Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Leszek Tyliński (spr.) Sędziowie sędzia WSA Jarosław Wichrowski asesor WSA Katarzyna Korycka Protokolant starszy sekretarz sądowy Elżbieta Brandt po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 września 2020 r. sprawy ze skarg B. H., M. S., B. S. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie pozwolenia na budowę oddala skargi.

Decyzją z dnia [...] września 2018 r., nr [...] Prezydent M. T. zatwierdził projekt budowlany i udzielił J. K. pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego

z miejscami parkingowymi w podpiwniczeniu i miejscami postojowymi na działce, na terenie nieruchomości przy ul. [...] w T. (dz. nr [...] obr. [...], jednostka ewidencyjna [...] T.). W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że inwestor przedłożył niezbędną dokumentację, w oparciu o analizę której możliwe było zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę. Nadto Prezydent M. T. wskazał, iż zgodnie ze stanowiskiem zawartym w wyjaśnieniach otrzymanych z Miejskiej Pracowni Urbanistycznej "plan dla zabudowy wielorodzinnej na terenie II.4MW/MJ ustala wysokość II kondygnacji nadziemnych (...) bez określania maksymalnej wysokości zabudowy mierzonej w metrach nad poziomem terenu i formy zadaszenia budynku." W związku z powyższym organ I instancji nie znalazł przeszkód do udzielenia inwestorowi pozwolenia na realizację zamierzenia inwestycyjnego.

Od ww. decyzji odwołania o identycznej treści złożyli: B. H., S. S. i M. O., P. D., S. S., M. S., B. S., w których wskazali, że w ich ocenie planowane zamierzenie niezgodne jest z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego dla osiedla "Stawki" w Toruniu, stanowiącym treść uchwały nr 736/2001 Rady Miasta Torunia z dnia 5 kwietnia 2001 r. (Dz. Urz. Woj. Kuj.-Pom. z dnia 22 czerwca 2001 r., nr 36, poz. 510). Podnieśli, że działka objęta zamierzeniem inwestycyjnym nr [...] w obrębie [...] położona jest w obszarze oznaczonym symbolem II.4MW/MJ, dla którego przeznaczenie podstawowe to: zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna w ramach budownictwa zorganizowanego i zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna wolnostojąca i bliźniacza. Podkreślili oni, że nie zgadzają się z sytuacją, iż dla planowanego zamierzenia budowlanego warunkiem jest jedynie zachowanie wysokości w oparciu o liczbę kondygnacji, bez ograniczeń tej wysokości wyrażonej w metrach ponad poziomem terenu i formy zadaszenia budynku. Odwołujący wskazali, że: "W § 17 pkt 3 części tekstowej miejscowego planu ustalono wysokość nadbudowy budynków istniejących i zabudowy noworealizowanej zgodnie z oznaczeniami graficznymi na rysunku planu tj. II.4MW/MJ w ten sposób, że: wysokość maksymalna 9 m ponad poziomem terenu została przewidziana dla zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej (w tym poddasze użytkowe), wysokość 8 m ponad poziomem terenu - dla zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej (w tym dach płaski), wysokość maksymalna 9 m ponad poziomem terenu - dla zabudowy usługowej. Z powyższego wynika, iż maksymalną wysokość zabudowy dwukondygnacyjnej miejscowy pracodawca ustalił na 9 m ponad poziomem terenu."

Decyzją z dnia [...] grudnia 2018 r., nr [...] Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu skarżonej decyzji Wojewoda powołując się na projekt budowlany podał, że "Budynek składa się z kondygnacji nadziemnych: parteru, poddasza oraz antresoli oraz kondygnacji podziemnej. Na kondygnacji podziemnej usytuowane są garaże podziemne i piwnice. Na kondygnacjach nadziemnych pomieszczenia mieszkalne." Definicja kondygnacji, kondygnacji nadziemnej i kondygnacji podziemnej wynika z § 3 pkt 16, 17 i 18 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1422 z późn. zm.) - dalej: rozporządzenie. Wojewoda wskazał, że wysokość budynku do kalenicy wynosi: przy klatce A - 12.06 (odwołujący w swoich stanowiskach podają inną niż wynikająca z projektu budowlanego wysokość -12,60 m), a przy klatce B - 11.90 m. Liczba kondygnacji budynku to 3, w tym podziemna 1, nadziemne 2 - w tym poddasze mieszkalne z antresolą. Jak z powyższego wynika, planowany budynek ma 2 kondygnacje nadziemne. Jak wynika z § 17 ust 3 m.p.z.p. przewidziano maksymalną wysokość dla: II kondygnacyjnej zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej z poddaszem użytkowym i z dachem płaskim (odpowiednio 9 m i 8 m ponad poziomem terenu), I kondygnacyjnej i II kondygnacyjnej zabudowy usługowej (odpowiednio 6 m i 9 m ponad poziomem terenu) i III kondygnacyjnej zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej (13 m ponad poziomem terenu). Planowana inwestycja -II kondygnacyjna zabudowa wielorodzinna, w świetle zapisów m.p.z.p. nie zawiera ograniczenia w postaci wysokości maksymalnej.

Wojewoda zauważył, że w sytuacji braku maksymalnej wysokości budynku dwukondygnacyjnego ponad poziomem terenu Prezydent M. T. pismem

z dnia [...] marca 2018 r. zwrócił się do Miejskiej Pracowni Urbanistycznej w T.

z prośbą o opinię na temat zgodności zamierzenia budowlanego planowanego do zrealizowania przez J. K. z ustaleniami m.p.z.p. - w szczególności

z warunkami określającymi maksymalną liczbę kondygnacji noworealizowanej zabudowy. Jak wynika ze znajdującej się w aktach postępowania odpowiedzi przesłanej przez Miejską Pracownię Urbanistyczną w T. z dnia [...] marca 2018 r. (znak: [...]): "Działka nr [...] położona jest w granicach terenu II.4MW/MJ, przeznaczonego w tym planie pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną i jednorodzinną. Na rysunku planu, stanowiącym załącznik graficzny nr 1 do ww. uchwały w sprawie m.p.z.p. osiedla "Stawki", na terenie II.4MW/MJ znajduje się oznaczenie graficzne odnoszące się do wysokości II kondygnacji nadziemnych. Wysokość ta odnosi się zarówno do zabudowy wielorodzinnej i jednorodzinnej. W § 17 ust. 3 pkt 1-5 ww. planu ustalono wyłącznie nieprzekraczalną wysokość i formę zadaszenia dla zabudowy wielorodzinnej o III kondygnacjach nadziemnych. W związku z powyższym plan dla zabudowy wielorodzinnej na terenie II.4MW/MJ ustala wysokość II kondygnacji nadziemnych (zgodnie z oznaczeniem na rysunku planu) bez określania maksymalnej wysokości zabudowy mierzonej w metrach nad poziomem terenu i formy zadaszenia budynków." W świetle powyższego m.p.z.p. nie przewiduje dla lokalizacji zamierzenia inwestycyjnego ograniczenia wysokości. Wojewoda wskazał, że planowana wysokość budowli kształtuje się od 11.90 m do 12.06 m nad poziomem terenu, posiada dwie kondygnacje nadziemne i jest wielorodzinna. Zdaniem Wojewody dla przedmiotowej inwestycji nie obowiązuje ograniczenie wysokości. Ponadto organ wskazał, że zgodnie z zapisami części ogólnej m.p.z.p. dla terenów objętych planem ustala się następujące podstawowe przeznaczenie terenów: tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej oznaczone na rysunku planu symbolami MJ; tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej oznaczone na rysunku planu symbolami MW. Zgodnie z powyższym oraz zapisami części szczegółowej planu miejscowego dla jednostki oznaczonej symbolem II.4 MW/MJ, przeznaczeniem podstawowym jest zarówno zabudowa jednorodzinna, jak i wielorodzinna. W ustaleniach ogólnych, w części dotyczącej ustaleń dotyczących zasad kształtowania zabudowy (§ 17), ustalono wysokość zabudowy noworealizowanej zgodnie z oznaczeniami graficznymi na rysunku planu, wskazując jakie oznaczenia graficzne ustalające ilość kondygnacji w jaki sposób należy definiować. W ww. jednostce na całym obszarze wskazano oznaczenie graficzne o symbolu "II" odnoszące się jedynie do zabudowy jednorodzinnej. Niemniej,

w rozdziale 3, zawierającym przepisy szczegółowe, w § 70 dla jednostki planistycznej II.4 MW/MJ oprócz wskazania w ust. 1, iż ustala się podstawowe przeznaczenie pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną w ramach budownictwa zorganizowanego

i pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną wolnostojącą i bliźniaczą, dodatkowo wskazano w ust. 3 pkt 3 ustalenia dotyczące zagospodarowania terenu oznaczone jako "lokalizacja zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej wzdłuż ul. [...]." Z kolei, z ponownie przywoływanego stanowiska zawartego w odpowiedzi przesłanej przez Miejską Pracownię Urbanistyczną w T. (pismo z dnia [...] marca 2018 r., [...]) jednoznacznie wynika, że: "plan dla zabudowy wielorodzinnej na terenie II.4 MW/MJ ustala wysokość II kondygnacji nadziemnych (zgodnie

z oznaczeniem na rysunku planu) bez określenia maksymalnej wysokości zabudowy mierzonej w metrach nad poziomem terenu i formy zadaszenia budynku." Wojewoda wyjaśnił, że planowany do zrealizowania w ramach zamierzenia inwestycyjnego budynek zaprojektowany jest jako dwukondygnacyjny. Mieszkania zaprojektowane na II kondygnacji (ostatniej) posiadają niezabudowane antresole. Zgodnie z § 3 pkt 19 rozporządzenia przez pojęcie antresoli należy rozumieć: "górną część kondygnacji lub pomieszczenia znajdującą się nad przedzielającym je stropem pośrednim o powierzchni mniejszej od powierzchni tej kondygnacji lub pomieszczenia, niezamkniętą przegrodami budowlanymi od strony wnętrza, z którego jest wydzielona."

Skargę na powyższą decyzję złożyli: M. S., B. S. (dalej skarżący), wnosząc o jej uchylenie oraz uchylenie poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, zarzucając naruszenie art. 138 § 1 pkt 1 Kpa w zw. z § 17 ust. 3 uchwały nr 736/2001 Rady Miasta z dnia 5 kwietnia 2001 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla "Stawki" w Toruniu w zw. z art. 15 ust. 2 pkt 2 i art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r. w zw. z § 3 pkt 16 i § 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w zw. z art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlanego - poprzez dokonanie błędnej wykładni aktu prawa miejscowego w postaci w/w planu zagospodarowania przestrzennego przez organ I i II instancji, której rezultat doprowadził powyższe organy do wniosków sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania (wykładni ad absurdum) oraz konkluzji sprzyjającej obchodzeniu prawa, in concreto polegających na uznaniu, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego osiedla "Stawki" w Toruniu (w § 17 ust. 3 pkt 1-5) dla zabudowy wielorodzinnej na terenie oznaczonym jako II. 4MW/MJ ustalono wysokość II kondygnacji nadziemnych (zgodnie z oznaczeniem na rysunku planu) bez określenia maksymalnej wysokości zabudowy mierzonej w metrach nad poziomem terenu i formy zadaszenia budynków. W ocenie skarżących powyższe uchybienie organu odwoławczego w konsekwencji spowodowało wadliwe utrzymanie zaskarżonej decyzji w mocy, a tym samym błędne uznanie, że projekt budowlany dot. wnioskowanej inwestycji jest zgodny z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a co za tym idzie nieprawidłowe zatwierdzenie projektu budowlanego dot. wnioskowanej inwestycji i udzielenie inwestorowi pozwolenia na budowę. Ponadto zarzucono naruszenie art. 138 § 1 pkt 1 Kpa w zw. z § 17 ust. 3 uchwały nr 736/2001 Rady Miasta z dnia 5 kwietnia 2001 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla "Stawki" w Toruniu w zw. z § 3 pkt 17 i 18 rozporządzenia Ministra Infrastruktury poprzez utrzymanie w mocy zaskarżonej decyzji, a co za tym idzie wadliwe orzeczenie o zgodności projektowanego budynku mieszkalnego wielorodzinnego z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, pomimo, iż budynek ten faktycznie składa się z III kondygnacji nadziemnych, podczas gdy uwarunkowania planu miejscowego przewidują maksymalną wysokość zabudowy dla terenu II.4MW/MJ do II kondygnacji nadziemnych.

Również skargę od powyższej decyzji złożył B. H. (dalej skarżący) wnosząc o jej uchylenie oraz uchylenie poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

Zdaniem skarżącego został naruszony przepis art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane. Naruszenie to polega na błędnym stwierdzeniu zgodności projektu budowlanego, który został przedłożony przez inwestora, z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, podczas gdy projekt ten nigdy nie powinien zostać zaakceptowany przez organy. Oznacza to również, że inwestor nie powinien otrzymać pozwolenia na budowę budynku wielorodzinnego o parametrach, które przekraczają wysokość zabudowy dopuszczonej na terenie oznaczonym na planie zagospodarowania przestrzennego jako II.4MW/MJ. W jego ocenie projektowany budynek nie powinien być wyższy niż pozostała zabudowa dwukondygnacyjna na tym terenie - tj. nie powinien przekraczać wysokości 9 metrów nad poziomem terenu.

Organ w odpowiedzi na skargi wniósł o ich oddalenie podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko.

Pismem z dnia [...] grudnia 2019 r. inwestor wniósł o oddalenie skarg, podzielając argumentację organów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy na rozprawie dnia

23 września 2020 r. zarządził na podstawie art. 111 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325) połączyć do wspólnego prowadzenia i rozstrzygnięcia sprawy o sygn. akt. II SA/Bd 212/19 oraz II SA/Bd 248/19 i prowadzić je pod wspólną sygn. II SA/Bd 212/19. Jednocześnie pełnomocnik uczestnika postępowania oświadczył, że budynek został już wybudowany i oddany do użytkowania, na co przedłożył decyzję z dnia [...] września 2020 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Przedmiotem kontroli Sądu w niniejszej sprawie jest zgodność z prawem decyzji Wojewody z dnia [...] grudnia 2018 r. utrzymującej w mocy decyzję Prezydenta M. T. z dnia [...] września 2018 r. o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu J. K. pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego z miejscami parkingowymi w podpiwniczeniu i miejscami postojowymi na działce, na terenie nieruchomości przy ul. [...] w T. (dz. nr [...] obr. [...], jednostka ewidencyjna [...] T.).

Skargi podlegały oddaleniu, bowiem Sąd nie stwierdził, aby w kontrolowanym postępowaniu dopuszczono się uchybień wskazanych w skargach, jak również innych naruszeń przepisów prawa materialnego i procesowego.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1186 z późn. zm. - dalej powoływanej jako ,,P.b.") przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego organ administracji architektoniczno-budowalnej sprawdza m.in. zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy

i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji

o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia

3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2018 r. poz. 2081). Z powyższego wynika, że organ zarówno pierwszej, jak i drugiej instancji, przed wydaniem decyzji o udzieleniu pozwolenia na budowę planowanej inwestycji winien sprawdzić w pierwszej kolejności zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Z kolei art. 35 ust. 4 P.b stanowi, że w razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4, właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji

o pozwoleniu na budowę. Z przepisu art. 35 ust. 4, a contrario wynika, że jeżeli projekt budowlany jest niezgodny z uregulowaniami miejscowego planu lub innego aktu prawa miejscowego, lub też gdy akty te nie dopuszczają możliwości lokalizacji danej inwestycji na terenie objętym wnioskiem, bądź też zakazują lokalizacji takich inwestycji na tym terenie, to organ nie może wydać pozwolenia na budowę.

Podkreślenia wymaga nadto, że ustawodawca określając w treści art. 35 ust. 1 pkt 1 P.b. wymaganą relację pomiędzy projektem budowlanym, a ustaleniami miejscowego planu i innych aktów prawa miejscowego, posługuje się pojęciem ,,zgodności", co oznacza związek znacznie silniejszy niż tylko ,,spójność", czy też ,,brak sprzeczności". Nie można w tym zakresie stosować wykładni rozszerzającej. Twierdzenie to wzmacnia okoliczność, że miejscowy plan i inne akty prawa miejscowego zawierają ustalenia wiążące na obszarze, na którym obowiązują, tak długo dopóki nie zostanie stwierdzona ich nieważność, bądź nie zostaną uchylone. Postanowienia tych aktów wiążą nie tylko właścicieli nieruchomości gruntowych położonych na ich obszarze, ale i organy gminy oraz inne organy państwa, we właściwości których pozostaje wypowiadanie się w kwestii praw i obowiązków właściciela nieruchomości, na podstawie przepisów odrębnych. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że negatywny wynik ustaleń organu co do tej zgodności

w zasadzie przekreśla możliwość wydania pozytywnej decyzji o pozwoleniu na budowę (vide: wyrok NSA z 2 października 2015 r., sygn. akt II OSK 215/14, dostępny w bazie CBOSA).

Dokonując oceny zgodności projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego podkreślić należy także, że jest on aktem prawa miejscowego (art. 14 ust. 8 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu

i zagospodarowaniu przestrzennym - Dz. U. z 2018 r. poz. 1945) i stanowi akt prawa powszechnie obowiązującego na obszarze nim objętym (art. 87 ust. 2 Konstytucji RP). Oznacza to, że jego postanowienia muszą być przestrzegane i uwzględniane przy realizacji inwestycji budowlanej. Wyjaśnić nadto pozostaje, że przepisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego mogą wprowadzać ograniczenia w sposobie wykonywania prawa własności. Poza tym należy zwrócić uwagę, że tak ustalony ład przestrzenny jest istotnym elementem obrotu gospodarczego (nieruchomości), ponieważ winien dawać gwarancje, że na danym terenie powstaną tylko takie obiekty, i tylko w takim kształcie, w jakim dopuszcza to miejscowy plan zagospodarowania terenu. Jak wskazano w wyroku NSA z dnia 4 lipca 2017 r. sygn. II OSK 2461/15 (dostępny w bazie CBOSA) realizacja postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w procesie inwestycyjnym stanowi z jednej strony obowiązek dla inwestora, z drugiej zaś daje gwarancję zrealizowania każdego zamierzenia, które jest zgodne z planem. Stanowi to również gwarancję dla właścicieli innych nieruchomości objętych planem, że nie powstanie zabudowa niezgodna z tym planem, a tylko taka, na którą społeczność lokalna wyraziła zgodę w procedurze uchwalania planu miejscowego.

Jak wynika z załączonych do akt sprawy administracyjnej dokumentów, stanowiąca przedmiot zaskarżonej decyzji o pozwoleniu na budowę inwestycja znajduje się na terenie objętym postanowieniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przyjętego uchwałą nr 736/2001 Rady Miasta Torunia z dnia 5 kwietnia 2001 r. (Dz. Urz. Woj. Kuj.-Pom. z dnia 22 czerwca 2001 r., nr 36, poz. 510), a dokładnie na terenie oznaczonym na planie symbolem II.4MW/MJ – obszar, którego podstawowym przeznaczeniem jest zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna w ramach budownictwa zorganizowanego i zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna wolnostojąca i bliźniacza (§ 70 ust. 1).

Z kolei w § 17 ust. 3 pkt 5 planu ustalono wysokość nadbudowy budynków istniejących i zabudowy nowo realizowanej zgodnie z oznaczeniami graficznymi na rysunku planu: III kondygnacje nadziemne (w tym poddasze użytkowe) – wysokość maksymalna 13 m ponad poziomem terenu – dla zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej.

Głównym zarzutem wyartykułowanym na 3 stronie skargi M. S. i B. S. jest to, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego osiedla "Stawki" w Toruniu (w § 17 ust. 3 pkt 1-5) dla zabudowy wielorodzinnej na terenie oznaczonym jako II. 4MW/MJ ustalono wysokość II kondygnacji nadziemnych (zgodnie z oznaczeniem na rysunku planu) bez określenia maksymalnej wysokości zabudowy mierzonej w metrach nad poziomem terenu i formy zadaszenia budynków.

W ocenie Sądu, dopuszczalne jest określenie w planie miejscowym maksymalnej wysokości zabudowy dla budynków przez podanie liczby kondygnacji nadziemnych. Art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie narzuca, w jaki sposób wysokość zabudowy powinna być określona w planie miejscowym, a stosownych regulacji w tym przedmiocie nie zawiera również rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587). Terminem ,,kondygnacja nadziemna" posłużono się natomiast na gruncie przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. W przepisach tych m.in. wprowadzono pojęcie tego terminu (§ 3 pkt 18), a także wykorzystano go przy określaniu sposobu mierzenia wysokości budynku (§ 6) oraz podziale budynków mieszkalnych na grupy wysokości, dokonanym w celu określenia wymagań technicznych i użytkowych tych budynków (§ 8). Należy zatem uznać, że w odniesieniu do budynków - podanie liczby kondygnacji nadziemnych - spełnia warunek określenia w planie miejscowym maksymalnej wysokości zabudowy, o którym mowa w art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Stąd też, za nieuprawniony uznać należało zarzut skargi dotyczący niewypełnienia dyspozycji art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu

i zagospodarowaniu przestrzennym w zakresie, w jakim zarzut ten odnosi się do regulacji zawartej w § 17 ust. 3 pkt 5 uchwały dotyczącej terenu objętego symbolem II.4MW/MJ (Tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej). Dodać w tym miejscu należy, że w § 72 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, określono

(w metrach) minimalną wysokość pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi

z uwzględnieniem sposobu ich użytkowania.

Poza tym jak wynika ze znajdującego się w aktach postępowania pisma Miejskiej Pracowni Urbanistycznej w T. z dnia [...] marca 2018 r. (znak: [...]): "Działka nr [...] położona jest w granicach terenu II.4MW/MJ, przeznaczonego w tym planie pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną i jednorodzinną (§ 69). Na rysunku planu, stanowiącym załącznik graficzny nr 1 do ww. uchwały w sprawie m.p.z.p. osiedla "Stawki", na terenie II.4MW/MJ znajduje się oznaczenie graficzne odnoszące się do wysokości II kondygnacji nadziemnych. Wysokość ta odnosi się zarówno do zabudowy wielorodzinnej i jednorodzinnej. W § 17 ust. 3 pkt 1-5 ww. planu ustalono wyłącznie nieprzekraczalną wysokość i formę zadaszenia dla zabudowy wielorodzinnej o III kondygnacjach nadziemnych. W związku z powyższym plan dla zabudowy wielorodzinnej na terenie II.4MW/MJ ustala wysokość II kondygnacji nadziemnych (zgodnie z oznaczeniem na rysunku planu) bez określania maksymalnej wysokości zabudowy mierzonej w metrach nad poziomem terenu i formy zadaszenia budynków."

Mając powyższe na uwadze należy w pełni podzielić stanowisko organów

w przedmiotowej sprawie. Zauważyć również należy, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przyjętego uchwałą nr 736/2001 Rady Miasta Torunia z dnia 5 kwietnia 2001 r. występują sprzeczności pomiędzy załącznikiem graficznym a jego częścią tekstową odnośnie wysokości dla zabudowy terenu objętego symbolem II.4MW/MJ. Jednakże organy administracji w kontrolowanym postępowaniu były związane ustaleniami tego planu, ponieważ ma on moc obowiązującą zaś jego zapisy nie zostały zakwestionowane. Z zarzutów zawartych w skardze wynika, że strona skarżąca ma zastrzeżenia raczej do unormowań zawartych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego aniżeli do postępowania przeprowadzonego w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia J. K. pozwolenia na budowę. Wskazać należy również, że organy przyjęły dla strony skarżącej zasadniczo rzecz ujmując korzystniejszą interpretację miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jeśli chodzi o wysokość zabudowy, przyjmując wyjaśnienia zawarte w ww. piśmie Miejskiej Pracowni Urbanistycznej w T. z dnia [...] marca 2018 r., ponieważ planowana wysokość budowli kształtuje się od 11.90 m do 12.06 m nad poziomem terenu i posiada dwie kondygnacje nadziemne.

Ponadto należy podzielić stanowisko Wojewody odnośnie zarzutu strony skarżącej twierdzącej, że projektowany budynek mieszkalny wielorodzinny nie jest

w rzeczywistości budynkiem o II kondygnacjach nadziemnych, lecz budynkiem o III takich kondygnacjach, albowiem błędnie, w ocenie skarżących, nie zakwalifikowano podpiwniczenia, jako kondygnacji nadziemnej. Otóż należy podnieść, że w § 3 pkt 17 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. zawarto zapis, że przez kondygnację podziemną należy rozumieć kondygnację zagłębioną ze wszystkich stron budynku, co najmniej do połowy jej wysokości w świetle poniżej poziomu przylegającego do niego terenu, a także każdą usytuowaną pod nią kondygnację. Tak więc kondygnacja podziemna, w rozumieniu a contrario, nie musi w całości znajdować się poniżej poziomu przylegającego do niego terenu.

Reasumując powyższe, ponieważ podniesione w skargach zarzuty okazały się nieuzasadnione, a Sąd z urzędu nie dopatrzył się naruszenia przez organy przepisów, skutkującego koniecznością wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji, skargi podlegały oddaleniu, o czym Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.