Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Detka, Sędziowie Sędzia WSA Sylwester Miziołek, Sędzia WSA Beata Ziomek (spr.), Protokolant Starszy sekretarz sądowy Joanna Dziopa, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 11 marca 2015 r. sprawy ze skargi A. P. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 22 stycznia 2015 r. znak: [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania oddala skargę.

Postanowieniem z dnia 22 stycznia 2015 r. znak: [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze na podstawie art. 134 Kpa stwierdziło uchybienie terminu do złożenia odwołania, wniesionego przez A. P. od wydanej z upoważnienia Wójta Gminy P. decyzji z dnia 25 listopada 2014 r. znak: [...], o odmowie przyznania świadczenia na okres zasiłkowy 2014/2015 w formie zasiłków rodzinnych na dzieci: N. P., K. P. i O. P., dodatków do zasiłków rodzinnych z tytułu rozpoczęcia roku szkolnego 2015/2016 na N. P. i K. P. oraz dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu wychowywania dziecka w rodzinie wielodzietnej na O. P.

W uzasadnieniu organ odwoławczy stwierdził, że opisana wyżej. decyzja organu I instancji została doręczona A. P. w dniu jej wydania, tj. 25 listopada 2014 r. Czternastodniowy termin do wniesienia odwołania, o którym strona została pouczona, upływał zatem z dniem 9 grudnia 2014 r. Tymczasem odwołanie złożone zostało w dniu 12 grudnia 2014 r. Przywołując stanowisko wyrażone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie o sygn. akt SA/Łd 2990/95 organ wskazał, że uchybienie terminu jest okolicznością obiektywną, której zaistnienie obliguje organ do wydania postanowienia stwierdzającego uchybienie terminu. Dodatkowo podkreślono, że strona nie wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania.

W skardze do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Kielcach A. P. wniosła o powtórne rozpatrzenie jej wniosku dotyczącego świadczeń rodzinnych, których przyznania organ odmówił. Podniosła, że nie została pouczona przez organ I instancji o sposobie wniesienia odwołania. Powołała się również na swoją trudną sytuację finansową.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o oddalenie skargi podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga nie jest zasadna, albowiem zaskarżone rozstrzygnięcie odpowiada prawu.

Zgodnie z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "Ppsa", wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest przy tym w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 Ppsa).

Dokonując tak rozumianej oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się w nim naruszeń prawa skutkujących koniecznością jego uchylenia lub stwierdzenia nieważności (art. 145 § 1 i 2 Ppsa).

Przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest postanowienie stwierdzające uchybienie terminu do wniesienia odwołania i tylko w tym zakresie Sąd jest władny wypowiedzieć się, czy postanowienie to jest zgodne z prawem. W pierwszej kolejności należy więc podkreślić, że organ odwoławczy w postępowaniu wstępnym podejmuje czynności mające na celu ustalenie, czy odwołanie jest dopuszczalne oraz czy zostało wniesione z zachowaniem terminu. Jak bowiem stanowi art. 134 Kpa, organ odwoławczy stwierdza w drodze postanowienia niedopuszczalność odwołania oraz uchybienie terminu do wniesienia odwołania. Uchybienie ustawowego terminu powoduje w konsekwencji bezskuteczność odwołania, czego następstwem jest ostateczność decyzji. Natomiast rozpatrzenie odwołania wniesionego z uchybieniem terminu, który nie został przywrócony, stanowi rażące naruszenie prawa (art. 156 § 1 pkt 2 Kpa).

Jak trafnie wskazało Kolegium, odwołanie od decyzji wnosi się w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji stronie (art. 129 § 2 Kpa). Skarżąca otrzymała decyzję organu I instancji w dniu 25 listopada 2014 r., o czym świadczy opatrzony taką datą podpis skarżącej na decyzji znajdującej się w aktach sprawy (k. 9 akt adm.). Decyzja ta zawiera pouczenie o prawie wniesienia odwołania do Samorządowego Kolegium Odwoławczego za pośrednictwem organu I instancji w terminie 14 dni od jej doręczenia. Termin do wniesienia odwołania upływał zatem z dniem 9 grudnia 2014 r. Tymczasem skarżąca odwołanie złożyła osobiście w siedzibie GOPS w P. dopiero w dniu 12 grudnia 2014 r., na co wskazuje znajdująca się na tym piśmie pieczęć organu ("doręczono osobiście") i oznaczenie daty ("12.12.2014r."). Jednocześnie A. P. nie złożyła wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, uchybienie terminu jest okolicznością obiektywną i w razie jej stwierdzenia organ odwoławczy nie ma innej możliwości, niż wydanie postanowienia o uchybieniu terminu przewidzianego w art. 134 Kpa. W związku z tym stwierdzenie uchybienia terminu do wniesienia odwołania nie zależy od uznania organu odwoławczego, lecz wynika z bezwzględnie obowiązującej normy prawnej. Gdy organ II instancji stwierdzi, że środek odwoławczy został wniesiony z uchybieniem terminu, nie może przystąpić do jego merytorycznego rozpoznania, a ma obowiązek zastosować się do dyspozycji art. 134 Kpa (por. wyroki NSA: z dnia 15 maja 2012 r. sygn. II GSK 496/11; z dnia 19 stycznia 2012 r., sygn. II OSK 2079/10; z dnia 13 października 2011 r., sygn. I OSK 1743/10).

W świetle powyższego nie ulega wątpliwości, że skarżąca uchybiła terminowi do wniesienia odwołania, czego następstwem jest stwierdzenie tego faktu przez organ odwoławczy w postanowieniu wydanym na podstawie art. 134 Kpa. Podniesione w skardze okoliczności nie mogły być przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie, ponieważ dotyczyły meritum sprawy zakończonej decyzją z dnia 25 listopada 2014 r., nie zaś zaskarżonego w niniejszej sprawie postanowienia. Wbrew twierdzeniom zawartym w skardze, z treści zaskarżonego postanowienia bezspornie wynika, że skarżąca prawidłowo została pouczona o przysługującym jej prawie i sposobie wniesienia odwołania.

W tym stanie rzeczy, ponieważ podniesione w skardze zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku, a jednocześnie brak jest okoliczności, które z urzędu należałoby wziąć pod rozwagę, Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 151 Ppsa.