Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Bociąga Sędziowie WSA Janusz Kasprzycki WSA Halina Jakubiec (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Honorata Kuźmicka-Wełna po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 stycznia 2019 r. sprawy ze skargi H. M. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 29 stycznia 2018 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej skargę oddala

Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia 29 stycznia 2018 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 3 listopada 2017 roku nr [...] o nałożeniu na H. M. (skarżącego) kary pieniężnej w wysokości 10 000 złotych.

Jako podstawa prawna decyzji wskazany został przepis art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1257), art. 4 pkt 11 i 22, art. 5 ust. 1, art. 5b ust. 1, art. 18 ust. 4a, ust. 4b i ust. 5, art. 87 ust. 1, art. 92a ust. 1,2 i 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1907 ze zm.) oraz Ip. 1.1 i 2. 10 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym.

Z uzasadnienia powyższej decyzji wynika następujący stan faktyczny:

W dniu 8 września 2017 roku w G przy ulicy T miała miejsce kontrola drogowa pojazdu marki Toyota Yaris o nr rej. [...] przeprowadzona przez inspektorów Inspekcji Transportu Drogowego. Pojazdem kierował H. M. - skarżący. Kontrola została udokumentowana protokołem nr [...].

Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego pismem z dnia 12 września 2017 roku zawiadomił stronę o wszczęciu postępowania administracyjnego z urzędu w przedmiocie naruszeń stwierdzonych w protokole kontroli.

Postępowanie zakończyło się wydaniem przez Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w dniu [...] 2017 roku nr [...] decyzji o nałożeniu na skarżącego kary pieniężnej w wysokości 10 000 złotych za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym tj. wykonywanie transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub bez wymaganej licencji oraz wykonywanie przewozu okazjonalnego samochodem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego określonego w przepisie art. 18 ust. 4 a z zastrzeżeniem przewozów, o których mowa w przepisie art. 18 ust. 4 b.

W odwołaniu od ww. decyzji skarżący zarzucił decyzji błędną wykładnię i w konsekwencji błędne zastosowanie prawa polegające na niewłaściwej interpretacji norm prawnych stanowiących podstawę nałożenia kary. Wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji ze wskazaniem, że zachodzą przesłanki z art. 189f Kpa.

Podniósł, że wykonany przez niego przewóz dwóch osób na trasie G - K wiązał się z poniesieniem kosztów i nie był ukierunkowany na osiągnięcie korzyści finansowej. Wskazał, że fakt dochodowości nie jest wyłączną cechą działalności gospodarczej, gdyż musi być ona prowadzona w sposób zorganizowany i ciągły. Uznał, że nałożona na niego kara jest rażąco niewspółmierna i niezasadnie nałożona w maksymalnym wymiarze. Zdaniem skarżącego wyświadczył on przewożonym osobom przysługę i wykonał przewóz, pozostając w nieświadomości znaczenia pojęć z ustawy o transporcie drogowym. Dodał, że podpisał protokół kontroli bez zastrzeżeń w wyniku stresujących okoliczności, braku doświadczenia i w związku z niezrozumieniem zawartych w nim pojęć.

Główny Inspektor Transportu Drogowego w uzasadnieniu opisanej na wstępie decyzji wskazał na ustalenia faktyczne w sprawie, z których wynika, że skarżący podczas kontroli drogowej przeprowadzonej przez inspektorów ITD nie okazał licencji na wykonywanie transportu drogowego osób, licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką ani zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego. Kontrolujący przesłuchali skarżącego w charakterze strony. Z zeznań wynikało, że w dniu 7 sierpnia 2017 roku przewoził pasażerów używając aplikacji Uber. Tych samych pasażerów skarżący przewoził w dniu kontroli spod hotelu S w K do G na ulicę T. Zeznał, że przed wykonaniem przewozu nie zawarł z pasażerami żadnej umowy. Za wykonanie usługi skarżący zaproponował wynagrodzenie w wysokości 200 zł i pasażerowie tę kwotę zaakceptowali. Opłata za przejazd została uiszczona w trakcie przewozu, kierowca pobrał kwotę 100 zł.

Podczas kontroli przesłuchano także pasażerów, P. Z. i P. K. w charakterze świadków. Z zeznań P. Z. wynikało, że w dniu 7 września 2017 roku kierowca - skarżący przewoził świadka i jego kolegę używając aplikacji Uber w obrębie K, natomiast usługę przewozu na dzień kontroli, świadek zamówił telefonicznie. Świadek zeznał, że ani on ani jego kolega nie zawierali z kierowcą żadnej pisemnej umowy, jednak był świadomy usługa będzie odpłatna. Usługa została zamówiona spod hotelu S w K do G na ulicę T. Kierowca wskazał cenę za kurs 200 zł, i została ona zaakceptowana. Świadek dodał, że przed rozpoczęciem usługi nie wniósł żadnej opłaty. Po rozpoczęciu przewozu świadek uiścił kwotę 100 zł gotówką tytułem zaliczki, a po wykonaniu usługi miał zapłacić kolejne 100 zł. Powyższy stan faktyczny potwierdził drugi z pasażerów, P. K., przesłuchiwany w charakterze świadka.

W ocenie organu odwoławczego zebrany w postępowaniu materiał dowodowy w sposób wystarczający potwierdza wykonywanie przez skarżącego zarobkowych okazjonalnych przewozów osób. Organ nie dał przy tym wiary wyjaśnieniom skarżącego, zgodnie z którymi miał on wykonać jednorazowo usługę przewozu osób. Przeczy temu całokształt materiału dowodowego, a przede wszystkim okoliczności wykonywanego przewozu i treść zeznań świadków - pasażerów, którzy zeznali, że dzień przed kontrolą korzystali z usług skarżącego zamawiając usługę przewozu za pośrednictwem aplikacji Uber, natomiast usługę przewozu z dnia kontroli zamówili telefonicznie.

W toku postępowania ustalono ponadto na podstawie informacji uzyskanych ze Starostwa Powiatowego (pismo z dnia 10 października 2017 roku) i Biura ds. Transportu Międzynarodowego GITD (pismo z dnia 10 października 2017 roku), że skarżący nie posiadał żadnych uprawnień w zakresie transportu drogowego osób.

W związku z powyższym wymierzenie skarżącemu kary za naruszenie z lp. 1.1 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym w wysokości 8 000 zł jest zdaniem organu uzasadnione.

Organ wskazał, że nieprowadzenie zarejestrowanej, legalnej działalności gospodarczej nie wyłącza odpowiedzialności podmiotu wykonującego przewóz okazjonalny za popełnione naruszenia.

Zgodnie z art. 774 Kodeksu cywilnego zawierając umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się, w zakresie swojego przedsiębiorstwa, do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Umowę przewozu kwalifikuje się jako umowę należącą do kategorii "umów o świadczenie usług", przy czym bezpośrednią funkcją komentowanego uregulowania jest stworzenie ram prawnych dla stosunku, którego źródłem jest umowa nazwana, w ramach którego następuje świadczenie "wyspecjalizowanych" usług - usług transportowych. Wykonanie umowy przewozu wymaga osiągnięcia sprawdzalnego rezultatu. Jest to umowa kwalifikowana podmiotowo po stronie przewoźnika; może ją zawrzeć wyłącznie przedsiębiorca posiadający odpowiednie uprawnienia, tj; licencję na wykonywanie transportu drogowego osób lub rzeczy.

W dalszej części uzasadnienia zaskarżonej decyzji organ podniósł, że kontrolowany pojazd nie spełniał kryterium konstrukcyjnego przewidzianego dla pojazdów przeznaczonych do wykonywania przewozów okazjonalnych osób. Ustawodawca umożliwił wykonywanie tego typu przewozów jedynie pojazdami przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą. Kontrolowany pojazd nie był przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób wraz z kierowcą, co potwierdza dowód rejestracyjny kontrolowanego pojazdu i materiał zdjęciowy z chwili kontroli. Był to pojazd przeznaczony do przewozu 5 osób wraz z kierowcą.

Zgodnie z lp.2.10 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym kara pieniężna za ww. naruszenie wynosi 8 000 zł.

W związku z treścią przepisu art. 92 a ust. 2 ustawy o transporcie drogowym suma kar pieniężnych nałożonych za naruszenia stwierdzone podczas jednej kontroli nie może przekroczyć kwoty 10 000 zł.

Nie zostały spełnione przesłanki z art. 18 ust. 4b ustawy o transporcie drogowym. Opłata za przewóz została wprawdzie określona ryczałtowo, ale nie zawarto z pasażerem umowy w formie pisemnej w lokalu przedsiębiorstwa.

Oceniając zaistnienie przesłanek z przepisu art. 189 f § 1 Kpa odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej, organ podniósł, że przepisu tego nie stosuje się w przypadku naruszeń z ustawy o transporcie drogowym ze względu na normę kolizyjną określoną w przepisie art. 189 a § 2 pkt 2 Kpa.

W przypadku decyzji administracyjnych o nałożeniu kary pieniężnej na podstawie art. 92a ustawy o transporcie drogowym w zw. z art. 93 ust.1 okoliczności wyłączające odpowiedzialność strony wymienione są w art. 92c ust.1 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym, a w odniesieniu do naruszenia przepisów o czasie prowadzenia pojazdów, wymaganych przerwach i okresach odpoczynku - także w art. 92b ust. 1.

W ocenie organu odwoławczego materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie zawiera żadnych przesłanek wskazujących na konieczność zastosowania art. 92c ustawy o transporcie drogowym, zgodnie z którym nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 92a ust. 1, na podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, a postępowanie wszczęte w tej sprawie umarza się, jeżeli okoliczności sprawy i dowody wskazują, że podmiot wykonujący przewozy lub inne czynności związane z przewozem nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć lub za stwierdzone naruszenie na podmiot wykonujący przewozy została nałożona kara przez inny uprawniony organ.

Skarżący nie przedłożył w toku postępowania administracyjnego żadnych dowodów na istnienie takich okoliczności, ograniczając się do przedstawienia w odwołaniu wyłącznie tez kwestionujących własną odpowiedzialność. Wskazano, że nieznajomość obowiązujących przepisów nie stanowi przesłanki określonej w art. 92c. Okoliczność, zgodnie z którą skarżący jest studentem i nie przedkłada urzędowi skarbowemu dokumentów świadczących o osiąganiu dochodu nie oznacza zdaniem organu że zasadnym jest umorzenie nałożonej kary. Jak wynika z zeznań

świadków, skarżący korzysta z aplikacji Uber wykonując usługi przewozu osób, osiągając w ten sposób dochody. Nieprowadzenie zarejestrowanej działalności gospodarczej i nieprzedkładanie właściwym organom stosownej dokumentacji celem wyliczenia wysokości należnego podatku nie jest tożsame z nieuzyskiwaniem dochodu.

Również akcentowany przez skarżącego brak doświadczenia życiowego nie uzasadnia zastosowania przepisu art. 92c ustawy o transporcie drogowym.

Odnosząc się z kolei do zarzutu nałożenia kary w maksymalnym wymiarze organ odwoławczy uznał, że jest on nietrafny. Materiał dowodowy zawarty w aktach sprawy w pełni potwierdził fakt naruszenia przepisów przez skarżącego. Kary pieniężne za naruszenia powstałe na gruncie ustawy o transporcie drogowym są określone w sposób sztywny i nie mają charakteru uznaniowego; nakładane są w przypadku stwierdzenia naruszenia w wysokości ściśle określonej w załączniku nr 3 do ustawy o transporcie drogowym. Ustawodawca nie przewidział możliwości miarkowania wysokości kary pieniężnej od możliwości finansowych, zdarzeń losowych czy rodzaju wykonywanego zawodu lub prowadzonej działalności przez stronę.

Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi H. M. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, w której podniósł zarzuty naruszenia:

- art. 92 a ust. 1 i 2 w zw. z art. 93 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym poprzez ich zastosowanie w sprawie i utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji nakładającej na skarżącego karę finansową, podczas, gdy skarżący nie dokonywał przewozu z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu,

- art. 189 a § 2 Kpa w zw. z art. 92 c ustawy o transporcie drogowym przez błędne zastosowanie normy kolizyjnej a w rezultacie wykluczenie zastosowania dobrodziejstwa przewidzianego przez art. 189 f Kpa.

Uzasadnienie skargi jest ponowieniem treści zarzutów zawartych w odwołaniu.

|W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko w sprawie. |

|Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje: |

|Zgodnie z art. 1 ustawy z 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz.U. z 2017r. poz. 2188) zadaniem sądu |

|administracyjnego jest sprawowanie kontroli zaskarżonych aktów i czynności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, |

|obowiązującym w dniu ich wydania, nie zaś ocena ich pod względem słuszności i celowości. Oznacza to, że w zakresie dokonywanej kontroli|

|sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego w sposób mający |

|wpływ na wynik sprawy, bądź też przepisów postępowania tak, iż daje to podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub nie |

|doszło do innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy - art. 145§1 pkt 1 ustawy z 30 |

|sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U z 2017r. poz. 1369 ze zm. dalej-p.p.s.a.). |

|Sądowa kontrola legalności orzeczeń administracyjnych sprawowana jest przy tym w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami, |

|wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną (art. 134§1 p.p.s.a.). |

|Dokonując tak rozumianej oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia Sąd nie stwierdził, aby w toku postępowania administracyjnego doszło do |

|naruszenia prawa materialnego bądź procesowego, które mogłoby stanowić podstawę uwzględnienia skargi z przyczyn wskazanych w art. 145 §|

|1 p.p.s.a. Tym samym, kwestionowana przez skarżącego decyzja nie budzi zastrzeżeń z punktu widzenia jej legalności. |

|Odnosząc się do stanu faktycznego ustalonego przez organ, należy podkreślić, że sąd administracyjny nie ustala stanu faktycznego, a |

|jedynie wskazuje, które ustalenia organu zostały przez niego przyjęte, a które nie. Oceniając stan faktyczny ustalony w sprawie , Sąd |

|przyjął za podstawę rozstrzygnięcia ustalenia faktyczne poczynione przez organ administracji publicznej, albowiem stan faktyczny został|

|ustalony z zachowaniem reguł procedury administracyjnej. Oznacza to, ze ustalony w postępowaniu administracyjnym stan faktyczny stał |

|się stanem faktycznym przyjętym przez Sąd. (por. uchwała NSA z 15 lutego 2010r., sygn. akt II FPS 8/09). |

|Przesądzenie o prawidłowości przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia ustaleń faktycznych umożliwia ocenę procesu subsumcji tego |

|stanu faktycznego pod mające zastosowanie w sprawie przepisy prawa materialnego. |

|W niniejszej sprawie została na skarżącego nałożona kara pieniężna za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganego zezwolenia na |

|wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego lub bez wymaganej licencji oraz wykonywanie przewozu okazjonalnego samochodem niespełniającym |

|kryterium konstrukcyjnego umożliwiającego dokonywanie takiego rodzaju przewozu. |

|Zgodnie z art. 4 pkt 11 u.t.d., przewóz okazjonalny to przewóz osób, który nie stanowi przewozu regularnego, przewozu regularnego |

|specjalnego albo przewozu wahadłowego. |

|Kontrowersyjny w sprawie przewóz nie stanowił publicznego przewozu osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi |

|trasami (przewóz regularny- art. 4 pkt 7 u.t.d.), niepublicznego przewozu regularnego określonej grupy osób, z wyłączeniem innych osób |

|(przewóz regularny specjalny - art. 4 pkt 9 u.t.d.), ani wielokrotnego przewozu zorganizowanych grup osób tam i z powrotem, między tym |

|samym miejscem początkowym a tym samym miejscem docelowym (przewóz wahadłowy-art. 4 pkt 10 u.t.d.). |

|Przepis art. 5 ust. 1 u.t.d. stanowi, ze podjęcie i wykonywanie transportu drogowego, z zastrzeżeniem art. 5b ust. 1 i 2, wymaga |

|uzyskania zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, na zasadach określonych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i |

|Rady (WE) nr 1071/2009 z 21 października 2009r. ustanawiającym wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika |

|drogowego i uchylającym dyrektywę Rady 96/26/WE, zwanym dalej "rozporządzeniem (WE) nr 1071/2009". Jak wynika natomiast z art. 5b ust. |

|1 u.t.d., uzyskania odpowiedniej licencji wymaga podjęcie i wykonywanie krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób: 1) |

|samochodem osobowym, 2) pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 i nie więcej niż 9 osób łącznie z |

|kierowcą, 3) taksówką. |

|Na podstawie art. 18 ust. 4a u.t.d., przewóz okazjonalny wykonuje się pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu |

|powyżej 7 osób łącznie z kierowcą. Natomiast w świetle art. 18 ust. 4b pkt 2 u.t.d., dopuszcza się przewóz okazjonalny samochodami |

|osobowymi niespełniającymi kryterium konstrukcyjnego określonego w ust. 4a i będącymi wyłączną własnością przedsiębiorcy lub |

|stanowiącymi przedmiot leasingu tego przedsiębiorcy: a) prowadzonymi przez przedsiębiorcę świadczącego usługi przewozowe albo |

|zatrudnionego przez niego kierowcę, b) na podstawie umowy zawartej w formie pisemnej w lokalu przedsiębiorstwa, c) po ustaleniu opłaty |

|ryczałtowej za przewóz przed rozpoczęciem tego przewozu; zapłata za przewóz regulowana jest na rzecz przedsiębiorcy w formie |

|bezgotówkowej; dopuszcza się wniesienie opłat gotówką w lokalu przedsiębiorstwa. |

|W ocenie Sądu organy obu instancji prawidłowo uznały, że sporny w niniejszej sprawie przewóz stanowił przewóz okazjonalny, co oznacza, |

|że w sprawie zastosowanie mają powyżej przytoczone przepisy. Jak wynika z ustalonego przez organy stanu faktycznego w przedmiotowej |

|sprawie przewóz został wykonany w celach zarobkowych, na telefoniczne zamówienie klienta, samochodem osobowym, który nie był oznakowany|

|jako taksówka. Dlatego organy prawidłowo uznały, że w sprawie nie miał miejsca przewóz taksówką, jak również nie był to niezarobkowy |

|przewóz grzecznościowy. Skarżący nie spełnił wymogów wynikających z art. 18 ust. 4a oraz ust. 4b pkt 2 u.t.d., ponieważ samochód |

|osobowy, którym dokonano przewozu pasażerów nie spełniał kryteriów konstrukcyjnych przewidzianych w art. 18 ust. 4a u.t.d., nie był |

|bowiem przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą, co potwierdzają zapisy dowodu rejestracyjnego |

|pojazdu, z których wynika, że był przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu 5 osób wraz z kierowcą. Skarżący nie spełnił również wymogów |

|konstrukcyjnych pojazdu opisanych w art. 18 ust. 4a u.t.d. W konsekwencji nie ma wątpliwości, że skarżący nie posiadał wymaganej na |

|podstawie art. 5b ust. 1 pkt 1 lub pkt 2 u.t.d., licencji na dokonywanie przewozu okazjonalnego osób. |

|Organy obu instancji słusznie wskazały, iż skarżący popełnił dwa naruszenia przepisów ustawy o transporcie drogowym wymienione w Ip. |

|1.1 i Ip. 2.10 załącznika nr 3 do u.t.d., za które każde z osobna ustawodawca przewidział karę administracyjną w wysokości 8.000,00 zł.|

|W sprawie też prawidłowo została nałożona kara w wysokości 10.000,00 zł ponieważ zgodnie z art. 92a ust. 2 u.t.d., suma kar pieniężnych|

|nałożonych za naruszenia stwierdzone podczas jednej kontroli drogowej nie może przekroczyć kwoty 10.000,00 zł. |

|Sąd uznał, że ustalenia dokonane przez organy Inspekcji Transportu Drogowego, odpowiadają wymogom postępowania administracyjnego |

|uregulowanego w Kodeksie postępowania administracyjnego, w tym normom wynikającymi z art. 7, art. 77§1 i art. 78§1 K.p.a. W ocenie |

|Sądu, materiał dowodowy, na którym organy obu instancji oparły swoje rozstrzygnięcie, nie budzi wątpliwości, jest wyczerpujący i |

|pozwalał na podjęcie takiego rozstrzygnięcia. |

|Zdaniem Sądu, zeznania świadków, na podstawie których ustalono przebieg zdarzenia, są w pełni wiarygodne |

|Odnosząc się do zarzutu skarżącego, że nie otrzymał wynagrodzenia za wykonany kurs, stwierdzić należy, ze przewiózł dwóch pasażerów z K|

|z hotelu S do G (gdzie miała miejsce kontrola), a za ten przewóz ustalona została opłata 200 zł, z której do momentu kontroli pobrana |

|została zaliczka 100 zł. Kontakt z przewożonymi pasażerami został nawiązany za pomocą aplikacji Uber dnia poprzedzającego kontrolę, |

|podczas przewozu na terenie miasta K (zeznania świadka P. Z. k.8 akt adm.). |

|W ocenie Sądu skarżący nie wykazał, że organy przeprowadzające postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie naruszyły przepisy |

|postępowania w taki sposób, który mógłby mieć istotny wpływ na wynik bądź naruszyły przepisy prawa materialnego. |

|Zaskarżona decyzja została wydana w zgodzie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości z 20 grudnia 2017r., C- 434/15, który orzekł, że |

|artykuł 56 TFUE w związku z art. 58 ust. 1 TFUE, a także art. 2 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z |

|12 grudnia 2006r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznymi i art. 1 pkt 2 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 22 czerwca|

|1998r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług |

|społeczeństwa informacyjnego, zmienionej dyrektywą 98/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 20 lipca 1998r., do którego odsyła art. 2|

|lit. a) dyrektywy 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 8 czerwca 2000r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług |

|społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywy o handlu elektronicznym), |

|należy interpretować w ten sposób, że usługę pośrednictwa taką jak ta, o której mowa w postępowaniu głównym i która polega na odpłatnym|

|umożliwianiu nawiązywania kontaktów, poprzez aplikację na inteligentny telefon, między właścicielami pojazdów niebędącymi zawodowymi |

|kierowcami a osobami chcącymi przebyć trasę miejską, należy uznać za usługę nierozerwalnie związaną z usługą przewozową, a tym samym za|

|usługę wchodzącą w zakres 'usług w dziedzinie transportu' w rozumieniu art. 58 ust. 1 TFUE. Tego rodzaju usługę należy zatem wyłączyć z|

|zakresu zastosowania art. 56 TFUE, dyrektywy 2006/123 i dyrektywy 2000/31. |

|Powyższy wyrok potwierdził prawidłowość oceny charakteru wykonywanej usługi przez skarżącego (usługa transportowa). Skoro TSUE |

|potraktował Uber jako wykonującego w części usługę transportową (w zakresie pośrednictwa) to oczywistym jest, że skarżący jako |

|realizator drugiej części usługi (przewóz pasażera) również wykonywał usługę transportową. |

|Trafne jest także stanowisko organu, co do braku podstaw do zastosowania art.189f kpa, z uwagi na funkcjonujące na gruncie ustawy o |

|transporcie drogowym przepisy szczególne ( art. 92 i 93 ), których zastosowanie ma charakter wyjątkowy, gdy do naruszeń dochodzi z |

|przyczyn nadzwyczajnych, losowych, niezależnych od działań stron . W rozpatrywanej sprawie takich okoliczności nie wykazano. |

|Z tych względów, nie znajdując podstaw do uwzględnienia skargi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie na podstawie art. 151 ustawy |

|Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku. |