Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Dąbek Sędziowie WSA Bożenna Blitek WSA Janusz Kasprzycki (spr.) Protokolant Ewelina Kalita po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2012 r. sprawy ze skargi R. K. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 16 września 2010 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej skargę oddala.

Zaskarżoną decyzją z dnia 16 września 2010 r., nr [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] 2010 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia

na R. K., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą P.P.U.H. "A" R. K., kary pieniężnej w wysokości 30 000 zł.

Jako podstawę rozstrzygnięcia wskazano art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity, Dz. U.

z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm., zwanej dalej w skrócie – k.p.a.), art. 39a

ust. 1, art. 39j, art. 39k ust. 1-3, art. 391 ust. 1, art. 92 ust. 1 pkt 2 i 8 oraz ust. 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 z późn. zm., zwanej dalej ustawą o transporcie drogowym) oraz lp.1.8 pkt 1 i lp. 11. 4 pkt 1 załącznika do ustawy o transporcie drogowym, art. 10 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się

do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG)

nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG)

nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L 102 z 11 kwietnia 2006 r.), art. 14 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 370 z 31 grudnia 1985 r.

ze zm.), art. 25 ustawy z 16 kwietnia 2004 o czasie pracy kierowców (Dz. U. Nr 92, poz. 879 ze zm.), § 3 ust. 4 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej

z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. z 1996 r., Nr 69, poz. 332 z późn. zm.), § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia

2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia

do kierowania pojazdami (Dz. U. z 2004 r., Nr 2, poz. 15), § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z 1 kwietnia 2005 w sprawie badań psychologicznych kierowców

i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami oraz wykonujących pracę na stanowisku kierowcy (Dz. U. z 2005 r., Nr 69, poz. 622).

Decyzje te zapadły w następujących okolicznościach stanu faktycznego

i prawnego.

Pismem z dnia 26 listopada 2009 r. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego zawiadomił, na podstawie art. 50 i art. 68 ustawy o transporcie drogowym, skarżącego R. K., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą P.P.U.H. "A" R. K. o zamiarze przeprowadzenia w dniu 8 grudnia 2009 r. w siedzibie przedsiębiorstwa kontroli w zakresie przestrzegania przepisów ustawy o transporcie drogowym, zgodności wykonywania działalności gospodarczej w zakresie uprawnień do wykonywania przewozów drogowych, określonych w przepisach ustawy o transporcie drogowym oraz przepisach wykonawczych do tej ustawy, zgodności wykonywania działalności gospodarczej w zakresie regulacji czasu pracy kierowców określonych w przepisach wskazanych aktów prawnych Parlamentu Europejskiego i Rady.

Zawiadomienie to, jak wynika z poczynionej na nim adnotacji, zostało odebrane 30 listopada 2009 r.

W protokole kontroli, przeprowadzanej od 8 grudnia 2009 r. do 21 grudnia 2009 r., stwierdzono, że przedsiębiorca nie przedstawił żadnych wykresówek,

ani dokumentów potwierdzających fakt nieprowadzenia pojazdu. Przesłuchany

w charakterze strony przedsiębiorca wyjaśnił, że wszystkie dokumenty związane

z dokumentacją czasu pracy kierowców zostały mu skradzione w dniu 7 grudnia 2009 r. Ponadto stwierdzono, w wyniku analizy okazanych w trakcie kontroli dokumentów, że kierowcy: R. M., A. G. i J. P. nie posiadali aktualnych orzeczeń lekarskich o braku przeciwwskazań zdrowotnych do pracy na stanowisku kierowcy. Nie przedstawiono również do kontroli orzeczenia lekarskiego i psychologicznego przedsiębiorcy R. K.

Wobec tych ustaleń Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] 2010 r. nr [...] nałożył na R. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą P.P.U.H. "A" R. K., karę pieniężną w wysokości 30 000 zł.

W uzasadnieniu tej decyzji organ I instancji wskazał, powołując się

na ustalenia poczynione podczas kontroli od 8 grudnia 2009 r. do 21 grudnia 2009 r.,

że w przypadku kierowców wykonujących transport drogowy lub przewozy drogowe na potrzeby własne zakres badań lekarskich obejmuje także ustalenie istnienia

bądź braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami zgodnie z ustawą z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Potwierdzeniem odbycia tych badań jest orzeczenie lekarskie wystawione na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców

i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami. Zaświadczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do wykonywania pracy na określonym stanowisku potwierdza jedynie odbycie badań profilaktycznych i jest w tym przypadku niewystarczające. Orzeczenie lekarskie zaś potwierdza odbycie przez kierowcę dodatkowych badań, które w przypadku kierowców podlegających badaniom lekarskim, o których mowa w art. 39j ustawy o transporcie drogowym jest obligatoryjne. Organ podkreślił, że przedsiębiorca lub inny podmiot wykonujący przewóz drogowy obowiązany do kierowania kierowców na badania lekarskie psychologiczne, przechowywania przez cały okres zatrudnienia kierowcy kopii orzeczeń lekarskich i psychologicznych oraz prowadzenia dokumentacji dotyczącej badań lekarskich i psychologicznych.

Organ I instancji stwierdził, że czworo z kontrolowanych kierowców

nie posiadało ważnych na dzień kontroli orzeczeń lekarskich lub psychologicznych. Na podstawie doręczonych przez stronę dokumentów oraz informacji uzyskanych

od podmiotów na rzecz, których przedsiębiorca R. K. świadczył usługi transportowe ustalono, że R. K. nie przedstawił do kontroli również wykresówek zatrudnionych przez siebie kierowców. Łącznie przedsiębiorca nie przedstawił do kontroli co najmniej 132 wykresówek zatrudnionych przez siebie kierowców z okresu od 1 kwietnia 2009 r. do 30 czerwca 2009 r.

W wyniku analizy przedstawionych w trakcie kontroli w przedsiębiorstwie wykresówek kierowców organ I instancji stwierdził naruszenia na kwotę 68 000,00, jednakże zgodnie z ograniczeniem zawartym w art. 92 ust. 2 pkt 2 ustawy

o transporcie drogowym suma kar pieniężnych nałożona podczas kontroli

w przedsiębiorstwie nie może przekroczyć 30 000,00 zł. Na tej podstawie nałożył na przedsiębiorcę karę pieniężną w wysokości 30 000,00 zł.

Odwołanie od powyższej decyzji Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego wniósł R. K. Podniósł w nim, że w dniu 7 grudnia 2009 r. dokonano włamania do jego samochodu i skradziono z pojazdu radioodtwarzacz oraz walizkę z dokumentami, wśród których była cała ewidencja czasu pracy kierowców, min. tarcze tachografu i zaświadczenia o nieprowadzeniu pojazdu. Odwołujący zaznaczył, że bezpośrednio po wykryciu włamania zgłosił ten fakt telefonicznie na Policję. Poinformował o tym również Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego. Dochodzenie w sprawie zostało jednak umorzone. Odwołujący podniósł, że nie zgadza się z nałożoną karą, ponieważ nie miał żadnego wpływu na wyżej wymienione zdarzenie. Zaznaczył, że dokumentacja była właściwie zabezpieczona, ponieważ samochód był zamknięty, oraz był zaparkowany prawidłowo, w uczęszczanym miejscu publicznym, gdzie prawdopodobieństwo kradzieży było bardzo małe. W załączeniu skarżący przesłał potwierdzoną kserokopię o umorzeniu dochodzenia w tej sprawie.

Główny Inspektor Transportu Drogowego nie uwzględnił tego odwołania

i w dniu 16 września 2010 r. wydał na wstępie opisaną decyzję nr [...].

W jej uzasadnieniu wskazał, że w sprawie zostało udowodnione ponad wszelką wątpliwość na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego,

iż skarżący popełnił naruszenie polegające na wykonywaniu transportu drogowego lub przewozu na potrzeby własne z naruszeniem warunków dotyczących dokumentacji pracy kierowcy w zakresie kierowania kierowcy na badania lekarskie lub psychologiczne. I tak, zgodnie z okazaną w trakcie kontroli umową o pracę R. M. został przez skarżącego zatrudniony na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego na czas nieokreślony w dniu 31 grudnia 2008 r. z terminem rozpoczęcia pracy w dniu 1 stycznia 2009 r. Zaświadczenie lekarskie wystawionego w dniu 2 kwietnia 2008 r. stwierdza brak przeciwwskazań do pracy na stanowisku kierowcy. Powyższe zaświadczenie nie wskazuje jednak kategorii prawa jazdy,

a ponadto nie zostało wystawione przez lekarza uprawnionego do przeprowadzania badań profilaktycznych oraz badań kierowców. Przedsiębiorca nie okazał żadnego innego dokumentu, z którego wynikałoby, że R. M. nie miał przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego. Fakt popełnienia naruszenia nie może zatem budzić żadnych wątpliwości. Analogiczna sytuacja ma miejsce w przypadku drugiego kierowcy J. P., a także samego przedsiębiorcy R. K., który w okresie objętym kontrolą osobiście wykonywał przewozy drogowe towarów niebezpiecznych pojazdami o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony. W toku czynności kontrolnych R. K. nie okazał jednakże żadnego dokumentu potwierdzającego brak przeciwwskazań zdrowotnych i psychologicznych, co potwierdza protokół z okazania dokumentów sporządzony w dniu 8 grudnia 2009 r. w miejscowości B. Organ odwoławczy zaznaczył przy tym,

że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie potwierdza faktu popełnienia omawianego wyżej naruszenia odnośnie kierowcy A. G. Akta sprawy zawierają zaświadczenie lekarskie wystawione w dniu 21 kwietnia 2007 r., ważne

do dnia 21 kwietnia 2012 r. Powyższe zaświadczenie zostało wystawione przez lekarza uprawnionego do przeprowadzania badań profilaktycznych a ponadto wskazuje kategorie prawa jazdy pojazdów jest zatem ważne. Organ I instancji w tym zakresie niezasadnie zatem stwierdził fakt popełnienia naruszenia przepisów. Powyższe nie ma żadnego wpływu na rozstrzygnięcie prawne sprawy, z uwagi

na fakt, że uchybienie to nie spowoduje to zmiany wysokości kary pieniężnej. Ponadto organ I instancji ustalił fakt popełnienia naruszenia polegającego

na nieokazaniu 132 sztuk wykresówek kierowców, którzy wykonywali transport drogowy Fakt, że przewozy były transportem drogowym potwierdzają faktury wystawione przez przedsiębiorcę na: B Sp. z o.o. z siedzibą w D i C Sp. z o.o. z siedzibą w P. Według ustaleń organu odwoławczego łącznie strona nie okazała 161 sztuk wykresówek zatrudnionych przez siebie kierowców z okresu 1 kwietnia 2009 r. - 30 czerwca 2009 r., mimo wykonywania przez nich we wskazanych wyżej dniach transportu drogowego. Łączna liczba dni, co do których stwierdzono popełnienie naruszenia wynosi 161 dni. Organ odwoławczy stwierdził, iż organ I instancji zaniżył rozmiar popełnionego naruszenia o 29 dni, jednakże stosownie do faktu, iż nałożona kara pieniężna przekracza maksymalny wymiar przewidziany w art. 92. ust. 2 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym powyższe uchybienie nie miało wpływu na rozstrzygnięcie prawne sprawy.

W związku z tym za zasadne uznał Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymanie rozstrzygnięcia organu I instancji w mocy. Organ odwoławczy stwierdził ponadto, że wskazane w zebranym materiale dowodowym okoliczności popełnienia zarzucanych naruszeń były okolicznościami, które przedsiębiorca powinien

był przewidzieć i nie dopuścić do ich zaistnienia. Przedsiębiorca będąc zobowiązanym do przechowywania wykresówek oczywiście nie jest w stanie przewidzieć miejsca i czasu zajścia konkretnej kradzieży mienia, oczywistym jest jednak, że takie zdarzenia mogą mieć miejsce i należy podjąć odpowiednie środki zapobiegające ich powstaniu.

Skargę na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego

z 16 września 2010 r., nr [...] do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł R. K. Zarzucił w jej treści, że wydając kwestionowaną decyzję organ nie uwzględnił istotnych okoliczności sprawy podnoszonych przez skarżącego, świadczących o tym, że wbrew temu, co przyjęły organy obu instancji dokumenty wymagane do kontroli znajdowały się w posiadaniu skarżącego, lecz zostały utracone na skutek okoliczności, których skarżący nie mógł przewidzieć. Skarżący wskazał, że art. 92 ust. 4 i art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym przewidują umorzenie postępowania, jeśli naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć. Uważa, że taka sytuacja miała miejsce w przedmiotowej sprawie. Skarżący podkreślił, że samochód z którego skradziono dokumentację został prawidłowo zabezpieczony, pozostawiony w uczęszczanym miejscu, a sam skarżący zrobił wszystko, co w jego mocy by należycie zabezpieczyć pojazd i nie narazić na ryzyko włamania.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko, wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji

i wniósł o oddalenie skargi.

Postanowieniem z dnia 1 czerwca 2011 r., sygn. akt VI SA/Wa 2453/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził swoją niewłaściwość

i przekazał sprawę sądowi właściwemu – Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 59 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity, Dz. U. z 2012 r. Nr 0, poz. 270, zwanej dalej w skrócie p.p.s.a.), jeżeli do rozpoznania sprawy właściwy jest inny sąd administracyjny, sąd, który stwierdzi swą niewłaściwość, przekaże sprawę właściwemu sądowi administracyjnemu. Postanowienie sądu może zapaść

na posiedzeniu niejawnym.

W myśl § 2 art. 59 p.p.s.a. sąd, któremu sprawa została przekazana,

jest związany postanowieniem o przekazanie sprawy. Nie dotyczy to przekazania sprawy Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu.

Skoro w rozpatrywanej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny

w Warszawie stwierdził swoją niewłaściwość i postanowieniem z dnia 1 czerwca 2011 r., sygn. akt VI SA/Wa 2453/10, przekazał sprawę sądowi właściwemu,

za który uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, mimo, że siedziba firmy strony skarżącej znajduje się na terenie województwa świętokrzyskiego,

a nie małopolskiego, a więc w obszarze właściwości miejscowej Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, to Sąd wobec postanowień § 2 art. 59 p.p.s.a. zobligowany był rozpoznać skargę strony skarżącej na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z 16 września 2010 r., nr [...].

Stosownie do treści art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) w zw. z art. 3 § 1 p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, stosując środki określone w ustawie. Kontrola sądu polega na zbadaniu, czy przy wydawaniu zaskarżonego aktu nie doszło do rażącego naruszenia prawa dającego podstawę do stwierdzenia nieważności, naruszenia prawa dającego podstawę

do wznowienia postępowania, naruszenia prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy oraz naruszenia przepisów postępowania administracyjnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd nie jest przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, zgodnie

z dyspozycją art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd administracyjny nie rozstrzyga,

więc merytorycznie, lecz ocenia zgodność decyzji z przepisami prawa.

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

W rozpatrywanej sprawie ustalony stan faktyczny jest bezsporny, w zakresie, w jaki organy na podstawie przeprowadzonej kontroli w przedsiębiorstwie P.P.H.U. "A" R. K. stwierdziły nieokazanie wykresówek lub dokumentów potwierdzających fakt nieprowadzenia pojazdu, a także brak posiadania przez zatrudnionych w przedsiębiorstwie kierowców orzeczeń o braku przeciwwskazań zdrowotnych oraz psychologicznych do pracy na tym stanowisku.

Skarżący zarzuca jedynie organom nie zastosowanie art. 92 ust. 4 i art. 93 ust. 7 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r.

Nr 125, poz. 874 z późn. zm., zwanej dalej ustawą o transporcie drogowym), przewidujących umorzenie postępowania, jeśli naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć, co w jego ocenie miało miejsce w niniejszej sprawie.

Podkreślić należy, że podstawą prawną kontroli przedsiębiorcy wykonującego przewóz drogowy, jest wyżej wskazana ustawa o transporcie drogowym, która w art. 92 ust. 1 pkt 2 i pkt 8, oraz w ust. 2 pkt 2 tego przepisu stanowi, że:

"Kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane

z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub przepisów:

2) o czasie pracy kierowców,

8) wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych

- podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15.000 złotych.

2. Suma kar pieniężnych nałożonych podczas jednej kontroli nie może przekroczyć kwoty:

2) 30.000 złotych - w odniesieniu do kontroli w przedsiębiorstwie."

Sąd zaznacza, że przepisy o czasie pracy zawarte są w ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. Nr 92, poz. 879 z późn. zm.). Ustawa ta w Rozdziale 3 zatytułowanym "Obowiązki pracodawcy". Art. 25 cytowanej ustawy stanowi, że pracodawca prowadzi ewidencję czasu pracy kierowców

w różnych formach i przechowuje ją przez okres 3 lat po zakończeniu okresu nią objętego. Z kolei art. 31 tej ustawy określa rodzaje zaświadczeń wystawianych

przez przedsiębiorcę prowadzącego działalność w zakresie transportu drogowego, potwierdzających nieprowadzenie pojazdu przez kierowcę w konkretnych dniach.

Ustawa o czasie pracy kierowców odsyła w zakresie rejestracji norm dotyczących okresów prowadzenia pojazdów, obowiązkowych przerw w prowadzeniu i gwarantowanych okresów odpoczynku do rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz. U. UE.L.102 z 11 kwietnia 2006 r.), które z kolei w zakresie urządzeń rejestrujących odsyła do rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r.

w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. U. UE. L. 370 z 31 grudnia 1985 r.). Wymienione wyżej rozporządzenia są przepisami wspólnotowymi dotyczącymi przewozów drogowych, o których mowa

w przytoczonym wyżej art. 92 ust. 1 pkt 8 ustawy o transporcie drogowym.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r.: "Przedsiębiorstwo przechowuje wykresówki i wydruki w każdym przypadku sporządzenia wydruków zgodnie z art. 15 ust. 1, w porządku chronologicznym oraz czytelnej formie, przez co najmniej rok po ich użyciu

oraz wydaje ich kopie zainteresowanym kierowcom, na ich wniosek. Przedsiębiorstwo wydaje także zainteresowanym kierowcom na ich wniosek kopie danych wczytanych z kart kierowców oraz ich wydruki na papierze. Wykresówki, wydruki, oraz wczytane dane okazuje się lub doręcza na żądanie każdego upoważnionego funkcjonariusza służb kontrolnych."

Skoro z niekwestionowanego w tym zakresie stanu faktycznego wynika,

że przedsiębiorca nie okazał wykresówek lub zaświadczeń o nieprowadzeniu pojazdów za kontrolowane okresy, to w świetle przytoczonych wyżej przepisów, taki stan rzeczy obligował organ administracyjny do nałożenia kary pieniężnej

w tym zakresie w wysokości określonej w załączniku do ustawy o transporcie drogowym, a konkretnie określonej pod lp. 11.4. pkt 1 załącznika, stanowiącego wykaz naruszeń i wysokości kar za poszczególne naruszenia, o którym to wykazie jest mowa w art. 92 ust. 4 ustawy o transporcie drogowym. Za nieokazanie wykresówki lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu podczas kontroli w przedsiębiorstwie 500 zł za każdy dzień.

Stosownie natomiast do treści art. art. 39a ust. 1 ustawy o transporcie drogowym przedsiębiorca lub inny podmiot wykonujący przewóz drogowy

może zatrudnić kierowcę, jeżeli osoba ta: 1) ukończyła:

a) 18 lat — w przypadku kierowcy prowadzącego pojazd samochodowy,

dla którego wymagane jest posiadanie prawa jazdy kategorii:

— C lub C + E, o ile uzyskał on odpowiednią kwalifikację wstępną,

— C1 lub C1 + E, o ile uzyskał on odpowiednią kwalifikację wstępną

przyśpieszoną,

b) 21 lat — w przypadku kierowcy prowadzącego pojazd samochodowy,

dla którego wymagane jest posiadanie prawa jazdy kategorii:

— C lub C + E, o ile uzyskał on odpowiednią kwalifikację wstępną

przyśpieszoną,

— D lub D + E, o ile uzyskał on odpowiednią kwalifikację wstępną,

— D1 lub D1 + E, o ile przewóz wykonywany jest na liniach regularnych,

których trasa nie przekracza 50 km i o ile kierowca uzyskał odpowiednią kwalifikację wstępną przyśpieszoną,

c) 23 lata — w przypadku kierowcy prowadzącego pojazd samochodowy,

dla którego wymagane jest posiadanie prawa jazdy kategorii D lub D + E,

o ile uzyskał on odpowiednią kwalifikację wstępną przyśpieszoną,

3) nie ma przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy;

4) nie ma przeciwwskazań psychologicznych do wykonywania pracy

na stanowisku kierowcy;

5) uzyskała kwalifikację wstępną lub kwalifikację wstępną przyśpieszoną, zwane dalej "kwalifikacją;

6) ukończyła szkolenie okresowe.

Zgodnie z treścią art. 39j ust. 1-3 ustawy o transporcie drogowym kierowca wykonujący przewóz drogowy podlega badaniom lekarskim przeprowadzanym w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy, które są wykonywane z zastrzeżeniem ust. 3-6 w zakresie

i na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy ( Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94 z późn.. zm., zwanej dalej Kodeksem pracy). Zgodnie z art. 39j ust. 3 zakres badań lekarskich, o których mowa w ust. 1, obejmuje ponadto ustalenie istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami, zgodnie z ustawą z dnia 20 czerwca 1997 r., Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity, Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.). Badania lekarskie

o których mowa powyżej są przeprowadzane: do czasu ukończenia przez kierowcę 60 lat co 5 lat, po ukończeniu przez kierowcę 60 roku życia co 30 miesięcy.

Zgodnie z art. 39k ust. 1-3 ustawy o transporcie drogowym kierowca wykonujący przewóz drogowy podlega badaniom psychologicznym przeprowadzanym w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicznych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy. Badania psychologiczne są przeprowadzane do czasu ukończenia przez kierowcę 60 lat co 5 lat, a po ukończeniu przez kierowcę 60 roku życia co 30 miesięcy.

W myśl art. 391 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o transporcie drogowym przedsiębiorca lub inny podmiot wykonujący przewóz drogowy jest obowiązany

do kierowania kierowców na badania lekarskie i psychologiczne.

Zgodnie z art. 391 ust 1 pkt 3 i 4 ustawy o transporcie drogowym przedsiębiorca lub inny podmiot wykonujący przewóz drogowy jest obowiązany

do przechowywania przez cały okres zatrudnienia kierowcy kopii: świadectw kwalifikacji zawodowej, orzeczeń lekarskich i psychologicznych oraz prowadzenia dokumentacji dotyczącej badań lekarskich i psychologicznych.

W myśl § 3 ust. 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej

z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. z 1996 r., Nr 69, poz. 332 z późn. zm.), brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku potwierdza się w zaświadczeniu lekarskim, którego wzór został określony

w załączniku nr 2 do rozporządzenia,

Zgodnie z § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia

2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami(Dz. U. Nr 2, poz. 15), brak lub istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami stwierdza na podstawie badania lekarskiego uprawniony lekarz w orzeczeniu lekarskim.

W myśl § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z 1 kwietnia 2005 r.

w sprawie badań psychologicznych kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami oraz wykonujących pracę na stanowisku kierowcy, uprawniony psycholog na podstawie wyników badania wydaje orzeczenie psychologiczne, zwane dalej "orzeczeniem", stwierdzające istnienie lub brak przeciwwskazań psychologicznych do:

1) kierowania pojazdem;

2) wykonywania pracy na stanowisku kierowcy.

Konsekwencją tego rozwiązania jest treść Ip. 1.8 pkt 1 załącznika do w/w ustawy, który nakłada karę pieniężną w wysokości 500 zł w przypadku wykonywania transportu drogowego z naruszeniem warunków dotyczących dokumentacji pracy kierowcy w zakresie kierowania kierowcy na badania lekarskie i psychologiczne.

Podkreślić należy, że analiza wskazanych powyżej przepisów prowadzi

do wniosku, iż zaświadczenie lekarskie i orzeczenie lekarskie nie stanowią tożsamych dokumentów. Zaświadczenie lekarskie o braku przeciwwskazań zdrowotnych do pracy na stanowisku kierowcy ma szerszy zakres niż orzeczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do kierowania pojazdami. Do podjęcia pracy

na stanowisku kierowcy konieczne jest potwierdzenie przeprowadzenia badań lekarskich i brak przeciwwskazań zarówno do pracy na stanowisku kierowcy

jak i do kierowania pojazdami, do prowadzenia których wymagane jest prawo jazdy

o odpowiedniej kategorii. Kierowca wykonujący przewozy powinien zatem posiadać zarówno zaświadczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do wykonywania pracy

na stanowisku kierowcy jak i orzeczenie lekarskie o braku przeciwwskazań

do kierowania pojazdami. Wynika to także z treści art. 39j ust. 6 ustawy o transporcie drogowym, określającym krąg uprawnionych lekarzy do przeprowadzenia badań lekarskich, którym podlegają kierowcy wykonujący przewozy drogowe. Badania takie mogą przeprowadzać wyłącznie uprawnieni lekarze do badań profilaktycznych, posiadający dodatkowo uprawnienia do przeprowadzania badań lekarskich kandydatów na kierowców i kierowców.

Nie budzą zatem wątpliwości poczynione w tym zakresie ustalenia organów, że kierowcy wykonujących przewozy drogowe w przedsiębiorstwie skarżącego

nie dysponowali wymaganymi w świetle przepisów zaświadczeniami i orzeczeniami lekarskimi o braku przeciwwskazań do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy jak i braku przeciwwskazań do kierowania pojazdami z wyjątkiem kierowcy A. G. Prawidłowo błąd w ustaleniach co do osoby tego kierowcy wychwycił organ odwoławczy. Wszyscy natomiast, jak bez zastrzeżeń ustaliły organy obu instancji

nie posiadali badań psychologicznych. Posiadanie ich jest obowiązkowe, zwłaszcza przy ciągłym zatrudnieniu. Jak podniósł też prawidłowo organ odwoławczy, błąd

co do ustaleń posiadania wymaganych zaświadczeń i orzeczeń lekarskich

z wyjątkiem psychologicznych w odniesieniu do jednego z kierowców nie miał żadnego wpływu na wysokość kary, którą, co do tych naruszeń przepisów organy prawidłowo naliczyły w wysokości ustalonej w lp 1.8. pkt 1 załącznika do ustawy

o transporcie drogowym.

Za prawidłowe ocenić należy także zachowanie się Głównego inspektora Transportu Drogowego, jako organu odwoławczego wskazującego na zmianę stanu prawnego (znowelizowano art. 39a, art. 39j i art. 39k ustawy o transporcie drogowym ustawą z dnia 12 lutego 2010 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym

lub niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 43, poz. 246), pomiędzy kontrolą a wydaniem decyzji organu odwoławczego, która to zamiana nie miała jednak, jak słusznie podniesiono, żadnego wpływu na treść rozstrzygnięcia.

W konsekwencji nałożenie kar pieniężnych z tytułu przedstawionych naruszeń, ich sposób naliczenia był prawidłowy. Z uwagi na treść art. 91 ust. 2 pkt 2 ustawy

o transporcie drogowym w sposób poprawny kara pieniężna dla skarżącego przedsiębiorcy została ograniczona do 30 000 zł.

Zgodzić się też należy, że stanowiskiem Głównego Inspektora Transportu Drogowego, iż w niniejszym przypadku nie można było zastosować dobrodziejstwa

z art. 92a ust. 4 i 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym, przewidujące,

w brzmieniu obowiązującym w dacie wydawania zaskarżonej decyzji, możliwość

nie wszczęcia postępowania wobec przedsiębiorcy i umorzenia postępowania

w sprawie nałożenia kary na przedsiębiorcę

Przepis art. 92a ust. 4 ustawy posługuje się sformułowaniem braku wpływu podmiotu wykonującego przewóz (przedsiębiorcy) na naruszenie prawa

przez kierowcę. Natomiast przepis art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym. stanowi o braku możliwości przewidzenia przez przedsiębiorcę zdarzeń

lub okoliczności, w jakich nastąpiło naruszenie przez kierowcę przepisów prawa.

W żaden sposób skarżący przedsiębiorca nie wykazał, że nie miał wpływy

na naruszenia prawa związane z dokumentowaniem czasu pracy kierowców.

Nie jest też trafna argumentacja skarżącego, że nie mógł przewidzieć zdarzenia kradzieży dokumentów z jego samochodu, w tym wykresówek i, że zrobił wszystko, co w jego mocy by należycie zabezpieczyć pojazd i nie narazić na ryzyko włamania.

Zasadnie podnosi Główny Inspektor, że przedsiębiorca wiedząc doskonale

o dacie kontroli i jej zakresie, w szczególności o obowiązku okazania wykresówek

w przeddzień jej przeprowadzenia wyniósł poza teren przedsiębiorstwa dokumentację czasu pracy kierowców, czym naraził ją na utratę, zwiększając ryzyko jej kradzieży, nie mówiąc już o celu w jakim to zrobił. Z doświadczenia życiowego wynika bowiem, że pozostawionym samochodzie, nawet na parkingu, nie zostawia się żadnych ważnych dokumentów i rzeczy osobistych o znacznej wartości,

a tym bardziej teczki z tak ważną dokumentacją. W ocenie Sądu przedsiębiorca wbrew twierdzeniom nie poczynił należytej staranności, dbałości o swoje interesy przedsiębiorcy wykonującego transport drogowy zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa z uwzględnieniem przy tym zasady bezpieczeństwa kierowców jak i innych uczestników ruchu. Kradzież dokumentów zawartych

w teczce pozostawionej w zaparkowanym samochodzie nie jest zdarzeniem nieprzewidywalnym nawet dla przeciętnego przedsiębiorcy.

Mając powyższe na uwadze zdaniem Sądu uznać należało, że organy obu instancji wyczerpująco zbadały wszystkie istotne okoliczności faktyczne związane

z niniejszą sprawą oraz przeprowadziły dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej (art. 7 i art. 77 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity, Dz. U. z 2000 r.

Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.).

W tym stanie rzeczy nie znajdując podstaw do zakwestionowania zaskarżonej decyzji, jak i decyzji organu I instancji, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie,

na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity, Dz. U. z 2012 r. Nr 0, poz. 270), orzekł jak w sentencji wyroku.