Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz, Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Anna Dziemianowicz (spr.), asesor sądowy WSA Marcin Kojło, Protokolant st. sekretarz sądowy Beata Borkowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 19 sierpnia 2020 r. sprawy ze skargi A. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] marca 2020 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2011 rok 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję Prezydenta B. z dnia [...].08.2015 nr [...] i umarza postępowanie administracyjne, 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. na rzecz A. P. kwotę 1.144 zł (słownie: jeden tysiąc sto czterdzieści cztery złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z dnia [...].08.2015r. Prezydent B. ustalił Panu A. P. zobowiązanie w podatku od nieruchomości za rok 2011 w kwocie 6092zł. Organ podatkowy stwierdził, że zawarta w dniu [...].06.20l0r. pomiędzy stroną a Żłobkiem Miejskim nr [...] w B. umowa najmu pomieszczenia (lokal w piwnicy budynku żłobka) spowodowała powstanie obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości od miesiąca lipca.

Od powyższej decyzji Pan A. P. złożył odwołanie, w którym stwierdził, że obowiązek w podatku od nieruchomości obciążającym wynajmowany lokal nie mógł u niego powstać, gdyż to Żłobek - jako jednostka budżetowa do kwietnia 2013r. użytkująca mienie Gminy B. (a następnie posiadająca nieruchomość na podstawie ustanowionego trwałego zarządu) - był posiadaczem zależnym nieruchomości - był stroną umowy najmu. Taka umowa, jako zawarta niebezpośrednio z właścicielem nieruchomości (Gminą), nie mogła przenieść obowiązku podatkowego na najemcę.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie uznało zarzutów skarżącego za zasadne i utrzymało kwestionowaną decyzje w mocy.

Rozstrzygnięcie organu odwoławczego strona zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku.

Zaskarżonej decyzji zarzucono:

1. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzekania i mający istotny

wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a polegający na uznaniu, że umowa najmu lokalu

użytkowego położonego w B. przy ulicy [...] była umową zawartą bezpośrednio z Gminą B. w sytuacji, gdy:

a.i. W komparycji umów najmu został wskazany Żłobek Miejski nr [...] w B.;

a.ii. Kierownik Żłobka Miejskiego nr [...] w B. nie przedstawiała Skarżącemu pełnomocnictwa ani też wydanych przez Prezydenta Miasta B. zarządzeń mogących świadczyć o działaniu w imieniu Gminy B.;

a. ii i. Skarżący w zakresie przedmiotowej umowy najmu, przez cały okres jej

trwania, dokonywał płatności na rachunek bankowy należący do Żłobka Miejskiego nr [...] w B., nie zaś do Urzędu Miejskiego w B.;

- w wyniku powyższego za podstawę rozstrzygnięcia błędnie przyjęto art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

2. Naruszenie art. 2a. ustawy - ordynacja podatkowa ( t. j.Dz.U.2019.900), tj. zasady

wskazującej, iż nie dające się usunąć wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść podatnika, pomimo że w sprawie tej pozostają wątpliwości w przedmiocie ustalenia

podatnika podatku od nieruchomości, a przejawem tych wątpliwości są rozbieżności

orzecznicze, a także fakt, iż odkąd zostało skierowane odwołanie w niniejszej sprawie, organ pierwszej instancji zaniechał wydawania decyzji ustalającej zobowiązanie.

Mając na względzie wskazane zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

Skarżący nadal uważa, że zawarł umowę ze Żłobkiem Miejskim nr [...] a nie z Gmina B., a podpisujący umowę kierownik Żłobka reprezentował Żłobek a nie Gminę (i nigdy nie okazał dokumentów potwierdzających uprawnienie do reprezentowania Gminy). Podatnik kładzie akcent na fakt, iż opodatkowana nieruchomość została wskazana jako mienie komunalne przekazane w użytkowanie (a więc jedną z form posiadania zależnego) Żłobkowi i że to Żłobkowi (a nie Gminie) strona uiszczała należności z tytułu najmu.

W odpowiedzi na skargę SKO podtrzymało dotychczasowe stanowisko uznając zarzuty skargi za niezasadne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Skarga jest uzasadniona, aczkolwiek z innych powodów aniżeli te, wskazane w petitum skargi.

Wojewódzkie sądy administracyjne, co do zasady, nie są związane z zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi [Dz. U. 2019 poz. 2325 ze zm.; dalej: P.p.s.a.]). Wyjątek przewidziany w powołanym przepisie, z uwagi na przedmiot zaskarżenia, nie ma zastosowania w sprawie, gdyż ten wyjątek dotyczy jedynie spraw ze skarg na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinią zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej (art. 57a P.p.s.a.).

Niezależnie od zarzutów podniesionych w skardze przez skarżącego, ich konstrukcji, opisu i uzasadnienia Sąd wziął pod uwagę, że termin przedawnienia zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2011 rok upływał z końcem 2016 roku. Niewątpliwie decyzja wydana przez organ pierwszej instancji z dnia [...].08.2015 r. została wydana i doręczona Stronie przed upływem okresu przedawnienia. Natomiast zaskarżona decyzja Kolegium z dnia [...].03.2020r. została doręczona stronie skarżącej w dniu [...].04.2020r., a więc po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Stosownie do art. 70 § 1 Ordynacji Podatkowej zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Z kolei w myśl art. 59§ 1 Ordynacji zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek przedawnienia.

Decyzja określająca wysokość zobowiązania podatkowego doręczona po upływie terminu przedawniania narusza art. 70 § 1 i art. 59 § 1 pkt 1 O.p., gdyż dotyczy zobowiązania które wygasło na skutek upływu terminu przedawnienia, a więc zobowiązania nieistniejącego (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 27 lipca 2016 r. – I SA/Gl 452/16).

Analizując akta sprawy Sąd nie dopatrzył się, aby w sprawie miały miejsce okoliczności przewidziane w art. 70§ 2 O.p.(zawieszenie biegu terminu przedawnienia) bądź art. 70§ 6 O.p. (zawieszenie biegu terminu zobowiązania podatkowego).

Ponadto Sąd na podstawie art. 145 § 3 P.p.s.a., stwierdzając podstawę do umorzenia postępowania administracyjnego (art. 208 § 1 w związku z art. 70 § 1 O.p.), umorzył to postępowanie.

Na zasądzone, po myśli art. 200 P.p.s.a., koszty postępowania sądowego składają się następujące kwoty 244 zł tytułem uiszczonego wpisu od skargi; 17 zł tytułem uiszczonej opłaty skarbowej od przedłożonego dokumentu pełnomocnictwa oraz 900 zł (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych [DZ. U. 2016 poz. 1667]) tytułem wynagrodzenia pełnomocnika Skarżącego – radcy prawnego.