Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Krystyna Borkowska Sędziowie Sędzia NSA Joanna Banasiewicz Sędzia del. WSA Leszek Kamiński (spr.) Protokolant Anna Jusińska po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2009r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy skargi kasacyjnej Rady Miasta Krakowa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 28 listopada 2008 r., sygn. akt II SA/Kr 470/08 w sprawie ze skargi [...] Sp. z o.o. z siedzibą w K. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 5 grudnia 2007 r., nr XXX/365/07 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Kobierzyn - Zalesie" oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 28 listopada 2008 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, sygn. akt II SA/Kr 470/08, w sprawie ze skargi [...] Sp. z o.o. z siedzibą w Krakowie, zw. dalej Spółką, na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 5 grudnia 2007 r., nr XXX/365/07 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Kobierzyn-Zalesie", stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały. W motywach wyroku Sąd powołał się na niżej przytoczone okoliczności faktyczne i prawne.

Rada Miasta Krakowa podjęła w dniu 5 grudnia 2007 r. uchwałę Nr XXX/365/07 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Kobierzyn-Zalesie". Uchwała ta została ogłoszona w Dz. Urz. Województwa Małopolskiego w dniu 12 lutego 2008 r. (Nr 100, poz. 726) i weszła w życie z dniem 14 marca 2008 r.

W dniu 15 kwietnia 2008 r. skargę na tę uchwałę skierowała do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ww. Spółka. Skarga została poprzedzona wezwaniem do usunięcia naruszenia interesu prawnego skarżącej, skierowanym do Rady Miasta Krakowa w dniu 21 lutego 2008 r., tj. przed wejściem w życie zaskarżonej uchwały.

W skardze zarzucono naruszenie trybu uchwalania planu zagospodarowania przestrzennego określonego w art. 17 i art. 19 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, ze zm.), zw. dalej ustawą. Skarżący podnieśli, że nastąpiły rażące uchybienia i odstępstwa od procedury określonej prawem, które wymagają powtórzenia procedury uchwalania planu w znacznej części, a wobec powyższego stanowią kwalifikowaną wadę wskazanej uchwały, skutkującej jej sprzecznością z prawem, przejawiającą się w następujących okolicznościach:

a) projekt planu został przedstawiony przez Prezydenta Miasta Krakowa Radzie Miasta Krakowa w dniu 16 października 2007 r., co oznacza, że wyczerpano tryb z art. 17 pkt 14 ustawy, po którym następuje bądź uchwalenie planu, bądź zastosowanie dyspozycji z art. 19 ww. ustawy, tj. wskazanie koniecznych zmian następujących w formie uchwały i podlegającej wykonaniu przez Prezydenta Miasta Krakowa,

b) proces uchwalenia planu rozpoczął się w dniu 7 listopada 2007 r., a zakończył się w dniu 5 grudnia 2007 r. Z powyższego wynikałoby, iż plan został uchwalony w postaci i treści przedstawionej przez Prezydenta Miasta Krakowa w dniu 16 października 2007 r.,

c) do planu zostały wprowadzone istotne zmiany, wynikające z zarządzeń Prezydenta Miasta Krakowa: Nr 2406/07z dnia 16 listopada 2007 r., Numery 2498/07, 2500/07 z dnia 27 listopada 2007 r., i Nr 2562/07 z dnia 5 grudnia 2007 r., które wprowadzały autopoprawki do projektu planu.

Spółka podniosła, że żaden z przepisów ustawy nie przewiduje wnoszenia autopoprawki do projektu planu szczególnie po jego wyłożeniu do powszechnego wglądu i przedstawieniu projektu planu do uchwalenia. Nieznajdujący oparcia w przepisach ustawy proces wprowadzania zmian do projektu planu narusza dwie podstawowe instytucje ww. procedury: możliwość zapoznania się z projektem zmian wprowadzonych do projektu planu, oraz możliwości zapoznania się rady gminy z wprowadzonymi zmianami oraz racjonalnego ich uchwalenia. Zgodnie z art. 17 pkt 14 ustawy do projektu planu, po jego przedstawieniu radzie gminy do uchwalenia, mogą być wprowadzone wyłącznie zmiany wynikające ze stosownych uchwał rady gminy (podlegających weryfikacji Wojewody w zakresie ich zgodności z prawem). Wobec tego zarządzenia Prezydenta wprowadzające autopoprawki do planu naruszają przepisy ustawy, gdyż są sprzeczne z wynikającą z ustawy procedurą uchwalania planu, pomijając konieczność ponowienia przynajmniej części procedury uwalania planu zagospodarowania przestrzennego.

Drugi zarzut skargi dotyczy naruszenia przepisów prawa związanych z ochroną nabytych przez skarżących praw do zagospodarowania własnych nieruchomości zgodnie z prawomocną decyzją o ustaleniu warunków zabudowy z 5 sierpnia 2004 r., obejmującą m.in. teren objęty kwestionowaną uchwałą, na podstawie której to decyzji Prezydent Miasta Krakowa wydał prawomocną decyzję o pozwoleniu na budowę. Pozwolenie jest jednak etapowane i obejmuje tylko część zamierzeń inwestycyjnych Spółki. Zdaniem Spółki Rada Miasta Krakowa, uchwalając plan, nie tylko naruszyła chronione prawem jej interesy, ale również doprowadziła do sytuacji, w której nie uwzględniła zapisów prawomocnych decyzji administracyjnych, które nie tylko odnoszą się do innych wskaźników zabudowy, ale również inaczej określają odległości i linie zabudowy od planowanych szlaków komunikacyjnych, przez co kluczowe założenia dotyczące obsługi komunikacyjnej terenów mogą być niewykonalne. Narusza to art. 6 i 65 ustawy, art. 33 Prawa budowlanego oraz art. 20 w zw. z art. 64 Konstytucji RP.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie lub oddalenie, wskazując, że wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego skarżących zostało wniesione przed wejściem w życie zaskarżonej uchwały. Z ostrożności procesowej sformułowano również odpowiedź merytoryczną. Podniesiono, że procedura sporządzania planu miejscowego ujęta w art. 17 i 19 ustawy, przewiduje, że uchwałę w przedmiocie planu miejscowego podejmuje rada gminy, natomiast tryb podejmowania uchwał przez Radę Miasta Krakowa, jest uregulowany w statucie, który w § 33 i § 36, stanowi, że projektodawca może wprowadzić autopoprawki do projektu uchwały Rady Miasta, w terminie określonym przez Przewodniczącego, a po jego upływie wyłącznie takie autopoprawki, które wynikają z treści zgłoszonych poprawek. Termin do wprowadzenia autopoprawek został, po pierwszym czytaniu, wyznaczony przez Przewodniczącego obrad na 28 listopada 2007 r., natomiast termin zgłoszenia poprawek na 30 listopada 2007 r. W wyniku powyższego zostały przyjęte autopoprawki, które miały charakter porządkujący i nie wprowadzały istotnych zmian do projektu planu miejscowego.

Umocowanie do uregulowania sposobu procedowania nad podejmowaniem uchwał wynika z art. 30 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, w związku z tym podejmowanie uchwał zgodnie z ustalonym przez Radę Miasta Krakowa Statutem nie może być, jak wywodzi strona skarżąca, powodem unieważnienia podjętej uchwały. Proces uchwalania zgodnie ze Statutem, przewiduje w momencie ogłoszenia zakończenia pierwszego czytania możliwość ustalenia terminu do zgłaszania autopoprawek, z zastrzeżeniem § 33 ust. 1 statutu oraz późniejszy od niego termin zgłaszania poprawek do projektu uchwały (§ 36), dlatego strona skarżąca nie może powoływać się na naruszenie trybu uchwalania planu zagospodarowania przestrzennego, skoro sam proces podejmowania uchwały obejmuje swoim zakresem instytucje autopoprawki do uchwalanej uchwały, co jest zgodne z obowiązującym aktem prawa miejscowego, jakim jest Statut Rady Miasta Krakowa. Stwierdzono zaś, że przyjęcie zmian objętych autopoprawkami nie powodowało wprowadzenia nowych ograniczeń lub regulacji wymagających ponowienia czynności planistycznych.

W odniesieniu do zarzutu drugiego wyjaśniono, że w trakcie sporządzania projektu planu miejscowego, wiążące dla jego konstruowania ustaleń, są wydane ostateczne decyzje o pozwoleniu na budowę, a decyzje o warunkach zabudowy są traktowane jako jedno z wielu uwarunkowań, analizowanych przy wyznaczaniu przeznaczenia terenów i ustalania warunków ich zagospodarowania. Zgodnie z art. 63 ust. 1, 2 i 4 ustawy decyzja o warunkach zabudowy nie rodzi praw do terenu oraz nie narusza prawa własności i uprawnień osób trzecich, w związku z tym strona skarżąca nie może powoływać się na naruszenie przez Radę Miasta interesów skarżącego, w wyniku uchwalenia planu miejscowego.

Wyrokiem z dnia 28 listopada 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały, uznając, na podstawie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), zw. dalej p.p.s.a., że Rada Miasta Krakowa działała sprzecznie z art. 19 cyt. ustawy.

Przede wszystkim Sąd Wojewódzki nie uwzględnił wniosku o odrzucenie skargi, podzielając stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, wyrażone w postanowieniu z dnia 22 czerwca 2007 r. (sygn. akt II OSK 1738/06), zgodnie z którym sam fakt podjęcia przez organ gminy uchwały - jeszcze przed jej opublikowaniem - rodzi określoną sytuację prawną, jaką można określić jako stan subiektywnego przekonania strony, że jej interes prawny został przez tę uchwałę naruszony. Jest więc możliwe wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego po uchwaleniu uchwały, ale jeszcze przed jej publikacją i momentem wejścia w życie.

Odnosząc się do drugiego zarzutu skargi, Sąd Wojewódzki uznał, że nie jest on zasadny. Plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego, mającym rangę konstytucyjnego źródła prawa. Ustawodawca w art. 65 ust. 1 pkt 2 ustawy nakazał stwierdzać wygaśnięcie decyzji o warunkach zabudowy, jeżeli dla danego terenu uchwalono plan miejscowy, którego ustalenia są inne niż w wydanej decyzji, a właściciel nieruchomości może się domagać odszkodowania, jeżeli w związku z uchwaleniem planu korzystanie z nieruchomości stało się niemożliwe lub ograniczone (art. 36 ust. 1 tejże ustawy). Z tych wszystkich względów nie można twierdzić, że naruszenie praw nabytych z decyzji administracyjnej może być powodem stwierdzenia nieważności uchwały o miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zarzut naruszenia procedury planistycznej Sąd Wojewódzki uznał za zasadny. Ustawa wprowadza szczegółową procedurę przygotowania planu miejscowego i przyjmuje, że naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, a także istotne naruszenie trybu jego sporządzania powoduje nieważność uchwały (art. 28 ust. 1). Jednym z najistotniejszych elementów tej procedury jest obowiązek ponowienia niektórych czynności planistycznych, gdy rada gminy stwierdzi konieczność dokonania zmian w przedstawionym do uchwalenia projekcie planu (art. 19 ust. 1). Jedną z takich czynności może być wyłożenie projektu planu do publicznego wglądu i zebranie uwag do planu, co pozwala osobom zainteresowanym na ustosunkowanie się do projektu planu i czyni zadość postulatowi informowania ludności o projekcie.

Sąd Wojewódzki ocenił, że Rada Miasta Krakowa przyjęła plan z pogwałceniem powyższych zasad, wprowadzając do swojej uchwały autopoprawki zgłoszone przez Prezydenta M. Krakowa w czterech jego zarządzeniach bez ponowienia określonych czynności, do czego zobowiązuje cyt. art. 19 ustawy. Co więcej, nie zastanowiono się nawet na tym, czy czynności takie powinny zostać ponowione, przyjęto bowiem, że autopoprawki są możliwe zgodnie z obowiązującym Statutem Rady Miasta Krakowa. Łamiąc zasadę konstytucyjnej hierarchii źródeł prawa, postawiono Statut Rady Miasta Krakowa ponad ustawą. Uznano, że Statut ten modyfikuje rozwiązania ustawowe i przyjętą przez ustawę procedurę, co jest uchybieniem oczywistym. Dla oceny tego stanu rzeczy nie ma znaczenia to, czego dotyczyły wprowadzone autopoprawki. Ponadto w odpowiedzi na skargę stwierdzono, że poprawki te nie są istotne. Jednakże lektura zarządzeń Prezydenta Miasta Krakowa, wprowadzających autopoprawki przeczy temu stwierdzeniu.

Skargę kasacyjną od ww. wyroku, wraz z obszernym uzasadnieniem powołującym się na poglądy wyrażane w piśmiennictwie prawniczym, wniosła Rada Miasta Krakowa. Wyrokowi zarzuciła naruszenie prawa materialnego, tj. art. 19 ust. 1 ustawy poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że w każdym przypadku wprowadzenia jakichkolwiek zmian w projekcie planu miejscowego konieczne jest ponowienie czynności proceduralnych, o których mowa w art. 17 ustawy, a także naruszenie art. 19 ust. 1 ustawy w zw. z art. 87 ust. 2 i art. 94 Konstytucji RP poprzez przyjęcie, że nie jest dopuszczalne dokonywanie autopoprawek do przedstawionego radzie miasta projektu planu miejscowego oraz, że dokonywanie takich poprawek powoduje naruszenie hierarchii źródeł powszechnie obowiązującego prawa. Ponadto zarzucono naruszenie przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez niewskazanie, które artykuły Konstytucji RP zostały naruszone, oraz niewyjaśnienie dlaczego autopoprawki są istotne i tym samym konieczne było ponowienie procedury planistycznej, o której mowa w art. 17 ustawy. Ponadto zarzucono naruszenie art. 141 § 4 w związku z art. 133 § 1 p.p.s.a. poprzez przyjęcie, że w toku procedury organy gminy nie rozważyły zasadności ponowienia czynności, o których mowa w art. 17 ustawy, wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi w całości ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego. Spółka wniosła odpowiedź na skargę kasacyjną ponawiając wcześniejszą argumentację oraz wnosząc o zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zawiera zarzutów usprawiedliwiających uchylenie zaskarżonego wyroku.

Naczelny Sąd Administracyjny, jak stanowi art. 183 § 1 p.p.s.a, rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Naczelny Sąd Administracyjny kontroluje zgodność zaskarżonego orzeczenia z prawem materialnym i procesowym w granicach skargi kasacyjnej. Dokonując tej kontroli, Sąd nie jest uprawniony do badania ewentualnej wadliwości zaskarżonego orzeczenia, wykraczającej poza ramy wyznaczone zarzutami skargi kasacyjnej. Oznacza to zatem, że zakres rozpoznania sprawy wyznacza strona wnosząca skargę kasacyjną przez przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie. Ponieważ w sprawie nie dostrzeżono okoliczności uzasadniających nieważność postępowania, Naczelny Sąd Administracyjny przeszedł do oceny zarzutów skargi kasacyjnej i uznał, że podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty nie mają usprawiedliwionych podstaw, zaskarżony wyrok zaś mimo nadmiernie lakonicznego uzasadnienia odpowiada prawu.

Argumenty skargi kasacyjnej, chociaż w części trafnie akcentujące poruszaną problematykę, nie mogły wywołać oczekiwanego skutku w postaci uchylenia wyroku Sądu Wojewódzkiego unieważniającego uchwalony plan, gdyż procedura jego uchwalenia została istotnie naruszona w stopniu powodującym nieważność planu.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego procedura uchwalania planu określona w art. 19 ustawy nie wyklucza możliwości dokonania autopoprawek projektu w oparciu o odpowiednie zapisy statutu przez organ wykonawczy gminy. Nie można bowiem wykluczyć błędów pisarskich i oczywistych omyłek, dostrzeżonych przez autora projektu po jego przedłożeniu radzie gminy i wymagających poprawienia.

Zgadzając się z Sądem Wojewódzkim w kwestii, że wniesienie autopoprawki do projektu planu, rozumianej jako wprowadzenie dowolnej zmiany do treści przedstawionego radzie na podstawie art. 17 pkt 14 ustawy projektu planu jest sprzeczne z prawem, gdyż działanie takie jest równoznaczne z możliwością wprowadzenia dowolnej zmiany do treści i rysunku projektu planu wyłożonego wcześniej do publicznego wglądu po przejściu procedury uzgodnieniowej, nie ma jednak zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawy, aby twierdzić, że przepis art. 19 ustawy wyklucza zgłoszenie radzie gminy, w oparciu o przepisy statutu, propozycji przyjęcia autopoprawek.

Zauważyć bowiem trzeba, że chociaż procedura uchwalania planu w warstwie merytorycznej jest precyzyjnie i wyczerpująco określona w ustawie, to jednak daleka jest od kompletności określenia techniki i sposobu procedowania niektórych zagadnień, w tym sposobu stwierdzenia konieczności dokonania zmian w przedstawionym projekcie planu (art. 19 ustawy). Pominięcie w ustawie szczegółowego uregulowania trybu rozstrzygania tego zagadnienia w procesie planistycznym otwiera drogę do przyjęcia, że tryb ustalania owego stwierdzenia konieczności dokonania zmian w projekcie planu, oparty winien być na uregulowaniach statutu gminy. Nie ma bowiem podstaw do zanegowania (i nie czynił tego Sąd Wojewódzki rozpoznający sprawę), że rada gminy podejmuje w sprawie, o której mowa w art. 19 ustawy, uchwały, że odbywają się kolejne czytania, że stwierdzenie konieczności dokonania zmian odbywa się drogą głosowania poszczególnych poprawek zgłaszanych na sesji rady. Wszystkie te kwestie również wynikają ze statutu gminy, którego regulacje w tym względzie należy zatem uznać za komplementarne, a nie kolizyjne z normą ustawową. Nie można zatem twierdzić, że podjęcie procedury uchwalania planu według postanowień statutu powoduje kolizję przepisów powszechnie obowiązujących (Konstytucji i statutu), i że kolizja taka jest oczywista.

Kolizja taka staje się natomiast oczywista wówczas, gdy po wyczerpaniu trybu i przedłożeniu na podstawie art. 17 pkt 14 ustawy projektu planu, dokonywane są w tym projekcie istotne i daleko idące zmiany przez organ wykonawczy gminy, a następnie pod nazwą autopoprawka przedkładane Radzie Miasta Krakowa, która bez zbadania zakresu zmian zawartych w takim dokumencie, a także konieczności ich wprowadzenia do planu oraz bez oceny niezbędności ponowienia czynności, o których mowa w art. 17 ustawy, bezrefleksyjnie je przyjmuje i wprowadza ich treść do planu zagospodarowania przestrzennego Miasta. Taki sposób uchwalenia planu narusza w sposób istotny zasady jego uchwalenia i powoduje nieważność planu

Przyjmując, że dopuszczalne jest przedłożenie przez organ wykonawczy gminy radzie gminy projektu autopoprawek dotyczących usunięcia błędów pisarskich i oczywistych omyłek, stwierdzić jednocześnie trzeba, że skoro gospodarzem projektu od momentu jego przedstawienia stała się rada gminy, to rada powinna się odnieść w formie uchwały do tych autopoprawek, jeśli uznaje, że zgodnie z dyspozycją art. 19 ust. 1 ustawy pojawiła się konieczność dokonania zmian w przedstawionym do uchwalenia projekcie planu. Dalszą natomiast kwestią powinna być konstatacja rady czy zakres zmian projektu tak rozumianymi autopoprawkami, zaakceptowanymi stosowną uchwałą przez radę gminy, wymaga ponowienia czynności, o których mowa w art. 17 ustawy.

W świetle powyższych uwag, nietrafny okazał się zatem pogląd Sądu Wojewódzkiego, że bez znaczenia jest to czego autopoprawki dotyczyły, inaczej mówiąc, że nie ma podstaw do oceny są one tylko poprawkami błędów pisarskich i oczywistych omyłek, nieistotnymi z merytorycznego punktu widzenia, czy też wnoszone autopoprawki w istocie nimi nie są, zmieniając w istotny sposób wniesiony projekt

Z akt sprawy, na których opierał się Sąd Wojewódzki, w tym z treści stenogramu posiedzenia Rady Miasta Krakowa w dniu 5 grudnia 2008 r. oraz z treści uchwały, której nieważność Sąd ten stwierdził nie wynika, że Rada Miasta Krakowa przeprowadziła analizę treści zgłoszonych autopoprawek i że dała stosowany wyraz ocenie ich zakresu jako niewymagającego ponowienia czynności, o których mowa w art. 17 ustawy.

Z tego względu, dotyczący tej kwestii zarzut skargi kasacyjnej, jest zatem nie tylko nietrafny, ale i nie odpowiada materiałowi dowodowemu sprawy. W żadnym z miejsc stenogramu nie można bowiem doczytać się, że Rada Miasta poddała autopoprawki, nieodpowiadające zresztą powyższej definicji, jakiejkolwiek analizie. Przeciwnie zaakceptowała je bez dyskusji, w żadnym razie nie dokonując oceny konieczności dokonania zmian, ani też nie rozważając zgodnie z dyspozycją art. 19 ust. 1 ustawy, czy niezbędne jest ponowienie czynności, o których mowa w art. 17 ustawy, ze względu na zakres wprowadzonych zmian. Z treści uchwały w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Kobierzyn-Zalesie", chociaż w dyskusji (jak wynika ze stenogramu obrad Rady) wskazywano na ewentualność skutków zmian ujętych w "autopoprawkach", nie wyjaśniono też, ani nie uzasadniono potrzeby wprowadzenia zmian, ani też nie dano wyrazu ocenie, czy niezbędne jest ponowienie czynności, o których mowa w art. 17 ustawy.

Tymczasem zmiany proponowane w zarządzeniach Prezydenta Miasta Krakowa, są istotne i wymagające rozważenia konieczności dokonania tych zmian, a w konsekwencji dokonania oceny co do potrzeby powtórzenia czynności opisanych w art. 17 ustawy, przykładowo w załącznikach do zarządzenia 2406/2007 oraz 2500/2007 zaproponowano zmianę linii rozgraniczających tereny, nanosząc zmiany na rysunek planu, naniesiono nowe nieprzekraczalne linie zabudowy, zmieniono zakres powierzchni biologicznie czynnej w niektórych rejonach, itp.

Miał zatem rację Sąd Wojewódzki, choć również przedstawił to bez szerszego uzasadnienia, że lektura zarządzeń Prezydenta Miasta, którymi objęto "autopoprawki" wskazuje na istotność proponowanych zmian.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, jeżeli nie ma usprawiedliwionych podstaw albo zaskarżone orzeczenie mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu. Z cytowanego przepisu wynika, że prawidłowe rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji, pomimo niewłaściwego czy niepełnego uzasadnienia nie powoduje uwzględnienia skargi kasacyjnej. U podstaw powyższej regulacji znalazł się wzgląd na zasady ekonomiki procesowej, z którymi sprzeczne byłoby uwzględnienie skargi kasacyjnej tylko dlatego, że trafne rozstrzygnięcie ma niewłaściwe uzasadnienie. Gdyby bowiem doszło do uchylenia takiego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, rola sądu, który wydał zaskarżony wyrok, ograniczałaby się do poprawienia uzasadnienia (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 sierpnia 2004 r., sygn. akt FSK 207/04, ONSAiWSA z 2005 r., nr 5, poz. 101). Ponadto, jak wynika z treści art. 190 p.p.s.a., sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny rozstrzygnął sprawę przez stwierdzenie nieważności uchwały Rady Miasta Krakowa w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Kobierzyn-Zalesie" i jest to, w okolicznościach sprawy kontrolowanej przez Sąd Wojewódzki, rozstrzygnięcie prawidłowe. Wprawdzie uzasadnienie wyroku, szczególnie w odniesieniu do podstaw uwzględnienia trafnego zarzutu skargi zwykłej, było zbyt lakoniczne i nietłumaczące w pełni prawidłowych motywów wyroku, jednak nawet niepełne uzasadnienie prawidłowego rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji nie powoduje uwzględnienia skargi kasacyjnej. Z tych względów skarga kasacyjna podlegała oddaleniu przez Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 in fine ppsa.