Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Ireneusz Dukiel, Sędziowie sędzia WSA Bogumiła Kalinowska, sędzia WSA Lidia Serwiniowska (spr.), po rozpoznaniu w Wydziale IV w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 29 maja 2019 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia A z siedzibą w W. na bezczynność Prezesa Sądu Apelacyjnego we W. w sprawie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Prezesa Sądu Apelacyjnego we W. do rozpoznania wniosku Stowarzyszenia A z siedzibą w W. z dnia 12 lutego 2019 r. w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi; II. stwierdza, że bezczynność o której mowa w pkt I wyroku w rozpatrzeniu wniosku strony skarżącej nie miała charakteru rażącego naruszenia prawa; III. zasądza od Prezesa Sądu Apelacyjnego we W. na rzecz Stowarzyszenia A z siedzibą w W. kwotę 100,00 (słownie: sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Pismem z dnia 18 marca 2019 r. Stowarzyszenie A (dalej: Stowarzyszenie) wniosło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na bezczynność Prezesa Sądu Apelacyjnego we W. w przedmiocie informacji publicznej na wniosek z 12 lutego 2019 r., zarzucając naruszenie:

1) art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, w zakresie, w jakim przepis ten stanowi normatywną gwarancję prawa do informacji publicznej, poprzez nieuprawnione ograniczenie tego prawa wskutek udzielenia wymijającej odpowiedzi, nieodnoszącej się do przedmiotu skierowanego wniosku o udostępnienie informacji publicznej,

2) art. 10 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, poprzez nieuprawnione ograniczenie prawa do informacji, wynikającego z wolności otrzymywania i przekazywania informacji, polegające na udzieleniu wymijającej odpowiedzi, nieodnoszącej się do przedmiotu skierowanego wniosku

o udostępnienie informacji publicznej,

3) art. 1 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 w zw. z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (dalej jako: "u.d.i.p."), w zakresie w jakim przepis ten stanowi o tym, że informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, oraz że informacja publiczna udostępniana jest na wniosek bez zbędnej zwłoki, nie później niż w ciągu 14 dni od dnia złożenia wniosku poprzez niezrealizowanie wniosku Stowarzyszenia z 12 lutego 2019 r. w wyniku udzielonej odpowiedzi nieodnoszącej się do przedmiotu złożenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej, czyli poprzez wyłącznie pozorne zrealizowanie wniosku Stowarzyszenia, a ponadto poprzez rozpoznanie wniosku po upływie terminu określonego w art. 13 ust. 1 u.d.i.p.

Wobec powyższego, Stowarzyszenie wniosło o:

1) stwierdzenie, że Prezes Sądu Apelacyjnego we W. dopuścił się bezczynności w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej na wniosek,

2) stwierdzenie, że bezczynność ta ma miejsce z rażącym naruszeniem prawa,

3) zobowiązanie Prezesa Sądu Apelacyjnego we W. do rozpoznania wniosku

o udostępnienie informacji publicznej z 12 lutego 2019 r.

4) zasądzenie zwrotu kosztów według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi Stowarzyszenie wskazało, że 12 lutego 2019 r. skierowało do Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu poprzez ePUAP, wniosek

o udostępnienie informacji publicznej o treści: "Stowarzyszenie A (...) na podstawie art. 61 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, wnosi o udostępnienie informacji publicznych".

Informacji o wysokości wynagrodzeń brutto (w ujęciu miesięcznym), wypłacanych we wrześniu 2018 r., październiku 2018 r., listopadzie 2018 r., grudniu 2018 r. i styczniu 2019 r. pracownicom i pracownikom sądu, delegowanym do Ministerstwa Sprawiedliwości. Stowarzyszenie wnosi o udostępnienie tych informacji w ujęciu: Pracownica/Pracownik 1 - kwota wynagrodzenia brutto w danym miesiącu (...) Pracownica/Pracownik 2 - kwota wynagrodzenia brutto w danym miesiącu (...)

tj. w formie zanonimizowanej, bez imion i nazwisk poszczególnych pracownic

i pracowników.

Stowarzyszenie wnosi o udostępnienie wskazanych informacji w formie elektronicznej, na okres e-mail: [...]. Wnosimy o doręczenie ewentualnej decyzji odmownej poprzez ePUAP".

Wobec braku odpowiedzi na ten wniosek, 6 marca 2019 r., Stowarzyszenie skierowało za pośrednictwem ePUAP, wezwanie do wykonania wniosku.

11 marca 2019 r. Stowarzyszenie otrzymało pismo o znaku [...], datowane na 5 marca 2019 r. stanowiące odpowiedź na wniosek o udostępnienie informacji publicznej. W piśmie tym - zamiast konkretnych kwot wynagrodzeń dla poszczególnych pracownic i pracowników - Stowarzyszenie otrzymało odpowiedź nie na temat.

"(...) w miesiącach 9.2018 do 01.2019 otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze zgodnie

z Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości w sprawie stanowisk i szczegółowych zasad wynagradzania urzędników i innych pracowników sądów i prokuratury oraz odbywania stażu urzędniczego z dnia 3 marca 2017 r., określone w załączniku 3. Tabeli wynagrodzenia zasadniczego przysługującego urzędnikom i innym pracownikom sądów i prokuratury, w zakresie stanowisk wspomagających 2100-7000 zł brutto oraz dodatki wynikające z w/w rozporządzenia, określone w Załączniku 4. "Wysokość dodatku

z tytułu zajmowanego stanowiska oraz pełnionej funkcji przysługującego urzędnikom

i innym pracownikom sądów i prokuratury", w zależności od pełnionej funkcji bądź zajmowanego stanowiska".

W sprawie nie została wydana decyzja o odmowie udostępnienia informacji publicznej. Stowarzyszenie podniosło, że odpowiedź datowaną na 5 marca 2019 r., stanowiąca odpowiedź na wniosek z 12 lutego 2019 r., nie stanowi prawidłowej odpowiedzi na złożony wniosek, gdyż nie odnosi się ona do przedmiotu tego wniosku.

We wniosku z 12 lutego 2019 r. Stowarzyszenie zwróciło się o udostępnienie "Informacji o wysokości wynagrodzeń brutto (w ujęciu miesięcznym), wypłacanym we wrześniu 2018 r., październiku 2018 r., listopadzie 2018 r., grudniu 2018 r. i styczniu 2019 r. pracownicom i pracownikom Sądu, delegowanym do Ministerstwa Sprawiedliwości", przy czym w dalszej części wniosku sprecyzowano, że "Stowarzyszenie wnosi o udostępnienie tych informacji w ujęciu: Pracownica/Pracownik 1 - kwota wynagrodzenia brutto w danym miesiącu, (...), Pracownica/Pracownik 2 - kwota wynagrodzenia brutto w danym miesiącu, (...), tj. w formie zanonimizowanej, bez imion i nazwisk poszczególnych pracownic i pracowników".

Wobec powyższego nie budzi wątpliwości, że przedmiotem wniosku było uzyskanie informacji o konkretnych kwotach wynagrodzenia, otrzymanych przez delegowane pracownice i delegowanych pracowników w poszczególnych wskazanych miesiącach.

Tymczasem otrzymana odpowiedź stanowi przytoczenie regulacji prawnych dotyczących kształtowania wysokości tych wynagrodzeń, nie zaś informacji

o poszczególnych wysokościach wynagrodzeń.

Skarga na bezczynność przysługuje wnioskodawcy m.in. wówczas, gdy podmiot zobowiązany udziela odpowiedzi wymijającej, czyli takiej, która tylko pozornie stanowi odpowiedź na wniosek o udostępnienie informacji publicznej, przez co można wątpić, czy została w ogóle zrealizowana właściwa czynność materialno-techniczna

(P. Szustakiewicz, Postępowanie w sprawie bezczynności w zakresie udzielania informacji publicznej w orzecznictwie sądów administracyjnych, "Przegląd Prawa Publicznego", nr 6/2012, s. 74-82. Autor ten wskazuje, że bezczynność w zakresie udzielenia informacji publicznej może mieć miejsce w trzech przypadkach: 1) braku odpowiedzi na złożony wniosek, 2) przekroczenie terminów z art. 13 u.d.i.p,

3) udzielenie informacji innej niż taka, której oczekuje wnioskodawca, tudzież udzielenie informacji wymijającej (Ibidem, s. 75).

Zdaniem Stowarzyszenia taka sytuacja występuje w niniejszej sprawie.

W związku z powyższym bezczynność Prezesa Sądu Apelacyjnego we W.

w niniejszej sprawie polega na tym, że pismo datowane na 5 marca 2019 r., stanowi jedynie pozorną realizację wniosku z 12 lutego 2019 r., gdyż nie odnosi się do przedmiotu złożonego wniosku. Skutkiem tego wniosek z 12 lutego 2019 r. nie został

w istocie zrealizowany, gdyż ani nie zostały udostępnione (w drodze czynności materialno-technicznej) żądane informacje, ani też organ nie odmówił ich udostępnienia na mocy decyzji administracyjnej, wydanej na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p.

Stowarzyszenie nadto wskazało, że organ dopuścił się także bezczynności polegającej na braku jakiejkolwiek odpowiedzi na wniosek z 12 Iutego 2019 r., bowiem pismo 5 marca 2019 r. zostało przesłane po upływie 14-dniowego terminu, określonego w art. 13 ust. 1 u.d.i.p.

Odnośnie wniosku o stwierdzenie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, Stowarzyszenie podniosło, że adresatem wniosku był organ władzy sądowniczej, którego zadaniem jest sprawowanie wymiaru sprawiedliwości.

W sposób szczególnie krytyczny należy ocenić udzielanie odpowiedzi wymijającej, stanowiącej tylko pozorną realizację wniosku, przez tego rodzaju kwalifikowany podmiot zobowiązany (organ władzy sądowniczej).

Ponadto Stowarzyszenie podkreśliło, że 10 stycznia 2019 r. zwróciło się do Sądu Apelacyjnego we W. z wnioskiem o udostępnienie m.in. "informacji

o wysokości wynagrodzenia delegowanych w latach 2016-2018 do Ministerstwa Sprawiedliwości pracownic i pracowników, które otrzymywali w ostatnim miesiącu przed delegacją". W tym zakresie została wydana decyzja o odmowie udostępnienia informacji publicznej, od której odwołanie złożyło Stowarzyszenie. Zatem organ poprzednio właściwie odczytał treść wniosku oraz zareagował w określonej prawem formie. Nie sposób więc w sposób racjonalnie uzasadnić, że w przypadku wniosku

z 12 lutego 2019 r. jego treść została opacznie zrozumiana, bowiem poprzednio treść wniosku nie sprawiła problemów.

Na marginesie Stowarzyszenie wskazało, że wniosek z 12 lutego 2019 r. wiązał się z odpowiedzią na wniosek z 10 stycznia 2019 r. odmawiającą udostępnienia informacji. W niniejszej sprawie większe znaczenie dla Stowarzyszenia ma uzyskanie informacji nie tyle o wynagrodzeniach poszczególnych osób, o ile uzyskanie wiedzy

o faktycznym zróżnicowaniu wynagrodzeń otrzymywanych przez osoby, które łączy fakt odbywania delegacji w Ministerstwie Sprawiedliwości.

W odpowiedzi na skargę pełnomocnik Sądu Apelacyjnego we W. wniósł

o oddalenie skargi wywodząc, że informacja o wynagrodzeniu osób delegowanych do wykonywania zadań w Ministerstwie Sprawiedliwości nie stanowi informacji publicznej jako, że osoby te obejmują stanowiska o charakterze pomocniczym ("pozostałe stanowiska wspomagające") pełniąc obowiązki techniczne i usługowe względem wymiaru sprawiedliwości. Jednocześnie, nawet uznanie przedmiotowych danych za informacje publiczne, nie daje organowi podstaw do ich udostępnienia, z uwagi na przewidzianą w artykule 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, ochronę prywatności tych osób. W żadnym bowiem wypadku nie sposób tej grupy pracowników uznać za osoby pełniące funkcję publiczne, a ze względu na małą liczbę takich osób, udzielenie informacji odnośnie ich wynagrodzenia umożliwiłoby ich identyfikację

i nieuprawnioną ingerencję w sferę prywatności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Podstawą prawną orzekania w sprawach skarg na bezczynność administracji publicznej jest art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2012, poz. 270 ze zm.) dalej: p.p.s.a. Przepis ten przewiduje kontrolę sądową administracji publicznej w przypadku bezczynności organów w sytuacjach określonych w pkt 1-4a przywoływanego wyżej przepisu, w tym w odniesieniu do czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.

W piśmiennictwie i orzecznictwie sądowo-administracyjnym przyjmuje się, że bezczynność organu administracji publicznej zachodzi podczas gdy, w prawnie określonym terminie organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub, gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, jednakże, mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie kończy go wydaniem stosowanego aktu lub nie podejmuje czynności (zob. Woś, H. Krysiak-Molczyk i M. Romańska, Komentarz do ustawy o podstępowaniu przed sądami administracyjnymi, Warszawa 2005, s. 86).

Wniesienie skargi "na milczenie władzy" jest przy tym uzasadnione nie tylko

w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także w przypadku odmowy wydania aktu mimo istnienia w tym względzie ustalonego obowiązku choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga wydania aktu (zob. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2016, s. 37).

Przedmiotem skargi jest bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej na podstawie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 176) dalej u.d.i.p.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 u.d.i.p. udostępnienie informacji na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki nie później jednak niż w terminie 14 dni z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 powołanej powyżej ustawy. Udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialno-techniczną. Podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji może ograniczyć dostęp do informacji ze względu na prywatność osoby fizycznej (...) ograniczenie to, nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczną, mających związek z pełnieniem tych funkcji (art. 5 ust. 2 u.d.i.p.). Odmowa udostępnienia informacji publicznej następuje w formie decyzji administracyjnej (art. 16 u.d.i.p.). Natomiast w sytuacji, gdy organ wnioskowaną informacją nie dysponuje, jest zobligowany powiadomić pisemnie o tym fakcie wnioskodawcę. Co warte podkreślenia w sytuacji, gdy wnioskodawca żąda udzielenia informacji, które nie są informacjami publicznymi, lub takich informacji publicznych,

w stosunku do których tryb dostępu odbywa się na odrębnych zasadach, organ nie ma obowiązku wydania decyzji o odmowie udzielenia informacji, lecz zawiadamia jedynie wnoszącego, że żądania dane nie mieszczą się w pojęciu objętym przedmiotową ustawą.

W sprawie ze skargi na bezczynność organu w udostępnieniu informacji publicznej niezbędne jest uprzednie przesądzenie, czy żądana informacja jest w ogóle informacją publiczną, a adresat wniosku należy do kręgu podmiotów zobowiązanych do udzielenia takich informacji.

Wobec tego należy wskazać, że prawo dostępu do informacji publicznej wywodzi się wprost z Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483), która w art. 61 ust. 1 stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, a ponadto o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa.

Według Naczelnego Sądu Administracyjnego informacją publiczną w rozumieniu art. 6 u.d.i.p. będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej

i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Bliższa analiza powołanego przepisu wskazuje, że wnioskiem może być pytanie o określone fakty,

o stan określonych zjawisk na dzień udzielania odpowiedzi. Informacje publiczne odnoszą się do pewnych danych, a nie są środkami do ich kwestionowania (por. wyrok z dnia 7 marca 2012 r. sygn. akt I OSK 2445/11 - Lex nr 1264728). W u.d.i.p. nie określono zamkniętego katalogu informacji publicznej, ponieważ ustawodawca chciał, aby społeczeństwo posiadało instrument do jak najszerszej kontroli instytucji publicznych. Taki instrument, aby był sprawny, powinien obejmować jak największą liczbę stanów faktycznych. Liczba ta nie może być ograniczona, ponieważ dynamiczny charakter stosunków społeczno-gospodarczych rodzi nowe sytuacje, w których pojawia się aktywność podmiotów publicznych. Ta aktywność w państwie demokratycznym powinna być poddana kontroli społecznej za pośrednictwem narzędzia, jakim jest prawo dostępu do informacji publicznej. Dlatego też uznaje się, że w demokratycznym państwie prawa jak najszerszy katalog informacji musi być przedmiotem kontroli społecznej (por: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 września 2015 r. sygn. akt I OSK 2093/14 - Lex nr 1839074).

W wyroku z dnia 13 września 2017 r. sygn. akt VIII SA/Wa 41/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyraził pogląd, że wszystkie świadczenia pieniężne wydatkowane przez organy administracji publicznej dla swoich pracowników są informacjami publicznymi, a w sytuacji gdy żądana informacja dotyczy konkretnej osoby – to we wszystkich przypadkach udzielenie tej informacji podlega rozważeniu w kontekście ochrony objętej w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. (...)

Sąd w składzie orzekającym w pełni akceptuje tezę powyższego wyroku.

Bez wątpienia Prezes Sądu Apelacyjnego we W. należy do kręgu podmiotów zobowiązanych do udostępnienia informacji publicznej o jakich mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.

Żądanie udostępnienia informacji publicznej musi być wyrażone jasno, tak by adresat wniosku wiedział o jaką konkretnie informację chodzi.

Wnioskiem z dnia 12 lutego 2019 r. Stowarzyszenie A zwróciło się do podmiotu zobowiązanego o udostępnienie informacji publicznych: "Informacji o wysokości wynagrodzeń brutto (w ujęciu miesięcznym), wypłacanych we wrześniu 2018 r., październiku 2018 r., listopadzie 2018 r., grudniu 2018 r. i styczniu 2019 r. pracownicom i pracownikom sądu, delegowanym do Ministerstwa Sprawiedliwości. Stowarzyszenie wnosi o udostępnienie tych informacji w ujęciu: Pracownica/Pracownik 1 - kwota wynagrodzenia brutto w danym miesiącu (...) Pracownica/Pracownik 2 - kwota wynagrodzenia brutto w danym miesiącu (...) tj. w formie zanonimizowanej, bez imion i nazwisk poszczególnych pracownic i pracowników.".

Z przywołanego wniosku Stowarzyszenia wynikało jasno jakich domagało się informacji, tymczasem podmiot zobowiązany poinformował Stowarzyszenie (pismo z dnia 5 marca 2019 r. [...]), że:

" 1. Pracownik 1 w miesiącach 09.2018 do 01.2019 otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości w sprawie stanowisk i szczegółowych zasad wynagradzania urzędników i innych pracowników sądów i prokuratury oraz odbywania stażu urzędniczego z dnia 3 marca 2017 r., określone w załączniku 3. Tabeli wynagrodzenia zasadniczego przysługującego urzędnikom i innym pracownikom sądów i prokuratury, w zakresie stanowisk wspomagających 2100-7000 zł brutto oraz dodatki wynikające z w/w rozporządzenia, określone w Załączniku 4. "Wysokość dodatku z tytułu zajmowanego stanowiska oraz pełnionej funkcji przysługującego urzędnikom i innym pracownikom sądów i prokuratury", w zależności od pełnionej funkcji bądź zajmowanego stanowiska.

2. Pracownik 2 w miesiącach 09.2018 do 01.2019 otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości w sprawie stanowisk i szczegółowych zasad wynagradzania urzędników i innych pracowników sądów i prokuratury oraz odbywania stażu urzędniczego z dnia 3 marca 2017 r., określone w załączniku 3. Tabeli wynagrodzenia zasadniczego przysługującego urzędnikom i innym pracownikom sądów i prokuratury, w zakresie stanowisk wspomagających 2100-7000 zł brutto oraz dodatki wynikające z w/w rozporządzenia, określone w Załączniku 4. "Wysokość dodatku z tytułu zajmowanego stanowiska oraz pełnionej funkcji przysługującego urzędnikom i innym pracownikom sądów i prokuratury", w zależności od pełnionej funkcji bądź zajmowanego stanowiska.

3. Pracownik 3 w miesiącach 09.2018 do 01.2019 otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości w sprawie stanowisk i szczegółowych zasad wynagradzania urzędników i innych pracowników sądów i prokuratury oraz odbywania stażu urzędniczego z dnia 3 marca 2017 r., określone w załączniku 3. Tabeli wynagrodzenia zasadniczego przysługującego urzędnikom i innym pracownikom sądów i prokuratury, w zakresie stanowisk wspomagających 2100-7000 zł brutto oraz dodatki wynikające z w/w rozporządzenia, określone w Załączniku 4. "Wysokość dodatku z tytułu zajmowanego stanowiska oraz pełnionej funkcji przysługującego urzędnikom i innym pracownikom sądów i prokuratury", w zależności od pełnionej funkcji bądź zajmowanego stanowiska.

4. Pracownik 4 w miesiącach 09.2018 do 01.2019 otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości w sprawie stanowisk i szczegółowych zasad wynagradzania urzędników i innych pracowników sądów i prokuratury oraz odbywania stażu urzędniczego z dnia 3 marca 2017 r., określone w załączniku 3. Tabeli wynagrodzenia zasadniczego przysługującego urzędnikom i innym pracownikom sądów i prokuratury, w zakresie stanowisk wspomagających 2100-7000 zł brutto oraz dodatki wynikające z w/w rozporządzenia, określone w Załączniku 4. "Wysokość dodatku z tytułu zajmowanego stanowiska oraz pełnionej funkcji przysługującego urzędnikom i innym pracownikom sądów i prokuratury", w zależności od pełnionej funkcji bądź zajmowanego stanowiska.

5. Pracownik 5 w miesiącach 09.2018 do 01.2019 otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości w sprawie stanowisk i szczegółowych zasad wynagradzania urzędników i innych pracowników sądów i prokuratury oraz odbywania stażu urzędniczego z dnia 3 marca 2017 r., określone w załączniku 3. "Tabeli wynagrodzenia zasadniczego przysługującego urzędnikom i innym pracownikom sądów i prokuratury, w zakresie stanowisk wspomagających" w kwotach 2100-7000 zł brutto oraz dodatki wynikające z w/w rozporządzenia, określone w Załączniku 4. "Wysokość dodatku z tytułu zajmowanego stanowiska oraz pełnionej funkcji przysługującego urzędnikom i innym pracownikom sądów i prokuratury", w zależności od zajmowanego stanowiska oraz pełnionej funkcji."

W świetle powyższego rację ma Stowarzyszenie, że "otrzymana odpowiedź stanowi przytoczenie regulacji prawnych dotyczących kształtowania wysokości tych wynagrodzeń, nie zaś informacji o poszczególnych wysokościach wynagrodzeń". Skoro zatem Stowarzyszeniu nie udzielono pełnej informacji publicznej, zgodnie z żądaniem wniosku ani też nie odmówiono jej udostępnienia w formie decyzji administracyjnej, należało uznać, że Prezes Sądu Apelacyjnego we W. dopuścił się w niniejszej sprawie bezczynności. Jeżeli organ uważał, że żądane informacje podlegają ochronie na podstawie art. 5 u.d.i.p., to wówczas winien wydać na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. decyzję o odmowie udostępnienia informacji w tym zakresie.

Mając na uwadze okoliczności niniejszej sprawy Sąd, na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a. orzekł jak w pkt I wyroku.

W ocenie Sądu stwierdzona bezczynność podmiotu zobowiązanego nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.

Zachowanie adresata wniosku nie miała cech lekceważącego traktowania obowiązków nakładających na niego mocą ustawy o dostępie do informacji. Podmiot zobowiązany podjął czynności zmierzające do załatwienia wniosku, kierując do Stowarzyszenia pismo z dnia 5 marca 2019 r. [...] w przedmiocie informacji określonej we wniosku. Dla uznania rażącego naruszenia prawa nie jest wystarczające samo przekroczenie przez podmiot zobowiązany terminów załatwienia sprawy. Wspomniane przekroczenie musi być znaczne i nie dające się racjonalnie uzasadnić.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a.