 pkt 4 ustawy Prawo farmaceutyczne oraz art. 138 § 2 k.p.a., uchylił w całości decyzję Wojewódzkiego Inspektora z dnia [...] listopada 2016 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia temu organowi.

W uzasadnieniu organ odwoławczy stwierdził, że organ I instancji umarzając postępowanie ograniczył się jedynie do wskazania, iż w niniejszym postępowaniu mamy do czynienia z sytuacją, gdy nazwa zawierająca sformułowanie "Centrum Tanich Leków" została nadana aptece decyzją ostateczną w administracyjnym toku postępowania. Wojewódzki Inspektor stanął na stanowisku, że nie ma zatem podstaw, aby zobowiązać stronę do usunięcia z nazwy apteki kwestionowanego sformułowania: "Centrum Tanich Leków". Jednocześnie jednak organ nie podjął żadnych kroków zmierzających do ustalenia, czy strona rzeczywiście prowadziła działania, które mogłyby w świetle art. 94a ust. 1 ustawy Prawo farmaceutyczne zostać uznane za naruszające zakaz reklamy, o którym mowa w tym przepisie.

W ocenie organu II instancji rozumienie pojęcia "reklamy aptek i ich działalności" pozwala na przyjęcie, że taką reklamą może być w pewnych przypadkach również nazwa apteki zawierająca zwroty wartościujące, czy sugerujące korzyść związaną z zakupem, zachęcająca do dokonania zakupów w konkretnej aptece. Organ powołał się w tym zakresie na orzecznictwo sadów administracyjnych.

W świetle powyższego Główny Inspektor uznał, że organ I instancji powinien ustalić, czy strona rzeczywiście prowadzi działania o charakterze reklamowym z wykorzystaniem nazwy "Centrum Tanich Leków". W tym celu powinien:

1) przeprowadzić postępowanie dowodowe w celu ustalenia, czy skarżąca spółka rzeczywiście prowadzi działalność reklamową apteki ogólnodostępnej o nazwie "Apteka [B.] Centrum Tanich Leków", zlokalizowanej w B., przy ul. [B.] [...], polegającą na umieszczaniu w ulotkach, folderach, portalach internetowych sloganu "Centrum Tanich Leków";

2) rozważyć możliwości poszukiwania dowodów, np. w oparciu o swoje ustawowe kompetencje (np. kontrolne), informacje znane z urzędu, czy dane będące w posiadaniu podmiotów innych niż strona;

3) w przypadku ewentualnego uznania, że strona swoim działaniem narusza zakaz reklamy, o którym mowa w art. 94a ust. 1 ustawy Prawo farmaceutyczne – powinien uwzględnić przesłanki z art. 129b ust. 2 tej ustawy, które determinują zakres postępowania dowodowego;

4) przyjmując określone fakty za udowodnione powinien wskazać dowody, na których oparł się bezpośrednio, czy też z których wywnioskował określone fakty;

5) w przypadku wyczerpania możliwości dowodowych, powinien uważnie ocenić zebrany materiał dowodowy, zważając na niemożność rozstrzygania wątpliwości na niekorzyść strony.

Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem Spółka wniosła sprzeciw, podnosząc, że nazwa apteki immanentnie jest związana z prowadzoną w niej działalnością.

W odpowiedzi Główny Inspektor wniósł o oddalenie sprzeciwu. Pismem z dnia [...] maja 2018 r. pełnomocnik [...] Izby Aptekarskiej wniósł o oddalenie sprzeciwu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 151a § 2 ustawy z 30 sierpnia 2012 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (obecny tekst jedn. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.; w skrócie: p.p.s.a.) oddalił sprzeciw Spółki od zaskarżonej decyzji.

Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z art. 138 § 2 k.p.a. organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę organ ten powinien wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy.

Określona w powołanym przepisie konstrukcja prawna decyzji kasacyjnej opiera się zatem na dwóch kumulatywnych przesłankach, tj. po pierwsze, stwierdzeniu przez organ odwoławczy, że zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów postępowania, czyli przepisów kodeksu oraz/lub przepisów o postępowaniu zawartych w ustawach szczególnych oraz po drugie, uznaniu przez organ odwoławczy, że konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie.

W ocenie WSA powyższe oznacza, że samo uznanie przez organ odwoławczy konieczności przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w określonym zakresie, aczkolwiek jest konieczną przesłanką uchylenia zaskarżonej decyzji, nie jest jednak przesłanką wystarczającą. Wymagane jest bowiem dodatkowo jednoczesne stanowcze stwierdzenie, że zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów postępowania. Obie te przesłanki muszą być spełnione w konkretnej sprawie łącznie i do nich - co oczywiste - musi odwoływać się organ w uzasadnieniu decyzji mającej za podstawę art. 138 § 2 k.p.a.

Sąd I instancji podzielił stanowisko organu odwoławczego, że organ I instancji nie przeprowadził żadnego postępowania dowodowego w sprawie reklamy prowadzonej przez stronę apteki ogólnodostępnej o nazwie "Apteka [B.] Centrum Tanich Leków", zlokalizowanej w B., przy ul. [B.] [...], w związku z używaniem przez ww. podmiot sformułowania: "Centrum Tanich Leków", w sytuacji, w której za taką reklamę nie uznaje się - zgodnie z art. 94a ust. 1 zd. drugie ustawy Prawo farmaceutyczne - tylko informacji o lokalizacji i godzinach pracy apteki lub punktu aptecznego.

W ocenie WSA w zaskarżonej decyzji - stosownie do art. 138 § 2 k.p.a. zd. drugie - organ prawidłowo zawarł także wskazówki co do okoliczności faktycznych, które należało zbadać przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. Organ odwoławczy wskazał, aby w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy organ I instancji dokonał oceny, czy w sprawie miała miejsce reklama apteki i jej działalności, zakazana w art. 94a ust. 1 ustawy - Prawo farmaceutyczne. W tym kontekście Sąd I instancji stwierdził, że wydana w sprawie decyzja kasacyjna jest konsekwencją uznania, iż w sprawie nie ustalono we właściwy sposób wszystkich faktów niezbędnych dla zastosowania określonego przepisu prawa materialnego oraz że postępowanie przeprowadzono z naruszeniem standardów procesowych określonych w k.p.a. Dopóki zaś nie zostanie prawidłowo ustalony stan faktyczny nie jest możliwe zastosowanie przepisu prawa materialnego.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku Spółka wniosła o jego uchylenie w całości i uwzględnienie sprzeciwu w całości na podstawie art. 188 p.p.s.a. oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Zaskarżonemu wyrokowi, na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. Spółka zarzuciła naruszenie:

1) art. 1 § 1 oraz art. 2 p.p.s.a. poprzez niedostrzeżenie naruszeń przepisów postępowania dokonanych przez organy administracji publicznej, polegających w szczególności na naruszeniu art. 138 § 2 k.p.a. poprzez uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia, podczas gdy decyzja organu I instancji nie została wydana z naruszeniem prawa i wskazany do wyjaśnienia zakres sprawy pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy,

2) art. 151a § 1 p.p.s.a. poprzez oddalenie sprzeciwu, podczas gdy przepis art. 138 § 2 k.p.a. został naruszony przez organ II instancji.

W ocenie autora skargi kasacyjnej wskazane przez Głównego Inspektora czynności, które miałyby zostać podjęte przez organ I instancji, byłyby pozbawione sensu, jako że nie mogą one wpłynąć na ostateczny kształt decyzji wydanej w niniejszej sprawie. Nawet bowiem ustalenie, że posługiwanie się przez skarżącą nazwą "Centrum Tanich Leków" jest reklamą, nie będzie stało w sprzeczności z zakresem zastosowania przepisu art. 94a ustawy Prawo farmaceutyczne. Tym samym, te czynności dowodowe są zupełnie zbędne.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną uczestnik postępowania, tj. [...] Okręgowa Izba Aptekarska wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztów pełnomocnictwa.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ pozbawiona jest usprawiedliwionych podstaw.

W postępowaniu kasacyjnym obowiązuje wynikająca z art. 183 § 1 p.p.s.a. zasada związania Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami i granicami zaskarżenia, wskazanymi w skardze kasacyjnej. Przytoczone w tym środku prawnym przyczyny wadliwości kwestionowanego orzeczenia determinują zakres jego kontroli przez Sąd drugiej instancji. Do podjęcia działań z urzędu Naczelny Sąd Administracyjny zobowiązany jest jedynie w sytuacjach określonych w art. 183 § 2 p.p.s.a., które w sprawie nie występują.

Za nieusprawiedliwiony należało uznać zarzut naruszenia art. 1 § 1 oraz art. 2 p.p.s.a., poprzez niedostrzeżenie naruszeń przepisów postępowania dokonanych przez organy administracji publicznej, polegających w szczególności na naruszeniu art. 138 § 2 k.p.a. oraz zarzut naruszenia art. 151a § 1 p.p.s.a. poprzez oddalenie sprzeciwu, podczas gdy przepis art. 138 § 2 k.p.a. został naruszony przez organ II instancji.

Odnosząc się do tak postawionych zarzutów należy w pierwszej kolejności wskazać, że powołany przez autora skargi kasacyjnej art. 1 § 1 p.p.s.a. nie istnieje. Przepis ten nie posiada bowiem jednostki redakcyjnej w postaci § 1. W konsekwencji, brak takiego przepisu w ustawie – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uniemożliwia merytoryczne odniesienie się do tak sformułowanego zarzutu (por. wyrok NSA z dnia 14 września 2016 r., sygn. akt II GSK 287/15; publ. w CBOSA). W samym zaś art. 1 p.p.s.a. zawarto definicję sprawy sądowoadministracyjnej, przy czym Sąd I instancji uznał, że z taką właśnie sprawą mamy do czynienia w niniejszym postępowaniu, skoro rozpoznał sprzeciw na decyzję organu administracji publicznej. Dokonał zatem kontroli działalności administracji publicznej i kontroli tej dokonał pod względem zgodności z prawem.

Sąd I instancji nie mógł również naruszyć art. 2 p.p.s.a., zgodnie z którym do rozpoznania spraw sądowoadministracyjnych powołane są sądy administracyjne. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie jest bowiem sądem administracyjnym, o jakim mowa w tym przepisie i rozpoznał niniejszą sprawę, która jest sprawą sądowoadministracyjną.

W dalszej kolejności należy przypomnieć, że przedmiotem kontroli Sądu I instancji była decyzja Głównego Inspektora wydana na podstawie zarzucanego art. 138 § 2 k.p.a., czyli tzw. decyzja kasacyjna organu odwoławczego połączona ze zwrotem sprawy organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia. Kontrola ta sprowadzała się do oceny, czy zaistniały podstawy do wydania przez organ odwoławczy decyzji opartej na przepisie art. 138 § 2 k.p.a. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu organ odwoławczy może wydać takie rozstrzygnięcie, gdy decyzja organu I instancji została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Organ odwoławczy może zatem wydać decyzję kasacyjną i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji, gdy stwierdzi, że organ I instancji naruszył przepisy procesowe nie przeprowadzając postępowania wyjaśniającego, albo wprawdzie je przeprowadził, ale z rażącym naruszeniem przepisów procesowych, np. nie dokonując w ogóle ustaleń albo dokonując ustaleń, ale z pominięciem istotnych okoliczności faktycznych sprawy wymagających przeprowadzenia postępowania w znacznej części (por. wyrok NSA z dnia 16 października 2018 r., sygn. akt I OSK 2733/16; publ. w CBOSA). Naruszenie takie nie może być bowiem usunięte przez organ odwoławczy w wyniku przeprowadzenia postępowania uzupełniającego, gdyż naruszałoby zasadę dwuinstancyjności postępowania administracyjnego (por. wyrok NSA z dnia 30 sierpnia 2018 r., sygn. akt II OSK 2150/18; publ. w CBOSA).

Jak wynika z uzasadnienia decyzji organu odwoławczego, powodem wydania przez ten organ decyzji kasacyjnej było to, że organ I instancji umarzając postępowanie prowadzone w przedmiocie przestrzegania przez skarżącą przepisów art. 94a ust. 1 ustawy Prawo farmaceutyczne ograniczył się jedynie do wskazania, że w sprawie mamy do czynienia z sytuacją, gdy nazwa zawierająca sformułowanie "Centrum Tanich Leków" została nadana aptece decyzją ostateczną w administracyjnym toku postępowania, a zatem w ocenie organu nie było podstaw, aby zobowiązać stronę do usunięcia z nazwy apteki kwestionowanego sformułowania "Centrum Tanich Leków". Jednocześnie organ ten nie podjął żadnych kroków zmierzających do ustalenia, czy strona rzeczywiście prowadziła działania, które mogłyby w świetle art. 94a ust. 1 ustawy Prawo farmaceutyczne zostać uznane za działania naruszające zakaz reklamy, o którym mowa w tym przepisie.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd I instancji w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy dokonał właściwej oceny zgodności z prawem decyzji organu odwoławczego wydanej w trybie art. 138 § 2 k.p.a. Należy podkreślić, że w art. 94a ust.1 ustawy Prawo farmaceutyczne ustawodawca ustanowił zakaz reklamy aptek i punktów aptecznych oraz ich działalności. Nie określił jednak definicji reklamy apteki, choć należy przyjąć, że wskazany przepis zakreśla ramy tego pojęcia szeroko, wprost wyłączając spod zakazu jedynie informacje o lokalizacji i godzinach pracy apteki (por. wyrok NSA z dnia 29 czerwca 2017 r., sygn. akt II GSK 2206/15; publ. w CBOSA).

Zgodnie zaś z ugruntowaną już w orzecznictwie sądów administracyjnych definicją reklamy apteki, którą podziela również NSA w składzie orzekającym w rozpoznawanej sprawie, reklamą apteki jest każde działanie zachęcające klientów do zakupu towarów sprzedawanych w aptece, niezależnie od form i metod tego działania oraz użytych środków (por. wyroki NSA z dnia: 28 września 2017 r., sygn. akt II GSK 3346/15; z 29 czerwca 2017 r., sygn. akt II GSK 2310/15; publ. w CBOSA). Podobnie reklama definiowana jest w art. 2 Dyrektywy 2006/114/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy porównawczej (Dz. U. UE L z 2006 r. Nr 376, s. 21). W akcie tym przyjęto, że reklama oznacza przedstawienie w jakiejkolwiek formie w ramach działalności handlowej, gospodarczej, rzemieślniczej lub wykonywania wolnych zawodów w celu wspierania zbytu towarów lub usług, w tym nieruchomości, praw i zobowiązań (por. wyrok NSA z dnia 10 października 2016 r., sygn. akt II GSK 3397/15, publ. w CBOSA).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko organu odwoławczego, zaakceptowane następnie przez Sąd I instancji, że fakt, iż nazwa apteki zawierająca sformułowanie "Centrum Tanich Leków" została zarejestrowana przez odpowiedni organ w formie decyzji administracyjnej nie oznacza automatycznie - jak to przyjął organ I instancji - że wyeksponowanie napisu o takiej treści nie może stanowić niedozwolonej reklamy apteki (por. wyrok NSA z dnia 12 grudnia 2018r., sygn. akt II GSK 1863/18; także wyrok NSA z dnia 11 października 2016 r., sygn. akt II GSK 3397/15; publ. w CBOSA).

Rozumienie pojęcia "reklamy apteki" pozwala na przyjęcie, że taką reklamą może być w pewnych przypadkach również użycie nazwy apteki zawierającej zwroty wartościujące, czy sugerujące korzyść związaną z zakupem, zachęcające do dokonania zakupów w konkretnej aptece.

Wobec tego organ odwoławczy prawidłowo wydał - w oparciu o art. 138 § 2 k.p.a. - decyzję kasacyjną, która jest konsekwencją stwierdzenia, że w sprawie nie ustalono we właściwy sposób wszystkich faktów niezbędnych do stwierdzenia, czy Spółka prowadziła niezgodną z przepisami reklamę apteki (art. 94a ust. 1 ustawy Prawo farmaceutyczne). Zatem Sąd I instancji w wyniku przeprowadzonej kontroli słusznie uznał, że zachodziły podstawy do wydania przez organ odwoławczy decyzji kasatoryjnej z przekazaniem sprawy organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia, a w rezultacie prawidłowo oddalił sprzeciw Spółki. Przy czym wymaga podkreślenia, że ocena sądu dokonywana w ramach rozpatrzenia sprzeciwu od decyzji kasatoryjnej, nie jest oceną przesądzającą o meritum sprawy. Sąd bada jedynie, czy w okolicznościach sprawy organ odwoławczy słusznie uznał, że zostały spełnione wymogi do zastosowania art. 138 § 2 k.p.a. Potwierdza to treść art. 64e p.p.s.a., w brzmieniu nadanym art. 9 pkt 7 ustawy z 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 935), gdzie ustawodawca wskazuje, że rozpoznając sprzeciw od decyzji sąd ocenia jedynie istnienie przesłanek do wydania decyzji, o których stanowi art. 138 § 2 k.p.a. Sąd nie bada w tym względzie kwestii związanych z innymi zagadnieniami natury pozaprocesowej, łączącymi się z oceną legalności wydanego w postępowaniu administracyjnym aktu (por. wyroki NSA z dnia: 7 czerwca 2018 r., sygn. akt II OSK 1319/18; z 21 sierpnia 2018 r., sygn. akt I OSK 2182/18; publ. w CBOSA).

W tym stanie rzeczy, skoro żaden z zarzutów nie może być uznany za usprawiedliwiony, wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku nie mógł zostać uwzględniony.

Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny uznał zarzuty skargi za nieusprawiedliwione i oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 p.p.s.a.

Nie mógł zostać uwzględniony zawarty w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniosek uczestnika postępowania, tj. [...] Okręgowej Izby Aptekarskiej o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. Z przepisów p.p.s.a. dotyczących zwrotu kosztów wynika bowiem, że w postępowaniu przed Sądem II instancji ustawodawca wprowadził zasadę finansowej odpowiedzialności za wynik postępowania. W przypadku oddalenia skargi kasacyjnej strona, która wniosła skargę kasacyjną, jest obowiązana zwrócić niezbędne koszty postępowania kasacyjnego poniesione przez organ - jeżeli skargą kasacyjną zaskarżono wyrok Sądu I instancji oddalający skargę lub skarżącego - jeżeli skargą kasacyjną zaskarżono wyrok Sądu I instancji uwzględniający skargę (art. 204 p.p.s.a.). Ustawodawca nie przewidział zaś konieczności zwrotu kosztów postępowania na rzecz uczestnika postępowania (por. postanowienie NSA z dnia 9 listopada 2018 r., sygn. akt I OSK 3599/18; publ. CBOSA). Zwrot kosztów postępowania jest dopuszczalny tylko wtedy, gdy wynika to wprost z przepisu, a we wszystkich innych sytuacjach obowiązuje zasada ponoszenia kosztów postępowania. Wszelka interpretacja tej zasady poprzez stosowanie wykładni celowościowej jest niedopuszczalna (zob.: B. Dauter, Metodyka pracy sędziego sądu administracyjnego, wyd. 2, Lexis Nexis, Warszawa 2009; postanowienie NSA z dnia 5 grudnia 2012 r., II GSK 887/12, LEX nr 1240628; publ. CBOSA).